Το απόγευμα ήπια καφέ και είχα μια ωραία κουβέντα με τη Μαρία. Μετα (μια άλλη Μαρία) ανέβασε ενα ενδιαφέρον βιντεάκι. Το’δα και το ‘στειλα κι εγώ στην Παναγιωτούλα. Μετα μίλησα στο τηλέφωνο με την Κική και τότε μου’ρθε η ιδέα του video που ανέβασα στο YouTube.
Είδατε πόσο απλή είναι η ζωή;
Χθες για δικούς μου λόγους ανέβασα στο internet μερικές φωτό του Schmuda και τη Sherpa. Υπέροχα ζωα και τα δυό τους. Είμαστε εναν χρόνο μαζί... τα είχα πάρει και τα δυό τους από δυο διαφορετικά σπίτια, που δεν τα θέλανε πια... χρειάστηκε να περάσουν μερικοί μήνες για να «συνεννοηθούμε».
Ο Schmuda ντροπαλός γατούλης (τότε) δυο ετών, που όπου τον έβαζες, καθόταν... Εφτυσα αίμα για να τον μάθω ότι μπορεί να είναι μαζί μου στον καναπέ και να κάνει πρρρρρ-πρρρρρ δίπλα μου... Μιλάμε ότι το ζώο είχε περάσει εκπαίδευση σκύλου.
Η Sherpa, πουτανίτσα εν γνώσει της.... (ενός έτους τότε) κάθε φορά που την πλησίαζα γινόταν καπνός... ή ξύλο είχε φάει, ή δεν της έδινε κανείς σημασία. Ηταν δύσκολο να κερδίσω την εμπιστοσύνη της... το κατάφερα φλερτάροντας της... Ηταν tough όπως όλα τα σωστά φλερτ με αίσιον τέλος.
Ολα αυτα τα σκεφτόμουν καθώς ανέβαζα τις φωτό τους, όταν ήρθε συνειρμικά στο μυαλό μου, η γάτα μου η Μινού, με την οποία έζησα 17 χρόνια συνεχούς και αυξανόμενου «έρωτα». Εφυγε πέρισυ έναν χρόνο+ και μερικές μέρες μετά, ήλθε ο Schmuda. Ηταν ενα ρίσκο που πήρα, παρ’ όλο που όλοι μου λέγανε: "Μην πάρεις γατι και μάλιστα ίδιο με τη Μινού." Κάνανε όλοι λάθος μεγάλο, γιατί εγώ ήξερα ότι τα γατιά Ημαλαϊων είναι ήρεμα και αγαπησιάρικα ζώα. Ο γάτος που ήρθε σπίτι είναι όλα αυτά+ τρομερά τρυφερός. Τρομερά... τρομερά... α.... και απρόσμενα ομιλητικός για γάτα... Του οφείλω πολλά, γιατί μου χάϊδεψε τη ψυχή σε μια πολύ δύσκολη για μένα εποχή.
Χθες που θυμήθηκα τη Μινού στεναχωρέθηκα.
Ο Schmuda ανέβηκε στο σκαμνί δίπλα στο γραφείο μου και άραξε.
Καταλαβε ότι κάτι με πίεζε. Απλωσε το δεξί του πόδι και ακούμπησε διστακτικά το «ποντίκι» μου....
-Νιαρ...
-Δεν είναι που δεν σ’ αγαπώ....
-Νιαρ...
-Είναι που μου λείπει εκείνη.
-Νιαρ....
-Το ξέρω ότι το ξέρεις... σου’μοιαζε πολύ....
-Νιαρ....
-Αντε κάν’την τώρα....εχω δουλειά...
-Νιαρ... και πήδηξε από το σκαμνί στο πάτωμα....
Είναι απίστευτο πόσα πράγματα καταλαβαίνουν τα ζώα.
-Νιαρ...
-Κι εγώ σ’ αγαπώ.
Ο Schmuda απομακρύνθηκε σιγά-σιγά... Εφτασε στην πολυθρόνα που αράζει η Sherpa…
-Nιαρ... νιαρ....
-Νιιιιιρ...
-Νιαρ...νιαρ....
-Νιιιιιρ....
Μα τί στο διάολο λένε; Είναι απερίγραπτα αγαπημένα αναμεταξύ τους. Πράγμα που δεν μπορείς να το ξέρεις πρίν τα φέρεις σπίτι. Είναι μεγάλη τύχη αυτό.
