αμοντάριστα πλάνα

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που’χω πολεμήσει για να τα κερδίσω και άλλα που μου ήρθαν στο πιάτο. Η δημοσιογραφία την εποχή που την ξεκίνησα εγώ ήταν ενα ιδιαιτέρως κλειστό club. Συντεχνία με όλη τη σημασία της λέξης.

Το γεγονός λοιπόν, ότι ήμουν γυιός δημοσιογράφου μου άνοιξε εύκολα τις πόρτες. Είμαι ευτυχής γιατί ήταν η δουλειά που’θελα να κάνω από μικρός... βρέθηκα και στα περιοδικά στην άνθηση τους, και στις εφημερίδες όταν ήρθε το νέο tabloid σχήμα, και στο ραδιοφωνο και την τηλεόραση όταν ξεκίνησαν. Είδα το ονοματάκι μου γραμμένο, είδα τη φάτσα μου στην τηλεόραση και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο.... τωρα πια είμαι και στο internet... και έβγαλα φράγκουλα και πείνασα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με διαβάζουν. Γνωρισα κόσμο, προσωπικότητες, άνοιξαν πόρτες ή έκλεισαν για πάντα... Δεν έγραψα ποτέ υπό τη σκιά κάποιου κόμματος και για να το αντισταθμίσω, έγραψα συχνά-πυκνά υπό τη σκιά του Παναθηναϊκού. Εχω αναμνήσεις, επιτυχίες, θέσεις, συμμετοχή, απολύσεις, φίλους, εχθρούς, δάσκαλους και μαθητές.... Αν γκρινιάξω θα είμαι αν μη τί άλλο αχάριστος με τη ζωή.

Στις αίθουσες σύνταξης γνωρισα παιδιά, που είχαν φτύσει αίμα για να φτάσουν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ (συγκριτικά) πολυτελώς... Φίλησαν κατουρημένες ποδιές, μείνανε απλήρωτοι (δόκιμοι), τους προσβάλανε, τους φτύσανε, τους κράτησαν ξάγρυπνους, τους ειρωνεύτηκαν... αλλά αυτοί εκεί σταθεροί σ’ αυτό που γουστάριζαν.

Τους και τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ακόμα και αν δεν συμφωνώ (πάντα) με τις μετέπειτα επιλογές τους... όπως πιθανότατα και εκείνοι με τις δικές μου... Το να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι είναι μεγάλη ευτυχία. Τρομερή χαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να δώσω ανάλογη χαρά και ευτυχία σε ανθρώπους που αγάπησα.

Γιατί;

Βασικά δεν έχω ιδέα... και αυτό προφανώς είναι το μεγάλο μου πρόβλημα... Anyways, ξετρελλαίνομαι εντούτοις (που΄λεει και μια αγαπημένη μου φίλη) να ανοίγω τις πόρτες σε ανθρώπους που ονειρεύονται να μπουν σ΄ αυτον τον χώρο. Ισως να λειτουργεί σαν χρέος μου στο ότι και σε μένα κάποιοι τις άνοιξαν.

Δεν είναι τίποτε τρομερό. Στη δουλειά συμβαίνει πολύ συχνά (αν μάλιστα περάσουν τα χρόνια) να σου τηλεφωνούν συνάδελφοι «αν ξέρεις κάποιον που.....» Αν είσαι παρτάκιας (και έξυπνος) άνθρωπος λες «δεν ξέρω» και καθαρίζεις. (έχω γράψει σχετικό ποστ γι’ αυτό)... εμένα πάλι είναι το καλύτερό μου... μόνο που σκέφτομαι τη χαρά του πιτσιρικά που πλησιάζει αυτο που θέλει, τρελλαίνομαι... μόνο και μόνο η στιγμιαία έκπληξη τους, είναι θείο δώρο. Απο παιδί λέω στους φίλους μου, ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή.... και με κοιτάνε καχύποπτα.... εγω όμως το πιστεύω... και το ζω εδώ και μισό αιώνα... δεν αρκεί να το λέω , πρέπει να το αποδεικνύω κιόλας...ενα τηλεφωνημα από το πουθενά είναι μάθημα, που λέει ακριβώς ότι η ζωή είναι απλή...και είναι όντως τόσο απλό... αλήθεια το λέω και όσοι εδω μέσα είναι δημοσιογράφοι, υποθέτω ότι θα συμφωνήσουν.... Δεν είμαι καθόλου της γνώμης, ότι οι άνθρωποι που γνωρίζω (και για να τους γνωρίζω προφανώς τους συμπαθώ) πρέπει σώνει και καλά να περάσουν απο βρωμερά και δύσκολα λαγούμια, για να φτάσουν στον στόχο τους.

