24.12.07

kids in Town













Βγαίνοντας χθες να φωτογραφήσω τον κακό χαμό που γινότανε στην Ερμού και στο Σύνταγμα...παρατήρησα τα... παιδιά.

Ναι, τα παιδιά!

Αν με ρωτούσανε στον εξωτερικό για τα παιδιά στην Ελλάδα (εννοώ τα παιδάκια) θα τους έλεγα οτι δεν ξέρω πολλά 1ον γιατί δεν έχω και 2ον γιατί τα παιδιά ΔΕΝ κυκλοφορούν στην χώρα μας.

Οπως ξέρετε, εσείς που με διαβάζετε, βγαίνω πολύ συχνά εδώ στη γειτονιά μου και φωτογραφίζω κόσμο... δηλαδή φωτογραφίζω την Αθήνα... ταξινομώντας τις φωτό ανακάλυψα ότι είχα φωτογραφίσει ελάχιστα (συγκλονιστικά ελάχιστα παιδιά).... ξέρω γω... 40-50... τα δυο αυτα χρόνια.

Γιατί άραγε;

Το παιδί είναι πάντα μια όμορφη φωτογραφία. Είναι από μόνο του θέμα, που κάνει την φωτογραφία καλή.

Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι τα καινούργια ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά.

Λάθος... φυσικά δεν κάνουν όπως οι προγιαγιάδες τους... αλλά κάνουν... το θέμα είναι ότι δεν τα κυκλοφορούν. Εννοώ οι μανάδες δεν τα παίρνουν μαζί τους όταν πάνε να αγοράσουν παπούτσια. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα παιδιά είναι παρόντα. Στις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις από τα γήπεδα μέχρι το shopping τα παιδιά είναι μαζί με τους γονείς τους...

Οχι στην Ελλάδα.

Γιατί;

Το αγνοώ. Σκέφτομαι ότι αυτο κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά, πράγμα που μάλλον δεν αλλάζει όταν μεγαλώσουν. Σκέφτομαι επίσης ότι αυτός είναι ο λόγος που θέλεις να σπάσεις το κεφάλι του παιδιού κυριακάτικα που ουρλιάζει μαζί με το ξαδελφάκι του τρέχοντας γύρω από το τραπέζι που’χεις πάει να φας με την παρέα σου....

Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει.

Μα αφού δεν βγαίνουν τα παιδιά...είναι φυσικό όταν τύχει ,να κάνουν σαν αγρίμια... γιατί το θεωρούν εξαιρετική περίπτωση... Η Βελγίδα μάνα δεν λέει του 5χρονου Ερικ πριν ξεκινήσουν από το σπίτι : «Υποσχέσου μου, ότι δεν θα τραβάς τα τραπεζομάντηλα των άλλων!»... Η Ελληνίδα όμως το λέει στον 5χρονο Ηλία... δηλαδή του δίνει το σύνθημα...

Για τον Ερικ είναι φυσιολογικό να τρώει με τους γονείς του δημοσίως , ενώ για τον Ηλία είναι ...δώρο. Αρα το αντιλαμβάνεται και ως δώρο και παίζει μέχρι τελικής πτώσεως μαζί του.

Πάμε πίσω στην Ερμού και στο Σύνταγμα τώρα....

Εκατοντάδες νέοι γονείς με τα παιδάκια τους. Κουκλιά παιδάκια... αλλά τους ήταν αντελώς άγνωστο τί πρέπει νά κάνουνε αναμεσα σε τόσο πολύ κόσμο... Οσα κάτσανε δίπλα μου στο παγκάκι ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε ή βρίζανε...

Η μάνα τους έριχνε από παρακαλετά μπινελίκια μέχρι σβουρηχτές... και αυτά τόσο ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε...βρίζανε... Δεν ενοχλήθηκα... αντίθετα το παρατηρησα. Τα παιδιά είχανε δίκιο. Α-πό-λυ-το δίκιο. Επρεπε να μπω στα παπουτσάκια τους για να το καταλάβω...

Σε έναν κόσμο γιγάντων, που τους φτάνεις το πολύ-πολύ μέχρι την κοιλιά σε τραβολογάει ενα χέρι... έσυ είσαι χαμένος σε ένα κουραστικό τοπίο ποδιών, που έρχονται συνεχώς καταπάνω σου....και συνήθως σε χτυπάνε... όταν βλέπεις πράγματα που σου αρέσουνε...θες να στα αγοράσουνε... αλλά το χέρι σε τραβάει ξανά στο δάσος ποδιών.

