η απειλή της σιωπής

Σ’ αυτη τη χώρα το πιο δύσκολο πράγμα να ταξιδέψει είναι το μήνυμα.

Σταματάει στη μέση της διαδρομής λες και κάθε φορά πέφτει σε Γάλλο τελωνιακό.

Θυμηθείτε για πόσες εκλογικές αναμετρήσεις ο ένας έδινε το μήνυμα, αλλά ο άλλος έλεγε «απαπαπαπαπα» και το ξαναστελνε στον άλλον...

Ποιό εύκολα βλέπεις DVD στην Ελλάδα παρα το μήνυμα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Με μεγάλη ικανοποίηση είδα σήμερα (μέχρι τα απογευματινά δελτία ειδήσεων) τους συνάδελφους μου τους ρεπόρτερ (των 900 ευρώ) να διαπιστώνουν το ολοφάνερο: Την ήρεμη, αλλά γιγαντιαία δύναμη του πλήθους που είχε έρθει από όλη την Ελλάδα για το τελευταίο αντίο στον Χριστόδουλο.

Ουδείς από τους μεγαλοδημοσιογράφους μας πήρε το μήνυμα του πλήθους... της AGB ντε...

Ανοιξα τα κανάλια στις 08.00... πρώτη είδηση η ανεξαρτητοποίηση Κουκοδήμου... δεύτερο οι επιταγές του Θ.Αναστασιάδη και το γαλλικό τελωνείο... τρίτο και (σχεδόν) τελευταίο η κ. Αθήνη και οι πολιτικές της προοπτικές...παράθυρα...καβγάδες...φταίμε εμείς... φταίτε εσείς... δεν σας έδωσα τον λόγο... όταν μιλάμε όλοι δεν ακούγεται κανείς... εγώ δεν σας διέκοψα.... αστειάκια.... μαλακισμένα βερμπαλιστικα κόλπα επιπέδου τίτλου αθλητικής εφημερίδας κ.λ.π.... Εκανα ζάππινγκ από το ένα κανάλι στο άλλο και τα θέματα ήταν τα ίδια.

Θα μου πείτε, άλλη δημοσιογραφική γνώμη εσύ, άλλη εκείνοι.

Ποιός είπε ότι η δική μου είναι η σωστή;

Ξέρω γω;

Μήπως το πλήθος ;

Μήπως το πλήθος που’ρθε από όλη τον πλανήτη και ειδικά από όλη την Ελλάδα; Καλή η είδηση για τον Κουκοδήμο... δεν λέω... υπέροχη και με τις επιταγές... θα’χει πολύ πλάκα η ιστορία με τη Siemens ... και μεγάλο σουξέ με την κ. Αθήνη...που ετοιμάζεται για νέο χαστούκι....

Ομως όλα αυτα είναι πρώτη είδηση την ημέρα που κηδεύτηκε ο Αρχιεπίσκοπος; Χρειάζεται να είναι κανείς δημοσιογράφος για να το καταλάβει; Χρειάζεται να έχεις πολύ νιονιό για να αντιληφθείς, ότι όλος αυτος ο κόσμος δεν έφαγε κρύο, κούραση και ορθοστασία για να προλάβει τις εκπτώσεις στην Ερμού;

Συνέρευσαν τόσες χιλάδες κόσμος στην Αθήνα... φαντασθείτε πόσοι δεν ήρθαν για διαφορους λόγους... Φαίνεται όμως ότι οι μόνοι εντυπωσιαστήκαμε ήταν οι ρεπόρτερ και εγώ... ολοι οι υπόλοιποι το είδαν Κουκοδήμος... ολοι... δεν μπορεί ΟΛΟΙ να είχαν την ίδια σκέψη.

Η εμπειρία μου στη ζωή λέει, ότι όποιος δεν ακούει το μουρμουρητό των πολλών, είναι είτε υπερφίαλος, είτε βλαξ.

Προφανώς κάποιοι πήραν την σιωπή του πλήθους για υποχώρηση, για συμβιβασμό.

Μάλλον δεν έχουν δει ταινία τρόμου, για να ξέρουν τί έρχεται μετα την σιγή.

το πλήθος

Πρέπει να σας γράψω 135 σελίδες για να σας εξηγήσω γιατί δεν μ’ αρέσουνε οι παπάδες. Επιγραμματικά σας λέω, ότι δεν μ’ αρέσουνε οι ενδιάμεσοι... και οι παπάδες είναι (επειδή μόνοι τους το αποφάσισαν) οι ενδιάμεσοι μεταξύ εμού και του Θεού. Από παιδί δεν μπόρεσα να το χωνέψω αυτο...

Χθες το απογευματάκι βγήκα για την καθιερωμένη μου βόλτα με την camera μου. Ο κόσμος ανέβαινε σε μεγάλες ομάδες την Μητροπόλεως. Τα πούλμαν από όλη την Ελλάδα είχαν κατακλύσει το Σύνταγμα.

Ολοι πήγαιναν να προσκυνήσουν το Αρχιεπίσκοπο που έφυγε.

Ευκαιρία ήταν για φωτογράφηση.

Ακολούθησα το πλήθος. Ξαφνικά η Μητροπόλεως στούμπωσε. Το πλήθος είχε σταματήσει μπροστά σε ένα απλό σκοινί πουχε βάλει η Αστυνομία και περίμενε τη σειρά του για να πάει 30 μέτρα πιο κεί, καθώς το επόμενο πλήθος θα’χε προχωρήσει τα δικά του 30 μέτρα...το μεθεπόμενο άλλα 30 και πάει λέγοντας... όλα αυτα γινόντουσαν μετα από πολύυυυυυ ώρα ακίνητης και εκνευριστικής αναμονής.

Σήκωσα το βλέμμα μου,... όσο έφτανε, υπήρχε κόσμος... πολύς κόσμος... πάρα πολύς κόσμος... στριμωγμένος κόσμος σε έναν απλό «διάδρομο» που πήγαινε γύρω-γύρω από το προαύλιο της Μητρόπολης και έφτανε στην διπλανή εκκλησία, στον Αγιο Ελευθέριο, όπου είχε μεταφερθεί η σωρός του Αρχιεπισκόπου, ώστε να καθαρισθεί η Μητρόπολη, που είχε «ταλαιπωρηθεί» από την 2ημερα παρουσία του κοινού.

Μικρότερος ο χώρος, άρα ακόμα πιο μεγάλο στρίμωγμα.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε φασαρία... δηλαδή ο ήχος ήταν κανονικός για τόσο πλήθος στριμωγμένο... Ελληνες που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους... σε μια ατέλειωτη ουρά... ο ένας δίπλα στον άλλον, όρθιοι... διψασμένοι, κουρασμένοι και πάνω από όλα (βασικά) κάποιας ηλικίας... οι περισσότεροι... όχι όλοι.

Η Αστυνομία με ισχυρή δύναμη, αλλά πολύ χαλαρή και πολύ ευγενική. Μόνο κάτι γιαγιάδες προσπαθούσαν αραιά και πού να την χωθούν... είναι η ανεψιά μου εκεί... πονάνε τα πόδια μου παλικάρι μου κ.λ.π.

