ο κ. Λάκης Λαζόπουλος και μεις

Μόνο οι άνθρωποι που’χουν ταλέντο μπορούν να σώσουν αυτη τη χώρα... δηλαδή όλους εμάς που ζούμε εδω. Εχουμε βιάσει κάθε λέξη, κάθε έννοια...τον έρωτα, την αγάπη, το γαμήσι, τη φιλία, την ενημέρωση, την πίστη... και φυσικά το ταλέντο.

Είμαι πολλά χρόνια σ’ αυτη τη δουλειά. Δεν έχω συναντήσει ανάλογα (με τον χρόνο μου στα ΜΜΕ) ταλέντα. Αντιθέτως έχω φάει στη μάπα (πολύ πριν τους φάτε εσείς) τύπους και τύπισες που έλεγαν ότι έχουν ταλέντο. Μεγάλη διαφορά αυτο: άλλο να λες εσύ ότι έχεις ταλέντο και άλλο να το λένε άλλοι για σένα. Τους φαγαμε στη μάπα τα τελευταία 20 χρόνια. Ταλέντο με το ζόρι. Μας το στούμπώσαν και όσοι προσπάθησαν να πουν μια κουβέντα, θεωρήθηκαν απο γραφικοί ως επικίνδυνοι.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να λες: μαρέσει αυτο και στην πραγματικότητα να το μισείς. Κάνει μίζερο τον αποδέκτη και δικτάτορα τον πομπό.

Τί είναι άραγε ταλέντο;

Κατα τη γνώμη μου, είναι αυτο που πάει το πράγμα μισό... ένα βήμα πιο μακρυά, πιο ψηλά... τα υπόλοιπα είναι ή μιμήσεις του κώλου ή «ΣκατάΣταΜούτραΤους».

Εβλεπα χθες βράδι τον Λάκη Λαζόπουλο στο «Αλ Τσαντίρι». Πέθανα στα γέλια με την ατάκα του ότι η μαλακία πληρώνεται στο εξωτερικό (έδειξε βιντεο) και κανονικά στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει χορηγό. Ο άνθρωπος το’χει... το’χει...τα υπόλοιπα είναι για αυτούς που δεν μπορούν να ανεχθούν την παραμικρή κριτική. Τους ατάλαντους ντε.... αυτούς εννοώ.

Πρώτη φορά η αλήθεια είναι συστατικό για χιούμορ... συστατικό για σάτιρα... Μας λένε ψέμματα, αρα η αλήθεια προκαλεί γέλιο. Σ’ αυτο ακριβώς βασίστηκε ο κ.΄Λαζόπουλος. Μεγαλοφυές.

Και ακόμα πιο μεγαλοφυές ότι το κάνει με κανόνες θεάτρου στην τηλεόραση ....χαρακτηριστικότερο το κοινό, που σπαράζει από κάτω... που χειροκροτά...που γελάει... που φωνάζει.... χωρίς «οδηγούς ορχήστρας»... χωρίς κατα παραγγελία γέλια...και χωρίς πλαστικό ρόλο ταχα μου-ταχα μου συμμετοχής... όπως συμβαίνει στα talk (χαχαχα) shows.

Είναι απίστευτο που καθόμαστε όλοι μαζί Τρίτη βράδι και βλέπουμε Λάκη να μας λέει την αλήθεια για την εβδομάδα που πέρασε. Aυτό είναι διάγγελμα.... ή μάλλον κάτι σαν το BBC στην Κατοχή ή τη Deutsche Well στη Χούντα... μόνο που τώρα μετράει μέχρι και τηλεθέαση και έχει και breaks… σε γενικές γραμμές όμως είναι το ίδιο....

Αν έχει ταλέντο;

Καλά μη λέμε μαλακίες. Είναι τρομερός. Φλερτάρει τις καρδιές μας.... τις γητεύει...τις καβλώνει.... τις πιπιλάει.... τους μιλαει τρυφερά... και μετα τις πάει βόλτα....

Ντρέπομαι για την γενιά μου.... ντρέπομαι δηλαδή για τον εαυτό μου.... υπήρξαμε και είμαστε μεγάλα καθίκια.... και αν μερικοί φοβούνται για το ειδωλό που πιθανότατα να αναγνωρίζουν....δεν πειράζει... είναι σαν να μιλάω στον καθρέφτη μου....

Ομως χθες το βράδι στο πλατό του Alpha ήταν δυο μεγάλα ταλέντα της γενιάς μου. Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος και ο συμμαθητής και συμφοιτητής μου (και το λέω με μεγάλο καμάρι) κ. Σταμάτης Κραουνάκης.

Θα σας φανεί ψεύτικο και αν όχι ψεύτικο τότε σίγουρα μελό: ομως στο λόγο της συνείδησης μου, έπιασα ενα δάκρυ...και μετα ακόμα ένα ...να κυλάει στο μάγουλο μου καθώς ο Σταμάτης τραγουδούσε με την παρέα του και απο κάτω ο Λαζόπουλος τραγουδούσε μαζί με το κοινό.

Για την Ελλάδα ρε γαμώτο... για την Ελλάδα....το λέω εγω που είμαι φυσει και θέση «όπου γης και πατρίς»... για την Ελλάδα ρε Αυτιάαααα αααααααα αααααααααααα αααααααααααα αααααααα αααααααα ααααααα ααααααααααα ααααααααααααααααα... που σε ροχαλιάζουν στα μούτρα και συ νομίζεις ότι είναι το after shave σου....

