βοηθός σκηνοθέτη

Eίναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, πόσο πολύ μπορεί κάποιος γράφοντας να περάσει (έντονα) ένα μήνυμα, που πιθανότατα να μην εννοεί. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το εκλαμβάνουν οι αναγνώστες.
Το προηγούμενο ποστ το αφιέρωσα στον πατέρα μου.
Οσοι μου γράψανε το βρήκανε τρυφερό, συγκινητικό, όμορφο κ.λ.π. Φυσικά και είναι… μόνο που εγώ το’γραψα για άλλον λόγο.
Νομίζω ό,τι αξίζει να σας τον πω:
Θα’μουνα 5-6 έτών και το θυμάμαι σαν τώρα.
Ο πατέρας μου κι εγώ καλοκαίρι στην πίσω βεράντα στο πατρικό μου στην Καλλιθέα. Καλοκαίρι… τα τζιτζίκια φλερτάρουν… ο ουρανός είναι ακόμα αττικός, και οι εργάτες έχουν σταματήσει να τραγουδάνε στις γύρω οικοδομές, λόγω κοινής ησυχίας…
Στα πλακάκια της βεράντας (κιτρινωπά με «νερά») είχε απλώσει τα σκίτσα του. Ενας τυπάκος σε πολλές φάσεις. Δεν καταλάβαινα. Γιατί είχε κάνει τον ίδιο με διαφορετικές κινήσεις, που δεν διέφεραν η μία και πολύ από την επόμενη;
Ηθελε να φτιάξει… κινούμενα σχέδια.
«Μικυ-Μάους», μεταφραζότανε αυτό στο παιδικό μου μυαλό.
-Λοιπόν, εσύ θα’σαι ο βοηθός-σκηνοθέτη…μου είπε…
Υπολόγισα ότι αυτό ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Η ευθύνη μου περιοριζόταν στο εξής:
Τα χαρτιά με τα σκίτσα είχαν ακριβώς τις ίδιες διαστάσεις με το πλακάκι της βεράντας. Εγω έπρεπε να το βάζω στην θέση του και εκείνος, τα κινηματογραφούσε, έτσι:
Με αιματηρές οικονομίες (θυμηθείτε ότι ήταν η δεκαετία του ’60) είχε αγοράσει μια κινηματογραφική μηχανή (φωτό) Minolta Zoom 8. Tην στήριζε σε ένα τρίποδο και με γωνία προς το πάτωμα και αφού βεβαιωνοτανε ότι όλα ήταν ενταξει… πατούσε για λίγα (;) δευτερόλεπτα την σκανδάλη της μηχανής…
Αμέσως έλεγε:.
-Βοηθός! Το επόμενο σκίτσο…
Ημουν τόσο ευτυχισμένος… Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Είναι αυτό που λένε «εγραψε μέσα μου!».
Μετα άρχιζε η Οδύσσεια της αναμονής…
Ο πατέρας μου συσκέυαζε το φίλμ σε έναν φάκελο… έγραφε με μεγάλα γράμματα μια διεύθυνση στην (τότε) Δυτική Γερμανία και το’στελνε για εμφάνιση… και μετά περίμενε… μέρες… εβδομάδες… μέχρι που ξαφνικά ερχόταν ο ο πολυπόθητος φάκελος με το φίλμ.
Ο ταχυδρόμος φίλος παντοτινός.
Ερχότανε ο πατέρας από την δουλειά. Χάϊδευε τον φάκελο. Τρώγαμε… έριχνε κανέναν υπνάκο…. 1-2 ώρες (εγώ έτρωγα τα νύχια μου) και μετά φρέσκος-φρέσκος έβαζε το φίλμ την (φωτό) μηχανή προβολής.
Κλείναμε, φώτα, παράθυρα, κουρτίνες, πατζούρια και έφτανε η πολυπόθητη στιγμή της προβολής στον τοίχο. Συνήθως επρόκειτο για καθημερινές στιγμές, διακοπές κ.λ.π. Αυτή την φορά όμως ήταν κάτι special… Κινούμενα σχέδια… Μικυ Μάους…. by Arxelaos.
Κρρρρρρ-κρρρρρρρ-κρρρρρρρρ…..
Το ανθρωπάκι άρχισε να χοροπηδάει… να κουνάει χέρια-πόδια…. να σκύβει… να ξύνεται….
Εντυπωσιακό….
Τώρα, που το σκέφτομαι -45 χρόνια μετά- χάλι μαύρο…
Σε όλους άρεσε… όχι όμως του πατέρα μου….
