Ολοι οι άνθρωποι έχουν ένα κουμπί.
Όχι δυό ή τρία ή χίλια.
Ενα μόνο, που είναι και το (για να συνεννοηθούμε) drive τους.
Αν καταφέρεις να το ρεγουλάρεις (up/down) τότε ο(η) άλλος είναι αυτό που λέμε «του χεριού σου!»
Ο,τι και να κάνει, ανεβοκατεβάζεις την ένταση και έρχεται στα ίσια του.
Είτε είναι βασιλιάς, είτε είναι υποψήφιος (όταν το βάζουν τίτλο αυτό, ξετρελλαίνομαι) νομαρχιακός σύμβουλος.
(attachment1: "Εμένα που με βλέπεις ήμουν υποψήφια δημοτικιά σύμβουλος στις προτελευταίες δημοτικές εκλογές!" Το λέει και καμαρώνει. Και συ κοιτάς σαν βλάκας και αναρωτιέσαι: να γελάσω ή να την γαμωσταυρίσω; Δηλαδή δεν φτάνει που εκτέθηκες, σε μαύρισαν κι από πάνω.)
Tεσπα… τι λέγαμε… αν ναι… για το κουμπί… αμα στο βρούνε χάθηκες… θα τρέχεις από πίσω και θα παρακαλάς.
Κάποτε όταν δούλευα σε ένα ιδιωτικό κανάλι είχαμε μια διευθύντρια, που λάτρευε τις συσκέψεις κανένα μισάωρο πριν την κάνουμε για το σπιτάκι μας… Αυτή λοιπόν, είχε (λέμε τώρα) ένα κουσούρι.
Φοβόταν ότι θα πεθάνει από κάποια καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, εμβολή κ.λ.π.
Όταν ήθελα να της πάρω κάτι, έμπαινα μέσα στο στο γραφείο της πρωί-πρωί και της έλεγα:
-Ετσι μπράβο γλυκειά μου… σήμερα είσαι όχι μόνο κούκλα, αλλά σκας και από υγεία….
Επαιρνα αυτό που ήθελα στη στιγμή.
Όταν λοιπόν της την έδινε να κάνουμε βαρετή σύσκεψη (λέγεται και συνάθροιση υφιασταμένων σε πάρτι μονολόγου του προϊσταμένου)
(attachment2: Oύτε που φαντάζεστε πόσες φορές έμεινα άνεργος, επειδή έκανα την ανεπανάληπτης σπανιότητας μαλακία να πω: Εχω μια άλλη ιδέα!)
Την έπιανα καμμιά ωρίτσα πριν την σύσκεψη και της έλεγα σοβαρά.
-Είσαι λίγο χλωμή εδώ και κανένα μισάωρο ή μου φαίνεται;
Είμαι εκπαιδευμένος βλέπετε, από τη μάνα μου, που καπίνει τα φάρμακα όπως ο χαρτοπαίκτης τα αράπικα φυστίκια ….
Δεν κάναμε ποτέ σύσκεψη μετα απ' αυτό.
Μάζευε τα πράγματα της και την έκανε αμέσως….
Προφανώς πήγαινε στο πιο κοντινό εφημερεύον….
Το κόλπο δεν έχασε ΟΥΤΕ μία φορά.
Γιατί;
Επειδή αυτό ήταν το κουμπί της.
Θα πεθάνει (εύχομαι σε βαθειά γηρατεία και στο κρεββατάκι της), αλλά αυτό το κουμπί μέχρι και εκείνη τη στιγμή θα την ρυθμίζει.
Ενας άνθρωπος της νύχτας, που δεν έλεγε καλημέρα ούτε στη γυναίκα του, κάθε φορά που με βλέπει με παίρνει αγκαλιά και μου λέει όλα όσα μπορείτε και όσα δεν μπορείτε να φαντασθείτε.
Γιατί;
Επειδή ένα μεσημέρι, που΄χε ξυπνήσει και του'φταιγε ακόμα κι ο αέρας, διηγήθηκε (!!!) με εκπληκτικά περιγραφικό τρόπο μια σκηνή που βλέπει κάθε μέρα ότανεπιστρέφει από την δουλειά (δηλαδή στις 6 το πρωί!)
