29.12.07

η τελευταία 007πίκρα



Mου λέει ο φίλος μου Ν.
-Γράφε ρε μαλάκα. Δεν σου είπα, να μην τεμπελιάζεις; Γράψε κανένα ποστ.
Και εγω που τον εμπασα στον διαδίκτυο, σφίγγω τις γροθιές μου και προσπαθώ να μην του πω την αλήθεια. Δάσκαλος μου στο γράψιμο ή μάλλον στην διαδικασία γραψίματος, δεν θέλω να του χαλάσω αυτο το νέο που τόσο του έχει αρέσει.
Μπήκα στο blogs πριν απο 2 περίπου χρόνια. Μπήκα γιατί ήθελα να βγάλω από πάνω μου μια μυρωδιά που δεν έβγαινε ούτε με βούρτσα. Καβατζάριζα τα 50, είχα περάσει ενα έμφραγμα, είχα χωρίσει και το επαγγελμα μου ήταν σε κάθετη κατηφορα-γκρεμό.
Το μόνο που μου μενε για να αναπνέω ήταν το γράψιμο. Εκλεισα παραθυρα και φωτα και αναψα τον υπολογιστή μου... τον πανίσχυρο υπολογιστή μου με τον οποίο είχα περάσει ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ωρες, θυσιάζοντας καριέρα, χρήματα, ανθρώπους , αγάπες, υγεία...
Γιατί;
Επειδή έτσι γουστάριζα.
Ημουν όμως λιώμα και κομμάτια.
Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είχαμε εκπαιδευθεί να γράφουμε και μετά να το κουβεντιάζουμε με τους αναγνώστες μας... πόσο πολύ να πίνουμε και μαζί τους καφέ...
Η αλήθεια είναι ότι αυτο στην αρχή με εντυπωσιάσε. Ακούμπησα πάνω του... ήταν κάτι που χρειαζόμουν πολύ. Εγραψα ελέυθερα...έγραψα πράγματα που δεν είχα γράψει ποτέ... έγραψα προσωπικά μου.... e-γδύθηκα εν γνώσει μου...
Και ω του θαύματος πολλοί άνθρωποι με τιμησαν... με διάβασαν...μου στάθηκαν και με ακολούθησαν στην τρελλή μου πορεία στο net. Ετσι δεν είναι Ναυαρχε; Mπήκα σε έναν κόσμο πιτσιρικάδων, όπου επιτέλους βρέθηκα σε έναν χωρο όπου με καταλαβαίναν και τους καταλάβαινα.
Και τότε εμφανίστηκαν οι άγριοι. Μου’τοχε πει η φίλη μου η Ψιλικατζού, αλλά δεν την είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Βγήκαν από τις τρύπες τους οι αγάμητες, οι ψευτο-καλλιτέχνες, τα κοράκια, οι κουκουλοφόροι, οι απατεώνες και τα κομματόσκυλα και βάραγαν όπου εύρισκαν. Παγιδεύτηκα... απάντησα... βάρεσα... έκλεισα τα comments μου, τα ξανάνοιξα προσπαθώντας να αποφύγω το φασιστικό moderation, αλλά αυτοί δεν καταλάβαιναν τις φράσεις που σχηματίζαν οι λέξεις μου. Είχα βρεθεί ολομόναχος χωρίς προσωπείο σε έναν κόσμο που φορούσε μάσκα από άποψη. Ημουν πολύ old dog για τέτοιες μαλακίες.
Εχω κάνει 30 χρόνια μάχιμη δημοσιογραφία. Την είχα φάει με το κουτάλι. Δεν με γοήτευαν πια ούτε τα χάρτινα έντυπα, ούτε η αργοκίνητη τηλεόραση... Είχα βρεθεί σε αδιέξοδο. Επρεπε ή να το εγκαταλείψω ή να συνεχίσω την αόρατη πορεία μου στο διαδίκτυο. Τις ατέλειωτες ώρες μελέτης και εξάσκησης που δεν ήξερα, αν ποτέ μπορέσω να τις εφαρμόσω ... έπρεπε να τις ξαναβάλω στα ντουλάπια του μοναχικού μυαλού μου...
