Πέρασαν από τότε
9 χρόνια και 2 ημέρες.
Από τότε που
έπαθα το βράδυ της 19ης Μαϊου 2004 οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Εννιά χρόνια και
2 μέρες…
Είναι η πρώτη
φορά που το ξέχασα.
Είχα υποσχεθεί
στον καθηγητή Χριστόδουλο Στεφανάδη, ότι κάθε χρόνο θα έγραφα για την
περιπέτεια μου… μπας και τη διαβάσει κανείς και σωθεί…
Ηταν 3 το πρωί
και έγραφα ένα κείμενο για την εφημερίδα που εργαζόμουν. Το κορμί μου άρχισε να
δουλεύει σαν χαλασμένη μηχανή.
Και ξαφνικά ένα
μεγάλος πόνος… όχι ο μεγαλύτερος της ζωής μου… αλλά μεγάλος… σαν να με πάτησε
στο στήθος …ελαφρα ενας ελέφαντας…
Εμενα μόνος στο
κέντρο της πόλης.
Εσωσα (!!!) το
κείμενο και πήγα τρικλίζοντας μέχρι την κρεββατοκάμαρα. Για καλή μου τύχη (αν
και δεν το συνήθιζε) κοιμόταν στο κρεββάτι μου η μέλλουσα δεύτερη γυναίκα μου.
Η Μαργαρίτα.
-Επαθα έμφραγμα…της
είπα καθώς σωριάστηκα δίπλα… πάρε το 166.
Το πήρε αμέσως. Της
οφείλω τη ζωή μου.
Τι ένιωθα;
Μμμμμμμ τίποτα…
μάλλον ανησυχουσα ότι αυτό το «πράγμα» θα ξανάρθει. Θυμήθηκα ότι κάπου είχα
διαβάσει ότι αν πάθεις έμφραγμα πρέπει αμέσως να πάρεις μια ασπιρίνη. Η
τελευταία ασπιρίνη του σπιτιού ήταν στο κομοδίνο μου… λειτουργεί ως αντιθρομβοτικό….
Οι άνθρωποι του 166 ήταν εκεί σε 5 λεπτά… τους οφείλω τη ζωή μου…. Εφημέρευε το
Ιπποκράτειο, πανεπιστημιακή κλινική με μεγάλη εμπειρία στα καρδιολογικά… τους οφείλω
τη ζωή μου….
Μόλις μπήκα στα
επείγοντα και με διασωληνώσανε κατάλαβα ότι είχα σωθεί. Ημουν σίγουρος… δεν
ξανανησυχησα.
Περάσαμε καλά στο
νοσοκομείο. Γελάσαμε πολύ.
Οφείλω τη ζωή
μου, αλλά και την ποιότητα που έχω σήμερα στον αγαπημένο μου φίλο και σεβαστό
μου γιατρό, τον Λευτέρη Τσιάμη… όχι μόνο γιατί φρόντισε εμένα, αλλά επειδή ΟΛΑ ΑΥΤΑ
τα χρόνια φρόντισε αμέσως πολλούς ανθρώπους που ζητησαν βοήθεια.
Αργότερα έμαθα
ότι εκείνο το βράδυ είχαν έρθει 9 με έμφραγμα… πέθαναν οι οκτώ.
Εχω γράψει πολλές
φορές γι’ αυτό το περιστατικό… από αστεία που συνέβησαν… μέχρι τραγικά… ένα όμως
με καλύπτει πλήρως:
Μετά το έμφραγμα
υποσχέθηκα ότι θα’μαι πολύ προσεκτικός σ’ αυτά που γράφω περί γιατρών και
δεύτερον: «ακουσα» καλυτερα τον Καζαντζίδη.
Αυτά τα 9 χρόνια
είναι τα καλύτερα της ζωής μου.
Εσβησα την
ασφάλεια και την ξανα-άναψα.
Εκανα restart.
Format που
κάνανε παλιότερα στους υπολογιστές.
Θυμάμαι ότι όταν
βγήκα από το Νοσοκομείο τουλάχιστον για μία εβδομάδα τα πάντα γυρω μου ήταν πιο
«καθαρά»… σαν να’χα φορέσει τα σωστα γιαλιά.
Εμαθα ότι μετράει
μόνο το ΤΩΡΑ.
Μου σωσανε τη ζωή
συμπτώσεις και άνθρωποι.
Εχουν όλοι τους την
αιώνια ευγνωμοσύνη μου.
Με έσωσαν όμως (νομίζω) η αισιοδοξία μου και το γεγονός
ότι πάντα υποστηριζα ότι «δεν πρέπει να βγάζει κανείς τη γλώσσα στη ζωή!»… Εχω
κάνει αμέτρητες αηδίες… αλλά τη γλώσσα στη ζωή δεν την έχω βγάλει ποτέ.
Έμαθα να μην
στεναχωριέμαι εύκολα.
Εμαθα να
υποστηρίζω ανθρώπους.
Εμαθα να μην
αφήσω ποτέ ξανά κάποιον να με εκμεταλλευθεί.
Η ζωή είναι απλή.
Ακόμα κι όταν μοιάζει μπερδεμένη, απλή είναι.
Αν το
πολυψειρίσεις το πράγμα, θα σε φάνε οι κότες.
Το πράγμα είναι
απλό: σαν τις πάσες στο ποδόσφαιρο…από τη μια στιγμή στην άλλη… και στην παράλλη… και στην επόμενη… και στην μεθεπόμενη… και
ξαφνικά γκολ… Πέρασαν 9 ολόκληρα χρόνια και οι στιγμές μου έφεραν χαρά… μια
υπέροχη γυναίκα… δυο παιδιά… να δημοσιογραφώ όπως πάντα ονειρευόμουν…
Μην την κυνηγάτε
τη ζωή… μπορεί κανείς να κυνηγήσει τον αέρα;
Το μόνο που
μπορεί να κάνει είναι να αράξει και να αφήσει τη ζωή (τον αέρα) να τον
ταξιδέψει.
Να’στε όλοι κι όλες
καλά… είναι καλό φάρμακο που ξέρω ότι κάθε φορά που ανεβάζω ένα ποστ με σκέψεις
μου, είστε εδώ.
