Eίμαι σπάταλος άνθρωπος.
Πολύ σπάταλος.
Δεν αγοράζω ρούχα, αυτοκίνητα, σπίτια ή τίποτε τέτοια… απλώς τα σκορπάω. Λένε ότι έχω πάρει από τον παππού μου τον Μανώλη Πρωτονοτάριο, που χάριζε περιουσίες γιατί έδινε τον λόγο του το βράδι στις ταβέρνες πίνοντας κρασάκι με τους φίλους του.
Αν με ρωτήσετε που έχω φάει τα χρήματα μου, δεν έχω ιδέα.
Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου… δεν υπήρξα τσιγγούνης προς αυτην ούτε εκείνη προς εμένα…
Μισώ όμως τους τσιγγούνηδες.
Παθαίνω κάτι περίπου το ίδιο με την αχαριστία, που είναι βέβαια το Νο.1. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αναστατώνομαι. Σβήνουν μέσα μου μερικές λάμπες.
Δεν με νιάζει να’σαι μετρημένος ή νοικοκύρης… αντιθέτως το θαυμάζω…. με νιάζει να είσαι τσιγγούνης.
Το λέω σήμερα γιατί έχω έναν φίλο τον Δημήτρη, που δεν ξέρει τί έχει (όλοι οι τσιγγούνηδες είναι φραγκάτοι… και πώς να μην είναι;)… με ψάχνει λοιπόν στο τηλέφωνο γιατί κάτι θέλει… τον βλέπω που με παίρνει από το σταθερό του στο σταθερό μου… Δεν απαντώ.
Επίτηδες.
Τί θα’κανε ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος;
Θα έπαιρνε στο κινητό… αφού το σταθερό δεν απαντάει.
Οοοοοοοοοοχι…. Με ξαναπαίρνει από το σταθερό στο σταθερό…
Πάλι δεν απαντάω….
Και πάλι τα ίδια…
Ξέρω ότι με θέλει κάτι. Δεν τον θέλω εγώ… εκείνος με θέλει… κι όμως δεν με παίρνει στο κινητό… αλλά περιμένει να με πετύχει στο σταθερό.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί προφανώς με το κινητό του δεν κάνει κλήσεις για να μην πληρώνει…
Ετσι είσαι πούστη;
Θα σε κάνω να λιώσεις από την αγωνία.
Πριν από κανέναν μήνα έτρωγα με μια παρέα σε ένα εστιατόριο. Ψιλο-κυριλέ. Ο ίδιος είχε τηλεφωνήσει (στο σταθερό κάποιου φίλου) και είχε πεί ότι θάρχόταν αργά…
Ηξερα γιατί…
Για να’χουμε φάει, ώστε να μην πληρώσει τον λογαριασμό.
Πράγματι ήρθε… θα’χε φάει τα σουβλάκια του… κάθισε… του βάλαμε κρασί… τσίμπησε λίγο γλυκάκι … και όταν ήρθε ο λογαριασμός είχε φύγει… γιατί είχε να ξυπνήσει (όντως) πρωί.
Το τραγικό είναι ότι΄όλοι το ξέραμε στην παρέα.
Στα χρόνια η πλάκα και ο θυμός έγιναν λύπηση, έγιναν κατεστημένο…
Ούτε καν που του την λέμε…
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Δημήτρης θεωρεί βαθειά μέσα σου ότι νίκησε. Φοβάμαι ότι έχασε…
Ευτυχώς είναι εργένης.
Τουλάχιστον αυτό είναι τίμιο, γιατί η γυναίκα που παντρεύεται τσιγγούνη είναι καταδικασμένη στη δυστυχία. Εκτός κι αν είναι και εκείνη τσιγγούνα…οπότε μιλάμε για τον Παράδεισο του Τίποτα.