Για όλους εσάς ρε καθίκια «ηθοποιοί» που μονο τον κωλο σας ξέρετε να κουνάτε και αυτον όχι για χάρη του ρόλου….

Για σας ρε τσόγλανοι τραγηουδιάρηδες που (ζητώ συγγνώμη από το ρήμα) τραγουδάτε, με τους πλαστικούς κοιλιακούς σας....

Για σας ρε καριόλια που στρατεύετε την είδηση.

Για σας κουλοί που κάνετε τους σεναριογράφους....

Για όλους εσάς πόυ γελάτε on camera με πράγματα που δεν είναι αστεία.

Για όλους εσάς που κάνατε ενα τόσο δυνατό και γοητευτικό μέσο, την τηλεόραση, σαν τα μούτρα σας.... που να σας κάτσει το 4Χ4 στον σωλήνα αποχέτευσης, που λέει και ο νεος αστερας παπάρας «Αγιος» των τελευταίων τηλε-ημερών...

Χθες (κι οχι μόνο χθες) το Τσαντίρι έδειξε το μεγαλείο της τηλεόρασης. Να λέμε την αλήθεια...αυτο που κάνει η τηλεόραση μας στα σαλόνια μας ....δεν μπορεί να το κάνει το internet.... Κάνει άλλα καλύτερα, αλλά όχι αυτό.

Θυμός ήταν τα δάκρυα, βλάκες μου....

Θυμός επειδή περπατάμε ξυπόλυτοι στις φτυσιές σας.....

Ηταν τα δάκρυα θυμός για τα πιτσιρίκια που συναντώ στο net και ενώ είναι τίγκα στο ταλέντο, δεν έχουν ιδέα για πράγματα που θα απογείωναν το ταλέντο τους.... Μένω έκπληκτος με ανθρώπους που έχουν συγκροτημένη σκέψη, ενδιαφέρον και όμως κάνουν μια μικρή παύση (απορίας) όταν λέω π.χ. το όνομα Χατζιδάκις.... μένω έκπληκτος εγω που μισώ τις αναφορές στο παρελθόν σαν μέτροσύγκρισης....

Δεν έχω ανταλλάξει ποτε ούτε μια κουβέντα με τον κ. Λαζόπουλο. Μόνο μια φορά τον χαιρέτησα στη «Ράτκα»... και ντράπηκα να του πω πόσα του οφείλω χωρίς ο ίδιος να το ξέρει... Το 1985 έγραφε ενα ευθυμογράφημα ολοσέλιδο (ήταν στα ντουζένια του παλι) με μια φωτογραφιάρα να! στο περιοδικό «ΜΙΑ» του Κοσκωτά, που κονταροχτυπιότανε εκείνη την εποχή με το ιστορικό περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ»... Επρεπε κάθε Πέμπτη να δίνει το κομμάτι του... είχε δουλειές...δεν πρόκανε...και ζήτησε να σταματήσει.... και τότε ο Δημήτρης Κουνελάκης (στον οποίο επίσης οφείλω πολλά) έδωσε σε ...μένα τη στήλη (σελίδα) με μια ανάλογη φωτογραφία.... (την οποία έχω ακόμη στο δωμάτιό μου).... Μισή σελίδα φωτο και εγω να κάθομαι σε ενα σκαμνί.... σε ενα μεγάλο ανταγωνιστικό περιοδικό.... διάδοχος του μεγάλου Λάκη Λαζόπουλου.... Ηταν μεγάλη τιμή και challenge για μένα....

Αναμεσα στους friends μου στο Facebook η πιτσιρικότερη όλων είναι μια 18χρονη.... θέλει να πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών.... είναι δύσκολα και μάλλον θα πάει εξω ενώ εκείνη δεν θέλει.... λέγε-λέγε μου στέλνει ενα έργο της.... μένω μαλάκας.... πίνακας σε καμβά.... κάτι ανθρωποι παίζουν στην παραλία.... ο ήλιος καίει και αυτοί έχουν το χρώμα της ασφαλτου.... τρομερή κίνηση τα ανθρωπάκια.... μετα ενας πίνακας με εναν surfer.... ενα με τα κυμματα.... κι άλλος... κι άλλος....

Αμέσως αναρωτήθηκα πόσο ανάγκη έχει η τηλεόραση από τέτοια παιδιά.... Αυτη η μουντή μαλακισμένη τηλεόραση που μιλάει για USB λες και μιλάει για την αποίκηση του Αρη.... Με ποιον θα συνεννοηθούν αυτα τα παιδιά που μιλανε με smilies, με κώδικες, με τερατακια... bb…κ.λ.π. ακόμα και σεις που με διαβάζετε εχει μπει όλοι να κάνετε chat με 16χρονο; Αν είστε τυχεροί και ο 16χρονος γενναιόδωρος, μπορεί να πάρετε μια γενική ιδέα αυτων που λέει.... Πο-λυ κα-λά κάνουν...

