αχ, ουρανέ μου….

αφιερωμένο σε όσους έχουν παραδεχθεί τα λάθη τους!

Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι στο φόρτε του.

Κάνω ραδιόφωνο στον Alpha. Δίπλα μου έχω ένα 20χρονο κορίτσι. Παλιά μου μαθήτρια στον ΑΝΤ1.

Με το πού πήγα για πρώτη φορά στον σταθμό την είδα στην αίθουσα των δημοσιογράφων…. Αμισθη… υπο δοκιμή δηλαδή… απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου… κι όχι μόνο τη δική μου, αλλά δυστυχώς όχι όλων.

Στη σχολή τους έλεγα να μην κολώνουν κι όταν θέλουν μια δουλειά να τη διεκδικούν.

-Τι κάνεις εσύ εδώ; τη ρώτησα μισο-αστεία μισό-σοβαρά.

-Κάθομαι κ. Αντώναρε.

Ομορφη κοπέλα. Με καταπληκτικά μάτια. Την θυμόμουν από την τάξη, που ήταν όλο διαφωνίες….

Πήγα στον διευθυντή που ήταν γνωστός μου και του είπα ότι αυτή την μικρή θα την πάρω στην εκπομπή μου για να με βοηθάει… (Θέλω να σας πω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα βοηθό…γιατί βασικά τους ξεχνάω… είμαι μοναχικός λύκος.)

Μου χαμογελασε πονηρά και μου είπε:

-Πάρ'την…

Πήγα στην αίθουσα και της είπα:

-Μπρος, πάμε….

-Πού;

-Να κάνουμε εκπομπή!

(Το κορίτσι πρασίνισε. 1^ον δεν ήταν προετοιμασμένο (καλό αυτό) και 2^ον (παρ΄όλη την ηλικία της) κρατούσε μικρά καλάθια. Κάτι θα΄ξερε…

-Και τι θα λέω;

-Θα λες τα τηλέφωνα… την ώρα… και την πάσα για τις διαφημίσεις… πετάχτηκε μια συνάδελφος από δίπλα.

Η κοπέλα με κοίταξε διστακτικά.

-Ναι, πάμε μόνο… γιατί δεν έχουμε χρόνο.

Μπήκαμε στο studio . Πρώτη φορά εγώ πρώτη κι εκείνη γενικώς….

Της έβαλα με το ζόρι τα ακουστικά και αρχισα….

-Καλημέρα σας κυρίες και κύριοι στο μικρόφωνο ο Μμμμμάνος Αντώναρος και μαζί του η…. (δεν λέω το ονομά της γιατί μπορεί να μην θέλει)….

(Τραγούδι)

Το κορίτσι…δεν πίστευε στ' αυτιά του…

-Είπατε το ονομά μου;

-Φυσικά… τι να έλεγα της μαμάς σου;

-Χαχαχαχαχα…

-Ραδιόφωνο δεν ήρθες να κάνεις; Ε, ραδιόφωνο θα κάνουμε….

(Τελειώνει το τραγούδι)

Την παρακαλώ να πει τα τηλέφωνα…

Κάνει δυο σαρδάμ… της λέω ένα αστειάκι…κάνει άλλα τρία… τραγούδι…. Μόλις είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός…

-Ευχαριστώ πολύ…. μου λέει όταν τελειώσαμε μετά από μία ώρα.

-Περικαλώ… να θυμάσαι ότι η ζωή είναι απλή.

Δεύτερη μέρα….

Ούτε ένα σαρδαμ στα τηλέφωνα…. Είπε και δυο λογάκια….

Την τέταρτη μέρα… την ρώτησα αιφνιδιαστικά:

-Πώς το βλέπεις το μέλλον με αυτά που γίνονται στο Ιράκ….

-Το μόνο που ξέρω είναι καλό θατανε να αγοράσει κανείς αυτή την εποχή κανένα οικοπεδάκι εξω από τη Βαγδάτη, είπε και με άφησε μαλάκα.

Τι μας είπε αυτή η κοπέλα;

Τι μας είπε αυτό το παιδί που για δυό χρόνια θα'πρεπε (υπο κανονικάς συνθήκας) να λέει τα τηλέφωνα και να φέρνει καφέδες….Τί μας είπε;

Μας είπε την φρέσκια ιδέα του φρέσκου μυαλού, που βλέπει φρέσκα το παρόν και φυσικά το μέλλον. Προφανώς και σε λίγα χρόνια αυτή η περιοχή θα'ναι χρυσάφι κι όχι μόνο λόγω του πετρελαίου….

Δεκάδες αναλύτες πέρασαν από τα μικρόφωνα και τις κάμερες… ούτε ενας δεν σκέφτηκε ότι το αύριο, αποκλείεται να είναι όπως το σήμερα…. Δείτε αν δεν με πιστεύετε την βασανισμένη πρώην Γιουγκοσλαβία….

Από την επόμενη μέρα της έδινα όλο και περισσότερο ρόλο… Με εκνευρίζουν εκείνοι που δίνουν μισά δώρα. Είπε και τις βλακιούλες της, έβαλε και τη μουσική της… την κοπάνισε 2-3 φορές για τον γκόμενο κ.λ.π. όλα φυσιολογικά δηλαδή….

Η χαρά όμως που έκανε όταν την άκουγε η μάνα της ή οι φίλοι της ήταν απερίγραπτη…μαζί και η δική μου….

Μετα από κανέναν 3μηνο ήρθε με κατεβασμένα τα μούτρα….

-Φεύγω κ. Αντώναρε… βρήκα μια υποτροφία στην Αγγλία…. και εδώ δεν βλέπω φως….

-Να πας στο καλό και να θυμάσαι ότι η ζωή είναι απλή.

Πήγε… μιλούσαμε αραιά και πού με e-mail… ξαναγύρησε… πήγε και σε άλλη σχολή… άλλο πτυχίο… την είδα τυχαία τις προάλλες στον δρόμο και χαρήκαμε πολύ…. έδινε εξετάσεις….

Πέρασαν 4-5 χρόνια και αντί να εργάζεται σπουδάζει…. για να επιστρέψει και να λέει τα τηλέφωνα και την ώρα….

Ρε γαμώ την πουτάνα μου… τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά για να αποδείξουν σε μας τους ημιμαθείς ότι αξίζουν; Πόσες ξένες γλώσσες να μιλούν; Πόσα πτυχία; Πόσα «ναι» που δεν θέλουν, πρέπει να πούν;

Όχι, δεν θέλουν την ευκαιρία τους στα 30 τους… στα 22 τους την θέλουν… δεν μιλάω για τα τσογλάνια (που στο φινάλε καλά κάνουν), μιλάω για εκείνα τα παιδιά, που βλέπουν γύρω τους πράγματα να γίνονται, ξέρουν ότι ξέρουν καλύτερα από άλλους και όμως δεν τους δίνει κανείς σημασία.

Και μετα βγαίνετε εσείς στα comments και αρχίζετε:

-Ναι δίκιο έχεις…

-Αχ, τι καλός άνθρωπος που είσαι….

-Αυτή η χώρα δεν θα πάει μπροστά γιατί τα νιάτα…..

Αρχίδια.

Αρχίδια μάντολες….

Δεν είμαι εγώ καλός… Αυτοί είναι κακοί. Δεν είμαι εγώ τρελλός…. Αυτοί είναι μαλθακοί και παρτάκηδες. Προφανώς και έχω δίκιο… μόνο που το δίκιο μου περιορίζεται στην ελευθερία μου να το γράφω ΕΔΩ και σε σας που το διαβάζετε…. Μετα το δίκιο γυρνάει προς το μέρος μου και μου κάνει ασεμνες χειρονομίες….

Θέλετε να σας πω για τον Μάρκελο, ετών 25 προγραμματιστή σε ένα κανάλι, που τον σουτάρανε μόλις έγιναν οι πρώτες «περικοπές»…. Πού είναι ο Μάρκελος τώρα; Στο Σιάτλ μεσοτοιχία με τον με τον Μπίλ Γκέιτς….

Πότε νομίζετε ότι θα τον φωναζε ο Γκέϊτς;

Στα 45του;

Τι προτείνω;

Μην περίμένετε να αρπάξετε την ευκαιρία. Δεν είναι σίγουρο ούτε ότι θαρθει, αλλά ούτε ότι θα την δείτε, αν έρθει….

Δημιουργείστε την ευκαιρία.

Δηλαδή: εχετε μια δουλειά… κάντε την καλά και βάλτε το διαφορετικό, χωρίς να τους ρωτήσετε…. Αν ρωτήσετε , χαθήκατε… και επειδή θα τους αρέσει… πείστε τους ότι δεν ήταν δική σας ιδέα, αλλά δική τους…

Ο ουρανός θα'χει ανοίξει….

Α, και μην γίνετε ποτέ γρανάζια.

Ποτέ των ποτών, που΄λεγε κι ο Τσιφόρος, πού ήταν και μάγκας και κύριος και σοφός.

