Πού πήγε η συκιά;

Σήμερα το πρωί κατά τις 9, άρχισε ένας καταραμένος θόρυβος που έμοιαζε με τρυπάνι. Μένω στην γωνία Βουλής+Ναυάρχου Νικόδημου. Στην πύλη της Πλάκας. Δηλαδή εκεί, από όπου ξεκινούν οι τουρίστες να γνωρίζουν την Αθήνα, αφού η ανηφόρα προς την Ακρόπολη τους μαγνητίζει.
Απέναντι λοιπόν από το σπίτι μου, υπάρχει ένα νεοκλασσικό κτίριο. Παλιό και υπέροχο και φυσικά ετοιμόρροπο και επικίνδυνο γιΆ αυτούς που περνάνε από κάτω.
Ανήκε στο ΙΚΑ.
Το βλέπω επι χρόνια να διαλύεται και διαολίζομαι.
Αυτό που με ξεκουράζει είναι η συκιά που έχει στην αυλή του.
Συκιά στο κέντρο της Αθήνας. Απίστευτο και υπέροχο.
Προσφάτως έμαθα ότι το κτίριο το απέκτησε (αγόρασε;) η Βουλή και ετοιμάζεται να το ανακαινίσει, αναπαλαιώσει.
Ενθουσιάστηκα.
Ο θόρυβος κανονικά θα έπρεπε να με σηκώσει από το κρεββάτι μου. Όμως ως κάτοικος της περιοχής έχω σχεδόν συνηθίσει. Υπέθεσα ότι πάλι κάτι θα έφτιαχναν στο πεζοδρόμιο.
Όταν κατά τις 12 το μεσημέρι βγήκα στο μπαλκόνι μου κάτι έλειπε.
Τι έλειπε;
Ευτυχώς όχι η Ακρόπολη.
Ελειπε η συκιά. Ή μάλλον ήταν ? ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο της οδού Βουλής.
Ο θόρυβος που άκουγα δεν ήταν τρυπάνι ή κομπρεσέρ, αλλά πριόνι.
Ένα συνεργείο είχε ? κόψει την συκιά.
Κατέβηκα έξαλλος. Ηταν φυσικά αργά. Ζητησα τον υπέυθυνο του συνεργείου.
Ενας νεαρός από κάποιο τεχνικό τμήμα της Βουλής.
-Τι εγινε; Γιατί κόψατε το δέντρο;
-Εχουμε τέτοια εντολή.
-Από πού;
-Από την Βουλή!
-Σας έδωσε η κ. Μπενάκη εντολή να κόψετε την συκιά;
-Όχι βέβαια!
-Τότε;
-Εχουμε άδεια από το? Υπουργείο Πολιτισμού.
-Για να κόψετε την συκιά;
-Όχι! Για να καθαρίσουμε τον χώρο. Πρέπει να μετρήσουμε για την αναπαλαίωση.
-Kαι η κοπή της συκιάς περιλαμβάνεται στον καθαρισμό;
-Ε, ναι!
-Εχετε άδεια να κόψετε το δέντρο;
-Εχουμε άδεια να καθαρίσουμε. Αλλωστε δεν είμαι ο αρμόδιος.
(Βρείτε μου έναν αρμόδιο και θα του κάνω άγαλμα δίπλα στις κουτσερεμένες Καρυάτιδες!)
Όταν βρήκα τον αρμόδιο ?που μου έκλεισε το τηλέφωνο όταν του είπα ότι στην Αθήνα, δεν έχουμε ανάγκη κτιρίων, αλλά δέντρων- ήταν πολύ αργά και η απάντηση ήταν αφοπλιστική:
-Ε, τι να κάνουμε τώρα; Το κόψανε δεν το κόψανε;
Μην ακούσω ότι κάποιοι έχουν άδεια να καθαρίσουν την Ακρόπολη.
Αστε την βρωμίσει ρεεεεεεεεεε!

Γιατί ρε παιδί μου;