Σχεδόν προστατευτικά τους εξηγούσαν ότι δεν γίνεται να τις αφήσουν να περάσουν και αυτές υπομονετικά και χωρίς διαμαρτυρίες (απίστευτο!!!!) πήγαιναν ξανά στη θέση τους...

Στριμωγμένοι, όρθιοι Ελληνες επί ώρες χωρίς να γκρινιάζουν.

Θαύμα;

Θαύμα ντε!

Ενα άλλο που μου έκανε εντύπωση ότι ιερείς άλλων δογμάτων ή θρησκειών ανέβαιναν προς την Μητρόπολη... απο όλα τα μέρη του κόσμου... πρώτη φορά είδα τόσους πολλούς μαζεμένους νεαρούς παπάδες... επίσης πολλά νέα παιδιά... πολλές παρέες και από ο,τι τους έκοψα καθόλου του Κατηχητικού....Αντιθέτως...

Το λέω για όσους δεν έτυχε να περάσετε από εκεί... ή δεν ζείτε στην Αθήνα

Tέλος... δεν υπήρχε θρήνος... αλλά η παρουσία για ένα αντίο... μου φάνηκε σαν να ήταν ένα αντίο σε έναν φίλο... Υποθέτω ότι φαίνεται στις φωτό...

Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά.

Δεν αλλάζω άποψη για τους παπάδες, όμως ποιός μπορεί να παραγνωρίσει την δύναμη αυτού του πλήθους; Αποψη έχω δεν είμαι τυφλός. Δεν ήταν μόνο άνθρωποι με κομποσκοίνια και σταυρουδάκια στο λαιμό... ήταν emos... ήταν γκομενάρες... ήταν σοβαροί κύριοι... ήταν οικογένειες... ήταν χαβαλέδες... ήταν όλοι....

Μου φάνηκε σαν εθνικό ευχέλαιο σε όλες αυτές τις αηδίες που ζούμε τελευταία... Ευχομαι να ακολουθήσει και η εθνική εξομολόγηση...

Δουλεύοντας στα κανάλια έχει τύχει όχι μόνο να ζήσω, αλλά και να δουλέψω στην οργάνωση για την τηλεοπτική κάλυψη διαφόρων κηδειών μεγάλων Ελλήνων... πρόχειρα θυμάμαι... την Μελίνα... τον Καζαντζίδη... τον Κωνσταντίνο Καραμανλή...τον Ανδρέα Παπανδρέου... την Αλίκη... κ.λ.π.

Και εκεί το πλήθος ήταν μεγάλο, αλλά για συγκεκριμένους λόγους το κλάμα έπεφτε κορόμηλο... Ηταν... πώς να το πώ;.... ενα «οργισμένο» από τον πόνο πλήθος...

Εδω, χθες στην Μητρόπολη... το πλήθος ήταν υπομονετικό... ευγενικό... τρυφερό... προβληματισμένο... ενωμένο.

Αυτός ο παπάς , πρέπει να ομολογήσει κάθε αντικειμενικός άνθρωπος, ότι είχε το διαφορετικό. Είχε το gift... το να τραβάει τα πλήθη... δεν έχει καμμιά σημασία, αν συμφωνούσε κανείς μαζί του ή όχι... όταν αποφάσιζε να κάνει κάτι τραβαγε το ενδιαφέρον όπως το μέλι τις αρκούδες...

Την μέρα που πέθανε μου τηλεφωνησε μια πιτσιρίκα φίλη μου από την Λάρισα. Σκέτο τρελλοκομείο.

-Πέθανε ο Χριστοδουλίνος... μου είπε... με σοβαρή λυπημένη φωνή.

Οταν ο λαός μιλάει, εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε αυτα που λέει.

ΥΓ. Την επόμενη που πέθανε ο πατέρας μου, ενθρονίτηκε ο Χριστόδουλος. Τα media «δεν ήξεραν» ποιός ήταν ο νέος Αρχιεπίσκοπος... Εκείνος με μια μαγική κίνηση τα μάζεψε γύρω του... και η πρώτη δήλωσε που έκανε ήταν για τον πατέρα μου. Οπως καταλαβαίνετε μου΄κανε ρουα-ματ. Αιφνιδιάστηκα. Δεν έγραψα, ούτε είπα ποτέ κάτι εναντίον του... αν και πολλές φορές ήθελα... Σήμερα που είδα το πλήθος, σκέφτηκα ότι αν και ιδιοτελώς, έκανα καλά.

Χαίρομαι πάνω από όλα, που δεν πονάει πιά.

ΥΓ2. Μην ξεχνάτε ότι όλα αυτα τα γράφω κατα τη διάρκεια του προσκυνήματος ... Ακολουθεί η κηδεία... εύχομαι η τελευταία θεαματική κίνηση του Αρχιεπισκόπου να ήταν η στωικότητα, η ευγένεια και το θάρρος που αντιμετωπισε την ασθένεια του.

η πιο σπουδαία στιγμή

Στην Αφρική η γέννηση ενός παιδιού είναι είδηση.

Στην Ελλάδα , αλλά και στον υπόλοιπο Δυτικό Κόσμο είδηση είναι ο θάνατος. Tην πληροφορία μου την είχε πει πριν απο πολλά-πολλά χρόνια ένας βετεράνος δημοσιογράφος και μου’χε κάνει εντύπωση.

Αυτές τις μέρες έγραψα πολύ για αυτα που γίνονται γύρω μας.

Δεν είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γράφουμε δυσάρεστα πράγματα. Φτάνει που τα ζούμε... όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είμαι έτοιμος ανα πάσα στιγμή να τα κάνω όλα … American Bar….

Πώς όμως περνάς από το μαύρο στο φωτεινό, στό χαμογελαστό.... γράφοντας;

Στην Αφρική η γέννηση ενός παιδιού είναι είδηση.

Η φίλη μου η Ξανθή έγινε αυτές τις μέρες μητέρα. Και ο άνδρας της ο Δημήτρης πατέρας. Ενα κανούργιο ανθρωπάκι-αγοράκι ήρθε ανάμεσά μας.

Ενας βασικός λόγος που συνέχισα να γράφω στα blogs είναι η Ξανθή.

Δεν το ξέρει, αλλά έτσι είναι...

Hταν μια εποχή που περνούσα δύσκολα, έκανα μια δουλειά (όπου ήταν και η Ξανθή) όπου βαριόμουν αφόρητα και στα blogs με αμφισβητούν έντονα. Είναι η εποχή που προσπαθώ να e-επιπλεύσω κι όχι μόνο.

Η Ξανθή είναι από τους πρώτους μου αναγνώστες... Κάθε μεσημέρι που μπαίνω στο γραφείο της μου λέει την γνώμη της... κι έτσι εγώ που’χα αποφασίσει να σταματήσω, ντράπηκα και συνεχισα....

Χα!

Μερικές φορές η ζωή είναι τόσο απλή.

