31.12.06

Προσωπα





















Το 2006

Διατήρησα:
Αγάθη, Bill, Tάσο, Μάρθα, Αρτεμι, Δέσποινα, Κανέλο, Αννα, Μαρία, Μανώλη, Γιώργο, Θοδωρή, Τζέλα,Κωστή, Μαρία, Γιάννη.

Εχασα:
Μαργαρίτα, Αθηνά

Ξαναβρήκα:
Γιώτα, Αιμιλία

Γνώρισα:
Ντίνα, Τάσο, Κατερίνα, Γιώργο, Μαργαρίτα, Ελένη, Μίλτο, Χαρά, Κωνσταντίνο, Ευγενία, Ελπίδα, Μελίνα, Μιράντα, Ράνια, Σοφία,

Μίσησα:
Θεοχάρη

Απογοητεύθηκα:
Νάσος, Μυρτώ, Βάσω

Εφυγαν:
Μινού

Ηρθαν
Σμούντα, Σέρμπα

Καλή Χρονιά σε όλους κι όλες!

30.12.06

Νυσταζουν οι εφιαλτες;


Οι εφιάλτες επέστρεψαν.
Ηρθαν από μια χαραμάδα που δεν μπορούσα να κλείσω.
Τα’χα σφραγίσει όλα πλην αυτης, γιατί ήταν πίσω από ορθές ανάποδες γωνίες και το χέρι μου δεν έφτανε μέχρι εκεί.
Ούτε το χέρι του Καραγκιόζη δεν θα έφτανε.

Ηταν μια μεγάλη αγάπη… ένας μοναδικός έρωτας που’χε πέσει θύμα του χιούμορ του Θεού. Ολα ήταν τέλεια πλην του timming, που ήταν αισχρά ανάποδο.

-Πονάω! μου είπε.
Την είχα γνωρίσει με το κολάρο.
Μετα το’χα ξεχάσει γιατί το’βγαλε..
Μάλλον εγώ το ξέχασα, εκείνη όχι.

Την έχασα.
Το bad timing είναι ανίκητο. Μην πιστέψετε ποτέ αυτούς που θα σας πούν το αντίθετο.
Εστριψα την γωνία και μπήκα με τσίτσα τα γκάζια σε άλλη λεωφόρο.
Και ξαφνικά, ενώ ταξίδευα ανέμελος και χαρούμενος ήρθε το SMS.
-Πονάω και φοβάμαι!
Κάποιος μου έκλεισε τα φώτα.
Απροειδοποίητα.
Για ένα λεπτό οδήγησα με 200 σε πλήρες σκοτάδι.
Μεγάλο έγκλημα, αλλά αιφνιδιάστηκα. Εφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.
Κίνησα γη και ουρανό.
Διάβασα και έμαθα.
Εκανα το σύστημα να κινηθεί.
Δεν μου άρεσε που φοβότανε.
Δεν μου άρεσε καθόλου. Καθόλου-καθόλου.

Δεν έχω δει άνθρωπο σε μεγαλύτερο πανικό.
Μου απλωσε το χέρι. Βοήθεια!
Οι υπόλοιποι είχαν παγώσει.
Ενστικτωδώς και αστραπιαία της το’πιασα.
Δεν της το άφησα ποτέ λες και έχει γίνει ένα με το δικό μου.
Εκείνο το πρωινό την πήγα στον ειδικό των ειδικών.
Ο προθάλαμος ήταν γεμάτος απο ναυάγια.
Ετρεμε σαν το ψάρι.
Της ακούμπησα το μεγάλο δάκτυλο απαλά στον κρόταφο και της έκανα switch off την εικόνα.
Ηταν μόνη και ξαφνικά ο κόσμος επέστρεψε.
Aυτό ήταν αγάπη.
Ημουν εκεί όταν ξαναγεννήθηκε.


Η ζωή είναι πουτάνα.
Για να πάρει το χέρι της έκοψε το δικό μου.
Στη θέση του βγήκε κάτι άλλο, λες και είμαι σαύρα.
Ξέχασα.
Ξεχασα.
Ξεχασα.
Ξεχασα.

Αλήθεια μπορείτε να ξεχάσετε; ή γελάει στα μούτρα σας ο Θεός;
Ποιός είναι ο μηχανισμός;
Ηρωίνη; Τριπάκια;
Ξέχασα σου λέω…
Χαχαχαχαχαχαχα!
Λέγε ό,τι θες. Ξέχασα.
Ο χρόνος βλάκα. Ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς…δεν το’ξερες μεγάλος άνθρωπος;

-Πονάει ξανά! μου’ρθε η πληροφορία από το χέρι μου που είναι κολλημένο στο δικό της.
Κράτησα την ανάσα μου!
Ξέχασα. Δεν ξέχασα; Δεν μου είπες ότι ο χρόνος θα με κάνει να ξεχάσω.

Είμαι ερμητικά κλειστός και το παλιό χέρι μου λέει ανοησίες.
Χα! Ωραία! Ολα είναι κλειστά.
Μια φωνή λέει στο μυαλό μου:
Πονάω και φοβάμαι!

Αυτη τη φορά δεν είναι η δικιά σου φωνή, αλλά μιας άλλης.


Σου ψιθυρίζω:
Σε παρακαλώ… άσε μου το χέρι…το χρειάζομαι ξανά.

29.12.06

Μπορω να δω τα μπουτακια σου;

Είμαι παιδί των Καλλιστείων.
Είμαι της γενιάς που μαζευόμασταν σπίτι φίλοι και κάναμε φοβερό χαβαλέ. Στοιχήματα… Ποιά Τζούλια Αλεξανδράτου κι αηδίες…
ΥΕΝΕΔ… εποχή της μαυροασπρης τηλεόρασης.
Ροκ όχι ποπ όπως σήμερα.
Γωγώ Ατζολετάκη η θεάκ.λ.π.
Τα θυμάμαι, από την εποχή που τα διοργάνωνε η Απογευματινή.
Μετα τα πήρε το “Ρομάντζο”.
Μιλάμε για μεγάλη ατραξιόν.

Πάντα είχα μια μεγάλη απορία (κι όχι μόνο) τί γίνεται στα παρασκήνια. Προσπάθησα να πλησιάσω (διεισδύσω).
Δεν ήταν εύκολο. Δεν τα κατάφερα ποτέ.
Μέχρι που με φώναξαν να γίνω διευθυντής στο “Ρομάντζο”.
Ηταν Μαϊος και συμφωνήσαμε να αναλάβω Σεπτέμβριο.
Οχι μόνο θα έβλεπα τί γίνεται στο παρασκήνιο, αλλά θα τα διοργανωνα κιόλας.
Πω ρε πούστη μου…
Τον Αυγουστο… τα Καλιστεία φύγανε από το Ρομάντζο και πήγανε στον ΑΝΤ1.

Κτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο.
Με δύναμη. Πολύ μεγάλη δύναμη,.

Ο Θεός πάντως έχει χιούμορ.
Λίγα χρόνια μετα βρέθηκα… πού βρέθηκα;… στον ΑΝΤ1.
Με την πρώτη ευκαιρία πήγα στον κ. Ιάσονα Μοσχοβίτη (γκουρού των δημοσιογράφων) και του ζήτησα να με βάλει στην …επιτροπή αξιολόγησης… στα Καλιστεία.
-Ρε, ά χάσου απο δώ… τράβα στις ειδήσεις… μου είπε γελώντας κάτω από το μουστάκι του.
Δεν χάθηκα… κατέβηκα κάτω στο café του Agora, όπου ερχόντουσαν κατα δεκάδες οι υποψήφιες για τα Καλιστεία εκείνης της χρονιάς.
Μπουλούκι μουνάρες.
-Εδώ είμαστε… είπα…
Και τότε έμεινα με ανοικτό το στόμα.
Υπήρχαν 2 ειδών υποψήφιες.
Εκείνες που δεν ήθελαν και τις έφερναν οι μαμάδες τους που ήθελαν.
Και εκείνες που ηθελαν και τις έφερναν οι γκόμενοι που δεν ήθελαν.
Μεγάλη πίκρα για τις πρώτες και επίσης μεγάλη πίκρα για τους γκόμενους με ημερομηνία λήξης.

Οι μαμάδες ήταν απο’εκείνες που είναι οπωσδήποτε φίλες με τις κόρες τους, που φοράνε τα ίδια ρούχα, πίνουν καφέ και τσιγάρο το απόγευμα… βγαίνουν μαζί στα μπαρ….λένε για γκόμενους…. Και το πιο βασικό: βάζουν (υποχρεώνουν) τα κορίτσια τους να κάνουν αυτό, που δεν κατάφεραν να κάνουν εκείνες. Ο,τι και να'ναι αυτό. (Αυτό πάει προς όλες τις μαμάδες... και αφήστε τα αυτά...δεν εννοεί εμένα! Εσάς εννοώ! Ε, κορίτσια; αυτό ήταν για τις κόρες)....
Τωρα μιλάμε απλώς για Καλίστεία και άλλου είδους ανεκπλήρωτα όνειρα.
Τα’βλεπες τα παιδιά. Βασικά δεν ήθελαν να βγούν τσίτσιδες μπροστά στα μάτια μερικών λιγούρηδων. Οι μαμάδες πάλι, όπου έβλεπαν αναγνωρίσιμη φάτσα, πέρνανε το εμπόρευμα προς παρουσίαση…. Αμα τους έλεγες “μα ποιά από τις δυό σας είναι η κόρη;” κινδύνευες να χάσεις το μάτι σου από την βλεφαρίδα κάγκελο που πετάριζε.,
Ηταν λυπηρό.
Μου’λεγε μια πολύ σοβαρή και ισχυρή κυρία του ΑΝΤ1, ότι κάποτε μπήκε στο γραφείο της μια εισαγγελέας. Η κυρία (δεν θέλω να πω τό ονομά της) φυσικά ταράχτηκε.
-Εισαγγελέύς τάδε!
-Χαίρομαι.
-Ερχομαι για την κόρη μου.
-Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω.
-Ελενιτσα… για μπες μέσα.
Ερχεται μια κοπελάρα μέχρι 17-18 σεμνή και ντροπαλή….
-Δείξε τα ποδαράκια σου στην κυρία…και σκύβοντας σήκωσε την φούστα της κορούλας της μέχρι ψηλά.
Ηταν η εποχή των Καλλιστείων.
Η κυρία εισαγγελεύς…Αντί να γίνει Μις Νοτιοανατολικό Ιόνιο, έγινε εισαγγελεύες, γαμώ την ατυχία της.
Καταλάβατε;
Είναι μερικές περίεργες αρρώστιες.
Δεν έχει, ούτε θα βρεθεί ποτέ φάρμακο.
Αμα στην κάτσει σου την έκατσε… δεν πα να'χεις πάρει 3 Νόμπελ στο καπάκι το ένα μετά το άλλο.

Από την άλλη αυτές πού έρχονται με το γκόμενο, είναι σκύλοι πρώτης. Κοιτάνε σαν τις μαμάδες των άλλων… οι γκόμενοι κοιτάνε σαν δεσμοφύλακες… αλλά ποιός τους γαμεί…. Εκλεισα τα μάτια και είδα την σκηνή του επικείμενου χωρισμού –παρτούζα.

Οχι, δεν ήταν όμορφες.
Ούτε καν σεξι…
Εμένα (τουλάχιστον) με ξετρελλαίνει να ανακαλύπτω την ομορφιά. Αν είναι να μου την χώνεις στη μάπα, μάλλον ξενερώνω.
Για μένα μιλάω ρε παιδί μου…δεν ξέρω για τους άλλους.

Πριν απο μερικά χρόνια βρέθηκα στο γραφείο του φίλου μου, εξαιρετικού κυρίου και διευθυντή του Playboy του Δημήτρη Παγαδάκη. Ηταν πάλι εποχή Καλιστείων που διοργάνωνε το Playboy.
Στο κτίριο κυκλοφορούσαν διάφορες ξανθιές βυζαρούδες θεές.
Μία απ’ αυτές τις κυρίες, είχανε την καλωσύνη να μου τη συστήσουνε. Μιλήσαμε περί γενικών θεμάτων, καταχάρηκε που εργαζόμουν στον ΑΝΤ1 (θεώρησε και δεν είχα λόγο να της το ανατρέψω, ότι ήμουν τουλάχιστον το δεξί χέρι του Μαστοράκη και ότι ο Κυριακού δεν κοιμότανε αν δεν ρωτούσε τη γνώμη μου) ανταλλάξαμε τηλέφωνα… ξέρετε ντε τώρα πώς γίνονται αυτά… και μετα από μία μέρα (στη βράση κολάει το σίδερο)…. με πήρε κουτσου-κούτσου τηλέφωνο….
Βγήκαμε να φάμε.
-Τί θες να φάμε;
-Ο,τι θες εσύ θα φάμε. μου είπε.
-Ωραία! Τι λές ; θές να φάμε κινέζικο;
-Μμμμμμμ…. ξέρεις κάτι…νιαααααααρ
-Οχι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το μάθω… γαβ!
-…ξέρεις τί νιαααααρ παθαίνω μωρέ, αμα νιοααααααρ φάω κινέζικο;
(Αιμοραίδες! σκέφτηκα έντρομος…)
-Τί;
- Νιαααααααρ Ντρέπομαι να σου νιααααααααρ πω
(Αιμοραίδες. Ημουν απολύτα σίγουρος!)
-Πες μου…
-… αμα φάω νιααααααααρ κινέζικο…ΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡ αμέσως μετά… θέλω να κάνω ΝΙΑΡ-ΝΙΑΡ ….έρωτα. χιχιχιχιχ.

Πέρασα ένα σταυροδρόμι με κόκκινο καραμπινάτο.

Ωραίο πράγμα το ντελίβερι.

Δυστυχώς η συγκεκριμένη δεσποινίς δεν πήρε καμμιά σοβαρή θέση στον τελική φάση του Κυπέλου. Ακόμα πιο δυστυχώς δεν ξαναφάγαμε κινέζικο. Εμφανίζεται στην τηλεόραση, στα περιοδικά και τώρα τελευταία χωρίς καμμιά επιτυχία στο τραγούδι. Δεν φοράει ποτέ ζώνες γιατί κρύβεται η φούστα της.

Πάντως απο εκείνη την ημέρα, όσες γυναίκες γουστάρω τις πήγαίνω πρώτα σε ένα κινέζικο.
Δεν ξέρεις ποτέ, ρε παιδί μου.