Εχω εναν φίλο τον Αρη Γάτα, αθλητικός συντάκτης, τον είχα μαθητή σε μια σχολή... πριν απο χρόνια... εκείνη την εποχή άνοιξε ενα κανάλι... με ρωτησαν αν ήξερα κανεναν νεαρό που’θελε να ασχοληθεί με τα αθλητικά, τον θυμήθηκα που ‘κοβε το μάτι του και μου’χε εξολογηθεί ότι ήθελε να γίνει αθλητικός συντάκτης και τον πρότεινα... τι το πιο φυσικό; Πήγε, δούλεψε σκληρά και σιγά-σιγά έγινε αυτο που πάντα ήθελε...

Τί κέρδισα εγώ;

Ενα τηλεφωνημα που μου κάνει κάθε 2-3 μήνες, όλα αυτα τα χρόνια, με ρωτάει πώς είμαι και τί κάνω, μου λέει κουτσομπολιά και αυτο είναι όλο... Κάθε φορά που τον ακούω δροσίζεται η καρδιά μου... λίγο το’χετε αυτό; με αγαπάει ενας άνθρωπος, επειδή απλώς τον σκέφτηκα την κατάλληλη στιγμή... Βασικά ο Αρης δεν μου χρωστάει τίποτα... δεν χρωστάς για το αυτονόητο...

Δεν είναι αυτονόητο;

Πριτς... για μένα είναι.

Τωρα με τα blogs η πελατεία έχει αυξηθεί... Κάθε τρις και λίγο όλο και κάποιος από εφημερίδα, περιοδικά ή τηλεόραση μου τηλεφωνεί για να του συστήσω κάποιον/αν blogger είτε για δουλειά, είτε για προσκεκλημένο...

Ξέρω πολύ κόσμο από τα blogs. Μ’αρέσει πολύ να παρακολουθώ ανθρώπους που έχουν ιδέες, διαφορετικές απόψεις, ταλέντα κ.λ.π. Πολλοί είναι φιλαράκια μου, άλλοι γνωστοί, με άλλους ανταλάσσω που και που κανένα comment και μερικοί που δεν τους έχω ούτε με έχουν ποτέ πλησιάσει. Στον καθένα είναι πρόδηλο το οποιο ενδιαφέρον και το οποιο ταλέντο του... Μια ζωή κάνω casting...

Πριν απο 2 μήνες μου τηλεφωνησε ενας αρχισυντάκτης από εκπομπή μεγάλου ιδιωτικού καναλιού.

-Θέλω δυο φρέσκες κοπέλες, που τους ενδιαφέρει η δημοσιογραφία και που δεν έχουν δουλέψει αλλού. Bloggers…ξέρεις μωρέ απ’ αυτά που αρέσουν σένα...

-Γιατί κοπέλες;

-Επειδή σε κανα δίμηνο έχω σκοπό να τις βγαλω στον αέρα και το concept λεει κοπέλες... Τί σπαζαρχίδης που’σαι αδελφέ μου....

-Οι bloggers δεν έρχονται δόκιμοι... είπα για να το ξεκόβουμε το πράγμα.

-Ποιός μίλησε για δόκιμους. Μισθολόγιο... αν είναι καλές.

-Θα είναι...

-Δωστους το τηλέφωνο μου να μου τηλεφωνήσουν...

Ωραία... δυο παιδιά θα εύρισκαν δουλειά.

Τηλεφωνησα σε δυο που και τις ήξερα καλά, και πολύ καιρό, και άνεση είχαμε, και μου είχαν πει πόσο πολύ ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο...και πάνω από όλα μου άρεσε ο τρόπος που γράφουν.

Με περίμενε μια (δυο) από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου.

Η μία δεν πήγε καν και η άλλη πήγε, «ερμήνευσε» αυτα που της είπαν και δεν ξαναπήγε. Με πήρε εκνευρισμένος ο αρχισυντάκτης και με έχεσε με το δίκιο του. Δεν πειράζει αυτό, γιατί διορθώνεται... αυτό που δεν διορθώνεται είναι ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσει ποτέ να του προτείνω κάποιο άλλο παιδί, για κάποια αλλη ευκαιρία που αργά ή γρήγορα θα παρουσιαστεί. Αυτό με νευριάζει πολύ.... Με κάνει έξαλλο η εκ των πραγμάτων προδιαγραφή του μέλλοντος.

Δικό μου λάθος.

Αποτέλεσμα;

Θύμωσαν και οι δυο bloggers μαζί μου.

Γιατί;

Στο τιμόνι που οδηγώ, το αγνοώ.... not even close δεν πάει το μυαλό μου... μπορεί και να γέρασα και να ζουφιανα...καθόλου απίθανο...