Δεν έχω πολλούς φίλους από τη δουλειά, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κουβεντιάσω εκτός από τη δημοσιογραφία. Δεν τους εμπιστεύομαι κιόλας. Η Ξανθή όμως είναι φίλη μου. Φίλη μου, υπό την έννοια ότι θα ανέβαινα και 10 ορόφους με τα πόδια για να της πώ μια καλημέρα.

Γιατί;

Επειδή είναι από τους ελαχιστότατους ανθρώπους που το ΟΛΟ της βγάζει θετική ενέργεια πασπαλισμένη με τρυφεράδα. Σε μια δύσκολη για μένα –όπως σας είπα- εποχή, ήταν η μπαταρία μου.

Με κέρναγε γλυκάκια, που δεν έτρωγε εκείνη αφού έκανε δίαιτα. Μου΄λεγε για τους γονείς της... την πατρίδα της τον Βόλο... ανησυχούσε άν είμαι καλά...χωρίς ποτέ να ρωτά ευθέως.... μου ‘λεγε για το σπίτι που ‘φτιαχνε και τον γάμο που’ρχοτανε.

Εκανε χαρά που με εβλεπε και είχε γεμίσει το παραθυρό της με σκιτσάκια που της έφτιαχνα. Ενα παράθυρο σε έναν χώρο που έμπαιναν πολλοί και ισχυροί άνθρωποι... πιστέψτε με.... Στην πραγματικότητα ήταν η καλύτερη έκθεση που εκανα ποτέ.... χαχαχαχαχαχαχα.... όμως η χαρά –για να σοβαρευτούμε- ήταν ότι τα γουστάριζε εκείνη... και όταν φύγαμε από τη δουλειά τα μάζεψε προσεκτικά και τα πήρε στο καινούργιο της σπίτι... Οποιος έχει τραβήξει έστω και μία ευθεία γραμμή, ξέρει ότι αυτό μοιάζει με την ικανοποίηση της μαγείρισας, που ο καλεσμένος της της ζητά και δεύτερο πιάτο... γλείφοντας τα χείλια του....

Δεν ξέρω, αν συμβαίνει σε σας, αλλά εμένα αυτα τα μικρά (άγνωστα) παράσημα με τρέφουν.

Ειναι μια σπάνια κυρία, σε έναν χώρο που δεν φημίζεται για κάτι τέτοιο. Χωρίς σνομπισμούς, ξερολακισμούς, εξουσίες κι’αλλες τέτοιες αηδίες...

Της έλεγα διάφορα πράγματα... και εκείνη ακουμπούσε το κεφάλι της στο χέρι της και μ’ακουγε με ενδιαφέρον... βουτυρο στο ψωμί για εναν story-teller…

Πριν απο λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ένας κοινός μας φίλος, ο Κώστας ο Λακαφώσης και μου’πε: Γέννησε η Ξανθή...

Είχα καιρό να την δω και να της μιλήσω και είχα ξεχάσει ότι ήταν έγκυος. Οπότε η χαρά μου ηταν μαζί με έκπληξη.

Της έστειλα ενα SMS.

Moυ απάντησε: «Ευχαριστώ. Είναι η πιο σπουδαία στιγμή μου....»

Γλωσσοπλόκος και γλωσσοπλάνος είμαι... Οι λέξεις δεν παίζουν και σπουδαίο ρόλο για μένα... γι’ αυτο (λάθος μου) δεν αγαπάω πολύ την ποίηση... όμως αυτη τη φορά, σ’ αυτο το SMS η λέξη «σποιυδαία» απέκτησε το πραγματικό της νόημα.

Μμμμμμ... ώστε έτσι... αυτο είναι σπουδαίο ε;

Ενα παιδάκι... το πρώτο παιδάκι... ο τέλειος καρπός του έρωτα μιας γυναίκας με τον άνδρα που αγαπά... το μεγαλώνει μέσα της για τόσους μήνες... υποθέτω ότι «μιλάνε» από την πρώτη στιγμή... και ξαφνικά η γέννα... και ενα μωρό να κλαίει στην αγκαλιά...

Μμμμμμ... ωστε έτσι. Μάλιστα! Αυτο είναι σπουδαίο.

-Την φωτογράφησες; ρωτησα τον Κώστα την επόμενη.

-Φυσικά.

(Βλακεία που ρώτησα γιατί ο κ. Λακαφώσης, είναι –κοίτα σύμπτωση- ο άνθρωπος που με έμαθε να αγαπάω (και να τολμήσω) την φωτογραφία... Του το χρωστάω, όταν ενα απόγευμα στο γραφείο του μου είπε 2-3 πράγματα για την φωτογραφία και μου χάρισε ενα βιβλίο του...Σπουδαίος φωτογράφος ο ίδιος, εξαιρετικός δημοσιογράφος με βλέμμα (και γνωση) στο αύριο και από τους τύπους που του δίνεις ενα κατσαβίδι, μία βίδα, ενα παξιμάδι τον κλείνεις σε ένα δωμάτιο και σε 5 ώρες σου’χει φτιάξει μια Ferrari. Ενας τρομερά θετικός+καλλιτέχνης άνθρωπος. Περίεργο μείγμα.)

Mου στειλε τις φωτό... λίγες ώρα μετα την γέννηση του πιτσιρίκου...

Στην Αφρική η γεννηση ενός παιδιού είναι είδηση.

Και στον δικό μου κόσμο επίσης. Πρωτοσέλιδη.

Η σωτήρια μη-διαφήμιση

Tί μπορεί να βοηθήσει άραγε για να σταματήσει αυτος ο τηλε-εφιάλτης που ζούμε;

Οι πολιτικοί δεν μπορούν.

Η δικαιοσύνη δεν μπορεί.

Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν.

Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί για χάλασε το fax της και ο πολύγραφος δεν έχει μελάνι.

Τα Πανεπιστήμια σιωπούν.

Η Ακαδημία (ποιάαααααα;) έχει πάθει Αλτσχάϊμερ.

Ο Αρχιεπίσκοπος πεθαίνει.

Για να σταματήσει αυτη η λαίλαπα της απέραντης ανοησίας, πρέπει να συμβεί κάτι πιο ισχυρό. Να είναι δραστικό. Η δημοσιογραφική μου εμπειρία λέει, ότι αυτο δεν μπορεί να είναι μια αναπάντεχη επιτυχία, αλλά μόνο μια αναπάντεχη ατυχία, δυσκολία... όπως μια φυσική καταστροφή...

Ομως ποιός μπορεί να ευχηθεί κάτι τέτοιο; Μην τρελλαθούμε εντελώς.

Τί απομένει;

Ο απο μηχανής Θεός... που η επικλησή του είναι πολύ της μόδας τελευταία. (Από μηχανής Θεό αλά κάρτ, πρώτη φορά είδα)....

Χρειάζεται να πάρει πρωτοβουλία κάτι ή κάποιος που να μην υπολογίζουμε.

Εσπαγα το κεφάλι μου....

Χθες το μεσημέρι μου τηλεφωνησε ενας φίλος μου που εργάζεται ώς account σε μια διαφημιστική εταιρία. Το θέμα μας ήταν ο Παναθηναϊκός (βάζελοι και οι δυό) και οι τελευταίες εξελίξεις....

