Oταν πηγαίναμε μαζί σχολείοοοοοοο

Η γκάφα ΜΟΥ!

Πριν απο καιρό είμαι καλεσμένος σε ένα κανάλι. Πριν μπώ στο στούνιο τα παιδιά της παραγωγής με πάνε στο μακιγιάζ (συνήθως μου πασπαλίζουνε την φαλάκρα με λίγη πούδρα)

Στην καρέκλα κάθεται ο παρουσιαστής και όρθιοι δίπλα του ο Πασχάλης και η γυναίκα του. Δεν έχω ιδέα για την ιστορία με το παιδί (είναι η εποχή πριν το DNA)... δεν είχε τύχει να διαβάσω...δεν είχε τύχει.... να ακούσω... τίποτα. Τους έχω ξανασυναντήσει μια φορά πριν απο χρόνια (δεν θυμάμαι πού) όπου η γυναίκα του μου΄λεγε για την κόρη τους τη Ζήνα, που κάνει κι αυτή (μόλις είχε αρχίσει) καριέρα στο τραγούδι.

Με είδαν, μου χαμογέλασαν, μου είπαν «πώς είστε;» και εγώ ο μάλαξ, για να κάνω την παπαριά μου λέω με ένα ευγενικό χαμόγελοι μέχρι τ’αυτια στον παρουσιαστή...

-Ρε συ τί ζευγάρι!!! Τους θαυμάζω... τόσα χρόνια μαζί χωρίς σύννεφα.

Η μακιγιέζ μένει με το πινέλο στα χέρια και με κοιτάει σαν χάνος.

Ο παρουσιαστής ( ο Τριανταφυλλόπουλος) με κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη (προσπαθώντας να μην λυποθυμίσει στα γέλια) και το βλέμμα του λέει: «Είσαι τόοοοοσο σπάνιος μαλάκας;»

Η σύχυγος του Πασχάλη μου ρίχνει ενα δολοφονικό βλέμμα...

Κι ο Πασχάλης.... πού είναι ο Πασχάλης;.... είχε «κρυφτεί» πίσω από κάποιο σώμα... δεν θυμάμαι ποιού ακριβώς....

Η αλήθεια είναι οτι η μαλακία μου συνεχίστηκε για πολύ ώρα... αφού προφανώς κανείς δεν μου εξήγησε εκείνη τι στιγμή τί έγινε... Ούτε πού πήγε το μυαλό μου... (έχετε δει γκαφατζή να το ξέρει από πρίν;)....

Μπήκαμε στο στούντιο... έγινε η εκπομπή (με άσχετο θέμα) ... και συνειδητοποίησα ότι το ζεύγος Αρβανιτίδη δεν συμμετείχε... δεν έκανε καν προσπάθεια να πάρει τον λόγο.... Τί διαολο σκέφτηκα...

Γύρω στις 2 το πρωί μου το σκάνε το παραμύθι...

Κάποια κατηγορούσε ότι ο Πασχάλης ήταν ο πατέρας του παιδιού του... και η κυρία Πασχάλη στα άγρια μεσάνυχτα βροντοφώναζε ότι δεν είναι...(Πώς είναι τόσο σίγουρη; Αναρωτηθηκα ενστικτωδως... αλλά κρατήθηκε για χάρη της ποπ κουλτούρας)

Τότε κατάλαβα τη γκάφα στο μακιγιάζ.... δεν έχω γελάσει ποτέ τόσο πολύ (μέσα μου)... με έμένα γέλαγα κι όχι αυτούς....

Πέρασε ο καιρός και έσκασε η ιστορία με το DNA… έτσι ξαναφερα στο μυαλό μου εκείνη τη βραδιά.

Ο Πασχάλης δεν έλεγε τίποτε....

Η γυναίκα του απαντούσε γι ‘αυτον...για ένα θέμα που μόνο εκείνη δεν μπορούσε να ξέρει και ο μόνος που πραγματικά ήξερε ήταν εκείνος....

Οταν τους δόθηκε ο λόγος για να ξεκατινιάσουν το δράμα τους... γύρισα και κοίταξα τον Πασχάλη.... η γυναίκα του μόνο που δεν είχε ανέβει στο τραπέζι να ουρλιάζει και εκείνος καθιστός μίκραινε... σούρωνε.... μάζευε... σαν την ταινία «Αγάπη μου, συρίκνωσα τα παιδιά!»