Μετα πεινάς... «Αργότερα!»

Βαριέσαι. Διψάς «αργότερα»... Ολοι φωνάζουνε... πού είναι η μπάλα μου?

-Πεινάω!

-Αργότερα... εχει ουρά στα Εβερεστ.

-Πεινάω!

-Αργότερα σου είπα. Μην ενοχλείς τον κύριο.

-ΠΕΙΝΑΩ!

-Θα φας ανάποδη.

Πείτε μου εσείς τώρα... Ποιός έχει δίκιο;

Aπό την άλλη είναι τόσο τρυφερό το θέμα. Οι μανάδες είναι ποοοοοοοοοοοολύ κουρασμένες. Τις θαυμάζω. Την τραβάει από το χέρι να σηκωθεί από το παγκάκι ...και εκείνη θέλει να κάνει ένα τσιγάρο... αλλά ο Ηλίας τραβάει... σβήνει το τσιγάρο... και σηκώνεται... το body language δείχνει κούραση... αλλά βασικά δείχνει χαρά. ΜΕΓΑΛΗ χαρά.

Υποθέτω ότι αυτο είναι η μπαταρία.

Είδα και πολλούς πατεράδες με τα παιδιά στους ώμους. Ομορφο θέαμα. Το μικρό χεράκια πιάνεται από το μάγουλο, το αυτί... χα... ενα συναίσθημα που και για τους δυο δεν θα σβήσει ποτέ. (Ετσι δεν είναι Ναυαρχε;)

Στην Ερμου ο κόσμός είναι πίτα. Μια νεαρή γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά της... ο σύζυγος δίπλα σπρώχνει το καρότσι ...η μάνα με το δεξί κρατά το παιδί και με το αριστερό μια μικρή video camera και σπηκάρει...

-Τα πρώτα μας Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες!

11 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Καθε Χριστουγεννα την παρασταση κλεβουν παντα τα πιτσιρικια αυτης της πολης!!!Καλες γιορτες και καλα να περναμε!!!

Hurricane Lily είπε...

Χρόνια Πολλά, βρε Μάνο! Έτσι όπως τα λες είναι, το ζω τώρα με τη μπέμπα! Να πω όμως και κάτι, εκ πρόσφατης πείρας: δεν κυκλοφορούν τα μωρά, γιατί η πόλη είναι πολύ εχθρική. Τα πεζοδρόμια ... δεν υπάρχουν, ή είναι γεμάτα λακκούβες, δεν έχεις που να πας με ένα καρότσι. καταλήγεις μες τα αυτοκίνητα να κινδυνεύεις να σε πατήσουν... σε πολλά σημεία είναι αδιάβατο το πέρασμα από δύο αλλοπρόσαλλα παρκαρισμένα αμάξια ... καταλήγει οδύσσεια, οπότε λες, αστο σπίτι το μωρό... Μόνη εξαίρεση, το μετρό, με τους ανελκυστήρες του ... αυτά... φιλιά...

Giannis Kafatos είπε...

Μάνο μου μόλις γύρισα από το σύνταγμα, εθνικό κήπο,τσολιάδες, περιστέρια, Ερμου, Public. Ο γιος μου ο Αντώνης την έχει πέσει στον καναπέ πίνει το γάλα του, τά ΄παιξε από τον ποδαρόδρομο!
Σήμερα τα παιδιά ήταν ούτε πολλά-ούτε λίγα στο κέντρο και ήταν όλα χαρούμενα χωρίς τις γνωστές τσιρίδες.Το κέντρο βεβαίως είναι φτιαγμένο να είναι όμορφο μόνο το βράδυ που ανάβουν τα φωτάκια. τη μέρα ... τι να σου πω! Να πω πάντως ότι τα παιδιά (τα μεγάλα) που κάνουν τους καλικάντζαρους και τα ξωτικά στο Μαγεμένο Χωριό -Ζάππειο- είναι όλο χαμόγελα. Τι κι αν πολλά σημεία του εθνικού κήπου βρωμάνε κατρουλιό, τα χαμόγελα των παιδιών που είναι εκεί για να διασκεδάσουν τα δικά μας παιδιά είναι όλα τα λεφτά.
Ας μη γκρινιάξω ηλεκτρονικώς παραπάνω. Σημασία έχει οτι ο Αντώνης το καταφχαριστήθηκε, κι ας κουράστηκε. Το μάτι του γυάλιζε από χαρά και τραγουδούσε μόνος του μια δική του διασκευή του Ρούντολφ.

όσο για τα παιδιά και τους γονείς και πώς τα κυκλοφορούμε εδώ σε σχέση με το εξωτερικό έχω να καταθέσω την άποψη που λέει ότι δυστυχώς εδώ ακόμη όλοι οι χώροι είναι αποκλειστικής κατανάλωσης ενηλίκων. Δηλαδή δεν υπάρχει σεβασμός στο θέμα χώρου καπνιστών (και στο λέει αυτό ένας καπνιστής όπως ξέρεις)επίσης αν μπεις σε ταβέρνα, καφέ κλπ και ρωτήσεις αν έχουν παιδικό κάθισμα σε κοιτάζουν με γουρλωτά μάτια γεμάτα έκπληξη απορία,για το εξωτικό πράμα που τους ζήτησες. Αντιθέτως πριν από μερικά χρόνια (εγώ τότε δεν είχα παιδιά)με τον κουμπάρο μου το Γιώργο και τη Μαρία που ζουν στην Ελβετία ακόμη και στο τελευταίο ταβερνείο μικρών χωριών (δεν εννοώ τα κοσμικά τύπου Γκσααντ) τα ξύλινα καρεκλάκια για μωρά ήταν παρατεταγμένα (συνήθως στο χώρο έξω από τις τουαλέτες)και περίμεναν τους μικρούς πελάτες τους!
Τέλος πάντων, τελικά όμως το θέμα είναι του καθενός μπαμπά -μαμάς πώς θέλει ή και πώς μπορεί να περνάει τον ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά τους!
Δε λέω και μεγάλη κουβέντα (αυτές σταματάς να τις λες μετά τη γέννηση του παιδιού γιατί είναι βέβαιο ότι θα διαψευσθείς)αλλά γενικά οι γονείς με τα παιδιά όταν είναι έξω μπορούν και να μην είναι μπελάς για τους τριγύρω τους, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά το "έξω" να μην είναι σαν τιμωρία - κι ας λες εσύ πως αντιμετωπίζεται ως "δώρο".
Καλές βόλτες, κρίμα που δε σεβρήκα σήμερα να τα πούμε κι από κοντά που ήμουν στη γειτονιά σου - κι είχα τάξει στον Αντώνη ότι θα δούμε κι ένα φίλο του μπαμπά, με μούσι και γάτες!
Χρόνια Καλά, Πολλά και ευτυχισμένα!
Giannis Kafatos

Ανώνυμος είπε...

Λες ότι δεν έχεις παιδιά, αλλά οι παρατηρήσεις σου είναι εξαιρετικά οξυδερκείς. Έχεις απόλυτο δίκιο. Εγώ τη μικρή μου τη σέρνω παντού μαζί μου από 5 ημερών και η κοινωνική της συμπεριφορά τώρα είναι άψογη – και είναι 2 χρονών, η δυσκολότερη ηλικία. Αλλά τηρούσα έναν βασικό κανόνα: προγραμμάτιζα μόνο δουλειές που μου επέτρεπαν να μην βιάζομαι. Δεν έχει νόημα να έχεις μαζί σου ένα πιτσιρίκι που το τραβολογάς εδώ κι εκεί χωρίς να του δίνεις την ευκαιρία να κάνει κι αυτό τα πράγματα που το ενδιαφέρουν. Έτσι όταν βγαίνουμε μαζί και τις δουλειές μας κάνουμε και περνάμε καλά. Φυσικά και συμφωνώ ότι η Αθήνα δεν είναι πόλη για μωρά και καρότσια. Μένω στο κέντρο και η μετακίνηση είναι πραγματικά δύσκολη. Έπιασα τον εαυτό μου να μεταλλάσσομαι, έγινα φοβερά συγκρουσιακή. Γιατί αυτή η πόλη δεν έχει υποδομές, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η γαϊδουριά των ανθρώπων. Τέλος πάντων, καλές γιορτές και σίγουρα θα μας δεις στην Ερμού γιατί συχνά κάνουμε τις βόλτες μας εκεί. Είμαι αυτή με το ομορφότερο μωρό του κόσμου. Θα με αναγνωρίσεις. Χρόνια πολλά σε όλους!