27.12.06

Νιαου-Νιαου

Στη ζωή αξίζουν οι ανάσες.
Οι ανάσες ρε παιδί μου…. Εισπνέεις-εκπνέεις.. Αυτό από μόνο του είναι σουπερ-τέλειο.
Αμα δεν υπάρχει αυτο πάπαλα.
Το κόλπο λοιπόν είναι να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα.
Εναν οργασμό, μια συνάντηση, μια νότα, ένα βλέμμα, μια λέξη, έναν ήχο, έναν αιφνιδιασμό, ένα χαμόγελο, ένα αγγιγμα, ένα γειά, ένα φίλι, μια μυρωδιά, τον ίλιγγο, την ταχυπαλμία…
Αν θες οργασμό+αραβώνα την πούτσισες.
Αν θες βλέμμα+υπόσχεση είσαι παπάρας.
Αν μυρίζεις και δεν θυμάσαι είσαι looser.
Ολα αυτα έχουν καταρχάς σπουδαία αξία από μόνα τους… αμα αρχίσεις και τα μπερδεύεις… μπορεί να γίνουν από δώρα, εφιάλτες…
Ε;

Για σκεφθείτε το λίγο….
Φαντασθείτε μια ζωή που η κάθε στιγμή είναι ολοκάθαρο ένα απο όλα αυτα τα παραπάνω.
Τί θα τα κάνατε τα χρήματα;
Ποιός θα τα γαμούσε τα χρήματα;
Ποιός θα’χε ανασφάλεια;
Αγχος;
Ποιό άγχος;

Θεωρητικολογώ;
Μπά! Δεν νομίζω.
Για λόγους που δεν ξέρω (εντελώς) και γι’ αυτο δεν μπορώ να σας τους εξηγήσω…έχω καταφέρει να το κάνω. Ή μάλλον δεν το’χω καταφέρει, γιατί δεν το προσπάθησα.
Το’χα.
Δεν έχω καθόλου την αίσθηση του όλου, αλλά των μικρων-μικρων κομματιών του…

Παράδειγμα.
Εχω δυο γάτες. Τον Σμούντα και την Σέρμπα. Ο Σμούντα είναι δύσκολος με τους καναπέδες, τα κρεββάτια και τα λοιπά… δεν ανεβαίνει… (τον εκπαιδεύω για το αντίθετο)… η Σέρμπα από την άλλη αεβαίνει όπου βρει, αλλά δεν της αρέσει να της κάνεις απότομες κινήσεις, γιατί εξαφανίζεται…

Τον τελευταίο ο Σμούντα ανεβαίνειΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στο κρεββάτι μου δίνει ένα (σμουουουουουτς!) φιλί πριν κοιμηθώ γουργουρίζει για μισό λεπτό και μετά φεύγει… Το βρίσκω πολύ συντροφικό και πολύ τρυφερό.
Από προχθές φέρνει και την Σέρμπα… η οποία περιέργως είναι πολύ ήρεμη και αγαπησιάρα…
Ενα φιλί εκείνος… ενα φιλί εκείνη… ένα φιλί αναμεταξύ τους και μετά ο καθένας μας στη γωνιά του για νάνι.
Υπέροχο συναίσθημα.
Τρομερή παρέα.
Και φοβερή ασφάλεια… για τους 3μας μας νομίζω….

Μα για τί πράγμα μιλάω;
Για την ανάσα που σας έλεγα πιο πάνω…
Kάθε βράδι πριν κοιμηθώ το εισπράττω. Και μ΄ αρέσει. Υποθέτω ότι αρέσει και στα ζώα.
Με τί ανταλλάσει ένα πατέρας με το φιλί που του δίνει η κόρη του η ο γυιός του πριν πάνε τα παιδιά για ύπνο;
Με μια Porsche μήπως;
Με μια καλή θέση στη ΔΕΗ;
Με μια καλή πίπα;
Με τί ντε;

Πόσο κοστίζει ένας καλός οργασμός.
Προσέξτε: μιλάω για οργασμό κι όχι εκσπερμάτωση, που είναι απλή διαδικασία….
Πόσες γυναίκες χάνουν αυτη την ανυπέρβλητη στιγμή για χάρη της ζήλειας…της μιζέριας… της συνήθειας… του τί θα πουν οι άλλοι;

Πόσο κοστίζει μια ατάκα που θα ακούσεις και θα σου φτιάξει όλη την ημέρα; Η μυρωδιά μιας κοπελιάς στο μετρό που στέκεται δίπλα σου; η χαρά της απρόσμενης συνάντησης με κάποιον φίλο από τα παλιά, με τί στο διάολο ανταλλάσσεται;

Ακόμα και εδώ στα blogs γράφεις κάτι και από το πουθενά έρχεται ένα comment που σε κάνει να καμαρώνεις, να χαίρεσαι, να συγκινείσαι…. Ακόμα-ακόμα και να θυμώσεις…
Δεν είναι υπέροχο;

Το’χω ξαναγράψει: από τη δουλειά μου (δόξα τω Θεώ) έχω βγάλει αρκετά χρήματα. Εχω φάει πάντα περισσότερα (δυο φορές δόξα τω Θεώ)… δεν χάρηκα ποτέ τόσο πολύ στο ταμείο, από όσο χάρηκα όταν μια φορά μου τηλεφωνησε πρωινιάτικα για να μου πει έναν καλό λόγο για τη δουλειά μου, ένας συνάδελφός μου, που σέβομαι κι εκτιμώ πολύ.
Εκείνη η ανάσα ανανέωσε τα κύταρα μου εκείνη τη στιγμή και πήρα τη δύναμη να κάνω κι άλλα πράγματα, που γουστάρω…

Η στιγμή του “δίνω” δεν έχει καμμιά διαφορά από τη στιγμή του “παίρνω”… απλώς άλλες φορές δίνεις κι άλλες παίρνεις…
Η κάβλα είναι διαφορετική αλλά ίδια… σαν δυο αδέλφια…
Ξέρετε, η ευτυχία δεν είναι ευθεία γραμμή…
Μην ψήνεστε απ’ αυτούς που σας λένε τέτοιες κλαπαναριές.
Η ευτυχία είναι σαν τον τρενάκι του Λουνα Πάρκ… σε πάει σιγά-σιγά (ράγα-ράγα=ανάσα-ανάσα) ψηλά … σταματά για μια στιγμή στην κορυφή (απολαμβάνεις την θέα) και μετά γκρεμίζεται σαν σε ελέυθερη πτώση… Ουρλιάζεις από την ηδονή του άγνωστου… αλλά δεν σταματάς στο βάθος… σε ξανανεβάζει…. για να σε ξανακάνει να ουρλιάξεις… ώστε στο τέλος να σου προσφέρει την χαρά του επιβραδύνω….

Σας θυμίζει καθόλου το πατροπαράδοτον σεξ;
Μμμμμμμ και μένα….
Και το κατάλαβα αφοτου το’γραψα…
Με τί νομίσατε δηλαδή ότι θα έμοιαζε η ευτυχία;
Μήπως το’χουμε παρταγαμίσει στο ψάξιμο.
Η δυστυχία δεν θέλει αιτίες… αντιθέτως η ευτυχία τις χρειάζεται.


Η Σέρμπα κάνει οκτάρια στα πόδια μου.
Αντε μαλάκα πήγαινε για ύπνο να σε φιλήσουμε να ξεμπερδεύουμε.
Νιάου!
Ο Σμούντα περιμένει υπομονετικά.
Νιάου!



Ψιτ! Υπάρχουν νέες φωτο στο www.zozzz.blogspot.com

25.12.06

Το χαρτινο παρελθον






Παρακολουθώντας την blogosfaira, βλέπω ότι αρκετοί (βασικά οι μαχητικοί) δεν εκτιμούν τον περιώνυμο “Πιτσιρίκο”.
Μεταξύ μας δεν κατάλαβα ποτέ γιατί….
Αντιθέτως έχω την γνώμη πως στο μέλλον πολλά θα του οφείλουν οι (ελληνες) bloggers ή όπως αλλιώς θα έχουν μετεξελιχθεί.
Οι δημοσιογράφοι του χάρτινου και ηλέκτρονικού (αναλογικού) τύπου ανακάλυψαν το blog του Πιτσιρίκου. Υποθέτω (δεν είμαι ο ιστορικός του blogging) γιατί ο άνθρωπος ήταν από τους πρώτους.

Οταν οι άλλοι ξύναμε τα αρχίδια μας εκείνος έκανε blog.
Eχει διάολε, κάποια αξία αυτό….
Γνωρίζω ότι πολλοί bloggers , ονειρεύονται να γράψουν σε περιοδικά και εφημερίδες. Μου φαίνεται λίγο αστείο (αλλά το καταλαβαίνω) γιατί προέρχομαι από εκεί που άλλοι ονειρεύονται να σταδιοδρομήσουν.
Τον Πιτσιρίκο λοιπόν άρχισαν να τον περικυκλώνουν τα αναλογικά ΜΜΕ.
Γιατί;
Μα επειδή τον ανακάλυψαν.
Αυτό μόνο καλό κάνει σε όλους εμάς τους υπολοίπους για όρος όρος “μπλογκ” αρχίζει και ακούγεται και εκτός internet. μας κάνει καλό βραχυπρόθεσμα γιατί μακροπρόθεσμα δεν θα υπάρχουν έντυπα. (ο δείκτης πωλήσεων του με επιβεβαιώνει)

Tον σέβομαι τον Πιτσιρίκο που ήταν από τους πρώτους-πρώτους.
Δεν τον διαβάζω γιατί δεν τον βρίσκω εμπνευσμένο, αλλά τον σέβομαι.
Οπως και εμάς όλους τους σημερινούς θα μας σέβονται, όταν οι bloggers (οι επιγονοι) θα είναι μερικά εκατομμύρια (στην Ελλάδα)…
Κακά τα ψέμματα ο Πιτσιρίκος είναι ο πιο επώνυμος ελληνας blogger.
Mόνο που φοβάμαι ότι κάνει το λάθος του παίκτη στο καζίνο.
Ενώ έχει σηκώσει την μπάνκα και την επόμενη μέρα ξαναπάει.
Η μικρή μου εμπειρία στον χώρο λέει, ότι αργά η γρήγορα θα τον καταπιούν. Θα βγάλει φραγκάκια απ’ αυτη τη δουλειά (και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ θα κάνει), αλλά θα τον καταπιούν.
Οι άνθρωποι της καθημερινής αναλογικής δημοσιογραφίας δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, τί είναι blogging (με μια δόση υπερβολής, το ίδιο πολύ το αγνοούν και αρκετοί δημοσιογράφοι-bloggers)… Oι υπόλοιποι, όσοι συζητούν με τον Πιτσιρίκο, δεν έχουν ιδέα… ούτε καν τί κάνει, ή τί γράφει… η ποιό είναι το URL του Πιτσιρίκου… γι’ αυτο και θα τον καταπιούν… δηλαδή θα τον αφομοιώσουν. Πρόκειται περί γελοιότητας να πιστέψει κανείς ότι θα συμβεί το αντίθετο.
Δεν τον κρίνω.
Αντιθέτως, αν τον ήξερα, θα τον έζμπρωχνα να το κάνει όσο πιο χοντρά γίνεται… Τωρα είναι η στιγμή του.
Αυριο δεν θα’ναι… γιατί θα’ναι η στιγμή των πιτσιρικάδων, που με τη σειρά τους αγνοούν την υπάρξη μας, αφού κάνουν ΑΛΛΟΥ EIΔΟΥΣ πράγματα στο δίκτυο. ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!

Αυτη η γενιά των bloggers πιστεύει ότι θα βγάλει χρήματα πουλώντας το ταλέντο της σε έντυπα, και τηλεοπτικούς-ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Οσοι το τολμήσουν θα χαθούν και από εκεί και απο δω.
Απο εκεί γιατί θα τους ρουφήξουν (σιγά μην τους αφήσουν) και απ’ εδώ γιατί θα χάσουν το e-τρένο.

Θα σας πω ένα παράδειγμα:
Οσοι bloggers έχουν έρθει σε επαφή με έντυπα (ή ακόμα έχουν μάθει ότι τα έντυπα διαβάζουν τα κείμενά τους) κάβλωσαν τόσο πολύ, που ΑΜΕΣΩΣ έχασαν τουλάχιστον 30% της φρεσκάδας και της πρωτοτυπίας τους…του τσαμπουκά τους.
Γιατί;
Μα επειδή το σύστημα τους χάϊδεψε την πλάτη και αυτοί ανατρίχιασαν.
Πολλοί γράφουν μπας και τους διαβάσει ο Τσαγκαρουσιάνος, ο Γεωργελές, ο Φυντανίδης, ο Καψής . ο Ρουμελιώτης ή τους δει ο Αυτιάς…
Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι…και είναι έτσι γιατί μου το’χει επιβεβαιώσει το συνάφι μου.
Και τα σκυλιά δεμένα.

Θα σας πω ένα παράδειγμα για να συνεννοηθούμε.
Οταν το 1989 ξεκινήσαμε την ιδιωτική τηλεόραση, όλοι όσοι είμαστε εκεί ξέραμε από τηλεόραση, ότι ξέρει σήμερα ένας κοινός άνθρωπος για αεροναυπηγική.
Ελεγε το κείμενο: Ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (φαπ βάζαμε πλάνο του επίτιμου), χθες στην Θεσσαλονίκη (τσουπ βάζαμε πλάνο του Λευκού Πύργου) μίλησε για τα νέα οικονομικά μέτρα (κλαπ χώναμε πλάνα από ένα χέρι να μετράει χιλιάρικα) κ.λ.π. Ο,τι έλεγε το κείμενο εμείς το κάναμε πλάνο.
Τοσα ξέραμε, τόσα κάναμε.
(Ακόμα ρε πούστη μου οι περισσότεροι τα ίδια κάνουν και είναι φυσικό γιατί δεν κάνουν χώρο στην νέα γενιά)
Αυτό όμως δεν ήταν τηλεόραση.
Ηταν η αρχή της τηλεόρασης.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με μας εδώ.
Είμαστε εμποτισμένοι στο παρελθόν και τις πρακτικές του.
Ο 30άρης που είναι 3 χρόνια στο νετ, φυσικά και δεν ακολουθεί τους κανόνες του νέου μέσου, αλλά προσπαθεί να τις πλέξει με τους κανόνες που του δίδαξαν επί 27 χρόνια.
Ετσι δεν είναι;
Ή όλοι είμαστε Μπιλ Γκέϊτς και δεν το πήρα είδηση;

Επειδή όμως είναι Χριστούγεννα έχω και μια καλή είδηση:
Πριν απο κανένα μήνα μου τηλεφωνησε μια φίλη μου φοβερήκαι τρομερή μάνατζερ, που θέλει να κάνει μπίζνες με το Ιντερνετ.
Τη ρώτησα πώς πάει:
-Να σου πω κάτι… μου είπε. Εψαξα στην αγορά …δηλαδή στο διαδίκτυο να βρω μερικούς απο τους καλύτερους…. Και ξέρεις τί έγινε;
-Τί;
-Με έγραψαν κανονικά. Ούτε ένας δεν τσίμπησε στις τιμές της αγοράς, ούτε στο εξαιρετικό επαγγελματικό περιβάλλον…. τις προοπτικές κ.λ.π.
-Χεχεχεχεχεχεχε!
-Τί γελάς μωρέ;
-Τίποτα! Κάτι θυμήθηκα.

Καταλάβατε;
Η γυναίκα έκανε ενα βασικό σφάλμα: Πήγε όντως σε εξαιρετικούς τρελλαμένους ιντερνετάκηδες… πολύ πυροβολημένους… και τους μίλησε λες και μίλαγε στον εμπορικό διευθυντή του ΔΟΛ.
Τους πρότεινε ωράριο και τρομερα γραφεία….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Ωράριο!!!!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
-Γραφείο!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα και τους μπάφους που θα τους κάνουνε;


Εχω έναν φίλο δημοσιογράφο που τον εκτιμώ πολύ και για τις γνώσεις του και για το ήθος του. Αυτη την εποχή είναι χωρίς δουλειά. Ακολουθώ το άγχος του, γιατί έχω βρεθεί στη θέση του και ξέρω.
Διαβάζει το μπλόγκ μου.
-Γιατί δεν φτιάχνεις και συ ένα; τον προγκάρω…
-Κι αν εκτεθώ;
-Ε;

Το τέρας της ελέγχομενης είδησης ή πληροφορίας ψυχορραγεί. Ολοι είναι πιασμένοι πάνω στο νεκροκρέββατο, που επιπλέει… όποιος πάει μαζί τους θα πάει κατευθείαν στον βυθό, γιατί θα τον αρπάξουν σαν σωσίβιο….