Εφυγα από τον φυσικό μου χώρο επειδή μισούσα τις συ-σκέψεις. Δεν μαρέσει να συ-σκέπτομαι. Ισως εγωιστικό, αλλά βασικά το μίσησα γιατί δεν περόκειτο περί ανταλλαγή σκέψεων –που είναι μαγική στιγμή- αλλά από μασκαρεμένη επιβολή σκέψεων του αρχηγού.
Εδω λοιπόν καταρχάς δεν αναγνωρίζω κανέναν για αρχηγό και δεν το κουβεντιάζω ότι έχει γεννηθεί εκείνος που θα μου επιβάλει (εδώ) τους κανόνες.
Τόσα χρόνια στα media εχω συναντήσει απίθανους ανθρώπους, έχω δει απίθανες τραγωδίες και απίθανα ανθρώπινα ναυάγια, απερίγραπτες καταστάσεις και ακόμα πιο απερίγραπτες εξελίξεις... Οσοι συνάδελφοι μου με διαβάζουν, είμαι σίγουρος ότι κουνάνε καταφατικά το κεφάλι τους γιατί τα έχουν δει κι αυτοί... Σας διαβεβαιώνω όμως ότι τόσα μαζεμένα σκυλιά όσο στα blogs δεν θα συναντούσα ακόμα και 200 χρόνια δημοσιογραφίας κι αν έκανα.
Είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά και ετοιμάζόμουν να την κάνω. Οταν έριξα μια κλεφτή ματια στο Facebook. Αυτο το απίστευτα δημιουργικό χταπόδι επικοινωνίας... Μην ψήνεστε απο τους άσχετους που το ονοματίζουν «παιγνιδάκι». Το παιγνιδάκι δια΄θετει δυνατότητες επικοινωνίας σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά το σημαντικότερο από όλα έδωσε στον χρήστη την δυνατότητα της πολυ-επικοινωνίας... με εντελώς καινο΄θργια applications.
Προσπαθώντας λοιπόν να αναπνεύσω από την πίεση και την απογοήτευση των blogs, κολύμπησα για λίγο στα νερά του... και τότε με πλησίασαν άνθρωποι που αγνοούσα ότι με διαβαζαν στο blog μου...Ηταν μεγάλο δώρο για μένα και βρίσκω την ευκαιρία να τους ευχαριστήσω. Ανθρωποι με ταυτότητα και ύπαρξη. Και μου δρόσισαν την καρδιά. « Δεν βάζω μη πραγματικούς φίλους μου στη λίστα μου» μου γραφε προχτές ή Εφη , «αλλά μέ σένα κάνω μια εξαίρεση γιατί γουστάρω το blog σου...» Tί δωρο!!! Κι αλλες... κι άλλοι... και σχόλια για τις φωτο... και κριτική... και αστειάκια... και ποστ... και δώρα.... και chatακια... και αλήθειες... και εξομολογήσεις και παρεά... και όσο και να φαίνεται περίεργο ελάχιστο γκομενιλίκι.... γιατί; Επειδή ο καθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Mετά έπεσα με τα μούτρα στο MySpace, που δεν το’χα ψάξει όλον αυτον τον καιρό. Το e-ποτάμι κατεβαίνει ορμητικά...
Κάποιοι μπέρδεψαν το καινούργιο μέσο με την θέση που μας αναλογεί στην κοινωνία ή ακόμα καλύτερα στην real life. Τί να την κάνεις την Porsche όταν η Κηφισίας είναι πήκτρα; Και το ακόμα χειρότερο: Τί να την κάνεις την Porsche στην ευθεία της Αττικής Οδού, αν δεν ξέρεις να οδηγείς ούτε ποδήλατο με βοηθητικές;
Και τότε συνειδητοποίησα ότι παραλίγο να παγιδευτώ σε κάτι που έμοιαζε τέλειο (blogs) ενώ ήταν μόνο η αρχή μιας μεγάλης πορείας. Οι μετριο-ανίκανοι, κουτσου-κούτσου να σου γράψω ενα ποιηματάκι, είμαι ψηλή 1,78, με γαλάζια μάτια και ξανθια μαλλιά.... το θεώρησαν ταβάνι...ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς το πάτωμα κάτω από το χαλί.