Διάβασα στην Ρώμη το βιβλίο (λέμε τώρα) της Δάφνης Μπόκοτα για την Eurovision. Θέλω να σας πω ότι δεν είμαι κανένας τρελλαμένος βιβλιοφάγος, αλλά τα βιβλία τα σέβομαι.
Εχω πολλούς φίλους και γνωστούς που μου λένε:
-Γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο;
Επειδή έχει η γάτα ένα αυτί. ΓιΆ αυτό.
Και επειδή δεν είμαι συγγραφέας.
Σκιτσάρω, άμα σας ενδιαφέρει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να βάλω τα έργα μου (χαχαχαχαχαχα) σε γκαλερί.
ΤαΆχουμε γαμίσει όλα, επειδή τάχα μου - τάχα μου έχουμε ευκολίες.
¶λλο γράφω σε εφημερίδες ή σε blogs και άλλο εκδίδω βιβλίο το οποίο πουλάω σε κόσμο.
Η κ. Μπόκοτα δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το γράψιμο.
Οσο ξέρω εγώ από αεροναυπηγική, άλλο τόσο ξέρει και εκείνη από συγγραφή. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που λένε (πόσο πολύ, γράφουν) εγώ είμαι τέλειος, οι άλλοι είναι για τα μπάζα.
Το βιβλίο (λέμε τώρα) της κ. Δάφνης είναι για πολλές κλωτσιές. Περιφρόνησε την γλώσσα, περιφρόνησε την δομή, περιφρόνησε τον αναγνώστη.
Γιατί το πήρα τότε;
Και πώς θα έγραφα, αν δεν τοΆχα πάρει; Και τι θα διάβαζα στις δυό ώρες της πτήσης; (Μαζί πήρα και το βιβλίο της Αννας Παναγιωταρέα «Ο κυρίαρχος των οκτώ», για το οποίο θα σας πω μιαν άλλη φορά, όταν θα είμαι αρκούντως θυμωμένος!)
Το βιβλίο της κ. Δάφνης τοΆχα ήδη διαβάσει μέχρι να πετάξουμε πα΄νω από το Ιόνιο. Εγραψε (υποτίθεται) όλη της την ιστορία με την Eurovision μόνο και μόνο για να φτάσει στον στόχο της: Να κράξει αυτούς που της πήρανε τον euro-θρόνο. Χολή η κάθε λέξη. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με την χολή στο γράψιμο, γιατί και αυτό είναι είδος γραψίματος, αλλά αυτό ήταν χολή για την χολή. Κακογραμμένη χολή χωρίς ίχνος χιούμορ ή ποίησης.
Εχει η χολή ποίηση;
Φυσικά!
Διαβάστε οποιοδήποτε κείμενο ερωτοκτυπημένου ανθρώπου που τον έχουν εγκαταλείψει, ή προδώσει. Οι γραμμές όμως έχουν από κάτω τους underlined τον έρωτα.
Το πιο αστείο από όλα είναι ότι η κ. Δάφνη τονίζει σε κάθε αφορμή ότι είναι Eξαρχιώτισσα.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Εξαρχιώτισσα που λάτρεψε τον Σάκη και τον Ψινάκη!
Μισώ τα βιβλία που έχουν ημερομηνία λήξης.
Τι νόημα έχει πια η έκδοσή του, αφού πέρασε η Eurovision, την οποία φυσικά δεν είδα 1ον επειδή είχα καλύτερα πράγματα να κάνω στην Ρώμη Σάββατο βράδυ και 2ον επειδή η RAI φυσικά και δεν την μεταδίδει, αφού οι Ιταλοί έχουν πάψει εδώ και καιρό να συμμετέχουν.
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο το άφησα στο δωμάτιο και βγηκα για μια τελευταία βόλτα. Επιστρέφοντας με περίμενε στην ρεσεψιόν.
-Ξεχάσατε αυτό το βιβλίο, μου είπε ο ρεσεψιονίστας.
-Δεν το ξέχασα. Το άφησα! του είπα.
-Κρίμα που δεν μπορώ να το διαβάσω! μου είπε ευγενικά ο άνθρωπος.
-Μπααααα! Μην είστε τόσο σίγουρος!

