μια βραδιά στου Μάκη

To σκέφτηκα την Τετάρτη το απόγευμα.

Ωραία θα ήταν να πάρω την κάμερα μου και να βιντεοσκοπήσω απ’ εξω (δηλαδή πίσω από τις κάμερες) μια τηλεοπτική εκπομπή... και μετά να παίξω το βιντεο στο blog μου...

Το θέμα ήταν ποιός θα δεχότανε....

Ηταν Τετάρτη και την επόμενη είχε εκπομπή ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος στο Alter (Zούγκλα)...

Του τηλεφώνησα στο καπάκι.

-Μάκη, θέλω μια χάρη...

-Ο,τι θες...

-Θέλω να έρθω αύριο στη «Ζούγκλα» με την camera μου για το bl….

-Και έπρεπε να με ρωτήσεις;

-Εμ, δεν έπρεπε....

-Ελα όποτε θες...αφού το πιστεύεις τόσο... με μεγάλη μου χαρά.

-Θάρθω αύριο γύρω στις 11...

-Οποτε θες...σου είπα...

Λύθηκε γρήγορα το θέμα.

Την Πέμπτη το βράδι πήρα τα τσιμπράγκαλα και πήγα στο Alter… Η εκπομπή μόλις είχε αρχίσει... η υπεύθυνη καλεσμένων κατέβηκε από το γραφείο προβληματισμένη... Ημουν καλεσμένος και δεν το’ξερε;

Χαμογέλασα... φυσικά ο Μάκης το’χε ξεχάσει...

Της είπα τί ήθελα.. Με κέρασε ανακουφισμένη καφέ και με οδήγησε στο στούντιο.

Αρχισε η εκπομπή σήκωσα κι εγώ την camera….

Χαχαχαχαχαχα...το’χα ξεχάσει, οι cameramen και οι camerawomen δεν γουστάρουν καθόλου να τους φωτογραφίζεις ή να τους βιντεοσκοπείς... Περιέργεια του επαγγέλματος... ή μάλλον ξέρουν καλύετρα απο κάθε άλλον.

Τους διαβεβαιώσα ότι θα πρόσεχα... ευτυχώς δεν είχε κανένα πρόβλημα ο Θεοδόσης, που κάνει φορητή καμερα στον Μάκη και ήταν συνέχεια μέσα στα πλάνα ... Μιλάμε για πάαααρα πολύ δύσκολη δουλειά η φορητή κάμερα , που εκτός από καλλιτέχνης πρέπει να είσαι και δεκαθλητής....

Σιγά-σιγά ο τύπος με την βιντεοκάμερα τους έκανε εντύπωση... μπορεί on stage και on air να ήταν ο βασιλιάς της κρυφής κάμερας… αλλά αυτός (εγώ δηλαδή) ποιός ήταν, τί έκανε εκεί...και το πιο σημαντικό, τί θα το κάνει αυτό που τραβάει....

Ερχόντουσαν μερικοί δειλά-δειλα...

-Εμ, τί κάνετε εδώ;

-Βιντεοσκοπώ...

-Α, μάλιστα...

Μετά από λίγο άλλος...

-Θα τα δημοσιεύεσετε αυτά;

-Ναι, στο blog μου...

-Πού;

-Στο blog μου...

-Α, μάλιστα....

Το τηλεφωνημα που’χα κάνει την προηγουμένη στον Μάκη ήταν το απόλυτο κλειδί... είχα το ελεύθερο από τον Τριανταφυλλόπουλο... άρα άμα ήθελα... μέχρι και κλακέτες θα μπορούσα να χορέψω...

Εχω βρεθεί (για βιοποριστικούς λόγους) και μπροστά και πίσω από τις κάμερες... Εχουν και τα δυό το ενδιαφέρον τους... Πρώτη φορά όμως βρέθηκα στην σκιά μιας εκπομπής παρακολουθώντας απερίσπαστος (χωρίς ευθύνη δηλαδή) τί γίνεται εκεί που δεν βλέπει ο κόσμος.....

Και σας διαβεβαιωνω: Είναι απίστευτα βαρετό και ρουτινιάρικο.... και είναι πάρα πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις τη ροή μιας εκπομπής...

Δυστυχώς... δεν έγινε τουρλουμπούκι, δεν παίξανε ξύλο, δεν αλληλο-μηνύθηκαν, ούτε καν διαμαρτυρήθηκανε αρκούντως...

Οφείλω όμως να πω κάτι.

Δεν έχει σημασία αν συμπαθείτε ή αν σιχαίνεστε τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Το σίγουρο είναι ότι οι εκομπές του σε επίπεδο AGB είναι τα αεροπλανοφόρα της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Το γεγονός λοιπόν ότι ο Μάκης μου έδωσε το ελέυθερο για χάρη ενός καινούργιου (και πιθανότατα στο μέλλον ανταγωνιστικού ) μέσου, είναι σπουδαίο εκ μέρους του.

Tον ευχαριστώ πολύ.... γιατί εκτός από την διάθεση, ξέρω οτι είχε και την ευθύνη.

φεγγάρια

Εχω κλειστεί εδω και αρκετό καιρό (με χαρά) σπίτι μου.

Βγαίνω όλο και δυσκολότερα. Ειδικά τα βράδια. Οσο και να φαίνεται εγωιστικό δεν έχουν να πουν πολλά οι άνθρωποι. Πιθανότατα να μου λένε και να μην θέλω να τους ακούσω. Οπως και να’χει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κάθομαι στην Καπνικαρέα με την μηχανή στο χέρι και δίπλα μου οι άνθρωποι εναλλάσονται με ρυθμό καταιγιστικό.

Θεέ μου, τί βλακείες λένε...

Θεέ μου, πόσο ασήμαντα πράγματα... «Η συνυφάδα μου έβγαλε μια ελιά πίσω από το γόνατο...έχει βγάλει και μια πρώτη ξαδέλφη μου, δηλαδή όχι δικιά μου του Γιώργου, από τον πρώτο γάμο του πατέρα του... και τελικά δεν ήταν τίποτε....»

Ε;

Μήπως τυχαίνει να έχετε σπίτι τις εφημερίδες που εκδόθηκαν μέχρι και το πρωί των τελευταίων εκλογών; Στην συντριπτική τους πλειοψηφία γράφουν τρομερά πράγματα και σχεδόν καμμιά δεν πλησιάσε ούταν καν even close στο αποτέλεσμα.

Τί συνέβη σε όλους αυτούς τους τρομερούς και φοβερούς σοφούς αναλυτές;

Μα ακόμα εδώ είναι και ούτε ενας δεν ζήτησε συγγνώμη, πράγμα που απαιτεί ουρλιάζοντας από τους πολιτικούς. Και φυσικά τώρα αναλύουν το...γεγονός... εμ έτσι ξέρω και εγώ τσάμικο....

Να φλερτάρω....Αχ, ωραία... ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ... καλησπέρα τους λές, θέλουν σχέση.

-Με συγχωρείτε.... καλησπέρα είπα μόνο....

-Είμαι υπέρ των σχέσεων...