Η σκηνή έλεγε την αλήθεια από μόνης.... Δεν χρειαζότανε το DNA….

Xθες στο facebook με κάλεσαν να join ενα group λέγεται «Ηταν ενα στιγμιαίο λάθος-Πασχάλης» Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα... ποιός Λαζόπουλος!!!!... οι άνθρωποι όταν είναι ελέυθεροι μπροστά σε ένα keyboard γράφουν απίστευτα πράγματα.... γελούσα μέχρι το πρωί....

Μέχρι να εγγραφώ στο group είχε (σε αστραπιαίους χρόνους) 1.043 (!!!) μέλη. Η τέλεια επιθεωρηση κ. Μπέλλλλο μου...

Η γκάφα ΤΟΥΣ!

Αν είχα παιδιά, ένα πράγμα θα τους απαγόρευα. Ολα τα άλλα είτε θα τους τα επέτρεπα είτε θα’κανα τα στραβά μάτια. Θα τους απαγόρευα να παντρευτούν δια ροπάλου τον πρώτο τους έρωτα και και μάλιστα αν αυτο ήθελαν να γίνει ( ο γάμος) μόλις τελειώσουν το σχολείο...

Δεν το κουβεντιάζω.

Στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλά τέτοια ζευγάρια. Ενα μόνο είναι ευτυχισμένο... ΟΛΑ τα άλλα ζουν την τέλεια τραγωδία ... συνήθως πανομοιότυπη με αυτην που ζουν ο Πασχάλης και η γυναίκα του.

Το κουβέντιαζα τηλεφωνικά γελώντας με μια φίλη μου.

Ελεγα αυτο που γράφω ακριβώς παραπάνω. Και ξαφνικά:

-Μα ο έρωτας μπορεί να είναι πολύ ισχυρός.... μου’πε....

(Υποσχέθηκα στην –επί χρόνια αγαπημένη φίλη μου Μαρία Νικολέτου- ότι δεν θα ξαναθυμώσω....κι ότι θα ξαναγίνω τρυφερούλης, ευγενικούλης κ.λ.π.)

Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι, γιατί αυτος πούστης ο Πρίγκηπας έχει καταστρέψει όλον τον Δυτικό κόσμο....

Τότε συνειδητοποίησα ότι όλοι γελάνε με την αντίδραση της γυναίκας του Πασχάλη, οι γυναίκες τον φτύνουν που ξενογάμησε κι άφησε μια γυναίκα με ένα παιδί.... και κανείς δεν σκέφτεται ότι στην πραγματικότητα φταίει αυτός (οί) που τους άφησαν να παντρευτούν στα 17 τους... Τελεία!

Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι εκείνη την εποχή οι φαμίλιες τους ήταν ευτυχισμένες: και στα δικά σου...και στα δικά της... Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο τους καμάρωναν ...φτου-φτου... πάρτε τώρα ενα; DNA να πορεύεστε...

Εκανα μια στροφή στην κουβέντα στο τηλέφωνο με τη φίλη μου... και το ξαναπήγαμε στο αστείο της ιστορίας... Αυτα τα πράγματα δεν λύνονται στο μπλα-μπλα... άλλωστε δεν λύνονται γενικώς....

Εκλεισα το τηλέφωνο και ξαναμπήκα στο group. Η διαπόμπευση στην εποχή μας είναι ισοπεδωτική. Είδα μια φωτό του τραγουδιστή: Ο Ντόριαν Γκρέι της ελληνικής σκηνής δεν υπήρχε πιά. Η φύση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους....

Εβαλα τις παντόφλες του και μπήκα στη θέση του... στο σαλόνι του.... να βλέπει τηλεόραση με την γυναίκα που αγάπησε και παντρευτηκε όταν και οι δυο ήταν παιδιά....

Της τραγούδησε «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείοοοοοο» και αύτη έλιωσε... και γιατί να μην λιώσει.... για εκείνη το’γραψε... κι αν δεν τογραψε για εκείνη και τον παντρεύτηκε, καλά να πάθει.

Τί ξέρει αυτη η γυναίκα από απιστία;

Πόσο ήξερε ότι ο άνδρας που παντρεύτηκε στην εποχή του θα γινόταν σταρ; Πού τοξέρε και ο ίδιος;

Εβγαλαν την γλώσσα στη ζωή και η ζωή τους τιμώρησε γι’ αυτο.

Εσείς που με διαβάζετε και είστε πάνω από.... από.... μμμμ.... ας πούμε....26 ετών.... αλήθεια πιστεύετε ότι ο έρωτας που γνωρίσατε στα 17σας ήταν αρκετός για να ζήσετε μαζί του την υπόλοιπη ζωή σας;

Για σκεφτείτο λίγο... Πόσοι και πόσες από σας ανατρίχιασαν... όχι με τον τότε έρωτα... αλλά με την ιδέα.

Αλλο «σ’αγαπάω» κι άλλο «νομίζω ότι σ’αγαπάω» ...έλεγε η Μαλβίνα, που αν μη τί άλλο, σας διαβεβαιώνω ότι ήξερε να αγαπά.

Δεν την κατηγορώ τη κυρία Αρβανιτίδη, προς Θεού... ακόμα και σήμερα ενα κορίτσι 17 ετων είναι... ουτε τον Πασχάλη μπορώ να κατηγορήσω.... ηταν νεαρούλης όταν έγινε σταρ... έχετε σκεφτεί πόσα κοριτσάκια στα 60’s και 70’s χτύπησαν την πόρτα στο καμαρίνι του;

Εχετε ιδέα τί σήμαινε σεξ εκείνη την εποχή;

Εσείς πώς την κόβετε την κ. Αρβανιτίδη; Λέτε να τον άφηνε μόνο του στο καμαρίνι; Αυτο είναι η μία πλευρά...

Από την άλλη είσαι 22, ο κόσμος δικός σου, και ενώ όλοι γύρω σου γιορτάζουν και διασκεδάζουν, εσύ είσαι με την γυναίκα σου και τρώτε ομελέτα στο διπλανό καμαρίνι. Μόνο ο Ρωμαίος άντεξε και αυτός στο φινάλε είναι παραμύθι.

Εχω κι άλλη απορία:

Μέσα σ’ αυτα τα χρόνια, με όλες αυτές τις θαυμάστριες, πόσο πιθανό είναι αυτός ο νέος άνδρας να ένιωσε τον αληθινό έρωτα; Πόσες φορές τον έβαλε στο ψυγείο; Και μία να το΄κανε αρκετό είναι.... Εδω δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον έρωτα άνδρες πουχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι... πώς να μπόρεσε ενα παιδαρέλι;

Από την άλλη πόσες φορές πιθανολογείτε να τον έζησε η σύζυγός του; Υπό κανονικές συνθήκες καμμία... μα ούτε μία...

Οπως και ναχει και η μία περίπτωση και η άλλη είναι τραγικές.

Δεν φταίει ο γάμος. Προς Θεού... φταίει η ηλικία που παντρεύτηκαν.

Ο έρωτας ήταν fake.

Η αγάπη ήταν ανάγκη.

Εχει σκεφθεί ποτέ κανένας μας ότι ο Πασχάλης μπορεί να αγαπάει την γυναίκα με την οποία έκανε το παιδι; Εχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι μπορεί να σύρθηκε σ’άυτη την δημόσια διαδικασία; Δεν λεω ότι έτσι είναι... λέω ότι μπορεί όμως και να’ναι κι έτσι... και αν είναι έτσι... τότε πόσο μακρυά πάει η τραγωδία;

Από την άλλη πώς να κοιμηθεί η συζυγός του; Τί καταλαβαίνει από αυτον τον φόβο πουρχεται από παντού; Ποιός μπορεί να την αδικήσει;

Εβγαλαν την γλώσσα στη ζωή, όταν ηταν παιδιά.... Δεν είναι καλή ιδέα...

Εσείς λοιπόν οι φίλες μου , που με διαβάζετε και έχετε κοριτσάκια 17-18-19 ετών που είναι κουτσου-κουτσου ερωτευμένα... και τα λένε σε σας που είστε μαμά-φίλη τους (μη ξεράσω)...κόψτε τη μαλακία... να τη δείτε νυφούλα... δείτε την πρώτα γυναίκα και μετά δείτε την όπως θέλετε...

Η ευτυχία δεν καπαρώνεται...αλλά έρχεται σαν αεράκι.

Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, καθόσουνα στο διπλανό θρανίο...

Για θρανίο είπαμε... εκτός κι αν εχετε θρανία στις κρεββατοκάμαρες σας...