H Μαλβίνα

Με πιάνει συχνά με την Μαλβίνα.
Με έχει ξαναπιάσει αυτές τις μέρες.
Την θυμάμαι και κλαίω. Την θυμάμαι και γελάω. Την θυμάμαι και αισιοδοξώ..
Όταν δούλευα στις εφημερίδες πάντα εύρισκα μια ευκαιρία να γράψω γιΆ αυτην. Οσο ζούσε (και τα διάβαζε) μου τηλεφωνούσε και μου έκανε απίστευτα κοπλιμέντα. Όταν έφυγε (οπότε έγραφα και συχνότερα) την έβλεπα στον ύπνο μου.
Την γνώριζα.
Είμασταν φίλοι. Γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια στο ιστoρικό La Minute στην 10ετία του Ά80. Ένα βράδι που την φλερτάριζε ένας φίλος μου, ο Γιάννης. ΜουΆχε κάνει φοβερή εντύπωση. Ένα της έλεγε-δέκα του απαντούσε. Εγώ δεν μιλούσα πολύ. Ισως εξ ενστίκτου.
Γίναμε φίλοι, γιατί -όπως μου είπε- διασκέδαζα με όσα έλεγε, όταν οι άλλοι πάγωναν.
Έχω περάσει ατέλειωτα βράδια στα δεκάδες σπίτια της να την ακούω να λέει απίστευτες ιστορίες. Ιστορίες που τις επαναλάμβανε, αλλά ποτέ δεν ήταν ίδιες. Μου'χει μαγειρέψει καταπληκτικά φαγητά από ψυγεία που δεν είχαν τίποτα μέσα.
Αμα σε γουστάριζε ήσουν βασιλιάς.
Αμα δεν σε γουστάριζε την είχες βάψει κανονικά.
Τους υποστήριζε τους ανθρώπους της. Μέχρι τελευταίας ρανίδας. Τους πολεμούσε τους εχθρούς της, μέχρι να τους βγάλει την ψυχή ανάποδα.
Τίποτε πάνω της και μέσα της δεν ήταν μέτριο.
Πιο πολύ την έζησα την εποχή που'χε πρωτο-ερωτευθεί τον Διονύση Χαριτόπουλο. Ξέρω φοβερές λεπτομέρειες γι'αυτον τον έρωτα, αλλά δεν σας τις λέω, γιατί έχω την υποψία ότι από εκεί ψηλά θα μου ρίξει φωτιά να με κάψει.
Ηταν όμως πολύ ερωτευμένη.
Αυτή η φοβερή γυναίκα καθόταν μέρες ολόκληρες σπίτι της μαζί με τους gay φίλους της, και του ... έπλεκε κάλτσες. Εβαζε φίλες της να της ρίχνουν τα χαρτιά και τους πέταγε όλους έκω από το σπίτι, όταν (αν) εκείνος της τηλεφωνούσε από το Καρπενήσι, όπου έγραφε το βιβλίο του για τον Αρη Βελουχιώτη.
Αμέσως μετά μαγείρευε σαν τρελλή, έβαζε τα φαγητά σε ασημένια σκέυη, καλούσε ταξί και πήγαινε στο Καρπενήσι για να τον ταϊσει.
-Δεν τρώει καλά εκεί και θα μου αδυνατίσει.
Και το βράδι ξανάπαιρνε ταξί και επέστρεφε για να μην τον ενοχλεί.
Την παρακολουθούσα και δεν το πίστευα.
Αυτή η φοβερή γυναίκα, με τις τόσες γνώσεις, με την τόσο άποψη, εκείνη που'χε εμπνεύσει χιλιάδες γυναίκες με τα κείμενα της στην «Γυναίκα», σπάραζε σαν την τελευταία κατίνα (της το'λεγα και πολύ το διασκέδαζε) για έναν άνδρα.
-Βρε συ είναι ρόλος; την ρωτούσα.
-Χαχαχαχα! Σκάσε βλαμένε!
-Τότε γιατί γελάς;
-Σκάσε, σου είπα. Πενθώ!
-Τι πενθείς;
-Τον έρωτα!
-Μα ο έρωτας είναι χαρά!
-Σταμάτα να λες τέτοια. Ο έρωτας είναι πένθος. Είναι κραυγή.
Ηταν γενναιόδωρη γυναίκα το Μαλβινάκι.
Κάποτε τόλμησα να πω πόσο πολύ μΆαρεσε ένα (πελώριο) φλιπεράκι πουΆχε στο σαλόνι της.
Απλώς ανέφερα ότι είναι ωραίο.
Και την άλλη μέρα το πρωί μου τοΆστειλε σπίτι. (Δυστυχώς δεν τοΆχω πιά!)