Κλείνοντας μου΄ρθε η ιδέα...

-Ρε μπας αυτοί είναι η λύση; αναρωτήθηκε το έξω μου...

-Ποιοί είναι αυτοί; πετάχτηκε το μέσα μου.

-Οι διαφημιστές....

-Για καν’το πιο λιανά....

Μπήκα στο αυτοκίνητο... και τράβηξα προς την παραλία... με τραβάει η θάλασσα κάθε φορά που δεν είμαι ή είμαι στα καλά μου... Παιδικά βιώματα βλέπετε....

-Γιατί υπάρχουν όλοι αυτοί οι μεγαλο-δημοσιογράφοι;

-Επειδή είναι στην τηλεόραση.

-Μάλιστα... και γιατί είναι στην τηλεόραση...

-Επειδή –λέμε τώρα- φέρνουν τηλεθέαση...

-Και;

-Τί και;

-Και τί μας νιάζει εμάς η τηλεθέαση;

-Δεν νιάζει εμάς, αλλά νιάζει τους διαφημιστ.... ρε συ... αυτό εννοούσες;

-Α-κρι-βώς!

-Για λέγε... για λέγε....

-Ολοι αυτοί οι μεγαλο-δημοσιογράφοι που κουβεντιάζουν αναμεταξύ τους τις τύχες αυτού του τόπου και τις δικές μας, έχουν ένα αφεντικό...

- Τον καναλάρχη τους...

-Λάθος...

-Ποιόν έχουν ρε βλαμένε;

-Τα breaks τους.

-Τις διαφημίσεις.

-Εμ....

-Και λοιπόν;

-Οι διαφημιστές που τα κεφάλια τους, τα στελέχη τους, αν μη τί άλλο είναι δημιουργικοί άνθρωποι και με σχετικά υψηλό επίπεδο, γνωσεις, κουλτούρα κ.λ.π. μπορούν να σταματήσουν στην διακοπή αυτης της κάθετης πτώσης.

-Πως;

-Θα σκεφτώ και θα σου πω....

Γυρίζοντας σπίτι ξάπλωσα στον καναπέ. Ο Σμούντα σκαρφαλωσε στην κοιλιά μου... πρ-πρ-πρ-πρ....

Η Ελλάδα καιγότανε το καλοκαίρι και διακόπτανε για διαφημίσεις.

Μαχαιρωνονται live στο strudio και διακόπτουν για διαφημίσεις.

Μιλάνε α-ρ-γ-α .... π-ο-ο-ο-ο-ο—λ-ύ α-α-α-α-α-α-ρ-γ-α-α-ά... για να τους φτάσει ο χρόνος να πάνε ΟΛΟΙ μαζί για διαφημίσεις.

Παντρεύονται και διακόπτουν τον χορό του Ησαϊα για διαφημίσεις....

-Αρα...

-Καλώστονε κι ας άργησε ....Τί άρα; Αν τους πουν οι διαφημιστές: Κόψτε τις μαλακίες και σοβαρευθείτε.... ή ακόμα καλύτερα: ας «αποφασίσουν» να τους στείλουν σπίτι τους... θα πάνε παραυτα... με βήμα μαρς....

-Και πώς θα το κάνουν αυτό οι διαφημιστές;

-Μμμμμμ δεν ξέρω... αλλά δημιουργικοί άνθρωποι είναι... κάτι θα σκεφτούν...

-Καμμιά ιδέα, για να καταλάβω;

-Ας πούμε, να μην προβάλουν διαφημίσεις για μια μέρα πριν, κατα τη διάρκεια και αμέσως μετά τα κεντρικά δελτία ειδήσεων... και στον χρόνο που τους αναλογεί να βγάλουν ανακοίνωση... να δημιουργήσουν κλιπ .... Υποθέτω ότι καταλαβαίνεις τα αποτελέσματα.... πολλά ποδάρια θα αρχίσουν να τρέμουν πραγματικά.

-Και γιατί να το κάνει αυτο η διαφήμιση;

-1^ον επειδή όλη αυτη κατάσταση είναι σίγουρο ότι δεν κάνει καλό στο προϊόν της.... ποιός ενθουσιάζεται με τον χυνμό τάδε, αν εκείνη την ώρα, μέρα, μήνα, θέλει να σπάσει την τηλεόραση;

2^ον επειδή μια θεαματική κίνηση θα ανεβάσει την διαφήμιση στα μάτια της κοινωνίας και το μηνυμα της εκτός από καταναλωτικό μπορεί να γίνει για μια στιγμή κοινωνικό. Με άλλα λόγια είναι μια διαφημιση της διαφήμισης....

-Συμφωνώ.... αλλά δεν είμαι πολύ αισόδοξος.

-Ούτε κι εγώ... Ξέρεις όμως κάτι;

-Για πες σήμερα που έχεις ρέντα....

- Η λύση στο πρόβημα της απαράδεκτης αυτης σκατο-ενημέρωσης που δεχόμαστε, δεν μπορεί να είναι μια πατροπαράδοτη λύση, επειδή απλούστατα το πρόβλημα είναι καινούργιο και οι πατροπαράδοτες λύσεις δεν είναι δα και αξιοποστες...

-Ωραία...ακόμα δεν πείστηκα όμως στο γιατί να ανακατευθούν οι διαφημιστές σε μια ιστορία που βρωμάει, αλλά παρ’ όλα αυτα δεν ακουμπά εκείνους...

-Μμμμμ δίκιο.... ελπίζω όμως στο επίπεδο των ανθρώπων της διαφήμισης....

-Α! ... δύσκολο το βλέπω....

-Σχεδόν ακατόρθωτο... αξίζει όμως κανείς να δοκιμάσει....

-Τί να κάνουμε δηλαδή;

-Τίποτα... ευχήσου να μας διαβάσει κάποιος και να σκεφτεί: Καλή ιδέα.

-Ξέρεις γιατί σε αγαπώ ρε μπαγάσα;

-Γιατί;

-Επειδή είσαι αθεράπευτα αισιόδοξος άνθρωπος...