Πάει στο διάολο δεν θα πεθάνουμε κιόλας... Εκανα ότι το ξέχασα, αλλά σας ομολογώ ότι με παίδευε. Μεγαλώνωντας έμαθα να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου και ξεμπερδεύω και με τους άλλους και με μένανε....

Την περασμένη εβδομάδα νατο πάλι το τηλέφωνο.

Μια φίλη μου από ένα γυναικείο περιοδικό. Τέλειο περιοδικό.

-Μανούλη, SOS δυο κοπέλες από τα blogs. Κάνουμε μια νέα προσπάθεια μπλα...μπλα....

-Ξέρω, αλλά δεν θα σου πω...

-Γιατί παιδί μου, δεν θα το κάνουν τζάμπα τα παιδιά.

Της είπα με 2-3 λόγια αυτο που μουχε συμβεί.

Εμεινε με ανοικτό το στόμα.

-Ελα ρε... δεν σε πιστεύω.

-Sorry, δεν γίνεται... δεν ξαναπαίρνω το ρίσκο.

Κλείσαμε το τηλέφωνο, αφου συμφωνήσαμε να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα...να φάμε μύδια κ.λ.π.

Πέρασαν 1-2 μέρες και με’τρωγε.

Το νήμα της τύχης δυο παιδιών περνούσε από μέσα μου. Από πού έπαιρνα το δικαίωμα να το σταματήσω; Θα αντέξω ακόμα μια φτυσιά; Τί με νιάζουν εμένανε οι πόρτες των άλλων; Μα δεν είμαι εγω καν το θέμα... είμαι απλώς ο συνδετικός κρίκος.

Τηλεφωνησα σε δυο άλλες φίλες μου, που δεν έκαναν για τη δουλειά στη τηλεόραση, αλλά έκαναν ταμαμ γι’ αυτην εδώ.

Η μία πήγε και άρεσε. Ξεκινάει. Την είδα συμπτωματικά στην Ερμού που πήγαινε να το γιορτάσει με φίλους και τίποτε ουζάκια... Σηκωσα τη μηχανή να τη φωτογραφίσω, όχι γιατί την γνωρισα, αλλά για τον τροπο που περπατούσε.... πετούσε δηλαδή....

Η άλλη θα πάει αυτες τις μέρες. Ευχομαι να πετάει και εκείνη.

ΥΓ. Εμαθα ότι στην εκπομπή της τηλεόρασης, τελικά πήγε μια άλλη πιτσιρίκα blogger. Προφανώς τηλεφωνησαν σε κάποιον άλλον δηοσιογράφο-blogger και τους την έστειλε. Η μικρή αποδείχτηκε χρυσάφι και σήμερα τσιμπάει 1.100 ευρώ, καθαρά παρακαλώ. Χαμογελασα: Τελικά ο,τι είναι γραφτο να γίνει θα γίνει όπως και να’χει. Σκέφτηκα ότι αν κάποια απ’ αυτές πουχα στειλει εγώ είχε πάει... σήμερα αυτη η κοπέλα πιθανότατα να εψαχνε για δουλειά και κανείς να μην είχε ανακαλύψει το ταλέντο της.

Τις ευχαριστώ λοιπόν εκ μέρους της.

ΥΓ2. Δεν θέλω να κάνω τον καλό.Δεν είμαι άλλωστε. Απλώς γράφω εύκολα αυτά που σκέφτομαι. Πολύ δύσκολα συγκρατιεμαι. Ομως πρέπει να σας πω, ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι-bloggers έχουν προωθήσει-βοηθήσει νέα παιδιά από δω μέσα, στον Τύπο. Αυτό είναι παλιά δημοσιογραφική πρακτική... Είναι από τα λίγα υγιή καταλοιπα του σπουδαίου παρελθόντος.

ΥΓ3. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι τα χειρότερα τα είχα δει στο ρεπορτάζ. Είστε πολύ τυχεροί που σε μερικές περιπτώσεις βλέπετε «μονταρισμένο υλικό» και όχι το αμοντάριστο, όπως έρχεται φλααααααααπ απροειδοποίητα στα μούτρα αυτού που το παραλαμβάνει από το link ή το δορυφόρο. Αυτα πουχω δει στα blogs (και δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις) είναι επίσης «αμοντάριστα πλάνα» που μουρχονται απροειδοποίητα στα μούτρα.

Εχω δει φλααααααααααααπ αμονταριστα πλάνα από αεροπορικό δυστύχημα, εχω δει αμονταριστα απο πολύνεκρο αυτοκινητιστικό. Μη αγχώνεστε λοιπόν, αντέχω ακόμα.