Οι διαφημιστές και οι εκδότες έχουν στρέψει εδω και λίγο καιρό το ενδιαφέρον τους στο net. Ενδιαφέρον... έρχεται χρήμα.... ειδικά την πρώτη εποχή πολύ.... όμως τους διαφεύγει κάτι σημαντικό.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των ΜΜΕ, που δεν τους έχουν ανάγκη τα ταλέντα, αλλά εκείνοι τα ταλέντα... Αν με διαβάζουν είμαι σίγουρος ότι γελούν.... αλλά δεν ξέρουν τί τους περιμένει. Χαχαχαχαχαχα....

-Μπορώ να δείξω τους πίνακες σου κάπου; ρωτησα την πιτσιρίκα.

-Μμμμμμ που;

-Δεν μπορώ να σου πω, αλλά είναι για δουλειά....

-ΟΚ... Κι εγώ τι θα κερδίσω;

Εμεινα για ενα δευτερόλεπτο αμίλητος.

Και μετα σκέφτηκα: Μπράβο κορίτσι μου! Ισως αυτη η γενιά να δει επιτέλους το συμφέρον της ... εδω είναι το δικό της γήπεδο και αν φάει γκολ θα φταίει μόνο η ίδια...

Ο Λαζόπουλος ειναι μεγάλος γιατι είδε αυτα τα παιδιά από την εποχή των Μήτσων και τους μίλησε τη γλώσσα τους.... το ίδιο και ο Σταμάτης Κραουνάκης που έχει στην παρέα του τόσο νέα παιδιά... θα μου πεις βέβαια και η Καλομοίρα νέο παιδί είναι και θα φας τη μούτζα σου που ώρα γαργαλάει την παλάμη μου....

σκιτσάκια

Πριν από πολλά χρόνια η φίλη μου Ηλέκτρα Τεγοπούλου, μου’χε πει:

-Κοίτα να μιλήσεις με τον πατέρα σου, πριν είναι αργά και το μετανιώσεις πικρά στην ζωή σου που δεν το΄κανες. Να’σαι σίγουρος ότι έχει τα κλειδιά για πολλά από τα προβλήματά σου... μη χάσεις την ευκαιρία.

Οι φίλοι μου έχουν την εντύπωση ότι γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια τις συμβουλές τους. Προφανώς φταίει το (τάχα) αδιάφορο ύφος μου. Κάνουν όμως λάθος. Μέγα λάθος. Από μικρός άκουγα πολύ προσεκτικά αυτα που λέγανε τρίτοι ... απλώς κανείς δεν το καταλάβαινε.

Ετσι ακολούθησα πιστά τη συμβουλή της.

Βγήκαμε οι δυο μας με τον πατέρα μου και μου είπε πολλά. Μικρά-μικρά, αδιάφορα για κάποιον που θα μας άκουγε, αλλά εμένα μετά απ’ αυτές τις συναντήσεις πατέρα-γιού, τρώγωντας μεζεδάκια και πίνοντας μπυρίτσες, φωτίστηκαν μερικά από τα σκοτεινά μου παράθυρα.

Μετα από λίγα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου και τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχε βοηθήσει η συμβουλή της Ηλέκτρας. Αρκετές από τις απορίες μου δεν έμειναν απορίες. Σπουδαίο πράγμα.

Από τότε το συστήνω και γω με τη σειρά μου σε νεότερους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν με ακούνε. Αλλοι μου λένε: «ααααα εγώ με τον πατέρα μου τα λέμε στο ημίχρονο όταν βλεπουμε ματς...» ... «εγω με τη μάνα μου είμαστε φίλες»... και άλλες τέτοιες παπαριές...

Εσεις λοιπόν που με διαβάζετε και δεν έχετε την πολυτέλεια (χαχαχαχα) να μου φέρνετε αντιρρήσεις κάντε το... στην αρχή ο πατέρας (ή η μάνα, αν και είναι το δύσκολο project ειδικά με τις κόρες) θα ανησυχήσει ό, τι κάτι έχετε, ή κάτι θέλετε... την πρώτη φορά θα είναι μαγκωμένος... μετά όμως θα χαλαρώσει και θα σας πει αυτα που δεν σας λέει στο ημίχρονο, ή όταν η μητέρα από την κουζίνα φωνάζει: «Τί λέτε εσείς οι δυό;... Ερχομαι...»...

Κάντε το... κάποτε θα μου το οφείλετε.

Μια μέρα θα σας πω για την Ηλέκτρα, τον αγαπημένο μου άνδρα της τον Πάνο, που’φυγε κι αυτός πριν μερικά χρόνια, και το σαλόνι της, από όπου πέρασαν και περνούν οι πιο ισχυροί, οι πιο ταλαντούχοι, οι πιο περίεργοι, οι πιο ό,τι μπορείτε να φαντασθείτε... Δεν είναι η ώρα του όμως... καλά νάμαστε και θα σας πω... για πρόσωπα και πράγματα που σήμερα κάνουν τους καμπόσους.

Πριν απο 2-3 μήνες μου τηλεφώνησε η Ηλέκτρα .... φυσικά στις 4... το πρωί.

-Μανούκο (έτσι με λέει) θα φτιάξω για την ΕΡΤ μια σειρά ντοκυμανταιρ για τους Ελληνες γελοιογράφους και λέω να ξεκινήσω με τον Αρχέλαο. Μπορούμε να πάμε στο πατρικό σου να κάνουμε γυρισμα;

Φυσικά. Πήγανε, ηρθανε, τραβήξανε γελοιογραφίες με την καμερα, μάθανε λεπτομέρειες....