-Και τότε πώς δεν έχετε καμμιά;

-Θέλω αποκλειστικότητα....

Καλά κάνει η κοπέλα... Είμαι συνηθισμένος άλλωστε... σ’ αυτη τη δουλειά μας βίδωσαν στο μυαλό την «αποκλειστικότητα»... και το πασπάλισαν με σος έγκυρου και έγκριτου...

Μην με παρεξηγείτε... δεν έχω τίποτε εναντίον των σχέσεων και των αποκλειστικοτήτων... κάθε άλλο... αντιθέτως μάλιστα... με το «καλησπέρα-σχέση» έχω...

Σας το’χω ξαναγράψει... υπάρχει τεράστιο συναισθηματικό (γκομενικό –όχι σεξουαλικό) έλειμμα... μια φίλη μου, μου΄λεγε χθες το απόγευμα ότι ενας παλιός της γκόμενος την πήρε τηλέφωνο να της πει, ότι δεν τον νιάζει πια η Χαρίκλεια (αν και ξενογαμούσε τη φίλη μου όσο ήταν με την Χαρίκλεια) γιατί αραβωνιάστηκε (αυτός όχι η Χαρίκλεια...) και ότι την γράφει στα παπάρια του την Χαρίκλεια... η οποία Χαρίκλεια όπως του είπε μια ξαδέλφη του, που πήγαινε αγγλικά μαζί με την Χαρίκλεια και γνωρίζονται με την Χαρίκλεια από τότε....πολύ στεναχωρέθηκε και πικαρίστηκε που αυτός αραβωνιάστηκε... αλλά αυτός να και αν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... να και αν δεν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... (που σημειωτέον είναι καψούρα με άλλον και στα παλιά της τα παπόύτσια αν αραβωνιάστηκε ή αν έκανε περιτομή ο τύπος)....

Χάλια σας λέω....

Μου’λεγε μια άλλη φίλη μου blogger, που θέλει να γράψει σε περιοδικά, ότι όπου πάει κείμενα της...της λένε:

-Καλά... καλά... με το internet...δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά... σε κανένα περιοδικό έχεις γράψει τίποτα;

Βουβαίνομαι...

Χαλάει η διάθεσή μου....

Μπαίνω πιο βαθειά στη σπηλιά μου....

Συναντώ παιδιά, που τους ανοίγεται προς στιγμήν (ίσως και για μια μόνο φορά στη ζωή τους) μια τεράστια πόρτα και εκείνα κοιτάνε σαν χάνοι, και αναρωτιούνται αν θα φάνε Goodies ή κανένα πατατάκι ή γιατί δεν σηκώνει το κινητό ο(η) γκόμενος...

Δικός τους είναι ο κόσμος, εγώ απλώς έχω την πολυτέλεια να τον παρακολουθώ τον κόσμο τους... όμως όλο και βουλιάζω πιο πολύ στην πολυθρόνα μπροστά στον υπολογιστή... όλο και περισσότερο γκομενίζω με την ιδέα για μια πολυθρόνα γραφείου που κάνει μασσάζ....

Αν ζήσω μερικά ακόμα χρόνια ξέρω πολύ καλά τί να κάνω και πώς να περνάω ευχάριστα τις ώρες μου... Ανησυχώ με πολλούς φίλους και γνωστούς, που γυρνάνε από τη δουλειά στο σπίτι και δεν έχουν να κάνουν τίποτε... όχι δεν θέλω να πιω μαζί τους ποτό, για να γεμίσω τις άδειες ώρες τους....

Εδω και μια (περίπου) 10ετία ανακάλυψα (στην αρχή σαν νεφελώδες όνειρο) ότι μερικά από τα πράγματα που ήμουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ σίγουρος ότι ήταν έτσι... δεν είναι καθόλου έτσι... και δεν φταίνε τα πράγματα που δεν είναι έτσι, αλλά εγώ που τα’βλεπα έτσι...

Αυτό (εκ πείρας σας λέω) στην αρχή είναι κλωτσιά στο στομάχι. Πρώτα πόνος και μετά θυμός... μετά ενα διάστημα που κάνεις τον Αλέκο... δεν είδα...δεν ξέρω... δεν θυμάμαι.... μετα έρχεται το δεύτερο κύμα... το τρίτο... μέχρι που και αυτο γίνεται ρουτίνα....

Κάνεις copy paste στον σκληρό σου και βάζεις shortcut (με πολύχρωμο εικονίδιο) στο desktop για να μη ξεχνιόμαστε.... αυτά δεν φέυγουν ακόμα και αν κάνεις format τον δίσκο....

Είναι αλήθεια πώς έχεις πολλά πράγματα να κουβεντιάσεις με τον εαυτό σου... και συ σε πολυθρόνα και εκείνος σε πολυθρόνα... αντικρυστά...

Μην σπεύσετε οι around 30 φίλοι και φίλες μου να πείτε... «ξέρουμε τί λες» γιατί ένα αρχίδι ξέρετε... Αυτα δεν τα ξέρεις, τα μαθαίνεις....αν τα ξέρεις στα 30σου, έρχονται από το Discovery Channel και σε κάνουνε ντοκυμανταίρ.

Αποτέλεσμα; Δημιουργείς αυτόματα έναν άλλον κόσμο. Με κλειδαριές ασφαλείας. Ασφάλεια μεν....ελαφρώς στενόχωρα δε... ε, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή....

Ψιλο-κρισούλα

Σήμερα θέλω να σας πω για την τηλεόραση. Ξέρετε, έχω γράψει επί πολλά χρόνια γι’ αυτή και μερικές φορές μου λείπει (το γράψιμο).

Αρχικά θέλω να σας πω ότι την έχω σχεδόν πάντα απέναντί μου.

Πάντα χωρίς ήχο... συνήθως αλλάζω κανάλι, όταν με ενοχλήσει ο (οπτικός) ρυθμός αυτού που «βλέπω»... Τί θέλω να πω... αμα βλέπεις (χωρίς ήχο) π.χ. το National Geograpfic...αυτό που βλέπεις σε ηρεμεί... η εναλλαγή των χρωμάτων είναι ήρεμη, η αλλαγή πλάνων επίσης (όπως και smooth)... χωρίς τρελλές αλλαγές πορείας (μοντάζ).

Οταν στο mute είναι ελληνικό κανάλι τότε τα πράγματα είναι πολύχρωμα, κακοφωτισμένα κουτάκια που έρχονται από όλες τις μεριές χωρις νόημα.

Αν τώρα γυρίσω την τηλεόραση ανάποδα και ανοίξω τον ήχο... συμβαίνει αντίστοιχα το ίδιο... ποτέ δεν με ενόχλησε το ΒΒC στο δελτίο ειδήσεων, ενώ μου προκαλεί πάντα εκνευρισμό ενα ελληνικό.

Τί; Γιατί δεν τα κουβεντιάζουν αυτα στην ελληνική τηλεόραση;

Ποιά; Το θέμα π.χ. του ρυθμού; Ποιός να το κουβεντιάσει καλέ; Ο/η σταρούμπα; Μα αυτοί δεν κουβεντιάζουν. Αποφασίζουν... για όλα... Ολα-όλα όμως... και να το αποτέλεσμα.