Γυρησα τον κοίταξα και του είπα:
-Γιατί έγινες μαιτρ στα μπουζούκια κι όχι σκηνοθέτης;
Ημουν σχεδόν σίγουρος ότι είχα πέσει διάνα. Το μέτρησα πριν του το πω… υπό άλλες συνθήκες θα μου'χε σφυρίξει: Δεν μας γαμάς ρε φλούφλη…
Δεν μου το'πε όμως.. αντιθέτως με κοίταξε με έκπληκτα μάτια…μαλάκωσε… και ψιθύρισε:
-Πού το ξέρεις;
Χα… ο τύπος το φώναζε από την πρώτη λέξη της περιγραφής του….
Ηταν το κουμπί του…
Παραμονή Πρωτοχρονιάς να του τηλεφωνήσω στις 12 παρα τέταρτο θα μου βρεί πρωτο τραπέζι (κάτω ακριβώς από τον στρίνγκ της τραγουδιάρας) τραπέζι….
Είχα μιλήσει στο αυτί του απωθημένου του, κρατώντας γερά στα δάκτυλά μου το κουμπί του.
Άλλο παράδειγμα:
Γράφει κάποιος ένα ποστ….
Γράφει… γράφει… γράφει… εξηγεί… περιγράφει… κάνει χιούμορ…. εξομολογείται… συσχετίζει… τους ξεφεύγουν λεπτομέρειες, που δεν είναι καθόλου λεπτομέρειες… βάζει φωτογραφίες… το εξαντλεί ρε παιδί μου…
Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για σοβαρό θέμα της ζωής…
Και εκεί που λες, τέλειωσε, βάζει ένα Υ.Γ. δυό-τρεις λέξεις….
Συνήθως αυτές οι 2-3 λέξεις είναι το κουμπί….
Στο λέει ο άλλος… αν δεν το καταλάβεις , εσύ φταις…
Ποιο είναι το δικό μου κουμπί;
Χεχεχεχεχε…
(Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάπου-κάπως το περιγράφω κι εγώ…)
μεΣα απΟ το αυΤοκιΝητο
19 σχόλια:
Τα κουμπιά είναι 2..Ενα που σε "φιάχνει" καλά,, επιστημονικό γλύψιμο το λένε αλλοιώς και ένα που σε "φιάχνει" άσχημα, σε νευριάζει οπωσδήποτε, σε βγάζει απ'τα ρούχα σου.. Όλοι τα έχουμε συμφωνώ.. Το δικό σου για το γλύψιμο δεν μπορώ να το βρώ. Το άλλο όμως..είναι φανερό!!
Όταν λες ιστορίες, έτσι σαν αυτή και σαν πολλές άλλες, ξεκινάω να διαβάζω, παγώνουν τα πάντα, μπαίνω στον κόσμο σου (ή καλύτερα στον κόσμο που φτιάχνω στο μυαλό μου και νομίζω πως είναι ο κόσμος σου, αν και θέλω να πιστεύω πως τα δύο αυτά συμπίπτουν που και που...) και δε βγαίνω πριν την τελευταία τελεία...
Πόσο θα γούσταρα να σε ακούω να λες ιστορίες πιο συχνά... μη σου πω πως θα ξανάβλεπα τηλεόραση μόνο και μόνο για πάρτη σου...
φιλιά ρε Μάνο να'σαι καλά, να μας λες ιστορίες και δεν το λέω με την έννοια παραμύθια... σε γουστάρω πολύ ρε... είσαι ατομάρα :) πάρε θετική ενέργεια μέσα στη βροχή να γουστάρεις :)
Εγώ φοβάμαι λιγάκι όταν ξέρω το κουμπί του άλλου, μην το πατήσω καμιά φορά αλόγιστα και πυροδοτήσω καμιά έκρηξη.
Νομίζω ότι το δικό σου κουμπί είναι οι όμορφες και έξυπνες γυναίκες!!!!!!!!!!!!