Δεν με συγκινεί πλέον η τηλεόραση γιατί την βρίσκω ψιλο-πρωτόγονη... όμως την περασμένη Τρίτη, που είδα το αφιερωμα στον πατέρα μου, μου άρεσε πολύ. Οχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους (που είναι φυσικό), αλλά και για επαγγελματικούς. Ηταν με μεγάλο μεράκι, με ρεπορτάζ, με ψάξιμο, με σπουδαία και συγχρονη σκηνοθεσία που εδενε άνετα το σήμερα με την κλασσική παλιά ομορφιά της Δημόσιας Τηλεόρασης... τέλειος φωτισμός...χαρηκα πολύ που είδα τον Βασίλη Χριστοδούλου που είναι σε τέλεια φόρμα.... ίσως να είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μάχιμος γελοιογράφος του πλανήτη....

Χαμογέλασα καθώς το έβλεπα μετά στον υπολογιστή μου. Δεν ήταν δυνατόν να μην είναι καλό. Η κ. Τεγοπούλου είναι μεγάλη ζωγράφος... τοσο μεγάλη που σχεδόν το κρύβει.... όπως (βασικά) όλοι οι μεγάλοι.

Μερικά χρόνια πριν η Ηλέκτρα μου΄δωσε μια χρυσή συμβουλή.

Σήμερα μου –ως παραγωγός- ανακάτεψε και τις αναμνήσεις.

Της στέλνω ενα φιλί.

attachment: τις φωτο τις τράβηξαν η Βίλη κ η Γιώτα.

fine a(n)ss

Aν και σκαμπάζω (τί ρήμα κι αυτό!) απο μαθηματικά, δεν σκαμπάζω τίποτα απο οικονομικά. Τίποτα όμως. Ούτε λέξη. Απελπισμένα προσπαθώ να καταλάβω πώς παίζει το Χρηματιστήριο και μου είναι εντελώς αδύνατο... Επιτόκια;

Τί είναι αυτά; Κυκλοφορούν και σε σπρέυ ;

Κυριακή μεσημέρη τα’χω διαβάσει όλα... μέχρι και τα οπισθόφυλλα των DVD... βαριέμαι να δω τηλεόραση... έχω πήξει με τον υπολογιστή... θέλω απλώς να αράξω.

Δίπλα μου μου χαμογελάνε οι οικονομικές σελίδες μια κυριακάτικης εφημερίδας. Αυτές πιά δεν είναι εφημερίδες... περίπτερο είναι που παίρνεις σπίτι σου... Και ύστερα σου λένει με καμάρι (οι μετα-blogging δημοσιογράφοι) «...να δεις Αντώναρε... που το internet είναι προ των πυλων. Είναι το μέλλον σου λέω...»

Μερικές φορές (τις περισσότερες) είμαι τόσο ευτυχής που δεν έχω μαλλιά να τα τραβήξω... να τους γαμήσω τώρα ή λίγο αργότερα; Είναι μια σπουδαία απορία που’χω....

Τέσπα.

-Ρε συ για να δω τί γράφουνε οι οικονομικές σελίδες...

Αρχίζω να διαβάζω. Δεν καταλαβαίνω γρι από λεπτομέρεια... το μόνο όμως που καταλαβαίνω είναι ότι μας δουλεύουνε κανονικά. Οχι καλέ οι δικοί μας... ή όχι μόνο οι δικοί μας ... Ολοι.

Ποιοί όλοι;

Ολοι...Απαξάπαντες... από τον τεχνοκράτη κύριο Μαλακίδη...μέχρι τον πλανητάρχη.... Πρόκειται για μια μεγαλη ανούσια εξαιρετικά περίπλοκη μαθηματική πράξη, που δεν έχει αποτέλεσμα γιατί κανείς δεν θέλει να έχει... Και όλοι μας παίζουμε το παιγνίδι. Επειδή φουρτούνιασε στην Καραϊβική και οι ναυτεργάτες στο Αμστερνταμ είχαν break, ακρίβηνε ο καφές, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης... και αφού επεσε ο Ντάου (όχι Πεντέλης)... παρέσυρε και την τιμή του πετρελαίου... έτσι αποκλείεται για τον επόμενο οικονομικό (ποιό;) έτος, να πάρουν ούτε ενα ευρώ αύξηση οι συντάξεις πείνας των συνταξιούχων...

Απλό;

Απλό!

...δεν θα πεινάσουν όμως μόνο οι συνταξιούχοι... θα πεινάσουν και οι άνεργοι... και μετά άντε να του σηκωθεί του Αριστομένη, που’ναι και νιόπαντρος... ορίστε η υπογεννητικότητα... και όλα αυτα επειδή ήθελαν να κάνουν break σε coffeeshop για καμμιά τρίφυλλη white widow οι Ολλανδοί λιμενεργάτες... Μην σώσω να ξαναπιώ βραζιλιάνικο καφέ, γαμώ το κερατό μου... να πίνω νεσκαφέ μέχρι να γίνουν τα νεύρα μου φραπέ, αν είναι πεθαίνουν αβοηθήτοι οι γέροι και να μην του σηκώνεται του Αριστομένη.

