6.1.07

Delirium3





Τελευταία μου λένε σπουδαίες αηδίες:
Π.χ. Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό.

Βασικά μου το λένε άνθρωποι, που έχω το μυαλό τους για τα μπάζα.
Θα πέθαινα, αν είχα κάνει, αυτά που κάνουν αυτοί.
Βασικά κάνω αυτό που δεν κάνουν αυτοί που μου το λένε.

Μου το’πε προχθές ένας παλιός μου φίλος.
“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”
Τον κοίταξα και του’πα αφηρημένα… ε, βέβαια.

Πριν απο λίγες μέρες μου τηλεφώνησε.
Οταν τον ρώτησα τί κάνει η γυναίκα του, αντέδρασε σαν να τον ρώτησα αν έχει τελευταία, νέα από τον Δαλάι Λάμα. Μιλάει μόνο για (sorry κυρίες μου) μουνιά (που τα βλέπει με το κυάλι). Η χειρότερη στιγμή της ημέρας του, είναι όταν γυρνάει σπίτι και η καλύτερη όταν φεύγει. Δεν έχει όνειρα. Δεν έχει στόχους. Βαριέται τη δουλειά του και τσαντίζεται για πράγματα που δεν έχει κάνει στα χρόνια που πέρασαν. Και έχει τρομερό άγχος για το πώς θα συντηρήσει το σπίτι, στο οποίο βαριέται να πάει.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μου είπε:
“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”

Καταρχάς τον περνάω 3 μήνες.
Κατα δεύτερο: Δεν μεγάλωσα. Γεννήθηκα μικρός… οι άλλοι γεννήθηκαν μεγάλοι.
Και τέλος: Μυαλό δεν βάζεις… ή έχεις ή δεν έχεις.

Και να μου το΄λεγε για την υγεία μου…. άντε να το καταλάβω… αυτός μου το’πε επ’ ευκαιρία των …. δυο διαζυγίων μου….
Πριν απο μερικές μέρες η Βίλη και ο Χρήστος μου ανακοίνωσαν ότι θα παντρευτούν. Τους αγαπώ και τους δυο πολύ… Πολύ-πολύ… είναι γύρω στα 30 και μένουν μαζί καμμιά 3ετία…
Συγχρονοι άνθρωποι.

Τους έδωσα μια ευχή καθώς πίναμε κρασάκι:
Να μείνετε παντρεμένοι είτε έναν χρόνο, είτε 50.
Προς στιγμή με κοίταξαν απορημένοι.
Ο Χρήστος αμέσως μετά είπε:
-Πίνω σ’ αυτό! Αυτό είναι ευτυχία.
Το ίδιο και η Βίλη.


Το πιστεύω ακράδαντα.
Η ευτυχία δεν είναι υποχρέωση.
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που παντρεύτηκαν, έμειναν μαζί 20 χρόνια και μετα χώρισαν, δηλαδή την έκανε ο ένας (συνήθως ο άνδρας) επειδή δεν τόλμησε να το κάνει 19 χρόνια πριν.
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν χωρίσαμε με τη Μαργαρίτα τη δεύτερη γυναίκα μου.
Ομως το προτιμώ χίλιες φορές από το να μέναμε μαζί και να είμασταν σήμερα και αύριο δυστυχισμένοι.
Οταν κάτι δεν πάει καλά, οι άνθρωποι χωρίζουν.
Και αν δεν χωρίσουν στο πρώτο σημάδι, πρέπει να χωρίσουν στο δεύτερο.
Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο δεύτερο, οφείλουν να χωρίσουν στο τρίτο. Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο τρίτο… τότε καλά να πάθουν γιατί τα σημάδια θα πάψουν να είναι σημάδια και θά γίνουν αριθμοί για τους καβγάδες που θα’ρθουν.
-Τοκ-τοκ…
-Ποιός είναι;
-Η μιζέρια!

Think fast, που λένε και οι αμερικάνοι, οι φιλόσοφοι της εποχής μας.

Και αν όλα πάνε καλά;
Τότε μένεις παντρεμένος 50 χρόνια και απολαμβάνεις την ευτυχία. Αυτό είπα στα παιδιά.



Χθες το βράδι ήρθε σπίτι η Μαργαρίτα, η πρώτη μου γυναίκα. Μαζί και μια κοινή φίλη από εκείνη την εποχή, την Βένη. Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είχα καιρό να τις δω… ειδικά τη Βένη. Τις παρακολουθούσα στον καναπέ. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Το είχα επιβεβαιώσει σε ενα reunion με τους συμμαθητές μου στο Δημοτικό. Μόνο οι φάτσες αλλάζουν (κι αυτές όχι πολύ) ο εσωτερικός φωτισμός πάντως μένει εντελώς ο ίδιος.
Μετα απο ώρα και αφού είχαμε πιει τα σχετικά και είχαμε λυποθυμίσει στα γέλια για παλιές ιστορίες και μελαγχολήσει για φίλους που χάθηκαν, με ρωτάει η Βένη:
-Ρε Μάνο, μετά από τόσα χρόνια που σε βρήκα και τα λέμε: Εχω μια απορία. Πώς χωρίσατε τόσο γρήγορα;
Η Μαργαρίτα ήταν στην κουζίνα (μετά απο χάχανα που’χαμε κάνει για να πάρει ένα παξιμάδι):
Γυρισε σοβαρά και με κοίταξε:
-Γιατί αν δεν το’χαμε κάνει τότε Βένη μου, σήμερα δεν θα γελάγαμε με την Μαργαρίτα και σένα σπίτι μου… Αν το’χαμε κρατήσει καμμιά 17αριά χρόνια με 1-2 παιδάκια, μάλλον δεν θα’σταν σήμερα εδώ να πινούμε και να λέμε παλιές ζεστές ιστορίες. Το πιθανότερο είναι να μην θέλαμε να δει ο ένας τον άλλον.
Η Μαργαρίτα έβαλε τα γέλια.
-Εχει δίκιο! Ρε βλαμμένε, αν είχαμε μείνει ας πούμε 17χρόνια παντρεμένοι, μέχρι πότε θα είμασταν μαζί;
-Ε…. Μεχρι το 2001….
-Μπρρρρρρρρρ!

Το τί έκανε στη ζωή της… ή μάλλον για τη ζωή της μετά το γάμο μας (8 μήνες όλος κι όλος) ήταν δικό της θέμα. Εκείνη αποφάσιζε απο μόνη της. Είμαι πολύ χαρούμενος, που δεν την καθυστέρησα. Ούτε εκείνη εμένα.
Αν μη τί άλλο ήταν τίμιο.
Και αλήθεια χάρηκα πάρα πολύ που την είδα, γιατί στο τηλέφωνο μιλάμε εδώ και χρόνια συχνά-πυκνά.
Είναι μια σταθερή που έχω.
Εχω την αίσθηση (γαμώτο μεγαλώνωντας όλο και χάνω την επαφή μου με το ρήμα “ξέρω”. Περίεργο πράγμα!) …έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι το ίδιο συμβαίνει και με εκείνη.

Οφείλω ενα πράγμα στην φίλη μου την Ηλεκτρα Τεγοπούλου.
Μου είπε κάποτε: “Πήγαινε κουβέντιασε με τον πατέρα σου. Βγάλτον έξω για κανένα φαγητό.”
-Μιλάμε με τον πατέρα μου…. της είπα γρήγορα.
Με κοίταξε με τις ματάρες της και μου είπε αργά αλλά σταθερά:
-Βγάλτον έξω για φαγητό και άκουσε τον. Οι δυο σας. Χωρίς τη μάνα σου.
Περίεργως πώς την άκουσα.
Βγήκα με τον πατέρα μου μερικές φορές. Οι δυό μας… μου είπε απίστευτα πράγματα. Πράγματα που έλυσαν πολλούς γόρδιους δεσμούς μου…. Μικρές τόσο δα λεπτομέρειες…χωρίς καμμιά σημασία για εκείνον ή τους άλλους, αλλά με τρομερή σημασία για μένα…
Και τώρα που είναι απών, δεν έχω απορίες.
Το οφείλω στο Ηλεκτράκι αυτο…


Πώς μουρ’θε;
Μου’ρθε γιατί αυτα τα μικρά small talks, συχνά οδηγούν σε μονοπάτια σκέψης, που ούτε ξέρεις ότι υπάρχουν….


Οπως γίνεται συνήθως με τα παλιά (κι όχι μόνο) ζευγάρια. αρχίσαμε να λέμε, πώς γνωριστήκαμε.
Ο καθένας βέβαια έχει his point of view.
Η Βένη άκουγε γελώντας.
Με τη Μαργαρίτα γνωριζόμασταν ποοοοοολλά χρόνια πριν.
Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο.
Ηταν τρία χρόνια μικρότερη και μέναμε μαζί στη “μελέτη” και τρώγαμε τα φαγητά που μας είχαν βάλει οι μαμάδες μας στα τάπερ της εποχής.
Δεν είμασταν φίλαράκια, αλλά μπαίναμε στο ίδιο σχολικό και στα διαμείμματα όταν βλεπόμασταν λέγαμε “γεια”. Ηταν ενα μικροσκοπικό ξανθό κοριτσάκι, με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια και τουρλωτο ποπό. Ιδια όπως σήμερα.
Συναντηθήκαμε μετά απο μερικά χρόνια όταν πέρασα και την πήρα μαζί με μια (συμπτωματικά) κοινή φίλη, για να πάμε σε μια ντοσκοτέκ.
Και …ξαφνικά λέει:
-που λες Βένη μου, ξβρέθηκα με τουτονα (δείχνει εμένα) σε ένα μέρος που η μουσική βάραγε σαν τρελλή δίπλα στ’ αυτί μου… Τα’χα χάσει. Ηταν η πρώτη φορά που έβγαινα αργά και μόνη μου από το σπίτι….
-Τί;
-Τί, τί;
-Η πρώτη φορά που βγήκες από το σπίτι σου βράδι, ήταν μαζί μου;
-Ναι!
-Δεν το’ξερα.
-Κι όμως….
-Καταλαβαίνεις τί λές;
-Τί λεω μωρέ;
-Ο,τι με τον πρώτο άνδρα που βγήκες έξω…τον παντρεύτηκες κιόλας.
Με κοίταξε ξαφνιασμένη.
Ούτε εκείνη το’χε σκεφτεί ποτέ….
-Ε, τώρα που το λες…. απάντησε με ένα αχνό γαμόγελο…


Χμ… είδατε;
Μια μικρή στιγμή…άσχετη…που δεν είχε ειπωθεί ποτέ… και πιθανότατα να μη λεγότανε ποτέ… δίνει τόσες λύσεις.
Τί να ξέραμε τότε από αγάπη και έρωτα;
Πόσες πιθανότητες μπορεί να έχει ένας γάμος με τέτοιες προοπτικές.
Είμασταν πολύ ανώριμοι, που το κάναμε, αλλά ωριμότατοι, που το ξε-κάναμε.

Μιλείστε με τους ανθρώπους που ορίζουν με οποιονδήποτε τρόπο της ζωή σας. Αφήστε τους εγωισμούς στην άκρη και μιλείστε. Οι ακροατές συνήθως κερδίζουν. Σας το λέει κάποιος που βασικά έχασε, ως πριμαντόνα.


“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!”
Κάνε μας την χάρη ρε Μήτσο!... κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω απολυτα... εγω αν και δεν εχω παντρευτει για να χωρισω ακομα, η μονη σοβαρη εμπειρια χωρισμου που εχω ζησει ηταν αυτη των γονιων μου. Κανεις δεν καταλαβαινε γιατι ημουν χαρουμενος που χωριζανε...Ειχανε κανει το λαθος να μην δουν τα σημαδια, ή να τα περιφρονουν για χ,ψ λογους. Μονο ενα πραγμα θα προσθεσω σε ολα αυτα που ειπες. Οταν χωριζει ενα ζευγαρι, ο χωριζμος πρεπει να ειναι τελειως μεταξυ τους. Μην μπλεκεται οικογενειες, αδερφια, ξαδερφια, πατεραδες και μαναδες, γιατι τοτε γινονται ολα σκατα και ο χωρισμος δεν καταληγει να ειναι πολιτισμενος. Ουτε εχει καμια ουσια στον χωρισμο να μοιραζεις ευθυνες. Σαν ωριμος ανθρωπος χωριζεις πολιτισμενς, και περνεις το καπελακι σου και τραβας γι'αλλου...

ΦώΤΗΣ είπε...

«… Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!...»

κοίτα να δεις περίπτωση, κι εμένα που γίνομαι 19 το ίδιο μου λένε…
ΟΚ, τόπιασα…

manosantonaros είπε...

Καλημέρα parisaktos...αν παντρευεσαι για τους γονείς, τότε τα πράγματα είναι σκούρα όταν είναι να χωρίσεις... αυτο να λέγεται...

Φωτησ... γειά σου ρε Φωτη, πολύχρονος...

Leon / σουταχαπει είπε...

Χωρίστε,Χωρίστε,Χωρίστε!!!
Δέν υπαρχει μεγαλύτερη ευχή,σαυτούς που δέν είναι ερωτευμένοι!Ας συντρέχουν όποιοι λόγοι!Είναι Εγκλημα κατά της Ζωής!
Αν δεν χωρίζεις.Της δικής σου καί των άλλων!Ακόμη καί τών παιδιών!
ΞΕΡΩ, ΞΕΡΩ,ΞΕΡΩ!!!

Πληρωμένη πένα είπε...

έχεις δίκιο ρε γαμώτο.Βαλτώνουμε στη ρουτίνα και μετά είναι πια αργά.

Ανώνυμος είπε...

...και έχεις και τους άλλους παπάρηδες να σου κάνουν στατιστικές και να σου αναλύουν τα της "μάστιγας των διαζυγίων". Ρε άντε φτύστε τα μπούτια σας. Μάνο, σωστός και φιλοσοφημένος...για την ηλικία σου. :P

p.s. Ρε συ, κάθε φορά μας βάζεις κι ένα εμπόδιο στο μπλογκ σου;;;; Είχαμε πρώτα τους κώλους που δεν μπορούσαμε να σε διαβάσουμε απ΄το γραφείο, μετά είχαμε τα σχόλια σε μαύρο χρώμα που δεν φαίνονται χωρίς ctrl+A, στα καπάκια με το που αρχίζαμε να διαβάζουμε ακούγοντας τσίτα τα εμπιθρί μας, μας πέταγες ένα ζειμπέκικο και μας έστελνες αδιάβαστους (κυριολεκτικό αυτό γιατί εγώ κείμενα με "παλιόκαιρο" δεν). Και έρχεσαι τώρα ρε φιλαράκι εκτός από όοοολο αυτό τον μαραθώνιο για να σε διαβάσουμε και μας το κάνεις και beta και φαινόμαστε ανώνυμοι οι της wordpress.

Ρε φίλε αλήθεια δηλαδή, next time που θα σε διαβάσω θα βάλω κράνος γιατί εσύ είσαι ικανός να κάνεις το μπλογκάκι καρτούν και να αρχίσεις να ρίχνεις ροπαλιές και βόμβες και να τρέχουμε μετά σαν το μπιπ μπιπ και το κογιότε.

Ανώνυμος είπε...

εμφανίστηκε και η πουτάνα η ψιλικατζού, που τον παίρνει που και που...

vatraxokoritso είπε...

Μάνο καλά κρατιέσαι... για την ηλικία σου !!!
ε θα στο πουν και αυτό που θα πάει...

χαχαχαχαχα!

(φιλιά)

giftaki είπε...

Και εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να έρθει στο σπίτι μου η πρώτη γυναίκα μου. Το θέμα είναι σε τι κατάσταση θα φύγει. Οι ακροατές κερδίζουν; Μπα...Συνήθως είναι οι μαλάκες της υπόθεσης.

herinna/ είπε...

