Μια μικρή τόσο δα άσπρη ασπιρίνη μου’σωσε τη ζωή πρίν 8 ακριβώς χρόνια. Η τελευταία ασπιρίνη, που’χα σπίτι. Ισως να’ταν και ληγμένη δεν ξέρω…
Ηταν αργά το βράδι και έγραφα στον υπολογιστή μου κάτι. Στο υπνοδωμάτιο κοιμόταν η (τότε) μελλοντική γυναίκα μου, η Μαργαρίτα.
Ξαφνικά το κορμί μου άρχισε να δουλεύει ακανόνιστα. Το εσωτερικό του… πώς να σας το περιγράψω; Σαν να οδηγείτε κανονικά το αυτοκινητό σας και να σκάσουν τρία λάστιχα, και στο ψυγείο να μπούνε πέτρες…
Δεν θυμάμαι πόνο.
Θυμάμαι έντονη κακή λειτουργία.
…Εσωσα (!!!) το κομμάτι στον υπολογιστή… σηκώθηκα , περπάτησα μέχρι το υπονοδωμάτιο …σωριάστηκα δίπλα στην Μαργαρίτα, που (ευτυχώς ξύπνησε) και της ψιθύρισα:
-Πάρε το 166… έπαθα έμφραγμα.
Το’κανε χωρίς δευτερη κουβέντα ή πανικούς.
Τότε ήρθε ο πόνος.
Τι πόνος;
Το’χω γράψει πριν το πει ο Τζάκ Νίκολσον στο «Κάλλιο αργά παρα αργότερα»… Σαν να λιάζεσαι ανάσκελα στην παραλία και εκεί που’χεις κλειστά τα μάτια, να περάσει ένας ελεφαντας, να πατήσει μία στο στήθος σου και μετά να φύγει.
Είχα διαβάσει κάπου στο internet ότι αν πάθεις έμφραγμα πρέπει αμέσως να πιείς μια ασπιρίνη…. Που ως θρομβολυτική βοηθάει να… τι σημασία έχει; Εγω θυμόμουν (μετά το πάτημα του ελέφαντα) ότι έπρεπε να πιω μια ασπίρίνη.
-Μαργαρίτα, μια ασπιρίνη…
Στο σπίτι μου δεν μπορούσες όχι να βρεις ασπιρίνη (είμαι ο απόλυτος βασιλιάς της ακαταστασίας… ειδικά τότε που έμενα μόνος)… ούτε τον ελέφαντα που με πάτησε πιθανότατα δεν θα μπόρούσες να βρεις…
Ακριβώς δίπλα από το κεφάλι μου, έχασκε μισάνοικτο το ντουλάπι του κομοδίνου… φάτσα κάρτα το χαρακτηριστικό κουτί με τις ασπιρίνες… Αγνωστον γιατί ήταν εκεί…υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν αναμεσα σε κάτι βιβλία στην βιβλιοθήκη…
Υπήρχε μία… τελευταία.
Ηταν βράδι, ήταν Μάϊος και έμενα στο κέντρο της πόλης.
Το 166 ήρθε σε 10 λέπτα.
Σε λίγο ήμασταν στο Ιπποκράτειο που εφημέρευε (διανυκτέρευε).
Δυο νεαροί γιατροί στα «επείγοντα» με ανέλαβαν.
-Πήρατε κάτι; με ρώτησε ο ένας.
-Μια ασπιρίνη.
-Τέλεια… μου είπε και μου΄σφιξε το μπράτσο ενθαρρυντικά.
Μετά με ανέλαβαν… δεν ξέρω τι έκαναν… αλλά εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα πεθάνω. Και όπως βλέπετε, μέχρι τώρα που το γράφω… κατάλαβα σωστά.
Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά;
Πρώτον γιατί σήμερα έχω τα δεύτερα γενέθλια μου. Γίνομαι 8 ετών. Η 19η Μαϊου είναι από το 2004 τα δεύτερα γενέθλια μου… Στα πρώτα , στις 6 Απριλίου, γιορτάζω (τι εγωιστικό!) την ημέρα της γεννησης μου στα δεύτερα (σήμερα) γιορτάζω που δεν πέθανα… που ξαναγεννήθηκα δλδ. Και το εννοώ.