Σας λέω ότι πρόκειται για μια μαθηματική συνωμοσία που τρέχει σαν το Matrix στο μυαλό μας κάθε στιγμή εδώ και αιώνες.... Αφού το Χρηματιστήριο του Τόκιο δεν πάει καλά, άς πεθάνουν απο ασιτία 3.000.000 μαυράκια στην Αφρική... Τα κινεζάκια προβλέπεται να την γλυτώσουν γιατί από το μαϊκό οικονομικό σύστημα πήγανε στην αρπαχτή.... και φέτος γίνανε επενδύσεις για την Ολυμπιάδα όπου θα τρέξουνε οι απανταχού ντοπαρισμένοι....

Την εποχή του Χρηματιστηρίου (τότε που όλοι γίναμε εκαυτομμυριούχοι για να ξαναγίνουμε αμέσως πτωχότεροι) είχα ενα εκατομμυριάκι δραχμές... Εβλεπα πολύ πούρο δίπλα μου... πολύ μούρη... και επειδή γουστάρω τον τζόγο, ακολούθησα το ρεύμα και ταχωσα σε κάτι μετοχές που μου πρότειναν κάτι φίλοι μου, που έλεγαν ότι έπαιζαν τα χρηματιστηριακά στα δάκτυλα...

Ξαφνικά βρέθηκα να έχω 14.000.000 δρχ....

Ημουν τρισευτυχής... τόλεγα σε έναν φίλο μου τον Αχιλλέα, που είναι εξαιρετικά ευφυής και άλλο τόσο εξαιρετικά τζαζ...

-14.000.000 αρχίδια έχεις... μου’πε... αν αύριο πάθει ποδάγρα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ... θα σου πω εγω....

-Τί εννοείς;

-Εννοώ ότι δεν έχεις χρήματα... μετοχές έχεις.... τί χρειάζεσαι αυτη την εποχή; με ρώτησε....

-Ενα αυτοκινητάκι και εναν υπολογιστή...

-Τράβα πάρτα και μετα έλα να μου πεις ότι όντως κέρδισες από το Χρηματιστήριο....

Το βρήκα σωστό...

Ζητησα από τους φίλους μου τους Χρηματιστηριο-φωστήρες να μου πούνε πώς θα εξαργυρώσω τα μισά...

Μου πήρε ο διάολος τον πατέρα... Αντε χάσου ρε... εδω θα γίνουμε δισεκατομμυριούχοι... από το πτώμα μου θα περάσεις ...κ.λ.π....

Δεν είμαι καλός σε τέτοιες συμβουλές... Λυπάμαι που το λέω, αλλά είμαι συνειδητοποιημένα (πλέον) κακομαθημένος τσόγλανος... Το θέλω και το θέλω τωρα....

Χωρίς να τους πώ τίποτα...πήρα τα χρηματάκια πήγα στην Fiat πήρα ενα Punto και μετά κατευθείαν στο Πλαίσιο για τον υπολογιστή...

Ακουσα τα μπινελίκια της ζωής μου... έφαγα την μούτζα της ζωής μου....

Δεκαπέντε μέρες μέτα τα πάντα είχαν χαθεί....

Ανθρωποι καταστράφηκαν για πάντα... κι όχι μόνο οικονομικά.

Ολα αυτα για χάρη μιας ηλίθιας μαθηματικής πράξης χωρίς λύση....

Αν έχω να αντιπροτείνω κάτι;

Μπαααααα.... Με διασκεδάζει και μόνο που το παρατηρώ....

Γουστάρισα οικονομικές σελίδες...είχα καιρό να παίξω τρίλιζα.

αμφιθεατρικά

Την Πέμπτη που μας πέρασε ήμουν στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου μίλησα στους φοιτητές του πολιτικού για τη γυναίκα και τη διάφημιση (τελικά δεν είπαμε λέξη ...και καλά κάναμε) και για το anorexia nervosa…

Δίπλα μου κάθισε η κ. Ελενα Κουντουρά....η οποία, παιδιά...είναι πιο όμορφη απο κοντά... δεν το κουβεντιάζω... εχει ένα εντελώς βελούδινο approach, που καλό είναι να το λέμε και αύρα... το ίδιο είναι και το βλέμμα της ...( μα τα μοντέλα βασικά για το βλέμμα κάνουν καριέρα και μαλιστα διεθνή...) και οι κινήσεις της... δεν θες ακριβώς να την φλεφρτάρεις, αλλά στεναχωριέσαι όταν φεύγει απο δίπλα σου... με μια λέξη ωραία γυναίκα... μου έκανε εντύπωση που ηρθε με πολύ καλά τακτοποιημένες σημειώσεις, αλλά τελικά είπε αυτα που πίστευε χωρίς να τους ρίξει ούτε μια ματιά.

Από την άλλη μεριά μια φίλη μου, η Χρύσα Σαλαβράκου... Εντονα πολιτικοποιημένη, νομικός, με άμεσες σχέσεις με τα media (ΕΣΗΕΑ), σύζυγος, μητέρα, γυναίκα με κοινωνική συνείδηση, μαχητικές θέσεις και από εκείνες που ποοοοοοοοοοολύ δύσκολα κάνουν πίσω... Γίναμε φίλοι γιατί μια μέρα μου είπε ότι της άρεσαν αυτα που έγραφα για τις γυναίκες... γιατί άλλο άραγε μπορεί να σε αγαπήσει ένας δημοσιογράφος, κύριοι μεγαλο-δημοσιογράφοι μου; Ε;

Μου έκανε εντύπωση που μίλησε σαν μάνα όλων των παιδιών... η αλήθεια είναι οτι δεν το περίμενα...