Το πάρτι ήταν Μασκέ... αλλά αυτα τα πάρτι έχουν σουξέ μια φορά το χρόνο. Πώς ήταν δυνατον οι άνθρωποι να πιστεψουν ότι θα εξουσιάσουν φορώντας μάσκα; Δεν υπήρξε ούτε ενας δικτάτορας στην ιστορία που να σκέφτηκε τέτοια μαλακία.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας blogger δεν μπόρεσε να επιβιώσει ώς μη blogger, μόλις τόλμησε να δώσει χειραψία με το σύστημα.
Στα blogs όμως ταυτόχρονα οφείλω πολλά. Πλάκα-πλάκα μου δόθηκε η ευκαιρία να e-δοκιμάσω πράγματα, που αλλού δεν θα είχα την ευκαιρία. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν, ανοίγοντας διπλατα πόρτες που δεν είχα ονειρευθεί.
Η πίκρα δεν είναι ποτέ μόνη της... πάντα συνοδεύεται και από λίγη ζαχαρη για να ξεγελάει την πικρίλα της... αναμεσα στους σκύλους γνωρισα και εξαιρετικούς ανθρώπους... ξέρουν πολύ καλά ποιούς εννοώ... και αυτοί μου είπαν, με συμβούλεψαν, μου στάθηκαν, μου είπαν μπράβο ή ξαναπροσπάθησε...
Ετσι έμεινα κι εδώ. Τιμώντας τους ανθρώπους που με αγαπούν και που τους αρέσει να με διαβάζουν ή να παρακολουθούν τα πόστ μου.
Και εδω θα μείνω, όπως συμβουλεύω όλους τους φίλους μου τους blogger που είναι έτοιμοι να τα εγκαταλείψουν για χάρη μιας αναλογικής σειρήνας.
Το’χω ξαναγράψει:
Κάποτε με φωναξε ενας (μεσαίος)εκδότης για να μου πει ότι θα μειώσει τον μισθό μου στο μισό. Ηξερε ότι δεν είχα αλλη δουλειά και πάτησε σ’ αυτο.
Εκείνη την ημέρα –για κακή του τύχη- ήμουν πολύ στις δημιουργικές κακές μου. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα:
-Αποκλείεται γιατί εχω ενα πολύ ισχυρό οπλο.
Με κοίταξε θυμωμένα γιατί νόμισε ότι θα τον εξεβίαζα με κάτι.
-Ποιό είναι αυτό;
-Εχω μόνο μια γάτα (τότε είχα μόνο την Μινού) της οποίας έχω και την ευθύνη. Με την αποζημίωση που θα μου δωσετε –γιατί αποκλειεται να δεχτώ περικοπή μισθού- θα ζήσουμε οι δυο μας ζωή χαρισαμενη τουλάχιστον για 6 μήνες,... ε και μετά...αν δεν ξαναβρω δουλεια.... όλο κάποιος φίλος θα προσφερθει να της βρίσκει λίγη ξηρά τροφή.
Με κοίταξε χαμογελασε και μου είπε (προς τιμήν του):
-Εχεις δίκιο. Αυτο το όπλο που έχεις είναι πολύ επικίνδυνο.
Τωρα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι έχω δυο γάτες, αλλά καμμιά τους δεν στηρίζει την επιβίωση της στα blogs.
Θέλω να πω, για να μην παρεηγηθώ, ότι όταν εμφανισθούν και στο Facebook (πράγμα δύσκολο)... εγω θα πάω πιο μακρυά... και πιο μακρυά... πάντα θα’μαι δυο βήματα πιο μακρυα από όσο είναι το βεληνεκές τους, γιατί ποτέ δεν θα ξανακάνω τα λάθος να παίξω στο ίδιο γήπεδο μαζί τους....
Αντί να περιμένω, λέω να φύγω με τον Αι Βασίλη...ξερει εμαθα ενα path που είναι μαγικό.