Γενέθλια Νο.2

Σήμερα έχω γενέθλια.
Τα δεύτερα γενέθλια του έτους.
Είναι η δεύτερη φορά που τα γιορτάζω.
Σαν σήμερα ... δυο χρόνια πριν 19 Μαϊου- στις 3 το πρωί έπαθα καραμπινάτο έμφραγμα. Η ατυχία και η τύχη ήταν εκείνο το βράδυ πιασμένες χέρι-χέρι. Βρέθηκα σαν αστραπή στο Ιπποκράτειο που διανυκτέρευε. Με βοήθησε πολύ η Μαργαρίτα που κινήθηκε ψύχραιμα, με βοήθησαν τα παιδιά του 166 που λειτούργησαν άψογα, με βοήθησε η τελευταία ασπιρίνη που είχαμε σπίτι, με βοήθησαν τα γιατρουδάκια που εκείνη την νύχτα είχαν βάρδια. Οι νοσοκόμες.
Τότε πήγαμε στο Νοσοκομείο 9 άνθρωποι με το ίδιο πρόβλημα.
Πέθαναν οι 8.
Σήμερα γίνομαι 2 ετών στην καινούργια μου ζωή.
Καινούργια εντελώς γιατί άλλαξε κι εντελώς.
Eίδα τους ανθρώπους διαφορετικούς. ΅Η μάλλον τους είδα διαφορετικά. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια, αλλά αυτή η διαφορετικότητα που (επιτέλους) μπόρεσα και διέκρινα έγινε η μεγάλη μου δύναμη. Μια δύναμη που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να κερδίσει.
Λέω στους φίλους γελώντας: "Σας συστήνω ένα έμφραγμα, αρκεί βέβαια να το ξεπεράσετε."
Και εκείνοι χλωμιάζουν και σβήνουν νευρικά στο τασάκι το τσιγάρο.
Ένα άλλο πράγμα που έμαθα και μου προκάλεσε έκπληξη είναι ότι σταμάτησα να φοβάμαι τον θάνατο. Οι γιατροί μου είναι ενθουσιασμένοι με αυτό και μου φωνάζουν μόνο όταν είμαι στεναχωρεμένος. Όμως και αυτό άκόμα άλλαξε:
Νιώθω την χαρά πιο έντονα, αλλά και την λύπη.
Αυτό όμως που πραγματικά μου άλλαξε την ζωή είναι ότι έβαλα τους ανθρώπους στην θέση που τους αξίζει.
Οσο ήμουν στο Νοσοκομείο ερχόντουσαν καθημερινά και μου κράταγαν παρέα φυσικά οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά και δυό που με άφησαν έκπληκτο:
Η Τζέλα, μια φίλη μου, που σημειωτέον την είχα πρήξει και η Αρτεμις μια γνωστή μου από παλιά. Κάθε μέρα, δυο φορές την ημέρα εκεί? βράχοι.
Τις αγάπησα για πάντα. Τις λάτρεψα.
Για πάντα όμως. Τους τηλεφωνώ ή τις βλέπω από τότε τουλάχιστον 4-5 φορές την εβδομάδα. Δεν το διανοούμαι αλλιώς.
Αντιθέτως ένας κολλητός μου που έχουμε φάει ψωμί και αλάτι δεν ήρθε ποτέ. Ούτε καν τηλεφώνησε.
Μια αγαπημένη μου πετάχτηκε 2 φορές για 3 λεπτά το βράδι και βιαζόταν σαν τρελλή να φύγει γιατί μόλις είχε βρει καινούργιο γκόμενο.
Δυο άνθρωποι που δεν είχα κάνει τίποτα γιΆ αυτούς μου έδειξαν πόσο με αγαπούν και δυο άλλοι που είχα κάνει πολλά, με έγραψαν κανονικά στα αρχίδια τους. Το πιο γελοίο είναι ότι κάθε φορά που με βλέπουν μου βάζουν χέρι γιατί ... καπνίζω. Ενδιαφέρον του κώλου.
Είχα που είχα γενικώς στη ζωή μου την αχαριστία στην βιτρίνα των πραγμάτων μου μισούσα, από τότε δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε καν την ετυμολογία της λέξης.
Η ζωή όμως τελικά είναι δίκαιη ή απλούστατα αναγνώσιμη. Και οι δυό τους κυνηγούν χίμαιρες. Και οι δυό τους μισούν όσους τους αγαπούν. Kαι οι δυό τους έχουν ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, που το μοιράζουν ανάλογα με την περίπτωση και την περίσταση. Και οι δυό τους είναι μόνοι γιατί κυνηγούν πράγματα που δεν έχουν ιδέα από παρέα.

Ο ένας μάλιστα απολύει τους ανθρώπους όπως αλλάζει πουκάμισα. Οταν καμμιά φορά τον ρωτάω: Γιατί ρε γαμώτο; μου λέει: Ετσι είναι η ζωή!

Στο μεταξύ οι άλλοι είναι κατακίτρινοι από την απόγνωση.

Σκατά στα μούτρα του!
Πάω στη δουλειά και λέω στους ανθρώπους να χαλαρώσουν. Τα media και οι τηλεθεάσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στην ίδια την ζωή.
-Καλά! Καλά! Μου λένε και ουρλιάζουν στους υφισταμένους τους ή ανεβοκατεβαίνουν κατακόκκινοι σκάλες με πούρα στο χέρι.
Χθες το βράδι πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία ένας συνάδελφος μου. Αρχισυντάκτης, 39 μόλις ετών. Ο Πάνος Σταματόπουλος.
Αχ, Θεέ μου γιατί;
Τί δαίμονες κουβαλούσε;
Χαρείτε την ζωή όπως σας έρχεται.
Μην προγραμματίζετε πράγματα γιατί ο Θεός σας παρακολουθεί και ξελιγώνεται στα γέλια.
Εμένανε είχα την τύχη και μου τοδωσε το μήνυμα.
Και ένα άλλο, μεταφυσικό.
Αλήθεια σας λέω!
Από τότε που έπαθα το έμφραγμα ξέρω με ΚΑΘΕ λεπτομέρεια τι θα κάνουν οι γύρω μου. Όταν μάλιστα βάλω κάτι στο μυαλό μου γίνεται.
Και τα καλά και τα κακά.
Δεν το λέω αυτό γιατί δεν με πιστεύουν.
Κάντε μου ένα δώρο γιΆ αυτά τα καινούργια μου γενέθλια:
Μην αφήνετε τις καθημερινές ανοησίες να σας επηρεάζουν.