καλησπέρα..
ειναι προνομιο αυτο που εχεις
σε ζηλευω...μακαρι να το ειχα και μια φορα μονο θα ειχα γλιτωσει απο πολλα ασχημα..μια φορα σε μια περιπτωση ....
εαν σκεφτεις να το κανεις επαγγελμα θα ειμαι η πρωτη σου πελατισα..οσο οσο θα πληρωνα μπας και σωσω τιποτα..
ΑΠΛΑ ΑΞΙΟΣ..
PS στην δικη μου την δουλεια ολο μου την λενε που δεν εχω ''καμια αλλη ιδεα''
Είσαι σχολείο πάντως ! :-)
Επίσης, αυτό που λες για το κουμπί μου θύμισε μία συναφή έννοια με αυτό το θέμα που μιλάει για "συναισθηματικές άγκυρες". Τι εννοώ?
Όταν έχεις μια συζήτηση με κάποιον άλλο άνθρωπο μπόρεις να προσπαθήσεις και να δεις ποιο είναι το θέμα που του προκαλεί ικανοποίηση, ευθυμία και έξαρση θετικών συναισθημάτων. Κρατώντας αυτό το θέμα κατα νου (εξού και η άγκυρα) μπορείς, πιο μετά στην συζήτηση που ίσως έχεις στερέψει από θέματα, να επανέλθεις σε αυτό το (προσφιλές και χαρούμενο προς αυτόν) θέμα - με τον κατάλληλο τρόπο επαναπροσέγγισης του προφανέστατα, χωρίς να φανεί δηλαδή ότι το κάνεις - και να συνέχισεις-επεκτείνεις από εκεί που το αφήσατε.
Με αυτόν τον τρόπο κερδίζεις αφ'ενός την εύνοια του άλλου, αφ'ετέρου, σε περίπτωση που πρόκειται για γυναίκα, σε φέρνει ένα βήμα πιο κόντα στο κρεββάτι της! Είναι πραγματικά χρήσιμο και για να κερδίζεις πρώτες εντυπώσεις (αρκεί να το χρησιμοποιείς σωστά και με τρόπο βέβαια) αλλά και για να μην αφήσεις να πέσει η ρουτίνα ανάμεσα στο εξελλισόμενο πάρε-δώσε που έχουν οι συμμετέχοντες στη συζήτηση.
Το πρωτοάκουσα και το είδα να χρησιμοποιείται από καποιον που έκανε ταχυδακτυλουργικά κόλπα και ουσιαστικά "διάβαζε" αυτόν που είχε απέναντι του και τον χειριζόταν αντίστοιχα.
:-)
Φωτογράφε φωτο-χάλια
μ' έβγαλες με δυο κεφάλια!!
Μη σε νοιάζει αυτό εσέναα
θα σου κόψω εγώ το ένα!
Καλά, εσύ δεν είσαι φωτο-χάλια, φωτο-μπράβο είσαι, αλλά αυτό θυμήθηκα αυτο σου αφιερώνω.
Που να ψάχνω για κουμπιά η γυναίκα μεσημεριάτικα.
Πάρε ένα τραγουδάκι που ακούγεται και καλύτερα :D
H αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να βρεις το κουμπί κάποιου...
ΥΓ Μήπως κάνεις συλλογή από κουμπιά;! ;-)
Tα κουμπια εχουν το χειροτερο και το πιο ανουσιο φτιαξιμο.
Μακρια!
τα κουμπιά στα πουκάμισα τουλάστιχον σπάνε εύκολα, αυτό είναι καλό.
Του κουμπιού μου το κουμπί
έχει τώρα πια χαθεί
τρόπο έψαχνε να μπει
στη σχισμούλα τη μικρή
μα του κόπηκε η κλωστή
κι έχει εξαφανιστεί
τώρα πήρα ένα κουμπί
μα δε με μέλλει αν μπει ή δε μπει
γιατί για μόστρα έχει ραφτεί
Μα, εσύ μιλάς γι'άλλο κουμπί
που πατώντας το θα πει
μιά λεξούλα μαγική
και το τζίνι μου θα βγει
για να κάνεις μιά ευχή . . . γουφ!