Ο Schmuda eδωσε μία «χραπ» και ανέβηκε στην πολυθρόνα της. Του’κανε χωρο...
Συνέχισα να γράφω στον υπολογιστή. Δεν είχα καθόλου κέφι. Κοιταξα τα δυο τους . Ούτε που μου έδιναν σημασία. Ή ετσι νόμιζα.
Εκεί που τελειώνα κάποια παραγραφο.... εγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Η Sherpa βρέθηκε στα πόδια του σκαμνιού. Δεν την άκουσα... απλώς την ένιωσα... Οποιος έχει γάτες ξέρει τί λέω.
Με κοίταξε με την μουτρωμένη φατσούλα της και με έναν πήδο βρέθηκε πάνω στο σκαμνί. !!!! Εκεί ακριβώς που καθόταν πριν απο λίγο ο Schmuda.
-Τί είναι ρε;
-Νιιιιιρ!
... απλωσε το ποδαράκι της και ακούμπησε το mouse.
Οπως ακριβώς είχε κάνει και γάτος...
Πλησίασα τη μύτη μου στην μικροσκοπική της μύτη.
-Νιιιιιρ!
-Δεν ξέρω τί λες, γιατί δεν έχουμε κουβεντιάσει πολύ οι δυό μας... όμως νομίζω ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω γι’ αυτό που λες...
-Νιιιιιρ! ... με ένα πήδημα βρέθηκε στο πάτωμα. Πλησίασε την πολυθρόνα που καθόταν ο Schmuda.
-Νιιιιρ! (Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Είναι στεναχωρεμένος!)
-Νιαρ! (Είδες που στα’λεγα;)
-Νιιιρ! (Κάνε χώρο!)
-Νιαρ! (Ελα!)
Είναι δύσκολο πράγμα η αγάπη.
Και ενα είναι το μόνο σίγουρο: Δεν εκφράζεται με λόγια, αλλά με μαγεία!)
(Εσβησα αυτο που έγραφα και έγραψα αυτό!
Πέρισυ είχα ποστάρει http://manosantonaros.blogspot.com/2006/09/blog-post_115946071773862286.html Κλείνοντας, σας είχα υποσχεθεί ότι θα σας ξαναέγραφα για τη Μινού. Σήμερα ήταν ή ώρα. Μόνο που δεν το θυμήθηκα εγώ, αλλά μου το θύμισαν ο Schmuda και η Sherpa)
Mε τον φίλο μου τον Μπιλ, αγαπιόμαστε πολύ, αν βέβαια εξαιρέσει κανείς ότι εγώ δεν είμαι φαν της βαρώνης «Απρε τουάάάάάάαααααααα....» Βίκυς Λέανδρος.
Ο Μπιλ ήταν κουμπάρος μου στον δεύτερο γάμο μου με την Μαργαρίτα, αλλά ήταν και κουμπάρος του κουμπάρου μου στον πρώτο μου γάμο (πάλι) με (άλλη) Μαργαρίτα.
Κανείς από τους γάμους που «διαπλέκονται» σ’ αυτο το στόρι, δεν φτούρησε.
Ενα άλλο στοιχείο που κάνει το πράγμα πικάντικο είναι, ότι με την πρώτη Μαργαρίτα μου είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια και με την δεύτερη, χωρίσαμε την ημέρα των γενεθλίων της.
Ο Μπιλ είναι ο αγαπημένος της πιο αγαπημένης μ
ου φίλης, της οποίας ήμουν κουμπάρος στον γάμο της και εκείνη (μαζί με τον Μπιλ) κουμπάροι στον δεύτερο δικό μου.
(Φυσικά) ούτε της φίλης μου φτούρησε ο γάμος της.
Το καλοκαίρι καθώς χαζολογάγαμε στην βεράντα τούς είπα, ότι αν (λέμε «αν» ρε παιδί μου) παντρευτούν, φυσικά θα ήμουν ο κουμπάρος. Οταν είμαι χαλαρός λέω τα αυτονόητα.
Μου απάντησαν και οι δυο ταυτόχρονα:
-Μπααααα... δεν θα παντρευτούμε... και αν παντρευτούμε το’χουμε υποσχεθεί σε άλλον.
Με κάτι τέτοια χαλάνε οι παραδόσεις σ’ αυτον τον τόπο.
Δηλαδή τουρτούριζα.
