Πρρρρρρρρρρ!

Γερνάει η γάτα μου.
Η Μινού!
Προχθές πήγε να πηδήσει από τον έναν καναπέ στον άλλον ?μισό μέτρο απόσταση- και έπεσε στο ενδιάμεσο.
Μου έκανε εντύπωση.
Εσκυψα και την κοίταξα με ανησυχία. Ηταν μια χαρά. Μου΄κανε πρρρρρ-πρρρρρ ευτυχισμένη... την χάίδεψα τη μουσούδα... με έζμπρωξε με το κεφαλάκι της γουργουρίζοντας... είναι ο κωδικάς μας...
O κώδικας τη αγάπης μας.
Ζούμε μαζί εδώ και 17 χρόνια. Κάθε μέρα... Είναι ήδη μεγάλη... πολύ μεγάλη... και ευτυχώς μια χαρά στην υγεία της... γερνάει όμως...και όσο γερνάει τόσο πιο πολύ με αγαπά... το ίδιο κι εγώ.
Οταν έρχονται άνθρωποι σπίτι πηγαίνει και τους κωλοτρίβεται για να την χαϊδέψουν και εκεί που το απολαμβάνει... ένα νεύμα μου χρειάζεται μόνο για να τρέξει σαν τρελλή δίπλα μου...
Την αγαπώ πολύ.
Εχω ζήσει το 1/3 της ζωής μου μαζί της...
Δεν μου έχει χαλάσει ποτέ χατήρι... δεν μου έχει κάνει ποτέ ζημιά και το μόνο που θέλει είναι να κοιμάται τα βράδια στα πόδια μου. Δεν κλέβει φαγητό... δεν ρίχνει πράγματα όταν θυμώνει... έχει γίνει τουλάχιστον 5 φορές μάνα και έχει ζήσει με όλων των ειδών τα σκυλιά και γατιά....
Με ακολούθησε χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί στην αλυσίδα των σπιτιων που κατα καιρούς νοίκιαζα... και όταν κουβεντιάζουμε χαλαρά τα βράδια με τη γυναίκα μου... τσουπ...τσουπ έρχεται για να κάτσει αναμεσά μας... ?Γειά σας παιδιά... τί νέα; Ήρθα και έγω... πρρρρρ-πρρρρρρρ.....?
Για γάτα κάνει απίθανα πράγματα:
Ακούει το ονομά της... κάθεται άμα της πεις να κάτσει... έρχεται άμα τη φωνάξεις και καταλαβαίνει τί σημαίνει «μη?? Φυσικά καταλαβαίνει την ένταση, την χαρά, την λύπη και τους αγαπημένους της ?προφανώς και μένα- από χιλιόμετρα μακρυά...
Δεν τρώει ψάρια.. δεν πίνει γάλα...και κάθεται σχετικά ήσυχα να την κτενίσεις...
Για πολλά χρόνια ήταν το αλάθητο μέτρο για να καταλαβαίνω τους ανθρώπους... Οποτε η Μινού σνόμπαρε κόσμο... είχε απόλυτο δίκιο... δεν το κατάλαβα από την αρχή, αλλά επέμεινε μέχρι να αντιληφθώ τί ήθελε να μου πει...
Τώρα πιά... έχει αφήσει το «σκανάρισμα» των προθέσεων των ξένων στον μικρό γατούλι ... τον Πέρση... που όμως είναι αχλαμπούχλας και δεν μπορώ να ερμηνεύσω ακόμα τα μηνύματά του....
Ανησύχησα πολύ που την είδα να αποτυγχάνει στον πήδο από τον έναν καναπέ στον άλλο... Σκέφτηκα αστραπιαία πόσα έχουμε περάσει μαζί... Μου οφείλει μόνο ένα πιάτο φαγητό, νεράκι και στέγη... κι εγώ της οφείλω ατέλειωτες ώρες παρέας στην εποχή της μοναχικότητάς μου... της οφείλω εξομολογήσεις για πράγματα που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν... της οφείλω την αφωσιώσή της... δεν με πρόδωσε ποτέ... ακόμα και όταν ήταν μάνα... ήμουν ο μόνος που με άφηνε να πιάνω στις χούφτες μου τα μικρά της...
Υπήρξε και είναι μούσα και έμπνευση σε πολλά κείμενά μου...
Νοίκιαζα πάντα μεγάλα σπίτια...αν και δεν το χρειαζόμουν... ακόμα και σε εποχές που τα οικονομικά μου δεν ήταν καλά... για να έχει χώρο να κινείται η Μινού.
Κοντά της έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι τις γάτες, γιατί μέχρι την εμφάνιση της στη ζωή μου, είχα σχέση μόνο με σκύλους?. Με τη Μινού ερωτεύτηκα το είδος της.
Το ανάλφρο της γάτας είναι ανατικατάστατο...
Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια και όμως δεν έκανε ποτέ ούτε μία αηδία... Ποτέ δεν έκανε κάτι που θα μπορούσε να με εκνευρίσει ή να με στεναχωρέσει...
Γερνάει η γατούλα μου....
Δυστυχώς γερνάει... όπως όλοι κι όλα άλλωστε.
Μινού, πού είσαι;
Πρρρρρρ-πρρρρρρρρ! Εδώ!