Βλέπω μόνο NOVA... έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έβλεπα τί έπαιζε ο ΣΚΑΙ, αφού δεν ήταν συντονισμένος στο συνδρομητικό κανάλι. Τωρα όμως που μπήκε παρακολουθώ τον ΣΚΑΙ, με μεγάλη ευχαρίστηση. Είναι η άλλη πρόταση. Κατ’ αρχάς δεν φωνάζουν, δεν είναι στριμωγμένη, δεν έχουν κρεμασμένα στους τοίχους των σκηνικών την Αρτα και τα Γιάννενα και δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ασπραααααα-κοκκινα-κίτρινα –μπλεεεεεεεε....

Είδατε; Δεν έχει κανένα μέλλον αυτο το μέσον... Εμείς π.χ. εδώ στα blogs, όταν δεν μας αρέσει το template μας, τσακ το αλλάζουμε όποτε γουστάρουμε... Μας επιτρέπεται να είμαστε βαρετοί, κίτς, χαριτωμένοι, επιθετικοί, δημιουργικοί, απόντες ... ο,τι μας γουστάρει...

Ενα άλλο, που μου άφηνε πάντα πικρή γεύση στην τηλεόραση, είναι που δεν ντρέπεται ο ένας να μιμηθεί τον άλλον. Σηκώνεται ο ένας, σηκώνεται κι άλλος... τώρα αν πάνε σαν χεσμένοι, δεν το βλέπουν , γιατί κανείς δεν τους το λέει και δεν τους το λέει κανείς, γιατί οι σταρούμπες δεν θέλουν να ακούνε πράγματα που τους χαλάει τη νιρβάνα...

Αυτη τη σεζόν της μόδας είναι ΜΕΓΑΛΟ. Μεγάλα στουντιο με τεράστια τραπέζια και τους (τις) παρουσιαστές μόνους...κάτι σαν αυτοκράτορες...

Αποψη θα μου πεις, είναι...

Μάλιστα, αλλά ΟΛΟΙ; Ολοι ρε παιδί μου;

Ε, λοιπόν, όλοι...

Σαν όλοι μας , ας πούμε να κάνουμε τα blogs μας μωβ με ασημί(μπλιάχρ) ανταύγειες. Τρομερό πράγμα η μίμηση...και ακόμα χειρότερο η κλεψιά... Πήρα ένα SMS από τη Νίνα ... έλεγε για κάτι αθλιότητες στο internet. Μπήκα στο blog της... Κάποια της είχε κλέψει στη ψύχρα δικά της κείμενα και τα’χε ποστάρει μεσα στην καλή χαρά για δικά της στο blog της... Η (σχετικά) ήρεμη Νίνα, τα πήρε άγρια και την μπινελίκωσε με κάτι γραμματα ΝΑ! Το τί ΜΑΛΑΚΩ την είπε, δεν περιγράφεται...

Ε, αυτό στην τηλεόραση δεν γίνεται... σε κλέβουνε (γιατί πάντα και παντού θα υπάρχουν κλέφτες-βιαστές ιδέων) και κάνεις την πάπια.

Ακούω τις (χα) συνεντεύξεις που παίρνουν π.χ. για το θέμα Παπανδρέου-Πάγκαλος... Ρε παιδί μου, όλοι τις ίδιες ερωτήσεις... το ίδιο πλάνο ερωτήσεων...το ίδιο πλάνο (χα-χα) επικοινωνίας... Και βασικά άνδρες... βλέπω τις εκπομπές... πολύ μαυρίλα....δηλαδή γκριζίλα κουστουμιών, με γραβάτες που ταχα μου-τάχα μου είναι (χαχαχαχαχα) προχω. Λες και είναι κλειστό club με στολή.

Επηξα... έπηξα, σας λέω και στο μεγάλο πήξιμο μου τηλεφωνεί η Πιπιλή. Τα’χα πάρει και μ’αυτην γιατί νόμιζα ότι είχεεγκαταλείψει το blog της, μετά την εκλογή της...

-Τί λε ρε; Ημουν στα καμένα αυτές τις μέρες... γι’ αυτο δεν έγραψα... Ασε που’χω πολύ δουλειά...

-Ενημερώνεσαι;

-Οχι μωρέ... συμπληρώνω φόρμες για τη Βουλή....

-Τί φόρμες;

-Βιογραφικά ας πούμε...Οικογενειακή κατάσταση. Τί να βάλω;

-Βάλε... ορφανή...

(Για ενα τσακ του δευτερολέπτου υπήρξε σιγή... ωχ, έκανα γκάφα σκέφτηκα... Ευτυχώς αμέσως ήρθε γέλιο....)

-Χαχαχαχαχαχαχα...σωστό... άσε που είναι αλήθεια.... χαχαχαχαχαχα... Διευθυνση γραφείου... τί να βάλω;

-Τη διεύθυνση του πολιτικού σου γραφείου....

-Δεν έχω...

-Ε, βάλε... «δεν έχω»...

-Ωραία... τηλέφωνα γραφείου.... να γράψω «αφού δεν έχω γραφείο, πώς είναι δυνατόν να έχω τηλέφωνα γραφείου;»

-Το βρίσκω σαφέστατο.

-Κινητό; Ποιό να δώσω; Αυτό που απαντάω ή αυτό που δεν απαντάω.

-Σημείωσε τη διευκρίνηση.

-Χαχαχαχαχαχαχα...

-Ημερομηνία γέννησης....

-Η μητέρα μου λέει «η γυναίκα που λέει την ηλικία της, δεν ξέρει να κρατά μυστικά»...

-Ωραία, θα γράψω το ζώδιο μου....

-Υπεραρκετό....

Κλείσαμε το τηλέφωνο....

Την ξαναπήρα αμέσως...

-Να σου πω...

-Για λέγε...

-Δεν πιστεύω να τα γράψεις αυτα στο ερωτηματολόγιο....

- Οχι βέβαια...

-Ουφ! (με τους bloggers ποτέ δεν ξέρεις!)

κωλοτούμπες μυαλού

Χθες το βράδι έβλεπα στην τηλεόραση αθλητικά.

Παρακολουθούσα τα γκολ του Ολυμπιακού. Ο Λούα-Λούα έβαλε ένα γκολ και αμέσως μετά έτρεξε παράλληλα με το τέρμα και έκανε τις κωλοτούμποες του, πράγμα που είναι το σήμα κατατεθέν του στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Πολύ τους διασκεδάζω αυτούς τους τύπους που κάνουν τούμπες. Δεν είναι άλλωστε μόνο ο Λούα-Λούα. Καθώς λοιπόν ακούω την περιγραφή ακούω τον δημοσιογράφο να λέει ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού, Τάκης Λεμονής του απαγόρεψε να ξανακάνει τούμπες.

Εμεινα άναυδος.

Το αδιαπραγμάτευτο της ανοησίας.

