ελαφρώς επώνυμοι

Ποιοί είμαστε εμείς;
ΑΥΤΟΙ:

Καμμιά φορά μου στέλνουν comments για παλιά μου posts.
Με συγκινεί πολύ αυτό, γιατί σημαίνει οτι οι άνθρωποι με ψάχνουν. Τo comment με πηγαίνει και μένα στο παλιό ποστ. Τις περισσότερες φορές μένω έκπληκτος για τα πόσα πολλά πράγματα έχω γράψει για τον εαυτό μου. Εννοώ πόσα πολλά προσωπικά μου πράγματα έχω εκθέσει. Ερωτες, γνωριμίες, προσωπικά, αγωνίες, θυμούς....
Φυσικά βοηθούσε η τότε στιγμή...
Ομως μαρέσει... μ’αρέσει που πολλές φορές μου λέω:
«Αυτό βρε βρήκες να γράψεις; Είσαι σπάνιος μαλάκας αγόρι μου!»
Δεν ξέρω γιατί το κάνω... υποθέτω επειδή δεν έχω μυστικά... δλδ έχω... αλλά δεν με νιάζει να τα μάθουν και οι άλλοι.... οπότε τι σκατά μυστικά είναι... βασικά όμως συμβαίνει γιατί (υποθέτω δλδ) το γράψιμο λειτούργησε πάντα ψυχοθεραπευτικά (τουλάχιστον) σε μένα... Γίνεται ψυχοθεραπεία με ψέμματα;
Πάντα ταβγαζα τα δικά στην φόρα...και στις εφημερίδες, και στα περιοδικά και στην τηλεόραση και πόσο περισσότερο στο ραδιόφωνο. Πως μπορεί ενας δημοσιογράφος να γράψει κάτι αν αυτο δεν περνάει από μέσα του... είναι σαν να γράφεις για εναν ποδοσφαιρικό αγώνα που δεν έχει δει.
Δεν είναι θέμα ειλικρίνειας ή αλήθειας... είναι πιο απλό: «Και γιατί να μην το γράψω;» Με έβρισαν αγαπημένες μου....με χώρισαν αγαπημένες μου... με αγαπησαν αγαπημένες μου.... με μούτζωσε κόσμος... δεν κόλωσα ποτε... αυτη είναι η αλήθεια μου, και όποιος την γουστάρει...και αν οι άνθρωποι αγαπούν να με διαβάζουν είναι επειδή γράφω εγω για μένα, με ελπίδα να ακουμπάω κι αυτούς.... Με φαντάζεστε με ψευδώνυμο να κάνω κάτι τέτοιο; Τι τσάμπα μαγκια θα ήταν!!!
Εχω να λέω ψέμματα στον εαυτό μου, δεν χρειάζεται να τα λέω και στο blog μου ... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα..... είναι σαν να του φτύνω κατάμουτρα την ελευθερία που μου δίνει.
Διαβάζω, ακούω, πληροφορούμαι ότι γίνεται μια μεγάλη (λέμε τώρα) κουβέντα, για το αν πρέπει κανείς να υπογράφει στο net (στα media-blogs) ή οχι... ναι, υπογράφουμε λίγο... καλέ αφού ξέρετε ποιοί είμαστε... κου-κου-κου δεν σας λέω... να το παίξουμε κρεμάλα…. Οχι να μας πείτε.... βάλτε το ονομά σας φωτεινή επιγραφή όπως στα μπουζούκια....
Παιδιά, συγγνώμη, αλλά δεν πάτε να φτύσετε τα μπούτια σας... και σεις που φωνάζετε απ’ εξω για επωνυμία και σείς που το παίζετε Αλέκοι από μέσα.
Εδω σας λέω έχουμε βγάλει τα σωψυχά μας και σεις αναρωτιέστε ακόμα αν χρειάζεται η επωνυμία ή όχι... Με μεγάλη συγκίνηση σας ανακοινώνω ότι ανακαλύψατε την φωτιά... με λίγη υπομονή έρχεται και η σειρά του τροχού.... η πυρίτιδα είναι δώρο.