Εκεί που έλεγα να πάω σπιτάκι μου, με πλησιάζει ένας καθ’ όλα καθωσπρέπει κύριος γύρω στα 35. Πουλόβερ, μπουφανάκι, μπλουτζήν, καλογυιαλισμένα παπούτσια, με την «Καθημερινή» υπομάλης, καθαρό, συμπαθητικό πρόσωπο.
-Συγγνώμη, είστε ο Αντώναρος ο δημοσιογράφος;
-Ναί.
-Μου επιτρέπεται να σας ρωτήσω κάτι;
-Bεβαίως!
-Αφου έχουμε –όπως λένε στην τηλεόραση- την καλύτερη φούντα της Ευρώπης, γιατί πίνουμε την μαλακία την αλβανική;
-.....
-Γεια σας! Καλό Σαββατοκύριακο!
Tον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη τον γνώρισα το 1987 στον 9,84.
Πωπωπω, πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Μόνο όταν μιλώ για πρόσωπα, κάνω κλικ με τον χρόνο.
Εκρηκτικός άνθρωπος. Οχι μόνο τώρα, αλλά από τότε και υποθέτω από πάντα. Ο Ιάσονας αγαπά πολύ τη μουσική και έτσι συχνά-πυκνά ερχόταν στην εκπομπή μας για να βάζει απλώς δίσκους... Το διασκέδαζε(ζαμε) πάρα πολύ. Κάναμε αρκετά μαζί και μερικά απ’ αυτα ήταν πολύ σημαντικά (για την εποχή τους)... ομως αυτά τον αφήνω τον ίδιο να σας τα πει (τον ψήνω για το διαδίκτυο)... μερικά είναι δικά του, προίκα του.... Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα, ήταν μια βραδιά που εμείς (η Αγάθη κι εγώ) κάναμε μια εκπομπή-διαγωνισμό με θέμα «ποιός μπορεί να πιεί περισσότερα ποτήρια νερό!»... Απίστευτες εποχες ραδιοφωνικής τρέλλας, που σήμερα ούτε θα περνούσε από το μυαλό οποιουδήποτε χαχαχαχαχαχαχαχα ραδιο-αναμορφωτή.
Ο Ιάσονας ήταν εκεί. Οχι όμως για να βάζει μουσική, αλλά για μεταφέρει.... τα νερά.... Μιλούσα στο μικρόφωνο (άκουγε όλη η Ελλάδα) και από «πίσω» ακουγόταν η η φωνή του Ιάσονα, που τραγουδούσε καθώς μετέφερε σε...δίσκο ποτήρια ξέχειλα νερό: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά για μένα αρκεί μια στιγμή για να συμπαθήσω, αγαπήσω έναν άνθρωπο. Η στιγμή μου με τον Ιάσονα ήταν αυτή, που σας περιέγραψα.
Μετα χαθήκαμε... δηλαδή δεν ξαναδουλέψαμε μαζί... όποτε όμως τύχαινε να συναντηθούμε κάναμε και οι δυο μας πολύ χαρά και πάντα βρίσκαμε την ευκαιρία να καπνίσουμε ενα τσιγάρο, να πούμε 2 κουβέντες... ποτέ για το παρελθόν... ούτε για το μέλλον... αλλά πάντα για το τώρα εκείνης της στιγμής.
Γελάω πολύ κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση. Δεν γελάω στα μούτρα του, αλλά από την χαρά, που μόνο ο Ιάσονας ξέρει να σου μεταδίδει.
Και ξαφνικά μαθαίνω πρίν απο μερικές μέρες ότι έπαθε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του, ότι μπήκε στο Νοσοκομείο κ.λ.π.
Αναστατώθηκα.
Δεν φοβήθηκα...γιατί τα’χω περάσει κι εγώ... αναστατώθηκα γιατί πέρασε από το μυαλό μου, ότι αυτός ό τόσο εκρηκτικός (επιμένω στον χαρακτηρισμό) υπήρχε πιθανότητα να έχει φοβηθεί, τρομοκρατηθεί... δεν μπορούσα να τον φαντασθεώ έτσι.... ή μάλλον δεν ήθελα να τον φαντασθώ έτσι.
