η φίλη μου η Μαρία...

To Mαράκι είναι η πιο παλιά μου e-φίλη.

Κάναμε chat (καθόλου γκομενικό) για πολύ καιρό, πολύ πριν εμφανισθούν τα blogs. Απίστευτες ιστορίες, εξομολογήσεις, κουτσομπολιά....Δεν χάσαμε ποτέ την επαφή… άλλες φορές συχνότερη και άλλες αραιότερη… ανάλογα με τη ζωή…. δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο είχε ανησυχήσει και ενδιαφερθεί όταν είχα αρρωστήσει, παρ' όλο που στην πραγματικότητα δεν την «γνωριζα»…

Είναι μια κοπέλα με ξυράφι μυαλό, πολύ γελαστή, ποοοοοοολύ δουλευταρού και πάντα με όνειρα. Σήμερα; Ζει ευτυχισμένη με τον άνδρα της στη Ρόδο….

Γνωριστήκαμε στην Αθήνα την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων. Το Μαράκι είναι από τη Δράμα. Μια βραδιά τα είπαμε καλά.

Με έβαλε στο gmail…

Και μου'μαθε πολλά e-κόλπα.

Πριν από λίγο καιρό είχε ξανάρθει στην Αθήνα για δουλειές της και ήπιαμε μαζί καφέ…και είδαμε τις φωτό που είχα τραβήξει. Δεν νομίζω ότι έχω συναντήσει άνθρωπο με πιο εύστοχο ταχυ-ψυχογράφημα … deep inside… Δεν το ακούει για πρώτη φορά… της το'πα εκείνη τη στιγμή.

Θα πέταγα τη σκούφια μου να ξανακάτσουμε μπροστα στον υπολογιστή και να βλέπουμε φωτογραφίες και εκείνη να λέει εύστοχους τίτλους.

Οσοι με ξέρουν καλά θα το προσυπογράψουν.

Χθες λοιπόν το maraki μου έστειλε ένα χεστήριο e-mail.

Με τσάκισε. Και με τσάκισε επειδή είχε δίκιο.

Ηρθε στην Αθήνα για 2-3 μέρες, με είχε ειδοποιήσει, με πήρε 500 τηλεφωνα στο κινητό και εγώ την έγραψα κανονικά. Τι ήθελε; Επειδή με αγαπάει και γελάμε μαζί…να πιούμε ένα καφεδάκι.

Τι έκανα εγώ; Χάθηκα. Και όταν εγώ χάνομαι, δεν με βρίσκει ούτε ο γάτος μου… από παιδί το'χα το κουσούρι. Ηταν η ασπίδα μου. Δεν με παίζανε κρυφτό γιατί δεν με βρίσκανε ποτέ…

Γυρισε λοιπόν σπιτάκι της καθισε μπροστα στον υπολογιστή της και μου τα'πε… Μου τα'πε κανονικά (δεν με έβρισε), αλλά μου΄δωσε μια και πήγα 3 μέτρα κάτω από την γη.

Γιατί δεν απάντησα στα τηλεφωνήματα της, ενώ τη συμπαθώ τόσο πολύ και που πάντα περνάω μαζί της τόσο καλά;

1. Επειδή έχω κινητό δεν σημαίνει ότι έχω μέσα και τα τηλέφωνα των φίλων μου. Θέλω να σας ορκισθώ ότι μου΄χουν δώσει άνθρωποι, τα κινητά τους (σου κάνω μια αναπάντητη) και βασικά τους έχω γράψει στα παπάρια μου. Σβήνω τις αναπάντητες και μαζί τα νούμερα τους. Να επισημάνω ότι τα τηλέφωνα πολλών απ' αυτούς, υπάρχουν μερικοί που θα πούλαγαν τη μάνα τους στα χαρέμια για να τα'χουν….
   