Οποιον ενδιαφέρει η πολιτική βρώμα, οι λαμογιές των δημοσιογράφων, οι δημοσκοπήσεις, τα επιτόκια και η χολή αυτων που δεν είναι στην τηλεόραση εναντίον αυτων που είναι και τούμπαλιν...ΔΕΝ είναι e-καταναλωτής, αλλά περιστασιακός χρήστης ενός υπολογιστή, την ώρα που βαριέται στο γραφείο. Μέχρι και εφημερίδα μπορεί να διαβάζει.... αμέσως μετά ρίχνει μια πασιέντζα και θεωρεί τον εαυτό του χάκερ...
Αν νομίζετε ότι υπάρχουν καθάρματα εκεί στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, σας πληροφορώ ότι πρόκειται περί νηπιαγωγείου σε σχέση με τί κυκλοφορεί στο net.
Eβλεπα χθες τις κυριακατικες εφημερίδες. Τις έβαλα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου για να χωρέσουν...μόνο κήλη που δεν έπαθα... Ζητημα αν όλες μαζί είχαν 15 σελίδες για το διαδίκτυο ... και αυτές άχρηστες για όσους εχουν κάποια e-εμπειρία. Αναρωτιέμαι... δεν μπορεί... είναι απίθανο... να μην έχει σκεφτεί κάποιος να δώσει 5.000 ευρώ τον μήνα σε εναν τύπο (όχι σε μένα ρε παιδιά, δεν ξέρω τέτοια) που να είναι γκουρού για το net... να αγοράζουν την εφημερίδα η πιτσιρικαρία ρε ζωντοβολλαααααααααααα.... Ποιος πιτσιρικάς (βλ. καταναλωτής) θα αγοράσει εφημερίδα επειδή έχει...ΕΛΕΟΣ... μικροπολιτικό 2σέλιδο; Τα λέτε αυτά στα meetings ή το πολύ κρουασάν επηρρεάζει τη σκέψη σας;
Οταν πήγα να γράψω στον Μάκη, ένιωσα πολύ γρήγορα ότι φεύγω από τον κόσμο των bloggers.... του net γενικότερα...και ξαναγίνομαι δημοσιογράφος.... με έκπληξη είδα ότι έπαιρνα mail με παραπονο, γιατι έχω εγκαταλείψει το blog μου και γιατί γράφω σπάνια σ’ αυτο.... μα εγω έγραφα καθημερινά, αλλά όχι στο blog μου... έγραφα ότι γουστάριζα... αλλά όχι στο blog μου... αυτο δεν άρεσε... ή μάλλον δεν ήταν αρκετό....
Ισως μερικοί απο σας (τους συναδέλφους μου εννοώ) να μην καταλαβαίνετε τί λέω... ειναι φυσικό... εδω το πράγμα έχει κανόνες, έχει σαβουαρ βιβρ που δεν έχει σχέση με το συμβατικό, έχει αόρατους φράκτες, έχει θηρία, έχει εξέδρες, έχει άρτον κ θέαμα, έχει πανω από όλα: ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ....
Και για να αντρέψεις κάτι πρέπει πρώτα από όλα να το ξέρεις.
Εχει και εδώ ψέμμα... σιγά που δεν θαχε.... έχει όμως και την πιο ικαθαρή αλήθεια που’χω συναντήσει στην καριέρα μου... πράγμα που δεν έχει ούτε κατα διάννοια η καλή δημοσιογραφία που όλοι αγαπούμε και σεβόμαστε.
Οσο και να σας φαίνεται παραξενο (στην άγνοια όλα παραξενα φαίνονται) εδω στο net η δημοσιογραφία επιστρέφει στις παλιές καλές δομές της...
Τότε που δεν έπαιζε ρόλο μόνο το όνομα... βασικά έπαιζε μόνο το τί γραφεις πάνω από το γαμημένο το όνομα.