Μην αφήνετε τα καθίκια να σας στεναχωρούν.
Στη ζωή άλλωστε στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.

PS. Πάω στη Ρώμη για να γιορτάσω. Μακάρι να ερχόσαστανη όλοι κι όλες μαζί μου!

No Memory!

-Δεν θυμάμαι!
-Τί εννοείς;
-Δεν θυμάμαι, παιδί μου!
-Δεν καταλαβαίνω!
-Τί δεν καταλαβαίνεις;
-Δεν θυμάμαι, σου λέω!
-Δηλαδή τα ξέχασες όλα;
-Δεν θυμάμαι.
Πείτε μου, τί να πεις σε έναν άνθρωπο που σου λέει: Δεν θυμάμαι!
Δεν θυμάται οτι του δάνεισες π.χ. 50 ευρώ την περασμένη εβδομάδα.
Και να τα ζητήσεις, εσύ είσαι ο βλάκας.
Δεν θυμάται καν, ότι του τα δάνεισες γιατί δεν είχε να πληρώσει την ΔΕΗ και θα του την κόβανε.
Βλέπετε, μπαίνει τώρα σπίτι του κάνει ?κλικ? τον διακόπτη και φωτίζεται το σαλονάκι του. Κάνει ?κλακ? την κουζίνα του και βράζει την σουπίτσα του. Αρα γιατί να θυμάται;
Το θέατρο του Παραλόγου;
Παρακαλώ, αφήστε τον Ιονέσκο στην ησυχία του. Δεν έχει καμμιά σχέση με το παράλογο αυτό. Εχει σχέση με την πραγματικότητα.
Τρελλάθηκα;
Μπορεί!
Αλλά σας λέω την αλήθεια.
Ο,τι κατασκοπικά έργα έχω δει, που ο συλληφθείς δηλώνει ?αμνησία? κάνει τους ανακριτές του να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Οσο και να τον δείρεις, αυτός λέει: Δεν θυμάμαι!
-Δηλαδή δεν θυμάσαι, που δεν είχες λεφτά να πληρώσεις την ΔΕΗ και σου έδωσα 50 ευρώ την Παρασκευή το βράδι;
-Μου έδωσες εσύ;
-Μάλιστα.
-Μήπως μου τα έδωσες με το ζόρι;
-Παιδί μου, είσαι καλά;
-Εξαιρετικά. Γιατί το λες;
-Είναι δυνατόν να σου έδωσα λεφτά με το ζόρι;
-Αμέ.
-Και γι' αυτό το έβγαλες από το μυαλό σου;
-Μπορεί. Σου είπα εγώ να μου δώσεις 50 ευρώ;
-Οχι ακριβώς.
-Τότε;
-Ησουν πολύ στεναχωρεμένος, που όπου να'ναι θα σου έκοβαν το ρεύμα.
-Δηλαδή δεν σου ζήτησα 50 ευρώ;
-Είπαμε: όχι ακριβώς. Αλλά τί να κάνω εγώ; Να σε αφήσω στο σκοτάδι;
-Αρα έχω δίκιο. Δεν στα ζήτησα εγώ. Εσύ μου ταδωσες.
-Τέλος πάντων! Δεν θα συνεννοηθούμε. Μήπως σε παρακαλώ μπορείς τώρα να μου δώσεις εσύ 40 ευρώ, γιατί δεν έχω να πληρώσω το κινητό;
-Οχι!
-Οχι;
-Οχι!
-Ναι, αλλά εγώ σου έδωσα όταν θα σου κόβανε το ρεύμα.
-Για να το λες έτσι θα'ναι. Αλλά εγώ είμαι αξιοπρεπής και δεν σου ζήτησα. Το ότι εσύ σκούζεις, είναι δικό σου πρόβλημα.
-Δεν είναι δίκαιο αυτό.
-Τί να κάνουμε τώρα;
-Τίποτα. Τί να κάνουμε;

Θεατής!

