Τα τριαντάφυλλα

Την Tετάρτη που μας πέρασε η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, ο Γιώργος Τετράδης-Παπαδόπουλος και εγώ προλογίσαμε το βιβλίο « Η Ψιλικατζού» της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, του οποίου το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο άνδρας της Τάσος Κωστής.
Πού;
Στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου.
Ηταν πολύς κόσμος.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ και ο Γίωργος μίλησαν πρώτοι και είπαν τα ευαίσθητα και σοβαρά και έτσι έμεινα εγώ με τις παπαριές μου….

Η Ψιλικατζού από δίπλα μου τακ-τακ-τακ χοροπηδούσε από τράκ (χωρίς καθόλου να εννοώ την θεατρική του έννοια)… αν εγώ είπα τις παπαριές μου… τι να πει εκείνη που τραύλισε συγκινημένη «ευχαριστώ»… αλλά είχε τοιμάσει δυο Α4 …λόγο, που δεν διάβασε ποτέ…
Χαχαχαχαχαχα…το-μαθα την επομένη όταν μουτοπε η ίδια σκασμένη στα γέλια… Κρίμα… χάθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε ένα από καρδιάς live audio post.
Hταν εκεί η φίλη μου από παλιά (στον Ταχυδρόμο) Μανίνα Ζουμπουλάκη .. που δεν είναι η ώρα… αλλα μια φορά θα σας γράψω γι’ αυτή την συγκλονιστική γυναίκα. Και αν το ξεχάσω να μου την πείτε…να το κάνω αμέσως.
Ηταν και πολλοί bloggers….πολύ φίλοι, γνωστοί, λιγότερο φίλοι, προσποιούμενοι τους φίλους και χαμογελαστοί εχθροί.
Με άλλα λόγια: Ένα συνηθισμένο κοινό σε μια παρουσίαση βιβλίου.
Ωραία…
Ολοι είμασταν εκεί για κάποιο λόγο… από την Ντίνα μέχρι τη Νίνα (που η γλυκειά μου ήταν πιο όμορφη και υγιής από ποτέ!)…
Ολοι;
Όχι, όλοι!
Ηταν και 6 άτομα που δεν ήταν εκεί για εντελώς άδολους λόγους (αφήνω εξω το αυτονόητο: τον Τάσο)….
Ηταν και 6, που ΜΟΝΟ καμάρωναν.
Ο Ιγνάτιος, η Βαγγελίτσα, η Ντίνα, ο Μιχάλης, ο Γιάννης και η Αντα.
Ο Ιγνάτιος και η Βαγγελίτσα μπαμπάς, μαμά.
Η Ντίνα η γιαγιά.
Ο Μιχάλης ο αδελφός
και ο Γιάννης και η Αντα οι άλλοι γονείς.
Θα ήταν και η Ρένα, η αδελφή… αλλά έπρεπε να μείνει με το μωρό της.
Η οικογένεια.
Η Κωνσταντίνα έχει γράψει γι’ αυτούς. Μου έχει πει ιδιωτικώς και ο Τάσος από δίπλα ακούει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αυτοι είναι η αρχή. Αυτοί είναι η Ψιλικατζού.
Απλοί άνθρωποι… του μόχθου και της μάχης… πρέπει να καταλαβαίνει κανείς γιατί η Ντίνα και ο Τάσος θέλουν τόσο ένα παιδί.
Απλοί άνθρωποι… μετανάστες στην Γερμανία…. Με γιαγιά που ηταν σημαδούρα για να μην φεύγει το πλοίο στα ανοικτά και με τους άλλους γονείς ( τα αδέλφια τους που μείνανε πίσω) να προσέχουν (μεγαλώνουν) τα παιδιά.
Μιλάνε τα κόμματα σήμερα για την Ελλάδα και πόσο αναπτύχθηκε και κοκορεύονται, ξεχνώντας τον Ιγνάτιο και την Βαγγελίτα που φύγανε στα ξένα χέρι-χέρι και επέστρεψαν χέρι-χέρι για να δουν μερικά χρόνια μετά ένα (κατά αρχάς) από τα παιδιά τους να εκδίδει …βιβλίο…. και όχι μόνο να εκδίδει βιβλίο… αλλά να την θαυμάζουν τόοοοοοοοοοοοσοι άνθρωποι και δεν φτάνει μόνο αυτό να την θαυμάζουν επειδή είναι queen στον χώρο της και έχει το θάρρος να δημοσιοποιεί κάτι που οι ίδιοι... αγνοούσαν.