μπλόκο... blog...

Χθες το πρωί κατέβαινα με χίλια την Αθηνών-Λαμιας με κατεύθυνση την πρωτεύουσα... ξαφνικά πέφτω πάνω στο μπλόκο των καπνοπαραγωγών. Κλείσανε με τα τρακτέρ τους τον δρόμο, 10 δευτερόλεπτα πριν προλάβω να περάσω...

-Δεν περνάω με τίποτα...σκέφτηκα... Οπως θαναι και νταβρατισμένοι πρωί-πρωί αποκλείεται να αφήσουν εναν ...χαχαχαχαχα... Αντώναρο να περάσει... Μη λέμε ο,τι θέμε...

Σταματάω.

Με πλησιάζει ο αξιωματικός της αστυνομίας...

-Δεν θα σας αφήσουν να περάσετε κύριε....

-Και τι να κάνω;

Με κοίταξε ανύμπορος να δώσει μια απάντηση....

Η απελπισία μου κάνει κου-κου....

Και τώρα;

Οι καπνοπαραγωγοί είναι 10 μέτρα πιο κεί...

Ξεχωρίζει ένας και πλησιάζει....

-Γεια σας... του λέω...

Είναι ένα παλλικάρι γύρω στα 35... σκλήραγωγημένο στην ύπαιθρο...

Δεν μου απαντά...

-Ξέρετε... αρχίζω τα πούστικα τα πρωτευουσιάνικα....

-Εσύ δεν είσαι που΄χεις ενα blog; με ρωτάει.

-Ναι.

-Παιδιά... ανοίξτε του να περάσει...

Τα τρακτέρ κάνουν χώρο....

-Ευχαριστώ...

Οι άνθρωποι που δουλεύουν την γη δεν έχουν τζιριτζαντζουλες....

-Καλό δρόμο...

Περνάω σιγα-σιγα με ζίκ-ζακ...

Ο δρόμος για την Αθήνα είναι ελευθερος.

Πατάω γκάζι.... Το αυτοκινητάκι απογειώνεται....

Η χαρά μου είναι ανείπωτη...

Οχι επειδή πέρασα το μπλόκο.... αυτο το’χω κανει με ευκολία πολλές φορές στην δημοσιογραφική μου καριέρα... η ιδιότητα βοηθάει.... εδω όμως μέτρησε το μπλοκ μου... ενας σκληροπυρηνικός συνδικαλιστής διαβάζει εμένα, που αν μη τί άλλο δεν πολιτικολογώ ή μάλλον δεν κομματικολογώ.... ενα μπλοκ με τη γνώμη μου, με καθημερινούς ανθρώπινους προβληματισμούς, αντιστάσεις, απορίες, μαλακιούλες, φωτογραφίες, εξυπναδούλες , χαριτωμενιές κλπ... έφτασε κάπου που δεν θα φανταζόμουν ποτέ, οτι θα μπορούσε να φτάσει.

Είμαι πολύ περήφανος. Πολυ-πολύ.

Τον ευχαριστω, όχι επειδή με άφησε να περάσω, αλλά για τον λόγο που το΄κανε.

Θέλω να πιστεύω ότι θα τουχω μια έκπληξη στις επόμενες 1-2 βδομάδες. Θα λέγεται: www.allwe.tv

ALL WE... όλοι εμείς...

Ολοι εμείς που είναι ώρα να υπερασπιστούμε αυτό που αγαπάμε.

