Mπαμπα, μη τρέχεις!

Είμαι από τους λίγους bloggers, που μπορώ να καμαρώνω ότι έχω γράψει (και δώσει μάχες) πολλές φορές κατά της ανωνυμίας στo blogging. Παντα το’βρισκα τζάμπα-μαγκιά... Πάντα μου άλλαζαν τον αδόξαστο...

Δεν είναι της αισθητικής μου και πόλύ περισσοτερο της επικοινωνιακής μου λογικής. Κάποτε ήταν το όνειρο μου να δω το ονομά μου κάτω από ένα ρεπορτάζ... πώς ήταν δυνατόν σήμερα να μην υπογράφω κάτι που είναι εντελώς δικό μου; Ε, δεν είμαι δα και τόσο βλάκας.

Σας έχω ξαναγράψει ότι μισώ τις Απόκρηες και τα προσωπεία...

Ομως... αυτό είναι καθαρά η προσωπική μου γνώμη.

Το γεγονός ότι δεν μ’αρέσει να χορεύω καρσιλαμά, δεν σημαίνει ότι και ότι δεν πρέπει να αρέσει και στους υπόλοιπους.

Οι κανόνες στο blogging είναι σαφείς: Είτε βάζεις το ονοματάκι σου, είτε δεν το βάζεις. Κάνεις ο,τι γουστάρεις. Αφού το επιτρέπουν οι κανονισμοί του παιγνιδιού, τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα... είναι σαν να χάνει η ομάδα σου και να αποχωρήσεις από το γήπεδο επειδή, ο αντίπαλος τερματοφύλακας κερδίζει χρόνο κάνοντας γκελάκια στην μπάλα με το πάσο του... προφανώς και εκνευρίζονται αυτοί που χάνουν, αλλά αυτο δεν σημαίνει ότι ο τερματοφύλακας δεν ακολουθεί τους κανόνες...

Μισώ την ανωνυμία στο internet ... αλλά από τη στιγμή που συμμετέχω, την αποδέχομαι....

Γίνεται μεγάλος ντόρος για το press-gr.

Yπήρξαν εποχές που με έχουν βαρέσει πολύ και συνεχώς κάτω από τη ζώνη από το συγκεκριμένο blog... πάντα ανώνυμα ... και πάντα παραπληροφορώντας. Προσπάθησα μια φορά να απαντήσω γράφοντας τη γνώμη μου και με έκραξαν ακόμα χειρότερα.

Ειχα δυο λύσεις: ή να στεναχωρεθώ ή να τους γράψω στα παπάρια μου (δηλαδή να μην τους διαβάζω) η e-πείρα μου υπ-έδειξε το δεύτερο.

Δεν μου άρέσει που βαράει όποιος θέλει όποιον θέλει στο press-gr... αλλα εμένα η μισή μου καρδιά στην Κίνα βρίσκεται... αρέσει σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους-αναγνώστες, οπότε μια γουλιά ξύδι θα με συνεφέρει.

Προφανώς και φτύνω κατάμουτρα αυτόν ή όσους άλλους έκαναν...αν εκαναν εκβιασμούς...χρησιμοποιώντας την ανωνυμία τους και το πλήθος των άλλων αγνών ανωνύμων που αγνοώντας τους κάλυπτε...

Κανείς δεν πρόσεξε ότι η «ανώνυμη» δημοσιογραφία (που δεν ανακαλύφθηκε σήμερα) έχαι αυστηρότερους κανόνες, από τη δημοσιογραφία που υπογράφεται. Αν θες να γράχεις σχόλιο χωρίς το ονομά σου, πρέπει το σχόλιο να είναι πιο αληθινό και από την αλήθεια... διαφορετικά είσαι ενας θρασύδειλος και μισός.

Ολα αυτα όμως είναι λεπτομέρειες που θα λυθούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... το θέμα είναι ότι κανείς από τους ανθρώπους που δουλεύουν στα παλιά ΜΜΕ (τυπο-TV –δεν βάζω μέσα και το ραδιόφωνο) δεν έχει κάν υποψιασθεί τί είναι αυτό που ΗΔΗ έχει έρθει. Μιλάνε για interactivity και για την άμεση κατάθεση της γνώμης καθενός, αλλά μετράνε με την παλιά λογική. Θεωρούν ότι μιλάνε αφ’ υψηλού... είναι σαν να μπεις σε εάν κλουβί με μια τίγρη και να κάνεις τσαμπουκάδες.

Λέω εδω και 2 χρόνια ότι όσοι γράφουν ανωνύμως απλώς μετράνε μέρες... πιστέψανε ότι η δύναμη των γραμμένων λέξεων είναι αρκετή. Στον υπόλοιπο κόσμο οι bloggers που πραγματικα έχουν δύναμη από τα εκατομμύρια των αναγνωστών τους, επειδή έχουν οι ίδιοι ονοματεπώνυμο.

