H παρθενιά στα εφηβικά μου χρόνια ήταν ακόμα στα ψιλο-φόρτε της. Σοφοί οι γονείς μου με έστειλαν ΠΑΝΤΑ σε μεικτό σχολείο κι έτσι έμαθα να κάθομαι στα ίδια θρανία με κοριτσάκια… να παίζουμε μαζί στο διάλειμμα… να τρώμε κουλούρι… και μεγαλώνοντας περάσαμε από το κουλούρι και σε άλλα πιο σύνθετα πράγματα.
Εχω συνομηλικούς μου που ακόμα κοκκινίζουν και τα χάνουν άμα τύχει να κατσουν στο ίδιο τραπέζι με μια άγνωστή τους… γνωρίζω επίσης πολλούς (μιλάω πάντα για 40+) που πολύ γρήγορα κάνουν την κουβέντα σεξίστικη.
Οι 9 στους 10 είχαν πάει σε αρρένων.
Ξέρω ανθρώπους που μου λένε (δεν θα το πιστέψετε) ακόμα και σήμερα ότι θέλουν να παντρευτούν γυναίκα που έχει πάει μόνο μαζί τους… παρ’όλο που επί χρόνια έχουμε κάνει μαζί αλητείες κι αλητείες… Δεν με πιστεύετε ε;
Τότε δεν ξέρετε από παρθενώπες.
Προσωπικά με μαγεύει το παρελθόν των ανθρώπων.
Δεν με φοβίζει. Με μαγεύει.
Και δεν μου συμβαίνει τώρα που μπορώ να το αναλύσω ή να το δικαιολογήσω ή να το καταλάβω και να το αποδεχθώ ή χειροκροτήσω… Πάντα λάτρευα τους ανθρώπους που ήξεραν. Πόσο πολύ στο θέμα του σεξ.
Όταν είσαι πιτσιρικάς δεν θες να δείχνεις… να σου δείχνουν θες.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρούν το σεξ ταμπού.
Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που χρησιμοποιούν το σεξ, πλην των γυναικών που είναι η δουλειά τους.
Αντιπαθώ λοιπόν τις παρθενώπες.
Το σεξ συμβαίνει για δυο πράγματα.
1ον για αναπαραγωγή και 2ον (και συχνότερο) για απόλαυση.
Όπως και να’χει δεν είναι τίποτε μεμπτό.
Μου τηλεφώνησε μια φίλη μου μανατζερ και με ρώτησε αν βάζω κώλους στο blog μου για να τραβάω αναγνώστες.
Στο Internet;
Βάζω κώλους για να με διαβάζει ο it is;
Είστε με τα καλά σας ή να βάλω τις φωνές;
Στο goggle να βάλεις την λέξη ass, θα δεις κώλους-πλατείες μέχρι κώλουςισπιρτόξυλο.
Από μένα περιμένουν η composition doll (κούκλα ήσουν μικρό μου!) , ο sofogreg ή ο kairos να δούν κώλους…
Να’τες λοιπόν οι e-παρθενώπες.
Κάποτε κάλεσα έναν στο ραδιόφωνο να μιλήσουμε για το internet και μου έκανε την κουβέντα κώλο (να γιατί επιλέγω ανάλογη εικονογράφηση) λέγοντας συνεχώς για τους νέους και τους κινδύνους που διατρέχουν από τα πορνο-sites κ.λ.π. Εκείνος έμπαινε μόνο στο in.gr, στο BBC, στην CocaCola, Υahoo, Amazon κ.λ.π.
Μετά από καμμιά εβδομάδα βρέθηκα τυχαία σπίτι του.
Επ’ευκαιρία που κατι είχε πάθει το pc του…με παρακάλεσε να του ρίξω μια ματιά.
Τίνγκα στους ιούς…
Κοίταξα στα favorites… μιλάμε λίστα ολόκληρη με σκληρότατα πορνο-sites.