Ξαναγεννήθηκαν μέσα μου διάφορα συναισθήματα. Θα σας πω ένα έντονο, πολύ έντονο και πολύ χαρακτηριστικό:
Από εκείνη τη στιγμή το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στο ΤΩΡΑ. Και είναι αλήθεια με αφορά μόνο το ΤΩΡΑ. Το παρελθόν έγινε πολύ διάφανο και το μέλλον αόρατο. ΤΩΡΑ! Το κόλπο είναι τι κάνεις τώρα. Αυτή τη στιγμή.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό συναίσθημα ταρακουνήθηκε αρκετά όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Το τι ΘΑ συμβεί άρχισε να με ξαναφορά (εξ ου και γράφω τα τελευταία 2 χρόνια πολιτικά άρθρα… μέχρι τότε είχα γράψει ελάχιστα στη ζωή μου) … παρ’όλα αυτά ακόμα και σ’ αυτην περίπτωση το ΤΩΡΑ με την κόρη μου είναι το εντελώς πρωτεύον μου.
Το πιστεύω και στην πολιτική. Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ΟΛΟΙ μου υποσχέθηκαν ότι κάτι καλό ΘΑ κάνουν… τους προτείνω να μας φτιάξουν ΤΩΡΑ ένα καλύτερο ΤΩΡΑ…. Και τότε είναι (σχεδόν) σίγουρο ότι και το ΘΑ θα’ναι καλύτερο.
Αν δεν υπήρχε εκείνη η ασπιρίνη… ή έμενα στην Πάρνηθα… ή ήταν Σάββατο κι έβρεχε… αν η Μαγαρίτα δεν είχε μείνει τυχαία εκείνο το βράδι σπίτι…αν…. αν… αν…. το τότε ΤΩΡΑ μου θα’ηταν μοιραίο όπότε για ποιο (χαχαχαχαχαχαχαχα) ΘΑ μιλάμε;
Ένα άλλο που μου συνέβη ήταν η διόγκωση του συναισθήματος «ευγνωμοσύνη». Ολη αυτή η αλυσίδα ανθρώπων έχουν την παντοτεινή μου ευγνωμοσύνη… ο,τι και να γίνει…
Όταν λοιπόν συμβεί αυτό… τότε αρχίζεις και βλέπεις και με πιο ενδιαφέρον τους γύρω σου… το «εγώ» αντί να προσπαθεί να καρφώσει την μπάλα στο καλάθι, βρίσκεται στα χέρια εκείνου που κάνει παίγνίδι, που μοιράζει ασίστ… ή απλές πάσες. Και ξαφνικά… μα ΕΝΤΕΛΩΣ ξαφνικά… απολαμβάνεις (1.000 φόρες) καλύτερα μια μυρωδιά, ένα αγγιγμα, μια εικόνα, μια παρέα, μια γεύση, μια καθημερινότητα, τη μουσική… και μέσα σε όλα τα «ξαφνικά» που σου συμβαίνει είναι ότι ΜΙΣΕΙΣ την αχαριστία… πάντα δεν σου αρεσε…αλλά τώρα τη μισείς. Είναι, βλέπετε, το αντίθετο της ευγνωμοσύνης που σας έλεγα.
Εκείνο το βράδι λοιπόν ήλθαν κι άλλοι με έμφραγμα στο Ιπποκράτειο… έζησα εγώ.
Υπάρχουν λοιπόν δυο στιγμές. Η μία μετα την άλλη.
Η στιγμή του εμφράγματος και η στιγμή που ζείς.
Σημασία έχει ποια από τις δυο θα σε σημαδέψει.
Εχω ακούσει (και γνωρίσει) ανθρώπους που γίνανε μνησίκακοι επειδή έπαθαν καρδιακό επεισόδιο… στάθηκαν σ’ αυτό. Εγώ πιστεύω ότι στάθηκα στο «συνεχίζω να ζώ».
