οι φάροι

Σ’αυτόν εδώ το χώρο –το internet-…είμαι ο μεγάλος.
Σε ηλικία εννοώ… από τότε που ασχολήθηκα (και έχουν περάσει πολλάαααα χρόνια) ήμουν πάντα ο μεγαλύτερος.
Αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο συναίσθημα για μένα, αφού στην οικογέnεια μου ήμουν ο Βενιαμίν… ανάμεσα σε πολυάριθμα ξαδέλφια ήμουν ο μικρότερος… άρα απέκτησα και την ψυχολογία (βλ. αντιδράσεις) του μικρότερου.
Θυμάμαι την εποχή που τα forums και τα chatroooms ήταν πολύ της μόδας, προσπαθούσα να μάθω Photoshop και διάφορα άλλα συναφή. Φυσικά είχα απορίες… που κανένας του κοντινού και επαγγελματικού περιβάλλοντος δεν μπορούσε να μου λύσει….
Προσπαθούσα λοιπόν να ρωτήσω τους πιτσιρικάδες.
Ελα όμως, που αυτοί δεν γουστάριζαν να μου μιλήσουν (και καλά έκαναν)… με το hello που έγραφα με μπλοκάρανε. Καταλάβαιναν με το πρώτο πάτημα στο keyboard ότι δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς…
Ετσι κι εγώ απλώς παρακολουθούσα μπας και μάθω τίποτα (Attachment: τα περισσότερα πράγματα τα έμαθα στην ζωή παρατηρώντας κι όχι ρωτώντας.)
Κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς είχε μια απορία για το photoshop που κανένας δεν ήξερε την απάντηση. Κανένας πλην εμού… του έγραψα δειλά-δειλά και ώ του θαύματος με ευχαρίστησε και μου άνοιξαν την πόρτα από τότε….
Πωπωπωπωπωπω μεγάλη μου νίκη. Οσοι το’χουν δοκιμάσει ξέρουν τι εννοώ.
Γιατί με δέχτηκαν;
Μα γιατί μίλησα την γλώσσα τους και δεν επέμενα να μιλάω τη δική μου.
Παρ’ όλα αυτά η θέση του μεγαλύτερου με κάνει να νιώθω άβολα. Μισώ να συμβουλεύω ανθρώπους, αλλά όταν συνομιλείς με μικρότερους η συμβουλή είναι συνεχώς κάτω από τη γλώσσα σου…

Τους τα κάνω ιστορίες. Τους τα κάνω cartoons… μπας και βγάλω το περιτύλιγμα της συμβουλής… Ενας Βενιαμίν λοιπόν σε λάθος ρόλο.
Ναι… ναι… μην αρχίσετε … μα εσύ είσαι νέος…. μακάρι πολλοί 20άρηδες… κ.λ.π. αυτά είναι λόγια… αληθινά πιθανότατα… αλλά λόγια.
Ο Βενιαμίν μέσα μου όμως ζει και βασιλεύει. Συχνά-πυκνά παλιμπαιδίζει επικίνδυνα.
Και ξαφνικά εμφανίζεται από πουθενά ένας φως στον υποχρεωτική από-βεμινιανισμό μου.
Εγώ του μιλάω στον πληθυντικό και αυτός με λέει «αγόρι μου». Με κανακεύει, με προσέχει και πάνω από όλα: ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ.
Ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος.
Ετων 82, ρεπόρτερ, έχοντας φάει τη ζωή με το κουτάλι και έχοντας γνωρίσει ανθρώπους, που μπροστά τους η Μαντόνα η ο Μπέκαμ είναι μέτρια γνωριμία.
Από τότε που έγραψα γι’ αυτόν (που όπως σας είπα δεν γνωριζα) νομίζω ότι έσκασε μια βόμβα στο μυαλό του ρεπόρτερ. Λέει συνέχεια ότι είναι 82 και πώς «όταν πεθάνει….», αλλά βασικά είναι γεμάτος ζωή και έτοιμος να ξεκινήσει τα πάντα. Ετοιμος να πάρει κάμερες, να φτιάξει e-αρχεία για το τρομερό του προσωπικό οπτικοακουστικό αρχείο.
Αληθινά με συγκινεί πολύ που είναι στο internet. Πάντα το πρότεινα σε μεγάλους ανθρώπους να ρίχνουν πασιέντζες στο κομπιούτερ του εγγονού τους… το’κανα σκόπιμα για να τους φέρω σε επαφή με το «διαβολικό» μηχάνημα. Και αυτός το’χε κάνει από μόνος του… και δεν ρίχνει πασιέντζες, αλλά κείμενα… To κάνει update κάθε μέρα.
Αν μπείτε στo site του, με μια δεύτερη ματιά θα δείτε ότι ο άνθρωπος κάνει blogging , χωρίς να είναι στα blogs. Νομίζω ότι το ανακάλυψε μόνος του στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να επικοινωνήσει με το αναγνωστικό κοινό.
Να’μαι λοιπόν ξαναμανά σε συμβουλευτική θέση….