Αυτο το πράγμα που’χετε μπροστά σας και με διαβάζετε, καλή ώρα, έχει εσάς (εμάς) στο τιμόνι, διαθέτει (μεταξύ πολλών άλλων) γραμματάκια, εικονίτσες, ήχο και real-time video…λογικές και δυνατότες που ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε δοκιμάσει ο μέσος άνθρωπος… και ακόμα είμαστε στην πρωτόγονη μορφή του… αληθινά πιστεύετε ότι έχει κάποια πιθανότητα επιβιώσης ένα χάρτινο έντυπο, ένα πανάκριβο cd, ή μία ΤV-οθόνη με μερικές μόνο επιλογές (κανάλια);
Αλήθεια το πιστεύετε ή παίρνετε όλοι ναρκωτικά και μου το κρύβετε;

Ο πιτσιρίκος είναι ένας απ’ αυτούς που άναψαν το φως σ’ αυτο το σκοτεινό κι αγνωστο δωμάτιο… και όποιος το ξεχνά είναι, αν μη τί άλλο, μικρόψυχος.

Καλα Χριστούγεννα!

24.12.06

Γλειφιτζουριστε τους!

Πως μπορεί να πάει μπροστά μια χώρα που δεν αγαπάει τα παιδιά;
Πείτε μου, αλήθεια: πώς μπορεί να πάει μια χώρα που δεν αγαπάει τα παιδιά μπροστά;
Θέλετε να σας αφήσω λίγο καιρό (χώρο) να το σκεφτείτε…













Βρήκατε καμμιά απάντηση;
Μπααααα;
Ούτε κι εγώ!
Δεν μιλάω για την παιδεία, γιατί θα το κομματικοποιήσουμε το θέμα και αυτο είναι απαράδεκτο…. Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου η εγχώρια παιδεία ήταν πάντα του κώλου. Και επειδή έχω συγκριτικό μέγεθος δεν σηκώνω και πολλές κουβέντες…
Θα βάλουμε βιβλία στις σχολικές βιβλιοθήκες;
Θα… βιβλία… το 2007… με τους πιτσιρικάδες κολλημένους σε μια οθόνη κάποιοι ΘΑ βάλουν βιβλία…
Πάλι καλά που δεν ΘΑ βάλουν πάπυρους και free κονδυλοφόρους.
Πολιτική λένε, είναι να μπορείς να προβλέπεις….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
(Αχ θα πεθάνω από τα γέλια!)

Βασικά σήμερα θέλω να γράψω για τα γλειφιτζούρια.
Τα γλειφιτζούρια των 32 ευρώ.
Συγγνώμη που σας την σπάω Χριστουγεννιάτικα, αλλά αν δεν μιλήσουμε τώρα για τα παιδιά, πότε θα μιλήσουμε;
Η πλατεία Συντάγματος είναι το καθημερινό μου πέρασμα. Από τότε που ήρθαν τα γλυκατζίδικα, τα αλογάκια κ.λ.π.βλέπω καθημερινά παιδιά, αλλά και νέα άτομα, που διψούν για λίγη διασκέδαση…. για λίγη γιορτινή ατμόσφαιρα.
Και ξαφνικά μαθαίνουμε ότι τα γλειφιτζούρια κοστίζουν 32 ευρώ…
Εχουμε γέροντες που παίρνουν 300 ευρώ σύνταξη και κοστίζει το γλειφιτζούρι 32 ευρώ.
Το γλειφιτζούρι ρε πούστη μου.
Νερό, ζάχαρη, μπογιά!
Τριαντα δύο ευρώ…

Ε, να σας πω κάτι;
Δεν με εκπλήσσει η τιμή… Με εξέπληξε σφόδρα το γεγονός ότι το γλειφιτζούρι έχει τιμή. Τόσα χρόνια (πείτε με αφελή) ήμουν απολύτως σίγουρος ότι τα γλειφιτζούρια τα μοίραζε ο Δήμος στα παιδιά….
Δεν πήγε το μυαλό μου ότι κάποιοι κάνανε μπίζνες με τα παιδιά.
Αφελής;
Οχι, ρε! Δεν είμαι αφελής.
Πριν μερικά χρόνια ήμουν Χριστούγεννα στην Κοπεγχάγη και όλα (τα πάντα) ήταν free για τα παιδιά, γι’ αυτές τις ημέρες.
Δεν κατάλαβα οι Δανοί είναι μαλάκες λόγω κρύου και εμείς ξύπνιοι λόγω ζέστης;
Τί είναι το θέμα; Κλιματολογικό;
Τί έγινε; Αγαπούν οι κρυόκωλοι περισσότερο απο εμάς τους μεσογειακούς;
Απάντηση;
Θέλετε απάντηση;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ τα αγαπάνε περισσότερο.
Προχθές μου έλεγε μια μάνα, ότι τον κανακάρη της ετών 25 του τρίβει την πλατούλα για να ξυπνήσει. Εικοσιπέντε ετών και μένει με τη μαμά του και το μπαμπά του και για να ξυπνήσει ,πρέπει να ξυπνήσει πρώτα η μαμά του να του τρίψει την πλατούλα…
Αααααααααα, σ’ αυτην την αγάπη είμαστε καλύτεροι;
Μάλιστα!
Μάλιστα!
Η δική μου αλήθεια λέει, ότι ένα παιδί που το κράτους του χαρίζει γλυφιτζούρια στα 5 του, στα 25 του μένει μόνος του, οργανώνει και διαλέγει τη ζωή του, παίρνει τις ευθύνες του γιατί βασικά ξέρει ότι το κράτος που ζει, είναι με το μέρος του….
Εμείς εδώ, που το κράτος μόνο που δεν έχεται το πρωί να μας δώσει μια φτυσιά κατάμουτρα, θέλουμε βέβαια την μαμά στα 25 μας να μας τρίψει την πλατούλα…

Πώς ρε ανυπολογίστως ηλίθιε αρμόδιε, θα μάθουν τα παιδιά στην γενναιοδωρία… στην κοινωνική συμμετοχή… την συμπαράσταση της πολιτείας;
Πείτε μου εσείς ηλίθιοι, που δεν έχετε ούτε μια καλή παιδική εκπομπή στην τηλεόραση;
Βρε, βάλατε τα παιδιά να πληρώνουν τα γλειφιτζούρια τους στο κέντρο της Αθήνας Χριστουγεννιάτικα;
Αντί να τους χαρίζετε και ένα ακόμα για το αδελφάκι τους, τα βάζετε να πληρώνουν 32 ευρώ;
Αλήθεια ανατρίχιασα.

Τί γαμημένο κράτος είναι αυτό που δεν φροντίζει τους γέρους και τα παιδιά; Την αρχή και το τέλος δηλαδή.
Τα μωρά μας και του γονείς μας;
Βρίσκετε κάτι πιο τρυφερό;
Κάτι πιο αγαπησιάρικο;
Μα ούτε τόσο δα έμπνευση για το αύριο;

Πάντα υπήρξα αστός.
Καλοπερασάκιας δηλαδή.
Ομως φίλε μου, πού θα μας πάει αυτός ο καπιταλιστικός μονόδρομος;
Τί καταγράφεται στο μυαλό (συνείδηση) ενός 5χρονου, όταν βλέπει ότι το γλειφιτζούρι κάνει 32 ευρώ;
Τί θα κάνει όταν μεγαλώνωντας ανακαλύψει τί σημαίνουν 32 ευρώ;
Τί θα κάνει για να αποκτήσει τόσα ώστε να παίρνει όσα γλειφιτζούρια θέλει;
Πόσα πτώματα θα αφήσει πίσω του;
Πόσο ισοπεδοτικός άνθρωπος θα γίνει;
Αξίζει, ρε γαμώτο, για ένα κωλο-γλειφιτζούρι;

Οπως σας λέω συχνά, τώρα τελευταία βγαίνω στην Ερμού για φωτογραφίες. Ωραίες οι φάτσες και πλήθος, αλλά ως δημοσιογράφος βλέπω κι άλλα πράγματα:
Οι άνθρωποι έχουν στο πορτοφόλι τους ελάχιστα χρήματα.
Βλέπουν τιμές και δαγκώνονται.
Τί να τις κάνω τις λαϊκές αγορές και τα ρεπορτάζ του κώλου.για τις μπάμιες και τις τιμές που αλλάζουν μόλις εμφανιστούν οι κάμερες και που και οι κάμερες πηγαίνουν για την τηλεθέαση;
Ελάτε μαζί μου στην Ερμού, να (κρυφο) κοιτάξετε το πορτοφόλι της κοπελιάς, που σταματά για ένα κουλούρη. Ζητημα είναι να έχει 15 ευρώ… συνήθως τρία χαρτονομίσματα των 5….

Πριν απο 4 μέρες ακολούθησα μια κοπέλα γύρω στα 30 από το μετρό στο Σύνταγμα μέχρι την Καπνικαρέα. Ούτε φωτογραφικές, ούτε τίποτα… απλώς την ακολουθώ…
Μπαίνει σε … 12 μαγαζιά.
Στο τελευταίο παίρνει (επιτέλους) μια μαύρη μπλουζίτσα …
Χρειάσθηκε…. μία ώρα και 20 λεπτά…
Μπαίνω κι εγώ και πλησιάζω το ταμείο…
Η μπλουζίτσα κάνει 12 ευρώ.
Είναι Χριστούγεννα.
Ελεος!
Ελεος!

Στον χαχαχαχαχαχα πεζόδρομο οι Ινδιάνοι δίνουν παράσταση.
Πολύ τους γουστάρω. Προσέξτε όμως… Μόνο οι Ινδιάνοι! Οχι σε μια γωνιά, αλλά τουλαχιστον σε 3 γωνιές… Συγκροτήματα ολόκληρα. Πανέτοιμοι… με τα cd τους, τους μετασχηματιστές τους, τα μικρόφωνα, τις γεννήτριες τους… Και δεν φτάνει αυτό … υπάρχουν άλλες τουλάχιστον 4 γωνιές με είδη ινδιάνικης τέχνης και επιτόπου ζωγραφικής.
Ο Θεός να με κάψει, αν ποτέ στη ζωή μου είχα κακιά σκέψη για καλλιτέχνη. Ομως… επαναλαμβάνω: Ελεος.
Είναι η σκια της Ακρόπολης, είναι Χριστούγεννα και είναι ο ακριβότερος και εμπορικότερος δρόμος της Ελλάδας και ένας από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης…
Μόνο Ναβάχο; Απάτσι και Σιού;
Αντί για τα κάλαντα… Ο χορός της πίπας;
Φυσικά και να είναι εκεί οι άνθρωποι… άλλωστε όταν ήμουν μικρός ήμουν με τους Ινδιάνους… όμως είναι απαράδεκτο (για μας) να είναι ΜΟΝΟ αυτοί…
Πού είναι η εμπνευσή σας ρεεεεεεεεεεε;

Ηρθε έντρομη (και με το δίκιο της) τις προάλλες μια φίλη μου, και μου είπε τρέμοντας ότι ο μικρός της αδελφός ετών 26 έπεσε στην ηρωίνη (σε επόμενο ποστ θα σας γράψω τί της είπα…δεν είναι της ώρας τώρα) … όμως όταν μου’τοπε το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τα γλειφιτζούρια των 32 ευρώ.
Είστε απολύτα σίγουροι και σίγουρες ότι αυτο το παλικάρι θα’χε κάνει την μαλακία της ζωής του (ηρωίνη), αν όταν ήταν 5-6 το κράτος, η γειτονιά του, ο δήμος του του’χε μάθει άλλα πράγματα;
Τί πράγματα;
Λίγη αγάπη μωρέ; Τί άλλο; Δηλαδή ενα γλυφιτζούρι απο ένα άγνωστο φιλικό χέρι… Δηλαδή τί; Μόνο οι παιδεραστές δίνουν γλυφιτζούρια τζάμπα;
Πότε έδειξε αγάπη αυτη η χώρα για τους κατοίκους της;
Πείτε μου ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Πείτε μου μία μόνο.

Μισώ την πολιτική.
Οσο μεγαλώνω την μισώ και περισσότερο.
Γιατί;
Επειδή για να μοιράσεις τζάμπα γλειφιτζούρια στα υπερόχα παιδάκια, είναι θέμα πολιτικής, που κανείς δεν υποψιάζεται… ενώ το να εισπράξεις φόρους είναι επίσης θέμα πολιτικής, που όλοι υποψιάζονται.
Το υποστηρίζω μέχρι τέλους: Ο πολιτικός και ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει ως στόχο να αλλάξει τον κόσμο. Το αν θα το πετύχει ή όχι… είναι λεπτομέρεια…
Το ταξίδι μετράει…
Και δεν μας ταξιδεύει κανένας…
Μα ούτε ένας ή μία!
Ψέμματα λέω... Πολλούς τους ταξιδεύει κάτι...
Τί;
Η ηρωίνη βέβαια!
Δεν πιστεύω να είμαστε τόσο γελοίοι που να υποτιμούμε έναν τόσο επικίνδυνο εχθρό;
Η μπας και είμαστε;
Ε;

Να σας ζητήσω μια χάρη;
Αν συμφωνείτε ξεσκίστε με στο comment… γραψτε τη δική σας άποψη… και σας υπόσχομαι να το τυπώσω και να το πάω στον Κακλαμάνη… κι όταν κάτι (λέμε τωρα) γίνει στην Αθήνα, θα γίνει και στην Θεσσαλονίκη, και στην Λάρισα, και στον Πύργο …
Για τα παιδιά βρε… όχι για μένα…
Για τη γαμημένη ηρωίνη-παραμύθα που τα παραμυθιάζει…γιατί κανείς δεν τους είπε πραγματικά παραμύθια.
Για τους γονείς που τους φωτογραφίζω να είναι αγκαλιά κι ευτυχισμένοι και να βλέπουν τα μικρά τους να γυρνάνε γύρω-γύρω στα αλογάκια…
Οχι για μένα… εχω κατέβει από το άλογο εδώ και καιρό…
Είμαι σε άλλο κλιπιτικλοπ τώρα...

21.12.06

λογο-διαρροια


-Νομίζω ότι ο κ. Αλογοσκούφης άδικα κοιράζεται να βρει τον τρόπο προσέλκυσης επενδυτών στην Ελλάδα.
Κρίμα τα συμβούλια.
Κρίμα τα ταξίδια.
Κρίμα η αβάντα του Πρωθυπουργού.
Εχω βρει τον τρόπο και αναρωτιέμαι γιατί δεν με ρωτάνε ακόμα.