Χθες το βράδυ μια σοφή κυρία μου έδωσε το ρόλο που με απελευθέρωσε:
Στη ζωή δεν χρειάζεται να είσαι πρωταγωνιστής.
Πρέπει να είσαι θεατής!
Για σκεφθείτε το λίγο:
Χωρίς ντράβαλα, χωρίς αγωνίες, αν η παράσταση (των άλλων) πάει καλά, χωρίς τρακ, χωρίς ευθύνες.
Παρών στα δρώμενα, αλλά όχι πρωταγωνιστής. Απλός θεατής.
Θ-ε-α-τ-ή-ς!
Και μετά πηγαίνεις σπιτάκι σου και κοιμάσαι σαν πουλάκι.

Λέυκανση κώλου!

Λεύκανση κώλου.
Τί;
Λεύκανση κώλου!
Επεσα κάτω και κυλιόμουνα στο πάτωμα. Λεύκανση κώλου.
Μου έλεγε χθες η φίλη μου η Δέσποινα, ότι είδε στο Nova μια τρελλή πού πήγε σε πλαστικό χειρουργό για να της κάνει .... λέυκανση κώλου.
Προσέξτε: Λεύκανση, όχι διαλεύκανση.
Μάλιστα! Αυτό που καταλαβαίνετε. Ηθελε το γύρω-γύρω από το κωλοτρυπίδι, που είναι πιο σκούρο να το κάνει ίδιο με το υπόλοιπο δέρμα.
Το φαντάζεστε; Κάθεται στα τέσσερα και τις βάζουν ειδικές κρέμες λευκαντικές που θέλουν ώρα για να στεγνώσουν και όχι μία φορά, αλλά ας πούμε σαράντα.
Λεύκανση κώλου λες και υπάρχει ελπίδα να την δείς ποτέ.
Τι σε νιάζει αν είναι μπλέ, ριγέ, γαζελέ ή χρυσαφί;

Τόσες μέρες έσκασα. Δεν ήθελα να γράψω γιατί ότι πήγαινα να γράψω έβγαινε μαύρο κι άραχνο. Ε, πολύ πήκτρα αδελφέ μου. Και μετά στεναχωριότανε το βατραχάκι, που ήμουν on line στο msn, αλλά δεν της μίλαγα. Την πήρα τηλέφωνο και κουβεντιάσαμε. Μου ταΆπε όλα για τον γκόμενο. Δεν έβαλε γλώσσα μέσα και όταν τέλειωσε μου είπε: «Τα 'πα όλα εγώ. Την άλλη φορά είναι η σειρά σου!»
Ωπ! Όλα έγιναν μια χαρά. Είχε δίκιο. Φτάνει μωρέ η μαυρίλα.
Ηρθε το ίδιο βράδυ και η λεύκανση κώλου και με ξύπνησαν.

Αμα είσαι down και κάνεις το λάθος να δεις τηλεόραση. Την έβαψες και μετα δεν σε ξεπλένει η καλύτερη λεύκανση κώλου.
Μιλάμε για μεγάλη μαλακία. (Η τηλεόραση όχι η λεύκανση). Να δεις ελληνικό σήριαλ και ταυτόχρονα να κάνεις μονόζυγο με τα νεύρα σου. Τελικά αποφάσισα ότι οι μαϊντανοί διοικούν την Ελλάδα. Δεν πά να μην είναι υπουργός ο Κουλούρης. Δεν πά να μην είναι κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Πιο πολύ μιλάει ο Κίμωνας παρά π.χ. η υπουργός Παιδείας. Αρα ποιος κυβερνά την Ελλάδα;
Για να είμαι πιο δίκαιος την Ελλάδα την διοικούν οι «κλείστρες».
Εκείνες οι κυρίες δηλαδή που κλείνουν τους καλεσμένους για τα πάνελ και τα παράθυρα.

Εχουμε το τάδε μεγάλο θέμα που σπανίως πιέζει την Ελλάδα, αλλά συχνότατα πιέζει τους ανθρώπους της τηλεόρασης.
-Ποιόν να φωνάξουμε;
-Τον Παπαθεμελή.
-Δεν είναι εδώ! Είναι στην Μαυριτανία για ποδόλουτρα.
-Τότε να φωνάξουμε τον Κούβελα.
-Εχει οδοντογιατρό.
-Να φωνάξουμε τον Κώστα Καζάκο.
-Καλή ιδέα. Για τηλεφώνησέ του.
-Δεν απαντά. Το έχει απενεργοποιημένο.
-Ποιόν να φωνάξουμε;
-Τον Ανδρέα Μικρούτσικο.
-Tον είχαμε την περασμένη εβδομάδα.
-Τότε ποιόν να φωνάξουμε.
-Την κυρία που έκανε λεύκανση κώλου.
-Σούπερ. Εχεις το κινητό της;
-Φυσικά.