Του άφησα ενα μήνυμα στο κινητό. Ηξερα πολύ καλά πόσο μετράει ένα τηλεφωνημα –σε τέτοιες στιγμές- από κάποιον που δεν είναι δα και κολλητός σου. Μιλήσαμε στο κινητό του... με πήρε ενα βράδι από την... εντατική χαχαχαχαχαχαχαχαχαχ... όπως και εκείνος είχα κι εγώ κινητό στην εντατική (μια φορά θα σας πω πόσο πολύ βοήθησε αυτο το κινητό μου έναν άλλον ασθενή στο διπλανό κρεββάτι στην εντατική).
Του’χα γραψει στο SMS να μην φοβάται καθόλου τώρα που πέρασαν τα δύσκολα και ότι η περιπέτεια του τελικά θα δει, ότι θα αποδειχθεί... δώρο.
Κτύπησε λοιπόν το τηλέφωνο μου και μια φωνή μου είπε:
-Δωγο; Πές μου τώγα αμέσως, τί εννοείς δώγο!
Το χαμόγελό μου εφτασε στα αυτιά. Εκτός από υγιής ήταν και ο Ιάσονας που ήξερα.
Με πήρε ξανά μετά από 2 μέρες, για να πιούμε... τσάι.
Τον ρώτησα τί ώρα ήθελε να πάω στο Νοσοκομείο.
Μα δεν ήταν στο Νοσοκομείο... σπίτι του ήταν... και το τσάι ήθελε να το πιούμε στο café της Μ. Βρετανίας.
Ο γιατρός μου ο Λευτέρης Τσιάμης είναι ευτυχής όταν οι ασθενείς του ξαναμπαίνουν αμέσως στην ζωή που είχαν πριν (χωρίς τις υπερβολές)...
Βρεθήκαμε στην Μ. Βρετανία. Σηκώθηκα τουλάχιστον 30 φορές από τη θέση του, μίλησε τουλάχιστον με 25 άτομα στο τηλέφωνο... ο καθένας του είπε τί ακριβώς έπρεπε να κάνει.... διαβεβαιώσε τη μαμά του, ότι δεν καπνίζει... ρτούφηξε το τσάι... μετα αναρωτήθηκε αν θέλει ενα χαμομήλι...
Ακουσε για πολύ ώρα σιωπηλός (πόσο περίεργο!!!) αυτά που του έλεγα. Κουμπωσε στο μυαλό του μερικά και ενώ ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε ότι ερωτήσεις-απορίες είχε, μου λεει:
-Και όπως είπε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ξύλο βγήκε από....».... και πριν προλάβω να ανασάνω συνέχισε.... «βέβαια, και ο Μινωτής το 1965....»... «για να μη σου πω για τη Μελίνα....»
Του είπα να μην καταναλώνει πράγματα που τελειώνουν σε –ίνη....
-Πες ένα... μου είπε ατάκα.
-Καφεϊνη, τεϊνη, νικοτίνη....
Με κοίταξε πολύ σοβαρά...
-Μπισκότα Αλατίνη;
Ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο υγιής. Ηταν κάτι περισσότερο: καινούργιος.
Τον παρακάλεσα να με φωνάζει στην εκπομπή του κάθε πανσέλήνο και να αποκωδικοποιήσουμε τον φόβο που νιώθουν πολλοί, που είχαν πρόβλημα με την καρδιά τους....
-Γιατί κάθε πανσέληνο;
-Ετσι μουρθε...
-Δεν μπορεί.... πες μου αμέσως: γιατί κάθε πανσέληνο;
Ξετρελλαίνομαι για τους ανθρώπους που από το πουθενά, μπορούν να κάνουν στη στιγμή ενα ολόκληρο επιθεωρησιακό νούμερο.... Τέτοιος είναι ο Ιάσων.
Ξέρετε, πότε δεν έκρυψα ότι θεωρω το blogging δημοσιογραφία. Πολύ ελεύθερη (προς το παρόν) δημοσιογραφία. Κατα τη γνωμη μου, η δημοσιογραφία έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να πληροφορεί τον κόσμο. Τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.
Μια χαρά είναι ο Ιάσονας και δεν χρειαζόταν το δικό μου ποστ. Ομως μου’δωσε πάσα.... από τότε που έπαθα το έμφραγμα, θεωρώ απόλυτη υποχρεωση μου, να πληροφορώ τον κόσμο ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου ενα έμφραγμα, ένα μπαλονάκι....