Εχω χίλια ελαττώματα. Και λίγα λέω… έχω όμως και ένα καλό:
Από παιδί «δεν έβγαλα ποτέ τη γλώσσα στη ζωή!» Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκα επειδή δεν είχα πολλά ή πάρα πολλά και ποτέ δεν γκρίνιαξα όταν δεν είχα καθόλου ή είχα λίγα.
Πάντα με διασκέδαζε το γεγονός «ότι ξυπνούσα το επόμενο πρωί!». Όταν ξύπνησα λοιπόν την επόμενη του εμφράγματος κατάλαβα ότι η ζωή μου έκανε δώρο γι’ αυτην την στάση μου απέναντί της. Νομίζω (μάλλον το ονειρεύτηκα) ότι την είδα (τη ζωή) απέναντι μου να μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο.
Εχω γράψει ήδη 7 φορές γι’ αυτην την ημέρα. Θα γράφω κάθε χρόνο. Το’χω υποχρέωση προς τους αναγνώστες μου. Μου’τοπε κάποτε σε μια ιατρική εκπομπή του φίλου μου Μιχάλη Καφελογιάννη, όπου εμφανιστήκαμε μαζί, ο μέγας Ελληνας καρδιολόγος Χριστόδουλος Στεφανάδης, όταν με άκουσε (σιωπηλός) να διηγούμαι γλαφυρά την περιπέτεια μου live και on camera. Μου είπε στο διάλειμμα:
-Είναι υποχρέωση σας να τα λέτε στον κόσμο. Η καλή ψυχολογία είναι το σπουδαιότερο φάρμακο.
Το κάνω με μεγάλη χαρά.
Σήμερα βλέπω δίπλα μου κόσμο να πνίγεται στο άγχος, στον φόβο του αύριο, να μην μπορεί να αναπνεύσει από αγωνία, με μαυρισμένες ψυχές.
Γιατί;
Επειδή κάποιοι ήταν εντελώς ανίκανοι ή εντελώς λαμόγια.
Γράφω με την ελπίδα ότι αυτοί οι άνθρωποι θα σκουπίσουν με μια κίνηση φοβίες και αγωνίες και θα χαμογελάσουν στη ζωή. Δεν γράφω ποτέ υπέρ κάποιου…ειδικά εμμέσως… κι αν το κάνω, θα το κάνω βάζοντας στο κείμενο φαρδειά πλατειά το όνομά του.
Αφου πιστεύω στο ΤΩΡΑ δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να με φοβίζει κάτι στο ΑΥΡΙΟ. Αν εχω λοιπόν κάτι να πω κατευθείαν, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στα τελευταία 8 χρόνια, η ζωή μου χάρισε μαζί με το χαμόγελό της: υγεία, μια υπέροχη γυναίκα, ένα λατρεμένο μωρό, ένα άλλο νινάκι που έρχεται και την ευκαιρία να γράφω ο,τι αγαπώ σε ένα τεράστιο και πολύ δύσκολο κοινό.
Μερικοί εκεί έξω είτε επειδή είναι βολεμένοι, είτε επειδή είναι φανατικοί η κολλημένοι προσπαθούν να σας κάνουν να ανησυχείτε για το αύριο.
Γράφτε τους στα παπάρια σας.
Το αύριο το ξέρει μόνο η ζωή. Είναι το 7σφράγιστο μυστικό της. Και πιστέψτε με, δεν το’χει πει σε κανέναν από αυτούς εκεί έξω…
Και του χρόνου να’μαστε όλοι κι όλες καλά.
ΥΓ. Οι γελοιογραφίες είναι του Αρχέλαου του πατέρα μου. Τις έκανε στην εντατική μετα από εγχείρηση για μπάϊ-πας. Εζησε πολλά χρόνια και καλά και τελικά πέθανε στον ύπνο του από φυσιολογικά αίτια:Γηρατειά. Ισως τα δικά μου κείμενα να μην είναι ικανά να σας πείσουν, ελπίζω να σας πείσει το χιούμορ.