Καλή Χρονια σε όλους κι όλες.

Attachment1.
Σας ζητώ συγγνώμη αν σας άφησα για λίγο... αλλα χρειαζόμουν ενα re-charge!
Αttachment2. Σου άρεσε το σεντόνι ρε μαλάκα; Αντε και φαγώθηκες Πρωτοχρονιάτικα.


24.12.07

kids in Town













Βγαίνοντας χθες να φωτογραφήσω τον κακό χαμό που γινότανε στην Ερμού και στο Σύνταγμα...παρατήρησα τα... παιδιά.

Ναι, τα παιδιά!

Αν με ρωτούσανε στον εξωτερικό για τα παιδιά στην Ελλάδα (εννοώ τα παιδάκια) θα τους έλεγα οτι δεν ξέρω πολλά 1ον γιατί δεν έχω και 2ον γιατί τα παιδιά ΔΕΝ κυκλοφορούν στην χώρα μας.

Οπως ξέρετε, εσείς που με διαβάζετε, βγαίνω πολύ συχνά εδώ στη γειτονιά μου και φωτογραφίζω κόσμο... δηλαδή φωτογραφίζω την Αθήνα... ταξινομώντας τις φωτό ανακάλυψα ότι είχα φωτογραφίσει ελάχιστα (συγκλονιστικά ελάχιστα παιδιά).... ξέρω γω... 40-50... τα δυο αυτα χρόνια.

Γιατί άραγε;

Το παιδί είναι πάντα μια όμορφη φωτογραφία. Είναι από μόνο του θέμα, που κάνει την φωτογραφία καλή.

Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι τα καινούργια ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά.

Λάθος... φυσικά δεν κάνουν όπως οι προγιαγιάδες τους... αλλά κάνουν... το θέμα είναι ότι δεν τα κυκλοφορούν. Εννοώ οι μανάδες δεν τα παίρνουν μαζί τους όταν πάνε να αγοράσουν παπούτσια. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα παιδιά είναι παρόντα. Στις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις από τα γήπεδα μέχρι το shopping τα παιδιά είναι μαζί με τους γονείς τους...

Οχι στην Ελλάδα.

Γιατί;

Το αγνοώ. Σκέφτομαι ότι αυτο κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά, πράγμα που μάλλον δεν αλλάζει όταν μεγαλώσουν. Σκέφτομαι επίσης ότι αυτός είναι ο λόγος που θέλεις να σπάσεις το κεφάλι του παιδιού κυριακάτικα που ουρλιάζει μαζί με το ξαδελφάκι του τρέχοντας γύρω από το τραπέζι που’χεις πάει να φας με την παρέα σου....

Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει.

Μα αφού δεν βγαίνουν τα παιδιά...είναι φυσικό όταν τύχει ,να κάνουν σαν αγρίμια... γιατί το θεωρούν εξαιρετική περίπτωση... Η Βελγίδα μάνα δεν λέει του 5χρονου Ερικ πριν ξεκινήσουν από το σπίτι : «Υποσχέσου μου, ότι δεν θα τραβάς τα τραπεζομάντηλα των άλλων!»... Η Ελληνίδα όμως το λέει στον 5χρονο Ηλία... δηλαδή του δίνει το σύνθημα...