Ξέρω έναν άλλον γιατρό, που’χει την μισή παραλία της Γλυφάδας δικιά του. Κάναμε παρέα από πιτσιρικάδες. Ο κερατάς δεν κέρασε ούτε μια φορά ένα παγωτό την γκόμενά του… και μας έκλεβε τα… σπίρτα… Όχι… τα κουτιά… τα σπίρτα… έβγαζε σιγά-σιγά λίγα από του ενός… λίγα από του άλλου… και φισκάριζε το δικό του… το φισκάριζε τόσο που δεν άνοιγε.
Πριν από 2-3 χρόνια του΄στειλα μια φίλη μου που ήταν άρρωστη… του εξήγησα ότι έχει ανάγκη η κοπέλα… μόλις πέρισυ μου εξομολγήθηκε η ίδια ότι της πήρε 150 ευρώ για την επίσκεψη…
Είναι να το’χεις μέσα σου.
Δεν βγαίνει ούτε με λέηζερ…
Δεν είναι μέσα τους… είναι χειρότερο… είναι φτιαγμένοι απ’ αυτό…
Δεν μπορώ να πηδήξω γυναίκα που είναι τσιγγούνα.
Δεν πειράζει να μου τα τρώει… τσιγγούνα να μην είναι…
Είναι στριφνές γυναίκες και τσιγγουνεύονται μεχρι και τον οργασμό τους.
Αστε που νομίζω (ο Θεός να με συγχωρέσει) ότι της χαρίζω τζάμπα απόλαυση.
Ο τσιγγούνης δεν λέει ποτέ ότι είναι τσιγγούνης, αλλά ότι τα λεφτά βγαίνουνε δύσκολα. Το δικαιολογεί το πράγμα και τελειώνει με την αυτοκριτική.
Προσέξτε έναν τσιγγούνη όταν πληρώνει.
Χαλαρώστε και καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε μια υπέροχη ιλαρο-τραγωδία….
Αποκλείεται τα χαρονομίσματα να είναι τσαλακωμένα και σαβουρωμένα μες στην τσέπη του. Είναι σιδερωμένα, τακτοποιημένα και γεωμετρικά, αλλά και ανά αναγραφόμενο ποσό… αν είναι μερακλής μπορεί και να είναι και ανά αύξοντα αριθμό.
Συχνότατα είναι πιασμένα με κλιπ… και αν είστε ακόμα πιο παρατηρητικοί, θα δείτε ότι ο τσιγγούνης σε τακτικά χρονικά διαστήματα ελέγχει πάνω από τον παντελόνι με μια αμιδρά κίνηση, αν τα χρήματα είναι πάντα στην θέση τους…
Αν γνωρίζει πόσα έχει;
Δεν απαντώ σε ηλίθιες ερωτήσεις….
Φτάνει λοιπόν η ωρα να πληρώσει….
Ας πούμε 37 ευρώ….
Κοιτάει τον λογαριασμό για μια τελευταία φορά… κάνει από μέσα του διαιρέσεις…. σκέφτεται λύσεις… μετανιώνει για τα όσα έκανε ή έφαγε… και βάζει το χέρι στην τσέπη….
Σε slow motion….
Με μεγαλύτερη χαρά θα έβαζε το χέρι του σε βάζο με κόμπρες, παρα στο παντελόνι. Δυστυχώς συνήθως δεν έχουμε ευκαιρο βάζο με κόμπρες.
Τα χαρτονομίσματα είναι στη παλάμη του…
Βγάζει ένα 20άρικο…
Δηλαδή δεν το βγάζει.
Το αποχαιρετά περνώντας το ανάμεσα στο μεγάλο, στον δείκτη και στον παραμεσο… που το χαιδεύουν ρυθμικά… αποχαιρετά κάθε του πόρο… ίσως να του λέει κάποιο κατευώδιο…
Η μάνα είναι σε πιο κεφια όταν χαιρετά τον μοναχογυιό της που φεύγει για τον πόλεμο….
(Αρα, οι πατεράδες των λουφατζήδων αποκλείεται να είναι τσιγγούνηδες).
