Φαγούρα

«Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς?»
Μου το λέγανε από τότε που ήμουνα μικρός και μουΆχε κάνει φοβερή εντύπωση, γιατί το ξύσιμο τοΆχα συνδεδεμένο μόνο με την φαγούρα στην πλάτη.
Όταν ήμουν μικρός έκανα εντύπωση στους συμμαθητές μου, πώς κατάφερνα και έφερνα το πόδι μου πάνω από το σβέρκο μου. Το αυτό-ξύσιμο λοιπόν της ωμοπλάτης ήταν για μένα παιγνιδάκι?
Δεν του έδωσα λοιπόν ποτέ σημασία.
Ούτε χρειάστηκε να με ξύσει ποτέ κανείς.
Δεν χρειαζόταν άλλωστε.
Ποια φαγούρα μπορεί να απασχολεί ένα παιδί;
Το πολύ-πολύ να πάει σε ένα τοίχο σαγρέ και να «απολαύσει» ένα ξύσιμο.
Τότε δεν ήξερα ότι τις παροιμίες μας τις έλεγαν για να προπονηθούμε για μεγάλοι. Δεν ήξερα καν, τι είναι «μεγάλος»? και όπως αποδείχτηκε δεν έμαθα (όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του) ούτε όταν «μεγάλωσα».
Πριν από μερικά χρόνια σε ένα τελευταίο (ευτυχώς) re-union του σχολείου μου, ένας παλιός μου συμμαθητής, ο Βασίλης Κύρης, μου το θύμισε:
-Ρε σύ, μπορείς ακόμα να φέρνεις το πόδι σου στην πλάτη σου;
ΤοΆχα ξεχάσει. Εκείνος όχι, αφού τουΆχε κάνει εντύπωση.
-Μμμμμ, δεν ξέρω? Μάλλον!
Γύρισα το βράδι σπίτι.
Απαγοητευμένος.
Η κούκλα της τάξης είχε πάψει να είναι κούκλα, αλλά είχε γίνει αλκοολική. Ο κολλητός μου, που τρέχαμε με τις μηχανές σαν διάολοι, μουΆπε έντρομος ότι ο μικρός του γυιός ήθελε μια εντούρο. Οι περισσότεροι έγραφαν στο χέρι και μισούσαν τους υπολογιστές και οι περισσότερες αναπολούσαν τα? piano bars, όπου γνωρισαν τους συζύγους τους τους, τους οποίους ?.μισούσαν.
Eγώ βέβαια (!!!) είχα παραμείνει ο ίδιος.
Γύρισα σπίτι.
Εβαλα την άνετη φόρμα μου και θυμήθηκα αυτό που μουΆχε πει ο Βασίλης.
Κάθισα στην ανατομική πολυθρόνα μου.
Επιασα με τα δυό μου χέρια τον δεξί μου αστράγαλο και τον τράβηξα προς τα πάνω?
-Σιγά το πράγμα! σκέφτηκα.
Η γάτα μου, η Μινού, με κοίταξε περίεργα.
Δεκαεπτά χρόνια είμαστε μαζί και γνωριζόμαστε πολύ καλά.
Το πόδι μου ζήτημα είναι να έφτασε μέχρι το στήθος μου?.
Δεν κάθομαι σωστά.
Κάθισα στο χαλί.
Καλύτερα.
Το πόδι μου έφτασε μέχρι το πηγούνι μου, ή μάλλον το πηγούνι μου έφτασε στο πόδι μου?
Μου φάνηκε ότι η Μινού χαμογέλασε.
Χαμογελούν οι γάτες;
Όχι, βέβαια.
Ενας δυνατός πόνος με έκαψε στον μηρό.
Αν ήμουν τώρα στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, δεν θαΆχα κάνει ποτέ εντύπωση στον φίλο μου τον Βασίλη.
Σκέφτηκα ότι με λίγη προσπάθεια θα τα κατάφερνα. Έκανα ακόμα μια, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψα. Ακόμα κι αν τα είχα καταφέρει (πράγμα εντελώς αδύνατο), ήταν (εντελώς) σίγουρο ότι θα χρειαζόμουν εγχείρηση για να ξαναφέρω το πόδι μου στην σωστή θέση?
Τι διάολο? μέχρι πρότινος μπορούσα να το κάνω.
-Μέχρι τι;
-Μέχρι πρότινος;
-Τι πρότινος, ρε μαλακάκο;
-Ε, τι; Πρότινος!
-Δηλαδή πότε τοΆκανες για τελευταία φορά;
-Μμμμμμ? το 1971?
