Mετά από 14 χρόνια

-Μαργαρίτα…της είπα… έπαθα έμφραγμα. (19 Μαι 2004)

Και (σχεδόν) λιποθυμησα πεφτοντας δίπλα της στο κρεβάτι.

-Μαργαρίτα…γεια… (19 Μαι 2018)

-Γεια σου Μανο…

-Φετος περασαν 14 χρονια από τότε που με έσωσες. Σ ευχαριστώ. 

-Νασαι πάντα καλά Μάνο μου!

Αυτες οι 4-5 φράσεις ειναι βασικά .όλή μου η ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτος ο διάλογος απλώς δεν θα με διαβάζατε τώρα… οι περισσότεροι δεν θα ξερατε καν την υπαρξη μου… και τα παιδιά μου δεν θα ειχαν γεννηθεί.

Ειναι ωραίο να ζείς. Το ξερεις ακομα καλύτερα όταν ο θάνατος σε σημάδεψε, αλλά αλλαξε γνωμη τελευταια στιγμή.

Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι πολλά πράγματα απο την προ του εμφράγματος ζωη μου… μπορεί και να μην με πιστέψετε.  Δεν λεω ότι ταχω ξεχάσει…λέω οτι σπανια ερχονται στη μνημη μου…

Αντιθέτως θυμάμαι με καθε λεπτομέρειεα (και μάλιστα συχνά-πυκνά τα αναπολώ) όσα μου συνέβησαν μετα το έμφραγμα.

Στα απλά ελληνικά λέγεται: Αναγέννηση.

Τα γουσταρω αυτα τα γενέθλια…

Δεκατεσσάρων …πωωωωωωωωωωωω

Σημρα λεω να σας μερικα μυστικιστικά.

Εκείνη την εποχή εμενα ακριβως απέναντι απο την Ακρόπολη… πιο απέναντι δεν γινεται… το οτι η Ακρόπολις και αλλα τέτοια μνημεία εκπέμπουν πολύ ενέργεια προφανως και δεν το κουβεντιάζουμε… θελω να πιστεύω οτι αυτη η ενέργεια με βοήθησε. 

Ειχαμε πει πολλα πράγματα οι δυο μας (η Ακρόπόλις κι εγώ)… και ξέρετε η ηχητική επικοινωνία ειναι πρωτογονη μορφή επικοινωνίας… οι ανθρωποι επικοινωνουν πάντα καλυτερα όταν δεν επικιοινωνουν με ηχους… βλ.έρωτα, μίσος, ένστικτο κ.λ.π.

Μετα το έμφραγμα εγινε πολύ πιο δημιουργικός. 

Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από το παρελθόν… ούτε καν η μουσική…. Και ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρωπους…τους δίπλα μου δλδ. Ολοι μας ειμαστε γυμνοί… ειδικα τωρα με τα σοσιαλ μίντια.

Εμαθα να μιλω με το αλλο εγω των ανθρώπων…αυτο που είναι κρυμένο από το φαίνεσθαι.

Γινονται πολύ ενδιαφέροντες… 

Αρχισα να σχεδιάζω καλύτερα και να φωτογραφιζω καλύτερα. Ειδα καινούργιες γραμμες…υποθέτω οτι αν ημουν μουσικος θα ακουγα αλλους ήχους…

Ανακάλυψα ότι τελικα τα καρτουνς παίξανε σημαντικοτατο ρόλο στη ζωή μου. Μπορείς απο εχθρός μου να γίνεις κολλητός μου επειδή σχεδιάζεις ομορφα. Στην. Πραγματικότητα κι εγω ειμαι ενα καρτούν… μπορώ να κάνω οποιαδήποτε μαλακία μουρθει στο κεφάλι χωρις δευτερη σκέψη… καρτουν δηλαδή… τσαλακωσε με όσο θες… ξερω από γωμα και χαρτι και μολυβι… τσαπ τσαπ τοσβησα …τελειωσε.