-Ποιός είναι ο τρόπος;
-Εεεεεεε…δεν ξέρω ακριβώς τον τρόπο, αλλά ξέρω αυτούς που τον ξέρουν.
-Eίσαι σίγουρος;
-Σιγουρότερος δεν γίνεται….
-Ποιοί είναι αυτοί;
-Δεν είναι ακριβώς αυτοί, αλλά αυτές…
-Δεν μας νιάζει το φύλο… ποιές είναι;
-Οι κυρίες της Ερμού.
-Ε;
-Οι κυρίες της Ερμού.
-Τι λες μωρέ μαλάκα;
-Εγώ τί λέω…ή εσύ που δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα.
-Για λέγε…
- Ακου προσεκτικά.
- Είμαι όλος αυτιά!
- Ολος παπάρια είσαι… αλλά τέλος πάντων…
-Λέγε μωρε προπέτη…
-Εγώ προπέτης;
-Δεν μου λες πας γυρεύοντας;
-Πάω…
-Ε, εγώ δεν πάω… λέγε τώρα για το πώς ξέρουν οι γυναίκες της Ερμού να προσελκύουν επενδυτάς;
-Επενδυτάς;
-Μάλιστα…
-Είσαι εντελώς γελοίος… σαν όλους αυτούς που βγαίνουν στην τηλεόραση και ενώ μιλάνε ελληνικά για κουφούς, λένε με στόμφο: Οι προπονηταί! ….τους ποδοσφαιριστάς…. Γελοίο δεν είναι;


-Ρε πούστη μου τέτοιο πολυλογα σαν εσένα δεν ξανάδα… θα μου πεις ή θα με σκάσεις;
-Θα σου πω….
-Λέγε…
-Λοιπόν… τί λέγαμε;
-Κακόμοιρε, τα’χεις κάψει τα εγκεφαλικά κύταρα….
-τα άχρηστα μόνο… ααααααα. Λέγαμε για τις γυναίκες της Ερμού…
-Τελειώνει η υπομονή μου….
-Το ξέρεις ότι βγαίνω με τη μηχανή και φωτογραφίζω κόσμο στην Ερμού…
-Τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση με σένα…
-Μερσί για το κοπλιμάν…
-Λοιπόν….
-…λοιπόν, μέχρι και την περασμένη εβδομάδα ερχόντουσαν μόνες τους…
-Ε, και;
-Είσαι πνευματικά καθυστερημένος…
-Πιθανότατα… αλλά βασικά είμαι ανυπόμονος! ΛΕ-ΓΕ!
-Λοιπόν… θες να κάνουμε πρώτα ενα τσιγάρο;
-Θα σε σκοτώσω.
-Στην ηλικία σου δεν πρέπει να εκνευρίζεσαι…
-Δεν πρέπει να μιλάω μαζί σου…
-Παιδί μου η κουβέντα θέλει αγάπη… σαν το φαγητό… σιγά-σιγά… αμα στα πώ όλα από την αρχή τί θα λέμε μετά…
-Βρε ηλίθιε, εγώ δεν είμαι γκόμενα.
-Αυτό είναι ενα ισχυρό επιχείρημά …. Λοιπόν… επί τουλάχιστον 2 εβδομάδες πριν αυτη την εβδομάδα… με παρακολουθείς…
-Με ενδιαφέρον λες και είσαι η Ντενίση στην Επίδαυρο…
-Αλήθεια γιατί δεν δίνουν στην Μιμή την Επίδαυρο;
-Δεν ξέρω…. Ρώτα τους…
-Ποιούς;
-Τους αρμόδιους….
-Ποιούς;
-Τους αρμόδιους!
-Εχουμε αρμόδιους στην Ελλάδα;
-Εεεεεεε….ρε μαλάκα θα κόψεις την πλάκα και θα μου πεις για τους επενδυτές που θα φέρουν οι γυναίκες της Ερμού…
-Συγγνώμη, έχεις δίκιο, αλλά όταν πεφτει στο τραπέζι το όνομα της Μιμής, χάνω τον έλεγχο….Λοιπόν ΟΚ! την αποσύρουμε από το τραπέζι και επανερχόμαστε στο θέμα μας… Είσαι ευχαριστημένος;

-Οχι!
-Γιατί; Αφού επανερχόμαστε στο θέμα μας…
-Γιατί δεν επανήλθαμε…
-Σωστός και πάλι… Ακου λοιπόν….
-Μάλιστα.
-Ακούς;… Καλά μην εκνευρίζεσαι… όλον αυτον τον καιρό λοιπόν την στήνω παράλληλα με μια βιτρίνα, σηκώνω τη μηχανή και τις φωτογραφίζω αβέρτα.
-Με ζουμ υποθέτω.
-Λάθος υποθέτεις… Το πολύ από ένα μέτρο απόσταση…
-Και δεν σου’χουν φέρει ακόμα τη τσάντα στο κεφάλι;
-Τις έχω φωτογραφήσει τουλάχιστον επί 3ωρο… και θες να το πιστέψεις ή όχι… μόνο μία με πήρε είδηση και γύρισε και με αγριοκοίταξε…
-Ελα ρε…
-Στον σταυρό που σου κάνω…. Ο Μπράντ Πητ επιδειξίας να ήμουν δεν θα μου έδιναν καμμιά απολύτως σημασία…
-Για λέγε….
-Ερχόντουσαν που λες δυο-δυο… μια-μιά… με τις μαμάδες τους… τρείς-τρείς το πολύ…. και σκανάριζαν…
-Τί σκανάριζαν;
-Τις βιτρίνες… Και ένα σημειολογικό….
-Για πέστο…
-Ηταν όλες τους χαρούμενες… γελούσαν… κουτσομπόλευαν…
-Φλέρταραν;

-Ποιές οι γυναίκες στην Ερμού; Με ποιούς να φλερτάρουν;
-Με τους άνδρες.
-Ποιούς άνδρες;
-Της Ερμού…
-Θα σταματήσω να σου μιλάω…
-Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά τί εννοείς;
-Δεν έχει η Ερμού άνδρες εκείνες τις δυο εβδομάδες αγόρι μου…
-Γιατί;
-Γιατί είσαι τρόμπας!
-Παιδιόθεν όπως όλοι μας άλλωστε… θα αφήσεις τους χαρακτηρισμούς και να μου εξηγήσεις….
-Τις δυο εβδομάδες πριν την κρίσιμη Εβδομάδα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς οι μόνοι άνδρες που περπατούν στην Ερμού είναι ο σαλεπατζής, ο λατερνατζής, 3 εντελεώς ανάπηροι, δυο λαχειοπώλες, καμμιά 20αριά απ΄ αυτούς που πουλάνε μαϊμού προϊόντα…. κι εγώ….
-Δεν σε καταλαβαίνω….
-Στο σκανάρισμα οι γυναίκες δεν θέλουν άνδρες… κάνουν το ξεδιάλεγμα μόνες τους και αυτό είναι ΚΑΝΟΝΑΣ!
-Γιατί φωνάζεις;
-Επειδή μέχρι να κάνω το study στην Ερμού, νόμιζα…
-Τί μαλακία νόμιζες πάλι;
-..ότι ήμουν απο τους λίγους που μπορούσα να βγω με γυναίκες για ψώνια…
-Και δεν είσαι;
-Οχι βέβαια…
-Υπάρχει κάτι που ΕΣΥ δεν τον κάνεις ΥΠΕΡΟΧΑ.
-Εμ…. Με φέρνεις σε δύσκολη θέση… αλλά θα στο εξομολογηθώ… δυστυχώς δεν είχα ιδέα….
-Μα τι λες;
-Και να σου πω δεν θα καταλάβεις…
-Try me!
-Τι θα μου δώσεις;
-Ρε αντε γαμήσου, που θες κι αντάλλαγμα.
-Εστω… θες μια ζώνη… τί κάνεις;
-Τί κάνω;
-Πας σε ένα μαγαζί με ανδρικά… βλέπεις τις ζώνες… διαλέγεις στα γρήγορα μια που σ’ αρέσει στην τυλίγουν την πληρώνεις και όταν πας σπίτι την βάζεις στο παντελόνι σου…
-Εμ… τί άλλο να κάνω;
-Σωστός και πάλι…. Μόνο που δεν είσαι γυναίκα…
-Ευτυχώς Θεέ μου…
-Μην είσαι τόσο σίγουρος…
-Τι εννοείς;
-Θες να σου πω την ιστορία με την Ερμού… ή θες να διαλέξουμε μονοπάτια που δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσουν…
-Μ΄ αρέσεις όταν είσαι ποιητικός.
-Μ’αρέσει που σ’ αρέσω…
-Είσαι ψωνάρα.
-Thnx, δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μου το θυμίζεις…
-Το ξεχνάς δηλαδή;
-Υπερβολές… Τί λέγαμε;
-Για την ζώνη…
-Ναι… επειδή λοιπόν δεν είσαι γυναίκα, το βλέπεις απλοϊκά το πράγμα…
-Και αν ήμουν γυναίκα;
-Αν ήσουν γυναίκα θα το βλέπες εις βάθος το πράγμα. Κατ’αρχην θα το συζητούσες….
-Με ποιόν;
-Με μια άλλη γυναίκα…
-Ποιάν άλλη γυναίκα;
-Αχρηστη λεπτομέρεια… το βασικό είναι ότι αγοράζεις επειδή έχεις έλειψη…
-Ελλειψη σε τί;
-Σε ροζ πουλόβερ…
-Ειδικά σε ρόζ πουλόβερ;
-Δεν με παρακολουθείς… αφού έχεις πάρει ροζ καλτσάκια… πώς είναι δυνατόν να μην νιώσεις την έλλειψη ενός ροζ πουλόβερ…
-Τωρα που το λες… ίσως γι’ αυτο να μην αγοράζω ροζ καλτσάκια….
-Δεν φαντάζεσαι πόσοι αγοράζουν….
-Τί;
-Ροζ καλτσάκια;
-Ανδρες;
-Φυσικά.
-Α οι gay….
-Συγκινούμαι που’σαι σπίρτο.
-Παραγινε με δαύτους…
-Τους gay…;
-Ναι; Και τι σε νιάζει εσένα;
-Είναι παντού;
-Και οι άπλυτοι, αλλά δεν το κάνεις θέμα…
-Ξέρεις τί εννοώ…
-Καθόλου….
-Ρε παιδί μου μας έχουν επιβάλλει την αισθητική τους…
-Ενώ η αισθητική των δημοσίων υπαλλήλων είναι αριστουργηματικη…
-Μα γιατί τους υποστηρίζεις;
-Τους δημόσιους υπολλήλους;
-Τους gay…
-Γιατί δεν είμαι gay…
-Δεν σε καταλαβαίνω….
-Παιδί μου, όσο υπάρχουν gay… τόσο πιο άνετα περνάω με τις γυναίκες… όλες μου λένε ότι δεν “υπάρχουν άνδρες πια αγόρι μου!”
-Και μένα…
-Και δεν χαίρεσαι;
-Είσαι ενα φαλλοκρατικό γουρούνι…
-Μα τί έχεις πάθει σήμερα και είσαι τόσο καλός μαζί μου; Ενώ εσύ που βρίσκεις ότι παράγινε με τους gay, δεν είσαι φαλοκρατικό γουρούνι… είσαι απλώς ηλίθιο γουρούνι…
-Κάνεις παρέα με gay?
-Bασικά όχι…
-Είδες;
-Τί να είδα;

-Δεν κάνεις παρέα… όλο λόγια είσαι…
-Και με τους Βάσκους είμαι, αλλά δεν κάνω παρέα μαζί τους… με τους gay δεν κάνω παρέα, γιατί πλήττω πάρα πολύ όταν κλαίει στον ώμο μου, για τον Ιάκωβο από τη Κομοτηνή, που γύρησε στην πατρίδα του και παντρεύτηκε….
-Τί παντρεύτηκε;
-Γυναίκα… τί λες να παντρεύτηκε;
-Ε, είναι τραγικό…
-Ε, δεν είναι….
-Είναι….
-Μόνο που βαριέμαι αφόρητα…
-Υποθέτω ότι οι γυναίκες τουλάχιστον τους gay-φίλους τους παίρνουν μαζί τους…
-Ρε συ τώρα που το λες…. Οχι δεν τους παίρνουν… Δεν είδα ούτε μια γυναίκα με φιλέναδα της χαρωπή πεταλουδίτσα… Φυσικά… Φυσικά…
-Τί φυσικά;
-Φυσικά παιδί μου… Τι χαζός που είμαι….
-Καλό πράγμα η αυτογνωσία…
-…εγώ δεν σου έλεγα ότι το σκανάρισμα είναι σοβαρότατη προεργασία….
-Εσύ…
-Στα σοβαρά πράγματα δεν φέρνουν βέβαια τους φίλους τους τους gay.,… Είναι εντελώς γυνακείο θέμα…
-Και δεν πληγώνονται οι gay;
-Στ’αρχίδια τους….
-Των gay;
-Oχι, των γυναικών…. Πρόσεξε τώρα…

-Προσέχω…
-Είμαι με την κάμερα στο ένα μέτρο και σουτάρω… 2,5 giga…
-Ελα ρε…
- 2,5 …τη φορά… σε υψηλή ανάλυση… δεν ασχολείται καμμία. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ταχύτητα που κάθονταν μπροστά στην βιτρίνα… ζζζζζζζζζζζζζαπ….από αριστερά προς τα δεξιά ζζζζζζζζζζζζζζαπ από δεξία προς τα αριστερά και αλλη μία από κάτω προς τα κάτω… Οι περισσότερες δείχνουν η μία στην άλλη με το δακτυλό τους…. πάραπολλές τρώνε τα χείλια τους… αλλά δεν ξημεροβραδιάζονταν μπροστά σε μία βιτρίνα… Εχει πολύ δουλειά, περπάτημα και σκάνρισμα το πράγμα…
-Κρατούν σημειώσεις;
-Μη λες ανοησίες… απομνημονεύουν όπως οι ελέφαντες το μαγαζί.
-Εσύ σε μία βιτρίνα τη στήνεις;
-Βέβαια… σε μία συγκεκριμένη που πουλάει παπούτσια, μπότες, τσάντες… της πουτάνας γίνεται… μέχρι να γυρίσω το βλέμμα μου αλλάζανε με ρυθμό πολυβόλου οι πρωταγωνιστριές μου…
-Και….
-Και με το που ξεκίνησε αυτη η εβδομάδα, άλλαξε ξαφνικά το σκηνικό. Εφεραν τους άνδρες…
-Ε;
-Ξαφνικά σου λέω το πλάνο γέμισε απο ανδρικές μούρες… Μία γυναίκα-ένας άνδρας. Αυστηρά. Ερχονται στην συγκεκριμένη βιτρίνα μόνο αυτές που έχουν διαλέξει απ’ αυτή κατα τη διάρκεια του σκαναρίσματος… Και κάθονται με τις ώρες χεράκι-χεράκι… κούτσου-κούτσου… ψευτο-χαμογελαστές κι ευτυχισμένες… και του δείχνουν… να… να η μπότα που σου΄’λεγα… κοιτάει και εκείνος… και δεν έχει ιδέα για ποιά μπότα του λέει… Και μετά απαλά τον παίρνει από το χερι και τον οδηγεί μέσα στο κατάστημα…
Οι προσέλκυση των επενδυτών που σου’λέγα….
-Χαχαχαχα! Είσαι πολύ μαλάκας… κι εγώ πήγα χθες με τη δικιά μου για ψώνια και της είπα εγώ τί να αγοράσει….
-Εσύ της είπες τί να αγοράσει;
-Ναι!
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
-Ρε συ λες;
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ στο www.zozzz.blogspot.com

20.12.06

infuriated

ΟΙ μάγος δεν θύμωνε ποτέ.
Εκνευριζόταν συχνά, αλλά δεν θύμωνε.
Εκείνη την φορά ο μάγος όχι μόνο θύμωσε, αλλά εξοργίστηκε.
Δεν του’χε ξανασυμβεί.
Εκανε ενστικτωδώς μια απότομη κίνηση και από την ράχη της παλάμης του έφυγε μια δέσμη.
Σκότωσε δυό (έναν άνδρα+ μια γυναίκα) καταλάθος..
Δεν έριξε τη δέσμη. Του ξέφυγε…
Παρ’ όλα αυτά δεν ηρέμησε και του ξέφυγε ακόμα μια απότομη κίνηση με το άλλο χέρι…
Αυτη τη φορά έφυγε ένας πύρηνος αστεροειδής.
Δυο άνθρωποι σημαδεύτηκαν δια βίου.
Ενας ημιένοχος και ένας έντελώς αθώος.
Ο μάγος σήκωσε τα δυο χέρια. Η δέσμη και ο αστεροειδής επέστρεψαν στα μανίκια του σαν εκπαιδευμένα γεράκια.
Ο μάγος ζητά συγγνώμη.