Ναι, αλλά αυτή την φορά είμαι στην θέση του αγαπημένου μου Βενιαμίν. Μια παλιά πολυθρόνα που έχει την λακούβα του κορμιού μου. Μια πολυθρόνα που την είχα αποσύρει για πάντα στην αποθήκη μου.
Να σας πω και ένα μυστικό:
Βενιαμίν ξε-Βενιαμίν (με όλα τα καλά που συνεπάγεται) ήθελα πάντα και από πάνω να κάνω τον αρχηγό. ( να ξέρατε τι έχει τραξήξει κόσμος και κοσμάκης απ’ αυτό μου το κουσούρι… και το πιο αστείο είναι ότι μέχρι πρόσφατα νόμιζα ότι ήμουν … υποχωρητικός….)
Και να που τώρα το μπορώ.
Μου τηλεφωνεί περίπου κάθε δυο μέρες. Βασικά (νομίζω) γιατί καταλαβαίνω την γλώσσα του. π.χ. ξέρω ποιος είναι φωτογράφος Κλεισθένης, όταν αναφέρει το ονομά του.
Ο άνθρωπος είναι γεννημένος story teller (ελπίζω να μην τον προσβάλω, αλλά υποθέτω γι’ αυτό τον έκαναν παρέα ο Ωνάσης, η Μελίνα, ο Χατζιδάκης κ.λ.π.) και ξαφνικά βρέθηκε σε έναν κόσμο, που οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του, δεν είναι πλέον γνωστοί…
-Ποια είναι η Γκρέτα Γκάρμπο; Αααααα ναι μωρέ… ηθοποιός….συνάδελφος της Μιμής ΝτενίσηΣ;
Του γάμισες την ιστορία και μαζί την διάθεση για ιστορία.
Του είπα ότι έχω προλάβει τον Αλέκο Σακελάριο και ατάκα μου είπε:
-Τον Βασίλη Αυλωνίτη; Σπουδαίο παιδί…
Παιδί; Ο Αυλωνίτης;
Τρελλαίνομαι… στην αρχή με ρωτούσε διερευνητικά ( με διακριτικότητα) π.χ. αν ξέρω ποιος ήταν ο Λογοθετίδης.Του εξήγησα ότι ξέρω ποιος είναι, αλλά προφανώς δεν έχω προλάβει να παίξω τάβλι μαζί του….
Εβαλε τα γέλια… και πεταχτήκαμε μέχρι την Ελένη Βλάχου, που μια φορά τον μάλωσε επειδή έγραψε ότι οι γυναίκες του Ωνάση πήγαν μαζί του επειδή είχε και χρήματα…. Τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος στην ηλικία του, από το να μιλήσει γι’ αυτά που είδε και έμαθε;
Ρε παιδιά, αυτός θέλει να τα κάνει πόστ. Είναι τρομερό πράγμα.
Έναν μεγαλύτερο βρήκα και αυτός είναι καρα-πιτσιρικάς… Σε λίγο τον βλέπω να παίζει και Warkraft.
Koιτάξτε, για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους, οι ρεπόρτερ εκείνης της εποχής, δεν ήταν δα και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Αστε που ήταν εξαιρετικά ειδικές ψωνάρες, αφού ούτε τηλεόρασεις υπήρχαν, ούτε αναγνωρισμότητα και μεταξύ μας ούτε τίποτα σπουδαίοι μισθοί.
Το συνωμοτικό ήταν δεύτερη φύση τους.
Θα σας πω παράδειγμα…
Ο κ. Λιμπερόπουλος μου μιλούσε στο τηλέφωνο και μου΄λεγε ότι ο Ωνάσης αγαπούσε τον μικρό Τζον-Τζον Κέννεντι (αυτόν που έπεσε με το αεροπλάνο) και τον μάθαινε ελληνικά, ζεϊμπέκικο και πώς ο Ωνάσης όταν ήταν στον Σκορπιο, δεν κοιμόταν ποτέ με την Τζάκι… αλλά προτιμούσε τα … χαλίκια της παραλίας…. μου’λεγε επίσης ότι τελικά είχα δίκιο… και πώς διάολο το’ξερα ότι όταν τραγουδούσε η Κάλλας, της φώναζε: Μαρίτσα (!!!!!!!!) σταμάτα!
Την Μαρία Κάλλας την φώναζε: Μωρή Μαρίτσα….
Ξέρετε, ή ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο δεν είναι μόνο ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ελευθερίος Βενιζέλος, ο εμφύλιος, ο Μεγαλέξανδρος κ.λ.π. Είναι και ο Ωνάσης… είναι και η Κάλλας…. είναι βέβαια ο Χατζιδάκης…. είναι ο Γκάλης… μάλλον δεν μας κάνει καλό η αρχοντοχωριάτικη άποψη, ότι η ιστορία είναι μόνο η πολιτική, οι πόλεμοι, οι εφιάλτες και οι ήρωες….