Ενα άλλο που έμαθα λόγω του εμφράγματος είναι αυτο:

Μην περιμένετε βοήθεια απ’ αυτούς/ες που είστε απολύτως σιγουρος οτι θα σας τη δώσουν. 

Μη! Είναι τοξικό πολύ.

Η βοήθεια θα ρθει απο εκεί που δεν την περιμένετε. 

Το κέρδος είναι η γλυκα που εισπράττεις απ’ αυτους τους ανθρωπους.

Και τότε η πίκρα για τους αλλους ειναι αβάσταχτη.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την επομενη στιγμή. Η ζωή είναι ενα ποτάμι…. Ξαπλώστε ανάσκελα ανοιξτε χεράκια ποδαράκια και αστε το να σας πάει… αν κολυμπήσετε ανάποδα και θα κουρασθείτε και θα πνιγείτε.

Σ αυτα τα 14 χρονια μου συνέβησαν αρκετά.

Γνωρισα απο πρώτο χέρι την πολιτική εξουσία… δεν μου’χει τύχει χειρότερο στη ζωή μου.

Εγινα πατέρας…και τότε εδωσα συγχαρητηρια στον εαυτο μου που ήξερα οτι τίποτα δεν ειναι δικό μου, πριν καταλάβω ότι όλα είναι των παιδιών μου.

Γνωρισα την προδοσία… δεν την πρωτογνωρισα τότε…αλλά καθε φορά με εκπλήσσει το ίδιο.

Γνώρισα μερικες γυναίκες… οι περισσότερες απίστευτα ερωτικές… με μαθανε πράγματα…. Φυσικά και ο πόνος είναι μάθημα… 

Οι ανθρωποι ξεχνούν… θα σας φανει περίεργο, αλλα ποτέ κανεις δεν με ρωτησε:

-Πήρες τα χάπια σου σήμερα; 

-Ρε συ κανει που τρως κρέας;

Ολοι “πεθαίνουν”από κάτι.

Η θεία μου η Βασω..ετων 93….

-Πεθαίνω εχω κολπική μαρμαρυγη. (που δεν έχει)

-Βασούλα επέζησα απο ενα έμφραγμα μυοκαρδίου.

-Εχω κολπική μαρμαρυγη… σου λεω! Θα φας μουσακά;

Δεν πάμε καλά… 

Υπάρχουν πολλοί που επαθαν εμφραγμα και ζουν μια φοβισμενη ζωη. Σε ενα δωμάυιο η τυλιγμένοι σε ενα παλτό.

Εγω το είδα πως η ζωη μου’δωσε ακομα μια ευκαιρία για να τη γλεντησω… να δω καινούργια πραγματα… όπως και εγινε…. 

Λεω συχνα στους ανθρωπους… Σ αυτο το σκοτεινο δωματιο του μικρόκοσμου σου που ζεις, υπάρχει ενα παραθυράκι, μικρό και σφραγισμένο… στο χρωμα του τοιχου… δεν ετυχε να το δεις…  ειναι αρκετο που ηδη ξέρεις οτι υπάρχει… η επομενη κινηση ειναι να το ανοίξεις… Ειναι ωρα να δεις/περπατησεις νεα μονοπάτια… αλλιως εισαι στην Φρανκφούρτη κι αλλιώς στη Σενεγάλη.`

Εμαθα ότι οι ανθρωποι δεν μπορουν να αλλάξουν… ναι τη συμπεριφορά τους… τις συνήθειες… αλλά μπορούν να μάθουν το άλλο τους εγώ εκείνο που όπως είπαμε κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι. 

Ειναι αυτο που του μιλάτε πολύ και αποκλειστικά όταν είστε μόνοι, στην τουαλέτα, στο αυτοκινητο, στο μετρο, στο κρεβάτι…ειδικά στο κρεβάτι… ο κολητός ντε με το μαξιλάρι σας.