Ο Τάκης Λεμονής πριν γίνει προπονητής του Ολυμπιακού ήταν καθηγητής γυμναστικής σε ένα σχολείο. Δάσκαλος… που προφανώς θέλει τους μαθητές του κοντοκουρεμένους.

Ο Ολυμπιακός έβαλε 6 γκολ. Και ο προπονητής τους βγήκε στην συνέντευξη τύπου κατσουφιασμένος λέγοντας διάφορα ουδέτερα…

Νομίζω ότι το’χουμε μπερδέψει λιγάκι το πράγμα με τη γαμημένη τη σοβαροφάνεια. Τί νόημα έχουν όλα αυτά; Το ποδόσφαιρο είναι βασικά παιγνίδι… ναι, είναι και εξουσία ξέρω… μόνο που βασικά παραμένει παιγνίδι… τί νόημα έχει λοιπόν να βγαίνει μουντρούχαλος μετά από έναν θρίαμβο…

Βασικό συστατικό αυτού του παιγνδιού είναι το θέαμα. Το show δηλαδή... Ο Μπέκαμ έκανε το δέρμα του κέντημα της γιαγιάς για να τραβήξει πάνω τους τις κάμερες... Γιατί νομίζετε ότι τον πήραν στην Ρεάλ και πολύ περισσότερο στην Αμερική; Αν θέλανε παιχταράδες είχαν να διαλέξουν μέσα από ένα σωρό....

Ο κ. Λουα-Λουά λοιπόν καλά κάνει και χοροπηδάει μετά από κάθε γκολ. Αν μάλιστα θέλει να βάψει τα μαλλιά του μοβ και να χορεύει τον χορό της φωτιάς γύρω από το σημαιάκι του κόρνερ, καλά θα κάνει...

Υπάρχουν μερικοί που όταν βάζουν γκολ κάνουν κωλοδάκτυλα στον κόσμο... ο Λούα-Λούα κάνει κωλοτούμπες... δεν βρίσκω πού είναι το κακό...

Βγαίνει λοιπόν ο δάσκαλος προπονητής με το γκρι άγχρωμο -ενα νούμερο μικρότερο -κουστουμάκι του και λέει το ουδέτερο και για να κάνει εντύπωση το διανθίζει: Ο Λούα-Λούα να μην ξανακάνει τούμπες.

Ε; Πώς σας φαίνεται;

Ο αθλητισμός είναι παιδεία σου λέει ο άλλος.

Εγώ είμαι Παναθηναϊκός και δεν μ΄’αρέσει να κερδίζει ο Ολυμπιακός. Ομως ο Ολυμπιακός είναι μεγάλο club, για να του συμπεριφόρονται σαν να είναι δημόσιο Λύκειο....

Ο κ. Λουα-Λουα εκτός απο ποδοσφαιριστής είναι και ατραξιόν. Δεν είναι αστείο πράγμα να περιμένουν 30.000 καβλωμένοι να βάλει (πρωτίστως) γκολ και μετά να απολαύσουν τις τούμπες του... Η αθλητική εταιρεία που έχει συμβόλαιο με τον παίκτη ή με την ομάδα (δεν μας αφορούν οι λεπτομέρειες) μπορεί να θυμώσει πολύ και να έχει απόλυτο δίκιο...

Βαρέθηκα τους τα’χα μου αυστηρούς...

Οταν πήγαινα σχολείο μόνο τέτοιους συνάντησα. Μου μαύρισαν την ψυχή.

Δεν είναι ποδοσφαιρικό το θέμα. Είναι θέμα αισθητικής, βλέμματος μπροστά... προσαρμογής με τα δεδομένα....

Και μια λεπτομέρεια: ο Λούα Λούα δεν κάνει κωλοτούμπες σε κάθε γκολ... δηλαδή αν η ομάδα του χάνει και μειώσει το σκορ δεν κωλοτουμπιάζει ο άνθρωπος... οι τούμπες του είναι σαν τα τύμπανα που δίνουν τον ρυθμό της χαράς....

Ο κ. Λεμονής μάλλον δεν συμφωνεί. Με γειά του με χαρά του... ίσως να προτιμούσε ο Λούα-Λούα αντί για κωλοτούμπες να ανταλάσσει χειραψία με τον αντίπαλο τερματοφύλακα....

Ισως να μην έχει προσέξει ότι οι μεγάλες σύγχρονες ευρωπαϊκές ομάδες δοκιμάζουν τα πάντα για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού (της κάμερας δηλαδή) σε στιγμιότυπα , καταστάσεις κ.λ.π. έξω από το παιγνίδι. Μιλάμε για θηριώδη διαφημιστικά μπάτζετ.

Οταν λέμε «είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τους ξένους» να ξέρουμε, τί λέμε...

Αννααα, δεν είναι η βροχή...

Σας έχω πει ότι θεωρώ την τηλεόραση ψιλο-πρωτόγονο μέσον;

Συγκεκριμένα κανάλια, μέτρια εικόνα και συμμετοχή του θεατή σχεδόν μηδενική. Δεν βλέπω με τί τρόπο μπορεί να επιβληθεί στο internet, αλλά για να είμαστε ειλικρινείςς το μοναδικό της προς το παρόν πλεονέκτημα, είναι η θέση της και το μεγεθός της... Την ανοίγεις στο σαλόνι και την αφήνεις να παίζει, φτιάχνεις κόκορα κρασάτο και η Ελένη Μενεγάκη σου κάνει παρέα... της μιλάς, της λές τους πόνους σου, τη μουτζώνεις, τη συγχαίρεις κ.λ.π.

Υπ’ αυτη την έννοια λοιπόν έπεσε στην αντιληψή μου η διαμάχη Λάκη Λαζόπουλου-Αννας Δρούζα. Δεν γουστάρει η Δρούζα να την σατιρίζουν... δεν γουστάρει... πώς το λένε ρε παιδί μου;

Οσο δεν γουστάρει η Αννα, τόσο γουστάρει ο Λάκης... και επειδή η εκπομπή του (βασικά) είναι σατιρική της αλλάζει τον αδόξαστο. Ετσι και εκείνη στην καινούργια της εκπομπή την έπεσε στον Λάκη... εκείνος πήρε τα πλάνα και την έκανε ρόμπα στη δική του εκπομπή... τα μεσημεράδικα άλλο που δεν ήθελαν και πάει λέγοντας....

Κάνοντας επί χρόνια τηλεοπτικό ρεπορτάζ ανακάλυψα (πολύ γρήγορα) ότι δεν υπάρχει ούτε ένας ή μία που να διασκεδάζει άμα τους σατιρίζουν... οχι μόνο οι TVstar... όχι μόνο οι πολιτικοί... όχι μόνο οι (λέμε τώρα) καλλιτέχνες.... κανείς... κανείς... υποθέτω ότι ούτε καν ο Μητσικώστας δεν γουστάρει... φυσικά ούτε κι ο Λάκης Λαζόπουλος.... ούτε εγώ... ούτε εσείς... κανείς σας λέω...

Μα αυτό ακριβώς είναι σάτιρα.