Για τον Ερικ είναι φυσιολογικό να τρώει με τους γονείς του δημοσίως , ενώ για τον Ηλία είναι ...δώρο. Αρα το αντιλαμβάνεται και ως δώρο και παίζει μέχρι τελικής πτώσεως μαζί του.

Πάμε πίσω στην Ερμού και στο Σύνταγμα τώρα....

Εκατοντάδες νέοι γονείς με τα παιδάκια τους. Κουκλιά παιδάκια... αλλά τους ήταν αντελώς άγνωστο τί πρέπει νά κάνουνε αναμεσα σε τόσο πολύ κόσμο... Οσα κάτσανε δίπλα μου στο παγκάκι ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε ή βρίζανε...

Η μάνα τους έριχνε από παρακαλετά μπινελίκια μέχρι σβουρηχτές... και αυτά τόσο ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε...βρίζανε... Δεν ενοχλήθηκα... αντίθετα το παρατηρησα. Τα παιδιά είχανε δίκιο. Α-πό-λυ-το δίκιο. Επρεπε να μπω στα παπουτσάκια τους για να το καταλάβω...

Σε έναν κόσμο γιγάντων, που τους φτάνεις το πολύ-πολύ μέχρι την κοιλιά σε τραβολογάει ενα χέρι... έσυ είσαι χαμένος σε ένα κουραστικό τοπίο ποδιών, που έρχονται συνεχώς καταπάνω σου....και συνήθως σε χτυπάνε... όταν βλέπεις πράγματα που σου αρέσουνε...θες να στα αγοράσουνε... αλλά το χέρι σε τραβάει ξανά στο δάσος ποδιών.

Μετα πεινάς... «Αργότερα!»

Βαριέσαι. Διψάς «αργότερα»... Ολοι φωνάζουνε... πού είναι η μπάλα μου?

-Πεινάω!

-Αργότερα... εχει ουρά στα Εβερεστ.

-Πεινάω!

-Αργότερα σου είπα. Μην ενοχλείς τον κύριο.

-ΠΕΙΝΑΩ!

-Θα φας ανάποδη.

Πείτε μου εσείς τώρα... Ποιός έχει δίκιο;

Aπό την άλλη είναι τόσο τρυφερό το θέμα. Οι μανάδες είναι ποοοοοοοοοοοολύ κουρασμένες. Τις θαυμάζω. Την τραβάει από το χέρι να σηκωθεί από το παγκάκι ...και εκείνη θέλει να κάνει ένα τσιγάρο... αλλά ο Ηλίας τραβάει... σβήνει το τσιγάρο... και σηκώνεται... το body language δείχνει κούραση... αλλά βασικά δείχνει χαρά. ΜΕΓΑΛΗ χαρά.

Υποθέτω ότι αυτο είναι η μπαταρία.

Είδα και πολλούς πατεράδες με τα παιδιά στους ώμους. Ομορφο θέαμα. Το μικρό χεράκια πιάνεται από το μάγουλο, το αυτί... χα... ενα συναίσθημα που και για τους δυο δεν θα σβήσει ποτέ. (Ετσι δεν είναι Ναυαρχε;)

Στην Ερμου ο κόσμός είναι πίτα. Μια νεαρή γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά της... ο σύζυγος δίπλα σπρώχνει το καρότσι ...η μάνα με το δεξί κρατά το παιδί και με το αριστερό μια μικρή video camera και σπηκάρει...

-Τα πρώτα μας Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες!

14.12.07

amsterdam utrecht edam

δειτε προς το παρόν τις φωτο και αργότερα θα σας πω και ιστορίες.
Τωρα Μανος πάει πληρώσει λογαριασμούς και δεν έχει κέφι γράψει.
Εντάξει;


7.12.07

ο ιερέας και ο μπαμπάς του!

Με γλωσσόφαγαν οι φίλες μου Αγάθη και Δέσποινα.