οι φάροι

Σ’αυτόν εδώ το χώρο –το internet-…είμαι ο μεγάλος.
Σε ηλικία εννοώ… από τότε που ασχολήθηκα (και έχουν περάσει πολλάαααα χρόνια) ήμουν πάντα ο μεγαλύτερος.
Αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο συναίσθημα για μένα, αφού στην οικογέnεια μου ήμουν ο Βενιαμίν… ανάμεσα σε πολυάριθμα ξαδέλφια ήμουν ο μικρότερος… άρα απέκτησα και την ψυχολογία (βλ. αντιδράσεις) του μικρότερου.
Θυμάμαι την εποχή που τα forums και τα chatroooms ήταν πολύ της μόδας, προσπαθούσα να μάθω Photoshop και διάφορα άλλα συναφή. Φυσικά είχα απορίες… που κανένας του κοντινού και επαγγελματικού περιβάλλοντος δεν μπορούσε να μου λύσει….
Προσπαθούσα λοιπόν να ρωτήσω τους πιτσιρικάδες.
Ελα όμως, που αυτοί δεν γουστάριζαν να μου μιλήσουν (και καλά έκαναν)… με το hello που έγραφα με μπλοκάρανε. Καταλάβαιναν με το πρώτο πάτημα στο keyboard ότι δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς…
Ετσι κι εγώ απλώς παρακολουθούσα μπας και μάθω τίποτα (Attachment: τα περισσότερα πράγματα τα έμαθα στην ζωή παρατηρώντας κι όχι ρωτώντας.)
Κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς είχε μια απορία για το photoshop που κανένας δεν ήξερε την απάντηση. Κανένας πλην εμού… του έγραψα δειλά-δειλά και ώ του θαύματος με ευχαρίστησε και μου άνοιξαν την πόρτα από τότε….
Πωπωπωπωπωπω μεγάλη μου νίκη. Οσοι το’χουν δοκιμάσει ξέρουν τι εννοώ.
Γιατί με δέχτηκαν;
Μα γιατί μίλησα την γλώσσα τους και δεν επέμενα να μιλάω τη δική μου.
Παρ’ όλα αυτά η θέση του μεγαλύτερου με κάνει να νιώθω άβολα. Μισώ να συμβουλεύω ανθρώπους, αλλά όταν συνομιλείς με μικρότερους η συμβουλή είναι συνεχώς κάτω από τη γλώσσα σου…

Τους τα κάνω ιστορίες. Τους τα κάνω cartoons… μπας και βγάλω το περιτύλιγμα της συμβουλής… Ενας Βενιαμίν λοιπόν σε λάθος ρόλο.
Ναι… ναι… μην αρχίσετε … μα εσύ είσαι νέος…. μακάρι πολλοί 20άρηδες… κ.λ.π. αυτά είναι λόγια… αληθινά πιθανότατα… αλλά λόγια.
Ο Βενιαμίν μέσα μου όμως ζει και βασιλεύει. Συχνά-πυκνά παλιμπαιδίζει επικίνδυνα.
Και ξαφνικά εμφανίζεται από πουθενά ένας φως στον υποχρεωτική από-βεμινιανισμό μου.
Εγώ του μιλάω στον πληθυντικό και αυτός με λέει «αγόρι μου». Με κανακεύει, με προσέχει και πάνω από όλα: ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ.
Ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος.
Ετων 82, ρεπόρτερ, έχοντας φάει τη ζωή με το κουτάλι και έχοντας γνωρίσει ανθρώπους, που μπροστά τους η Μαντόνα η ο Μπέκαμ είναι μέτρια γνωριμία.
Από τότε που έγραψα γι’ αυτόν (που όπως σας είπα δεν γνωριζα) νομίζω ότι έσκασε μια βόμβα στο μυαλό του ρεπόρτερ. Λέει συνέχεια ότι είναι 82 και πώς «όταν πεθάνει….», αλλά βασικά είναι γεμάτος ζωή και έτοιμος να ξεκινήσει τα πάντα. Ετοιμος να πάρει κάμερες, να φτιάξει e-αρχεία για το τρομερό του προσωπικό οπτικοακουστικό αρχείο.
Αληθινά με συγκινεί πολύ που είναι στο internet. Πάντα το πρότεινα σε μεγάλους ανθρώπους να ρίχνουν πασιέντζες στο κομπιούτερ του εγγονού τους… το’κανα σκόπιμα για να τους φέρω σε επαφή με το «διαβολικό» μηχάνημα. Και αυτός το’χε κάνει από μόνος του… και δεν ρίχνει πασιέντζες, αλλά κείμενα… To κάνει update κάθε μέρα.
Αν μπείτε στo site του, με μια δεύτερη ματιά θα δείτε ότι ο άνθρωπος κάνει blogging , χωρίς να είναι στα blogs. Νομίζω ότι το ανακάλυψε μόνος του στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να επικοινωνήσει με το αναγνωστικό κοινό.
Να’μαι λοιπόν ξαναμανά σε συμβουλευτική θέση….
Ναι, αλλά αυτή την φορά είμαι στην θέση του αγαπημένου μου Βενιαμίν. Μια παλιά πολυθρόνα που έχει την λακούβα του κορμιού μου. Μια πολυθρόνα που την είχα αποσύρει για πάντα στην αποθήκη μου.
Να σας πω και ένα μυστικό:
Βενιαμίν ξε-Βενιαμίν (με όλα τα καλά που συνεπάγεται) ήθελα πάντα και από πάνω να κάνω τον αρχηγό. ( να ξέρατε τι έχει τραξήξει κόσμος και κοσμάκης απ’ αυτό μου το κουσούρι… και το πιο αστείο είναι ότι μέχρι πρόσφατα νόμιζα ότι ήμουν … υποχωρητικός….)
Και να που τώρα το μπορώ.
Μου τηλεφωνεί περίπου κάθε δυο μέρες. Βασικά (νομίζω) γιατί καταλαβαίνω την γλώσσα του. π.χ. ξέρω ποιος είναι φωτογράφος Κλεισθένης, όταν αναφέρει το ονομά του.
Ο άνθρωπος είναι γεννημένος story teller (ελπίζω να μην τον προσβάλω, αλλά υποθέτω γι’ αυτό τον έκαναν παρέα ο Ωνάσης, η Μελίνα, ο Χατζιδάκης κ.λ.π.) και ξαφνικά βρέθηκε σε έναν κόσμο, που οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του, δεν είναι πλέον γνωστοί…
-Ποια είναι η Γκρέτα Γκάρμπο; Αααααα ναι μωρέ… ηθοποιός….συνάδελφος της Μιμής ΝτενίσηΣ;
Του γάμισες την ιστορία και μαζί την διάθεση για ιστορία.
Του είπα ότι έχω προλάβει τον Αλέκο Σακελάριο και ατάκα μου είπε:
-Τον Βασίλη Αυλωνίτη; Σπουδαίο παιδί…
Παιδί; Ο Αυλωνίτης;
Τρελλαίνομαι… στην αρχή με ρωτούσε διερευνητικά ( με διακριτικότητα) π.χ. αν ξέρω ποιος ήταν ο Λογοθετίδης.Του εξήγησα ότι ξέρω ποιος είναι, αλλά προφανώς δεν έχω προλάβει να παίξω τάβλι μαζί του….
Εβαλε τα γέλια… και πεταχτήκαμε μέχρι την Ελένη Βλάχου, που μια φορά τον μάλωσε επειδή έγραψε ότι οι γυναίκες του Ωνάση πήγαν μαζί του επειδή είχε και χρήματα…. Τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος στην ηλικία του, από το να μιλήσει γι’ αυτά που είδε και έμαθε;
Ρε παιδιά, αυτός θέλει να τα κάνει πόστ. Είναι τρομερό πράγμα.
Έναν μεγαλύτερο βρήκα και αυτός είναι καρα-πιτσιρικάς… Σε λίγο τον βλέπω να παίζει και Warkraft.
Koιτάξτε, για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους, οι ρεπόρτερ εκείνης της εποχής, δεν ήταν δα και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Αστε που ήταν εξαιρετικά ειδικές ψωνάρες, αφού ούτε τηλεόρασεις υπήρχαν, ούτε αναγνωρισμότητα και μεταξύ μας ούτε τίποτα σπουδαίοι μισθοί.
Το συνωμοτικό ήταν δεύτερη φύση τους.
Θα σας πω παράδειγμα…
Ο κ. Λιμπερόπουλος μου μιλούσε στο τηλέφωνο και μου΄λεγε ότι ο Ωνάσης αγαπούσε τον μικρό Τζον-Τζον Κέννεντι (αυτόν που έπεσε με το αεροπλάνο) και τον μάθαινε ελληνικά, ζεϊμπέκικο και πώς ο Ωνάσης όταν ήταν στον Σκορπιο, δεν κοιμόταν ποτέ με την Τζάκι… αλλά προτιμούσε τα … χαλίκια της παραλίας…. μου’λεγε επίσης ότι τελικά είχα δίκιο… και πώς διάολο το’ξερα ότι όταν τραγουδούσε η Κάλλας, της φώναζε: Μαρίτσα (!!!!!!!!) σταμάτα!
Την Μαρία Κάλλας την φώναζε: Μωρή Μαρίτσα….
Ξέρετε, ή ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο δεν είναι μόνο ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ελευθερίος Βενιζέλος, ο εμφύλιος, ο Μεγαλέξανδρος κ.λ.π. Είναι και ο Ωνάσης… είναι και η Κάλλας…. είναι βέβαια ο Χατζιδάκης…. είναι ο Γκάλης… μάλλον δεν μας κάνει καλό η αρχοντοχωριάτικη άποψη, ότι η ιστορία είναι μόνο η πολιτική, οι πόλεμοι, οι εφιάλτες και οι ήρωες….
Εμένα με ενδιαφέρει πώς ο κύριος Αρίστος πήδαγε την Λί Ράτζβιλ πριν παντρευθεί την αδελφή της, Τζάκι Κέννεντι. Με ενδιαφέρει η άποψη του Μάνοι Χατζιδάκη για τον Αντι Γουόρχολ, όταν και οι δυό τους δεν ήταν γνωστοί….με ενδιαφέρει να ακούω ότι ο Μάνος Χατζιδάκης πήγαινε στο σπίτι τις Εσκενάζι και του τραγούδαγε σμυρνέϊκα…
Κι αυτά είναι ιστορία και μάλιστα σημαντικότατη… εξαιρετικά σημαντική.
Κάποια στιγμή λοιπόν του είπα:
-Κύριε Λυμπερόπουλε, πέρασε από το μυαλό μου να σας μαγνητοφωνήσω… δεν το έκανα μόνο και μόνο επειδή είστε ρεπόρτερ. Είναι ανεκτίμητα αυτά που μου λέτε….
Σταμάτησε αυτόματα να μιλάει.
-Αν με μαγνητοφώνησες, θα σου κόψω την καλήμέρα…
-Μα αφού εγώ σας τόπα…. ( ο Βενιαμίν τώρα πήγαινε να κάνει πουτανιές στην πουτάνα!)
-Καλά, αν με μαγνητοφώνησες να τα σβήσεις….
-Δεν σας μαγνητοφώνησα….
Εχω την αίσθηση ότι μετά από λίγο το καλοσκέφτηκε και μάλλον του άρεσε….
-Αμα είναι να με μαγνητοφωνήσεις να μου το πεις να σου πω περισσότερα… μου είπε σε λίγο….
-Δεν σας μαγνητοφονώ….
-Καλά… καλά…. Και αμέσως άρχισε έναν άλλον χείμαρρο ιστοριών πού μια με πήγαιναν στο Χόλιγουντ και μια στην γατούλα του που πέθανε στην αγκαλιά του… κάθε τόσο σταματούσε και με ρώταγε:
-Με μαγνητοφωνείς;
-Όχι!
-Καλά, γιατί αν είναι να με μαγνητοφωνήσεις να μου το πεις να σου πω τα σημαντικά.
(Ξέρει και ξέρω ότι αν ήταν να τον μαγνητοφωνήσω δεν θα του το’λεγα για να μην λογοκρίνει την σκέψη του…. Όμως εγώ δεν υπήρξα ποτέ μου ρεπόρτερ … και μόνο απ’ αυτό θα με καταλάβαινε στο λεπτό!)
Να’μαι λοιπόν ξανά ο μικρότερος.
Με τον κ. Λιμπερόπουλο δεν συμφωνώ σε πολλά πράγματα. Δεν πειράζει… δεν είμαι εκεί για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω….είμαι όλος αυτιά…. Και οι άνθρωποι στην ηλικία του έχουν την πολυτέλεια να πιστεύουν ο,τι γουστάρουν…. Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν ότι στα 82 του τα αντανακλαστικά του δουλεύουν σαν μικρού παιδιού… Μου έριξε 2-3 φορές το αγκίστρι για να δει τι καπνό φουμάρω… και μόλις κατάλαβε ότι δεν τσιμπάω σε μερικά πράγματα, μάζεψε τα αγκίστρια του και έγινε φιλικότερος και αποκαλυπτικότερος. Καθαρή σκέψη.
Στα 82 τους ξέρει γιατί λέει κάθε του λέξη… και σας διαβεβαιώνω ότι λέει με ρυθμό πολυβόλου χιαλιάδες… μου είπε αναρίθμητες ιστορίες και είμαι σίγουρος ότι δεν είπε τίποτε, που να μην ήθελε να το πεί… και όμως ο λόγος και το μυαλό έτρεχαν…
Χθες το μεσημέρι μου τηλέφωνησε έντρομος.
Είχε ανακαλύψει ένα ορθογραφικό λάθος στο κείμενο που ποστάρισε… και πωπωπωπωπω… τώρα που αυξήθηκαν οι αναγνώστες του (μπράβο σας βρε που μπήκατε και είδατε το site του) θα νομίσουν ότι είναι άγράμματος…
Εβαλα τα γέλια…
-Να προσέχεις αγόρι μου να μην καταντήσεις σαν και μένα… μου λέει.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί… να πάω 82 και να γράφω στο αντίστοιχο internet…; Να γνωρίσω τον Sting και να πίνουμε μαζί καφεδάκια…. να με καλεί η στα πάρτι του ο Τζόμπς της Apple…. να με παίζει στα γόνατά της η Γιόχανσον και να παίζει πιάνο στα πάρτι μου ο Ελτον Τζον και μετά να κάθομαι να τα λέω στους νεότερους;
Αμην Παναγία μου….
Μικρός είμαι ακόμα… πού ξέρεις…