Είσαι αφελής; Σατιρίζω την αφέλεια σου... εμ, τί να σατιρίσω; Την αδελφή σου; Το χειρότερο από όλα είναι, ότι δεν υπάρχει αφελής, που να ξέρει ότι είναι αφελής... αντιθέτως όλοι νομίζουν ότι είναι τέρατα αναλυτικής σκέψης... μόλις τον σατιρίσεις λοιπόν για αφελή, θυμώνει καθώς «βλέπει» να τον αδικούν.

Ποιός γνωστός ατάλαντος μπορεί να ανεχθεί έστω και μια λέξη για την αταλεντοσύνη του... Μην το ψάχνετε... δεν υπάρχει... Πήγαινε εσύ πες τώρα στην Αντζελα Δημητρίου οι νότες είναι ελαφρώς περισσότερες από όσες νομίζει... μάλλον θα σου φέρει το prada-τσόκαρο στο κεφάλι.
Πάπαλα.Μην το ψάχνετε.

Η σάτιρα έχει στόχο. Ολοι χαίρονται, πλην του στόχου...

Αλοίμονο σ’ αυτον που σατιρίζει να πέσει σε άνετο τύπο. Να γελάει, να διασκεδάζει, να του στέλνει λουλούδια, να τον ευχαριστεί δημοσίως...να πηγαίνει κάθε μέρα στο θέατρο ή να βγαίνει στα παράθυρα και να λέει «κι άλλο....κι άλλο.....» Χαχαχαχαχαχαχαχα... τωρα που το σκέφτομαι είναι το τέλειο όπλο.

Μ’αρέσει πολύ ο Λάκης Λαζόπουλος. Οχι τώρα... σχεδόν πάντα μου άρεσε... τον έχω δει να δουλεύει το ταλέντο του και έχω εντυπωσιασθεί. Το’χει το αστείο στην κωλότσεπη και όχι μόνο το’χει, αλλά μπορεί και να το πει (παίξει) κιόλας... Πολλοί διαμαρτύρονται ότι συνεχώς επανέρχεται... μα αυτή είναι κλασσική συνταγή του χιούμορ... η επανάληψη φέρνει το γέλιο....

Στην Ελλάδα, αν κοιτάς την αλήθεια κατάματα είναι εντελώς αστείο. Αν μάλιστα την λες κιόλας, κατουριόμαστε στα γέλια. Στην τηλεόραση οι άνθρωποι δεν λένε την αλήθεια. Ούτε αυτοί που ρωτούν ούτε αυτοί που απαντούν. Ολα μοιάζουν προκάτ. Οτιδήποτε άλλο (κατα τη γνώμη τους) δεν πουλάει.  Βαρετή κουβέντα.

Λέει π.χ. ο Λάκης Λαζόπουλος: «Οσο αδυνατίζει ο Λάλας,τόσο  παχαίνει η Δρούζα!».... χαχαχαχαχα... μα είναι αλήθεια... τους είδα το καλοκαίρι στην Πάρο και ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και δεν το σκέφτηκα μόνο εγώ, το σκέφτηκαν και οι φίλοι μου, το σκέφτηκε όλο το νησί.... Ο μόνος που δεν έπρεπε να το δει ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος και πολύ περισσότερο να το πει...

Εμ τότε δεν θα έκανε σάτιρα, αλλά διάγγελμα...

Είναι δυνατόν να μη σατιρίσεις την κ. Βέφα, που τα’χει παίξει τόσο, που on camera εμφανίζεται με λουλουδάτο ολόσωμο μαγιώ, τίγκα στην κυταρίτιδα και στα σωσίβια στην χλιδάτη πισίνα του σπιτιού της να δηλώνει: "Ετσι διατηρώ τη σιλουέτα μου!» 

Ποιά ;

Η κ. Βέφα.
Να το δείτε, δεν θα αργήσει η μέρα που θα φτιάχνει τηλε-οομελέτες με δερμάτινο μίνο φόρεμα.

Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη σάτιρα. Η ζωή γεννάει σάτιρα.

Ποιός σας είπε ότι ο Αριστοφάνης ήταν αρεστός στην εποχή του;

Θυμάστε τί είχε τραβήξει ο Χάρυ Κλυν (που χάθηκε από τότε που πίστεψε ότι μπορεί να γράφει ... μόνος του τα κείμενα του; )

Tον κατηγορούν τον Λαζόπουλο για πολλά. Ε, και; Ειχα τη τύχη να γνωρίσω προσωπικά μύθους του χιούμορ, της σάτιρας, της επιθεώρησης. Ελάχιστοι ήταν αυτο που λέμε «καλοί» άνθρωποι" και ακόμα πιο λίγοι είχαν χιούμορ στην προσωπική τους ζωή. Παράδειγμα: ο Σακελλάριος είχε πολύ χιούμορ, ο Φρέντι Γερμανός καθόλου... 

Η Αννα Δρούζα ούτε καν που θα’χε σκεφτεί να αντιδράσει, αν δεν ήταν στην τηλεόραση αλλά στο internet... Eτσι δεν είναι; στην τηλεόραση που ελέγχει την εκπομπή της, λέει ο,τι θέλει...  

Με συγχωρείτε, αλλά ευστοχότερη θεατρική κριτική από το ότι στο Αννα ΚαρέΝι-Να, «το τρένο έπαιζε καλύτερα από την Ντενίση» έχετε ακούσει;

Ναι, αλλά δεν αρέσει στην κ. Ντενίση. Σπυράκια βγάζει...

Μπράβο! Ακριβώς αυτο πρέπει να συμβαίνει.

...ρε το τρένο....

(φαντασθείτε να σφύριζε κιόλας...)

φορτηγοοοοοοοοοοοοο

Με εκνευρίζουν οι στολές. Από τις κολομπίνες μέχρι τους στρατάρχες. Και για την ΓκρινΠις κρατάτω μικρά καλάθια, από τότε που τους είδα να φοράνε στολές. Ωπα...

Με πλησιάζει ενα παλικάρι της Δημοτικής Αστυνομίας, που κάνουν πολύ καλή δουλειά , με ευπρεπή τρόπο σε μια πολύ δύσκολη περιοχή, όπως είναι η Ερμού... σας έχω πει ότι είναι το καλύτερο Πανεπιστήμιο που’χω πάει ποτέ; Εχω μάθει για τις γυναίκες, τη φτώχια, τον καταναλωτισμό, τη πουτανιά, την ανδρική μαλακία, την πολτική, την καπατσοσύνη κ.λ.π. πράγματα που δεν είχα καν φαντασθεί στην μέχρι τώρα ζωή μου... και ως γνωστόν δεν γεννήθηκα εκεί... εχω την βεβαιότητα ότι αν έπειθα εναν πολτικό, να΄ρθει μαζί μου για δυο βδομάδες στο πεζουλάκι της Καπνικαρέας να παρακολουθεί (παρατηρεί, μελετά) τον κόσμο, θα γίνοτανε τρομερός ηγέτης... Εκεί η Ελλάδα μιλάει μόνη της... λέει τα παραπονά της.... τις χαρές της... τα όνειρά της... τους μύθους και το πιο σημαντικό : λέει πάντα την αλήθεια... αρκεί να’χεις αυτιά να την ακούσεις...