Ρουφούσε τις ιδέες που της άρεσαν και δεν είχε πρόβλημα να τις κάνει πράξη.
-Μωρέ ντύσου στρατηγός! της είπα ένα βράδι, λίγο πριν εμφανισθεί στο MEGA?. Και την επόμενη την είδα on camera ντυμένη Ναύαρχο.
Μιαν άλλη φορά:
-Μου πρότειναν από την «Φαντασία» να τραγουδήσω. Τι λες;
-Ούτε συζήτηση. Φυσικά και να πας.
-Ωραία. Ελα άυριο που θα΄χουμε πρόβα.
Πήγα στο σπίτι. Στην οδό Υψηλάντου. Εκείνη καθόταν στην Τσέστερφιλντ της ντυμένη (όπως πάντα) στα μαύρα, με τα πόδια σταυρωτά (όπως η Μελίνα) και απέναντι της στον καναπέ ο Κοσμάς (ο αδελφός του Μιχάλη Μενιδιάτη και ιδιοκτήτης του μαγαζιού), ένας μπουζουξής κι? εγώ.
Της είχαν δώσει ένα τετράδιο με τα λόγια εκατοντάδων τραγουδιών.
Κάτσαμε όλο το βράδι. Στις 8 το πρωί είμασταν ντίρλα κανονική. (Πού να σας τα λέω τώρα).
Όταν ο Κοσμάς της έλεγε:
-Πές το άλλη μια φορά, γιατί δεν το'χεις!... του έλεγε: «Καλά το είπα. Πάμε στο επόμενο.» Όταν της έλεγε: «Υπέροχα το είπες» απαντούσε: «Μπααα. Ας το ξαναπάμε!»
Την αγαπούσε πολύ ο Ακης Πάνου.
Ο πιο πέτρινος ανθρωπος (αν και ήμουν και είμαι μεγάααααλος θαυμαστής της μουσικής του) που γνωρισα πότέ. Ηταν ένα απόγευμα στο σπίτι του.
Δεν έξω ξαναδεί πιο δυσπρόσιτο και δύσροπο άνθρωπο στην ζωή μου. Λες και δεν υπήρχα. Την Μαλβίνα όμως την κοίταζε με βελούδινο βλέμμα. Ρούφαγε κάθε λέξη της, κάθε κίνησή της. Μπροστά της ήταν σαν παιδάκι.
Το βράδι θα πηγαίναμε να τον ακούσουμε στα «9/8» στην Λ. Αλεξάνδρας.
Μπήκαμε οι δυό μας με το αυτοκίνητό μου. Στον δρόμο της είπα:
-Δεν τον συμπάθησα καθόλου! μουρμούρησα.
-Δεν πάμε να τον παντρευτούμε. Να μας μαγέψει με την μουσική του πάμε.
Οντως δεν τον παντρευτήκαμε.
Όταν αρρώστησε η Μαλβίνα, το έμαθα, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω.
Μου τηλεφωνούσε τα βράδια και μιλάγαμε με τις ώρες. Βασικά κουτσομπολεύαμε. Είμαι σίγουρος ότι φοβόταν τρο-με-ρά. Δεν μου είπε ποτέ λέξη για την αρρώστια της. Ξαφνικά χάθηκε.
Είχε μπει στο Νοσοκομείο.
Της τηλεφώνησα, αλλά δεν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο.
Τις λεπτομέρειες για εκείνες τις τελευταίες μέρες της ζωής της, μου της είπε ο Διονύσης.
Δεν σας τις μεταφέρω γιατί είναι η προίκα του.
Πήγα στην κηδεία της και έκλαψα κάτω άπό ένα κυπαρίσι.
Εκλαψα για πολλά πράγματα εκείνο το μεσημέρι.
Μετά πήγαμε με τον παλιό μου συμμαθητή, τον Σταμάτη Κραουνάκη, και ήπιαμε καφέ. Είπαμε ιστορίες για την Μαλβίνα. Γελάσαμε πολύ. Πάρα πολύ.
Γελούσαμε χωρίς τύψεις. Γελούσα με την καρδιά μου. Με όλο μου το είναι? ή μάλλον με το 99% του «είναι μου» (έτσι θα τοΆθελε)? καθώς το υπόλοιπο 1% μου έμεινε από τότε πέτρινο.
Θα σας ξαναπώ για την Μαλβίνα.
Όταν με ξαναπιάσει.
Σύντομα.
(Συμπαθάτε με για τις σκόρπιες ιδέες, αλλά έτσι μου 'ρχεται. Με έμαθε άλλωστε ότι το "ετσι μου'ρχεται" είναι θείο δώρο.)