Πάντα ήταν έτσι... αλλιώς τα υπέροχα και σοφά γκράφιτι στους τοίχους των πόλεων θα οδηγούσαν την κοινωνία.

Να σας πω ενα άσχετο πάράδειγμα: Ολες οι ανώνυμες κυρίες κούτσου-κούτσου, που με ψευδώνυμα, τα μεγαλα λόγια... και άλλες παπαριές παίζουν τόσο καιρό από τα blog τους με τη φαντασία ανδρών, παιδιών, φιλενάδων... ζουν τυφλωμένες από τη φαντασιώση τους... ούτε μία, δεν τόλμησε να εμφανισθεί στο Facebook που είναι ραμμένο στα μέτρα αυτού που τόσο επιθυμούν.

Γιατί άραγε; Μα επειδή το ψέμμα μισεί τους καθρέφτες και τα φώτα.

Η ανωνυμία είναι αυτη που οδήγησε σε μπλεξίματα ανθρώπους που έγραφαν στο press-gr. Λόγω της ανωνυμίας τους πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελάφαντες... αν και φοβάμαι ότι μερικοί είναι...

Δεν λυπάμαι γι’ αυτούς... λυπάμαι όμως για το blogging που στην συνείδηση ανθρώπων, που δεν έχουν ιδέα από internet, μπήκε το : «ααααα και αυτοί οι bloggers... καλά λαμόγια είναι... τί να πεις... δημοσιογράφοι!»

Ναι! Δημοσιογράφοι πού προσπαθησαν να μπουν στη νέα μορφή επικοινωνίας, όχι για να μάθουν απ’ αυτην, αλλά για να την χειραγωγήσουν σύμφωνα με τις παλιές τους μισητές τους λογικές.

Ειδαν το ιντερνετ όπλο κι όχι μέσον.

Αστε που εκτός από εντελώς ανίδεοι, είναι και εντελώς βλάκες... θα έπρεπε να ξέρουν ότι η λέξη «ανωνυμία» στην ηλεκτρονική γλώσσα, δεν είναι απλώς ενα ψευδώνυμο....

Δεν συμφωνώ με τους επαγγελματίες δημοσιογράφους που γράφουν στο net με ψευδώνυμο... με έχουν βαρέσει αλύπητα γι’ αυτην μου την πεποίθηση... θα με βαρέσουν και τώρα... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα...

Και για να επανέλθω στον πρόλογο:

Το press-gr δεν είναι blog. Είναι κόμβος... είναι ιστοσελίδα, που ο καθένας γράφει ό,τι θέλει... Κακά τα ψέμματα..αναμεσα στις υπερβολές και τις πουστιες, έλεγε και μεγάλες αλήθειες... Το φοβόντουσαν μερικοί, που έπρεπε να φοβούνται κάτι...

Αυτό που δεν ξέρουν και τα θύματα και οι θύτες...είναι το ίδιο που δεν γνωριζουν και σήμερα οι δισκογραφικές εταιρείες... χάσανε το παιγνίδι γιατί ο κόσμος δεν έχει μόνο εύκολη πρόσβαση στην ενημέρωση, αλλά την διαμορφώνει κιόλας...

Πριν απο λίγο καιρί ήρθε εδώ ο Μπίλ Γκέιτς... είπε μερικά πράγματα... αυτα που αναπαρήχθησαν από τα ελληνικά ΜΜΕ, ήταν τα ευκολοχωνευτα... σαν αυτούς που πάνε να ακούσουν κλασσική μουσική στο Μέγαρο και χειροκροτούν στις παύσεις... καλό θα’ναι μερικοί που λένε και κάνουν e-παπαριές όλκής να βρουν αυτα που είπε και να τα διαβάσουν προσεκτικά...

Εκτός κι αν νομίζουν –που το νομίζουν- ότι ξέρουν περισσότερα από τον Bill.

Αttachment: χαιρετίζω με μεγάλο καμάρι, όλους τους (τις) νεαρούς(ες) κι όχι μόνο συναδέλφους μου, που βρίσκονται στο internet οχι επειδή είναι της μόδας, όχι επειδή πληρώνονται, οχι επειδή θέλουν να εκδικηθούν, αλλά μόνο επειδή ο χώρος τους μάγεψε δημιουργικά. Τους e-συναντώ κάθε μέρα και εδω και αλλού... και πρέπει να σας πω ότι τίποτε μα τίποτε απ' αυτα που συμβαίνουν σήμερα στην ενημέρωση δεν τους πτοεί... αντιθέτως...