Με πλησιάζει λοιπόν ένα παλλικάρι της Δημοτικής Αστυνομίας. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να πλησιάζει καμαρωτός καμαρωτός...

-Γιατί φωτογραφίζετε;

-Γιατί έχει ωραίο φως.

-Απαγορεύεται...

(Το διασκεδάζω)... να φωτογραφίζω όταν έχει ωραίο φως;

-Οχι, απαγορεέυται να φωτογραφίζετε γενικώς...

-Και αυτός ο Γιαπωνέζος γιατί φωτογραφίζει...

-Αυτός είναι άλλο....

-Τί άλλο;

-Τέλος πάντων... το θέμα είναι ότι απαγορεύεται να φωτογραφίζετε...

-πού το λέει;

-Ε... το λέει το Σύνταγμα...

-Λέει το Σύνταγμα της Ελλάδας ότι απαγορεύεται να φωτογραφίζω όταν έχει ωραίο φως, ενώ επιτρέπεται για τους Γιαπωνέζους;

-Με κοροίδευετε;

Ελλάδα σας λέω... υπέροχη Ελλάδα.... η κουβέντα πήγε έτσι και μ’αρεσε πολύ... του εξήγησα ότι επειδή φοράει στολή δεν είναι υποχρεωμένος να ερμηνεύει το Σύνταγμα και πολύ περισσότερο να ασκεί μιαν εξουσία που δεν έχει...

-Φωτογραφίζετε γενικώς; προσπάθησε να το μαλακώσει...κάνοντας το πιο ακαδημαίκό... (που τον έχω δει τον μαλάκα τον φαλάκρα... πού τον έχω δει;)

-Οχι!

-Αλλά;

-Φωτογραφίζω το κυκλοφοριακό χάος στην Ερμού... μήπως θα’ταν καλύτερη ιδέα να ασχοληθείτε με αυτο , παρα με την ερμηνεία του Συντάγματος της χώρας;

-2.30 με 5.30 επιτρέπεται η διέλευση τροχοφόρων , για τις προμήθειες των καταστημάτων....

-Θέλετε να πειτε ότι όλα αυτα τα αυτοκίνητα, φορτηγά και τριαξονικά που είναι αυτη τη στιγμή στην Ερμού είναι για τις προμήθειες; Θέλετε να ξανασυναντηθούμε στις 6 που απαγορεύεται η διέλευση των τροχοφόρων;

-Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα αυτο.... είναι της τροχαίας...

Του ξανάπα για το Σύνταγμα που μ’αρεσε πολύ... κοκκίνησε... θύμωσε...γέλασε... έφυγε με άδεια χέρια.. αλλά όταν ξαναπέρασε μου΄κανε νόημα....

Εχω ταξιδέψει και σε άλλες πρωτεύουσες... έχω ψωνίσει στους κεντρικούς εμπιρικούς τους πεζόδρομους... ούτε πατίνι... όχι τριαξονικό....όπως εδώ... το καταλαβαίνω... προμήθειες, εμπορεύματα... ΟΚ! Για μια στιγμή όμως... όχι την ώρα που ο δρόμος είναι τίγκα στον κόσμο...

Είναι πε-ζό-δρο-μος... όχι δρόμος... ειλικρινά σας το λέω ποιό εύκολα μπορεί να φάει καμμιά γιαγιά με γόβα στιλέτο κανένα φορτηγό έξω από το Μπένετον, παρά στην παραλιακή... που τουλάχιστον έχεις το νου σου... Προμήθειες λοιπόν... στίς 3 το πρωί...

Ανεργία δεν έχουμε; Δημιουργείστε λοιπόν νέες θέσεις εργασίας... Κοστίζει; Ααααα... δεν μπορούμε να τα’χουμε όλα... φυσικα κοστίζει... και υπερωρίες... και νέους υηπαλλήλους και νέα νοοτροπία... δεν θέλετε; Στα παπάρια μας... η Ερμού πάντως είναι πε-ζό-δρο-μος.. το ίδιο και η Βουκουρεστίου... και κάποια οδός στη Σαλονίκη... στην Πάτρα... παντού...

Τί είπαμε ότι χρειάζεται επειγόντως η χώρα; Παιδεία;

Μη λέμε μαλάκίες... το λέει και το Σύνταγμα... δεν το λέει; Αν δεν το λέει, τώρα που θα το αναθεωρήσουμε, να το βάλουμε να το λέει... γιατί είναι σοβαρή παράλειψη.

Παιδεία; Τί να τη κάνουμε;

ΠΛΑΤΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Οταν πήγαινα στην Γερμανική Σχολή (μιλάμε για το 1968), πρώτη ώρα, πρώτη μέρα, πρώτη Γυμνασίου. Γερμανός καθηγητής, Χημεία... στα γερμανικά... ω,ρε μάνα μου... Θυμάμαι σαν τώρα, ότι μας έδειξε στην πράξη, με σωληνάκια, δοκιμαστικούς σωλήνες κ.λ.π. ότι 2 μέρη υδρογόνου και ενα οξυγόνου κάνουν νεράκι. Η2Ο...
Σιγά, το πράμα.
Ναι, έτσι λέτε τώρα, όταν όμως ήμουν 12 χρονών παιδί δεν μπορούσα να το καταλάβω και επειδή δεν μπορούσα, ο δάσκαλος μου (μας) το απέδειξε με πράξεις... είδα να δημιουργείται η σταγόνα.
Δυο χρόνια μετά βρέθηκα σε ελληνικο σχολείο., όπου έμαθα να καπνίζω, να την κοπανάω, να φλερτάρω, να τζογάρω, να λέω ψέμματα και να μη διαβάζω... θυμάμαι ότι βρέθηκα ξανα στο ίδιο μάθημα in delay.
Η2Ο, μόνο που αυτη τη φορά ο χημικός μας, δεν μας έκανε το πείραμα... αφού δεν είχαμε τα κατάλληλα όργανα, αλλά απλώς το’γραψε στον πίνακα με κιμωλία. Η2Ο=νερό...
Οποιος κατάλαβε-κατάλαβε... όπιος δεν κατάλαβε, ας γίνει (συγγνώμη για τον κλάδο, που τόσα του οφείλουμε) σκουπιδιάρης...
Ο ίδιος χημικός είχε φροντιστήριο από τότε και βέβαια αμα λάχαινε χάίδευε και τον κωλαράκο καμμιάς μαθήτριας... ο σεβαστός κ. Πουλόπουλος...το’\παιζε και αυστηρός ο παπάρας....δεν μάθαμε τίποτε απο δαύτονε και δεν νομίζω ότι κατάφερε ποτέ να εμπνεύσει κανένα παιδί, να αγαπήσει τη Χημεία... σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου στην Deutsche Schule…
Οταν λοιπόν μιλάμε για Παιδεία, να ξέρουμε τί λέμε...
Και ας μην το πάμε στο παρελθόν, γιατί ο,τι έγινε...έγινε... Οσοι πιτσιρικάδες φίλοι μου εδώ στα blogs είναι φοιτητές τους έχει πέσει ο κώλος στο διάβασμα. Μαθαίνω ότι θα δώσουνε μέχρι και 20 μαθήματα, γιατί έχουν χαθεί οι εξεταστικές περίοδοι.
Δεν κατάλαβα. Μάλιστα! Χάθηκαν οι περίοδοι για τους Χ λόγους... και λοιπόν; Πρέπει να χαθεί και μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων; Τί μπορεί να μάθει ένας άνθρωπος, αν έχει να δώσει... 20 μαθήματα; Αυτό δεν είναι εξεταστική, είναι μισό Πανεπιστήμιο σε έναν μήνα.
Ξέρετε, τα ωραιότερα χρόνια μου (σας το’χω ξαναπεί) τα πέρασα στο ελληνικό ιδιωτικό σχολείο που πήγα. Δεν διαβάσαμε, δεν μας τιμωρήσανε, είμασταν εντελώς ανέμελοι, κάναμε κάθε λογής σκανδαλιές και αλητείες σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν ιδιαιτέρως συντηρητικά, απαγορευμένα... χούντα ρε παιδί μου....
Το χειρότερο είναι ότι η πλειονότητα των ευτυχισμένων (τότε συμμαθητών και συμμαθητριών μου) δεν έκαναν και πολλά πράγματα στη ζωή τους... μα αφού δεν μας μάθανε τίποτε... πώς να κάνουνε οι άνθρωποι; από την άλλη οι περισσότεροι συμμαθητές μου στην Γερμανική έχουν κάνει αξιοζήλευτη καριέρα.
Γιατί άραγε;
Ιδιωτικό το ένα, ιδιωτικό και τ΄αλλο...
Ελληνικό σήστημα δασκάλων το ένα....σκέτο Δάσκαλοι στο άλλο.
Μην το ζαλίζουμε περισσότερο.
Ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από πολτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες και κοσμικούς. Αποτελείται από γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, δάσκαλους, τεχνικούς κ.λ.π. στους οποίους η σωστή παιδεία είναι εντελώς απαραίτητη.
Αν είμαι υπερ της δωρεάν Παιδείας;
Φυσικά και είμαι.
Αν είμαι υπέρ της δημόσιας Παιδείας;
Προφανώς,
Αν είμαι υπέρ της ιδιωτικής Παιδείας...
Βεβαιότατα... όσο η φραση εμπεριέχει την λέξη «Παιδεία» με βρίσκει σύμφωνο... όχι όμως την «παιδεία», που εννοούμε εδώ στην Ελλάδα. Ακόμα και σε επίπεδο internet, εννοώ χρηστών, ιδέων και νέας σκέψης είμαστε ποοοοοοοοολύ πίσω... και εδώ δεν έχουμε δικαιολογία γιατί όλοι σε μια «τάξη» βρισκόμαστε....
Τα πήρα, γιατί η φίλη μου, η Νίνα , φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο για δημοσιογραφία, είδα ότι εξέπεμψε SOS, λόγω μιας μαλακισμένης δημοσκόπησης ( ή κάτι τέτοιο) που της έχουν αναθέσει να κάνει. Είδα τις ερωτήσεις... Θεέ μου, τί μαθαίνουν στα παιδια; ...και μετα πάνε να πιάσουνε δουλειά σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και τα ι-σο-πε-δώ-νουν και αυτα επειδή δεν έχουν κάτι καινούργιο να αρθρώσουν (ποιός να τους το μάθει άραγε;) απορροφούνται από το σύστημα....
Ομως η Παιδεία δεν βρίσκεται μόνο στα σχολεία, αλλά παντού. Παράδειγμα, η Νίνα ψιλο-δούλευε σε έναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό... κάτι σαν πρακτική με χαρτζιλίκι... τη δημοσιογραφία δεν την κάνεις από το σπίτι σου (ειδικά στα πρώτα σου βήματα)... αφού λοιπόν είχε να δώσει ....145 μαθήματα, ζήτησε βοήθεια...μια μικρή φοιτητική άδεια για να διαβάσει...
Αποτέλεσμά;
Της κόψανε την συνεργασία...
Της τηλεφώνησα τυχαία εκείνη την ημέρα. Ηταν μια νεαρή κοπέλα, που κάποιοι παπάρες της είχαν ψαλιδίσει την ελπίδα, το όνειρο... χάλια... δημοσιογράφοι που ούρλιαζαν από τα μικρόφωνα: «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ:»... εκτός μικροφώνου διώχνουν αυτα τα ίδια τα παιδιά, επειδή πρέπει να....διαβάσουν....
Παιδεία;
Χεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχε!
Η τέχνη της πρόσβασης στην πληροφορία ή τη γνώση, θα είναι ο κόλαφος όλων αυτών των ανεκδιήγητων, που συνωστίζονται (όπως στη Σμύρνη) για να τσαλαπατήσουν το μέλλον των νέων ανθρώπων ...
Ερχεται η ώρα που οι άνθρωποι θα πάρουν τις τύχες τους (την γνώση) στα χέρια τους... και τότε ο κόσμος θα αλλάξει... πώς θα γίνει; Ιδέα δεν έχω... πάντως ευθύνη (είτε καλή είτε κακή) δεν θάχουν αυτοί που θα τον αλλάξουν, αλλά αυτοί που τους έσπρωξαν για να το κάνουν....
Κlar?


Attachment: Μωρέ κάντε ενα κλικ στη Νίνα (που από το όνομα της σκέφτηκα την Νi@Na) και βοηθείστε την λιγάκι στην αηδία που της έχουν βάλει να βγάλει σε πέρας... Αντε και θέλει να τελειώσει το κορίτσι γιατί πρέπει να κάνει πραγματικά σημαντικά πράγματα...

η Νι και η Να

o άνθρωπος, που ΔΕΝ ήθελε να γίνει πρωθυπουργός

To βιντεάκι που είδατε (να το δείτε, αν δεν το είδατε) το’φτιαξα όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές Μόλις έφτιαξα το μοντέλο μ’αρεσε πολύ γιατί (κατά τη γνώμη μου) μοιάζει πολύ με τον Γιώργο Παπανδρέου... σκέφτηκα λοιπόν αμέσως ότι θα μπορούσα να κάνω πολλά προεκλογικά αστειάκια, σχόλια κ.λ.π. στο blog μου.

Παρουσιάστηκε όμως ενα εξαπέραστο πρόβλημα:

Ενώ μπορούσα να φτιάξω τον Αλαβάνο, τον Καρατζαφέρη και ίσως την Παπαρήγα, δεν μπορούσα με τίποτα να φτιάξω τον Καραμανλή.

Αρα ώς «Αντώναρος» θα έπαιζα ένα βρώμικο αντιπολιτευτικό παιγνίδι με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη... Οσο και να φωναζα ότι δεν είμα ελέφαντας θα έπρεπε να δικαιολογήσω την προβοσκίδα.

Το μοντέλο «Γιώργος», έπρεπε οπωςδήποτε νάχει απέναντι του το μοντέλο «Κώστας», αλλιώς θα έγερνε επικίνδυνα. Προσπάθησα να φτιάξω τον Πρωθυπουργό, αλλά εις μάτην. Τίποτε απ’ αυτά που έφτιαχνα δεν τον θύμιζε.