Η Αννα Βίση είναι σουπερ-σταρ.
Σε ποιόν να το πεις και ποιος να το πιστέψει;
Και όμως το λένε σε όλον τον ελληνικό λαό και το χειρότερο είναι ότι ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του λαού, το πιστεύει.
Το πιστεύει ακράδαντα.
Μα πού είναι αυτός ο κύριος που τουρτώνει κόσμο στο Βέλγιο;
Πριν από 1-2 χρόνια έναν από τους σημαντικούς παράγοντες που παίρνουν αποφάσεις για τη Eurovision, τον είχα μπροστά μου και του έδειχνα πώς δουλευει το να κατεβάζεις τραγούδια από το Internet. Mε κοίταγε εντελώς βαριεστημένα.
-Πές μου ένα τραγούδι να στο κατεβάσω! του είπα.
-Τι τραγουδι;
-Τραγουδένιο. Ένα οποιοδήποτε.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Ρε παιδί μου, ένα τραγούδι που αγαπάς.
-Δεν μούρχεται τώρα.
-Πές μωρέ ένα.
Μας πήρε τουλάχιστον τρία λεπτά.
Τελικά μου είπε μετα από σκέψη.
-Το ... α κάζα ντ' Ιρένε!
Aυτός ο άνθρωπος είναι ένας από αυτούς που αποφασίζουν για την Eurovision. Και επειδή η Eurovision θα έχει βέβαια μεγάλη τηλεθέαση, ο ίδιος θα θεωρεί τον εαυτό του δια βίου ειδήμονα στην μουσική.
Του χρειάζεται λεύκανση κώλου με το ζόρι ή όχι;

Μήνυμα χωρίς χρέωση: Αντε γαμίσου να ασπρίσεις! (Ξέρεις εσύ!)
Πληροφορία: Το παραπάνω (δυστυχώς) δεν βοηθά στην λεύκανση κώλου.

Ένα όνειρο

Ξύπνησα απότομα.
Στις 6 το πρωί.
Είχα πέσει για ύπνο στις 5.
Ειδα εναν εφιάλτη:
Εχοντας στην τσέπη ένα flash-memοry βρέθηκα με κάποιους ανθρώπους σε ένα μέρος, που έμοιαζε με σαλονάκι γιατρού.
Είχαμε έρθει για κάποια αποστολή. Ολοι ήταν ενθουσιασμένοι με τον ιδιοκτήτη αυτού του μέρους.
Εγώ δεν τον ήξερα.
Μέσα από την αίθουσα του γραφείου ακουγόταν συνεχώς η φράση: Αϊ γαμίσου! Αϊ γαμίσου! Αϊ γαμίσου!
Σαν μοτίβο.
Ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ένας παπάς.
Με κοιτάει και μου λέει: Αϊ γαμίσου.
-Πόσα λεφτά έχεις μαζί σου; με ρωτάει κάποιος δίπλα.
Βάζω το χέρι στην τσέπη.
-40 ευρώ.
-Δεν φτάνουν για τη μία εβδομάδα που θα κάτσουμε εδώ.
-Τι θα κάνουμε;
-Θα μείνουμε μια εβδομάδα.
-Θα αστειεύεσαι. Θα πάρω λεφτά από την τράπεζα.
-Δεν έχει τράπεζα εδώ κοντά.
-Θα φύγω.
-Δεν μπορείς.
Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα μονοπάτι και αρχίζουμε και τρέχουμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Όπως τότε στον στρατό. Ολοι στρίβουν δεξιά. Στρίβω αριστερά.
Ερχεται ένα ταξί.
Του κάνω νόημα. Σταματά. Πάω να κατέβω από το πεζοδρόμιο και βρίσκομαι στο νερό μέχρι τα γόνατα.
Ανοιξα τα μάτια.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο.
Ερχομαι στον υπολογιστή.
Γράφω το όνειρο, πριν το ξεχάσω!
Αν ήταν έγχρωμο;
Όχι! Μαυρόασπρο ήταν.
Το κακό είναι ότι τώρα δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ.

Ψαλίδ-ψαλίδ-ψαλίδ!