Πιο δίπλα η Ζέτα Δούκα. Είχα πάντα τη γνώμη ότι ήταν περίεργο τρένο. Κατα καιρούς έχει κάνει κάτι ψιλο-ποπ που μου την έσπαγαν... αλλα βασικά μου άρεσε γιατί ήταν ροκ. Ροκ ήταν και η εντύπωση που έδωσε στο πάνελ... Τόσο ροκ που φοβάμαι ότι δεν της έχουν δείξει αρκετά το φεγγάρι, μαλλον γιατί την φοβούνται... Λάθος... μόλις σου χαμογελάσει σε κάνει δικό της... Μου άρεσε, που ακούει...Το παλεύει το θέμα με την anorexia nervosa (και τα συναφή και γουστάρω που δεν μασάει. Ελπίζω να μην το παρεξηγήσει, αμα το διαβάσει, αλλά είναι αυτό που λέμε: ωραία γκόμενα!

Και δίπλα της η Μάρα Δαμουρσλή. Οταν την είδα, είπα μέσα μου: Τρομερή γυναίκα. Πολύ σέξυ. Μόλις μου απηύθυνε τον λόγο και με κοίταξε συνέβη αυτο που συνέβη και με την Ελενα Κουντουρά. Πολύ βελούδινη. Και ενώ όλοι μας είπαμε και μερικα παραπάνω, εκείνη είπε μόνο αυτά που χρειαζόν τουσαν...

Με άλλα λόγια ήμουν εξαιρετικά ευτυχής σε τούτο το πάνελ... Σπάνια πάω... είτε γιατί είναι μαραθώνια.... είτε γιατί είναι με κοινό που δεν με ενδιαφέρει.... Εδώ όμως σηκώνωντας τα μάτια βλέπεις ένα αμφιθέατρο τίγκα σε νεαρά άτομα να περιμένουν να σε ακούσουν....

Φοιτητές.

Μπήκα στο Πανεπιστήμιο (Πάντειο) το καλοκαίρι του 1974... Λίγες μέρες αφότου είχε πέσει η δικτατορία. Στα αμφιθέατρα της Νομικής μπαίναμε για να δώσουμε μάχες... μην τα ξαναλέμε αυτα γιατί γινόμαστε γραφικοί... όμως εγώ ξανάμπαινα τόσα χρόνια μετά για να μιλήσω για την anorexia nervosa… Μπήκα πρώτος στο αμφιθέατρο και κοίταζα τα παιδιά. Προσπαθούσα να καταλάβω τί είχε γίνει. Ωστε αυτό ήταν το αποτέλεσμα ε; Μου άρεσε ή δεν μου άρεσε; Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Σήκωσα τη μηχανή μου και άρχισα να τους φωτογραφίζω... το ίδιο κάνανε και αυτοί με τα mobiles τους...

Μπλα-μπλα-μπλα.... μμμμμ ωραίο είναι.....μπλα-μπλα-μπλα-μπλα... υπέροχο είναι... δεν θέλω να τους πώ για πράγματα που έμαθα διαβάζοντας, αλλά για πράγματα που τα έζησα...για πράγματα που πραγματικά ξέρω. Και ήταν εκεί για να ακούσουν... και άκουσαν... και γαμώτο μόλις είχα ζεσταθεί, τελειώσαμε...

Μερικά παιδιά με έκαναν το ίδιο βράδι add στο Facebook…. Και η φίλη μου η Δώρα... μόνο που δεν με e-κατσάδιασε που δεν την είχα ειδοποίησει να είναι εκεί.... αφού και εκείνη είναι στην ίδια σχολή.... το’χε όμως πληροφορηθεί από τους συμφοιτητές της... 34 χρόνια πριν στο ίδιο (;) αμφιθέατρο, όσο και να φώναζα κανείς δεν μάκουγε... και εγώ δεν άκουγα τους άλλους και πάει λέγοντας.... 34 χρόνια μετά δεν χρειάστηκα καν το μικρόφωνο... loud and clear…. και μια πιτσιρίκα e-φίλη μου στεναχωριέται που δεν ήταν εκεί να κουβεντιάσουμε....

Τί διάολο άλλο μπορεί να με κάνει χαρούμενο;

Ενας καλός μισθός;

Μια καλή γκόμενα;

Ενα ταξίδι;

Μια θέση;

Αρχίδια-μύδια....

Το να κινήσω την περίεργεια ενός πιτσιρικά για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιοεσδήποτε συνθήκες με κάνει να νιώθω το οξυγόνο πιο καλά στα πνευμόνια μου....

Αναρωτιούνται πολλοί παπάρες στις μέρες μας τί είναι blog. Tί άλλο να’ναι από την ελευθερία, που νιώθω(θετε) να γράφω(φετε) τις αλήθειες μου (σας);

Στους φοιτητές και τις φοιτήτριες τους εύχομαι να τον αλλάξουν τον κόσμο.