(παλιός διδακτικός ιρλανδικός μύθος του 1700)

19.12.06

delirium2

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με ξυπνάει (και δεν με ξυπνάει) ένα ξυπνητήρι, να συναναστρέφομαι με βλάκες (ή όσους εγώ θεωρώ βλάκες) να πληρώνω ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, να πηγαίνω επί συγκεκριμένο χρόνο σε ορισμένο μέρος (δεν βρέθηκε ούτε ένας ούτε μία, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο στρατό, στη δουλειά, στη ζωή μου όλη να με ψήσει)….
Φταίνε οι άλλοι;
Σωπάστε καλέ… εγώ φταίω.
Μόνο που συγγνώμη που σας το λέω, αλλά συμφωνούμε μόνο λεκτικά και για λόγους κοινωνικούς…
Δεν φταίω καθόλου.
Γιατί;
Επειδή αν έφταιγα, όλο και κάποιος θα με είχε ψήσει κάποτε;
Ετσι δεν είναι;
Μαλακίες λέω;
Μπορεί… μόνο που να με συγχωρνάτε, αλλά είναι ώρα να ξαπλώσω στον καναπέ μου να δω το προσωπικό μου σινεμά.

Ο έρωτας;
Ποιός;
Ο έρωτας;
Come again.
Ο έρωτας παιδί μου…
Δεν γίνεται… δεσμεύτηκα. Πριν απο καιρό είπα σε μια γυναίκα ότι ήταν ο τελευταίος μου έρωτας. Δεν το’πα εγώ…. Ο εσωτερικός Μάνος το’πε … τόπε δηλαδή ο αρμόδιος, εκείνος που φτυαίριζει τον έρωτα… εκείνη την φορά μου το σφύριξε:
-Αφεντικό προσεκτικά και αγάλι-αγάλι… δεν έχει άλλο. Τέλειωσε.
Και για πρώτη φορά στη ζωή μου τον άκουσα..
Το ότι τον άκουσα δεν σημαίνει ότι δεν σπατάλησα την τελευταία φτυαριά.
“Κλείσαμε!” σε μια παραλλαγή αυτού που’λεγε η Δημήτρα Λιάνη (τι ντροπή Θεέ μου!)….
Τα υπόλοιπα βεβαιώς και συνεχίζουμε να τα προσφέρουμε:
Αγάπη, παρέα, ζεστασία, γέλια, μια άλλη προοπτική….
Από έρωτα λυπούμαστε, αλλά ξεμείναμε…
Είχαμε πολύ και τον φάγαμε.
Ωραία ήταν…
Σας διαβεβαιώνω, αλλά πάπαλα.

Δηλαδή κενό;
Οχι καλέ… έχει κι άλλα λουλούδια ο κήπος.
Απόλαυση, λιγότερη αναμονή, σπάνια και ευχάριστη έκπληξη, η αλήθεια σώζει, στ’αρχίδια μου, σε διαλέγω, αν γουστάρεις, σε αγαπώ πραγματικά, σε εκτιμώ γι’ αυτο που είσαι… σε ξεχωρίζω. Επιτέλους σε ακούω…
Μη μου πεις όμως π.χ. “Γιατί δουλεύεις νύχτα κι όχι μέρα όπως όλος ο άλλος κόσμος;”
Ξόδεψα τρεις αγάπες και δυο γάμους για να τους εξηγήσω και απέτυχα.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο +-άπειρον, να προσπαθήσω να το εξηγήσω σε άλλον.
Φταίω εγώ;
Μάλιστα!
Τί θα κάνω;
Τίποτα. Σαν τί να κάνω;
Να προσπαθήσεις.

Διαβάστε προσεκτικά:
Δεν θέλω να προσπαθήσω. Δεν ήθελα ποτέ να προσπαθήσω, Είμαι φανατικός πιστός του δόγματος: Η ζωή έρχεται, δεν την κυνηγάμε.
Γιατί;
Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί. Ο άλλος πιστεύει στο
“Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια!” Γεννιές όλόκληρες.
Απίστευτο.
Τί σχέση μπορεί να έχει η πατρίδα με την θρησκεία και η θρησκεία με την οικογένεια; Λες και ένας ΒουδιστήςΕλληνας δεν μπορεί να αγαπήσει μια Μουσουλμάνα Φιλανδέζα.
Με εκνευρίζουν οι τίτλοι.
Το’πε ο Μάρξ, μου λένε!
Στο καβλί μου!
Το’γραψε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.
(ομοίως δεν είναι νονός μου!
Το’πε ο θαλαμάρχης!
Πέστε του να πά να γαμηθεί!

Μας δουλεύουνε κανονικά.
Χρωσταει η Ελλάδα.
Σε ποιόν χρωστάει;
Αποφεύγουν να μας περιγράψουν με ακριβεια σε ποιόν πούστη χρωστάμε να παμε να τον παρακαλέσουμε να μας τα χαρίσει…
Χρωστάμε στην Αμερική;
Αποκλείεται, αφού και αυτή μάθαμε ότι χρωστάει…
Σε ποιόν χρωστάει;
Στον Πούτιν;
Καλέ, τί είναι η παγκόσμια οικονομία και μας έχουν κάνει τη ζωή μπουρδέλο…. Η Τσέλσι είναι;
Κατάλαβατε;
Ολοι χρωστάνε σε όλους… κάτι σαν αεροπλανάκι… υποθέτω ότι όποιος χρωστάει τα περισσότερα είναι και ο ισχυρότερος…
Και μετα αναρωτιόμαστε για μας βλέπουνε τα λάχανα και γελάνε…

Μην κλείνεσαι μπροστά σε μια οθόνη… απομακρύνει τους ανθρώπους… μου λένε όσοι κάθονται με ένα τηλέφωνο στο χέρι όλη την ημέρα με άγχος για το τί θα κάνουνε το βράδι. Εγώ είμαι λάτρης του μολυβιού και του χαρτιού…
Απο πού να στα ρίξω να μη στα χρωστάω, που θα πεις εσύ σε μένα για χαρτί και μολύβι, σπάνιε κλαπαναρα.
Κατεβάζω τη μουσική μου, παίζω τη μουσική μου. Γράφω ότι γουστάρω, σερφάρω στο Θεό, φλερτάρω, γελάω, θαυμάζω, δημιουργώ, προτείνω, βλέπω και με βλέπουν με ακτίνες Χ, θυμώνω, τσακώνομαι, λέω ψέμματα, γοητεύω και με γοητεύουν και παίζω με τα κουμπάκια, που τα λατρεύω απο όσο υπάρχουν. Βγαίνω για ψώνια και πάω στο “Πλαίσιο”.
Και το πιο σημαντικό: Εχω γνωρίσει πραγματικά αυτόνομους πιτσιρικάδες που το μυαλό τους πετάει σπίθες.

(συνεχίζεται, όταν με ξαναπιάσει –σύντομα δηλαδή)

delirium1




Eίμαι φτιαγμένος να είμαι μόνος μου.
Με όλους και με λίγους, αλλά μόνος μου.
Προσπάθησα –σας δίνω τον λόγο της συνείδησής μου- ότι προσπάθησα να μοιρασθώ με άλλους…
Δεν γινόταν.
Τις αδίκησα τις γυναίκες μου…όλες μου τις γυναίκες… τις αγαάπησα, αλλά αυτο είναι δικό μου πρόβλημα… το θέμα είναι ότι τις αδίκησα… γιατί κανείς πουστης δεν ήρθε ποτέ να μου πει, ότι “φίλε, δεν κάνεις αγόρι μου… σε πυροβόλησαν στην γέννα!”
Θέλήσαν να με αλλάξουν, να με φροντίσουν, να με λογικέψουν, να με νταντέψουν, να με εκδικήθουν, να με πείσουν… αλλά κακό του κεφαλιού τους.
Από τον Παναθηναϊκό μέχρι τους συναδέλφους μου προσπάθησαν να με κρατήσουν κοντά τους…
Χαχαχαχαχαχαχαχα…
Δεν είμαι ούτε μάγκας, ούτε δυνατός… είμαι όμως εγώ.
Οχι εγωιστικά… Εγώ… από την εξωτερική μου επιδερμίδα, μέχρι τον τελευταίο μου ιστό (καλά το λέω;) μέσα μου… μια ταινία που παίζει από την ημέρα που γεννήθηκα και την βλέπω μόνο εγώ σε ιδιωτική προβολή… Οταν έχω κέφια (βλ. Blogging) δίνω στους άλλους μερικά καρέ…

Οταν πέθανε η γάτα μου η Μινού, πιστή μου (και πιστός της σύντροφος) επί 17 χρόνια, ένιωσα την μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου… Ντρέπομαι γι’ αυτό… αλλά είναι αλήθεια… είναι η Νο.1 best απώλεια της ζωής μου….

Προφανώς συναισθηματικά είμαι εντελώς μπούφος.
Εχω μερικά καλά, που είμαι περήφανος γι’ αυτά: Δεν πουλάω τους φίλους μου και δεν είμαι αγνώμων. Τα χρήματα είναι για τα αρχίδια μου… η καριέρα επίσης… δεν βάζω επαγγελματικές τρικλοποδιές, δίνω την θέση μου για πλάκα στους πιτσιρικάδες…φτύνω την πολιτική και δεν μασάω σε τζάμπα μάγκες και σταρ.
Κατα τα άλλα είμαι ένας μάλαξ και μισός (μια φορά το παραδέχτηκα δημοσίως (σε blog) kαι κέρδισα έναν άνθρωπο που πολύ αγαπάω και εκτιμώ το ταλέντο του, την Ντίνα την ψιλικατζού.
Θέλω ο Καλτσό να το πάρει σαν κοπλιμέντο, αλλά πολύ τον ζηλεύω για την γυναικάρα που έχει.

Τί λέγαμε;
Ενας άλλος Μάνος (πιο μέσα από μέσα μου) παθαίνει ντελίριο, μόλις κάτσεις δίπλα του πάνω από 48 ώρες.
Δεν είμαι μάλαξ;
Είμαι!
Μάλαξ ξε-μάλαξ όμως έτσι είναι…
Σας το επαναλαμβάνω: Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις. Ο γαμημένος ο Μάνος (o indoor) δεν καταλαβαίνει το τσογλάνι με τίποτα.
Τί κάνει;
Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς…
Τί σημασία έχει άλλωστε;
Δεν μου το’αναλύσανε στα 20 μου… μου’το αναλύσανε δηλάδη, αλλά ποιός τους γαμούσε στα 20;…. Να μου το αναλύσουνε τώρα; Αντε και το κατάλαβα… Και;
Προτείνετε να το δουλεψω καμμιά 20ετία για να δω πρόοδο;

Το’χε πει στη μάνα μου η δασκάλα μου της Α’ Δημοτικού η κυρία Αριάδνη:
-Εξυπνο παιδί, αλλά δεν είναι εδώ… είναι αλλού… σαν να μην ήρθε ποτέ Γεωργία μου (ήταν φίλες βλέπετε)…
Το’λεγε η μάνα μου και γέλαγε.
Γέλαγα κι εγώ… όλοι γελάγανε…
Μόνο που η κυρία Αριάδνη είχε δίκιο.
Δεν ήρθα ποτέ.

Συνεχίζεται αργότερα...


(στις φωτό η φίλη μου και συνεργάτις μου Ράνια , που έχει την πιο όμορφη φάτσα, που'χω δει την τελευταία 10ετία. Η ίδια είνςι φοβερή "φάτσα"... και γυναίκα που είναι πραγματικά ΑΛΛΟΥ!.
Αφού δεν την σκότωσα με τσεκούρι (είπαμε: είναι αλλού!), την έκανα φίλη μου.
Παντρεύεται στις 30 Δεκεμβρίου και της εύχομαι να είναι ευτυχισμένη.)

16.12.06

Ω, τι κοσμος!!!


-Χορεύεις τσιφτετέλι; ρωτησα μια γυναίκα.
-Βέβαια!
-Ναι;
-Αφού έχω κάνει τζαζ, βρε χαζέ.

(Και η πόλκα βοηθάει!)

H Ακροπολη, η Μαλβινα κι ο Διονυσης


Θα’χα φύγει απ’αυτό το σπίτι, γιατί έχω αναμνήσεις που πονάνε…
Θα το’χα κάνει, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο σπίτι απ’ αυτό.
Δεν μπορώ να την αλλάξω την Ακρόπολη λόγω μιας περιπέτειας.
Θα ήταν προσβολή για την αισθητική μου, αλλά και για τον μαγνητισμό που στέλνει αυτο το γαμημένο συγκλονιστικό ερείπιο.

Ενας βλάξ αμοραλιστής του κερατά, μου είπε μια τρομερή νύχτα απέναντι από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
-Ρε παιδί μου, αυτων των αρχαίων μέχρι και τα ερειπιά τους είναι υπέροχα.
Ηταν και η μοναδική εξυπνάδα που είπε ποτέ.
Μετα άφησε την γυναίκα του ερείπιο.

Αλλοι γράφουν δεκάδες ποστ για τον έρωτά τους, άλλοι για την ομάδα τους, άλλοι για το πουλί τους, άλλοι για τα φράγκα τους, άλλοι για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις… Φαντασθείτε πόσα θέλω να γράψω εγώ για την Ακρόπολη, που μου λέει καλημέρα κάθε πρωί.

Οταν κάποτε φύγω από αυτο το σπίτι και η ζωή τα φέρει καλά, θα πάω να μείνω απέναντι από τη θάλασσα. Μόνο η απεραντοσύνη και η γαλήνη του φυσικού τοπίου και μάλιστα του υγρού μπορεί να αντικαταστήσει την Ακρόπολη.

Παω ρε παιδί μου στο Παρίσι.
Ε, ωραίος ο Πύργος του Αιφελ… δηλαδή σιγά το Lengo. Μεκανό, για όσους θυμούνται… (Αλήθεια, ξέρει κανείς που μπορώ να βρω Μεκανό;)
Πάω στο Λονδίνο.
Μπιγκ Μπεν… τα αρχίδια μας κουνιούνται σαν τους λεπτοδείκτες του…
Πάω στη Ρωμη. Ωραίοι οι κήποι… ψιλομαλακία τα ρωμαϊκά κόλπα… απλώς ξέρουν και τα πλασάρουν… Ογκώδη και άγαρμπα… και πολύ γιαλισμένα ρε παιδί μου….
Γυρνάω στην Αθήνα…
Δηλαδή τί να λέμε τώρα… Ας βρέχει… ας έχει σκοτεινιά… ας έρχεται κίτρινος αέρας από την Αφρική… ας την έχουν κακοφωτισμένη… ας πάρουν ακόμα μια Καρυατιδα… ας την τυλίξουν με γιρλάντες… Η Ακρόπολη είναι υπέροχη.
Κάθε φορά που την βλέπω είναι διαφορετική…
Σαν να έχει αλλάξει θέση…
Για να σας πω την αλήθεια, δεν θέλω να ανέβω πάνω… Την προτιμω ως σύνολική εικόνα…

Οταν την άνοιξη ήμουν πολύ στεναχωρεμένος έβγαινα στη βεράντα και την κοίταζα. Με κοίταζε και εκείνη και έκανε μια αναρρόφηση (φφφφφφφφχχχχχφφφφχφ) και μου’παιρνε τη στεναχώρια… σαν τον πόνο στο στομάχι, που μου τον έπαιρνε η γάτα μου η Μινού, όταν την έβαζα πάνω στη κοιλιά μου….