Βγάζει ένα 10αρικο… κάνει το ίδιο… βγάζει ένα τάληρο… βάζει τα χαρτονομίσματα βαθειά στην τσέπη… δίπλα στα αρχίδια… και βγάζει πορτοφόλι για κέρματα… διαλέγει το παλιό 2ευρω και το δίνει… θα’θελε να το πιπίλισει για τελευταία φορά… αλλά κάτι του λέει ότι δεν είναι πρέπον…
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ.
Τι θα γίνει, αν δεν βγαίνουν τα ψιλά;
Μη λέμε και μαλακίες.
Συνήθως τους κάνω μια πλάκα…
Αφού μαζέψουμε τα χρήματα… και κάνουμε νόημα να έρθουν να τα πάρουν…την στιγμή ακριβώς που πλησιάζει ο σερβιτόρος λέω… «ρε παιδιά… νομίζω ότι κάνανε λάθος στην παραγγελία…… πολλα δίνουμε μου φαίνεται…»
Ένα χέρι πετάγεται σαν καμάκι.
Το δικό του…
-Και μένα… του ξεφεύγει… η π η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
(Χαμογελώ. Η ελπίδα..όχι η πεθαμένη ελπίδα!)
Αρπάζει τον λογαριασμό….
Τον αφήνεις να το ελέγξει μόνος του…
Μια ακτίνα αισιοδοξίας φωτίζει το πρόσωπο του….
Κι όμως…
Ο λογαριασμός είναι σωστός.
Χεχεχεχεχεχεχε….
Ωραία που περνάω!
Εχετε δει τσιγγούνη καψούρη;
«Θα τα κάψωωωωωωω τα ρημάδια τα λεφτά μου……»
Καμμιά σχέση!
Πρέπει να είναι πολύ απελπισμένη η γυναίκα.
Να της αρέσουν οι τυρόποπιτες,
Να μισεί τις γιορτές.
Να μην είναι κοκέτα.
Να μην κρυώνει πολύ.
Να μην της αρέσουν οι διακοπές.
Και βέβαια να’χει δικό της αυτοκίνητο… γιατί αν δεν έχει… υπάρχουν και τα λεωφορεία…το μετρό… αστε που αν έχει αυτοκίνητο, θα πηγαίνουν μόνο με το δικό της…
Εχετε πάρει ακριβό (λέμε τώρα) δώρο από τσιγγούνη;
Εμένα μου’τυχε μια φορά και με κυνηγούσε από πίσω να μου πει πόσο έκανε… ή μάλλον δεν μου έλεγε πόσο έκανε… μου έλεγε πόσα «εδωσε»…
Ηταν σε τέτοιον εκνευρισμό, που δεν έβαζε γλώσσα μέσα.
Ελαμπε ολόκληρος…λες και είχε σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ.
Εχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά τον Νίκο Τσοφόρο να λέει το απίστευτο: Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.
Σας διαβεβαιώ, όχι μόνο από ιδιοσυγκρασία, αλλά και από εμπειρία υγείας… δεν αξίζει να τσιγγουνεύστε τα χρήματα…άλλωστε δεν τσιγγουνεύεστε μόνο αυτά… αφήνετε δίπλα σας πτώματα και δεν το’ξερετε… ανθρώπους με στραγγαλισμένα αισθήματα και ανάγκες… βρε δεν αξίζει…
Σε ποιους το λέω;
Σε όσους κι όσες πιστεύουν ότι δεν είναι τσιγγούνηδες, αλλά ότι τα λεφτά βγαίνουν δύσκολα.
Σύμφωνοι βγαίνουν δύσκολα… γι’ αυτό και η γενναιοδωρία είναι θεϊκό προτέρημα…
Σε ποιους το λέω:
Σε όσους κι όσες δεν αγοράζουν στον πιτσιρικά τους έναν υπολογιστή (παρ’ όλο που μπορούν) και παράλληλα δεν τον αφήνουν να ακουμπήσει τον δικό τους, μπας και τον χαλάσει…
Βάζετε και κουκούλα στην οθόνη;
Στο πληκτρολόγιο μήπως;
Μμμμμμμμμ…. Για σκεφθείτε το λίγο…