Εμένα με ενδιαφέρει πώς ο κύριος Αρίστος πήδαγε την Λί Ράτζβιλ πριν παντρευθεί την αδελφή της, Τζάκι Κέννεντι. Με ενδιαφέρει η άποψη του Μάνοι Χατζιδάκη για τον Αντι Γουόρχολ, όταν και οι δυό τους δεν ήταν γνωστοί….με ενδιαφέρει να ακούω ότι ο Μάνος Χατζιδάκης πήγαινε στο σπίτι τις Εσκενάζι και του τραγούδαγε σμυρνέϊκα…
Κι αυτά είναι ιστορία και μάλιστα σημαντικότατη… εξαιρετικά σημαντική.
Κάποια στιγμή λοιπόν του είπα:
-Κύριε Λυμπερόπουλε, πέρασε από το μυαλό μου να σας μαγνητοφωνήσω… δεν το έκανα μόνο και μόνο επειδή είστε ρεπόρτερ. Είναι ανεκτίμητα αυτά που μου λέτε….
Σταμάτησε αυτόματα να μιλάει.
-Αν με μαγνητοφώνησες, θα σου κόψω την καλήμέρα…
-Μα αφού εγώ σας τόπα…. ( ο Βενιαμίν τώρα πήγαινε να κάνει πουτανιές στην πουτάνα!)
-Καλά, αν με μαγνητοφώνησες να τα σβήσεις….
-Δεν σας μαγνητοφώνησα….
Εχω την αίσθηση ότι μετά από λίγο το καλοσκέφτηκε και μάλλον του άρεσε….
-Αμα είναι να με μαγνητοφωνήσεις να μου το πεις να σου πω περισσότερα… μου είπε σε λίγο….
-Δεν σας μαγνητοφονώ….
-Καλά… καλά…. Και αμέσως άρχισε έναν άλλον χείμαρρο ιστοριών πού μια με πήγαιναν στο Χόλιγουντ και μια στην γατούλα του που πέθανε στην αγκαλιά του… κάθε τόσο σταματούσε και με ρώταγε:
-Με μαγνητοφωνείς;
-Όχι!
-Καλά, γιατί αν είναι να με μαγνητοφωνήσεις να μου το πεις να σου πω τα σημαντικά.
(Ξέρει και ξέρω ότι αν ήταν να τον μαγνητοφωνήσω δεν θα του το’λεγα για να μην λογοκρίνει την σκέψη του…. Όμως εγώ δεν υπήρξα ποτέ μου ρεπόρτερ … και μόνο απ’ αυτό θα με καταλάβαινε στο λεπτό!)
Να’μαι λοιπόν ξανά ο μικρότερος.
Με τον κ. Λιμπερόπουλο δεν συμφωνώ σε πολλά πράγματα. Δεν πειράζει… δεν είμαι εκεί για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω….είμαι όλος αυτιά…. Και οι άνθρωποι στην ηλικία του έχουν την πολυτέλεια να πιστεύουν ο,τι γουστάρουν…. Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν ότι στα 82 του τα αντανακλαστικά του δουλεύουν σαν μικρού παιδιού… Μου έριξε 2-3 φορές το αγκίστρι για να δει τι καπνό φουμάρω… και μόλις κατάλαβε ότι δεν τσιμπάω σε μερικά πράγματα, μάζεψε τα αγκίστρια του και έγινε φιλικότερος και αποκαλυπτικότερος. Καθαρή σκέψη.
Στα 82 τους ξέρει γιατί λέει κάθε του λέξη… και σας διαβεβαιώνω ότι λέει με ρυθμό πολυβόλου χιαλιάδες… μου είπε αναρίθμητες ιστορίες και είμαι σίγουρος ότι δεν είπε τίποτε, που να μην ήθελε να το πεί… και όμως ο λόγος και το μυαλό έτρεχαν…
Χθες το μεσημέρι μου τηλέφωνησε έντρομος.
Είχε ανακαλύψει ένα ορθογραφικό λάθος στο κείμενο που ποστάρισε… και πωπωπωπωπω… τώρα που αυξήθηκαν οι αναγνώστες του (μπράβο σας βρε που μπήκατε και είδατε το site του) θα νομίσουν ότι είναι άγράμματος…
Εβαλα τα γέλια…
-Να προσέχεις αγόρι μου να μην καταντήσεις σαν και μένα… μου λέει.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί… να πάω 82 και να γράφω στο αντίστοιχο internet…; Να γνωρίσω τον Sting και να πίνουμε μαζί καφεδάκια…. να με καλεί η στα πάρτι του ο Τζόμπς της Apple…. να με παίζει στα γόνατά της η Γιόχανσον και να παίζει πιάνο στα πάρτι μου ο Ελτον Τζον και μετά να κάθομαι να τα λέω στους νεότερους;
Αμην Παναγία μου….
Μικρός είμαι ακόμα… πού ξέρεις…

Του αφιερώνω αυτή τη σειρά από αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Την έχω ονομάσει «οι Φάροι» γιατί φωτίζουν από μέσα προς τα έξω… και δεν ήταν δικιά μου ιδέα, αλλά της φίλης μου της Μαργαριταρένιας, που έχει εξαιρετική καλλιτεχνική ματιά και γνώση… αλλά μάλλον θα….
Να’τα πάλι… ρε μαλάκα… δεν σου είπα να μην κάνεις τον μέντορα;