Οταν επιβιώσεις τότε ερχεται αυτο άλλο εγώ και σου λεει:

-Είδες που στα’λεγα; και σε πιανει απο το χέρι.

Αμα θες πας… αμα δεν θες μενεις σπιτι σου μαι κλαις για το κακό που σε βρήκε.

Συνάντησα ανθρωπους που με αγαπησαν και δεν τους αγαπησα εξίσου.

Συναντησα και ανθρωπους που αγαπησα και δεν με αγαπησαν εξίσου.

Ετσι ειναι η ζωή.

Δεν παίζεις μόνος σου…ειναι σαν μερικους οπαδούς που νομίζουν οτι η ομάδα τους εχασε γιατι φταιγανε οι ίδιοι… λες και οι αλλοι που νικησαν δεν παίζανε.

Μη τρωτε αλάτι δεν κάνει.

MONO για φίλους του ΠΑΟΚ (13 χρόνια μετά το έμφραγμα)

Οποιος δεν είναι ΠΑΟΚ δεν ειναι σίγουρο ότι θα καταλάβει.

Σήμερα έχω γενέθλια… γίνομαι 13 ετών… σαν σήμερα πριν απο 13 χρόνια βγηκα σωος μετα απο ένα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Καθε χρόνο γιορτάζω (μέσα μου αυτα τα γενέθλια) .

Πωωωωω 13 χρόνια… Τόσα χρόνια… η ζωή μου'κανε δωρο να με αφήσει να συνεχίζω να είμαι αναμεσα σας… και να κανω και δυο παιδιά… Ας μη γινομαι πλεονέκτης.

Καθε χρόνοα τέτοια μερα γραφω ενα κομμάτι για εκείνο το συμβαν που μου αλλάξε (;) τη ζωή. 

Κάτι σαν τάμα… ευχαριστία…υποχρέωση.

Φέτος λέω να το γραψω επ ευκαιρία του ΠΑΟΚ.

Ακούστε….

Επιεδή πολλοί με ρωτάτε ή επιμενετε ότι είμαι ΠΑΟΚ.

Μερικοί βλέπουν απο πίσω και δράκους… συνωμοσίες….

Ακούστε λοιπόν:

Ολα αυτα τα χρόνια από το έμφραγμα και μετα ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… ούτε ένας… ποτέ δεν με ρωτησε αν πήρα τα φαρμακά μου… αν κανει αυτο που τρώω… πώς νιώθω σήμερα… κλπ… 

Δεν παραπονιεμαι… ετσι κέρδισα την ησυχια μου… το γεγονός πάντως παραμένει.

Αντιθέτως πολύ συχνά άνθρωποι του στενου μου περιβάλλοντος μου έκαναν πραγματα που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να τα κάνεις σε έναν άνθρωπο που πέρασε έμφραγμα.

π.χ. να τον στεναχωρέσεις.

Φυσικά με φρόντισαν αρκετοί άνθρωποι… συνήθως αυτοί που δεν περίμενα….

Ποια είναι η μεγαλύτερη φροντίδα στην εποχή μας;

Να σε αγαπάνε.

Οχι να αγαπάς μόνο… να σε αγαπάνε!

Ποιοί με αγαπούν;

Οι φίλοι του ΠΑΟΚ.

Μονομπλόκ.

Γιατί;

Επειδή ως Παναθηναϊκός, χαμουτζής έγραψα αυτό που είδα σ' αυτούς.

Δεν καταλαβαίνω.

Τί αλλο μπορεί να γραψει ενας δημοσιογραφος εκτός απ' αυτό που βλέπει;

Αυτό είδα… αυτό έγραψα…

Και ξαφνικά με αγάπησαν.

Δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι το έγραψα για να αγαπηθώ… Αντε για να το εκμεταλευθω θα έλεγε ενας καχύποπτος… έστω… αλλά για να αγαπηθώ;

Ως δημοσιογράφος έχω κερδίσει τόσα μπράβο όσα χρειάζομαι.