Του αφιερώνω αυτή τη σειρά από αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Την έχω ονομάσει «οι Φάροι» γιατί φωτίζουν από μέσα προς τα έξω… και δεν ήταν δικιά μου ιδέα, αλλά της φίλης μου της Μαργαριταρένιας, που έχει εξαιρετική καλλιτεχνική ματιά και γνώση… αλλά μάλλον θα….
Να’τα πάλι… ρε μαλάκα… δεν σου είπα να μην κάνεις τον μέντορα;

κουμπί

Ολοι οι άνθρωποι έχουν ένα κουμπί.

Όχι δυό ή τρία ή χίλια.

Ενα μόνο, που είναι και το (για να συνεννοηθούμε) drive τους.

Αν καταφέρεις να το ρεγουλάρεις (up/down) τότε ο(η) άλλος είναι αυτό που λέμε «του χεριού σου!»

Ο,τι και να κάνει, ανεβοκατεβάζεις την ένταση και έρχεται στα ίσια του.

Είτε είναι βασιλιάς, είτε είναι υποψήφιος (όταν το βάζουν τίτλο αυτό, ξετρελλαίνομαι) νομαρχιακός σύμβουλος.

(attachment1: "Εμένα που με βλέπεις ήμουν υποψήφια δημοτικιά σύμβουλος στις προτελευταίες δημοτικές εκλογές!" Το λέει και καμαρώνει. Και συ κοιτάς σαν βλάκας και αναρωτιέσαι: να γελάσω ή να την γαμωσταυρίσω; Δηλαδή δεν φτάνει που εκτέθηκες, σε μαύρισαν κι από πάνω.)

Tεσπα… τι λέγαμε… αν ναι… για το κουμπί… αμα στο βρούνε χάθηκες… θα τρέχεις από πίσω και θα παρακαλάς.

Κάποτε όταν δούλευα σε ένα ιδιωτικό κανάλι είχαμε μια διευθύντρια, που λάτρευε τις συσκέψεις κανένα μισάωρο πριν την κάνουμε για το σπιτάκι μας… Αυτή λοιπόν, είχε (λέμε τώρα) ένα κουσούρι.

Φοβόταν ότι θα πεθάνει από κάποια καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, εμβολή κ.λ.π.

Όταν ήθελα να της πάρω κάτι, έμπαινα μέσα στο στο γραφείο της πρωί-πρωί και της έλεγα:

-Ετσι μπράβο γλυκειά μου… σήμερα είσαι όχι μόνο κούκλα, αλλά σκας και από υγεία….

Επαιρνα αυτό που ήθελα στη στιγμή.

Όταν λοιπόν της την έδινε να κάνουμε βαρετή σύσκεψη (λέγεται και συνάθροιση υφιασταμένων σε πάρτι μονολόγου του προϊσταμένου)

(attachment2: Oύτε που φαντάζεστε πόσες φορές έμεινα άνεργος, επειδή έκανα την ανεπανάληπτης σπανιότητας μαλακία να πω: Εχω μια άλλη ιδέα!)

Την έπιανα καμμιά ωρίτσα πριν την σύσκεψη και της έλεγα σοβαρά.

