kids in Town

Βγαίνοντας χθες να φωτογραφήσω τον κακό χαμό που γινότανε στην Ερμού και στο Σύνταγμα...παρατήρησα τα... παιδιά.

Ναι, τα παιδιά!

Αν με ρωτούσανε στον εξωτερικό για τα παιδιά στην Ελλάδα (εννοώ τα παιδάκια) θα τους έλεγα οτι δεν ξέρω πολλά 1^ον γιατί δεν έχω και 2^ον γιατί τα παιδιά ΔΕΝ κυκλοφορούν στην χώρα μας.

Οπως ξέρετε, εσείς που με διαβάζετε, βγαίνω πολύ συχνά εδώ στη γειτονιά μου και φωτογραφίζω κόσμο... δηλαδή φωτογραφίζω την Αθήνα... ταξινομώντας τις φωτό ανακάλυψα ότι είχα φωτογραφίσει ελάχιστα (συγκλονιστικά ελάχιστα παιδιά).... ξέρω γω... 40-50... τα δυο αυτα χρόνια.

Γιατί άραγε;

Το παιδί είναι πάντα μια όμορφη φωτογραφία. Είναι από μόνο του θέμα, που κάνει την φωτογραφία καλή.

Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι τα καινούργια ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά.

Λάθος... φυσικά δεν κάνουν όπως οι προγιαγιάδες τους... αλλά κάνουν... το θέμα είναι ότι δεν τα κυκλοφορούν. Εννοώ οι μανάδες δεν τα παίρνουν μαζί τους όταν πάνε να αγοράσουν παπούτσια. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα παιδιά είναι παρόντα. Στις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις από τα γήπεδα μέχρι το shopping τα παιδιά είναι μαζί με τους γονείς τους...

Οχι στην Ελλάδα.

Γιατί;

Το αγνοώ. Σκέφτομαι ότι αυτο κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά, πράγμα που μάλλον δεν αλλάζει όταν μεγαλώσουν. Σκέφτομαι επίσης ότι αυτός είναι ο λόγος που θέλεις να σπάσεις το κεφάλι του παιδιού κυριακάτικα που ουρλιάζει μαζί με το ξαδελφάκι του τρέχοντας γύρω από το τραπέζι που’χεις πάει να φας με την παρέα σου....

Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει.

Μα αφού δεν βγαίνουν τα παιδιά...είναι φυσικό όταν τύχει ,να κάνουν σαν αγρίμια... γιατί το θεωρούν εξαιρετική περίπτωση... Η Βελγίδα μάνα δεν λέει του 5χρονου Ερικ πριν ξεκινήσουν από το σπίτι : «Υποσχέσου μου, ότι δεν θα τραβάς τα τραπεζομάντηλα των άλλων!»... Η Ελληνίδα όμως το λέει στον 5χρονο Ηλία... δηλαδή του δίνει το σύνθημα...

Για τον Ερικ είναι φυσιολογικό να τρώει με τους γονείς του δημοσίως , ενώ για τον Ηλία είναι ...δώρο. Αρα το αντιλαμβάνεται και ως δώρο και παίζει μέχρι τελικής πτώσεως μαζί του.

Πάμε πίσω στην Ερμού και στο Σύνταγμα τώρα....

Εκατοντάδες νέοι γονείς με τα παιδάκια τους. Κουκλιά παιδάκια... αλλά τους ήταν αντελώς άγνωστο τί πρέπει νά κάνουνε αναμεσα σε τόσο πολύ κόσμο... Οσα κάτσανε δίπλα μου στο παγκάκι ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε ή βρίζανε...

Η μάνα τους έριχνε από παρακαλετά μπινελίκια μέχρι σβουρηχτές... και αυτά τόσο ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε...βρίζανε... Δεν ενοχλήθηκα... αντίθετα το παρατηρησα. Τα παιδιά είχανε δίκιο. Α-πό-λυ-το δίκιο. Επρεπε να μπω στα παπουτσάκια τους για να το καταλάβω...

Σε έναν κόσμο γιγάντων, που τους φτάνεις το πολύ-πολύ μέχρι την κοιλιά σε τραβολογάει ενα χέρι... έσυ είσαι χαμένος σε ένα κουραστικό τοπίο ποδιών, που έρχονται συνεχώς καταπάνω σου....και συνήθως σε χτυπάνε... όταν βλέπεις πράγματα που σου αρέσουνε...θες να στα αγοράσουνε... αλλά το χέρι σε τραβάει ξανά στο δάσος ποδιών.

Μετα πεινάς... «Αργότερα!»

Βαριέσαι. Διψάς «αργότερα»... Ολοι φωνάζουνε... πού είναι η μπάλα μου?

-Πεινάω!

-Αργότερα... εχει ουρά στα Εβερεστ.

-Πεινάω!

-Αργότερα σου είπα. Μην ενοχλείς τον κύριο.

-ΠΕΙΝΑΩ!

-Θα φας ανάποδη.

Πείτε μου εσείς τώρα... Ποιός έχει δίκιο;

Aπό την άλλη είναι τόσο τρυφερό το θέμα. Οι μανάδες είναι ποοοοοοοοοοοολύ κουρασμένες. Τις θαυμάζω. Την τραβάει από το χέρι να σηκωθεί από το παγκάκι ...και εκείνη θέλει να κάνει ένα τσιγάρο... αλλά ο Ηλίας τραβάει... σβήνει το τσιγάρο... και σηκώνεται... το body language δείχνει κούραση... αλλά βασικά δείχνει χαρά. ΜΕΓΑΛΗ χαρά.

Υποθέτω ότι αυτο είναι η μπαταρία.

Είδα και πολλούς πατεράδες με τα παιδιά στους ώμους. Ομορφο θέαμα. Το μικρό χεράκια πιάνεται από το μάγουλο, το αυτί... χα... ενα συναίσθημα που και για τους δυο δεν θα σβήσει ποτέ. (Ετσι δεν είναι Ναυαρχε;)

Στην Ερμου ο κόσμός είναι πίτα. Μια νεαρή γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά της... ο σύζυγος δίπλα σπρώχνει το καρότσι ...η μάνα με το δεξί κρατά το παιδί και με το αριστερό μια μικρή video camera και σπηκάρει...

-Τα πρώτα μας Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες!