Λέγεται- και μπορώ να σας το επιβεβαιώσω- ότι όποιος(α) έχει μιλήσει με τον θάνατο, εχεί ακούσει και μια διαταγή , που του’χει ψιθυρίσει στ’ αυτί ο Χάρος.
Υπάρχουν δυο διαταγές.
α) Ξαναγύρνα πίσω, αλλά θα’σαι κάθαρμα!
β)Ξαναγύρνα πίσω, αλλά θα'σαι εντάξει!
Αλλοι λοιπόν γυρνούν ως (κι όχι «σαν») καθάρματα και άλλοι γεμάτοι αισιοδοξία που θέλουν να δώσουν και στους γύρω, γεμάτοι ευγνωμοσύνη που ζούν.
Θα σας πω μια ιστορία:
Πριν από πολλά χρόνια ένας συνάδελφος έπαθε καρκίνο. Πολύ δύσκολο καρκίνο. Πήγε στο εξωτερικό, σχοινοβάτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι γιατροί έδιναν ελάχιστες ελπίδες, αλλά αυτός τα κατάφερε. Επέστρεψε (με μια μικρή αναπηρία) συνέχισε να δουλεύει και είναι μια χαρά. Γι’ αυτό και δεν λέω το όνομά του.
Ετυχε να είμαστε στην ίδια διευθυντική ομάδα. Από την πρώτη μέρα που έπιασε δουλειά, εμείς τον είχαμε στα πούπουλα και αυτός έβαλε στόχο να … απολύει κόσμο.
Μιλάμε για μανία.
Ειδικά νέα (υγιή) παιδιά.
Δεν τον άκουσα ποτέ από τότε να πει καλή κουβέντα για άνθρωπο… Σας έχω ξαναγράψει σε άσχετη στιγμή για την περίπτωση. Ολοι θέλαμε να του πούμε «αντε γαμήσου στο φινάλε» αλλά το τρώγαμε… Προσωπικά του το ψιλο-είπα και από τότε βέβαια με μισεί θανάσιμα. Ισως με το δίκιο του…
Εχω και μιαν άλλη φίλη.
Την Μπριγκίτα. Και άυτή πέρασε τα ίδια βάσανα από την ίδια αρρώστια. Σήμερα –εδώ και χρόνια- είναι μια χαρά η γλυκειά μου
Μα δεν έχω ακούσει πιο γλύκομίλητο άνθρωπο… της τηλεφωνώ για να εισπράξω την γλύκα της, το γέλιο της, την αγκαλιά της.
Η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και η σκοτεινή πλευρά.
Και ένα μυστικό για να μην το κάνουμε μεταφυσικό το πράγμα:
Ο μεν συνάδελφος μου πάντα ήταν κάθαρμα, απλώς έγινε καθραματάρα η δε Μπριγκίτα ήταν πάντα για τους άλλους μια ανοικτή αγκαλιά. Γειά σου Μπριγκιτόνι.
Απλώς μερικά πράγματα, μερικές φορές είναι αδύνατον να τα κρύψεις και τότε σφραγίζονται δια παντός. Με σφραγίδα γνησιότητας.
(Το post είναι αφιερωμένο στον Ντίνο, που ελπίζω να το διαβάσει και να σταματήσει να βάζει φαρμάκι στον καφέ του και στην Μπριγκίτα που κάθε φορά που με διαβάζει, νιώθω την e-ανάσα της.)
Και επειδή η ζωή δεν πρέπει να είναι μόνο Black+White... βάλτε της και μια πινελιά κόκκινο.
19 σχόλια:
Καλημερα καλημερα.
Οτι και να πω για αυτο το ποστ θα ειναι λιγο.Συμφωνω και επαυξανω για οσα εχεις γραψει γιατι Ive been there and I know the feeling.Τα ξερεις αλλωστε.
Πολυ ομορφο και το animation πανω αριστερα. Με γεια :) (ζηλεψα)
Σε φιλώ
KALIMERA...
TI APISTEYTO PROFILE EINAI AYFTO?
MOU FTIAKSES TI MERA.
OSO GIA TO POST ... O ANTHROPOS DEN GINETAI ETSI... GIENNIETAI
POLLA FILIA
Καλημέρα. Δεν είναι ανάγκη να συμβεί σε σένα τον ίδιο για να νιώσεις την ανάσα, αρκεί και σ' ένα από τα ιδιαίτερα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Μπορεί να 'μαι λάθος. Δεν ξέρω, πάντως έτσι το νιώθω.
Εχασα τη μητέρα μου (μονογονική οικογένεια και πολύ δεμένη) και μπήκα μετά βαίων και κλάδων σε δίχρονη (ανευ φαρμακευτικής δυστυχώς βοήθειας) κατάθλιψη.
Οταν "επέστρεψα" σαφώς δεν ήμουν ή ίδια.
Αλλού καλύτερη, αλλού χειρότερη.
Ο άνθρωπος πάντως που ήμουν πριν, δυστυχώς μου τελείωσε δια παντός.
Το θέμα είναι, πως όσο και να του μιλησεις εσύ ή κάποιος που τον νοιάζεται πραγματικά, δεν πρόκειται να αλλάξει. Με τίποτα.
Εγινε αυτό που έγινε και αυτό θα παραμείνει.
Στο τέλος μόνος του οπωσδήποτε, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Την καλημερα μου :)
Λοιπον... πρωτ'απ'ολα με γεια το φοβερο και πανεμορφο γραφικο του προφιλ.(εκτος αν υπηρχε και δεν το ειχα δει ..εεεε.. ειμαι λιγο παπατρεχας). οι φωτογραφιες ειναι απιθανες και απογειωνονται απο την παρεμβαση του κοκκινου. η λεπτομερεια κανει τη διαφορα. οσο για το κειμενο...οι ασθενειες απλα μεγενθυνουν τα συναισθηματα..καλα η κακα
Το να αρπάξουμε την ευκαιρία να μάθουμε αυτά που η ζωή υπαγορεύει, να το φιλοσοφήσουμε βρε αδερφέ και να γίνουμε καλύτεροι, ίσως τελικά να "πνίγεται" στις εμπειρίες (καλές ή κόμπλεξ) που κουβαλάμε από μικροί.
Με προβλημάτισε το post σου, και σκέφτηκα: "Ρε συ, λες μετά θάνατον, στον παράδεισο, την κόλαση ή στο μπαρ (αυτό είναι άποψη ενός φίλου, θα στην πω άλλη φορά), να έχουμε τον ίδιο χαρακτήρα που κουβαλούμε ως (και όχι σαν) θνητοί?
Έ ρε γλέντια! Θα πέσουν οι απολύσεις σύννεφο! 0:)
Καλησπερα,
αν δεν το βιώσεις ένα τόσο μεγάλο σοκ, όσο αυτό της επίσκεψης του χάρου, δεν μπορείς να καταλαβεις. Έτσι δεν θα κάνω ότι καταλαβαίνω, απλώς θα πω ότι λογικά μια τέτοια εμπειρία βγάζει προς τα εξω στοιχεία του χαρακτήρα που μπορεί να ήταν κάπως σκεπασμένα πριν.
nice effects.
Υπάρχει περίπτωση να μη είπε τίποτα ο Χάρος. Να τους κράτησε απλά ένα καθρέφτη για να δουν τη ζωή τους. Οι μεν είδαν μια ζωή που δεν είχαν εκτιμήσει και αποφάσισαν να τη ρουφήξουν, να τη γιορτάσουν γυρνώντας. Οι δε είδαν τους άλλους που συνέχισαν να ζουν και τσατίστηκαν που το ατυχές συνέβη σ’ αυτούς τους ίδιους.
Και στις δύο περιπτώσεις ο καθρέφτης τον εαυτό σου δείχνει…
Δε καταλαβα γιατι δινετε ονομα στην φωτεινη πλευρα του φεγγαριου,αλλα οχι στη σκοτεινη πλευραα? Γιατι εκθειαζετε με παθος το white μα δεν δειχνετε το ιδιο παθος οταν αντιπαρατιθεστε με το black?...
υ.γ και παλι περνω απο διαδικασια Moderator,αμαν πια τη φιλτραρισμενη επικοινωνια ειναι αυτα τα μπλογκ.
Ναι, super το γραφικό του profile αλλά αν συνεχίσετε να γονατίζετε και να σηκώνεστε ( με μια κάμερα στον ώμο) εις το διηνεκές θα παραλάβετε τις επιγονατίδες και τους τένοντές σας σε δίσκο.
Από ενδιαφέρον το λέω
Εγώ πάλι πιστεύω πως δεν υπάρχει κανένας Χάρος κι οποιαδήποτε σχετική αναφορά έχει μοναδικό σκοπό να εντυπωσιάσει ("Μεγάλε είδα το Χάρο οπότε δεν μασάω μία").
κερνάω καφέ starbucks σήμερα στο παραμάγαζο
Είμαστε όλοι άνθρωποι αδύναμοι μπροστά στο θάνατο και.."καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί" που λέει και το τραγούδι
Γιατί έχω την αίσθηση ότι ο Χάρος, όταν σκοπεύει απλά να ταρακουνήσει κάποιον, ψιθυρίζει απλά "κόψε τις μαλακίες"; Είναι δίκαιος σε αυτό. Κάποιοι απλά προτιμούν να πιστεύουν ότι βρίσκονταν σε κώμα και δεν τον άκουσαν... Εκεί είναι μαύρο-άσπρο. Για οτυς υπόλοιπους η παλέττα έχει πολλά χρώματα!
Στην πρώτη περίπτωση με το συνάδελφο που αναφέρατε, αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι αποτελεί ίδιον των ανθρώπων: Συνήθως ζηλεύουν αυτό που δεν έχουν. Όσο για τη δεύτερη περίπτωση, είναι κι αυτό ίδιον κάποιων ανθρώπων: Να χαίρονται με όσα τους δίνει η ζωή...
Σήμερα μας περιγράψατε άλλη μια έκφανση της ζωής. μας θυμίσατε πόσες αντιθέσεις μπορεί να κρύβει...
. . . με το γάντι !!!
ΥΓ. ίδιος ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ 8-)
Αγαπητέ μου, το βλέμμα είναι ο καθρέφτης μας. Έτυχε να περάσω πολύ παλιά από μία διαδικασία εξετάσεων για καρκίνο. Ξέρετε τί με εντυπωσίασε; Όσοι ήταν στην ίδια θέση ή χειρότερη και κοιτούσαν με μίσος τους υγιείς, ακόμα και τους δικούς τους με εκείνη τη νοσηρή σκέψη: 'Γιατί εγώ και όχι εσύ...'
Θέλει δύναμη και ακεραιότητα και λεβεντιά και ανθρωπιά η ζωή μας αλλά είπαμε αυτό είναι ένα μενού για λίγους.
Δηλαδή παίζεις και μπάσκετ τώρα εσύ, ή θέλεις να μας πεις ότι χτυπάς το κεφάλι του χάρου κάτω μέχρι να γίνει κόκκινο;
Συμφωνώ με το κακός χειρότερος, καλός καλύτερος, κι άλλα παίζουν στο ενδιάμεσο, όπως να γίνεις τελείως αντικοινωνικός, να μη βγαίνεις ποτέ από το σπίτι, να μην επιτρέπεις επισκέψεις, να μην απαντάς στο τηλέφωνο κλπ. Έχω σταματήσει να το ψάχνω με έχει κουράσει το θέμα της νονάς μας που έκανε την εγχείριση πριν 4 χρόνια κι ακόμα δεν μπορεί να το φάει πως έτυχε σε αυτήν αυτό. Δεν έγινε χειρότερος άνθρωπος γιατί ως άνθρωπος είναι διαμάντι στο να συντρέξει, να βοηθήσει, ήταν όμως ήδη κουραστική κι έγινε ανυπόφορη.Εμένα δεν μπορεί να με απομακρύνει από δίπλα της γιατί είμαι η τελευταία που της απόμεινε και λατρεύει και το παιδί, αλλά μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση, το πως μετά την εγχείριση δεν βρίσκει καλό να πει σε κανέναν και για τίποτα, εκτός κι αν κάποιος της θυμίζει τα επαναστατικά της χρόνια στο Παρίσι. Αν είναι να καταντήσω να δω τον ευατό μου σε τέτοια μιζέρια να μου λείπει η δεύτερη ευκαιρία σκέπτομαι εγώ.
ας μη συνδέουμε τη γήινη (την καθημερινή) συμπεριφορά μας με το άγγιγμα του θανάτου.
γιατί έτσι παίρνει "χριστιανικό" χαρακτήρα η ζωή μας. (...τα ίδια λένε κι αυτοί).
ας δούμε μόνο τι ωθεί το πρόσωπο σ' αυτή τη συμπεριφορά.
μπορεί να τον "χρησιμοποιεί" καποιος ανώτερος , για να απολύει κόσμο , γιατί εχει το ελαφρυντικό της νόσου και το "παρ'ολίγον" του θανάτου.
:)
O μονος χαρος που ξερω ειναι η συναδελφος μου η Γ.
Καλο ειναι, οταν συναντατε ενα Rover μπλε σκουρο, να αλλαζετε δρομο.
Δημοσίευση σχολίου