Δεν ξανακανε ποτέ…
Δεν καταλάβαινα τότε γιατί… σήμερα καταλαβαίνω:
Ο καλλιτέχνης δεν ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Οσοι σκιτσάρουν έχουν το μυαλό τους γεμάτο από γραμμές… τρελλές γραμμές… κάτι (για να σας δώσω να καταλάβετε) σαν τις γραμμές που οδηγούν οι πιλότοι στην Φόρμουλα-1…. Αυτός που πατάει άλλες γραμμές γίνεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Προφανώς λοιπόν οι «γραμμές» στο μαυρόασπρο-κακοφωτισμένο- φίλμ… τον χάλασαν….και μάλλον κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να έχει τις τεχνικές δυνατότητες για να φτάξει αυτό που ονειρευόταν…
Ετσι ξαναγύρισε στο 2D … δηλαδή στο χαρτί, όπου έπαιζε επί ίσοις όροις.
Νομίζω ότι τότε κατάλαβα από ένστικτο. Σήμερα είμαι σίγουρος, κρίνοντας από τον εαυτό μου….
Στην ηλικία μου, νομίζω ότι μπορώ να το πω:
Ως Αρχέλαος και όχι ως πατέρας μου, είχε σε μεγάλη εκτίμηση το ταλέντο μου να σκιτσάρω… Δεν το πολύ-έλεγε, αλλά εγώ τον είχα τσεκάρει… Το κακό (καλό) ήταν ότι δεν είχα εγώ το ταλέντο μου σε εκτίμηση.
Δηλαδή, βαριόμουν (βαριέμαι) πάρα πολύ τις δυό διαστάσεις, την γόμα, το χαρτί, το μολύβι…. Μπορούσα να τα χρησιμοποιώ με άνεση, αλλά εκείνο το μεσημεράκι στην βεράντα του σπιτιού μας, ήρθε και βιδώθηκε στο είναι μου…η τρίτη διάσταση
Ο πατέρας μου χανότανε σε οτιδήποτε είχε σχέση με κινούμενα σχέδια. Το ίδιο κι εγώ, ακόμα και σήμερα… Τον θυμάμαι, όταν απέκτησε το πρώτο του εγγόνι, τον Φίλιππο, να έχει μαζέψει σε VHS κασσέτες, ότι cartoon υπήρχε…. για να τα «βάζει να τα βλέπει το παιδί»… ώστε να ξεκουράζεται η μάνα μου, που ο μικρός της έτρεχε 24ώρες το 24ωρο…κάθε φορά που της τον φέρνανε.
Τρίχες….
Τα έβλεπε ξανά και ξανά με τον Φίλιππο και το παιδί κάποια στιγμή έπηζε, ενώ ο ίδιος ήταν σε θέση να τα ξαναδεί όλα από την αρχή….
Ισως να υπερβάλω, αλλά παρατηρώντας μετά τον θάνατό του τα σκίτσα του, είδα ότι είχε καταφέρει να δώσει στα 2D τρισδιάστατη «λογική»… τρέχουν από μόνες τους οι γραμμές τους….
Όταν λοιπόν πριν από μερικές μέρες ανακάλυψα το Meez και τα avatar που έδινε… σκέφτηκα αμέσως ότι κάποιος μου άνοιξε την πόρτα για τα 3D cartoons. Eπιτέλους οι γνώσεις μου στα 3D, στο ψηφιακό editing, στο Photoshop είχαν νόημα.
Ποτέ δεν ήθελα nickname… να λοιπόν από απέκτησα model. Aμα προσθέσω και την δημοσιογραφική ματιά… πωπωπωπωπω…. Ωραία…
Δοκίμασα δειλα ένα πρώτο κολπάκι….
Αρεσε… και δεν φτάνει που άρεσε…μου τηλεφώνησε ο e-γκουρού μου, crazymonkey και μου είπε:
-Αρχηγέ, πως το΄κανες αυτό;
Εμεινα Ακινήτου και Σιωπηλού γωνία…
Μπορώ να χορέψω, να τραγουδήσω, να γελάσω, να ειρωνευτώ, να σχολιάσω, να κράξω, να διηγηθώ… όχι εγώ… αλλά το model μου…
Ξεκίνησα με το piano man (Billy Joel)…
Μόλις το έφτιαξα ετοιμάστηκα να το ποστάρω…
Εχω μόνο μια φωτό-κάδρο του πατέρα μου. Εκείνος κι εγώ να κοιτάμε τον φακό… την φωτό την έχει τραβήξει η Αγάθη… Την έχω στη βιβλιοθήκη στην πλάτη μου…
Την κοιτάω σπάνια. Όχι, για κανέναν συγκεκριμένο λόγο…
Πριν βάλω όμως τίτλο στο ποστ, «ένιωσα» ένα βλέμμα… μπορεί να ήθελα να νιώσω ένα βλέμμα… γυρισα και τον είδα… χαμογελάει έτσι κι αλλιώς….
Το model Μάνος, βαρούσε τα πλήκτρα του πιάνου στον ρυθμό του piano man. Eβαλα τα γέλια… νομίζω ότι τα’βαλε και εκείνος…
Εγραψα «αφιερωμένο στον πατέρα μου!»
Τελικά είχε δίκιο: Ημουν απλώς ο βοηθός σκηνοθέτη…