μισογεμάτο

Το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο... μου’πε στα νιάτα μου ένας παππούς στο καφενείο της Καλλιθέας στην πλατεία Κύπρου.
Τον κοίταξα με απορία... Ξέρετε ήταν από εκείνα τα απογεύματα που’χαν τελειώσει οι πρέφες και τα κουμ-καν (όχι μπιρίμπες κ αηδίες) και οι μεγαλύτεροι (παναγιά μου κάτι μάγκες!!!) είχαν διάθεση για συμβουλές και σοφίες. Βαριόμουνα πάρα πολύ, αλλά ομολογώ ότι τα περισσότερα που μου είπαν, τα βρήκα στα φανάρια της ζωής. Εκεί ανάμεσα τους ένιωσα τρομερή ασφάλεια...μόνο στο σπίτι μου έχω νιώσει μεγαλύτερη.
-Και γιατί όχι μισοάδειο;
-Γιατί απλούστατα, αφού είναι μισό...το υπόλοιπο μισό το’χεις πιεί εσύ... εκτός κι αν εξατμίσθηκε.... είναι μισογεμάτο πάντα αγόρι μου... μην βγάζεις ποτέ γλώσσα στη ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι έβγαλα γλώσσα σε πολλούς και σε πιο ισχυρούς απ’ αυτούς που βγάζει γλώσσα ο Καρβέλας. Στη ζωή όμως –χωρίς να’μαι καθόλου θρήσκιος- δεν έβγαλα ΠΟΤΕ. Ο παππούς είχε απόλυτο δίκιο... εχω δει ανθρώπους να’ναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, φοβισμένοι, αναποφάσιστοι, αγχωμένοι επειδή είναι πεπεισμένοι ότι το ποτήρι είναι μισοάδειο.
Τωρα μιλώ με συναδέλφους μου –βασικά από την επαρχία- που οι (λέμε τώρα) εκδότες, επιχειρηματίες τους γδέρνουν, τους προσβάλουν τη νοημοσύνη, τους ειρωνεύονται, δεν τους πληρώνουν και στο τέλος τους απολύουν χωρίς αποζημίωση. Το κράτος και οι Ενώσεις Συνακτών ξύνονται, γιατί προφανώς έχει επιδημία φαγούρας. Τα παιδιά είναι ισοπεδωμένα βασικά στον ψυχολογικό τομέα. Δεν έχω τί να τους πω...
Ή μάλλον έχω.... το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο. Ολες οι αλλαγές ακόμα και οι κακές–οσο και να ακούγεται κλισέ- είναι για το καλό. Μια προοπτική, ένα όνειρο τώρα ειναι πιο ορατό.
Χθες μου συνέβη κάτι στα επαγγελματικά μου που με θύμωσε πολύ. Εχουν περάσει τα χρόνια που αυτά με «άδειαζαν»... τωρα ενας καταπέλτης απλώς σου ρίχνει ακαριαία μια πύρινη μπάλα στο κεφάλι σου... Καλά τα λόγια... καλές οι θεωρίες... αλλά το κενό υπάρχει... λέγεται και στεναχώρια...
Νατος πάλι ο παππούς στο καφενείο της πλατείας Κύπρου.
Σαν να τον βλέπω να ρουφάει τον καφέ του.
-Το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο, γιατί το υπόλοιπο μισό τοχεις πιει εσύ... εκτός κι αν εξατμίσθηκε;
Δεν μπορείς να τα λες στους αλλους και συ να μην τα κάνεις.
Είναι όμορφη η θέα μέσα από ενα μισογεμάτο ποτήρι νερό... Δροσερή σαν το κενό του νερού...αυτού του γεμάτου άδειου...
Είναι η ώρα της αλλαγής.
Του επόμενου βήματος, αφού το χέρι που σε κρατούσε για κάποιον (αδιάφορο) λόγο, για μια στιγμή χαλάρωσε... σε άφησε.
Μου συνέβαινε πάντα στη ζωή μου αυτό.
Ειδικά στις δουλειές. Μόλις για εναν γαμημένο λόγο έχανα –εστω και ενα δευτερόλεπτο- τον ενθουσιασμό μου...τέλειωναν όλα... σαν χάρτινος πύργος σε βοριά... ενα κουδούνι βαράει μέσα μου και γίνεται σιωπητήριο... όπως στο Ναυτικό... όμως μέσα στην ησυχία σε λίγο, ένας θα βήξει, ένας θα ψιλογελάσει, ενας θα πει μια μαλακία.... μέχρις όλοι να βρούν τον ρυθμό τους και να επιστρέψει η ησυχία του ύπνου υπο κανονικάς συνθήκας. Οποιος έχει πάει στο στρατό ή σε κατασκήνωση θα συμφωνήσει μαζί μου...
Το απότομο (όπως το σφύριγμα μιας σφυρίκτρας, ένα κουδούνι) αλλοι το βλέπουν τέλος, καταστροφή, τρόμο... εγω το βλέπω: μια βαθειά ανάσα και αμέσως μετα σε καινούργια πράγματα... Η ζωή είναι δημιουργία, ΜΟΝΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ... γι’ αυτο και ο Θεός ονομάζεται ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ αγιο-ζωντόβολα.... όλα τα υπόλοιπα είναι για να τα κουβεντιάζουμε πίνοντας χαμομήλια στο Αγιον Ορος ή μοχίτο στην Μύκονο με τάνγκα. Δεν εχω πάει στο Αγιον Ορος, αλλά κάτι μου λέει ότι το τάνγκα εκει ειναι μάλλον χμ...πως να το πω .... υπερβολικό... αφου δεν πάνε γυναίκες; Ε, ναι... ποιός μιλησε για γυναίκες... Θεός φυλάξοι
Τώρα τι μας λέει ο Καρβέλας... άσχετο... συγγνώμη παρασύρθηκα γιατι έβλεπα “Super Star”… πολύ δίψα... κόλλησε ο στόμας τους... ας πούμε... πως τό βλέπει ο Καρβέλας το ποτήρι; Μισογεμάτο; Ή Μισο άδειο; Μισό άδειο, γιατί το υπόλοιπο μισό δεν τοπιε εκείνος, αλλά η Αννίτα, που επίσης είχε κολλήσει ο στόμας της...
Για μια στιγμή ο παππούς στην πλατεία Κύπρου επιβεβαιώνεται...
Το υπόλοιπο μισό ποτήρι που λείπει τοχω πιεί εγώ... και έχω δροσιστεί... κάποιος πάτησε καταλάθος το κουδούνι... είναι η στιγμή της ησυχίας.
Μόλις βήξει ο CrazyMonkey θα γίνει της πουτάνας.