-Πρόσεξε, μη χάσεις το αεροπλάνο.

-Ρε παιδιά....τόσα χρόνια ταξιδεύω δεν έχω χάσει ποτέ μέσον....μια φορά στην Σάμο (η πατρίς Του Γεωργίου Αυτιά!) έκανα εξτριμ σπορτς και απογείωσα το αυτοκίνητο μου για να προλάβω τον καταπέλτη του (του πλοίου) Κεντέρη

Πετούσα λοιπόν στις 5.30 το πρωί.

Το ταξί ήλθε στις 4... Σε μισή ωρίτσα θα ήμουν στο αεροδρόμιο.

Ξεκινήσαμε με το σακ βουαγιάζ μου στο πορτμπαγκάζ....

-Πήρατε διαβατήριο και εισιτήρια; με ρώτησε ο ευγενέστατος οδηγός ταξί.

Μου θύμισε τον πατέρα μου, που όταν πηγαίναμε ταξίδι μας έσπαγε τα νεύρα (κουρέλια μιλάμε) ανα δυο χιλιόμετρα να βεβαιωθούμε ότι είχαμε τα διαβατήρια μαζί μας...

Καλού κακού έριξα μια ματιά. Ολα ήταν στη θέση τους....

-Τί ώρα πετάτε;

-Στις 5.30...

-Ου στις 4.30 θα είμαστε εκεί....

-Ωραία....

Χάζευα τους άδειους δρόμους.... όταν θυμήθηκα ότι δεν είχα πάρει χρήματα.

-Σας παρακαλώ να σταματήσουμε σε μια τράπεζα να πάρω χρήματα...

-Ευχαρίστως...

Στην Καισαριανή σταματά απέναντι απο μία Εθνική.

Βγαίνω έξω , πηδάω το κράσπεδο... πάω στο ΑΤΜ... «λυπούμαστε , αλλά αυτη τη στιγμή δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε!» τους μουρμούρησα κάτι για την αδελφή τους, αλλά δεν το’πα δυνατα γιατί υπάρχουν κάμερες....

Βγηκα εξω, ξανακαβάλησα το κράσπεδο, μπήκα στο ταξί...

-Στην επόμενη που θα συναντήσουμε γιατί αυτη δεν είχε την καλωσύνη.... του είπα...

Κούνησε το κεφάλι του!

-Τί κράτος!!!!

Σταματήσαμε σε μια άλλη τράπεζα από το ίδιο πεζοδρόμιο, πλήρωσα την προμήθεια, πήρα τα χρηματάκια μου και ξαναξεκινήσαμε...

Πηγαίναμε με μια σταθεή ταχύτητα.... μάλλον σιγά...

-Που λέτε.... φοβερό κράτος... ποτέ δεν θα ήθελα να δουκέψω για το δημόσιο... ταξιτζής από μικρός ήθελα να γίνω.... ταξιτζής έγινα...

-Μπράβο! Εχει σημασία να κάνει ο καθένας αυτο που θέλει... του είπα...

-Εχω έναν γυιο 24 ετών...

-Να σας ζήσει...

-Και αυτός θέλει να κάνει αυτό που έχει αποφασίσει....

-Εμ, λογικό είναι... και σεις αυτο κάνατε...

-Αυτό λέω κι εγώ....

-Και τι είναι αυτό που θέλει να κάνει; (μαλακία μου... αλλά μου ξέφυγε...)

-Είναι ιερέας.

(Δεν μου’χε ξανατύχει!)

-Ε, αφού του άρεσε του παιδιού...

-Ναι, απο 5 χρονών η δασκάλα του μας έλεγε ότι σηκωνότανε στην ώρα του μαθήματος και έψελνε.

-Ενδιαφέρον.

-Ναι, του άρεσε... Απο μόνο του το παιδί! (δηλαδή είναι κρίμα που δεν την ξέρει την ιστορία ο Λαζόπουλος!)... τωρα θέλω να τον πείσω να παντρευτεί...