Αυτό το πράγμα απέναντι είναι τρομερό.
Οσοι το΄χουν δει (παιδιά, Πακιστανοί, γκόμενες, η μαμά μου, πολιτικοί, ξανθιές, χονδρές, μυστακοφόροι, ακαδημαϊκοί, αγράμματοι, ηλίθιοι, ιδιοφυείς, Ιρακινοί, ηλεκτρολόγοι ή καλλιτέχνες) ΟΛΟΙ έκαναν “Α!”
Αμέσως…
Παραυτα.
(Πλην μιας μαλακισμένης που είπε: Πολύ ψηλά είναι αυτο το μπαλκόνι… απαπαπαπα… πάω μέσα. Και κάτσαμε αυγουστιάτικα στο σαλόνι)
ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΑ ΠΟΤΕ!
ΜΗ ΛΕΜΕ Ο,ΤΙ ΘΕΜΕ!

Μ’αρέσει να έρχονται οι φίλοι μου και να καθόμαστε απέναντί της… (όχι της ηλίθιας) Η ακρόπολη είναι μια γκόμενα πολύ προσωπική, αλλά ταυτόχρονα σου προκαλεί μεγάλη χαρά να τη μοιράζεσαι…
(Μερικοί το κάνουνε και με κανονικές γκόμενες)

Αν βλέπω την Ακρόπολη σαν ερωμένη;
Φυσικά!
Σαν φίλη;
Φυσικά!
Σαν γιαγιά!
Φυσικά!
Σαν μάνα;
Καλά μη το γαμάμε το πράγμα. Στην Ελλάδα την φτιάξανε, δεν την φτιάξανε στολ Ελσίνκι. Παρεπιπτόντως πήγανε κάτι φίλοι μου στο Ελσίνκι και κόψανε φλέβα… να φαντασθείτε, τώρα είναι στη Μαλαισία για να ξελεγράρουν…

Για δυο ανθρώπους λυπήθηκα πολύ που δεν πρόλαβα να πιω καφέ μαζί τους σ’ αυτο το μπαλκόνι:
Με τον πατέρα μου, που θα γέμιζε το μυαλό του καινούργιες γραμμές… σαν τώρα τον φαντάζομαι να φτιάχνει στον αέρα με το δάκτυλό του προοπτικές.
Και με τη Μαλβίνα, που θα το ρουφούσε και θα μου έδινε μια εντελώς διαφορετική άποψη των πραγμάτων τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.
Αυτη η γυναίκα –που δεν την είδα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ερωτικά- υπάρχουν στιγμές (που όλο και πυκώνουν) που λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να της κάνω ένα τηλεφώνημα, να μου πει μια κουβέντα.
Τίς προάλλες μίλησα στο τηλέφωνο με τον Διονύση τον Χαριτόπουλο. Είχα καιρό να τον ακούσω και χάρηκα πολύ. Αμα ξυπνήσω μια μέρα νωρίς θα πάω να πιω καφέ μαζί του... στο αγαπημένο του café.
Eντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τους διαφορετικούς που έχω μέχρι σήμερα γνωρίσει. Αμα τον δεις απότομα… λες…ρε πούστη μου… τί του βρήκε αυτη η τρελλή;
Αμα διαβάσεις κάποιο βιβλίο του ψιλοαντιλαμβάνεσαι τί του βρήκε.
Αμα σου πει καμμιά ιστορία… σχεδόν σιγουρεύεσαι… και αμα σε γουστάρει… βεβαιώνεσαι ότι αυτο που του βρήκε είναι πραγματι σπάνιο…
Δύσκολος άνθρωπος… ή μάλλον για να ακριβολογώ… καταλαβαίνω αυτούς που τον λένε “δύσκολο”… προσωπικά δεν τον βρήκα δύσκολο… Ενδιαφέροντα τον βρήκα… και πολύ κύριο… Τα υπόλοιπα φαίνονται στη δουλειά του. Εχω την αίσθηση όμως ότι άμα πολυ-ακουμπιστείς μαζί του… πρέπει να αντέχεις στο γυαλόχαρτο.
Πήρα το κόρντλες και βγήκα στην βεράντα για να τον ακούσω…
-Χάι Ακρόπολη!
-Χάι και σε σένα!
Μου’κανε εντύπωση που επέμενε να μάθει τη γνώμη μου για το βιβλίο του, που χρησιμοποίησε τα ερωτικά γράμματα της Μαλβίνας.
Εχω διαβάσει κατα καιρούς κριτικές. Αρνητικές. Ιεροσυλία κ.λ.π.
Οταν διάβασα το βιβλίο… ένιωσα ότι το Μαλβινάκι ήταν εκεί…
Αυτο τα λέει όλα για έναν συγγραφέα.
Και κάτι άλλο:
Εχω την καρα-απόλυτη βεβαιότητα (δεν έχω κανεναν απόλύτως στοιχείο) ότι του ζήτησε να τα κάνει βιβλίο, ώστε ο έρωτας τους να μείνει αιώνιος… Είναι μαλβινίστικη σκέψη αυτή… ή τα έγραψε (τα γράμματα) με την βεβαιότητα ότι ο Διονύσης θα τα έκανε βιβλίο.
Του’τοπα και κράτησε για ένα δευτερόλεπτο την αναπνοή του και μετα ξέφυγε με μια ντρίμπλα.

Εγραψα κάποτε σε μια γυναίκα ότι ο έρωτας δεν έχει κανόνες, ούτε ηθικές, ούτε προγράμματα, ούτε ευγένειες… έχει τα πάντα… στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι που δεν παίζει.
Η Μαλβίνα ήταν τρελλή για πάρτη του…. και έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε τίποτε από τα παραπάνω που θα τη σταματούσε. Ακόμα και αν ο Χαριτόπουλος είναι ενας αμοραλιστής του κερατά… η ίδια θα δάκρυζε από τη χαρά της αν διάβαζε το βιβλίο.
Είναι το μοναδικό βιβλίο που δεν έγραψε ο ίδιος.
Δεν ξέρω αν θυμώσει με αυτο που λέω, αλλά η Μαλβίνα το’γραψε… εκείνος το επιμελήθηκε.
Η Μαλβίνα ήταν παλαβή για πάρτη του…
Και εκείνος.
Είναι άνθρωπος με πολύ ταλαντούχα ματια, για να μην ήταν…
Ελπίζω να μη μου ρίξει κανένα κεραυνό η Μαλβίνα, αλλά το ό,τι της το γαμούσε το μυαλό, δεν το κουβεντιάζω…
Η Ακρόπολη μου γνεύει “ναί!”…

Δεν μου αρέσει που τον βαράνε.
1ον γιατί δεν θα γουστάριζε καθόλου η Μαλβίνα και 2ον γιατί δεν του αξίζει. Δεν ήταν εύκολο να γαμήσει κανείς το μυαλό αυτης της γυναίκας… μπορούσες να της το συγκινήσεις… αλλα να της το γαμήσεις ήταν απίστευτα δύσκολο. Ο τύπος αυτος το’κανε για πλάκα… εννοώ, με την αξία του… ξέρω πολύ καλά πόσο την βοήθησε στην τηλεοπτική της καριέρα. Ξέρω τίς ιδέες του… τα κείμενά του… την επιρροή του πάνω της… για το πόσο δεν την άφηνε να την χορτάσει (απορροφήσει) το ραδιόφωνο, τα μπουζούκια και η τηλεόραση.
Διάολε έχω διαβάσει μερικά από τα βιβλία του.
Εχω διαβάσει κείμενα του σε εφημερίδες.
Εχω δει ξυνομούνες (δύσκολο κοινό) να τον λατρεύουν.
Εχω προσωπική γνώμη.
Και τη διαφήμιση του βγάζουν το καπέλο, που τους τα μάζεψε και μετά τους είπε “γειά πάω να κάνω αυτό που γουστάρω!”
Και τότε έπεσε πάνω στη Μαλβίνα. Και το αντίθετο βέβαια…

Ακόμα κι όταν είχαν χωρίσει (εμένα προσωπικά) δεν μου’χε ποτε κακή κουβέντα για τον Διονύση… κράταγε μούτρα… περίμενε να κάνεις το λάθος για να σου πάρει ο διάλος τον πατέρα… αλλά βασικά τον ήθελε σαν τρελλή.
Με τη Μαλβίνα μπορούσες εύκολα να μασήσεις… Εγώ ας πούμε, μάσησα πολλές φορές… Ο Χαριτόπουλος (χωρίς αυτο να επηρρεάζει τα αισθήματά του γι’ αυτην) δεν μάσησε. Ισως μασήσει τώρα που εκείνη έφυγε…

Τρομερή ερωτική ιστορία… Τί να λέμε τώρα;

Θέλω να τον ψήσω να μου μιλήσει on camera για εκείνη την τελευταία φορά που την είδε στο Νοσοκομείο. Αν το κάνει, σας υπόσχομα, ότι θα το δημοσιεύσω μόνο στο blog μου… Του είχα μιλήσει τότε που έφυγε η Μαλβίνα και ήταν πολύ συγκινημένος. Πάρα πολύ… τότε μου’χε πει μερικά πράγματα… αλλά επειδή ήμουν συγκινημένος κι εγώ… δεν τα θυμάμαι επακριβώς και δεν θέλω να αδικήσω την ιστορία…
Αστε που τότε θα’ναι σίγουρο ότι η Μαλβίνα θα μου στείλει κεραυνούς στη φαλάκρα.

Ξέρετε…ειλικρινά σήμερα για την Ακρόπολη ήθελα να σας γράψω… αλλά μόλις ακούμπησα τη Μαλβίνα, αμέσως τα πλήκτρα άρχισαν να γράφουν γι’ αυτην. Το’χω δώσει υπόσχεση στον ευατό μου, ότι όποτε μπορώ θα γράφω για την υπέροχη αυτη γυναίκα με την άλλη ματιά. Θα της άρεσε. Της άρεσε να την χαϊδευουν, αρκεί τα χάδια να είναι χάδια. Της αρέσει που τη θυμόμαστε.

Ηταν πολύ φιλόξενη (αρκεί να μην περίμενε τον Διονύση) και πολύ γενναιοδωρη. Δεν είχα ποτέ μαζί της οικονομική σχέση. Ούτε στο τόσο… δεν ξέρω λοιπόν για φράγκα… ήταν όμως γενναιόδωρη στη σκέψη. Κάποτε με πήρε 4 το πρωί και μου είπε κάτι γιά κάτι που΄χα γράψει… που μου΄δωσε φτερά για πολλά χρόνια.
Μου μίλαγε για 2 ώρες…
Εκτιμούσε αφάνταστα μια μικρή, τόσο δα αδιόρατη κίνηση, λεπτομέρειεα.
Πάντα είχε αυτί να σε ακούσει και πάντα είχε να σου προτείνει κάτι, που αν το ακολουθούσες κινδύνευες να αλλάξεις εντελώς τη ζωή σου….
Ηταν μυστήρια φυσιογνωμία.
Τουλάχιστον δημοσίως (και αυτό έχει αξία)
Και ιδιωτικώς ήταν μυστήρια… αλλά όχι τόσο… και αυτο έχει την μεγαλύτερη αξία…

Τους γνωρισα και τους δυο σε στιγμές μεγάλης αγάπης. Αγάπης γεμάτης προοπτικές. Μου φέρθηκαν ΠΑΝΤΑ και οι δύο εξαιρετικά. Ενώ και οι δυό είναι εντελώς ΦΩΤΙΑ… έκλεισα τώρα τα μάτια και τους θυμήθηκα… είχαν απίστευτα λεπτές κινήσεις… τίποτα δεν ήταν γρήγορο αστραπιαίο…
Μόνο αγάπη μου φέρνει η ανάμνησή τους…

Ρε συ Διονύση, η ζωή σας είναι σενάριο.
Φτιάξε και συ ένα blog!
Εχεις πολλά να μας πεις και πολλά να σου πούμε…
(μεταξύ μας: θυμάσαι κάποτε πόσο επιφυλακτικός ήσουν με την τηλεόραση;)
Θα'χε η Μαβίνα blog... Δεν το κουβεντιάζω.... πωπωπωπω comments που θα'κανε...

13.12.06

100 φορες

Συνέστησα στην φίλη μου την allmylife, να ανεβάσει ένα ποστ γράφοντας 100 φορές το "δεν θα ξανακάνω μαλακίες!"... αμέσως σκέφτηκα ότι αυτο πρέπει να κάνω κι εγώ... δεν είναι κακή ιδέα... μια αυτομαστίγωση-αυτοεξομολόγηση... είναι refreshing ρε παιδί μου... άλλοι το ρίχνουνε στην πρέζα... άλλες σε συνεδρίες... άλλοι σε shooping therapy.... πάααααααααααααρα πολλοί στη μαλακία...άλλοι παντρεύονται... άλλοι παίρνουν μια καραμπίνα και τρώνε πέντε για πλάκα... άλλοι γουρλώνουν τα μάτια στην τηελόραση και λένε αρχιδιές...
Ενώ είναι απλό:
Ας το καθιερώσουμε ας πούμε κάθε πανσέληνο:

self-blog-κάθαρση.
Παράδειγμα:
Δεν θα ξαναγαμίσω γυναίκα γνωστού μου. (937 copy-paste)
Δεν θα ξανασπάσω τα αρχίδια του άνδρα μου. Ειδικά το Σαββατοκύριακο (12.500 copy/paste)
Δεν θα τηλεφωνήσω στη μαμά μου! (33333 copy/paste)

Καταλάβατε; Να φτιάξουμε έναν τιμοκατάλογο: Η Χ μαλακία τόσα copy/paste.

Kάνω μια πρόβα τζενεράλε με ένα πασέ (κι ακατόρθωτο) παράδειγμα:

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Δεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίεςΔεν θα ξανακάνω μαλακίες


Ps. Mην το παίρνεις προσωπικά. Δεν εννοώ εσένα.
Ps. Aντε να δω πόσο κότες είστε ντεεεεεεεεε!

Στο πεζοδρομιο της Ερμου...

Mη μου κολλήσει.
Καλό είναι να μη μου κολλήσει κάτι.
Μετά χρειάζεται τανάλια, σιδεροπρίονο, ηλεκτροσόκ….κάτι τέλος πάντων για να μου ξεκολλήσει.
Και πάλι τίποτε δεν είναι σίγουρο.
Αυτη την εποχή μου’χει κολλήσει η Ερμου σε φωτογραφικό επίπεδο. Αφού πρώτα την…,. αγόρασα…χαχαχαχαχα…σε άτοκες δόσεις… τώρα αποφάσισα να τη φωτογραφίσω.

Φαντάστηκα ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να φωτογραφίζεις ανθρώπους…. Βασικά φάτσες γουστάρω… ήταν πολύ πθανό (πάντα παίζει) ότι μπορεί να σου φέρουν τη Zara στο κεφάλι.
Τελικά δεν ήταν δύσκολο.
Γιατί;
Επειδή στα παπάρια (λέμε τώρα) των ανθρώπων που βαδίζουν στην Ερμού, αν τους φωτογραφίζεις, αν κάνεις κωλοτούμπες, αν έχεις ένα μόνο χέρι, ένα μάτι, κανένα πόδι… τους ανθρώπους της Ερμού (δηλαδή τις γυναίκες) τις απασχολεί ΕΝΑ ΜΟΝΟ πράγμα.