Τους εύχομαι να καταλάβουν οτι όλα όσα μαθαίνουν είναι παλιά, άρα έχουν την υποχρέωση να κάνουν καινούργια.

Τους εύχομαι να αλλάξουν τον κόσμο με το μυαλό και να χαρούν τη ζωή τους με την καρδιά.

Τους ευχαριστώ πολύ.

Attachment: Το θέμα της anorexia nervosa δεν το ξέρω. Καταλαβα όμως από αυτά που άκουσα ότι είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα και πάσχουν απ’ αυτο και τα συναφή του, πολλοί άνθρωποι...Οι κυρίες Δούκα και Δαμουρσλή μιλήσανε για την ΑΝΑΣΑ με πάθος...δείτε αυτό.

Πίου-πίου-πίουουουου

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από τότε που έπαθα έμφραγμα. Προχθές πήγα στο Ιπποκράτειο για τις εξετάσεις μου. Τις είχα αμελήσει πολύ καιρό. Ηταν τζάμι. Οι γιατροί μου ήταν πολύ ευχαριστημένοι.

Βγήκα έξω στο δρόμο και άρχισα να πηγαίνω με τα πόδια προς το Hilton. Δεν ξέρω αν είμαι αναίσθητος... αλλά δεν θυμάμαι τίποτε με δέος από εκείνη την νύχτα που με φέρανε πίου-πίου-πίουυυυυυ... η αλήθεια είναι ότι από παιδί ήθελα να μπω σε ένα ασθενοφόρο (όχι υποχρεωτικά σαν ασθενής) και να τρέχω στους δρόμους πίου-πίου... Οσο και να σας φαίνεται παράξενο μόνο τις όμορφες στιγμές στο Νοσοκομείο θυμάμαι... γελάσαμε πάρα πολύ... τους είπα απίστευτες ιστορίες... Οταν το Νοσοκομείο έχει βάρδια (εφημερία) και είναι Σάββατο, τους εμφραγματίες τους φέρνουν μετά τις 2 το πρωί σαν ζεστά ψωμάκια... πίνουνε τον άμπακο... βάζουν χοληστερίνη με την αντλία...σηκώνονται με ένα τσιγάρο στο στόμα και την κοιλάρα αγκαλιά... σκαρφαλώνουν πάνω στο τραπέζι ώπα-νι-να-νάϊα γιαβρουμ μου και παρτους κάτω... εκεί λοιπόν που γίνεται ο χαμός στα εξωτερικά ιατρεία, κυκλόφορούν και κάτι τύποι με πλαστικές σακκούλες... Τί έχουν οι σακκούλες ; Πυτζάμες, φανέλες, σώβρακα, παντόφλες... S-M-L-XL-XXL… Τα ΧXL έχουν βέβαια και τη μεγαλύτερη ζήτηση. Tρομερό εμπορικό διαμόνιο; Απίστευτο; Ποιός παίρνει πιτζαμούλες μαζί του όταν πάει στα μπουζούκια;

Περίπου κάθε έξη μηνες πηγαίνω εκεί για τις εξετάσεις μου. Ο αγαπημένος μου γιατρός είναι ο κ. Λευτέρης Τσιάμης. Τον αγαπώ γιατί μου έδωσε μια άλλη ποιότητα ζωής, αλλά πάνω από όλα τον σέβομαι για το πραγματικό του ενδιαφέρον όχι μόνο προς τους ασθενείς...που το βλέπεις το τον λατρεύουν... από το χαμόγελο που σκάνε κάθε που τους πλησιάζει... αλλά και από τον τρόπο που δασκαλεύει τους φοιτητές τις Ιατρικής. Εντυπωσιάστηκα από την υπομονή του... και από την ικανότητα του να κάνει πολλά πράγματα μαζί... Και ω του θαύματος... πάντα με χιούμορ.

Αφού λοιπόν μου πάρουνε αιματάκι...χαίρομαι κάθε φορά που οι νοσηλεύτριες με θυμούνται και με χαιρετάνε.... μετα πηγαίνω στην κ. Ντίνα Αγγέλη για μια άλλη εξέταση που με διασκεδάζει πολύ:

Δεν θυμάμαι –και μεταξύ μας δεν με ενδιαφέρει- η ιεραρχία ή ο τίτλος του γιατρού- για μένα είναι όλοι γιατροί. Κάνω αυτά που μου λένε, δεν μπερδεύω τις γνώμες πολλών γιατρών και τέλος δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες...

Μου τηλεφωνεί η μάνα μου:

-Πώς πήγανε οι εξετάσεις;

-Ηταν όλες τέλειες...

-Μπράβο... και η κρεατίνη;

-Ποια;

-Η κρεατίνη ήταν καλή;

-Σούπα είναι η κρεατίνη;

-Ασε τις εξυπνάδες... σε τί επίπεδα ήταν η κρεατίνη;

-Δεν ξέρω ρε μάνα... ο γιατρός μου είπε ότι ΟΛΕΣ οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές... Μου έδωσε θερμά συγχαρητήρια... μου είπε να χάσω μερικά κιλά και με έστειλε στην ευχή του θεού.

-Για την κρεατίνη δεν σου’πε;

-Μάνα μου κτυπάνε στο κινητό θα σε πάρω το απόγευμα...