-Τον ιερέα;

-Ναι... αλλά εκείνος δεν θέλει.... Μπαμπα, το ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος...μου λέει...

-Ε; μου ξέφυγε...

-Ε, καταλαβαίνετε... τοιούτος... «μπαμπά, το ξέρεις ότι ψέλνω από 5 χρονών... είμαι αφιερωμένος στον Θεό...» μου είπε το παιδί.

(Και εγω ξέρω τον Σάκη που είναι αφιερωμένος στον κούκο μονό, σκέφτηκα, αλλά σοφά πράξας (τί λέξη κι αυτή....) δεν το είπα!)

-Δηλαδή η μάνα σου κι εγώ δεν θα δούμε εγγόνια; τον ρώτησα...

-Τον ιερέα;

-Ωχ...τον έχασα....

(Χάσαμε τον ιερέα σκέφτηκα!)

-Ποιόν;

-Τον δρόμο...δεν έστριψα προς Μαρκόπουλο....

-Και τώρα;

-Μη σας νιάζει...

-Δεν θα με νιάζει αν δεν χάσω το αεροπλάνο...

-Μεγάλη η Χάρη του... θα προλάβουμε....

Μπήκαμε σε χωράφια...

-Σ’αυτην την εκκλησία λειτουργούσε πέρισυ ο γυιός μου...

(Δεν σας λέω καν τι σκέφτηκα)

Ξαναβγήκαμε στην Αττική με τα χίλια ζόρια... ξαναπληρώσαμε διόδια... και ξεχυθήκαμε προς το Ελ Βενιζέλ!

Κάποια στιγμή φτάσαμε αφού έμαθα ότι είχε μια κόρη που μεγάλη η Χάρη του, όταν ήταν πέντε χρονών τραγούδαγε Ρουβά.

Τον πλήρωσα... και έτρεξα στο check in.

Είχε κλείσει.

Πήγα στο γκισέ της εταιρείας .

-Δυστυχώς αργήσατε. Εχουν μπει οι επιβάτες και έχουν κλείσει οι πόρτες...

-Μήπως μπορείτε να τηλεφωνήσετε σας παρακαλώ, φορώντας το χαμόγελο που δεν χάνει ποτέ.

-Να δοκιμάσω.

Δοκίμασε...

-Πώς λέγεστε;

-Αντώναρος και είμαι δημοσιογράφος και πρέπει να παω σε μια πολύ σοβαρή αποστολή.... είπα όσο πιο αληθοφανώς μπορούσα.

Η κοπέλα το μετέφερε σε αυτον μου μιλούσε, αυτος το είπε στον ξένο κυβερνήτη και αυτουνού στα παπάρια του αν με λέγανε Αντώναρο, Ντον Χόσε Μέσα Κε Κούνα Τον Ορες, Μενεγάκη ή John Smith ...αν ήμουν δημοσιογράφος και πήγαινα σε μυστική αποστολή για λογαριασμό της εκπομπής του Χαρδαβέλα ή αν ο ίδιος (λέμε τώρα) ο Χαρδαβέλας Himself.

Δεν γινότανε. Και σωστά δεν γινότανε...αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οταν μιλάμε για ασφάλεια πτήσεων να ξέρουμε τί λέμε... κ. Κακαουνάκη μ’ (πώς μούρθε;)

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.... και ξαφνικά μου ξανα-κατέβηκε.

Χαμογέλασα.

Η συνοδός εδάφους με κοίταξε με συμπάθεια...

Εγω δεν είμαι αυτός που σας γράφω ότι όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός κατουριέται στα γέλια; Ναι, εγώ είμαι... ε, δεν το γράφω για να το γράψω μόνο.... το πιστεύω κιόλας... αστε που ο Θεός είχε τόσα κέφια σήμερα το πρωί που μου έστειλε απεσταλμένο ΤΟΥ, τον μπαμπά ενός ιερέα ....