Ετσι άφησα το μοντέλο «Γιώργος» στον φάκελο του στον σκληρό δίσκο. Το’δειξα σε 5-6 φίλους (Νεοδημοκράτες, Συριζικούς ή ΚΚΕ, ανένταχτους, ανυποψιάστους κ.λ.π.) και γέλασαν πολύ... Με πίεζαν μάλιστα να το βάλω στο blog.

Είχα σχεδόν πεισθεί, όταν το’δειξα για τελικό τεστ σε κάτι φίλους ΠΑΣΟΚους.

Ούτε γέλασαν, ούτε τους άρεσε , ούτε το γλέντησαν... μάλλον με κοίταξαν με αηδία.

Αρα είχα δίκιο.

Στεναχωρέθηκα που θα πήγαινε χαμένο, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Είχα ενα σωρό ιδέες.

Τωρα όμως είναι έστω και ετεροχρονισμένα η ώρα του....

επικοινωνίες

Εδω και 1-2 Κυριακές γράφω στην εφημερίδα «Sportime”. Σε μια από τις τελευταίες σελίδες μια στήλη που την λέω «SportCookies”. H αθλητική δημοσιογραφία ήταν πάντα το αγαπημένο μου αποκούμπι. Αυτό που ξέρω να πω είναι ότι τους πιο σοβαρούς δημοσιογράφους (εννοώ σε επίπεδο παραγωγής υλικού) τους έχω συναντήσει στις αίθουσες με τους αθλητικούς ρεπόρτερ. Ξέρετε, η έντυπη δημοσιογραφία είναι μεγάλη σχολή. Δεν είναι μόνο η καψούρα (γιατί περί καψούρας πρόκειται και σεις που γράφετε στα blogs σας τώρα (πια) με καταλαβαίνετε) του γραψίματος... κατα τη γνώμη μου ακόμα πιο γοητευτική είναι πώς αυτό που γράφεις γίνεται τυπωμένο.

Σ’ αυτο λοιπόν ακριβώς το σημείο, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, είναι οι καλύτεροι. Για παράδειγμα ήταν οι πρώτοι που έφεραν τουςκαινούργιους τίτλους, τα λεκτικά λογοπαίγνια.... ήταν αυτοί που εισήγαγαν την περιγραφική δημοσιογραφία... και τέλος ώς άτομα είναι ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν. Δεν ξέρω ούτε έναν αθλητικό συντάκτη που να μην αγαπάει τα σπορ... ενώ αντίθετα ξέρω πολλούς οικον ομικούς που μισούν την οικονομία, πολιτικούς που αδιαφορούν για την πολιτική, δικαστικούς που δεν αντέχουν τα δικαστήρια.

Τηλεοπτικά μόλις αποκτήσουν στιλ (γιατί πλην του Πανούτσου, κανείς άλλος δεν έχει τηλεοπτικό (ολοκληρωμένο) στιλ) θα εξουσιάσουν την γη... μου’τοχε πει κάποτε ένας τρομερός Ιρλανδός αυτό... ο αδελφός του Μπόνο... που ήταν παγκόσμια φυσιογνωμία σε επίπεδο εμπόρων Τέχνης...

-Θυμήσου του, μου’χε πει ο Τζέιμς... 15 χρόνια πριν... θυμήσου bro, ότι στην γη θα κυριαρχήσουν δυο πράγματα: Η οικολογία και ο αθλητισμός.

Μήπως κάποιος ή κάποια απο σας έχει καμμιά αντίρρηση σήμερα;

Μμμμμμμ;

Σε βάθος χρόνου οι εφημερίδες δεν θα επιβιώσουν. Καίγεται η καρδιά μου που το λέω... γι’ αυτο αραιά και που όταν βρίσκω ευκαιρία γράφω σ’ αυτές... δυστυχώς όμως δεν θα μακροημερεύσουν... δείτε το απλά: Γίνονται όλο και πιο βαρειές. Πέντε κιλά η μία... ποιός πιτσιρικάς θα τις κουβαλήσει από το περίπτερο στο δωμάτιο του;

Σοβαροί να’μαστε....

Βάζουν μέσα cd... και δεν καταλαβαίνουν ότι στγην πραγματικότητα, οι ίδιες οι εφημερίδες μπαίνουν στα cd, που με τη σειρά τους μπαίνουν στον υπολογιστή και απο cd γίνονται data… άρα άυλα... δεν ξέρω αν το έχουν προσέξει, αλλά μάλλον είναι εντελώς άβολο (και απολύτως αδιάφορο) να κουβαλάς 10 κιλά εφημερίδα σε ναύλον σακούλα πάνω στο σκέίτ σου...

Εγώ είμαι ποτισμένος από την κάβλα της εφημερίδας. Αυτό δεν αλλάζει... απλώς δεν είμαι κολλημένος σ’ αυτην... τα νέα παιδιά όμως δεν την γνωρίζουν αυτην την κάβλα... και δεν θα την μάθουν ποτέ...

Διάβασα στο www.sportime.gr ένα αφιέρωμα στον Σωτήρη Κυργιάκο. Για όσους και όσες δεν γνωρίζουν, είναι ο παίκτης που έβαλε τα δυο γκολ της Εθνικής στη Νορβηγία. Ο αθλητής αυτος έχει μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι... από το πουθενά και χωρίς καμμιά προοπτική, στα σαλόνια της Ευρώπης. Αρχισα να διαβάζω ενα αφιέρωμα στο site της εφημερίδας. Εντυπωσιακό κείμενο. Λες και αυτός που το’γραψε ήταν μαζί με τον διεθνή παίκτη σε όλα του τα βήματα. Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς κλισέ. Πλήρες.

Να μην λέω πολλά...διαβάστε το...

Το’χε γράψει μια γυναίκα συνάδελφος... Η Μαριάννα Αξιοπούλου... δεν την γνωρίζω την κοπέλα, αλλά εντυπωσιάστηκα. Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι όταν μ’αρέσει κάτι να το λέω στους ανθρώπους που το έφτιαξαν, τηλεφώνησα στον Αγγελο Μενδρινό, που μου’κανε την πρόταση να γράφω στην εφημερίδα και τον γνωρίζω πολλά χρόνια.

-Ρε συ αυτη γράφει υπέροχα... του’πα... που θα την βρω να της το πω;

-Ναι, είναι καλή. Δεν γράφει όμως στην εφημερίδα...μόνο για το site…

Εκλεισα το τηλέφωνο και το σκέφτηκα αυτο που μου είπε... ΜΟΝΟ για το site…

Η καινούργια γενιά με επιβεβαιώνει. Ευτυχώς για το μέλλον της επικοινωνίας με επιβεβαιώνει... δυστυχώς για τις εφημερίδες... και η Ενωση Συντακτων Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών... η ΕΣΗΕΑ... που λέμε δεν μπορεί να βγάλει διοικητικό Συμβούλιο...

Καλά κρασά...