Για μπείτε για ένα δευτερόλεπτο στο μυαλό αυτών των ανθρώπων.
Η Ντίνα είχε μεγάλη αγωνία.
Της έλεγα (και νομίζω ότι έχω δίκιο) ότι το καμάρι θα΄ναι απείρως πιο ισχυρό από έναν μικρό κοινωνικό φράκτη.
Είμαι γερμανοτραφής και ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι ελληνας εργατάκος στην Γερμανία, με γερμανό αφεντικό και γερμανούς γείτονες. Να ακούς Καζαντζίδη και να σου φεύγει η ψυχή ανάποδα…
Πολλοί από σας σας το υποθέτετε πώς είναι … εγώ το ξέρω επιδερμικά… αλλά αυτοί που έχουν εντρυφήσει είναι ο Ιγνάτιος και η Βαγγελίτσα.
Γιατί;
Για να μπορέσει κάποτε η Ντίνα να εκδόσει ένα βιβλίο… δηλαδή να είναι ευτυχισμένη… μα τι λέμε τώρα; Αυτοί οι άνθρωποι φάγανε στη μάπα τον κάθε Χανς και Γκρέτα και θα κολλήσουν επειδή η Ντίνα δεν έχει παιδιά;
Τι νομίζετε ότι κάνει καρδιά και μυαλό ανοικτά;
Τα βιβλία;
Ο πατέρας μου ήταν το ενδέκατο παιδί ενός ξυλουργού εργάτη στην Θεσσαλονίκη. Εμεινε ορφανός στα 12 του και η γιαγιά μου η Αθηνά (γι’ αυτό και αγαπώ τις γυναίκες με αυτό το όνομα) ξενόπλενε σκάλες για να μπορεί ο πατέρας μου να κάνει τα καραγκιοζάκια του…με αποτέλεσμα εγώ να έχω μια ανετη ζωή.
Εκείνος λάτρευε τους λαϊκους ανθρώπους –αφού ήταν και ο ίδιος- και τους έκανε σκίτσα…και εγώ τους αγαπώ πολύ και μόνο απ’ αυτούς μαθαίνω.
Το «λαϊκός» είναι θεία λέξη, που βρώμισαν οι φλούφληδες.
Για σιγά, κυρίες και κύριοι…μην το παραφιλοσοσφούμε….
Ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας;
Ο πατέρας μου η η γιαγιά Αθηνά;
Ετσι την βλέπω την ζωή και όποιος την βλέπει διαφορετικά τον έχω για τα παπάρια μου.
Μόλις λοιπόν τελειώσαμε την παρουσίαση πήγα στους γονείς της Ντίνας.