Ψίτ! Μαλάκα, σε σένα μιλάω!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ2

Μου τηλεφωνούν οι φίλοι μου: -Τί έχεις ρε; Τί έπαθες; Είσαι πραγματικά θυμωμένος ή το παίζεις; Βγήκα μια βόλτα στην Ερμού για τις φωτογραφίες μου... κάθισα ως συνήθως στο πεζούλι της εκκλησίας... εκεί που έπαιζα με τον φακό μου, πιάνω έναν που σέρνει τα πόδια του, έχει μισοκακόμοιρο ύφος και πλησιάζει σαν ζόμπι, τους περιαστικούς. Ενας ασθενής τοξικομανής. Ενας ανάμεσα στους τόσους, κ. Αυτιά μου, που τόοοοσο μεγάλο ενδιαφέρον έχεις για την κοινωνία... Δεν του δίνω σημασία και δεν τον φωτογραφίζω γιατί έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται ποτέ γράψω με την κάμερά μου την ανθρώπινη δυστυχία ή παγαποντιά... δεν είμαι εκεί για αυτη τη δουλειά, αλλά για χομπίστικους λόγους... και η εχεμύθεια μου με έχει βοηθήσει να κερδίσω την εμπιστοσύνη των ανθρώπων του δρόμου, Ερμού. Είναι πάρα πολλοί (βασικά αόρατοι) και πιστέψτε με δεν είναι εύκολο να μην σε κοιτάνε με μισό μάτι. Κάποια στιγμή πέφτει το μάτι μου στον νεαρό τοξικομανή, που έχει κάτσει σε μια γωνιά, έχει βγάλει το κινητό του και είναι μιαααααα χαρά... κινείται κανονικά, χαριεντίζεται κ.λ.π. Μόλις το κλείνει ξαναφορά την μάσκα του τζάνκι και βγαίνει στην ζητιανιά. Το βρίσκω αποτρόπαιο. Χρησιμοποιεί την ασθένεια ανθρώπων για να πάρει χρήματα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που παίρνουν ναρκωτικές ουσίες. Απλώς τους λυπάμαι... αλλά αυτός εδώ τους εκμεταλλευόταν... Με πλησιάζει και μένα...
-Σας παρακαααααααλώ , μήπως σας περισσεύει ενα ευρώ;
-Τί το θες;
-Να πιω ενα γάλα... έχω να φάω απο προχθές... Είμαι στην απεξάρτηση...
-Και εκεί στη γωνία γιατί χοροπηδούσες...
-Ποια γωνία;
-Εγω νομίζω ότι δεν είσαι τοξικομανής, αλλά απατεώνας...
-Και τί σε νιάζει εσένανε... μου λέει ξαφνικά πέρνωντας ξανά υγιή ανθρώπινη μορφή....
Κάνω το λάθος και του λέω: Είμαι δημοσιογράφος.
Λες και του είπα ότι είμαι βιαστής μικρών παιδιών. Αρχισε να ουρλιάζει:
Εσείς οι δημοσιογράφοι είστε αλήτες... καργιόληδες... ρε αντε γαμήσου που είσαι δημοσιογράφος και ήρθες να μου πεις τί να κάνω...
Βρέθηκα σε μειονεκτική θέση. Σύμφωνα με αυτά που λένε οι συνάδελφοι μου στις τηλεόρασεις, ο νεαρός ψευτο-τζάνκι είχε απόλυτο δίκιο... Πως σας φαίνεται αυτη η διαπιστωση κ. Σόμπολε μου; Μάλλον πρέπει να αυτοσυρθώ στο Πειθαρχικό. Τον άφησα να φύγει. Οσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν μου συμβαίνει συχνά. Δεν κάνω εύκολα πίσω και μάλιστα δημοσίως. Ο κόσμος χαμογελούσε κάτω από τα (στην Ερμού δεν είναι ακριβώς δόκιμος ό όρος).... μουστάκια του.
..........................................................................................
Κατάλαβατε τώρα τηλε-κοράκια, γιατί είμαι οργισμένος απο χθες;
Καταλαβατε ότι μου (μας) πήρατε το αβαντάζ του ελέγχου;
Δηλαδή τον έρωτα γι’ αυτη τη δουλειά;
Καταλάβατε ότι μας κάνατε ομήρους της δικαιολογημένης χλεύης του κόσμου;

Κάποτε μου’λεγε ενας έντιμος συντηρητικός, αλλά βαθειά δημοκράτης ναύαρχος, ότι οι συνάδελφοι του της χούντας, είχαν αναγκάσει μερικούς στρατιωτικούς να κυκλοφορούν στον δρόμο με καπαρντίνες, γιατί η στολή του ελληνα αξιωματικού είχε ξεφτιλιστεί και έπρεπε να την προφυλάξουν.
Τον σκέφτηκα χθες καθώς γυρνούσα ανηφορίζοντας την Ερμού στο σπίτι μου. Είχα την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να με φτύσουν που κρατουσα την κάμερα στο χέρι. Δεν θα σας συγχωρέσω ποτέ γι’ αυτο μεγαλο-συναδελφοί μου... και αυτο που πραγματικά εύχομαι είναι να μην σας συγχωρέσει ο κόσμος.
(Συνεχίζεται!)

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ

λόγω comments

Xαίρομαι που βασικά συμφωνούμε. Χαίρομαι για τους δημοσιογράφους που με έχουν κατακλύσει με e-mails, καθως οι άνθρωποι δεν μπορούν επώνυμα να πουν την γνώμη τους.

Ξέρετε, πιό πολύ απο σας έχουμε ενοχληθεί εμείς οι δημοσιογράφοι. Και όχι τώρα, αλλά εδώ και ποοοοολύ καιρό.... για λόγους ηθικής...συναδελφικότητας κ.λ.π. Διδάσκουν στις νέες γενιές ΛΑΘΟΣ δημοσιογραφία. Οχι λόγω άγνοιας, αλλά επίτηδες.

Κάνανε τον τίτλο του αρχισυντάκτη κουρελόχαρτο.

Εβγαλαν τους τόνους από την ελληνική γλώσσα. (δεν τοχετε προσέξει;). Απαξιώνουν την ικανότητα των άλλων και επιβραβεύουν τους τσόγλανους και τις πουτάνες. Στα ίσια... όχι εμμέσως.

Γιατί δεν ξεπεταγονται άλλες φάτσες τόσα χρόνια;

Μα γιατί αυτοί δεν τους αφήνουν.

Θα ήθελα ναχω εδω μπροστά τα πρόσωπα εκατοντάδων συναδέλφων μου να δω πώς αντιδρούν σ’ αυτο. Παιδιά που φάγανε χρόνια ολόκληρα, τρέχοντας σαν τα σκυλιά χωρίς ποτέ να εισπράξουν ενα μπράβο, μια αυξηση , ενα bonus.

Παιδιά με πολύ ταλέντο χάθηκαν στην μαυρίλα της μη δημιουργικής δουλειάς. Στην αρχή νόμιζα ότι γινότανε γιατί δεν μπορούσαν να διακρίνουν τις ικανότητές τους... με πολύ πόνο κατάλαβα ότι ακριβώς αυτο το ταλέντο ήταν η καταδίκη των παιδιών.

Κάποτε το άγχος των νεαρων δημοσιογράφων ήταν να δουν το όνομά τους δημοσιευμένο. Σήμερα το άγχος τους είναι να μην απολυθούν.

Δεν τους έχετε παρατηρήσει πώς όταν λείπει ο ένας, λείπουν όλοι ταυτόχρονα; Αν συνεννοούνται; Πιστεύω βαθύτατα πως ναι... δεν τους βλέπετε που τα καλοκαίρια ΟΛΟΙ μαζί μας εγκαταλείπουν και πάνε στην Μύκονο.

Αυτο το πανέμορφο νησί ενώ θα μπορούσε να ήταν το θησαυροφυλάκιο της Ελλάδας.... τελικά είναι ο κόλαφός της...

