27.2.06

H Μαλβίνα

Με πιάνει συχνά με την Μαλβίνα.
Με έχει ξαναπιάσει αυτές τις μέρες.
Την θυμάμαι και κλαίω. Την θυμάμαι και γελάω. Την θυμάμαι και αισιοδοξώ..
Όταν δούλευα στις εφημερίδες πάντα εύρισκα μια ευκαιρία να γράψω γιΆ αυτην. Οσο ζούσε (και τα διάβαζε) μου τηλεφωνούσε και μου έκανε απίστευτα κοπλιμέντα. Όταν έφυγε (οπότε έγραφα και συχνότερα) την έβλεπα στον ύπνο μου.
Την γνώριζα.
Είμασταν φίλοι. Γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια στο ιστoρικό La Minute στην 10ετία του Ά80. Ένα βράδι που την φλερτάριζε ένας φίλος μου, ο Γιάννης. ΜουΆχε κάνει φοβερή εντύπωση. Ένα της έλεγε-δέκα του απαντούσε. Εγώ δεν μιλούσα πολύ. Ισως εξ ενστίκτου.
Γίναμε φίλοι, γιατί -όπως μου είπε- διασκέδαζα με όσα έλεγε, όταν οι άλλοι πάγωναν.
Έχω περάσει ατέλειωτα βράδια στα δεκάδες σπίτια της να την ακούω να λέει απίστευτες ιστορίες. Ιστορίες που τις επαναλάμβανε, αλλά ποτέ δεν ήταν ίδιες. Μου'χει μαγειρέψει καταπληκτικά φαγητά από ψυγεία που δεν είχαν τίποτα μέσα.
Αμα σε γουστάριζε ήσουν βασιλιάς.
Αμα δεν σε γουστάριζε την είχες βάψει κανονικά.
Τους υποστήριζε τους ανθρώπους της. Μέχρι τελευταίας ρανίδας. Τους πολεμούσε τους εχθρούς της, μέχρι να τους βγάλει την ψυχή ανάποδα.
Τίποτε πάνω της και μέσα της δεν ήταν μέτριο.
Πιο πολύ την έζησα την εποχή που'χε πρωτο-ερωτευθεί τον Διονύση Χαριτόπουλο. Ξέρω φοβερές λεπτομέρειες γι'αυτον τον έρωτα, αλλά δεν σας τις λέω, γιατί έχω την υποψία ότι από εκεί ψηλά θα μου ρίξει φωτιά να με κάψει.
Ηταν όμως πολύ ερωτευμένη.
Αυτή η φοβερή γυναίκα καθόταν μέρες ολόκληρες σπίτι της μαζί με τους gay φίλους της, και του ... έπλεκε κάλτσες. Εβαζε φίλες της να της ρίχνουν τα χαρτιά και τους πέταγε όλους έκω από το σπίτι, όταν (αν) εκείνος της τηλεφωνούσε από το Καρπενήσι, όπου έγραφε το βιβλίο του για τον Αρη Βελουχιώτη.
Αμέσως μετά μαγείρευε σαν τρελλή, έβαζε τα φαγητά σε ασημένια σκέυη, καλούσε ταξί και πήγαινε στο Καρπενήσι για να τον ταϊσει.
-Δεν τρώει καλά εκεί και θα μου αδυνατίσει.
Και το βράδι ξανάπαιρνε ταξί και επέστρεφε για να μην τον ενοχλεί.
Την παρακολουθούσα και δεν το πίστευα.
Αυτή η φοβερή γυναίκα, με τις τόσες γνώσεις, με την τόσο άποψη, εκείνη που'χε εμπνεύσει χιλιάδες γυναίκες με τα κείμενα της στην «Γυναίκα», σπάραζε σαν την τελευταία κατίνα (της το'λεγα και πολύ το διασκέδαζε) για έναν άνδρα.
-Βρε συ είναι ρόλος; την ρωτούσα.
-Χαχαχαχα! Σκάσε βλαμένε!
-Τότε γιατί γελάς;
-Σκάσε, σου είπα. Πενθώ!
-Τι πενθείς;
-Τον έρωτα!
-Μα ο έρωτας είναι χαρά!
-Σταμάτα να λες τέτοια. Ο έρωτας είναι πένθος. Είναι κραυγή.
Ηταν γενναιόδωρη γυναίκα το Μαλβινάκι.
Κάποτε τόλμησα να πω πόσο πολύ μΆαρεσε ένα (πελώριο) φλιπεράκι πουΆχε στο σαλόνι της.
Απλώς ανέφερα ότι είναι ωραίο.
Και την άλλη μέρα το πρωί μου τοΆστειλε σπίτι. (Δυστυχώς δεν τοΆχω πιά!)
Ρουφούσε τις ιδέες που της άρεσαν και δεν είχε πρόβλημα να τις κάνει πράξη.
-Μωρέ ντύσου στρατηγός! της είπα ένα βράδι, λίγο πριν εμφανισθεί στο MEGA?. Και την επόμενη την είδα on camera ντυμένη Ναύαρχο.
Μιαν άλλη φορά:
-Μου πρότειναν από την «Φαντασία» να τραγουδήσω. Τι λες;
-Ούτε συζήτηση. Φυσικά και να πας.
-Ωραία. Ελα άυριο που θα΄χουμε πρόβα.
Πήγα στο σπίτι. Στην οδό Υψηλάντου. Εκείνη καθόταν στην Τσέστερφιλντ της ντυμένη (όπως πάντα) στα μαύρα, με τα πόδια σταυρωτά (όπως η Μελίνα) και απέναντι της στον καναπέ ο Κοσμάς (ο αδελφός του Μιχάλη Μενιδιάτη και ιδιοκτήτης του μαγαζιού), ένας μπουζουξής κι? εγώ.
Της είχαν δώσει ένα τετράδιο με τα λόγια εκατοντάδων τραγουδιών.
Κάτσαμε όλο το βράδι. Στις 8 το πρωί είμασταν ντίρλα κανονική. (Πού να σας τα λέω τώρα).
Όταν ο Κοσμάς της έλεγε:
-Πές το άλλη μια φορά, γιατί δεν το'χεις!... του έλεγε: «Καλά το είπα. Πάμε στο επόμενο.» Όταν της έλεγε: «Υπέροχα το είπες» απαντούσε: «Μπααα. Ας το ξαναπάμε!»
Την αγαπούσε πολύ ο Ακης Πάνου.
Ο πιο πέτρινος ανθρωπος (αν και ήμουν και είμαι μεγάααααλος θαυμαστής της μουσικής του) που γνωρισα πότέ. Ηταν ένα απόγευμα στο σπίτι του.
Δεν έξω ξαναδεί πιο δυσπρόσιτο και δύσροπο άνθρωπο στην ζωή μου. Λες και δεν υπήρχα. Την Μαλβίνα όμως την κοίταζε με βελούδινο βλέμμα. Ρούφαγε κάθε λέξη της, κάθε κίνησή της. Μπροστά της ήταν σαν παιδάκι.
Το βράδι θα πηγαίναμε να τον ακούσουμε στα «9/8» στην Λ. Αλεξάνδρας.
Μπήκαμε οι δυό μας με το αυτοκίνητό μου. Στον δρόμο της είπα:
-Δεν τον συμπάθησα καθόλου! μουρμούρησα.
-Δεν πάμε να τον παντρευτούμε. Να μας μαγέψει με την μουσική του πάμε.
Οντως δεν τον παντρευτήκαμε.
Όταν αρρώστησε η Μαλβίνα, το έμαθα, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω.
Μου τηλεφωνούσε τα βράδια και μιλάγαμε με τις ώρες. Βασικά κουτσομπολεύαμε. Είμαι σίγουρος ότι φοβόταν τρο-με-ρά. Δεν μου είπε ποτέ λέξη για την αρρώστια της. Ξαφνικά χάθηκε.
Είχε μπει στο Νοσοκομείο.
Της τηλεφώνησα, αλλά δεν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο.
Τις λεπτομέρειες για εκείνες τις τελευταίες μέρες της ζωής της, μου της είπε ο Διονύσης.
Δεν σας τις μεταφέρω γιατί είναι η προίκα του.
Πήγα στην κηδεία της και έκλαψα κάτω άπό ένα κυπαρίσι.
Εκλαψα για πολλά πράγματα εκείνο το μεσημέρι.
Μετά πήγαμε με τον παλιό μου συμμαθητή, τον Σταμάτη Κραουνάκη, και ήπιαμε καφέ. Είπαμε ιστορίες για την Μαλβίνα. Γελάσαμε πολύ. Πάρα πολύ.
Γελούσαμε χωρίς τύψεις. Γελούσα με την καρδιά μου. Με όλο μου το είναι? ή μάλλον με το 99% του «είναι μου» (έτσι θα τοΆθελε)? καθώς το υπόλοιπο 1% μου έμεινε από τότε πέτρινο.
Θα σας ξαναπώ για την Μαλβίνα.
Όταν με ξαναπιάσει.
Σύντομα.

(Συμπαθάτε με για τις σκόρπιες ιδέες, αλλά έτσι μου 'ρχεται. Με έμαθε άλλωστε ότι το "ετσι μου'ρχεται" είναι θείο δώρο.)

12 σχόλια:

herinna/ είπε...

Δεν την ήξερα προσωπικά. Την είδα μια μέρα να περπατά στη Σπύρου Μερκούρη δίπλα απ'το άλσος Παγκρατίου. Είχε ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της λες και συνομιλούσε με κάποιον και κάτι αστείο της έλεγε. Ήταν πολύ αδύνατη, το βήμα της δεν ήταν σταθερό. Δίστασα για λίγο και ύστερα της είπα καθώς αφηρημένη με κοίταξε στα μάτια. "Γιατί σε χάσαμε Μαλβινάκι;" Εκείνη πλάτυνε κι άλλο το χαμογελό της. "Έλα ντε, αυτό απορώ κι εγώ" Ήθελα να την ρωτήσω κι άλλα αλλά ντρεπόμουν. Της είπα μόνο, ελπίζω να σε ξαναδούμε, γέμισε η τιβί ακατοίκητα, καρατσεκαρισμένο.
Γέλασε. "Να'σαι καλά" μου είπε και συνέχισε το αργό της βάδισμα στρίβοντας πάνω στην Ευτυχίδου. Θα μου πεις τι είναι αυτό; Τίποτα. Η εικόνα της όπως αποτυπώθηκε μέσα μου. Μια πολύ γλυκιά και ονειροπόλα γυναίκα.

hardrain είπε...

La Minute. Σουπίτσες μπορς στο καταχείμωνο. Κρεπ σουζέτ στο τέλος. Κόκκινο κρασί πριν κατά τη διάρκεια και μετά. Ή σκέτα , το κρασί με μήλα. Πόσα μου πυροδοτείς στη μνήμη. Εκεί με την Edwige, εκεί με την Αθηνά, εκεί ατέλειωτα νυχτέρια με τον Γιώργη τον Κουπαρούσο τον αλησμόνητο και πια φευγάτο πολλά χρονια τώρα. Α...το La Minute...και ο Βρούτος...τον θυμάσαι τον Βρούτο; Ερχόσουν; Για μένα μια μεγάλη περιόδο ήταν η...τραπεζαρία μου.

Τη Μαλβίνα δεν την ήξερα και τον Διονύση, έχω να τον δω πάρα πολλά χρόνια. Τον θυμάμαι ακόμα στο γραφείο του στη Geo (Y&R αργότερα)να μου λεει για την έρευνα πάνω στον ¶ρη. Μου περιέγραφε κάτι χωριά μακρινα, που στο εικονοστάσι δίπλα στην Παναγία ή τον ¶ϊ Γιώργη, είχαν τον ¶ρη πάνω στ άλογο και λέγαν "θα ξανάρθει".

Περίεργο. Τη Μαλβίνα, δεν την ήξερα, αλλά το γραπτό σου, το ένιωσα δικό μου. Περίεργο.

Ανώνυμος είπε...

Και μένα μου άρεσε η Μαλβίνα πολύ.Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι τόσο εξω από τα καθιερωμένα.

MainMenu είπε...

θυμήθηκα ενα τραγουδι του Κραουνάκη τώρα:

Στη σκιά, στην Ακρόπολη
θαψτε με εδω στη σκια
στα παλια καπηλια, στις παράγκες
όχι πιο μακριά
να περνάνε οι μάγκες να λένε
μεγάλη κάρδια

Νομίζω κάναμε πολύ καιρό στην Ελλάδα να εκτιμήσουμε την απίστευτη μαγεία της γλώσσας μας. Οχι της γλώσσας του κήπου και του βιβλιοπωλείου. Της γλώσσας του κέντρου της Αθήνας, των περιθωρίων και των ξενύχτηδων. Και η Μαλβίνα είναι η ένοχη για αυτό...

manosantonaros είπε...

Θα της άρεσε πολύ που είναι εδώ σε ένα τόσο καινούργιο πράγμα, όπως τα blogs.

vatraxokoritso είπε...

μακαρι ολοι να μπορουσαμε να κραταμε τοσο ομορφες αναμνησεις απο ανθρωπους που εφυγαν..
αλλα συνηθως δεν...

Ανώνυμος είπε...

mhpws ksereis an mporw na brw kapou ta keimena ths malbinas apo thn gunaika? htan pragmatika anekthmhta

Ανώνυμος είπε...