Ε, λοιπόν ΟΧΙ κυρίες και κύριοι.
Για μία και μοναδική φορά δεν τις νιάζουν οι γκόμενοι… οι άνδρες τέλος πάντων. Στα παλιά τους τα παπούτσια, τα οποία ούτως ή άλλως είναι εκεί για να τα αλλάξουν. Γι’ αυτο και στην Ερμού (βασικά) δεν κυκλοφορούν ζευγαράκια χέρι-χέρι… σπανίως… μόνο τις Κυριακές που είναι κλειστά και πάλι ψιλοχεσμένους τους έχουν.... στην Ερμού κυκλοφορούν γυναίκες μόνες τους, δυο-δυο, τρείς-τρεις, τέσσερεις-τέσσερεις, μαμάδες με κόρες, συνάδελφοι, φίλες, καλόγρηες, καριερίστες, φρικιά, πουτανίτσες, κυρίες, γιαγιάδες… ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι οι βιτρίνες.
Και ένα άλλο για να μη το ξεχάσω.
Είναι α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο πόσες κοπέλες ΜΟΛΙΣ αγοράσουν κάτι, ΠΡΙΝ το αγοράσουν και ΚΑΤΑ τη διάρκεια που το αγοράζουν μιλάνε με τη μαμά τους στο κινητό.
Ολες;
Οχι μωρέ… είναι και μερικές που τους έχει τελειώσει η μπαταρία. Οι υπόλοιπες προφανώς είναι ορφανές από μητέρα.

Ξαφνικά έγινα μέρος της Ερμού.
Ο μαλάκας (που κάπου τον έχουμε ξαναδεί) που φωτογραφίζει συνεχώς με τη μηχανή του στον δρόμο. Σιγά-σιγά με χαιρετούν οι καταστηματαρχίνες… είμαι σίγουρος ότι μετά τις γιορτές θα καθαρίσω αδελφές μπλογκίτισες … όταν λέω “αδελφές” τις εννοώ όλες… θα καθαρίσω να έχετε καλύτερες τιμές…
Σιγά-σιγά τους “γνωρίζω” κι εγώ…
Μόλις σηκώσεις τη μηχανη σε πλησιάζουν (αναλογα σε ποιό ύψος είσαι) διάφοροι κυριοι γύρω στα 60 με κουστουμάκι και κοιτάζουν κι αυτοί εκεί που φοκάρεις…
Με εκνευρίζει αυτο…
-Τούριστ;
(σκέφτομαι: Αντε ρε γαμήσου!)
-Οχι! (κοφτό)
-Α, συγγνώμη… φωτογραφίζετε έ;
Τον κοιτάω με μισό μάτι… Οχι, τοπογράφος είμαι…
Απομακρύνεται (καθήκι! σκέφτεται)
Οι τύποι αυτοί μαζεύουν τους ξέμπαρκους τουρίστες… κανένα δωματιάκι… κανένα εστιατόριο… κανένα ταξί…. Άνθρωποι που ξεμεροβραδιάζονται εκεί για ένα χαρτζηλίκι, για ένα μπουρμπουάρ, για κανένα ποσοστούλι…
Δεν τους γουστάρω….
Δεν ξέρω γιατί… ίσως επειδή είμαι καθήκι.



Χθες που έβρεχε ένας απ’ αυτούς, που μου λέει καλημέρα σας, καλησπέρα σας, καληνύχτα…. κρατούσε μια ομπρέλα… μάλλον γι’ αυτούς που θα πλεύριζε… είναι πάντα αξιοπρεπέστατα ντυμένος…
Τον αγνόησα και άρχισα να φωτογραφίζω τον κόσμο κάτω από την βροχή. Ακριβώς μπροστά στη γωνία Ερμού και πλατεία Συντάγματος βρίσκεται ένα ζευγάρι, ο άνδρας κρατά στην αγκαλιά του ένα μωράκι… δεν έχουν ομπρέλα και ψάχνουν ταξί….
Σηκώνω τη μηχανή…
Κάποιος με ζμπρώχνει… το πλάνο κουνιέται… και λέει:
-Οχι, ρε πούστη μου!
Είναι ο κύριος με την ομπρέλα που έχει δει το παιδί να βρέχεται.
Τρέχει προς τον πατέρα και βάζει τον ίδιο και το μωρό κάτω από την ομπρέλα…
Ο πατέρας στην αρχή κάνει πίσω γιατί νομίζει ότι ο άλλος θέλει χρήματα…
-Οχι… όχι… μέχρι να βρείτε ταξί… να μην βρέχεται το παιδί….
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Τί μαλάκας που είμαι!
Κοντά στην Καπνικαρέα προχθές με πλησίασε ένα παλικάρι.
Τον έχω φωτογραφίσει 100 φορές… Πουλάει αφορολόγητα (μαϊμού) αρώματα.
-Αρχοντα… να σου πω κάτι… μου λέει πολύ φιλικά.
-Αμέ…
-Σε βλέπω τόσες μέρες, τί φωτογραφίζεις;
-Τον κόσμο…
-Και μένα;
-Ναι…
-Σε ξέρω είσαι δημοσιογράφος… δεν σε κόβω για ρουφιάνο.
Χμ!
Τί κάβλα που είναι μερικά κοπλιμέντα.




Μετά είναι η φίλη μου η Μαρινέλα.
Ετων…. Μμμμμμμ… δεν ξέρω 9,10,11… τί να σας πω!!!!
Τσιγγανοπούλα που πουλάει αναπτήρες.
Μια μέρα έτρωγα σουβλάκια (μην το πείτε στον γιατρό μου) στον “Θανάση” στο Μοναστηράκι και… φωτογραφίζα αυτούς που περνούσανε…
-Ψιτ!
Η Μαρινέλα…
-Δεν θέλω (αναπτήρα)
-Θέλω ένα σουβλάκι.
-Ωπ!
(Για πείτε μου εσείς τώρα… τί λες σε ένα παιδί που σου λέει: θέλω ένα σουβλάκι.)
-Βέβαια! Κάνω νόημα στον σερβιτόρο.
-Ενα σουβλάκι στη μικρή.
-Χωρίς κρεμμύδι.
Την κοιτάει αυστηρά-τρυφερά.
Τον κοιτάει κοροϊδευτικά.
Τρώει το σουβλάκι με δυο χαψιές.
-Θα μου πάρεις ένα και για την αδελφή μου;
-Πόσο χρονών είναι η αδελφή σου;
-Ενα χρόνο μικρότερη.
-Πού είναι;
-Στη γωνία!
-ΟΚ!
Το γκαρσόνι με κοιτάει με απογνωση.
(Σας κο-ρο-ϊ-δεύ-ει!)
Το ξέρω…. Ε, και…
Ερχεται και το δεύτερο σουβλάκι.
-Πάρτο.
-Το πάω στην αδελφή μου…
Σηκώνεται… παίρνει τα τσιμπράγκαλά της και την κάνει…. Δυο βήματα… τρία… τέσσερα… σταματάει… επιστρέφει….
-Φχαριστώ. Πάρε έναν αναπτήρα δώρο… θα ξανάρθω….
-Πώς σε λένε;
-Μαρινέλα. Εσένα;
-Μάνο!

Κοιτάζω το γκαρσόνι.
Τον ξέρω χρόνια… Ενας πολύ χαριτωμένος άνθρωπος…
Μου κλείνει το μάτι…

Δεν περνάνε τρία λεπτά…
Τσουπ νατην πίσω…
-Ηρθα.
-Τί θες;
-Τίποτα.
-Κάθεται…
-Για τράβα μου μια φωτογραφία…
Μία-δυο τρείς…
-Για δείξε μου… Ωραία είμαι…
(Σιωπή)
-Δεν μου λες… μου λέει.
-Ναι..
-Αυτη δίπλα γιατί κοιτάζει προς το μαγαζί και όχι προς τον δρόμο;
(Στο διπλανο τραπέζι –μας χωρίζει ο διάδρομος- κάθεται μια κοπέλα μόνη της… όπως την περιγράφει η Μαρινέλα …
-Δεν ξέρω…
-Μάλλον περιμένει κάποιον που αγαπάει… μου λέει στα σοβαρά.
-Πού το ξέρεις;
-Πάρε μου μια πατάτες να σου πω…
(Fair enough)
Ερχονται οι πατάτες….
Τίς τρώει καυτές…
Είναι πολύ τρυφερό να βλέπεις ένα παιδί να τρώει με όρεξη… Δεν τα έτρωγε πεινασμένα… αλλά ορεξάτα…
-Για πες…
-Αλλιώς θα καθόταν από την άλλη μεριά να την βλέπουν οι άνδρες (προσέξτε! Να την βλέπουν, όχι να βλέπει)…. είπε ήρεμα και τσάκισε ακόμα μια πατάτα…
(Αηδίες, σκέφτηκα.)
Δεν περνά κανένα 2λεπτο και εμφανίζεται ασθμαίνων ένας νεαρός. Τον βλέπει η κοπελιά και χύνεται… μιλάμε φιλιά, να του χαϊδευει το χέρι… ήταν πάνω του ρε παιδί μου….
Η Μαρινέλα με σκουντάει και δείχνει με το δάκτυλο της το κεφάλι της (είδες;)
-Λες να την αγαπάει;
-Περίμενε! Ψίτ κοπελιά. Κοπέλιά. ΚΟΠΕΛΙΑ!
Η κοπέλα γυρνάει:
-Ναι;
-Δεν μου λες… τον αγαπάς;
-Ναι, πολύ έρχεται η απάντηση αυθόρμητα και με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά.
-Δίκιο είχα… μου λέει η Μαρινέλα… δώσε μου τώρα τρία ευρώ…
-Γιατί;
-Ετσι!
-Δύο…
-Εντάξει… Γεια σου θα σε ξαναδώ.

Είπατε κάτι;
Ρωτάω, αν είπατε κάτι;

Μετα από 2-3 μέρες πηγαίνω με τη φίλη μου τη Γιώτα να φάμε στην πλατεία Αβησυνίας.
Στον δρόμο να’σου η Μαρινέλα.
-Πού πάτε;
-Να φάμε…
-Να’ρθω κι εγώ;
-Οχι!
-Γιατί μωρέ;
-Καλά,έλα…
Μπαίνουμε στο μαγαζί. Η Μαρινέλα καμαρωτή-καμαρωτή μπροστά. Καθόμαστε δίπλα στα όργανα και την τραγουδίστρια…
-Τί θα φάμε;
-Δεν ξέρω παράγγειλε εσύ…. μου λέει η Μαρινέλα.
Παίρνουμε 3 πιάτα… μπυρίτσες και κοκα-κόλα (ΕΨΑ) για τη Μαρινέλα.
Για να είμαι ειλικρινής… έχω μια αγωνία (αστική) μπας και γίνω ρεζίλι. Ο ρατσισμός μου χαϊδεύει την πλάτη ηδονικά. Ερχεται το νερό.
Η Μαρινέλα παίρνει το μπουκάλι το ανοίγει. Σερβίρει εμένα (τον άνδρα) την Γιώτα και μετά τον εαυτό της…
Κρατώ την ανάσα μου…
Ερχεται τοφαγητό.
Η Μαρινέλα βλέπει τα σουτζουκάκια με το ρύζι και γουρλώνει το μάτι της…
-Από όλα μπορείς να φας… της λέω…
-Θέλω απ’ αυτο…
-Της βάζω στο πιάτο….
Πάει να φάει…
-Επ…
-Τί;
-Τα χέρια… (είναι μαύρα) πήγαινε να τα πλύνεις…
Τα κοιτάει…
Σηκώνεται κι έρχεται σε τρία λεπτά με τα χέρια ολοκάθαρα…
Εφαγε διομιση πιάτα…
Με μαχαίρι και πηρούνι.
Δεν έριξε ούτε ενα σπυρί ρυζι έξω από το πιάτο της και δεν ντράπηκε να ζητήσει ό,τι ήθελε…

Τί μπορούσα να κάνω γι’ αυτό το παιδί;
Τίποτα παραπάνω απ’ αυτο…
-Μου δίνεις τη φωτογραφική;
-Ε, ναί…
Βάζει το λουρί γύρω από το λαιμό της και πάει προς την τραγουδίστρια.
Γυρνάει…
-Μη φοβάσαι…. Άφησα την τσάντα μου εδώ…. μου λέει…
Φεύγει καρφί και πλακώνει στις φωτογραφίες τους μουσικούς…
Ερχεται να μου τις δείξει.
Είναι όλες θολές…
-Δείξε μου…
Της δείχνω…
Ερχεται με καλές φωτό…

Κάθεται ξανά…
-Να σου πω … της λέω…
-Τί;
-Γιατί μου είπες πριν να μην φοβάμαι… τί έπρεπε να φοβάμαι;
-Μην και σου αρπάξω τη μηχανή… με κοιτάει σταθερά.
-Μα εμείς είμαστε φίλοι.
-Ναι.
-Δεν μου πέρασε από το μυαλό.
-Ναι. Δωσε μου τώρα 5 ευρώ.
-Γιατί;
-Επειδή τί να πω στη μάνα μου; Οτι δεν δούλευα και έτρωγα μαζί σου….
-Χαχαχαχαχαχαχα. (Σωστό!)
-Ξέρεις τα χρήματα δεν είναι σπουδαίο πράγμα.
Τσεπώνει το 5ευρω.
-Είναι.

Χθες την ξαναπέτυχα…
Με τράβηξε από το μπουφάν.
-Τραβάς κανένα ζόρι ή τραβάς φωτογραφίες;
-Φωτογραφίες.
-Αναπτήρα έχεις;
-Εχω.
-Πάρε ακόμα έναν…

Η ζωή είναι το πεζοδρόμιο. Τα άλλα είναι πούτσες γιαχνί. Αν ξέρω τρία πράγματα τα 2,95 μου τα΄χουν μάθει τύποι, που οι μάνα μου θα παθαινε καρδιακή προσβολή αν ήξερε ότι τους ξέρω…
Πάτησα το πεζοδρόμιο με τα Nike παπούτσια μου και σε μια εβδομάδα έμαθα τουλάχιστον 5 πράγαματα νέα.
Μόνο να μάθω έχω από την Μαρινέλα.
Η Μαρινέλα δεν έχει να μάθει τίποτε απο μένα… εκτός (ίσως) ότι όλοι οι Μπολανοί δεν είναι εντελώς μαλάκες.. αν και δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να το μάθει αυτό….