Εχει συμφωνησει μαζί μου κόσμος…

Αλλά αγάπη;

Δεν το'χα ξανα-εισπράξει.

Να σας πω μιαν αλήθεια;

Ούτε οι συναδελφοι μου εδω στο  SDNA δεν έχουν καταλάβει το βάθος της σχέσης μου με τους ΠΑΟΚτσήδες.

Η καλυτερη θεραπεία για την καρδιά μου είναι η αγάπη…. το χαμόγελο….

Το ο,τι στεναχωριέμαι που τα παιδιά μου ζουν μακρυά…δεν βοηθά όπως καταλαβαινετε.

Και ξαφνικά ερχεται η αγάπη από τον ΠΑΟΚτσή…

-Ευχαριστω ρε Μάνο!

Δεν είναι αστείο.

Γιατί μου λέει ένας αγνωστος "ευχαριστω". Επειδή έκανα τη δουλειά μου;

Όχι…επειδή του δίνω να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος. Ο,τι άκουσα την κραυγή του….

Και μου το επστρεφει με αγάπη.

Γέμισε το inbox μου απο ¨"ευχαριστω"…όχι απο "μπράβο".

Εγραψε ο φίλος μου ο Κώστας ότι είμαιι "οπάδός των οπαδών του ΠΑΟΚ!"

Ετσι ακριβώς.

Εγραψα την αλήθεια τους και εκεινοι μου έστειλαν αγάπη.

Τι διαολο αλλα μπορω να περιμένω;

Τα παιδιά μου ζουν στη Μακεδονία όπως σας είπα πιο πάνω… νιωθω ασφάλεια να με αγαπούν τοσοι άνθρωποι εκεί.

Δεν είναι όλα δούναι και λαβείν.

Γραφιας είμαι… δεν είμαι παραγοντας… και δεν διακατεχομαι από το άγχος του αποτελσμάτος της ομάδας του ΠΑΟΚ…

Οταν ο ΠΑΟΚτσής ενθουσιασθει ή απογοητευθεί για μένα πάντα θα με γοητευει η αντιδραση του.13 χρόνια μετα…ενα μεγάλο (συμπαγές) κομμάτι του πληθυσμου μου δείχνει, αγάπη, φιλία…συχνά-πυκνά σεβασμό… πως είναι δυνατόν εγω να μην τους το επιστρέψω; Εγω ο ΄διιος μισω την αχαριστία…

Ποιο είπαμε ότι είναι το φάρμακο για την καρδιά;

Η αγάπη … ειδικά αυτη που σου δείχνουν.

Δεν το καταλαβαν ανθρωποι πουχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί και το καταλαβαν οι άγνωστοι.

Είναι ωραίο δώρο αυτο για τα γενέθλια μου.

Δεν έχω ιδέα που είναι τα γραφεια της ΠΑΕ… ποιός είναι ο υπεύθυνος τύπου (συγγνωμη δεν το λεω υποτιμητικά)… δεν έχω μιλήσει ποτε με συναδελφο που καλύπτει ρεπορτάζ ΠΑΟΚ.

Εχω κανει όμως φίλους στη Θεσσαλονίκη.

Καρντάσια φίλους…

Δεν μπορω να γινω πιο σαφής.

Δεν μπορω ναμαι ψευτης τετοια μερα.

Παναθηναϊκός είμαι . Βαζελος πώς το λένε… εχω φαει τα νιάτα μου στις μεγάλες στιγμές της Πανάθας… δεν αγαπω τον ΠΑΟΚ… αγαπω τους φιλους του… τον τρόπο που σκέφτονται…μ αρεσει η λειτουργία τους… η θρησκευτική εννοω…

… όπως μ αρεσουν οι Ιρλανδοί και οι Βάσκοι… επειδή δεν κάνουν πίσω.