-Είσαι λίγο χλωμή εδώ και κανένα μισάωρο ή μου φαίνεται;

Είμαι εκπαιδευμένος βλέπετε, από τη μάνα μου, που καπίνει τα φάρμακα όπως ο χαρτοπαίκτης τα αράπικα φυστίκια ….

Δεν κάναμε ποτέ σύσκεψη μετα απ' αυτό.

Μάζευε τα πράγματα της και την έκανε αμέσως….

Προφανώς πήγαινε στο πιο κοντινό εφημερεύον….

Το κόλπο δεν έχασε ΟΥΤΕ μία φορά.

Γιατί;

Επειδή αυτό ήταν το κουμπί της.

Θα πεθάνει (εύχομαι σε βαθειά γηρατεία και στο κρεββατάκι της), αλλά αυτό το κουμπί μέχρι και εκείνη τη στιγμή θα την ρυθμίζει.

Ενας άνθρωπος της νύχτας, που δεν έλεγε καλημέρα ούτε στη γυναίκα του, κάθε φορά που με βλέπει με παίρνει αγκαλιά και μου λέει όλα όσα μπορείτε και όσα δεν μπορείτε να φαντασθείτε.

Γιατί;

Επειδή ένα μεσημέρι, που΄χε ξυπνήσει και του'φταιγε ακόμα κι ο αέρας, διηγήθηκε (!!!) με εκπληκτικά περιγραφικό τρόπο μια σκηνή που βλέπει κάθε μέρα ότανεπιστρέφει από την δουλειά (δηλαδή στις 6 το πρωί!)

Γυρησα τον κοίταξα και του είπα:

-Γιατί έγινες μαιτρ στα μπουζούκια κι όχι σκηνοθέτης;

Ημουν σχεδόν σίγουρος ότι είχα πέσει διάνα. Το μέτρησα πριν του το πω… υπό άλλες συνθήκες θα μου'χε σφυρίξει: Δεν μας γαμάς ρε φλούφλη…

Δεν μου το'πε όμως.. αντιθέτως με κοίταξε με έκπληκτα μάτια…μαλάκωσε… και ψιθύρισε:

-Πού το ξέρεις;

Χα… ο τύπος το φώναζε από την πρώτη λέξη της περιγραφής του….

Ηταν το κουμπί του…

Παραμονή Πρωτοχρονιάς να του τηλεφωνήσω στις 12 παρα τέταρτο θα μου βρεί πρωτο τραπέζι (κάτω ακριβώς από τον στρίνγκ της τραγουδιάρας) τραπέζι….

Είχα μιλήσει στο αυτί του απωθημένου του, κρατώντας γερά στα δάκτυλά μου το κουμπί του.

Άλλο παράδειγμα:

Γράφει κάποιος ένα ποστ….

Γράφει… γράφει… γράφει… εξηγεί… περιγράφει… κάνει χιούμορ…. εξομολογείται… συσχετίζει… τους ξεφεύγουν λεπτομέρειες, που δεν είναι καθόλου λεπτομέρειες… βάζει φωτογραφίες… το εξαντλεί ρε παιδί μου…

Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για σοβαρό θέμα της ζωής…

Και εκεί που λες, τέλειωσε, βάζει ένα Υ.Γ. δυό-τρεις λέξεις….

Συνήθως αυτές οι 2-3 λέξεις είναι το κουμπί….

Στο λέει ο άλλος… αν δεν το καταλάβεις , εσύ φταις…

Ποιο είναι το δικό μου κουμπί;

Χεχεχεχεχε…

(Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάπου-κάπως το περιγράφω κι εγώ…)

μεΣα απΟ το αυΤοκιΝητο

ένα e-παλικαράκι!

Χθες καθόμουν και έπινα καφέ με έναν συναδελφό μου, τον Δημήτρη Αλικάκο… Λέγαμε διάφορα δικά μας, όταν θυμήθηκε ότι έγραψα ένα ποστ για τους συνταξιούχους δημοσιογράφους, και τί ωραία που θατανε (μη νομίζετε ότι το ξέχασα) να τους βάζαμε όλους μαζί να φτιάξουν ένα site κ.λ.π.
Τους αποκαλούσα «τα παλικαράκια»….
-Εγώ ξέρω καλά ένα τέτοιο «παλικαράκι», μου λέει ο Δημήτρης.
Και εκεί που μου το΄λεγε κάνει τσακ το κινητό του και μιλάει με έναν κύριο….
-Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος … μου λέει και μου δίνει το τηλέφωνο….
-Ο ρεπόρτερ; τον ρωτάω χαμηλόφωνα…
-Να-ναι… πάρτον…
-Ο παλιός;
-Ναι….ναι….
Γκουχ-γκουχ…καλησπέρα σας…
Μου είπε ο άνθρωπος πόσο αγαπούσε τον πατέρα μου… ότι διαβάζει καμμιά φορά το blog μου… και άλλα μερικά και κλείνοντας μου λέει: είμαι 82 ετών… έχω κι εγώ ένα site μου λέει…
-Μα το ξέρω κ. Λυμπερόπουλε… του λέω ψέμματα… (συγγνώμη)…
Ο Δημήτρης μου λέει την διεύθυνση και μόλις γύρισα σπίτι μπαίνω….
Μπείτε και σεις να δείτε τι μπορεί να κάνει ενας άνθρωπος 82 ετών στο internet.
Σας παρακαλώ μπείτε και μάλιστα πιέστε τον να γίνει και blogger.
Aυτός ο άνθρωπος έφαγε και ήπιε πάνω από 500 φορές με τον Ωνάση, την Κάλας, τον Χατζιδάκη και όποιον άλλον μπορείτε σκεφθείτε… αυτοί έλεγαν και εκείνος κατέγραφε… δεν είναι αστεία πράγματα αυτά… και αντί να τα μαγνητοφωνεί σήμερα σε κασέτες ή να τα ξεσκονίζει σε φακέλους, τα βγάζει στο internet….

Σε ποια ηλικία βγαίνουν στη σύνταξη οι δημοσιογράφοι;
Μη λέμε μαλακίες τώρα….
Ποτέ μου δεν υπήρξα καλός ρεπόρτερ πεζοδρομίου. Το’χω κάνει (αναγκαστικά) αλλα ατυχώς… τους έχω όμως σε μεγάλη υπόληψη και τα περισσότερα που ξέρω γι’ αυτή τη δουλειά μου τα΄χουνε μάθει αυτοί και οι τεχνικοί….
Το να σου εμπιστευθεί ένα μεγάλο κομμάτι της εικόνας του ο Αριστοτέλης Ωνάσης, δεν είναι μικρό πράγμα. Δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ μικρό πράγμα.
Σκεφθείτε μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος- ο Ωνάσης -για την πλάκα του ισοπέδωσε την Μαρία Καλας –λες και ήταν η Γωγώ Μαστροκώστα της εποχής- και στο καπάκι έβγαλε το όνομα Κένεντι από την Τζάκι και την ονόμασε (διεθνώς και εντελώς) Τζάκι Ο(νάση)…
Αυτά δεν τα έκανε με την Μαίρλυν Μονρόε ή την Κλαούντια Καρντινάλε (που είμαι σίγουρος ότι θα τα’χε ψιλο-κάνει), αλλά με την πιο αγαπημένη Πρώτη Κυρία του πιο αγαπημένου Προέδρου των ΗΠΑ ever και μάλιστα στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου….
O Δημήτρης Λυμπερόπουλος λοιπόν έπινε ουισκάκια μαζί του και λέγανε αστεία με τον Τσώρτσιλ, καθως τραγουδούσε στο μπάνιο της η Κάλας και οι άλλοι ( λέω εγώ) της φωνάζανε: Σκάσε! Μιλάμε τώρα!)
Αυτός ο άνθρωπος σήμερα που μιλάμε, είναι γείτονας μας εδώ στο διαδίκτυο… Είναι οne of us….
Χαίρομαι πολύ-πολύ.
Θέλω επίσης να σας πω ότι δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου και φυσικά δεν έτυχε να δουλέψουμε ποτέ μαζί…. Ούτε υπήρξε από εκείνους με ενέπνευσαν σ’ αυτό το επάγγελμα. Γνωριζα την δουλειά του, αλλά εκείνος έβγαινε, όταν έγώ έμπαινα.
Όταν όμως μπήκα στο site του… συγκινήθηκα καθώς το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αντί να λέει ιστορίες περί λινοτυπίας και περασμένα μεγαλεία … κατεβάζει JPEG στο site του….
Για τσακίστε τον στην επίσκεψη…. Χαχαχαχαχαχα!

attachment:Οι φωτό είναι από το site του κ. Λυμπερόπουλου

η βροχή μας φέρνει -επιτέλους-κοντά...

be happy,ρε!

Το Σάββατο, που μας πέρασε, είχα γενέθλια.

Εγινα 3 ετών.