-Δηλαδή, 35 χρόνια πριν.
-Πόσα;
-35!
Το άγχος (του χρόνου) μου προκάλεσε μια φοβερή φαγούρα στην πλάτη. Απλωσα το χέρι μου πίσω?
Σκράτς? σκράτς?.
Όχι εκεί? 10 πόντους πιο μέσα.
Αδύνατον?
Δοκίμασα από πανω προς τα κάτω. Τώρα ήθελα 12 πόντους.
Με το άλλο χέρι;
Πάλι λείπανε 10 πόντοι.
Η Μινού έξυσε με το δεξί της ποδι την αριστερή της ωμοπλάτη και με κοίταξε ειρωνικά.
Την κοίταξα αυστηρά.
Αδιαφόρησε και με το αριστερό πίσω της πόδι εξυσε το δεξί της αυτί?
Κοίταξα τα νύχια μου?
Μια χαρά ήταν για ξύσιμο. Εντελώς άχρηστα όμως?
Απλώς δεν έφτανα.
Τα τελευταία (τουλάχιστον) χρόνια έχω ξύσει πολλές πλάτες. Ούτε που θυμάμαι πόσες. Εχω απαλλάξει κόσμο και κοσμάκη από την φαγούρα της ανασφάλειας, της μιζέριας, του φόβου, της λύπης, της καχυποψίας, της μοναξιάς, της φτώχειας, της επιθυμίας?
-Ααααααααχ, μπράβο!
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο ένας ξύναμε τον άλλον, όποτε χρειαζόταν. Αρα για μένα ήταν αυτονόητο να ξύνω όποιον το ζητούσε.
Μα τι είχα πάθει και δεν μπορούσα να ξυστώ μόνος μου;
Μήπως θαΆπρεπε να είχα συνεχίσει το μπάσκετ;
«Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς?»
Τότε μου΄ρθε:
-Εμένα γιατί δεν μΆ έχει ξύσει κανείς;
-Προφανώς δεν θαΆχες φαγούρα.
-Μην λές ανοησίες.
-Μήπως δεν το ζήτησες;
-Δεν θυμάμαι?.
-Για θυμήσου?.
-Το ζήτησα.
-Ευθέως;
-Σχεδόν.
-Και;
-Την μία φορά είχαν δουλειές. Την άλλη δεν ευκολύνονταν. Μιαν άλλη βιαζόντουσαν. Δυο-τρεις φορές δεν με θυμόντουσαν και μια τελευταία ήταν πέρισυ το καλοκαίρι, όταν (χωρίς να το καταλάβω) έγραψα σε ένα SMS: «ΒΟΗΘΕΙΑ!»
-Και τι σου απάντησαν;
-«Εσύ (!!!) θες βοήθεια;»
-Και τί ανταπάντησες;
-«Λίγη!»
-Και;
-Μου είπαν: «Δηλαδή τί θες τώρα;»
-Και;
-Δεν έχει «και» έγραψα «Τίποτα» και τέλειωσε το θέμα εκεί.
-Δηλαδή δεν σΆ έχει ξύσει κανείς;
-Α, όχι? με έξυσε μια φορά πριν 10 χρόνια, ο φίλος μου ο Θόδωρος, όταν είχα 4 δραχμές στην τσέπη μου για 20 μέρες και μου΄δωσε την πιστωτική του κάρτα και μια άλλην φορά πριν από δυο χρόνια, όταν έκανε ένα όνειρο μου, πραγματικότητα.
-Τώρα γιατί σκούζεις;
-Σκούζω;
-Εμ, τι κάνεις;
-Επειδή έχω φαγούρα πίσω στην πλάτη. Ανυπόφορη φαγούρα.
-Και δεν φτάνεις να ξυστείς;
-Δεν φτάνω.
-Και τι θα κάνεις;
-Θα περιμένω να μου περάσει?
-Με όλα αυτά με έπιασε και μένα φαγούρα. Με ξύνεις σε παρακαλώ?
-Ευχαρίστως. Πού θες;
-Εκεί? λίγο πιο αριστερά? λίγο πιο δεξιά? όχι, καλά ήσουν?. Αααααααχ μπράβο?. Την ευχή μου ναΆχεις?. Αααααααααχ.
Η Μινού (που σήμερα είναι με ανθρώπινα χρόνια ? 119 ετών) έξυσε με τα? δόντια της την βάση της ουράς της.
Μου χαμογέλασε ειρωνικά.
Χαμογελούν οι γάτες;
Όχι, βέβαια.