Το 2011 ακουσα δίπλα μου γιαγιά 80+… στην Καψόχωρα…να ανησυχει για τον … Κλάους!

Επαθα σοκ.

Οι γυναίκες είναι ΠΑΟΚ… όχι επειδή (υποχρεωτικά) ειναι ο γκόμενος ή ο συζυγος…

Η φίλη μου η Ελισάβετ κυκλοφορούσε μόνη της με φανέλα του ΠΑΟΚ τα βραδια στην Αθήνα, όταν ο ΠΑΟΚ είχε ρίξει 3 στον Ουμπιακό.

Στεναχωριέμαι με κάτι που δεν εχει σχέση με τον ΠΑΟΚ και αμέσως 100 ΠΑΟΚτζήδες στέλνουν:

-Αδελφέ είσαι καλά;

Συγγνωμη μπείτε λίγο στα παπούτσια μου….

Αν μη τι άλλο καμαρώνω.

Δεν μπορω να το εξηγησω αυτο στον Παπαθεοδωρου… ούτε στον Ασπρούλια… και πολυ πολύ δεν μπορω να το εξηγησω στον θυμωμένο αντιπαλο που γραφει: "αξιος ο μισθός σου!"

Η καρδιά μου θεραπευεται με αγάπη.

Δεν ειναι δημσιογραφικό το θέμα.

Είναι θέμα καρδιάς.

Μην με ευχαριστείτε εσείς.

Εγω σας ευχαριστω που μου δίνετε ανάσες.

Τι επαναλαμβάνω:  απλώς τη δουλεια μου κάνω. Αυτη που μου ανέθεσε ο απο καρδιάς φίλος μου Βασιλης, όυαν με προσέλαβε και μου είπε: "Γραψε αυτα που σκέφτεσαι."

Εγω γραφω με την καρδιά.

Και οι καρδιές γράφουν πάντα την αλήθεια… το μυαλό όχι πάντα.

Σας ευχαριστώ.

ΥΓ. Πολλοί με ρωτούν "πως ξερω τόσα πράγματα για την ψυχολογία ενος ΠΑΟΚτσή!" Είναι απλό: Δεν τους ρωτησα… τους παρατηρησα. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ μου μιλάνε ΠΑΟΚτσίδικα χωρις να αναφερονται ποτέ στην ομάδα… εκει τους εμαθα… 

Τους ανθυρωπους δεν τους μαθαίνειες από τις λέξεις… από την ανάσα τους μαθαίνεις.

Ώρα για τα δώρα | ParentsWE

Σήμερα έχω γενέθλια.

Γίνομαι 12 ετών…

Στις 19 Μαϊου του 2004 έπαθα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Μου έσωσε τη ζωη η Μαργαρίτα και τα γιατρουδάκια που εφημέρευαν στο Ιπποκρατειο. 

Η ευγνωμοσύνη μου ήταν , είναι και θα'ναι παντοτεινή.

Το'γραφω αυτο το άρθρο κάθε χρόνο στο πρώτο μου blog…www.manosantonaros.blogspot.com … και αν θέλετε να μάθετε λεπτομέρειες, διαβάστε τα προηγουμενα άρθρα μου. Μόνο αυτο γράφω πιά εκεί κάθε χρόνο…. Παραδοσιακά.

Εκείνο το βράδυ πήγαμε μερικοί στο Ιπποκράτειο με το ίδιο πρόβλημα μαζί μου.

Πεθαναν όλοι. Μόνο εγω εζησα.

Αυτό μου μαθε ενα πράγμα:

Να μην βγάζω ποτέ την γλώσσα στη ζωή και δεύτερο να πιστεύω μόνο στο τώρα.

Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρωπου που.έφυγαν απο τη ζωή.

Πάρος...αμέσως μετά!

