Θέλω να πάω σπίτι μου!

Είναι 3 το πρωί Παρασκευής και κάτω από το μπαλκόνι μου γίνεται φασαρία.
Κάποιοι τσακώνονται.
Βγαίνω να δω.
Ενα ζευγαράκι έχει κάποια διαφωνία.
Κλείνω τα φώτα για να μην με πάρουν είδηση.
Τους κοιτάω.
Καρα-σύγχρονα παιδιά, γύρω στα 20, ντυμένα σύμφωνα με την εποχή τους, με τα σκουλαρίκια τους, με τα χαϊμαλιά τους, με τα τατού τους, με τα περίεργα κουρέματα.
Εχουν βγεί από το γειτονικό club και τσακώνονται.
Τσακώνονται γιΆ αυτο που τσακώνεται ο κόσμος εδώ και αιώνες:
Η πιτσιρίκα είχε «παίξει» με κάποιον άλλον.
-Γιατί το κάνεις αυτό; έλεγε ο νεαρός.
-Παράτα μας!
-Λέγε ρε, γιατί το κάνεις αυτό;
-........
-Θα μου πεις;
-Θέλω να πάω σπίτι μου!
-Θα σε σκοτώσω!
-Θέλω να πάω σπίτι μου!
(Κτυπάει το κινητό του νεαρού)
-Ελα ρε... εντάξει είμαστε.... γειά. (κλείνει το κινητό) Είσαι γελοία!
-Θέλω να πάω σπίτι μου!
Ο νεαρός πιάνει τον καρπό του και τραβάει ένα βραχιολάκι... Σπάει... οι μικρές πολύχρωμες χάντρες σκορπίζουν στο πεζοδρόμιο. Ο νεαρός τις πατάει με μανία....
Η κοπέλα κάνει κάτι που μοιάζει με απελπισμένη κίνηση διάσωσης χανδρών.
-Δεν το θέλω το δώρο σου! φωνάζει το παλλικάρι.
Η μικρή βγάζει έναν λυγμό.
-Πες μου, γιατί τοΆκανες αυτό;
-Θέλω να πάω σπίτι μου.
Την πιάνει από το λαιμό.
-ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ! σου είπα.
Η κοπέλα προσπαθεί να ξεφύγει και κλωτσάει.
-ΣΆ αγαπάω ρε, το καταλαβαίνεις; επιμένει εκείνος.
-Γκουχ-γκουχ! αντε φύγε ρε μαλάκα!
Ο νεαρός απομακρύνεται 2-3 μέτρα....
Επιστρέφει..
-Καλά μου λέγανε να μην μπλέξω μαζί σου....
-.....
-Θα μου πεις γιατί τοΆκανες αυτό;
-Θέλω να πάω σπίτι μου!
Ο νεαρός ρίχνει μια κλωτσιά σε έναν κάδο απορρίμάτων και φεύγει. Κτυπάει το κινητό του.
-Ερχομαι, ρε μαλάκα σου είπα.
Η μικρή κάθεται στο κεφαλόσκαλο μου και την ακούω να κλαίει σιγανά.
Μπαίνω στο σαλόνι μου και κουφώνω τα παράθυρα. Κάθομαι στο υπολογιστή μου να γράψω. Πέρνάει η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Είναι περίπου 4.30 όταν ξανακούω θύρυβο.
Είναι πάλι οι δυό τους.
Κάτι ψάχνουν στο ημίφως του πεζοδρομίου....
-Ελα πάμε να φύγουμε. Δεν τις βρίσκουμε τις χάνδρες! θα σου πάρω άλλο!
(Φιλί)
-Σάγαπώ!
-Κι εγώ!
Κλείνω την μπαλκονόπορτα, κλείνω τον υπολογιστή. Κλείνω τα φώτα. Ολα είναι όπως τα 'ξεραμε. Τίποτε δεν έχει αλλάξει σΆαυτη τη ζωή!
Ωραία!