το πιπι!

Εχω μια φίλη...την Φωφώ.... πολλάααααααααα χρονια φίλη μου... κι αγαπημένη πολύ. Δεν βλεπόμαστε πια συχνά –ξέρετε τωρα, η ζωή- αλλά όποτε συμβαίνει, είναι σαν να συναντηθήκαμε ή μιλήσαμε και χθες βράδι.

Η Φωφώ, που είναι μια χαρά, γυναίκα πέρασε τη ζωή της πολύ δύσκολα. Με τους άνδρες... Χάλια σας λέω... όλο ερωτευμένη ήταν... όλο παντρεμένη... ολο ΤΕΛΙΚΑ μόνη....

Πολύ στεναχωρεμένο παιδί.

Τι διάολο συνέβαινε;

Με απασχολούν κάτι τέτοια που αφορούν στους φίλους μου... Με λυπεί όταν άνθρωποι που αγαπώ, δυσκολεύονται... για να βοηθήσεις πρέπει βασικά να μάθεις τον λόγο, που τους συμβαίνει. Δυσκολο, επειδή βασικά οι ίδιοι τον αγνοούν. Υποθέτω ότι το ίδιο συμβαίνει και με μένα.

Χρονια μιλάω με την Φωφώ και δεν το’χω εντοπίσει. Λίγο σφικτή στα οικονομικά, λίγο τρελλαμένη με την καθαριότητα .... τίποτα τρομερό δλδ.

Η Φωφώ είναι σήμερα 50 ετών...την ξέρω από τα 20 της... τελευταία που μιλήσαμε την βρήκα πολύ down , είχε χωρίσει μερικούς μήνες πριν από τον άνδρα της, που’χε πάει στο τέρμα Θεού για να τον συναντήσει... Μόλις τους είχα δει καταλαβα (δυστυχώς) ότι θα χώριζαν... Πού να της το πώ όμως; Δεν λέγονται αυτά.... κι όταν λέγονται είναι (συνήθως) πολύ αργά.

Προχθές την πήρα τηλέφωνο. Την είχα επιθυμήσει... είπαμε τα δικά μας, γελάσαμε, θυμηθήκαμε και σιγά-σιγά μπήκαμε στο τώρα....

Κλασσική Φωφώ.... τίποτα δεν είχε αλλάξει....

Είπαμε για τα σκυλιά της... περίεργο πράγμα... και το λέω εγω που είμαι φιλόζωος... οι γυναίκες μετά τα 40... μόλις μείνουν μόνες παίρνουν σκύλο... όχι γιορκσάιρ, που μπαίνει στο φινάλε σε μια τσάντα, αλλά ...του δρόμου.... γίνονται σκυλο-ψυχοπονιάρες βλέπετε.... και μετα απο κανέναν μήνα επειδή τα λυπούνται (και καλά κάνουν) που είναι μόνα, παίρνουν κι ΑΛΛΟ ενα. Και βέβαια υπογράφουν την θανατική καταδίκη της προσωπικής τους ζωής, γιατί πού να βρεις γκόμενο με δυο ανεκπαίδευτα ελέυθερα σκυλιά, τα οποία σε «τρέχουνε» τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα (πριν και μετά τη δουλειά) στα πάρκα και στα πεζοδρόμια.... ασε που ο αρσενικός, αποκλείεται να αφήσει να μπει γκόμενος στην περιοχή του... δηλαδή στο σπίτι...

Η δικαιολογία είναι: Είναι το παιζί μου... ειναι του λουλουζι μου... είναι η παλεούλα μου.... Μωωωωωωωωωωρο μου εσυυυυυυυυυυυυυ...ελα στη μανούλα... αχου το αχου το...

Γαματα.

Γαματα λέμε...