Φυσικά δεν τους γνωριζα… αλλά τους σκέφτομαι… Οφείλω να τους σκέφτομαι. Ειμασταν μια εντελώς τυχαία ομαδα….από την οποία μόνο εγώ τα καταφερα.

Σκέφτομαι ότι εκείνη η ευνοια της ζωής…έφερε στον κόσμο τα παιδιά μου.

Αν είχα φύγει δεν θα είχαν γεννηθεί η Αθηνά και ο Αρχέλαος.

Κανέναν σας δεν είχα γνωρίσει… και κανείς δεν δεν θα ήξερε/θυμόταν το ονομά μου… 

Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν με το πρόβλημα της καρδιάς μου…

Δεν τοφερνα συχνά στην κουβέντα… ούτε ζητησα ποτέ τη βοήθεια κανενός.

Και θέλετε να το πιστέψετε ή όχι ποτέ κανείς δεν μου μίλησε γι' αυτό.

Δεν φόβiσα τους ανθρώπους και πάντα όποιος είχε ενα αντίστοιχο πρόβλημα φρόντιζα να του δίνω θάρρος και να του λέω ότι τωρα πια η ζωή του θα γινόταν καλύτερη.

Αλλοι με πίστεψαν και άλλοι όχι.

Ποτε κανείς δεν με ρώτησε "πήρες σήμερα τα φάρμακά σου;"

Ποτε κανείς;

Πλην της Μαργαρίτας που έζησε εκείνο το βράδυ το θρίλλερ.

Καμμια φορά παραπονιέμαι, αλλά το κάνω μάλλον απο κοκεταρία.

Πήρα όμως ενα μεγάλο μάθημα: Επαψα να φοβάμαι τον θάνατο.

Πέρασα μεγάλες στεναχωριες, αλλά η καρδιά μου άντεξε.

Πέρασα μεγάλες χαρές και πάλι άντεξε.

Μέχρι που το ξέχασα εντελώς.

Κι αν το ξέχασα εγω μία…σκεφθείτε πόσο το ξέχασαν οι άλλοι.

Συνάντησα ανθρωπους (συγγενείς/φίλους/γνωστούς) που αρρώστησαν κατα καιρούς με αστείες αρρωστιες.

Τρομοκρατηθηκαν.

Παντα πήγαινα κοντά τους και τους έλεγα:

-Βρε τι φοβάσαι; εγω έπαθα εμφραγμα…που μπροστα σ' αυτο που'χεις εσύ ειναι συνάχι…

Η συνήθισμένη απάντηση είναι:

-Ε καλά τώρα….

Δεν έπεισα ποτέ κανέναν.

Το φιλοσόφησα.

Ο καθένας βλέπει το δικό του πρόβλημα το μεγαλύτερο βουνό του κόσμου.

Φυσικό είναι.

Η αλληλεγγύη είναι εύκολο πράγμα στα ευκολα…όπου δεν πολυμετρά.

Η αλληλεγγύη ειναι δύσκολο πράγμα στα δυσκολα… όπου πολυμετρά.

Δειτε την σημερινή κρίση…για να συνεννοηθούμε.

Προσωπικά δεν τη ζητησα ποτέ… πώς μπορεί άλλωστε κάποιος να ζητησει αλληλεγγυη…. βοήθεια ζήτησα … αλλες φορές την πήρα και άλλες οχι… όπως ολοι μας… αλλά αλληλεγγυη δεν γίνεται… είναι ομαδικό και μάλιστα εντελώς εθελοντικό σπορ.

Μη στεναχωριέστε… η στεναχωρια ειναι επικίνδυνο πράγμα για την καρδιά… πιο επικίνδυνο κι από το κάπνισμα ή το αλάτι.

Δείτε τη ζωή στα μάτια.

Προσεκτικά.

Πολύ προσεκτικά.

Θα σας χαμογελάσει.

Σας μιλώ εκ πείρας.

Να'χετε ολοι/ες την υγειά σας…. τα υπόλοιπα θα τα βρούμε.