Tον φωναξα και του την είπα…
-Ελα μωρέ μαλάκα, μου είπε… τι ήθελες να πω στον αέρα;
-Να μην πεις τίποτε… αλλά όχι και να τα χώνεις στο διαδίκτυο για τα πορνό...
-Ελα μωρέ μαλάκα τωρα… πολύ σοβαρα το’χεις πάρει το πράγμα.
Γίναμε από δυό χωριά.
Τέτοιες παρθενώπες εννοώ.
Αυτή την εποχή οι εφημερίδες μας αγάπησαν απότομα.
Το’χω γράψει εδώ και 6 μήνες…ότι θα συνέβαινε.
Όχι, επειδή είμαι πονηρός, αλλά επειδή είμαι στην πιάτσα.
Προς το παρόν δεν με πειράζει που τα έντυπα δημοσιεύουν ποστ μου. Προσωπικά μ’αρέσει γιατί είναι νίκη μου, όταν άνθρωποι που με κοροϊδευαν όταν πήγαινα τα κείμενα σου print out, εκτιμούν σήμερα τη δουλειά μου… έχω ξαναγράψει άλλωστε ότι κάθε φορά που μια εφημερίδα γράφει τη λέξη blog, το blogging κερδίζει έναν αναγνώστη. Ταυτόχρονα η εφημερίδα χάνει έναν αναγνώστη… Οι εφημερίδες το κάνουν για έναν απλό λόγο: Για να τους αγοράζουμε εμείς οι bloggers.
Kαι μάλλον έχουν δίκιο… αλλά θα βοηθήσουν 4-5.000 περισσότερα φύλλα ;
Δεν νομίζω….
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν αντίδραση μερικών που ήξεραν ότι τα ποστ τους και οι απόψεις τους θα δημοσιευτούν στον τύπο.
Μερικοί δεν κοιμήθηκαν το βράδι.
Αλλοι θύμωσαν που τελικά δεν χώρεσαν στην ύλη της εφημερίδας.
Κάποιοι άλλοι πικράθηκαν που δεν επιλέχθηκαν.
Οι περισσότεροι βρήκαν την επιλογή των ποστ εντελώς ατυχή.
Αλλοι πάλι γράφουν εντελώς άνευρα ποστ για να μην γίνει καμμιά στραβή.
Όλα τα πρώτα τα ψιλο-καταλαβαίνω… αυτό το τελευταίο όμως όχι… Είδα ανθρώπους να κάνουν την πάπια γιατί δεν ήθελαν να τους την πέσει στα comments κανένας Anonymous.
Eδω μέσα το τι έχει γραφτεί για εφημερίδες και περιοδικά δεν περιγράφεται. Μαζευτήκαμε εδώ από ανάγκη να πούμε τις αλήθειες μας…. Με άλλα λόγια το blogging είναι το όπλο της αντίστασης μας… κι αν όχι τόσο το δικό μου … παραμένει όμως το όπλο των περισσοτέρων.
Το όπλο της δικής μας αλήθειας.
Επειτα τί νόημα έχει η δημοσίευση ενός ποστ χωρίς τα comments.
Eτσι το μόνο που επιβεβαιώνεται είναι η άποψη των συναδέλφων μου, που λένε ότι τα blogs είναι … ημερολόγια.
Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που πανηγυρίζουν που δημοσιεύτηκαν κείμενα τους, αν θα τους άρεσε να ήταν πλήρες το ρεπορτάζ (γιατί περί ρεπορτάζ πρόκειται) και να είχε συμπεριλάβει και τα comments.
Σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά δεν αντέχουν κάτι τέτοιο;
Εμείς εδώ γράφουμε σκέψεις μας για να κάνουμε διάλογο με αυτούς που μας διαβάζουνε. Mε όποιον περνάει… επιτρέπεται να μας πει ο,τι του καπνίσει… μπορεί να θυμώνουμε και να γίνεται κόλαση… αλλά τον διάλογο τον κάνουμε την ίδια στιγμή… το γαμημένο αμφίδρομο που ψάχνουν απεγνωσμένα τα media.