Τρία χρόνια πέρασαν από τη νύχτα της 19^ης Μαϊου, που δεν έφυγα από τη ζωή. Το νήμα μου τέντωσε για ένα δευτερόλεπτο πιο πολύ από όσο κανονικά αντεχε, αλλά –ω του θαύματος- τελικά άντεξε. Δεν ξέρω πώς και γιατί… αλλά άντεξε… και από τότε είμαι ευγνώμων για κάθε αναπνοή και κάθε εκπνοή μου….

Εγραψα και πέρισυ γι’ αυτην την ευχάριστη επέτειο… αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο γίνομαι ξανά ο Μάνος που ήμουν και πριν.

Καταρχάς θέλω να διαβεβαιώσω όσους ανησυχούν για μένα (αλλά βασικά για τον εαυτό τους) ότι αφού απέφυγα το μοιραίο (τι είναι άραγε «μοιραίο» σ’αυτή τη ζωή;) νιώθω καλύτερα από ποτέ. Κάτι σαν το αυτοκίνητο σας μετα το σέρβις των 50.000 χλμ.

Θέλω να σας πω ότι δεν ξεχνώ και δεν θα ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους που μου έσωσαν την ζωή, που στάθηκαν δίπλα μου, που ανησύχησαν, που μου έδωσαν θάρρος.

Να προσέχετε να μην στεναχωριέστε.

Η στεναχώρια (+μερικά άλλα) φέρνουν το έμφραγμα.

Να κάνετε μόνο πράγματα που επιλέγετε και όχι αυτά που επιλέγουν οι άλλοι ή το «κοινωνικό πρέπει».

Aν άλλαξα;

Βασικά είμαι ο ίδιος μαλάκας που ήμουν και πριν… όμως, έγινα μέσα μου πιο στρογγυλός. Αγνοώ αν το καταλαβαίνουν οι γύρω μου, αλλά το καταλαβαίνω εγώ.

Ξέρετε, η καρδιά, η σπλήνα, η χολή, το μάτι… είναι όργανα… όταν αυτά τα όργανα δουλεύουν καλά, τότε συνεχίζουμε τη ζωή μας κανονικά, όπως την ξέραμε (βλ. όπως μας εκπαίδευσαν)… η άψογη λειτουργία τους, μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι….

Αν όμως κάτι βασικό χαλάσει… και διορθωθεί… τότε η επόμενη μέρα είναι διαφορετική… έχει αλλάξει η χημεία… ο ρυθμός… η οπτική γωνία… Ταυτόχρονα καβατζάρισα τα 50 και φυσικά η ζωή έγινε ακόμα πιο απλή… ή μάλλον πιο ευδιάκριτη και πολύ λιγώτερο με πιάνει (πια) εξ απρόοπτου.

Ο συνδυασμός με έκανε να πονώ ή να χαίρομαι μόνο με το μυαλό και πολύ λίγο με την καρδιά. Δεν το λέω σαν υποχρεωτικά καλό… αλλά πιστέψτε με είναι απίθανο φάρμακο και απροσπέλαστο φρούριο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γεύομαι την χαρά ολοκληρωτικά, αλλά μετά από μισό αιώνα (με την ζωή καλή μαζί μου) προτιμώ την ντρίπλα μου στον πόνο , από την ολοκληρωτική χαρά.

Μια πιτσιρίκα φίλη μου, μου έστειλε ένα SMS: «O ουρανός είναι φίλος μακρινός». Χαμογέλασα με την δροσιά της σκέψης της… Πώς να πεις σε έναν ανυποψιάστο άνθρωπο, που χοροπηδά μέσα του το είναι του, ότι ο ουρανός δεν είναι ούτε ψηλά, ούτε μακρυά… Είμαστε απλώς μέρος του ουρανού και στη ζωή το μόνο που παίζει ρόλο είναι ο χρόνος… όχι αυτός που έχουμε στα ρολόγια μας… αλλά η στιγμή που το μήκος της (ναι! μήκος της….) είναι διαφορετικό στο μυαλό του καθενός μας….

Πας να το πεις και το βουλώνεις….Διάολε, η διαδρομή αξίζει…

Πολλοί με ρωτούν όλα αυτά τα χρόνια:

-Τι έκανες ρε παιδί μου, και έπαθες αυτό το πράγμα (δεν το ονοματίζουν); Κάπνιζες έ; (και αμέσως σβήνει το τσιγάρο του) … να πά να γαμηθεί, το γαμημένο….

-Ετρωγες τηγανητά;

-Καθιστική ζωή ε;

Βασικά δεν έχω τι να τους απαντήσω…. Δηλαδή, έχω και παρα-έχω… αλλά δεν είναι η απάντηση που (;) θέλουν.

Ναι, και κάπνιζα (τώρα πια καπνίζω ελάχιστα), και κακή διάτροφή έκανα και μπροστά στον υπολογιστή ξημερωνοβραδιαζόμουν… τσααααααακ… έμφραγμα….

Ε, λοιπόν προσωπικά δεν πιστεύω ότι έφταιγαν μόνο αυτά (που έφταιγαν), αλλά βασικά ένας έρωτας , που με πίεσε αφάνταστα…. και που διέγραψε (μέχρι τότε) ότι άλλο είχα πιστέψει σαν έρωτα.

Ενας έρωτας κρυφός… δεν τον ήξερε κανείς… ούτε κανείς τον έμαθε ποτέ… καλλητοί μου φίλοι τον αγνοούν… Πιέστηκα λοιπόν, κάπνιζα, έτρωγα, διασκέδαζα, καθόμουν…. πάρ’τον κάτω….

Επαιξα τη ζωή μου κορώνα και το νόμισμα στάθηκε όρθιο… και όταν έφυγε το πούμπλικο…το κέρμα τρεμόπαιξε και έπεσε…γράμματα.

Δεν πειράζει… γι’ αυτό η ζωή έχει χρώματα….

Η καρδιά μου έδωσε λάθος δρόμο… η καρδιά αρρώστησε…

Το μυαλό ούτε που το ρώτησε κανείς.

Ε, είναι η ώρα του να πάρει το τιμόνι…

Οι στατιστικές λένε ότι αμα πάθεις έμφραγμα, δεν είναι πιθανό το εγκεφαλικό…. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Γι’ αυτό σας λεω: Μη στεναχωριέστε πολύ… ακόμα και για πράγματα που δεν διορθώνονται…