Καλα λοιπόν τα μπράβο Μάνο, καλά τα λες... συμφωνούμε κ.λ.π. (φυσικά σας ευχαριστώ), αλλά πρέπει να αντιδράσουμε. Γράφτε και σεις στα blog, πείτε στους φίλους σας να γράψουν....

Ετσι γι’ αρχή.

ΥΓ. Η ωρα είναι 19.59... τα δελτία έχουν αρχίσει... Πώς διάολο εγω νόμιζα ότι η πρώτη είδηση θα ήταν η επίσκεψη του ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία ;

Ακου καλά μαλάκα... μιλάω σε σένα που έχεις τα μύρια στις τράπεζες...σε σακκούλες, σε θυρίδες, στο πορτοφόλι σου, στον κώλο σου ή όπου αλλού σε βολεύει... ναι, σε σένα μιλάω μαλάκα... με τα bodyguards, τις πισίνες, τα prada, τις βίλες, τις ψευτο-μοντέλες και την παντελή αγνοια... ακου αμοράλ αρχίδι... επειδή σε ξέρω από τότε που ήθελες εγχείρηση για να βγάλεις τις κάλτσες σου... εσύ...εσύ που διευθύνεις τις στημένες από πριν κουβέντες ... εσύ που δεν λες εύκολα «ναι», αλλά λες χίλια «μάλιστα» το λεπτό αμα σε απειλήσουν στα σοβαρά... μιλάω σε σένα εκδικητικό γουρούνι... που απολύεις κόσμο...εσύ που τους τρώς τις αποζημιώσεις... εσύ που υπόσχεσαι για πλάκα... εσύ που σου τηλεφωνεί η εξουσία και σηκώνεσαι όρθιος... εσύ που δεν μιλας ούτε μια ξένη γλώσσα... εσύ που τρομοκρατείς τα κοριτσάκια... που αφαλοκόβεις τα αγοράκια....εσύ που λες ψέμματα και μας κοιτάς στα μάτια είτε video είτε live… εσύ που πήγες τη μουσική μας στα τάρταρα... εσύ που τύφλωσες τουλάχιστον δυο γενιές παιδιών... εσύ που ακούς ότι «αυτός είναι κομπιουτεράς» και τον στέλνεις σπίτι του... εσύ που δεν αγαπάς ούτε άντερα σου.... εσύ που δεν κοιτάς καν προς το μέρος τη συμπαρουσιάστριας σου ... που νομίζεις ότι οι άνθρωποι είναι γλάστρες...

....ΘΑ ΣΟΥ ΚΟΨΩ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΟΝ ΔΩΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΣ ΤΗΓΑΝΗΤΟ, που βιάζεις τη δουλειά μου, την ενημέρωση...και πολλά άλλα απ’ αυτα που αγαπώ.

Τί νομίζεις ότι θα πω; Αποκαλύψεις για την Ζαχοπουλιάδα; Φαε ρε βλάκα ενα αρχίδι, που θα σε παίξω στο ναρκοθετημένο γηπεδό σου.... Οχι, απο δω θα σε παίξω... και αν θες να κινήσουμε τους μηχανισμούς της αναλογικής μιζέριας σου, πλάκα θαχει... Εχω ειδήσεις και εικόνα να τους δώσω... can u really stand it? (Μετάφραση:Το αντέχεις; Μην φαντασθείτε ότι μιλάει αγγικά επειδή λέει concept, project…)

Απο μικρό με μάγευε ο ανταρτοπόλεμος, στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά... Νομίζω ότι είναι καιρός να ξαναπαίξουμε: Θα πω την ιστορία μαλάκα, που μας έβαζες να πάμε στην Αθήνα αυγουστιάτικα να σου πάρουμε ... insert. Θυμάσαι που δεν ήθελες ενα μόνο, αλλά δυο-τρία μπας και... Το μόνο insert που χρειάζεσαι είναι ψυχή, καθίκι.

Θα πω την ιστορία πώς είπες τρέμοντας στο κινητό στην Porsche: Ναι, αφεντικό... και αμέσως μετά έκανες απίστευτη δημοσιογραφική πουστιά αφ υψηλού... οχι, θα πω κι άλλα όχι για χθες παπάρα... ούτε προχθές... αλλά αντιπροχθές που ερχόσουν σπίτι να σου πω πως τρώνε την μπανάνα σε επίσημο δείπνο...θα πω την ιστορία που κάναμε μαραθωνιο meeting με σενα να μονολογείς μέχρι αυτοκτονίας, για το αν πρέπει στο ....σήμα των ειδήσεων να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ενα pixel… Ενα pixel, ρε παπάρα.... μας είχες να κουτουλάμε χωρίς καν να ξέρεις, τί είναι pixel. Σαββατο απόγευμα... επειδή ΕΣΥ δεν είχες τί να κάνεις... Δεν ήθελες να γυρίσεις στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του άδειου σου πισινάτου σπιτιού. Aλήθεια πόσα pixel είναι το πουλί σου;

Να σας γαμήσω τη Μύκονο γαμώ....

Να σας γαμήσω τα meetings.

Nα σας γαμήσω τη γνώση.

Θα έβαζα μεσα στα γαμοσταβρίδια και την ΕΣΗΕΑ, αλλά τιμώ την μνήμη του πατέρα μου, που ήταν ιδρυτικό μέλος... αλλά συνάδελφοι (να δείτε που σε λίγο η λέξη θα γίνει βρισιά) το μόνο που σκεφθήκατε να αναρτήσετε στο site σας ήταν τα ονόματα των νέων μελών και αυτά με τόνο (!!!) στα ...κεφαλαία;

Φασίστας είσαι. Καρα-φασίστας του κερατά... που κάνεις φάλαγγα στο μυαλό μας.

Ούτε που πάει το μυαλό σου πόσο θυμωμένος είμαι... θα σε δωσω χωρίς σάλιο... θα βάλω τη μουσική μου στην τσίτα... θαναι 5 το πρωί όταν κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου... θα κοιτάξω τον γάτο μου στα μάτια... και νασαι σίγουρος ότι θα μου δώσει το ΟΚ να παίξω με το keyboard.

Θα γράψω και τον φίλο μου τον Νίκο στα αρχίδια μου, που πολύ σωστά μου λέει ότι το blog δεν είναι περίστροφο...

Αλήθεια εκείνο το στρινγκ που βρήκαμε στο γραφείο του μεγάλου τί ήταν; Τρόπαιο της AGB.. μην χαίρεσαι γλυκειά μου... απλώς το αρσενικό με βοηθάει περισσότερο στα μπινελίκια... άσε που τη λέξη «καριόλα» τη χρησιμοποιώ επιλεκτικά... και τη θέλω για καβάτζα όταν φτάσουμε στον πάτο.