Το πρόβλημα είναι που μερικοί αντί να πατήσουν το κουμπί σου, σου πατάνε τον κάλο.
Μάνο μου αγαπημένε αν και σου κρατώ μούτρα (ξέρεις εσύ πια, αυτά τα βατραχίσια, να το υιοθετήσω σαν τρόπο συμπεριφοράς λες? Μάλλον πιάνουν..)
Θα σου πω το εξής..
Σίγουρα όλοι μας έχουμε κουμπιά- υποθετικά ακόμη και ο Χίτλερ θα πρέπει να διέθετε- το ίδιο και εσύ παρόλο που πονάς με το μυαλό πια και όχι με την καρδιά.
Το δικό σου -το κουμπί- εγώ ξέρω ακριβώς ποιο είναι.
Δεν ξέρω αν είναι σωστό που θα το αποκαλύψω εδώ και θα σε δώσω στεγνά στους αναγνώστες σου.
Είσαι απαράδεκτα φιλόζωος.
Και δεν μιλώ φυσικά για την αγάπη που δείχνεις σε γάτες και σκυλιά- αυτό σε κάνει ακόμη καλύτερο άνθρωπο.
Μιλώ για τα φιλοζωικά συναισθήματα που τρέφεις απέναντι σε κάθε είδους ημί-τρελου δυστυχισμένου καταφρονημένου ανωμάλου κουνελιού που εκμεταλλευόμενο την αναγνωρισιμότητα που έχεις προσπαθεί με την σειρά του να αναρριχηθεί και να βγει λιγάκι στο φως μπας και αποκτήσει και το ίδιο ζωή- που δεν πρόκειται, το ξέρεις και το ξέρω.
Ώρες-ώρες αγαπημένε φίλε μου παρά είσαι καλός, αλλά που θα πάει θα σε αλλάξουμε.
(έχεις δίκιο το ότι μιλάμε στο τηλέφωνο δεν σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε να σχολιάζουμε στα blog μας)
Μάνο, απόψε δεν ήρθα για καλό: η Αμαλία πέθανε.
ξεκιναει και το δικο σου κουμπι απο Π...?
Υ.Γ. Σ'ευχαριστω.
Υ.Γ.2 Το ερωτημα ηταν ρητορικο.
Βατραχοκόριτσό μου, ήρθες ποτέ αντιμέτωπη με τις απλές ανθρώπινες σχέσεις; με κάνεις και αναρωτιέμαι. Το ότι έχει μια αναγνωρισιμότητα όπως λες και δεν το αμφισβητώ, σημαίνει ότι αυτό του επιβάλει να συναναστρέφεται μόνο τους ομοίους του είδους; δεν καταλαβαίνω το σχόλιο. Εγώ βέβαια δεν ξέρω για ποια κουνέλια μιλάς και το γενικεύω. Τα τελευταία όμως δεν χρειάζεται να έχεις βαθμό αναγνωρισιμότητας για να τα απομονώσεις. Όσο για το κουμπί, σιγά. Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει.
Μάνο βλέπω έχεις φίλους που θέλουν να σε προστατέψουν, άσχετα αν στην προσπάθεια αυτή στάζουν λιγουλάκι φαρμάκι παραπάνω. Αν σε χρησιμοποιούν κάποιοι σίγουρα μεγάλωσες και το ξεχωρίζεις,αλλά μερικοί δεν το ξέρουν, θέλουν να πιστεύουν τα δικά τους (αυτό είναι το δικό τους κουμπί).Μέχρι να ανοίξουν τα μάτια τους ας προσέχουν μη δαγκώσουν τη γλωσσα τους.
Το κουμπί σου είναι οι ωραίες γυναικες...πάει και τελείωσε!!!!!
Και μην τολμήσει κανείς να πει το αντίθετο γιατι μαζί με το κουμπί θα κόψει και το στρίφωμα(που λέει και η διαφήμιση!!!!)
Καλή εβδομαδα
Δημοσίευση σχολίου