Καταλάβατε; Ετσι είμαι ενας ευτυχισμένος ασθενής. Ανατριχιάζω με όλους αυτούς που είναι ασθενείς και θέλουν να ξέρουν ΟΛΕΣ τις λεπτομέρειες... Ο κ. Τσιάμης μου’χε πει την πρώτη φορά που με είχε δεί: Το όλο θέμα είναι να αισθάνεται καλά ο ασθενής. Αν δηλαδή μάθω ότι η αορτή που κατεβαίνει από τη μασχάλη, περνάει μέσα από το ισχιακό νεύρο, κάνει στροφή στο υπογλώσιο έφραξε ακριβώς στον κήπο του μυοκαρδίου... τότε κάθε φορά που με πονάει λιγάκι το στήθος μου, εγώ θα παίρνω το 166 για να με μεταφέρουν στην εντατική... Τότε η ζωή μου θα ήταν κόλαση.

Αυτη τη στιγμή που σας γράφω νιώθω περίφημα.... απλώς δεν ξέρω πώς θαμαι την επόμενη... και αν το έμφραγμα μουδωσε ενα μάθημα... ήταν ακριβώς αυτο. Ζήσε το σήμερα...το τώρα. Δεν χρειάζεται να πάθετε έμφραγμα για να πεισθείτε. Σας διαβεβαίωνω.

Ετσι δεν ξέρω να σας πω τους επιστημονικούς τίτλους της κ. Αγγέλη και των συνεργατών της (την άλλη φορά θα μάθω και τα δικά τους) ... και μια φωτό που της τράβηξα της την τράβηξα (σχεδόν) στην ζούλα με σκηνοθέτη... ποιόν λέτε; .... τον Τάσο Μπιρσίμ, που ήταν και εκείνος εκεί αφού συνόδευε εναν φίλο του, που φοβόταν τις ... ενέσεις...

Στην εξέταση αυτη λοιπόν ξαπλώνεις σε ενα πάγκο, που είναι ειδικα κατασκευασμένος για να γέρνεις προς αριστερα, σου βάζουν από τη φλεβίτσα ενα υγρό που σου φέρνει κατούρημα (αίσθηση) , σου δίνουν να μαλάζεις στο δεξί χέρι μια ειδική σούστα, σου αλείφουν το στήθος με ενα τζελ και μετα η κ. Αγγέλη ψάχνει με ενα λείο αντικείμενο που είναι συνεδεδεμένο με μια οθόνη την περιοχή κοντά στην καρδιά... προσωπικά γαργαλιέμαι... αλλά είμαι κύριος και δεν το δείχνω... μετα λένε κάτι αριθμούς με τους συναδέλφους της... δεν δίνω καμμιά σημασία γιατί δεν δεν ιδέα για τί μιλάνε ... και μετα την ακούω να λέει... «πολύ ωραία».

Αυτό είναι όλο... σηκώνομαι... σκουπίζομαι από το τζέλ... φοράω το πουλοβεράκι μου... περιμένω κανένα τέταρτο μπας και μουρθει καμμιά σκοτοδίνη και αυτό είναι ολο....

Δεν έχω ιδέα για τους επιστημονικούς τίτλους της γιατρού. Ξέρω όμως την αύρα της που εκπέμπεται πιο δυνατά από ότι οι δικοί μου παλμοί στο μηχανήμά της. Και για να είμαι δίκαιος... όχι μόνο η δική της αύρα και σιγουριά, αλλά και όλης της ομάδας. Νιώθω την ίδια σιγουρια , που θα ένιωθα αν με πήγαινε βόλτα με το οικογενειακό του αυτοκίνητο ο Σούμαχερ. Προφανώς και η επιστημοσύνη της κ. Αγγέλη φέρνει τη σιγουριά... όμως δεν εννοώ αυτό. Πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο, μπορεί εγώ να μην ανησυχώ, αλλά το κτίριο είναι τίγκα σε ανθρώπους που ανησυχούν και μάλιστα πολύ. Περιμένοντας λοιπόν να ξελεγράρω... το τεταρτάκι που λέγαμε... είδα ότι η ίδια αυτη αυρα χαλάρωνε τους ανθρώπους που περιμένανε. Εχει σημασία το ηχόχρωμα της φωνής, η σωστή απόσταση κ.λ.π.

Περπατώντας ευτυχής στην Βασιλίσσης Σοφίας, σκέφτηκα ότι τελικά συμφωνώ ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που αποκλείεται να αντικαταστήσει το Θαύμα του Ιντερνετ. Ας πούμε αυτη η επαφή γιατρού και ασθενή.

Νιώθω υποχρέωσή μου κάθε φορά που συμβαίνει κάτι γύρω από την καρδιά μου...όπως π.χ. αυτες οι εξετάσεις... να γράφω γι’ αυτο. Η ευγνωμοσύνη που νιώθω για μερικούς ανθρώπους δεν περιγράφεται με λόγια... αλλά το πιο βασικό είναι ότι διαβάζοντας με, έστω και ένας να καταλάβει ότι η ζωή είναι ωραία για να τη φοβάσαι... θα είμαι πολύ ευτυχής.

Ενα πρωινό θα περάσω από τοα Ιπποκράτειο και θα φωτογραφήσω τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί... θαθελα να τους γνωρίσετε.