Ολο γράφουμε και λέμε ότι ΟΛΟΙ οι αστυνομικοί δεν είναι κακοί. Ολοι οι δάσκαλοι δεν είναι αγράμματοι. ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι δεν έχουν «σκοτώσει τη μάνα τους… ειδικά οι καλύτεροι». (Λυπάμαι κ. Κακαουνάκη μου, αλλά μάλλον κρίνεις με δικά σου μέτρα.)
Ετσι δεν δίνουμε καμμιά πληροφορία.
Γενικολογούμε γενικώς…
Χωρίς να λέμε –όχι ποιοι είναι οι κακοί- αλλά ποιοι είναι οι καλοί.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έπιασα δουλειά σε μια εφημερίδα που λεγόταν «ΕΙΔΗΣΕΙΣ» και την εξέδιδε έναν δυστυχής άνθρωπος, ο Πόπωτας (δεν θυμάμαι το μικρό του) που ήταν πετυχημένος εκδότης στον Βόλο… και ήρθε εδώ με όνειρα και τον έφαγε η μαρμάγκα.
Εργαζόμουν λοιπόν στο αθλητικό τμήμα, μαζί με πολλούς άξιους συναδέλφους (θα σας πω μια άλλη φορά γι’αυτή τη σπουδαία ομάδα) όπου είδα και έμαθα πολλά πράγματα.
Ανάμεσα τους ένας νεαρός (όπως όλοι μας), ο Δημήτρης Καρύδας, που κάλυπτε το ρεπορτάζ μπάσκετ. Μιλάμε για μια εποχή που το άθλημα έψαχνε να βρει τον χώρο του στις εφημερίδες.
Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Γκάλης θα ανάγκαζε τις εφημερίδες να δώσουν πολύ χώρο στο άθλημα. Μερικοί δικαιώθηκαν.
Ο Δημήτρης δεν κώλωνε με τίποτε.Ελεγε για μπάσκετ και κόλλαγε το στόμα του. Απίστευτες λεπτομέρειες. Αυτό από μόνο του μου έκανε εντύπωση και τον συμπάθησα πολύ…
Εκλεισε η εφημερίδα και χαθήκαμε. Ζητημα είναι α τον έχω συναντήσει ακόμα 1-2 φορές.
Τον παρακολουθούσα (διάβαζα) πάντα στις εφημερίδες.
Ρεπορτάζ εις βάθος.
Μετά τον άκουσα στην τηλεόραση.
Ηταν η εποχή που (ο συμμαθητής μου στην Γερμανική Σχολή) Κώστας Γαλάνης και η εταιρία του δεν είχε εφοδιάσει την τηλεόραση με τις υπηρεσίες στατιστικών του.
Ο Δημήτρης ήταν μια εταιρία μόνος του.
Με άγχωνε.
Και ξαφνικά άρχισε να ξεδιπλώνει στο μικρόφωνο τις γνώσεις τους, την παιδεία του, την κουλτούρα του και την αγάπη του στο μπάσκετ.
Τα ντουέτα του με τον Φίλιππα Συρίγο δεν τα χάνω ποτέ.
Δεν είναι εύκολο να έχεις τον Συρίγο δίπλα σου. Ο Καρύδας τα πάει μια χαρά και πάντα με συγκινεί ο σεβασμός που του δείχνει.
Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Σας διαβεβαιώ.
Εχω περάσει «μαζί» του ολόκλήρα βράδια παρακολουθώντας αγώνες μπάσκετ ΝΒΑ στο Supersport.
Μέχρι το πρωί… μέχρι τελικής πτώσης.
Του στέλνω e-mail σχολιάζοντας αυτα που λέει με τον εκάστοτε συμπαρουσιαστή του ή στέλνοντας του ένα γειά… και εκείνος έχει πάντα έναν καλό λόγο να πει για μένα.
Τα τελευταία χρόνια με (μας) έμαθε αμερικάνικο φουτμπολ.
Τότε κατάλαβα ότι δεν αγαπούσε μόνο το μπάσκετ, αλλά τον αθλητισμό που είναι η δουλειά του.
Το’χει ψάξει το πράγμα. Οσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν. Ξέρει από μουσική… ξέρει να κρατά τις αποστάσεις για θέματα που δεν τον αφορούν αλλα αν χρειαστεί τα σχολιάζει με άνεση… και όταν έχει καιρό γράφει υπέροχα βιβλία. Μυθιστορήματα…
Μπείτε στο google βάλτε Δημήτρης Καρύδας και δείτε τί θα βγάλει.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Γι’ αυτό και οι μεταδόσεις του είναι υψηλού επιπέδου.
Όχι μόνο ο Δημήτρης, αλλά και οι άλλοι συνάδελφοι στο συνδρομητικό κανάλι.
Χθες (σήμερα δηλαδή) έβλεπα τον τελικό του σουπερ-μπόουλ (Σικάγο-Ινδιανάπολις) τον οποίο περιεγραφε για 5η φορά… μαζί με τον Γιάννη Ψαράκη.
Εστειλα το συνηθισμένο μου e-mail.
Περισσότερο για να τους δωσω θάρρος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τους παρακολουθούν. Εχω κάνει εκπομπές και γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι σε ακούνε…
Και ξαφνικά ο Δημήτρης στις 4.00 το πρωί…άρχισε να μιλάει για το blog μου… που το διαβάζει(!!!) κάθε πρωί… και έδωσε μάλιστα στον αέρα την διευθυνση του blog.
Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι κακοί. Γιατί; Επειδή ο Δημήτρης είναι καλός… όχι επειδή βοηθά την δουλειά μου….αλλά γιατί το κάνει ακομπλεξάριστα… με γνώση… και γενναιόδωρα … χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα.
Δεν με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν μέτρο.
Με ενδιαφέρουν αυτοί που έχουν ρυθμό.