βοηθός σκηνοθέτη

Eίναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, πόσο πολύ μπορεί κάποιος γράφοντας να περάσει (έντονα) ένα μήνυμα, που πιθανότατα να μην εννοεί. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το εκλαμβάνουν οι αναγνώστες.
Το προηγούμενο ποστ το αφιέρωσα στον πατέρα μου.
Οσοι μου γράψανε το βρήκανε τρυφερό, συγκινητικό, όμορφο κ.λ.π. Φυσικά και είναι… μόνο που εγώ το’γραψα για άλλον λόγο.
Νομίζω ό,τι αξίζει να σας τον πω:
Θα’μουνα 5-6 έτών και το θυμάμαι σαν τώρα.
Ο πατέρας μου κι εγώ καλοκαίρι στην πίσω βεράντα στο πατρικό μου στην Καλλιθέα. Καλοκαίρι… τα τζιτζίκια φλερτάρουν… ο ουρανός είναι ακόμα αττικός, και οι εργάτες έχουν σταματήσει να τραγουδάνε στις γύρω οικοδομές, λόγω κοινής ησυχίας…
Στα πλακάκια της βεράντας (κιτρινωπά με «νερά») είχε απλώσει τα σκίτσα του. Ενας τυπάκος σε πολλές φάσεις. Δεν καταλάβαινα. Γιατί είχε κάνει τον ίδιο με διαφορετικές κινήσεις, που δεν διέφεραν η μία και πολύ από την επόμενη;
Ηθελε να φτιάξει… κινούμενα σχέδια.
«Μικυ-Μάους», μεταφραζότανε αυτό στο παιδικό μου μυαλό.
-Λοιπόν, εσύ θα’σαι ο βοηθός-σκηνοθέτη…μου είπε…
Υπολόγισα ότι αυτό ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Η ευθύνη μου περιοριζόταν στο εξής:
Τα χαρτιά με τα σκίτσα είχαν ακριβώς τις ίδιες διαστάσεις με το πλακάκι της βεράντας. Εγω έπρεπε να το βάζω στην θέση του και εκείνος, τα κινηματογραφούσε, έτσι:
Με αιματηρές οικονομίες (θυμηθείτε ότι ήταν η δεκαετία του ’60) είχε αγοράσει μια κινηματογραφική μηχανή (φωτό) Minolta Zoom 8. Tην στήριζε σε ένα τρίποδο και με γωνία προς το πάτωμα και αφού βεβαιωνοτανε ότι όλα ήταν ενταξει… πατούσε για λίγα (;) δευτερόλεπτα την σκανδάλη της μηχανής…
Αμέσως έλεγε:.
-Βοηθός! Το επόμενο σκίτσο…
Ημουν τόσο ευτυχισμένος… Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Είναι αυτό που λένε «εγραψε μέσα μου!».
Μετα άρχιζε η Οδύσσεια της αναμονής…
Ο πατέρας μου συσκέυαζε το φίλμ σε έναν φάκελο… έγραφε με μεγάλα γράμματα μια διεύθυνση στην (τότε) Δυτική Γερμανία και το’στελνε για εμφάνιση… και μετά περίμενε… μέρες… εβδομάδες… μέχρι που ξαφνικά ερχόταν ο ο πολυπόθητος φάκελος με το φίλμ.
Ο ταχυδρόμος φίλος παντοτινός.
Ερχότανε ο πατέρας από την δουλειά. Χάϊδευε τον φάκελο. Τρώγαμε… έριχνε κανέναν υπνάκο…. 1-2 ώρες (εγώ έτρωγα τα νύχια μου) και μετά φρέσκος-φρέσκος έβαζε το φίλμ την (φωτό) μηχανή προβολής.
Κλείναμε, φώτα, παράθυρα, κουρτίνες, πατζούρια και έφτανε η πολυπόθητη στιγμή της προβολής στον τοίχο. Συνήθως επρόκειτο για καθημερινές στιγμές, διακοπές κ.λ.π. Αυτή την φορά όμως ήταν κάτι special… Κινούμενα σχέδια… Μικυ Μάους…. by Arxelaos.
Κρρρρρρ-κρρρρρρρ-κρρρρρρρρ…..
Το ανθρωπάκι άρχισε να χοροπηδάει… να κουνάει χέρια-πόδια…. να σκύβει… να ξύνεται….
Εντυπωσιακό….
Τώρα, που το σκέφτομαι -45 χρόνια μετά- χάλι μαύρο…
Σε όλους άρεσε… όχι όμως του πατέρα μου….
Δεν ξανακανε ποτέ…
Δεν καταλάβαινα τότε γιατί… σήμερα καταλαβαίνω:
Ο καλλιτέχνης δεν ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Οσοι σκιτσάρουν έχουν το μυαλό τους γεμάτο από γραμμές… τρελλές γραμμές… κάτι (για να σας δώσω να καταλάβετε) σαν τις γραμμές που οδηγούν οι πιλότοι στην Φόρμουλα-1…. Αυτός που πατάει άλλες γραμμές γίνεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Προφανώς λοιπόν οι «γραμμές» στο μαυρόασπρο-κακοφωτισμένο- φίλμ… τον χάλασαν….και μάλλον κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να έχει τις τεχνικές δυνατότητες για να φτάξει αυτό που ονειρευόταν…
Ετσι ξαναγύρισε στο 2D … δηλαδή στο χαρτί, όπου έπαιζε επί ίσοις όροις.
Νομίζω ότι τότε κατάλαβα από ένστικτο. Σήμερα είμαι σίγουρος, κρίνοντας από τον εαυτό μου….
Στην ηλικία μου, νομίζω ότι μπορώ να το πω:
Ως Αρχέλαος και όχι ως πατέρας μου, είχε σε μεγάλη εκτίμηση το ταλέντο μου να σκιτσάρω… Δεν το πολύ-έλεγε, αλλά εγώ τον είχα τσεκάρει… Το κακό (καλό) ήταν ότι δεν είχα εγώ το ταλέντο μου σε εκτίμηση.
Δηλαδή, βαριόμουν (βαριέμαι) πάρα πολύ τις δυό διαστάσεις, την γόμα, το χαρτί, το μολύβι…. Μπορούσα να τα χρησιμοποιώ με άνεση, αλλά εκείνο το μεσημεράκι στην βεράντα του σπιτιού μας, ήρθε και βιδώθηκε στο είναι μου…η τρίτη διάσταση
Ο πατέρας μου χανότανε σε οτιδήποτε είχε σχέση με κινούμενα σχέδια. Το ίδιο κι εγώ, ακόμα και σήμερα… Τον θυμάμαι, όταν απέκτησε το πρώτο του εγγόνι, τον Φίλιππο, να έχει μαζέψει σε VHS κασσέτες, ότι cartoon υπήρχε…. για να τα «βάζει να τα βλέπει το παιδί»… ώστε να ξεκουράζεται η μάνα μου, που ο μικρός της έτρεχε 24ώρες το 24ωρο…κάθε φορά που της τον φέρνανε.
Τρίχες….
Τα έβλεπε ξανά και ξανά με τον Φίλιππο και το παιδί κάποια στιγμή έπηζε, ενώ ο ίδιος ήταν σε θέση να τα ξαναδεί όλα από την αρχή….
Ισως να υπερβάλω, αλλά παρατηρώντας μετά τον θάνατό του τα σκίτσα του, είδα ότι είχε καταφέρει να δώσει στα 2D τρισδιάστατη «λογική»… τρέχουν από μόνες τους οι γραμμές τους….
Όταν λοιπόν πριν από μερικές μέρες ανακάλυψα το Meez και τα avatar που έδινε… σκέφτηκα αμέσως ότι κάποιος μου άνοιξε την πόρτα για τα 3D cartoons. Eπιτέλους οι γνώσεις μου στα 3D, στο ψηφιακό editing, στο Photoshop είχαν νόημα.
Ποτέ δεν ήθελα nickname… να λοιπόν από απέκτησα model. Aμα προσθέσω και την δημοσιογραφική ματιά… πωπωπωπωπω…. Ωραία…
Δοκίμασα δειλα ένα πρώτο κολπάκι….
Αρεσε… και δεν φτάνει που άρεσε…μου τηλεφώνησε ο e-γκουρού μου, crazymonkey και μου είπε:
-Αρχηγέ, πως το΄κανες αυτό;
Εμεινα Ακινήτου και Σιωπηλού γωνία…
Μπορώ να χορέψω, να τραγουδήσω, να γελάσω, να ειρωνευτώ, να σχολιάσω, να κράξω, να διηγηθώ… όχι εγώ… αλλά το model μου…
Ξεκίνησα με το piano man (Billy Joel)…
Μόλις το έφτιαξα ετοιμάστηκα να το ποστάρω…
Εχω μόνο μια φωτό-κάδρο του πατέρα μου. Εκείνος κι εγώ να κοιτάμε τον φακό… την φωτό την έχει τραβήξει η Αγάθη… Την έχω στη βιβλιοθήκη στην πλάτη μου…
Την κοιτάω σπάνια. Όχι, για κανέναν συγκεκριμένο λόγο…
Πριν βάλω όμως τίτλο στο ποστ, «ένιωσα» ένα βλέμμα… μπορεί να ήθελα να νιώσω ένα βλέμμα… γυρισα και τον είδα… χαμογελάει έτσι κι αλλιώς….
Το model Μάνος, βαρούσε τα πλήκτρα του πιάνου στον ρυθμό του piano man. Eβαλα τα γέλια… νομίζω ότι τα’βαλε και εκείνος…
Εγραψα «αφιερωμένο στον πατέρα μου!»
Τελικά είχε δίκιο: Ημουν απλώς ο βοηθός σκηνοθέτη…

αφιερωμένο στον πατέρα μου...

Η e-φίλη μου!

Πολλοί με ρωτάτε πώς φτιάχνω αυτα τα animation.
Τί να σας πω;
Και τι να σας γράψω;
Δείτε καλύτερα με τα ματάκια σας, την Μις Φροσάρα, που θα είναι η καινούργια ηρωίδα μου...

ΠΑΤΕΙΣΤΕ ΤΟ ΤΟ πράσινο PLAY μέσα στην οθόνη του γραφικού:

Τα τριαντάφυλλα

Την Tετάρτη που μας πέρασε η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, ο Γιώργος Τετράδης-Παπαδόπουλος και εγώ προλογίσαμε το βιβλίο « Η Ψιλικατζού» της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, του οποίου το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο άνδρας της Τάσος Κωστής.
Πού;
Στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου.
Ηταν πολύς κόσμος.
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ και ο Γίωργος μίλησαν πρώτοι και είπαν τα ευαίσθητα και σοβαρά και έτσι έμεινα εγώ με τις παπαριές μου….