Ούτε κι εγώ την ήξερα προσωπικά. Την είχα δει αμέτρητες φορές στις εκπομπές της στην τηλεόραση. Λάτρεψα την ευθύτητα της, την καθαρότητα του λόγου και της σκέψης της. Με "δίδαξε". Διαβάζοντας το βιβλίο του Διονύση, την ξανάζησα. Γέλασα και πόνεσα ταυτόχρονα - όπως γίνεται και στη ζωή. Μακάρι να ήξερε πόσο την ευχαριστούμε για το πέρασμα της αυτό στη ζωή.. όχι πως θα την ενδιέφερε - χα χα - χέστηκα θα μας απαντούσε.

The Torch είπε...

Την μισούσα τη Μαλβίνα. Όταν ήμουν δεκαεπτά με δεκαοκτώ θεωρούσα ότι προσέβαλε την σκέψη μου. Πέρασαν λίγα χρόνια για να καταλάβω ότι δεν είχα τότε σκέψη. Αμέσως την ερωτεύτηκα. θα σας παραθέσω μία ρήση της που δείχνει πως σκεπτόταν. Είχε πει λοιπόν στην εκπομπή της "Ξέρετε ποιά γλώσσα μιλιέται περισσότερο στον κόσμο; Τα κακά Αγγλικά!!!" Πόσο δίκιο είχε και σε αυτό και σε τόσα άλλα.

Talisker είπε...

Ευχαριστω για τα λιγα λεπτα θυμησης ενος ανθρωπου που λειπει και καταξιωνεται ακομα με την απουσια του .Λες και καποιος σε κυνηγαει και θες να προλαβεις να τα πεις ολα!
Για μενα ηταν μια εκπληξη.
Απο τοτε που εφυγε εχω μεινει με την απορια...
ΓΙΑΤΙ κανεις δεν μνημονευει μια γυναικα που ειχε τοσο κοφτερο μυαλο και τοση απαθεια για το ιματζ της...που επιβληθηκε με την προσωπικοτητα της μονο και οχι τους γαμους και τα σκανδαλα η τα ξανθα της μαλια σε μια τοσο τρας τηλεοπτικη και συγνωμη αλλα και δημοσιογραφικη πραγματικοτητα.

Αλλα ξερεις τι;
τα σημερινα κιτρινα κατεστημενα τα μεσημεριανα... και τα αλλα τα αμπιγιε κατεστημενα τα βραδυνα, των δελτιων , φανταζομαι πως θα την εχουν σαν ξορκι "φτου κακα" γιατι καθε αναφορα επιφερει τη συγκριση...
και η σιλοκονη τα εξτενσιονς οι υψηλοβαθμοι γκομενοι και τα ζευγη τα ηθικα ...
μοιαζουν γυμνοι και ξεγανωτοι...και κυριως φτωχοι τω πνευματι στην Μαλβινα μπροστα!

Την διαβαζα απο τοτε που αρχισα σχεδον να διαβαζω ..θυμαμαι ακομα μια φραση της σε ενα αρθρο που εδειχνε τη λυπη της γιατι την πηραν απο το σπιτι της γιαγιας της ..πως ηταν ενα μονο πολυ μονο και θυμωμενο παιδι...που προσπαθουσε να δαγκασει τον εαυτο του.

Αντωναρε σ΄ευχαριστω γι αυτο το τριλεπτο...

DREAM ON FUCKERS είπε...

Τις ιστορίες "να τις λέμε κάθε φορά αλλιώς"
φτάνει να αγαπάμε αυτούς που τις ακουν.
Μόνο συτό μετράει.
Σε ευχαριστώ
και
Σε φιλώ
το κορίτσι - ρομπότ

Ανώνυμος είπε...

Δεν την γνώρισα ποτέ, ούτε την είδα... δυστηχώς! Την έβλεπα, την παρατηρούσα και την θαύμαζα για την εξυπνάδα της και το πικάντικο χιούμορ της που λάτρευα...Οταν έφυγε στεναχωρήθηκα πραγματικά κι ας μην την ήξερα, ένιωσα πως δυστηχώς επτωχεύσαμε! Μελίνα, Μαλβίνα, Κατερίνα Γώγου, Επαναστάτριες με αιτία που έφυγαν γιατι αυτός ο κόσμος ήταν πολύ μικρός για εκείνες... Μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή αλλά που και που την βλέπω στα ονειρά μου... Αυτά τα μελαγχολικά μάτια, τόσο έντονα με έναν ολόκληρο κόσμο μέσα τους...