Μα τα χάρτινα media δεν είναι φτιαγμένα γι’αυτό…
Μα βέβαια οι bloggers είναι άνθρωποι.
Μα βέβαια είμαστε ακόμα καρφωμένοι σε παλιά μυστικά… αφού με αυτά μεγαλώσαμε. Πώς μπορεί να μην σ’αρέσει να γράφει η εφημερίδα το ονομά σου (γαμημένο nickname!)… εδώ αρέσει σε μένανε μετά από τόσα χρόνια…
Όμως ρε φίλε… γιατί μαζεύεσαι… γιατί γράφεις μετρημένα… έχεις δίκιο.. δεν θα σε επιλέξουν… βέβαια θα σε λογοκρίνουν… και συ δεν θες να σε λογοκρίνουν… γι’ αυτό ήρθες εδώ…. Έτσι; Για να μη σε λογοκρίνουν…. Σωστά… και για να μην σε λογοκρίνουν γράφεις χαλαρά….
Γαμώ την Επανάσταση!
Και πού να δείτε το επόμενο βήμα…
Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Μα αυτό που είναι πάντα, όταν οι εφημερίδες ανακαλύψουν νέο φρούτο… Η τηλεόραση…
Καλώστηνε κι ας αργησε.
Δεν θέλω να θυμήσω τι έχει γραφτεί στα blogs για την τηλεόραση και τους ανθρώπους της. Με μένα πρώτο….
Χεχεχεχεχεχεχεχεχε…
Θα σας πω εκ πείρας τι θα γίνει…
Την Δευτέρα το πρωί στην σύσκεψη των ειδήσεων… ή μιας εκπομπής κάποιου καναλιού… κάποιος θα πει… «ρε δεν φωνάζουμε έναν απ’ αυτούς που γράφουνε στο ιντερνέτ… πώς τους λένε μωρέ;»
-Μπλόγκς.
-Ναι… ναι…. Φέρτε έναν από δαύτους … ξέρει κανένας κανέναν…
-Εγώ! Θα πεταχτεί η ψαγμένη της παρέας και θα προτείνει την κολλητή μιας φίλης της, που έχει blog…
-Κανε ένα τηλεφώνημα…
Τι ακολουθεί;
Mακιγιάζ… άγχος… μαλακίες on camera… πού να κοιτάω…. Blogging… ποιο blogging;…..ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ναι, το blogging… α, ναι… είναι ένα ημερολόγιο… Πώς τα πήγα, κύριε Αυτιά μου;
Και μετα θα πάει να ανεβάσει post με nickname!
Nα δείτε πώς το’γραψε ο mainmenu…α, ναι…
Mit meinen Händen grab ich tief
zu finden was ich so vermisst'
(Τριαντάρα, ρίξ’του μια μετάφραση, αν δεν σε πειράζει!)
Αν θα παω, αν με καλέσουν;
Φυσικά. Για το καλό του blogging … όμως εγώ έχω ξαναπάει… εκεί είναι το σπίτι μου… άστε που βάζω μόνο λίγο πούδρα στην φαλάκρα να μην γιαλίζει… Δεν λέω άλλωστε να μην πάνε.. οσο περισσότερη δημοσιότητα τόσο καλύτερα. Αλλο λέω...
Να σας πω μια αλήθεια; Τα παιδιά -πού είναι και το παρόν, αλλά και το μέλλον, αυτού του τρομερού μέσου...δεν περιμένουν να ενημερωθούν από εφημερίδες και τηλεόραση. Αλλωστε αςσ μην ξεχνάμε ότι το blogging είναι απλώς ένας κόκος άμμου στην τεράστια παραλία του internet...
Mμμμμμμμ;
Σας τα λέω για να μην λέτε ότι δεν σας τα’πα.
Σας το λέω γιατί –ίσως να μην το εμπεδώσατε- πλήττω με τις παρθενώπες.
(*) δεν έκανα λάθος. Είναι παράφραση του "ούστ!"
Τα comments ΕΔΩ