Η Ψιλικατζού από δίπλα μου τακ-τακ-τακ χοροπηδούσε από τράκ (χωρίς καθόλου να εννοώ την θεατρική του έννοια)… αν εγώ είπα τις παπαριές μου… τι να πει εκείνη που τραύλισε συγκινημένη «ευχαριστώ»… αλλά είχε τοιμάσει δυο Α4 …λόγο, που δεν διάβασε ποτέ…
Χαχαχαχαχαχα…το-μαθα την επομένη όταν μουτοπε η ίδια σκασμένη στα γέλια… Κρίμα… χάθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε ένα από καρδιάς live audio post.
Hταν εκεί η φίλη μου από παλιά (στον Ταχυδρόμο) Μανίνα Ζουμπουλάκη .. που δεν είναι η ώρα… αλλα μια φορά θα σας γράψω γι’ αυτή την συγκλονιστική γυναίκα. Και αν το ξεχάσω να μου την πείτε…να το κάνω αμέσως.
Ηταν και πολλοί bloggers….πολύ φίλοι, γνωστοί, λιγότερο φίλοι, προσποιούμενοι τους φίλους και χαμογελαστοί εχθροί.
Με άλλα λόγια: Ένα συνηθισμένο κοινό σε μια παρουσίαση βιβλίου.
Ωραία…
Ολοι είμασταν εκεί για κάποιο λόγο… από την Ντίνα μέχρι τη Νίνα (που η γλυκειά μου ήταν πιο όμορφη και υγιής από ποτέ!)…
Ολοι;
Όχι, όλοι!
Ηταν και 6 άτομα που δεν ήταν εκεί για εντελώς άδολους λόγους (αφήνω εξω το αυτονόητο: τον Τάσο)….
Ηταν και 6, που ΜΟΝΟ καμάρωναν.
Ο Ιγνάτιος, η Βαγγελίτσα, η Ντίνα, ο Μιχάλης, ο Γιάννης και η Αντα.
Ο Ιγνάτιος και η Βαγγελίτσα μπαμπάς, μαμά.
Η Ντίνα η γιαγιά.
Ο Μιχάλης ο αδελφός
και ο Γιάννης και η Αντα οι άλλοι γονείς.
Θα ήταν και η Ρένα, η αδελφή… αλλά έπρεπε να μείνει με το μωρό της.
Η οικογένεια.
Η Κωνσταντίνα έχει γράψει γι’ αυτούς. Μου έχει πει ιδιωτικώς και ο Τάσος από δίπλα ακούει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αυτοι είναι η αρχή. Αυτοί είναι η Ψιλικατζού.
Απλοί άνθρωποι… του μόχθου και της μάχης… πρέπει να καταλαβαίνει κανείς γιατί η Ντίνα και ο Τάσος θέλουν τόσο ένα παιδί.
Απλοί άνθρωποι… μετανάστες στην Γερμανία…. Με γιαγιά που ηταν σημαδούρα για να μην φεύγει το πλοίο στα ανοικτά και με τους άλλους γονείς ( τα αδέλφια τους που μείνανε πίσω) να προσέχουν (μεγαλώνουν) τα παιδιά.
Μιλάνε τα κόμματα σήμερα για την Ελλάδα και πόσο αναπτύχθηκε και κοκορεύονται, ξεχνώντας τον Ιγνάτιο και την Βαγγελίτα που φύγανε στα ξένα χέρι-χέρι και επέστρεψαν χέρι-χέρι για να δουν μερικά χρόνια μετά ένα (κατά αρχάς) από τα παιδιά τους να εκδίδει …βιβλίο…. και όχι μόνο να εκδίδει βιβλίο… αλλά να την θαυμάζουν τόοοοοοοοοοοοσοι άνθρωποι και δεν φτάνει μόνο αυτό να την θαυμάζουν επειδή είναι queen στον χώρο της και έχει το θάρρος να δημοσιοποιεί κάτι που οι ίδιοι... αγνοούσαν.

Για μπείτε για ένα δευτερόλεπτο στο μυαλό αυτών των ανθρώπων.
Η Ντίνα είχε μεγάλη αγωνία.
Της έλεγα (και νομίζω ότι έχω δίκιο) ότι το καμάρι θα΄ναι απείρως πιο ισχυρό από έναν μικρό κοινωνικό φράκτη.
Είμαι γερμανοτραφής και ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι ελληνας εργατάκος στην Γερμανία, με γερμανό αφεντικό και γερμανούς γείτονες. Να ακούς Καζαντζίδη και να σου φεύγει η ψυχή ανάποδα…
Πολλοί από σας σας το υποθέτετε πώς είναι … εγώ το ξέρω επιδερμικά… αλλά αυτοί που έχουν εντρυφήσει είναι ο Ιγνάτιος και η Βαγγελίτσα.
Γιατί;
Για να μπορέσει κάποτε η Ντίνα να εκδόσει ένα βιβλίο… δηλαδή να είναι ευτυχισμένη… μα τι λέμε τώρα; Αυτοί οι άνθρωποι φάγανε στη μάπα τον κάθε Χανς και Γκρέτα και θα κολλήσουν επειδή η Ντίνα δεν έχει παιδιά;
Τι νομίζετε ότι κάνει καρδιά και μυαλό ανοικτά;
Τα βιβλία;
Ο πατέρας μου ήταν το ενδέκατο παιδί ενός ξυλουργού εργάτη στην Θεσσαλονίκη. Εμεινε ορφανός στα 12 του και η γιαγιά μου η Αθηνά (γι’ αυτό και αγαπώ τις γυναίκες με αυτό το όνομα) ξενόπλενε σκάλες για να μπορεί ο πατέρας μου να κάνει τα καραγκιοζάκια του…με αποτέλεσμα εγώ να έχω μια ανετη ζωή.
Εκείνος λάτρευε τους λαϊκους ανθρώπους –αφού ήταν και ο ίδιος- και τους έκανε σκίτσα…και εγώ τους αγαπώ πολύ και μόνο απ’ αυτούς μαθαίνω.
Το «λαϊκός» είναι θεία λέξη, που βρώμισαν οι φλούφληδες.
Για σιγά, κυρίες και κύριοι…μην το παραφιλοσοσφούμε….
Ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας;
Ο πατέρας μου η η γιαγιά Αθηνά;
Ετσι την βλέπω την ζωή και όποιος την βλέπει διαφορετικά τον έχω για τα παπάρια μου.
Μόλις λοιπόν τελειώσαμε την παρουσίαση πήγα στους γονείς της Ντίνας.

Ο πατέρας της ένας νευρώδης μικροκαμωμένος άνδρας ίδιος η Ντίνα…. Από την χειραψία καταλαβαινες ότι δεν ήταν παίξε-γέλασε. Δεν με νιάζουν τα μάτια σους ανθρώπους… τα φοβάμαι γιατί λένε ψέμματα…. Το χαμόγελο όμως… Το χαμόγελο δεν φτιάχνεται…
Ενας απλός άνθρωπος ήταν χαμογελαστός και δυό μέτρα… ενώ είναι μικροκαμωμένος μου φάνηκε γίγαντας.
Από πίσω-δίπλα η μάνα. Το κλειδί αυτού του γίγαντα που μου κρατούσε το χέρι. Μάνα-κλειδί… δίπλα ο αδελφός… τρομερός τύπος… μερικές bloggers σκουντούσε η μία την άλλη… Σύγχρονο παιδί που το απολάμβανε ακριβώς όπως και η υπόλοποι της οικογένειας… απλώς ήταν στο σήμερα….όπως και η Ντίνα…
Λίιιιιιιιιιιιιιιιγο πιο πίσω ένα άλλο ζευγάρι….
Από το body-language κατάλαβα ότι ήταν θείοι ή κάτι τέτοιο.
Δεν έμαθα εκείνη τη στιγμή την συγγένεια, αλλά η μαμά έκανε χώρο στην γυναίκα και ο μπαμπάς προθύμως στον άνδρα.
Η Ντίνα μου είπε στο τηλέφωνο.
-Είναι οι άλλοι μου γονείς. Με μεγάλωσαν όταν οι δικοί μου ήταν στην Γερμανία.
Πώς είπατε;
Οι-κο-γέ-νει-α.
Φιλιπιννέζα;
Πώς;
Εδώ σας λέω ότι έμεινε η Ρένα σπίτι γιατί είχε το μωράκι.
Οικογένεια είναι οι άνθρωποι… με προτεραιότητες ακόμα και αν αυτές συμπίπτουν με σπάνια και μεγάλα γεγονότα.
Που’ναι η γιαγιά;
Είχα ακούσει τόσα γι’ αυτην την γιαγιά που είναι γάβρος φανατικός… που μπροστά της ο Τσουκαλάς πρασινίζει…
Που’ναι να της φιλήσω το χέρι εγώ ο καρα-βάζελος;
Πουθενά.
Χμ…. μιλάμε για την Βαγγελίτσα τον Ιγνάτιο και τους λοιπούς ξεχνώντας ότι η γιαγιά Ντίνα είναι μια γενιά παλιότερη…με όλα τα τα σχετικά…. Εκείνη τη στιγμή προφανώς η γιαγιά είχε να «μιλήσει» με εντελώς δικούς της δαίμονες. Μια πολύ μοναχική ζωή υποθέτωμε πολλά χαρούμενα ζσουζούνια δίπλα της… αλλα εκείνη τη στιγμή στου «Παπασωτήρίου» η γιαγιά ήταν αλλού. Respect.
Αν την Ντίνα την αγαπούσα μία…τώρα την αγαπώ δύο που είπα μερικές κουβέντες με την οικογένεια της. Από την όμορφη τριανταφυλλιά βγαίνουν οι καλοί σπόροι.
-Συγχαρητήρια για την Ντίνα….
-Ευχαριστούμε, έχουμε τρία υπέροχα παιδιά….
-Είναι καταπληκτική σ’ αυτό που κάνει…
-Και τα τρία είναι καλά….
(Η γιαγιά Αθηνά, πάει με τη μάνα μου στον οφθαμίατρο στη δεκαετία του ’60. Ο γιατρός εντυπωσιάζεται που είναι η μάνα του Αρχέλαου.