Λοιπόν όσο και να σας φαίνεται παράξενο: πηγαίνω σε κουρέα!
Τί κουρεύω;
Χα! (¶κου ερώτηση!). Κουρεύω τα γένια μου, και τα ελάχιστα μαλλιά μου. Καραφλός με ακούρευτο μαλλί, και μακρύ γένι είναι η αθλιότητα της αθλιότητας.
Ο κουρέας που πήγαινα, το'κλεισε το μαγαζί, γιατί βγήκε στην σύνταξη. Ετσι βγήκα κι εγώ στο ψάξιμο. Στην οδό Απολλωνος, μια μέρα που περνούσα, είδα ένα κουρείο. Παραδοσιακό κουρείο.
Δεν είμαι υπέρ της παράδοσης γενικώς, αλλά τα κουρεία τα γουστάρω παλιά, όπως αυτά που με πήγαινε η μάνα μου πιτσορικά. Στον Τάκη, στην Καλλιθέα, δίπλα (τότε) στης «Παρασκευούλας» που στη δεκαετία του '60 έφτιαχνε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ παγωτό φρουτό. Θυμάμαι τον πατέρα μου, που ήταν φοβερός καλοφαγάς, όταν έγραψε στην «Αθηναϊκή» ένα χρονογράφημα με θέμα την Παρασκευούλα και την ημέρα που δημοσιεύθηκε το κομμάτι έφτασαν εκατοντάδες αυτοκινητα από όλες τις γειτονιές της Αθήνας για να δοκιμάσουν αυτό το παγωτό πορτοκάλι, λεμόνι, μανταρίνι κ.λ.π.
Ο πατέρας μου το έγραψε για της κάνει πλάκα (γειτονιά βλέπετε!), αλλά εκείνη έγινε διάσημη και πανικόβλητη. Τον θυμάμαι να λέει γελώντας, πώς αδυνατούσε να περιποιηθεί τόσους πελάτες.
Δίπλα στης Παρασκευούλας ήταν το κουρείο του Τάκη. Με έβαζε να κάτσω πάνω σε μια σανίδα, που στηριζότανε στα μπράτσα της ειδικής πολυθρόνας. Hταν ένα νεαρό παιδί, που μου μιλούσε ηρεμα, μου μιλούσε για μένα (καταπληκτικό αυτό για τα παιδιά!) και πάντα όταν φεύγαμε μου έλεγε «και γαμπρός»!
Πήγαινα για πολλά χρόνια στον Τάκη. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πάντα μου έλεγε ιστορίες και έκανε μεγάλη χαρά που με έβλεπε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που ήρθε στην κηδεία του πατέρα μου και έκλαιγε.
Βγήκε όμως και ο Τάκης στην σύνταξη.
Στην οδό Απόλλωνος λοιπόν, είδα το κουρείο.
Μέσα δυο ηλικιωμένοι κύριοι, με άσπρες καθαρός μπλούζες κλειστές στον λαιμό. Ο ένας περίπου 70άρης, μεγαλόσωμος με κατάλευκα μαλλιά.
Τον σταμπάρισα.
Κατά την επιστροφή, μπήκα.
Ηθελα να κουρέψω κοντά μαλλιά (μην γελάτε, είπαμε!) και τα γένια.
Με κούρευε σχετικά σιωπηλά και με μαλάκές, σίγουρες κινήσεις.
Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είμαι ο αδελφός μου (και μάλλον απαγοητεύτηκε), αλλά εγώ, είπαμε ελάχιστα περί ανέμων και υδάτων.
Μετά από κανένα μήνα, πηγαίνοντας προς τα εκεί. Τον ξαναείδα να στέκεται στην πόρτα.
Ωρα για ένα κουρεμετάκι.
-Πώς είστε; τον ρώτησα.
-Ετσι κι έτσι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Γιατί έτσι κ έτσι;
-Δεν είμαι πολύ καλά!
-Τι έχετε;
-Αστε τα! Εχω μεγάλο πρόβλημα με την καρδιά μου! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Μεγάλο; Πόσο μεγάλο;
-Πολύ μεγάλο! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δηλαδή;
-Μου είπανε να πάω να κάνω στεφανιογραφία. Πέρισυ τον Νοέμβρη ένιωσα άσχημα, πήγα στον γιατρό, μου έδωσε φάρμακα (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ) και πρέπει να πάω για στεφανιογραφία. Αλλά φοβάμαι!
-Α, δηλαδή όχι κάτι σπουδαίο.
-Μα τι λέτε;
-Ε, δεν είναι δα τίποτα σπουδαίο.
- ......