Φοβερή πλάκα η Ερμού λοιπόν…
Εκτός του ότι έχει μεταμορφωθεί σε παροικία των Ναβάχο, των Σιού κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης… εκτός του ότι είναι σιχαμένα βρώμικη… εκτός του ότι δεν ακούγεται ούτε μια νότα ελληνικής μουσικής (και τα λέω εγώ αυτά που σιχαίνομαι τα τοπικιστικο-εθνικιστικο-ελληνο-λεβέντικα)… (άλλη παρένθεση: έχω κάτι στο μυαλό μου, που άμα πιάσει… θα ζητήσω την βοήθεια όλων σας)… είναι μια τεράστια επιχείρηση…και δεν μιλάω για τα εμπορικά μαγαζιά της…
Τρομερή μηχανή….
Δεν σας λέω, γιατί δεν με ενδιαφέρει το αστυνομικό του μέρος… παρα μόνο το κοινωνιολογικό του…

Εχω και ενα-δυο παράπονα…
Ολοι οι Ελληνάρες περνάνε από μπροστά σου όταν φωτογραφίζεις… ενώ ποτέ δεν το κάνουν τουρίστες, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά… και ότι είναι αδύνατον να φωτογραφίσεις γυναίκα πάνω από δυο πλάνα, γιατί εντελώς αφινδιαστικά σκύβει (για να δεί μια τιμή), στρίβει ακαριαία (για να μπει σε ένα κατάστημα…ή χανεται πηδώντας στην άλλη πλευρά του δρόμου…. ή λεει ένα μυστικό στο αυτί της φίλης της... Δεν έχει καμμιά σημασία αν είναι είναι μεγάλη, χονδρή, με κορσέ, ή με Π…

Να σας πω και κάτι άλλο;
Στην αρχή της (Σύνταγμα) έχει κάθε μέρα τηλεοπτικά συνεργεία που ρωτάνε τον κόσμο, όποια παπαριά τους έρθει στο μυαλό (τους φωτογραφίζω και παθαίνουν λαλα... τα συνεργεία)... Κάθε μέρα... από όλα τα κανάλια... ούτε έναν δημοσιογραφο δεν έχω δει να γυρίσει την κάμερα προς τον ίδιο δρόμο και να κάνει ρεπορτάζ... Είναι ένας θησαυρός ειδήσεων...
Ούτε σε έναν ούτε σε καμμία δεν τους έχει γεννηθεί η περίεργεια... ρε πούστη μου... τί γίνεται εδώ;
Μόνο καμμια μαλακία για κανέναν τραγουδιστή... κανέναν γκάλοπ για καποια πολιτική κλαπαναριά.... καμμιά εξυπνάδα κ.λ.π....
Κάποιος πρέπει να τους πει ότι η δημσιογραφία εκτός απο μούρη, πούρα και 4Χ4 θέλει πάνω από όλα ταλέντο...

Τί είναι η Ερμού;
Πεζόδρομος;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Αν δεν βάλουν φανάρια θα θρηνήσουμε θύματα.

(Οι 3 φωτο είναι από τη σκηνή με τον κύριο την ομπρέλα και το μωρό… και η άλλη είναι η Μαρινέλα και οι pix που τράβηξε…)

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ στο www.zozzz.blogspot.com)

9.12.06

Γαμω μας!

Κάποτε ήμουν για μια 4ετία με μια τελειωμένη κοκάκια.
Εγώ δεν έμπλεξα.
Γιατί;
Μμμμμ μάλλον άγνωστο…

Μια-δυο φορές που δοκίμασα… έλα μωρέ μαλάκα, δες πώς είναι… νύσταξα (!!!) και τρελλάθηκα στην πείνα (!!!)… οι “ειδικοί” με κοίταξαν περίεργα (πάντα με γουρλωμένα μάτια) και είπαν “Μην του ξαναδώσουμε αυτουνού τσάμπα πάει…” και εκεί γλύτωσα.
Μάλλον η αυτοσυντήρηση με βοήθησε.
Μάλλον επειδή δεν είχα γεννηθεί την προηγούμενη στιγμή. Χρωστάω πολλά στους φίλους μου τους αληταράδες (τρυφερά το λέω) από την Καλλιθέα, που μεγάλωσα μαζί τους που με είχαν μάθει: Μην απορρίπτεις τίποτα, αλλά μη κάτσεις να σε γαμήσει κιόλας!” Τη γλύτωσα επειδή 30 χρόνια πριν ήρθε σπίτι μου, ένας γνωστός με έναν μπάφο… και το Wall των Pink Floyd.
Τί να σας λέω τώρα!



Aυτη η 4ετία, ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πέφτουν στο (δολοφονικό) τριπάκι: “Μη σε νιάζει αγάπη μου, θα σε σώσω εγώ!”
Αντιθέτως είμαι της γνώμης: Αφού γουστάρεις με γειά σου με χαρά σου… στο τέλος θα ξυρίσουμε (όπως και τον ξυρίσαμε) τον γαμπρό.
Μόνο που τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, από όσο απλά τα’χα φτιάξει εγώ στο μυαλό μου. Δεν είναι εύκολο να ζεις με έναν (μία) κοκάκια.
Κατ’ αρχάς είναι συνέχεια στην πρίζα.
Μιλάμε, δεν βάζουν κώλο κάτω….
Εκνευρίζεται με το παραμικρό, τσιρίζει με το παραμικρό, υστερίζει με το παραμικρό, κλαίει με το παραμικρό και το χειρότερο: Ο ίδιος νιώθει υπέροχα.
Δεν ακούει λέξη απ’ αυτά που του λες… και όλοι οι άλλοι είναι απόρατοι.


Δεν έχω δει άνθρωπο να λέει τόσα πολλά ψέμματα.
Δεν έχω δει άνθρωπο να ζει τόσο άνετα στο ψέμμα-πραγματικότητα.
Δεν έχω δει άνθρωπο να ξεφτιλίζεται τόσο ευκολα μπροστά στον οποιονδήποτε.
Επεφτε ξαφνικά στα κατρουλιά της Ομόνοιας… μιλάμε για (λέμε τώρα) Βου-Που.
Οταν “τα-παιζε” τα βράδια του χειμώνα, ξυπναγε, σηκωνότανε και την εύρισκα αργότερα (καθώς την έψαχνα) πίσω απο καναπέδες να κοιμάτραι γυμνή στα κρύα πλακάκια.
Δεν είχε στερητικό. Μιλάμε για μια ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ στο δρόμο… !... ήταν απλώς λιώμα.
Ανα 10 λεπτά σηκωνότανε και πήγαινε στο μπάνιο…
Ολοι οι βλάκες πίστευαν (ειλικρινά το λέω) ότι πάσχει από συχνοουρία.
Αυτοί που πίνουν κόκα, πίνουν και πάααααρα πολλά ξύδια. Τρομερό αλκοόλ και τσιγάρα. Ετσι άρχισα να πίνω κι εγώ… αν και μεταξύ μας πάντα γουστάριζα ποτάκια…. Ξαφνικά βρέθηκα να πίνω για πλάκα ένα μπουκάλι ουίσκι κάθε βράδι, από πάνω λικέρ, κρασιά… λευκά ποτά, μοβ ποτά, μπύρες…
Εχω οδηγήσει με χίλια τη Βασιλισσης Σοφίας ανάποδα… έχω πάρει μια ζαρντινιέρα από κάτω σε όλη τη Συγγρού κ.λ.π. Το πώς δεν σκότωσα ή δεν (το λιγώτερο) σκοτώθηκα ήταν εντελώς συμπτωματικό.

Είμαι που είμαι υπέρ των χαλαρών καταστάσεων, το ξύδι με έκανε ακόμα πιο βαρύ και ταυτόχρονα τρομερά ευαιρέθιστο και επιθετικό.
Ενα βράδι είμαι σε ένα μπαρ πίσω από το Χίλτον, το ιστορικο NoName.
Kάθομαι στη μπάρα και ο μπάρμπαν ο Γιώργος σερβίρει σφηνάκια στη σειρά πάνω σε μια πετσέτα… Το αλκοολ πάει από ποτήρι σε ποτήρι, μετά το άλλο ποτό, μετά το άλλο και μετά μια χερούκλα μαζεύει όλο αυτο το αλκοόλ και το μοιράζει.
Μου δίνει ένα… και τη στιγμή που πάω να το πιω… κάτι μέσα μου, μου λέει: STOΡ!
Η εικόνα του αλκοολ να ρέει με χάλασε.

Δεν ξανάπια ποτέ.
Απο εκείνο το βράδυ, έχουν περάσει 15 χρόνια, δεν ξανάβαλα αλκοόλ στο στόμα μου επί μία 10ετία… χαλαρά… εύκολα… ούτε που το σκέφτηκα ποτέ… μόνο καμμιά μπυρίτσα με το φαγητό…. Την τελευταία 5ετία άντε να πιω για την παρέα κανένα ουισκάκι… ή λίγο κρασί με φίλους… ή αν θέλετε, και υπάρχει κέφι, να πιω λίγο παραπάνω… όχι επειδή το έχω ανάγκη, αλλά γιατί το λέει η στιγμή... σαν κανονικός άνθρωπος λοιπόν….
Δεν είμαι της αποψης ότι πρέπει να αποκλείεις πράγματα απο τη ζωή, γιατί αυτη (η ζωή) θα τα απαιτήσει σε μια αδύναμή σου στιγμή.


Δεν είμαι υπέρ της υγιεινής διατροφής (δεν τρωω τηγανητά) , δεν είμαι υπέρ (ούτε κατά) της οικολογίας (αφού πιστεύω ότι είμαστε μέρος της φύσης κι όχι ρυθμιστές της), δεν είμαι υπερ της επιστροφής στις ρίζες και αν θέλετε, δεν είμαι κατα των καταχρήσεων.
Αμα τη γλεντάς έτσι τη ζωή σου κορίτσι (αγόρι) μου, μπράβο σου…. μαζί δεν είναι υποχρεωτικό να είμαστε….

Δεν θέλω να λέω (το πολεμάω τουλάχιστον) να λέω (πλέον) στους άλλους τί να κάνουν ή τί να μην κάνουν. Διηγούμαι απλώς τί έκανα ή τί κάνω εγώ…
Δεν φαντάζεστε πόσες φορές έχω λαθέψει.
Οποτε έκανα αυτο που μου έλεγε η λογική μου και όχι η καρδιά μου, έκανα λάθος. Κάποτε αντί να διαλέξω μια γυναίκα που μιλούσε στην καρδιά μου, διάλεξα μια γυναίκα που μιλούσε στη λογική μου…. Τελικά τις αδίκησα και τις δύο.
Αρχιδια λογική.
Μιλάει καμμιά γλώσσα (εκτός από την ξύλινη;) η λογική;
Εμένα μ’αρέσουν τα χρώματα, οι μουσικές… είμαι φεστιβαλικός τύπος που λέει η ειδική ορο-λόγος μου, η Ελένη….
Είμαι υπέρ των φεστιβάλ γενικώς….
Ειδικά υπέρ των φεστιβαλ που έχουν μπάντα, ξυλοπόδαρα και φωτάκια….
Η κόκα κάνει τα φωτάκια προβολείς. Στην αρχή προβολείς πορείας και σε λίγο προβολείς ανάκρισης.
Σας μιλάω για κόκα και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αναγνώστες που γελάνε με τον μαλάκα, που’χει μείνει τόσο πίσω.
Δεν γράφω γι’ αυτούς όμως, γιατί αν το εξεδικεύσουμε το θέμα, θα με χάσουν αυτοί που είναι ανυποψίαστοι και ετοιμάζονται για τη μεγάλη βουτιά…
Θες να τα πεις ψυχοφάρμακα;
Θες να τα πεις κόκα;
Θες να τα πεις αλκόολ;
Θες να τα πεις ηρωίνη….
Αααααα τώρα που είπα ηρωϊνη…
Ενα βράδι βρέθηκα σε ένα σπίτι που γινόταν μεγάλο πάρτι. Ενας τύπος, βαποράκι, ήταν στα καλά του και είχε όρεξη για κουβέντα. Αν δεν μιλήσεις τη γλώσσα τους, δεν θα σου μιλήσουν….
Τον ρώτησα λοιπόν πώς είναι οταν σουτάρεις ηρωίνη.
Γύρισε και με κοίταξε με καθαρό (θυμωμένο νομίζω) βλέμμα.
-Υπέροχα.
-Ναι; (λέω ο έξυπνος)
-Υπέροχα. Πολύ ζεστά και εντελώς ασφαλής….
-Ωραία θα’ναι (είπα ο έξυπνος)
Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε.
-Θες να δοκιμάσεις;
-Τώρα;
-Πότε: Αυριο; Ή με ρωτάς για να κάνεις τον μάγκα ρε μαλάκα;

Είχε δίκιο.
Φυσικά και ήμουν κότα και λαμπρά έκανα που ήμουν κότα,
Ο καψουρεμένος πιτσιρικάς όμως το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να είναι κότα. Η γκομενίτσα, που της έχουν σπάσει τα αρχίδια με τις συμβουλές και τα άχρηστα πράγματα που την μαθαίνουν, επίσης δεν θέλει να’ναι κότα….
Θέλει να νιώσει ασφαλής και ζεστά.

Ποια κόκα κι αηδίες… κάτι που να τους στείλει.,… χρειάζονται…. Και φτού μας! ΦΤΟΥ ΜΑΣ! Που δεν το φροντίσαμε, ώστε να μην χρειάζονται σταλτικά τα παιδιά μας.
Γαμώ την τηλεόραση μας, γαμώ την παιδεία μας, γαμώ την κάβλα μας, γαμώ την συντήρησή μας, γαμω την φιλοδοξία μας…

Σταμάτα μαλάκα Μάνο, τις ηθικολογίες και πες αλήθεια τη γνώμη σου:
Αλήθεια-αλήθεια;
Αλήθεια!
Τα ναρκωτικά θα κερδίσουν. .. για να μη σας πω ότι κέρδισαν ήδη…. Δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες γιατί θα με θάψουν στη μήνυση.
Τους βλέπετε όμως έτσι δεν είναι;
Ή νομίζετε ότι τυχαία βρίσκονται σε αμόκ;
Κάθε μέρα τους βλέπετε…τους ίδιους… όχι μόνο εσείς… όλοι μας!
Μας κουνάνε και το δάκτυλο!
Γιατί κερδίζουν;
Μα γιατί είναι ωραία… στην αρχή… αλλά ποιός το γαμάει το μέλλον;

Και θέλετε την πολύ μεγάλη αλήθεια….
Δεν σκοτώνει αυτός που είναι λιώμα, σκοτώνει εκείνος που τη συγκεκριμένη εβδομάδα η ψυχολόγος του δεν μπορούσε να τον δει, γιατί έλειπε εκτός Ελλάδας.

Φιλάκια.

8.12.06

all my life

Η Ζω. με ξεκίνησε. (παιδί)
Η Σου. με περπάτησε.(γκομενάρα)
Η Μα. με δίδαξε. (αυστηρή)
Η Κι. με κάβλωσε. (τρελλή)
Η Μα. με πούλησε. (λάθος)
Η Να. με αγάπησε. (όνειρο)
Η Αθ. με μάγεψε. (γρήγορη)
Η Μα.με άλλαξε. (σύντροφος)
Η Γι. με ηρέμησε. (χαρούμενη)











Πόνεσα με 4
Εμπιστεύθηκα 2
Απάτησα 3 (με 3 εκ της λίστας)
Αδίκησα 2
Ερωτεύθηκα 1
Αγάπησα 2
Παντρεύτηκα 2
Μίσησα 1

Αν είχα μόνο μία τελευταία ευκαιρία θα διάλεγα με κλειστά μάτια και χωρίς δεύτερη σκέψη την… (δεν σας λέω)… εκείνη ξέρει!




Έρωτά μου αγιάτρευτε
και καημέ μου μεγάλε
ιστορία μου όμορφη
της ζωής μου φινάλε

Έρωτά μου έρωτα μου έρωτα μου
μόνο έσυ με κυβερνάς
είσαι εσύ το κάτι άλλο
στην καρδιά μου
μες στις φλέβες μου κυλάς

Έρωτά μου παράξενε
μακριά σου δεν κάνω
αν σε χάσω καλύτερα
προτιμώ να πεθάνω

Έρωτά μου έρωτα μου έρωτα μου
μόνο έσυ με κυβερνάς
είσαι εσύ το κάτι άλλο
στην καρδιά μου
μες στις φλέβες μου κυλάς


Φιλιά σπουδαίες και γλυκές μου!
Σματς!


REAL LADIES στο zozzz.blogspot.com