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η αρχή ενός (καινούργιου) κόσμου, με όπλο τη γνώση του παρελθόντος. Γιορτάζω κανονικά ώς δευτερα γενέθλια μου την 19η Μαίου... όχι επειδή γλύτωσα (πρόσκαιρα άλλωστε όπως όλοι μας) αλλά επειδή ξαναγεννήθηκα.... ξαναείδα τον κόσμο... πιθανότατα και πάλι λάθος... αλλά είχα και μια δεύτερη ευκαιρία... και αυτό είναι από μόνο του γοητευτικό.
Ειναι δύσκολο πράγμα να πει κανείς, αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Οπως και ναχει.... καθώς οι απόψεις διίστανται.... ένα είναι το σίγουρο: είτε μισοάδειο είναι, είτε μισογεμάτο... μπορείς πάντα να το γεμίσεις.
Ή να το πιείς άσπρο πάτο.
Στην υγειά σου Ιάσονα! Είναι ακριβώς όπως τόλεγε ραδιο-πανελλαδικά 20 χρόνια πριν: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»
Προσπαθώ εδω και μερικές μέρες να σκεφτώ γιατί συμπάθησα και συμπαθώ τόοοοοοοοοοοοοοοσο τη Μανίνα Ζουμπουλάκη. Ενα πολύ βασικό είναι ότι μου θυμίζει έντονα τη μάνα μου. Εννοώ τη θηλυκότητα της μάνας μου (δεν είναι καθόλου αστεία πράγματα αυτά). Ενα άλλο είναι η η φωνή της και ενα τρίτο το χιούμορ της, που νομίζεις ότι δεν θα’΄ρθει ποτέ και αυτο το γαμημένο είναι πάντα εκεί στην καταλληλότερη στιγμή.
Δεν θέλω να σας πω για το ταλέντο της στο γράψιμο. Οσοι την παρακολουθείτε είμαι σίγουρος ότι έχετε την ίδια εξαιρετική γνώμη μαζί μου. Τζάμπα μαγκιά είναι να εκθειάζεις το ταλέντο ενός ανθρώπου, που το’χει αποδείξει τόσες φορές.
Τη Μανίνα τη γνωρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δουλεύαμε μαζί στον «Ταχυδρόμο». Βγαίναμε βόλτες στα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου συνήθως έβλεπε τί «παίζει»... δεν είμαι σίγουρος αν ήθελε να κάνει shopping ή ρεπορτάζ.... Θυμάμαι όμως ότι φορούσε τα πιο απίστευτα σκουλαρίκια... πολύχρωμα, ξύλινα, με παιγνιδάκια, με χάντρες, μανταλάκια.... ταφτιαχνε μόνη της... Το διασκέδαζα πολύ... μέχρι που καμμιά 20αριά χρόνια μετα, βλέπω όλα τα κοριτσόπουλα να φορούν τα ίδια. Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά χαμόγελα των άλλων. Θυμάμαι επίσης ότι αυτό, που είχε στο μυαλό της, το’λεγε με μια ανάσα... όπως ακριβώς γράφει.
Το καινούργιο της βιβλίο έχει τίτλο « Πως να γράψεις». Διάφοροι φίλοι της μαζευτήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου. Μίλησε ο καθηγητής Λογοτεχνίας Μίμης Σουλιώτης και διάβασαν κείμενα οι ηθοποιοί Δήμητρα Ματσούκα και Χάρης Ασημακόπουλος.... Είπαν πολλά και σπουδαία για το βιβλίο της... ο Χρήστος Χομενίδης έκανε το happening ελαφρώς Πνύκα και πολύ το ‘φχαριστήθηκα...ο Γρηγόρης Ψαριανός άκουγε προσεκτικά ... ο Γιώργος Παυριανός στην πρώτη σειρά την κοιτούσε με λατρεία και δίπλα του η Κατερίνα Λάσπα, που πρέπει να σας πω ότι ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Και bloggers ήταν εκεί και περαστικοί ήταν και θαυμαστές.... Μια όμορφη ατμόσφαιρα... τις λατρεύω τις παρουσιάσεις βιβλίων, αφού κάποτεσε μια παρουσίαση γνωρισα τον έρωτα της ζωής μου, που αργότερα μεταμορφώθηκε στον εφιάλτη της ζωής μου.... με άλλα λόγια (σχεδόν) φυσιολογικά πράγματα....
Ολα θα κυλούσαν κανονικά.... μέχρι που άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες του ημιόροφου του βιβλιοπωλείου ο Μάνος Ελευθερίου.