Ακούστε λοιπόν τσόγλανοι, στο σπίτι μας όλοι λίγο-πολύ δηοσιογράφοι είμασταν, ο πατέρας μου ο Αρχέλαος, ο αδελφός μου, που όσο δημοσιογραφούσε είχε την εκτίμηση των συναδέλφων του και ευτυχώς όχι μόνο στην Ελλάδα, η ξαδέλφη μου, που τους έφτυσε γιατί έχει όνειρα... εγω που καλός, κακός, τεμπέλης, αγραμματος... που ποτέ όμως κανείς δεν με κατηγόρησε για λαμόγιο... αλλά και εκατοντάδες παιδιά που με e—πλησιάζουν με όνειρο να γίνουν δημοσιογράφοι... οι τόσοι συνάδελφοι που τρέχουν με κάμερες, μικρόφωνα ή σημειωματάρια... όσοι γράφουν στήλες.... φτιάχνουν σελίδες.... τεχνικοί...παραγωγοί.... τηλεφωνητές... αλλά και αθώοι «πελάτες»... ΘΑ ΣΑΣ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΤΟΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΤΕ ΤΗΓΑΝΗΤΟ!

Με τρόμο σκέφτομαι μπας και ο εχθρός της δημοσιογραφίας δεν είναι πλέον ο παραδοσιακός «εχθρός», εκδότης, καναλάρχης... αλλά οι μεγαλο-δημοσιογράφοι...

Αν είναι θέμα τίτλου, στον χαρίζω, αρχίδι. Ο Φρέντι Γερμανός, ο Γεωργιος Βλάχος, ο Λέων Καραπαναγιώτης και μερικές εκατοντάδες άλλοι θρύλοι βλάκα ήταν Μεγάλοι Δημοσιογράφοι... όχι μεγαλο-δημοσιογράφοι.

Βλάκα, έχω και εγω πλούσιους φίλους. Τί φαντάζεσαι; Δεν θα μου δώσουν μια δουλίτσα να ζώ; Δεν σου είπα ότι έχω τον αόρατο μανδύα του Χάρι Πότερ. (Ποιός είναι αυτός; Αστο καλύτερα!)

Εχεις σκεφτεί πόσα χρόνια έχω να έρθω να σου ζητήσω δουλεια; Ξέρεις γιατί; Οχι, επειδή δεν την είχα ανάγκη, αλλά καλύτερα να στήσω κώλο στη Συγγρού, παρά να σου δωσω τη χαρά να μου πεις: «Θα σε πάρω εγω σε ένα μήνα!»...

Αντί να έχεις σεβασμό προς την ενημέρωση που σε ανέδειξε, την βιάζεις καθημερινά.

Το βρίσκεις μόνο απειλητικό γράψιμο;

Λάθος κάνεις. Ούτε έχεις καταλάβει με τί μαλάκα έχεις μπλέξει.

Εδω στα blogs στο net γενικα, όπου γράφω σε ΜΙΣΟΥΝ βαθειά. Δεν έχω παρά να τους ψήσω να σου γράφουν 1.000 πόστ καθε μέρα για το πόσο απατεώνας και λαμόγιο είσαι.

Δεν θα ιδρώσει το αυτί σου;

Θα τους κατεβάσω στην Ερμού, πουχω πια και τις άκρες....

Θα προβάλω με προτζέκτορα τη φάτσα σου στον απέναντι τοίχο του μπαλκονιού μου... που είναι μεγάλος και καθαρός....με λεζάντες.... θυμήσου τη λεπτομέρεια: μένω στο Σύνταγμα.... Θαχει σουξέ Σάββατο βράδι. Νομίζω ότι μάλλον θα το διασκεδάσει ο Δήμαρχος.

Θυμήσου ακόμα ότι είμαι εντελώς μόνος... άρα και ανεξέλεγκτος... Εσύ;

Μάνος Αντώναρος

ΥΓ. Μαλάκα, δεν εννοώ εσένα μόνο... εννοώ ΟΛΟΥΣ εσάς τους (τις) 10-15 που απλώς σήμερα τους κάνω νόημα...

ΥΓ2. Είμαι και για έναν ακόμα λόγο θυμωμένος. Σήμερα ήθελα να γράψω για την φίλη μου την Ξανθή, που φερε στον κόσμο ένα πανέμορφο αγοράκι και την φίλη μου την Ευσταθία πουχει γράψει και τραγουδήσει μερικά υπέροχα τραγούδια... και αντ’ αυτών γράφω αηδίες...

ΥΓ3. Σας ζητώ συγγνώμη για τα μπινελίκια. Μπορούσα και καλύτερα.