Simela Meletlidou είπε...

ένας άλλος λόγος που δεν βλέπεις παιδία στην χώρα μας είναι το γεγονός ότι οι γονείς σαν καλύτερη λύση βλέπουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
αφήνουν τα παιδιά τους εκεί... για να έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο!

ποτέ δε βλέπω παιδιά σε λεωφορείο ή σε μετρό όταν είμαι στην Ελλάδα και πάντα απορώ... μα πώς θα μάθει το παιδί τα ΜΜΜ;

μήπως αυτός είναι και ο λόγος που ο έλληνας σαν μεταφορικό μέσο θεωρεί μόνο το αμάξι;

καλό χριστουγεννιάτικο ξημέρωμα!

Μιλ1 είπε...

Καλά Χριστούγεννα! Καλή Χρονιά!
Εύχομαι αυτό που θεωρείς "ότι καλύτερο" να βρεθεί φέτος μέσα στην χριστουγεννιάτικη κάλτσα σου!

Φιλιά πολλά!

Roadartist είπε...

οι μερες αυτες ανήκουν στα παιδιά! μακαρι να ειναι ολα τα παιδια σε ολο το κοσμο ευτυχισμενα..:) Μακαρι ολοι να τα αγαπουνε, τη καλημερα μου!

Αποψη είπε...

Χρόνια πολλά και από μένα. Νέα στην παρέα αλλά... λέω να μείνω!
Όσο για το θέμα που βάζεις:
Κανένα μωρό ελληνάκι δεν θα κυκλοφορεί με τους γονείς του στην Ελλαδίτσα μας, όσο οι γονείς έχουν τους γονείς τους! Με λίγα λόγια: ζήτω οι παππουδογιαγιάδες. Όσο υπάρχουν αυτοί, εμείς θα βολευόμαστε παρκάροντας εκεί τα βλαστάρια μας.Και θα συνεχίζουμε ανενόχλητοι να ζούμε την ...εργένικη ζωή. ('η να πιστεύουμε ότι τη ζούμε!) Είναι εύκολο να ανακαλύπτεις άλλοθι.

Υ.Γ όπου δεν υπάρχουν παππουδογιαγιάδες, υπάρχει πάντα "κυρια που κρατάει το παιδί" και βέβαια το πρόγραμμμα του παιδιού που ξεβολεύεται αν το ξεκουνήσουμε....

Ανώνυμος είπε...

Μάνο είναι η πρώτη φορά οπου σου στέλνω μύνημα και έισαι καταπληκτικός ο καλύτερος ο τεράστιος ο μοναδικός ο κορυφαίος ο ανεπανάληπτος ο τέλειος ο απίστευτος ο θεός(τέλειωσε το σάλιο). Θα ήθελα να σε γνωρίσω απο κοντά και δυστυχώς σταμάτησε το "Πέστο και θα γίνει" για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
Και σαν ο μικρότερος από όλους όσοι είναι στις φωτό να προσέχεις το κρύο όταν βγαίνεις έξω και να ντύνεσαι καλά.
Φιλιά
Aris-cat....

diastimata είπε...

Αχ Μάνο! Ξέρεις τι είναι να έχεις ένα εκπληκτικό παιδί και να μην το έχεις δει να ΄χει περπατήσει στο χιόνι, να μην έχεις παίξει ποτέ μαζί του στη θάλασσα, να μην έχεις πάει ούτε μία εκδρομή μαζί του; Κι όμως, να ελπίζεις ότι, μια μέρα, θα αναπληρώσεις όλες αυτές τις στιγμές;

Αλλά αυτά είναι για άλλες μέρες! Για τώρα, χαμόγελα κι ευχές! Χρόνια σου καλά, και καλή χρονιά!

drowsy george είπε...

shmera mou thn eipe ena paidi sto grafeio , tha htan 8 me 10 etwn ,

hr8e na pei ta kalada kai ego epeidh eixa poli douleia den tou edosa shmasia

eisai kseftilas mou eipe
giati grafeis me roz molivi , siblirose

den adedrasa epeidh eixa douleia
den thimosa

vasika apo opoio grafeio pernouse , thn elege

kalada . ligo xlwmo an eipe

auto to paidi , sigoura , den tha to eixan katevasei pote oi goneis tou sto sidagma

kalh xronia , me ugeia , agaph kai sevasmo stous an8ropous ths triths hlikias kai sta paidia , akoma kai an sas thn lene