Ποιός;
Ο Μάνος Ελευθερίου;
Ποιός;
Ο Μάνος Ελευθερίου ο Θεός.
Τί ένιωσα;
Μα τί άλλο;
Καμάρι για τη φίλη μου(τη νιώθω πολύ φίλη μου παρ’ όλο που βλεπόμαστε εξαιρετικά σπάνια). Ο κ. Ελευθερίου ήταν εκεί για να τιμήσει τη συνάδελφο του. Ηθελα πάντα να του σφίξω το χέρι, αλλά δεν τόλμησα... Ντράπηκα σαν παιδί. Σήκωσα όμως τη μηχανή μου και τράβηξα μερικές φωτό του.
Να το πάρετε το βιβλίο της Μανίνας... Είναι ενας καταπλήκτικός οδηγός-φίλος (όπως πολύ εύστοχα είπε ο κ. Ασημακόπουλος) για όσους θέλουν να γράψουν. Μάλιστα.
Προσωπικά δεν μ’αρέσουν αυτοί οι «οδηγοί», αφού δεν πιστεύω ότι το γράφειν διδάσκεται. Γράφεις επειδή κάτι σε ζμπρώχνει να γράψεις.
Τελεία.
Αν σε διαβάζουν γράφεις καλά, αν δεν σε διαβάζουν γράφεις γιατί απλώς γουστάρεις...
Το βιβλιο παρ’όλα αυτα το διάβασα μονορούφι. . Γέλασα πολλές φορές. Πολύ χιούμορ και πολύ Μανίνα... μάθημα συγγραφής; ΟΚ. Ομως με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μεσα από τα παραδείγματα είδα την ελληνική πραγματικότητα ... είδα μαθήματα ψυχολογίας... είδα βέβαια φιλοσοφία και αν θέλετε, είδα τον πόνο που κουβαλάει κάθε άνθρωπος που είναι πάνω από 30.ετών.... είναι ενα δικό της οδοιπορικό.
Δεν μ’αρέσει να γράφω τη γνώμη μου για βιβλία. Πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να γράψει για κάτι που έγραψε άλλος... το βρίσκω ελαφρώς σχιζοφρενικό... είναι σαν να απαντάς με τραγούδι στο τραγούδι, με ζωγραφιά στη ζωγραφιά.....
Μπορώ να σας πω μόνο ότι εμένα μ’αρεσε πολύ.
Αν τις συμβουλές τις κάνει ρόλους θα μιλάμε για ένα υπέροχο σενάριο.
Γνωρισα τη Μαλβίνα, γνωρίζω τη Μανίνα. Κατα τη γνώμη μου δυο από τις πιο σημαντικές δημοσιογράφους-συγγραφείς της εποχής μας.
Είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό.
Πολυ-πολύ ευτυχής.... και αν με ζηλεύετε, κάνετε πολύ σωστά.
attachment: Πριν μερικά χρόνια την είδα ενα βράδι σε κάποιο club. Δεν θυμάμαι πού και πότε. Καθόταν στη μπάρα μαζί με παρέα. Το φως ήταν άσπρο και συγκεκριμένο μεσα στο σκοτάδι, σαν από μοναχικό προβολέα... η ηρεμία του club μετά το νταβαντούρι. Ο dj έπαιζε ενα κλασσικό ροκ κομμάτι... η Μανίνα σηκώθηκε και κάτω από το φως χόρεψε μόνη της την ωραιότερη ροκιά που΄χω δει ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα αν ήταν ερωτευμένη ή πονεμένη. Αυτό άλλωστε είναι ροκ. Το φωτογράφησα στο μυαλό μου για πάντα.
attachment2: Πολύ μεταξύ μας, επειδή πολλοί και πολλές εδώ μέσα πιστεύουμε ότι είμαστε αδικημένοι Ντοστογιέφσκι... καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που λέει η κυρία Ζουμπουλάκη. Ρε παιδί μου, κάτι μπορεί να μας έχει ξεφύγει... ποτέ δεν ξέρεις...
άσχετο (με το θέμα) attachment: Οσοι κι όσες από σας θέλετε να διαβάσετε (μάθετε) πώς νιώθουν σήμερα τα νεαρά παιδιά, ρίξτε μια ματιά σ' αυτο εδώ post της Σοφίας Χο.