Αι πίπαι εις την σημερινήν εποχήν

Μου την πέφτουνε κατα καιρούς διάφοροι τύποι και μου λένε:
-Εσείς κ. Αντώναρε, γιατί δεν γράφετε τη γνώμη σας περί τα πολιτικά;
-Επειδή δεν μ’αρέσει η πολιτική. Βασικά την απεχθάνομαι.
-Α, δεν έχετε δίκιο. Εμείς περιμένουμε να σας διαβάσουμε.
Κάτι σαν τον μάγειρα τον φίλο μου τον κ. Στάθη, που περνάω κάθε μέρα και τον ρωτάω: «Σήμερα έχουμε στιφάδο;»
Το Σάββατο το βράδι το είδα λοιπόν πολιτικά, αφού όλες μου οι φίλες και οι φίλοι, οι γνωστοί και ημι-άγνωστοι με ρωτούσανε να τους αναλύσω την υπόθεση Ζαχόπουλου. Το κακό είναι ότι κανείς δεν με ρωτάει για την υπόθεση Πασχάλη, που έχω και άποψη...
Δούλευα στον υπολογιστή μου ενα υπερόχο 3d, όταν κοόταξα το ρολόϊ μου και ήταν 7 το πρωί.
-Δεν πετάγομαι για εφημερίδες; Σκέφτηκα.
Εβαλα το μπουφανάκι μου, και πήγα μέχρι το Σύνταγμα.
Ολες οι κυριακάτικες στη θέση τους πλήν του «Πρώτο Θέμα».
-Τί έγινε; ρώτησα το φιλαράκι μου τον περιπτερά.
-Πανικός! Εξαφανίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά από το βράδι.
-Γιατί;
-Είχε φωτογραφίες του Ζαχόπουλου και της κυρίας.
(Αυτο το «η κυρία» με τσαντίζει πάρα πολύ που το λενε στην τηλεόραση. Μένω έκπληκτος όταν μάλιστα το ξεστομίζουν σαν βρισιά γυναίκες. Ο κ.Ζαχόπουλος και η Κκκκκκυρία... Ο δε Τράγκας το πιπιλάει πριν το πεί... Ο αντιφεμινισμός στο έπακρο. Ας την λένε «η κατηγρουμένη», η «39χρονη» , η «προφυλακισμένη»... αλλά αυτο το «Κκκκκυρία», όλο κάτι άλλο μου θυμίζει. ) Αλλά είπαμε όχι άλλο δημοσιογραφικό σαβοθάρ βιβρ (sic)... αλλά πολιτικά.
Πήγα και στο άλλο περίπτερο... τα ίδια... και σε άλλο... πάλι τα ίδια.
Tί διάολο... αφού όλοι λένε... ότι αν το θέμα είναι ροζ... δεν τους αφορά καθόλου. Θεέ μου, τί υποκρισία... και πού είναι τότε το «πρώτο Θέμα» στις 7 το πρωί της Κυριακής. Μέχρι όπισθεν στην Πανεπιστήμιου έκανα στο χαλαρό... αλλά οι φωτοι παντού.
Τελικά πέτυχα το τελευταίο αντίτυπο σε ειδικά περίπτερο που πρέπει να είσαι της γειτονιάς για να το ξέρεις.
Πήρα κρουασανάκια, ωραίο καφέ και πήγα σπίτι.
Αραξα στον καναπέ και άπλωσα τις εφημερίδες. Τσακώθηκα με τις σακούλες και τα ένθετα διαφημιστικά και επιτέλους άνοιξα το «Πρώτο θέμα»...
Είχε φωτό από την αστυνομία.
Δυο άνθρωποι ΕΝΤΕΛΩΣ ρόμπες.
Δεν κατάλαβα ποτέ σε τί επηρρέασε τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας η πίπα που πήρε η θρυλική Μόνικα στον Κλίντον...
Δεν έχω ιδέα αν έκανε ή όχι οικονομικά σκάνδαλα ο κ. Ζαχόπουλος... δεν έχω ιδέα αν η γυναίκα είναι ένοχη ή ερωτευμένη (ούτε ενας πούστης δεν το σκέφτηκε αυτό)... δεν έχω ιδέα αν η σύζυγος του κ. Ζαχόπουλου είναι στα όρια της παράκρουσης (και πώς να μην είναι η γυναίκα)...δεν έχω ιδέα πώς κοιμούνται τα βράδια οι γονείς της 39χρονης.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Νόμιζα ότι διαφθείρει η αναγνωρισιμότητα... ανακάλυψα όμως ότι μπροστά στην εξουσία είναι παρθένα μοναχή.
Κάποτε θέλοντας να εκφράσω την πολιτική μουάποψη έβαζα στα πόστ μου όμορφους κώλους. Ποτέ πορνό. Αρεσε πολύ... μέχρι που οι εφημερίδες και μια εισαγγελεύς αναρωτήθηκαν περί του πορνογραφικού υλικού...
Μέτρησα το πράγμα και αποφάσισα ότι έχω κι άλλα πράγματα να κάνω εδώ, από το να κτυπάω το χέρι μου σε κοτρώνια... Και σταμάτησα τις φωτό...
Αφου έκλεισα την εφημερίδα και γέλασα με την καρδιά μου με το πεφωτισμένο γράψιμο του Αντώνη Πανούτσου, σκέφτηκα ότι ήταν ώρα να πάρω θέση...
Τα πάντα είναι πολιτική έλεγαν οι αρχαίοι ημών ... (μην τους πιστεύετε πάντα... έχουν πει και αρχοντο-μαλακίες κατα καιρούς)... σας παραπέμπω λοιπόν σ αυτο εδώ το ποστ μου.
Καλή Κυριακή.

Σεισμός!!!!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

.............................................................................................................................................................

Mερικές ώρες μετά:

Λοιπόν είναι απίστευτο βρε παιδιά... αυτη η ενημέρωση στην Ελλάδα ειναι εξαιρετικά μη (πώς να το πω;) εφευρετική.
Τη στιγμή του σεισμού (που τον καταλαβα 2 δευτερόλεπτα πριν αρχίσει από τον πήδο που έδωσε από την θέση του ο γάτος μου) οπως ήταν φυσικό με αναστάτωσε.
Ηταν η στιγμή που ο πολίτης θέλει την είδηση ΓΡΗΓΟΡΑ.
Τώρα... ή μάλλον ΤΩΡΑΑΑΑ!
Πού έγινε ο σεισμός και πόσο μεγάλος ήταν , έπαιζε σαν πρώτο και πιεστικό ερώτημα στο μυαλό όλων μας...
H τηλεόραση ήταν ανοικτή (όπως πάντα) ... Εβλεπα !!! (στο μουγγό) ενα ντοκυμανταίρ... γυρισα αστραπιαία στα κανάλια...
Αυτό που μάθαινα ήταν ότι έγινε ... σεισμός... λες και εγώ νόμισα ότι έπαθα ολόσωμο πάρκινσον...
Μπήκα αμέσως στο Google.. earthquakes και νατες ΟΛΕΣ οι πληροφορίες... πού, πότε, πόσο κ.λ.π…στο φτερό...
Επρεπε να τη δώσω την είδηση.. .
Δεν ήταν για μένα... αμα εχεις εκπαιδευθεί χρόνια γι΄αυτό και τοχεις μέσα σου και το κουσούρι οι κινήσεις γίνονται μηχανικές...
Πρώτο τηλεφωνημα στην ΕΡΤ όπου είναι και η επαγγελματική μου υποχρέωση...
Καλά κρασιά...
Ολη η Ελλάδα τηλεφωνεί στο κέντρο της Κρατικής Τηλεόρασης...
Ποιός συνάδελφος κάνει εκπομπή σε άλλο κανάλι...
ΑΝΤ1.
Ο αρχισυντάκτης της εκπομπής της Αλεξάνδρας Καπελετζή, είναι ένας παλιός και έμπειρος φίλος και συνάδελφος... ο Θόδωρος.
Του τηλεφωνώ στο κινητό του. Καταλαβαίνει ότι για να τον παίρνω στο studio τέτοια ώρα... καθώς είναι live στο control ...κάτι θα θέλω...
-Λέγε!
-Εχω όλες τις παραμέτρους από το internet.
-Eίσαι σίγουρος;
-Απολύτως... γράφε...
-Τί λε ρε; Σε βγάζω στον αέρα...
Και έτσι ο ΑΝΤ1 είχε πρώτος τις πληροφορίες...
Εκλεισα το τηλέφωνο.
Ξέρετε, δεν είναι αστείο πράγμα να είσαι δημοσιογράφος. Δηλαδή να ζεις απ’ αυτό... να είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι... μην βλέπετε τα ευτράπελα και τις μαλακίες που γίνονται... η ενημέρωση είναι ιερό πράγμα και έχει κανόνες... και πάνω από όλα: δεν έχει τιμή...
Με τον Θόδωρο λειτούργησε η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η εμπειρία του να μετρήσει την είδηση και την πηγή του στο φτερό...
Αυτό κάνει –κατα την γνώμη μου τη διαφορά-.και όχι η δική μου εμπλοκή... Αυτο ήταν φυσικό για μένα από τον καναπέ του σπιτιού μου....
Και μετα ήλθε η έκπληξη...
Δεκάδες.... ναι δεκάδες άνθρωποι μου τηλεφώνησαν σπίτι στις 07.30 το πρωί για να μου πουν ότι με άκουσαν κ.λ.π.
Η τρομερή δύναμη της τηλεόρασης...
Χαμογέλασα...
Δύναμη έχει...
Ατάκα δεν έχει... ή μάλλον την έχει χάσει εδώ και καιρό...



Attachment:
επειδή πολλοί με ρώτησαν σε ποιό site είδα την πληροφορία, το site ειναι ΑΥΤΟ.