Ερώτηση α.
Τι πρόβλημα έχει το μαλακιστήρι με τη ρίμα;
ερώτηση β.
Γιατί κάνεις ακόμα παρέα με κρετίνους;
Ερώτηση γ.
Πόσο ψηλή είναι η καμπούρα της καμήλας; Θα πρέπει αιωνίως ν' ασχολούμαστε μ' αυτήν επειδή αυτοί που την κουβαλάνε είναι πολύ μαλάκηδοι για να ασχοληθούν οι ίδιοι;
Αυτοί που λένε τώρα που μεγάλωσες κλπ, ήταν ανέκαθεν χαιρέκακοι γεμάτοι απωθημένα και ατολμία.
Χέστους.
Ξέρω κι εγώ κάποιους τέτοιους. Είχα και μια άσπονδη φίλη η οποία σε κάθε ευκαιρία μου την έπεφτε μέχρι και πέρσι, για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου, για τις δουλειές που επιλέγω, για το ότι έχω γκόμενο μεγάλη γυναίκα και τι παράδειγμα θα δώσω στην κόρη μου, για το ότι. Όσα χρόνια έμπαινε στο σπίτι μου σαν ευηπόληπτη μητέρα και σύζυγος, μου τα είχε πρήξει από τη μια με τέτοια κι από την άλλη με τις κλωτσοπατινάδες που έπαιζε με τον άντρα της. Πότε της έσπασε ένα δάχτυλο, πότε μου ερχόταν με νάρθηκα στο σβέρκο, πότε με πατερίτσες. Είχαν δυο παιδιά. Για δυο χρόνια κοιμόντουσαν σε χωριστά δωμάτια. Ακριβώς τότε εκείνη αποφάσισε να τον παρατήσει, να πάρει τα παιδιά της και να πάει στη μάνα της. Ω του θαύματος! Ήρθε τους ήρθε η επιφοίτηση τότε να αγαπηθούν ξανά για να κάνουν και τρίτο παιδί. Μέσα στην καλή χαρά μου εμφανίστηκε λοιπόν αυτή φουσκωμένη στον 4ο για να μου ανακοινώσει το χαρμόσυνο νέο. Η ζωή τους θα άλλαζε τώρα ριζικά λέει γιατί θα ερχόταν το κοριτσάκι, είχαν δυο αγόρια. Τώρα το μωρό είναι 5 μηνών, αγόρι κι αυτό, κι έτσι προστέθηκε άλλο ένα θύμα στα 2 τρομοκρατημένα που μέχρι τώρα ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Ο μπαμπάς τα πίνει κάθε Σαββατοκύριακο και μετά απαιτεί άκρα του τάφου σιωπή για να κοιμηθεί. Η μαμά κάνει όλη μέσα σσσσσ! κι αμολάει μούτζες κατά κρεβατοκάμαρα μεριά.
Δεν έχω πατήσω να δω το μωράκι, ζωή νά χει το καημένο. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα γι' αυτούς τους μυαλωμένους ανθρώπους, ούτε τηλέφωνο για τα χρόνια πολλά δεν τους πήρα. Μια μέρα στο δρόμο την είδα και μέσα στην υστερία φώναζε εξοργισμένη με την κυβέρνηση που δεν εκλαμβάνει τις τρίτεκνες οικογένειες ως πολύτεκνες ως είχε υποσχεθεί.
"Ε, άντε ντε, κάντε κι ένα τέταρτο για να μη τους έχετε ανάγκη, τον ξέρετε τώρα το δρόμο της λέω".
Μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Αυτή τη γυναίκα έτρωγα στη μάπα τόσα χρόνια. Καθηγήτρια της μέσης εκπαίδευσης, διδάσκει τα παιδιά μας οικιακή οικονομία και τεχνολογία τροφίμων και είναι πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό της και το κοινωνικό της ίματζ, ως ευηπόληπτη μητέρα και σύζυγος που παραμένει.
Δεν μας χέζουν...

An-Lu είπε...

Το μυαλό το χρειάζονται οι άμυαλοι....κι εσύ δεν είσαι!

manosantonaros είπε...

φασιστοειδες κουμούνι, άντε γαμήσου, που θα βρίσεις τη φίλη μου στο blog μου.