Ή έχεις χιούμορ Αντώναρε ή απλώς γράφεις καλαμπουράκια....

Αυτό μου’ρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και αμέσως χαλάρωσα.

Εβγαλα ενα άλλο εισιτήριο one way για το μεσημέρι (ούτε το κουβέντιασα για την Ο.Α....έχει ένα όριο η μαλακία ) και ξαναγύρησα σπίτι μου.... πέρνωντας ένα άλλο ταξί ... στη διαδρομή θυμήθηκα τον ιερέα που δεν ήθελε να παντρευτεί και ξεράθηκα στα γέλια...

Ο ταξιτζής με κοίταξε από το παραθυράκι....

Δεν πα να κοίταγε... δεν είπα λέξη.... πού ξέρω γω τί όνειρο είχε δει ο δικός του γυιός... και τα χάσει και πάω σπιτάκι μου μέσω Ασπρόπυργου.

Οι γάτες μου καταχαρηκαν που με είδαν.... Τα ζώα πάντα ξέρουν πότε φεύγεις για μεγαλύτερο από το συνηθισμένο διάστημα.

Εφτιαξα ενα καφεδάκι ντεκαφεϊνέ...

Εγραψα το ποστάκι μου....

Θα ξαπλώσω για 2-3 ωρίτσες ... και αμα με πάρει ο ύπνος και χάσω κι αυτη την πτήση....δεν τρέχει τίποτε βρε αδελφέ... από ο,τι πληροφορήθηκα υπάρχει και μια άλλη πτήση στις 9 το βράδι....

Ε, του πούστη....

Attachment1: Και μια χάρη, εσείς που ξέρετε το τηλέφωνο μου -και διαβάσατε το post- δεν με παίρνετε κανένα τηλεφωνάκι κατα τις 11.00 μπας και με έχει πάρει ο ύπνος... Κάτι μου λέει ότι σήμερα ο Θεός θέλει να κάνει γκιλι-γκίλι μαζί μου!

Attachment2:Τις φωτό τις έβγαλα προχθές το πρωί, γιατί μου έκανε εντύπωση το public που άνοιξε στη γειτονιά μου και την έκανε πορτοκαλιά, που είναι το αγαπημένο μου χρώμα...και επειδή οι άνθρωποι που φτιάξανε το publicpet…. Τί είναι το publicpet? Tί να σας λέω τώρα; Μπείτε στο www.publicpet.gr και δείτε μοναχοί σας.... είπα εγώ τη λέξη «μοναχοί»; Λάθος! Δείτε μόνοι σας....

Τί σας έλεγα; Α, ναι οι άνθρωποι που το φτιάξανε (η Αγάθη, ο Νάσος, η Κωνσταντίνα και μερικοί άλλοι) είναι φιλαράκια μου ... και έτσι εφού έχασα το αεροπλάνο, σκέφτηκα ας κάνω και ένα διαφημιστικούλι για τους κολλητούς μου....

Και επειδή σήμερα με έχουν πιάσει τα ειλικρινή μου... άμα σας στείλω e-mail από το www.publicpet.gr να με προτιμήσετε (δείτε ντε...το παιγνίδι) γιατί, αν με προτιμήσετε (plssssssss, βοηθείστε εναν άτυχο ψιλο-ξέμπαρκο ταξιδώτη) θα κερδίσω τον Mac των ονείρων μου.....

6.12.07

don't eat me!!!!!!!!!!!

Να προσέχετε τί τρώτε αυτές τις μέρες.... ειδικά αυτη την περίοδο που πλησιάζουν οι γιορτές. Οχι, δεν αναφέρομαι στην υγεία σας....χοληστερίνες κ.λ.π.
Αναφέρομαι... τί να σας λέω τώρα;
Για ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι.