Είναι όμως το αγαπημένο μου. Εδω πρωτοκατάλαβα το μεγαλείο του e-γράφω.
Εδώ έγραψα το πρώτο ποστ για το θέμα που αναφέρομαι σήμερα....
Δεν ηταν δυνατόν να το εγκαταλείψω.
Ελπίζω κάποιος να το διαβάσει....
Τόχω γράψει 5 φορές το ίδιο post.
http://manosantonaros.blogspot.com/2006/05/2.html
http://manosantonaros.blogspot.com/2007/05/blog-post_21.html
http://manosantonaros.blogspot.com/2008/05/blog-post_19.html
http://manosantonaros.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html
http://manosantonaros.blogspot.com/2010/05/6.html
Κάθε φορά στην ίδια ημερομηνία… σαν σήμερα.
Ηταν 3 το πρωί στις 19 Μαϊου 2004 όταν έπαθα έμφραγμα. Με πήγανε σηκωτό στο Ιπποκράτειο και εκεί με κράτησαν στη ζωή. Εχω μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όσους με βοήθησαν τότε. Απεριόριστη ευγνωμοσύνη.
Θυμάμαι ότι όταν βγήκα από το Νοσοκομείο… ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έκαιγε… σκέφτηκα αυτό που όλοι μας θεωρούμε κλισέ: «Είναι όμορφη η ζωή. Τόσο όμορφη!» Όλα είχαν ξαναγεννηθεί από το φως μέχρι τις μυρωδιές. Δεν θυμάμαι καλά τη νύχτα του επεισόδιου… θυμάμαι όμως την ημέρα που ξανανακατεύτηκα με τον κόσμο.
Ο μεγάλος δημοσιογράφος και ποιητής, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που επίσης είχε μια περιπέτεια με την καρδιά του, μου είπε σε μια συνομιλία μας.
- Η ζωή θα ξαναγίνει όπως ήταν… η συνήθειες δεν αλλάζουν… προσπάθησε να περιορίσεις ο,τι μπορείς.
Τότε δεν τον είχα πιστέψει. Δεν πέρασαν όμως πάρα μόνο μερικοί μήνες για να ξαναγίνω ο παλιός Μάνος. Οι σπουδαίοι ποιητές έχουν ΠΑΝΤΑ δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιορισα πολλά… Πρόσθεσα όμως ένα ολοκαίνουργιο:
Τον σεβασμό προς τη ζωή.
Τον σεβασμό προς αυτό το άγνωστο που μας επιτρέπει να εισπνέουμε-εκπνέουμε 24ωρες το 24ωρο. Δεν ξαναπρογραμματισα τίποτα και άφησα το ποτάμι της ζωής να με πάει (παρασύρει) όπου εκείνο νομιζε(ι). Δηλαδή απολαμβανω το ταξίδι, χωρίς ποτέ να ρωτάω για τον προορισμό.
Και (όσοι/ες με διαβάζετε θα’χετε ίσως προσέξει ότι το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία) δεν βγάζω ΠΟΤΕ τη γλώσσα στη ζωή.
Εχω μια καταπληκτική γυναίκα, ένα υπέροχο μωρό, οι υπόλοιποι αγαπημένοι μου είναι μια χαρά, έχω στέγη για να κοιμάμαι από κάτω της, μπορώ να αγοράζω φαγητάκι για την οικογένεια μου, με αγαπούν οι φίλοι μου και εργάζομαι με τον τρόπο που εγω επιθυμώ.
Όχι δεν γκρινιάζω… επειδή θαθελα και άλλα 1.345 πράγματα και δεν γίνεται να τα έχω… όχι δεν γκρινιάζω επειδή δεν μπορώ πάντα να συνεννοηθώ με τους άλλους… όχι δεν γκρινιάζω επειδή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλω…
Η ζωή στις 19 Μαϊου 2004 μου χαμογέλασε.
Δεν μου το χρώσταγε, αλλά μου χαμογέλασε.
Απλωσε το χέρι της και με χαϊδεψε.
Όχι δεν πρόκειται ποτέ να της βγάλω τη γλώσσα.
Και επειδή ακριβώς δεν της έβγαλα τη γλώσσα εκείνη (η ζωή) άνοιξε το σακούλι της και μου έδωσε κι άλλα δωρα: την αισιοδοξία, το χαμόγελο, τον έρωτα, την Ολιβ, την Αθηνά, την υγεία της υπερήλικης μάνας μου, τη Ρένα, τον Αργύρη που με προσέχουν λες και είμαι γιός τους, τα νεαρά παιδιά εδώ στο net που με κάνουν φίλο τους, τους ανθρώπους που εκτιμούν τη δουλειά μου.
Μερικές φορές στεναχωριέμαι που έχω τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας με την Αθηνά μας. Αμέσως το ξαναλογαριάζω και βρίσκω τη διαφορά αστεία… Εκείνη είναι σήμερα 15 μηνών κι εγώ μόλις 7 ετών…
Σήμερα έχω γενέθλια.
Γίνομαι 7 ετών…
Σας ευχαριστώ όλους κι όλες που ήρθατε στο πάρτι μου!