Η φίλη μου η Φωφώ είναι σ αυτο το στάδιο.

-Δεν μποοοοοοοοοοοοοοορω να σου μιλήσω τωρα γιατι έχω βγάλει βόλτα τα σκυλλλλ..... ΜΟΥΤΖΑ... ΜΟΥΤΖΑ... (το σκύλο της λενε έτσι, καλε!) ΜΟΥΤΖΑ... σε αφήνω γιατι η Μουτζα.... σε κλεινω σου λεωωωωωωωωωωωω....

Αν είσαι ο φίλος της δεν πειράζει....

Αν όμως είσαι γκόμενος μάλλον πειράζει... ε;

Κι αν δεν πειράζει, τότε κάτι έχει ο γκόμενος...

Γαματα, σας λέωωωωωωωωωω...

Ομως μεταξύ μας τώρα, ούτε αυτά είναι αρκετά για μένει το Φωφάκι μόνο του....

Μιλώντας φτάσαμε στα σεξουαλικά...

-Καλός ο τελευταίος;

-Τέλειος...

-Δηλαδή κάνατε καλό σεξ;

-Τέλειο.... μόνο που....

(Καλώστηνε! Καλώστηνε!)

-... μόνο;

-...μόνο που he wanted me to do things, that I don’t do…

(Και μόνο που το είπε στα αγγλικά το ενοχοποίησε... Πάντα το κλειδί εδω είναι!)

Λεπτή η θέση μου... τί να ρωτήσω την φίλη μου; Λεπτομέρειες; Δύσκολο... κρατώ την ανάσα μου...

-Μωρέ τα σιχαίνομαι τα πιπιά.

-Τα ποιά;

-Τα πιπιά.

-Πι πι το παπί;

-Σταματα μωρέ... χαχαχαχαχα... ναι τα πιπιά...

Αγαλμα ο Μάνος.

Ειναι 50 χρονών, έχει παντρευτεί 3 φορές, ειχε αρκετούς γκόμενους και λέει τον ΜΠΟΥΤΣΟ... πιπί. Ηξερα μία που τον έλεγε «πέος» στην ωρα του πηδήματος, αλλά συγχωρείται γιατί ήταν ψυχολόγος...χαχαχαχα... αλλά ότι η φίλη μου η Φωφω σιχαινόταν τα ... πιπιά, ούτε είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου...

-Σιχαίνεσαι... τι εννοεις;

-Ε δεν μπορώ πολλά-πολλά μαζί τους....μπλιαααααχρ ....χεχεχεχεχε... (ντροπαλό απολογητικό γελάκι)..εγω θέλω αγκαλίτσες...

ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!

Τί να της εξηγήσω;

Τί να της πω για τους άνδρες της που δραπέτευαν ο ένας μετα τον άλλον και εκείνη το δικαιολογουσε ως «τσιγγούνη», «αδιάφορο», «καθαρμα», «αριβίστα» κ.λ.π. Τι να της πω για την προδιαγεγραμμένη δυστυχία της;

Πως να αλλάξει ένας άνθρωπος σ΄ αυτη την ηλικία, όταν είναι προφανές ότι κάποιος ή κάτι στην εφηβεία του, η νωρίτερα πάτησε λάθος κουμπί;

Τωρα καταλαβαίνω γιατι οι Εκκλησίες είναι γεμάτες νέες γυναίκες.

Το καλό σεξ είναι αρκετό για να σε παντρευτεί ενας άνδρας, αλλά δεν είναι καθόλου αρκετό για να τον κρατήσει δίπλα σου.... φαντασθείτε τί θα γίνει, αν εσύ «σιχαίνεσαι το ...πιπί του»... Πρέπει ναναι ή παιδεραστής ή μικροτσούτσουνος... ή κρυπτοgay.

Η φίλη μου ηταν πικραμένη γιατι είχε κάνει τόοοοσα για τον τελευταίο της άνδρα....δεν καταλαβαινε γιατι έφυγε.... μα του είχε κάνει τόσα. σπουδαία... πολύ φοβάμαι οτι δεν τουχε κανει όμως ούτε μία πίπα (ε, απο κει βγαίνει το πιπι φαντάζομαι... πιπι-πιπα...

Εκλεισα το τηλέφωνο μαλακά...

Και μετα βγήκα μια βόλτα.

Δεν είχα τί άλλο να κάνω.

Bρεχει....