-Εχω πάθει έμφραγμα πριν απο 2 χρόνια. Καραμπινάτο! Του μυοκαρδίου. Πήγαμε εκείνη τη νύχτα στο Νοσοκομείο 9 και πέθαναν οι 8!
-Εσείς;
-Μάλιστα! Μια χαρά δεν είμαι;
-Μα τι λέτε; Σας βλέπω που περνάτε και ούτε που θα πήγαινε το μυαλό μου!
(Εξήγηση: Εχω μία αποστολή. Μία μόνο! Σοβαρή αποστολή! Να βοηθάω τους ανθρώπους που κινδυνεύουν από την καρδιά τους. Εμένα με βοήθησαν και έζησα. Τωρα είναι η σειρά μου! Αυτό που μου είπαν από τον Μεγάλο Στεφανάδη, και τον γιατρό γκουρού μου Λευτέρη Τσιάμη (που ΠΑΝΤΑ βοηθάει όποιον του στείλω), μέχρι τους νεαρούς γιατρούς του Ιπποκράτειου, που (αυτοί) μου έσωσαν την ζωή, είναι να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά, γιατί πλέον είμαι πιο υγιής από ΠΟΛΛΟΥΣ-ΠΟΛΛΟΥΣ άλλους. Είναι και η μοναδική συμβουλη τους, που άκουσα. Και αυτοί χαίρονται που με βλέπουν χαμογελαστό και αισιόδοξο και καλύτερα από ποτέ. Αμα περάσεις κάτι τέτοιο, το σίγουρο που μαθαίνεις, είναι πως δεν φοβάσαι, ότι θα πεθάνεις. Όχι ότι είσαι αθάνατος, αλλά: τώρα που το ξέρω πώς είναι, σιγά μην το φοβηθώ κιόλας! Αρα, ζείς την ζωή σου καλύτερα και ποιοτικότερα και (κατά την γνώμη μου) πολύ σοφότερα. Ο κουρέας μου λοιπόν, είχε την ανάγκη μου!)
-Πιο δύσκολα πάω στον Ω.ΡΗ.ΛΑ μου, που μου χώνει ματσούκια στα αυτιά, παρα για στεφανιογραφία.
-Τι λέτε;
-Α, βέβαια. Για να μην σας πω ότι έχει κα πλάκα γιατί βλέπεις την καρδιά σου σε ένα μόνιτορ και σου λένε πού ακριβώς και τι είναι το πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι η εξέταση.
-Αλλά; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Τι σας αρέσει να κάνετε;
- Δηλαδή;
- Πώς το λένε; Τι σας αρέσει να κάνετε;
-Περιπάτους! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Ωραία! Να κάνετε!
-Δεν μπορώ πιά! Πονάνε τα πόδια μου! Κουράζομαι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δεν πειράζει! Τι άλλο σας αρέσει;
-Να βλέπω ιστορικά, πολιτικά ντοκυμανταίρ! Και δυστυχώς η τηλεόραση δείχνει μόνο ανοησίες.
- NOVA έχετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Τον Σκάι τον βλέπετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Να τον πιάσετε. Δείχνει πολλά νοτκυμανταίρ και αν μπορείτε να βάλετε NOVA, έχει ένα κανάλι, το HISTORY που όλο τέτοια ντοκυμανταίρ.
- Και τα βράδια που δεν κοιμάμαι; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Ειδικά τα βράδια!
- Θα βοηθήσει λέτε;
-Ποιο πολύ και από την στεφανιογραφία!
-Εγγόνια, έχετε;
- Τρία.
-Τα βλέπετε;
-Μετά τον Νοέμβριο, λιγώτερο. Η γυναίκα μου λέει ότι με κουράζουν.
-Να τα βλέπετε πιο συχνά και από ό,τι τα βλέπατε πριν από τον Νοέμβρη.
-Ούτε που ποτέ κάπνισα, ούτε έκανα κακή διατροφή, ξέρετε...
-Αστε τα αυτά. Να κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί.
- Μου δώσανε και φάρμακα. Εσάς ποια σας δώσανε;
- Δεν τα θυμάμαι, πώς τα λένε. Απλώς τα παίρνω κάθε μέρα.
-Στην ώρα τους;
-Μπάαα! Στο περίπου, μία ώρα πάνω, μία ώρα κάτω... δεν πειράζει μου είπανε οι γιατροί.
- Αλήθεια;
- Αλήθεια!
- Αλήθεια;
- Αλήθεια! Φοβάστε;
- Πολύ!
- Τι φοβάστε;
- Μηπως έχω σοβαρό προβλήμαμε την καρδιά μου!
(Είχε πάψει να ασχολείται με τις τρίχες μου, εδώ και αρκετή ώρα!)
- Χειρότερο από το δικό μου;
- Μην λέτε τέτοια!
(Χαχαχαχαχαχαχαχαχα)
- Να βλέπετε τα ντοκυμανταίρ σας, τα εγγόνια σας και να κάνετε ο,τι άλλο σας κάνει κέφι. Θα δείτε, όλα θα πάνε καλά.

-Μμμμμμμμ... (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Θα σας ακούσω! Μου κανε πολύ καλό η κουβέντα μας, μου είπε καθώς βούρτιζε τον σβέρκο μου.
Εφυγα καλοκουρεμένος, και πολύ ευχαριστημένος.
Οι φόβοι είναι τρίχες!