...

Κυρίες και κύριοι, η Ακρόπολις!

Γιατί δεν γράφω;
Δεν την ειχα σκεφθεί ποτέ στην ζωή μου αυτή την ερώτηση.
Η αλήθεια είναι ότι εχω αναρωτηθεί κατά καιρούς "γιατί γράφω" (χωρίς ικανοποιητικά συμπεράσματα), αλλά το αντίθετο δεν μουΆχε συμβεί.
Στα comments, λύσσα κακιά.
Πού είσαι;
Γράψε κάτι.
Σιγά μη χάσετε τον μαλάκα.
Λοιπόν δεν έγραφα, γιατί δεν γουστάρω.
-Μπααα. Είσαι στεναχωρεμένος και δεν γράφεις.
-Ρε αϊ φτύστα μπούτια σου, που ξέρεις εσύ καλύτερα από μένανε.
Το Βατραχοκόριτσο, το πήρε όλο πάνω του.
Όταν δεν ήταν καψούρα, μου έστελνε μηνύματα στο MSN. Κι εγώ on line την άφηνα να βράζει στο ζουμί της. Το ευχάριστο με την βατραχίνα είναι, ότι ανα ημίωρο είναι καψούρα-χωρισμένη, καψούρα-χωρισμένη, εναλλάξ.
Όπως και να την πετύχεις είναι μια χαρά.
Προχθές πήγα σε τσιμπούσι blogger-άδων.
Πήγα με μισή καρδιά. Ημουν σίγουρος ότι θα μου την λέγανε, που είχα κατεβάσει δυο post.
Περιέργως πwς τους έψησα, ότι το δια-δίκτυο, σε αντίθεση με τα άλλα media, έχει το πλεονέκτημα του χρόνου. Δημοσιεύω κάτι για 3 μέρες. Τόσο γουσταρω ... για 10 λεπτά ... για ειδικούς λόγουS.
Και τσίμπησαν.
Και μετά σκέφτηκα ότι έχω δίκιο.
Μερικές φορές στεναχωριέμαι που δεν μπήκα στα blogs με nick.
Λες ας πούμε:
-Μου περνάς το τζατζίκι Alombar 42!
Εχει ένα πρεστίζ, ρε παιδί μου.
Σε μένα λένε:
-Θα πιείς άλλη μπύρα manosantonaros;
Eίναι μαλακία! Δεν είναι;
Εχουν πλάκα αυτές οι συναντήσεις. Και είναι και πολύ ζεστές. Μιλάμε μόνο για τα blogs (και τους έρωτες της βατραχίνας).
Σαν τους γιατρούς που βγαίνουν έξω να φάνε κανένα κοψίδι και μιλάνε μόνο για εγχειρήσεις και μαστεκτομές.
Η μάλλον όχι?
Δεν είναι έτσι. Αυτούς τους τύπους μέσα εδώ, ακόμα και αν δεν τους ξέρεις, βασικά τους θεωρείς φίλους σου. Αφού έχεις μοιρασθεί τρομερές σκέψεις μαζί τους. ΓιΆ αυτό η παρέα είναι πάντα ζεστή. Νομίζω ότι έχει κάτι από ασφάλεια.

Κατά τα άλλα μια χαρά.
Από Δευτέρα θα είμαι επισήμως εργένης.
Θα πάρω τα κανούργια μου επιπλάκια από το IKEA. Και θα γενώ (παλιά μου τέχνη κόσκινο) άνδρας μόνος, (παθαίνουν παρλαπιπίαση οι γυναίκες με αυτό το «μόνος»), με (γηραιά) γάτα, και ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη (που δεν παίζεται). Μια χαρά δουλίτσα, home-cinema, δυνατό ADSL, φυτά στο μπαλκόνι, γελοιογραφίες του μπαμπά στον τοίχο και ιστορίες... ώρα ναΆχεις να σου λέω.
Δεν ήθελα ακριβώς αυτό, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας. Δεν με χαλάει κιόλας. Υπάρχουν και άνθρωποι που πεινάνε στην Αφρική. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας.
Ωραία, θαΆναι. Μόνο που μου θυμίζει το ανέκδοτο που η μία πιτσιρίκα, που έχει γνωρίσει έναν 50άρη κουλτουριάρη, λέει στην άλλη:
-Ο Αλέξανδρος είναι εντελώς διαφορετικός. Με πηγαίνει στο Ηρώδειο, με πηγαίνει στο Μέγαρο, τρώμε στο Παγκράτι, ακούμε κλασσική μουσική ... α, έχει και πέος.
-Τι είναι αυτό;
-Ξέρω γω!!! Κάτι σαν μαλακιά πούτσα.

Εφτυσα και τον Ημίαιμο, που μουΆστειλε ο άνθρωπος ένα πολύ όμορφο e-mail, από την εποχή στο Ναυτικό. Είναι απίστευτο που θυμάται τέτοια πράγματα. Θα την αποκαταστήσω την τάξη κ. Ναυαρχε? και αφού έχω πλέον άνθρωπο που θα το επιβεβαιώσει, θα σας πω μια φορά την ιστορία, που ΟΛΟΣ ο ελληνικός στόλος σήμανε ΑΚΙΝΗΣΙΑ, για έναν ναύτη. Την αφεντιά μου. Και δεν φτάνει αυτό καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Φοβάμαι για την γάτα μου, τη Μινού, που είναι πολύ γιαγιά με ρευματικά και πολύ στεναχωρεμένη. Τωρα πια έρχεται που και που μου σκάει μια ξαφνική δαγκωνιά διαμαρτυρίας στον αστράγαλο. Πετάγομαι στον αέρα, της ρίχνω τα μπινελίκια της, μου κάνει νιάου και της κάνω χάδια.