Ο πατέρας της ένας νευρώδης μικροκαμωμένος άνδρας ίδιος η Ντίνα…. Από την χειραψία καταλαβαινες ότι δεν ήταν παίξε-γέλασε. Δεν με νιάζουν τα μάτια σους ανθρώπους… τα φοβάμαι γιατί λένε ψέμματα…. Το χαμόγελο όμως… Το χαμόγελο δεν φτιάχνεται…
Ενας απλός άνθρωπος ήταν χαμογελαστός και δυό μέτρα… ενώ είναι μικροκαμωμένος μου φάνηκε γίγαντας.
Από πίσω-δίπλα η μάνα. Το κλειδί αυτού του γίγαντα που μου κρατούσε το χέρι. Μάνα-κλειδί… δίπλα ο αδελφός… τρομερός τύπος… μερικές bloggers σκουντούσε η μία την άλλη… Σύγχρονο παιδί που το απολάμβανε ακριβώς όπως και η υπόλοποι της οικογένειας… απλώς ήταν στο σήμερα….όπως και η Ντίνα…
Λίιιιιιιιιιιιιιιιγο πιο πίσω ένα άλλο ζευγάρι….
Από το body-language κατάλαβα ότι ήταν θείοι ή κάτι τέτοιο.
Δεν έμαθα εκείνη τη στιγμή την συγγένεια, αλλά η μαμά έκανε χώρο στην γυναίκα και ο μπαμπάς προθύμως στον άνδρα.
Η Ντίνα μου είπε στο τηλέφωνο.
-Είναι οι άλλοι μου γονείς. Με μεγάλωσαν όταν οι δικοί μου ήταν στην Γερμανία.
Πώς είπατε;
Οι-κο-γέ-νει-α.
Φιλιπιννέζα;
Πώς;
Εδώ σας λέω ότι έμεινε η Ρένα σπίτι γιατί είχε το μωράκι.
Οικογένεια είναι οι άνθρωποι… με προτεραιότητες ακόμα και αν αυτές συμπίπτουν με σπάνια και μεγάλα γεγονότα.
Που’ναι η γιαγιά;
Είχα ακούσει τόσα γι’ αυτην την γιαγιά που είναι γάβρος φανατικός… που μπροστά της ο Τσουκαλάς πρασινίζει…
Που’ναι να της φιλήσω το χέρι εγώ ο καρα-βάζελος;
Πουθενά.
Χμ…. μιλάμε για την Βαγγελίτσα τον Ιγνάτιο και τους λοιπούς ξεχνώντας ότι η γιαγιά Ντίνα είναι μια γενιά παλιότερη…με όλα τα τα σχετικά…. Εκείνη τη στιγμή προφανώς η γιαγιά είχε να «μιλήσει» με εντελώς δικούς της δαίμονες. Μια πολύ μοναχική ζωή υποθέτωμε πολλά χαρούμενα ζσουζούνια δίπλα της… αλλα εκείνη τη στιγμή στου «Παπασωτήρίου» η γιαγιά ήταν αλλού. Respect.
Αν την Ντίνα την αγαπούσα μία…τώρα την αγαπώ δύο που είπα μερικές κουβέντες με την οικογένεια της. Από την όμορφη τριανταφυλλιά βγαίνουν οι καλοί σπόροι.
-Συγχαρητήρια για την Ντίνα….
-Ευχαριστούμε, έχουμε τρία υπέροχα παιδιά….
-Είναι καταπληκτική σ’ αυτό που κάνει…
-Και τα τρία είναι καλά….
(Η γιαγιά Αθηνά, πάει με τη μάνα μου στον οφθαμίατρο στη δεκαετία του ’60. Ο γιατρός εντυπωσιάζεται που είναι η μάνα του Αρχέλαου.

-Θαυμάζω το γυιό σας! της λέει με σεβασμό.
-Πού να δεις έναν άλλον που’χω (για ενδεκα μιλάμε) που΄ναι επιπλοποιός.
Η μάνα μου, μου είπε ότι την αγάπησε εκείνη τη στιγμή. Είχε ένδεκα παιδιά, εκ των οποίων τα 5 δεν ήταν δικά της, αλλά από άλλον γάμο του παππού και ο πατέρας μου ήταν ο στερνοπούλι της… τον λάτρευε… και όμως δεν τον ξεχώρισε ποτέ, αν και ήταν ο μόνος που ξεχώρισε. Επρεπε να δείτε το καμάρι στα μάτια της όποτε έβλεπε γελοιογραφία του πατέρα μου στην εφημερίδα. Δεν ήξερε να διαβάζει… αλλά τι σημασία είχε;
Σαρανταπέντε χρόνια μετα…ζω εγώ ο ίδιος την διήγηση της μάνας μου. Ποιος μαλάκας είπε ότι ο κόσμος άλλαξε;
ΜΙΣΩ αυτούς που κρύβουν τους γονείς τους ή που τους δίνουν μια θέση που ποτέ δεν είχαν.
Στα blogs εχω συναντήσει 1-2 …μία σίγουρα… είναι οι ίδιοι που είναι αγραμματοι και κάνουν τους εγγράματους…που είναι λαμόγια και κάνουν τις παναγίες… που είναι αδυσώπητοι και κάνουν τους τρυφερούς… που είναι αγάμητοι και κάνουν τους προχώ.
Δεν γράφουν όμως βιβλία…
Απλώς καμώνονται ότι τα διαβάζουν.