   Φτηνή δικαιολογία ε;
   

   Ναι… κι εγω αύτό θα σκεφτόμουνα…
   

   -Ρε συ βατραχοκόριτσο…μιλάμε ή δεν μιλάμε 3-4 φορές την εβδομάδα στα τηλέφωνα…πές τους αν έχει υπάρξει εστω και μια φορά που δεν μου'χεις πει: «Ρε μαλλλλάκα, γράψε επιτέλους το τηλέφωνο να μην στον λέω κάθε φορά…»
   

   Ρε συ Maraki, πότε με πήρες τηλέφωνο και δεν είπα:
   

   Ποιος είναι; Και συ μου είπες: Maraki από Δραμά;
   

2. Ο Μέρφι και ο Νόμος του με αγαπάνε για πελάτη. Την ίδια ακριβώς εποχή με κυνηγούσε (κυνηγάει) ένας τύπος, που θέλω να αποφύγω πάσει θυσία… το κινητό του τελειώνει σε ….77. Οπως και του Μαρακίου…. Οσο λοιπόν επέμενε η φίλη μου, τόσο το'βαζα στο αθόρυβο εγώ βλέποντας τα μόνο τα τελευταία 2 ψηφία… Ρε χριστιανοί, το ίδιο δεν θα κάνατε και σεις; Φαε μαλάκα, τώρα ένα χεστήριο e-mail για να πορεύεσαι εν Χριστώ.
   
3. Η αλήθεια όμως δεν τέλειωσε. Κάποια στιγμή είμαι σε ένα studio για δουλειά… Κτυπάει το ρημαδιασμένο το «77»και αντί να το βάλω στο αθόρυβο στέλνω την αλήθεια σε SMS: «Ποιος είναι; είμαι σε studio.» Aπάντηση: «Το Μaraki….μπλα…μπλα… καφέ… Αθήνα… φεύγα αυριο….να πιούμε καφέ…» Ω, ρε γαμώτο….το'χα ξεχάσει …ξεχνάμε… αχ ξεχνάμε…χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό…. Αλλά ήταν κακιστο στην προκειμένη περίπτωση… και το πιο χειρότεροτεροΧ2: Ημουν όντως σε studio και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της… κλείσαμε τα κινητά… πάπαλα… ήταν προγραμματισμένο να βγουμε σε μια ώρα… βγήκα σε 7….
   

   Τι έγινε μετά;
   

   Το ξέχασα. Θύμωσε (με το δίκιο του) το Μaraki και δεν με ξαναπήρε….
   

   
   

   Νάρθω γλυκειά μου στη Ρόδο να με ψήσεις σαν τον Αθανασιο Διάκο… να είμαι ο Μάνος της Ρόδου σαν μια συνέχεια του Κολοσσού στο πιο wellDone, αφού Ο Κολοσσός προτιμούσε τα βραστά…. (Θυμάστε τότε που βρήκαμε ένα μπάζο στον βυθό του λιμανιού της Ρόδου και πληροφορήσαμε όλη την οικουμένη ότι είχε βρεθεί το δάκτυλο του ποδιού του Κολοσσού; Μιλάμε για κολοσιαία μαλακία.)… Ναρθω λοιπόν γλυκειά μου και δεν θα πάω να φαω ψάρι στο ψαράδικο του Μανώλη Ντινόρη στην παλιά πόλη, μόλις μπαίνουμε αριστερά.… Να μου καεί το ADSL… Συγχωρεσε με όμως… γιατί τους παλιούς και δοκιμασμένους φίλους δεν κάνει να τους χάνουμε. Είναι υπερβολική πολυτέλεια.
   

   
   

   ΥΓ. Επειδή παρ'όλα αυτά, έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο δεν σου απαντησα μέσω mail, γιατί η δημόσια ταπείνωση μερικές φορές είναι η καλύτερη τιμωρία.
   

   ΥΓ2. Άλλωστε ήταν η καλύτερη λύση για να σε μαλακώσω και το βασικότερο: αρπάξα την ευκαιρία να πω αυτά που πραγματικά πιστεύω για σένα. Ο άνδρας σου είναι πολύ τυχερός άνθρωπος και δεν το λέω για να σας κολακεύσω.
   

   ΥΓ3.Απλά: Συγγνώμη.