-Θαυμάζω το γυιό σας! της λέει με σεβασμό.
-Πού να δεις έναν άλλον που’χω (για ενδεκα μιλάμε) που΄ναι επιπλοποιός.
Η μάνα μου, μου είπε ότι την αγάπησε εκείνη τη στιγμή. Είχε ένδεκα παιδιά, εκ των οποίων τα 5 δεν ήταν δικά της, αλλά από άλλον γάμο του παππού και ο πατέρας μου ήταν ο στερνοπούλι της… τον λάτρευε… και όμως δεν τον ξεχώρισε ποτέ, αν και ήταν ο μόνος που ξεχώρισε. Επρεπε να δείτε το καμάρι στα μάτια της όποτε έβλεπε γελοιογραφία του πατέρα μου στην εφημερίδα. Δεν ήξερε να διαβάζει… αλλά τι σημασία είχε;
Σαρανταπέντε χρόνια μετα…ζω εγώ ο ίδιος την διήγηση της μάνας μου. Ποιος μαλάκας είπε ότι ο κόσμος άλλαξε;
ΜΙΣΩ αυτούς που κρύβουν τους γονείς τους ή που τους δίνουν μια θέση που ποτέ δεν είχαν.
Στα blogs εχω συναντήσει 1-2 …μία σίγουρα… είναι οι ίδιοι που είναι αγραμματοι και κάνουν τους εγγράματους…που είναι λαμόγια και κάνουν τις παναγίες… που είναι αδυσώπητοι και κάνουν τους τρυφερούς… που είναι αγάμητοι και κάνουν τους προχώ.
Δεν γράφουν όμως βιβλία…
Απλώς καμώνονται ότι τα διαβάζουν.

black+white

Λέγεται- και μπορώ να σας το επιβεβαιώσω- ότι όποιος(α) έχει μιλήσει με τον θάνατο, εχεί ακούσει και μια διαταγή , που του’χει ψιθυρίσει στ’ αυτί ο Χάρος.
Υπάρχουν δυο διαταγές.
α) Ξαναγύρνα πίσω, αλλά θα’σαι κάθαρμα!
β)Ξαναγύρνα πίσω, αλλά θα'σαι εντάξει!
Αλλοι λοιπόν γυρνούν ως (κι όχι «σαν») καθάρματα και άλλοι γεμάτοι αισιοδοξία που θέλουν να δώσουν και στους γύρω, γεμάτοι ευγνωμοσύνη που ζούν.
Θα σας πω μια ιστορία:
Πριν από πολλά χρόνια ένας συνάδελφος έπαθε καρκίνο. Πολύ δύσκολο καρκίνο. Πήγε στο εξωτερικό, σχοινοβάτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι γιατροί έδιναν ελάχιστες ελπίδες, αλλά αυτός τα κατάφερε. Επέστρεψε (με μια μικρή αναπηρία) συνέχισε να δουλεύει και είναι μια χαρά. Γι’ αυτό και δεν λέω το όνομά του.
Ετυχε να είμαστε στην ίδια διευθυντική ομάδα. Από την πρώτη μέρα που έπιασε δουλειά, εμείς τον είχαμε στα πούπουλα και αυτός έβαλε στόχο να … απολύει κόσμο.
Μιλάμε για μανία.
Ειδικά νέα (υγιή) παιδιά.
Δεν τον άκουσα ποτέ από τότε να πει καλή κουβέντα για άνθρωπο… Σας έχω ξαναγράψει σε άσχετη στιγμή για την περίπτωση. Ολοι θέλαμε να του πούμε «αντε γαμήσου στο φινάλε» αλλά το τρώγαμε… Προσωπικά του το ψιλο-είπα και από τότε βέβαια με μισεί θανάσιμα. Ισως με το δίκιο του…
Εχω και μιαν άλλη φίλη.
Την Μπριγκίτα. Και άυτή πέρασε τα ίδια βάσανα από την ίδια αρρώστια. Σήμερα –εδώ και χρόνια- είναι μια χαρά η γλυκειά μου
Μα δεν έχω ακούσει πιο γλύκομίλητο άνθρωπο… της τηλεφωνώ για να εισπράξω την γλύκα της, το γέλιο της, την αγκαλιά της.
Η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και η σκοτεινή πλευρά.

Και ένα μυστικό για να μην το κάνουμε μεταφυσικό το πράγμα:
Ο μεν συνάδελφος μου πάντα ήταν κάθαρμα, απλώς έγινε καθραματάρα η δε Μπριγκίτα ήταν πάντα για τους άλλους μια ανοικτή αγκαλιά. Γειά σου Μπριγκιτόνι.
Απλώς μερικά πράγματα, μερικές φορές είναι αδύνατον να τα κρύψεις και τότε σφραγίζονται δια παντός. Με σφραγίδα γνησιότητας.

(Το post είναι αφιερωμένο στον Ντίνο, που ελπίζω να το διαβάσει και να σταματήσει να βάζει φαρμάκι στον καφέ του και στην Μπριγκίτα που κάθε φορά που με διαβάζει, νιώθω την e-ανάσα της.)



Και επειδή η ζωή δεν πρέπει να είναι μόνο Black+White... βάλτε της και μια πινελιά κόκκινο.

H μάχη των παπουτσιών!

Aυτές τις μέρες πονάει το πόδι μου.
Κάτω στην πατούσα.
Εχουν γίνει τα νεύρα μου κορδόνια. Ούτε να περπατήσω. Ούτε να οδηγήσω. Ο κούτσαβλος της γειτονιάς σας.
Ο ορθοπεδικός μου συνέστησε μια ειδική σόλα.
-Με ένα νούμερο μεγαλύτερο παπούτσι….τόνισε.
Ωραία… μια γαμημένη σόλα είναι… πόσο να κάνει όσο ειδική και νάναι.
Πόσο να κάνει;
-72 ευρώ!
Ευχαριστώ και να μου την τυλίξετε….
Τώρα πάμε στο άλλο πρόβλημα.
Ενα νούμερο μεγαλύτερο παπούτσι…για να χωρέσει η σόλα, που είναι σαν καλοψημένη βιοχλαπάτσα.
Συγγνώμη που ρωτάω, αλλά εσείς σπίτι σας πόσα παπούτσια ένα νούμερο μεγαλύτερα έχετε;
Αντε καμμιά μποτίτσα για μάλλινη κάλτσα στα χιόνια…
Τέλος πάντων πήγα για παπούτσια…
Αθλητικά, μαλακά για περπάτημα, ελαφριά και αερόσολα… θα’βαζα και μέσα την βιοχλαπάτσα… σένιοι…
Πόσο κάνουν;
-92 ευρώ…. Τι νούμερο φοράτε;
-40!
-Θα σας φέρω…
-Όχι θέλω 41… θα βάλω την βιοχλαπάτσα….
-Ε;
-Τίποτα… τίποτα…Με συγχωρείτε… 41…παρακαλώ…
-ΟΚ!
(Μου’ταφερε)
-Θα τα δοκιμάσετε;
-Όχι… (τι να δοκιμάσω; Αν είναι αρκούντως φαρδειά στο πόδι μου;)
Μου τα τύλιξαν και τα πήρα σπίτι…
Προσάρμοσα την σόλα…και έβαλα το παπούτσι…
Δεν έχω βάλει πιο στενό πράγμα στη ζωή μου… ρε τι τραβάνε οι γκέισες… εκανα 5 λεπτά να το βάλω… 5 λεπτά το προχωρησα στο σαλόνι και άλλα 5 για να το βγάλω…
Την άλλη μέρα:
-Καλημέρα σας… θέλω το 42…
-Ευχαρίστως…
Ειχα από παιδί μικρό πέλμα και αυτά που φαινόντουσαν πιρόγες…
Ξανα την βιοχλαπάτσα… ξανα το πόδι μέσα… ξαναπρήστηκε από το σφίξιμο.
Μ΄αρέσουν οι πατέντες… Εβγαλα με προσοχή την κανονική σόλα του παπουτσιού… που ώ του θαύματος ήταν απλώς τοποθετημένη και στην θέση της έβαλα την walking βιοχλαπάτσα…
Τέλεια…
Βγήκα βολτίτσα… περπατούσα πολύ καλύτερα….
Μερικά τόσο δα μικρά πράγματα κάνουν την ζωή όμορφη.
Μα τόσο όμορφη… γι’ αυτό χαρείτε τα αυτονόητα… τα υπόλοιπα είναι απλώς ανόητα….

ναι ΜΕΝ, αλλά...

Α, όχι δεν είμαι μόνος στην Ερμού.
Είναι κι άλλοι...

Are you REDy?

H Aθήνα γέμισε κοκκινομάλες.
Υπέροχες κοκκινομάλες.