Try better!

politics

Ξέρετε τί έπαθε το ΠΑΣΟΚ;
Ξενογάμησε!
Και δεν φτάνει που ξενογάμησε, το ομολόγησε κι από πάνω!
Δημοσίως και με λεπτομέρειες.
Γνωρίζετε Ελληνα ή Ελληνίδα που συγχωρεί κάτι τέτοιο;

keep on going

Εχω τρομερά κακά νέα για όσους και όσες θεώρησαν ότι το blogging θα ήταν το μόνιμο κρυσφήγετό τους. Εχω κακά νέα για τους «ελεύθερους σκοπευτές» κατα των συνειδήσεων, αξιοπρέπειας κ.λ.π. Εχω κακά νέα για όλους κι όλες που πίστεψαν ότι πίσω από ένα nickname (δεν έχω τίποτε με τα nix) θα λογοτέχνιζαν πεζοδρομιακά, ή θα έκαναν τους γιαλαντζί δημοσιογράφους-ιστορικούς , σημαιοφόρους της ηθικής κ.λ.π.

Γραφω εδω και πολύ καιρό ότι στο internet αποκλείεται να επικρατήσει το «κρύβομαι και δεν με βρίσκεις». Αυτό υπήρξε γοητευτικό κρυφτούλι, έστω και αν μερικοί ξεχνάνε ότι το ξεκίνησαν οι πιτσιρικάδες για παιγνίδι. Η συγκεκριμένη γοητεία όμως ξέφτισε και έγινε ελαφρώς βαρετή.

Η Χ κυρία που στάζει χολή κάθε φορά που ανασαίνει.... οι αμόρφωτες που αντιγράφουν λεξικά και βιβλία... όσοι βάζουν τρικλοποδιές στην αλήθεια... θωπεύουν (βάζουν χάρι) στην σοβαρότητα και την προσωπική ηθική των άλλων... καλό είναι να κάνουν ένα αποχαιρετιστήριο e-πάρτυ. Ας προσκαλέσουν και υποσχομαι ότι θα τραγουδήσω.

Facebook.

Oσοι το μελέτησαν σε βάθος κατάλαβαν ότι οδηγεί τα πράγματα σε άλλους δρόμους. Ενα κόλπο που τα’χει όλα και το ξεκίνησαν οι φοιτητές για να βρίσκουν φίλους και γνωστούς...

Βάζεις τη φωτογραφιούλα σου, τις φωτογραφίες των φίλων σου, της μαμάς σου, των παιδιών, των διακοπών σου.... και περιμένεις να αντιδράσουν οι άλλοι που κάνουν το ίδιο. Ταυτόχρονα λές για τη διάθεση σου... στέλνεις μηνύματα σε φίλους.... είσαι ελέυθερος να κάνεις ό,τι θες... με ένα καινούργιο τρενάκι του e-Λουνα-Πάρκ. Δωρα, ποτά, posts (ναι! Posts) φωτο, βιντεο, μουσική, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις τί κάνουν οι friends σου...Πάλι blogging (notes λέγεται)... μόνο που αυτη τη φορά είναι αξεσουάρ και όχι πιλότος.

Και πού γράφουμε;

Μμμμμμμ παντού, αλλά βασικά πουθενά.

Δυστυχώς (για όσους είναι σκαλωμένοι σ’ αυτο) το γράφειν εξαφανίζεται αργά, αλλά σταθερά. Οταν σταματήσει το γράφειν, θα σταματήσει και το διάβασμα... και πώς θα επικοινωνούν οι άνθρωποι;

Ξέρω γω;

Υποθέτω όπως οι φάλαινες...εκτός και αν πιστεέυετε ότι επικοινωνούμε μεταξύ μας καλύτερα από τις φάλαινες.

Τα blogs βασίστηκαν στο γράψιμο. Και γι’ αυτό είναι υπέροχο... αλλά σε ένα ορμητικό σουπερ-ποταμό όπως το internet είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι το νερό χύθηκε ήδη στη θάλασσα.... Ακόμα στην πηγή είμαστε....δεν έχουμε γίνει καν ποτάμι...

Μέσα σε ελάχιστες μέρες οι άνθρωποι (στην Ελλάδα) που χρησιμοποιούν (ερωτεύτηκαν) το facebook, πολλαπλασιάστηκαν(ζονται) με φοβερούς ρυθμούς. Αν δεν κάνω λάθος, ξεπέρασαν ήδη κατα πολύ τους bloggers.

Βρηκα φίλους που είχα χάσει, κάνω πάρτι με τους ήδη φίλους μου και γνωρισα καινούργιους ανθρώπους, που ξέρω από την αρχή ποιοί είναι.

Το Βατερλώ των κούτσου-κούτσου, πούτσου-πούτσου, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «είμαι 22ετών», ο Μάνος Χατζιδάκις με έπαιζε στα γόνατά του... στείλε μου μια φωτο... να σου πάρω μια πίπα....τέρμα οι ίντριγκες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Προσωπικά έχω μεταφέρει το blog που διάβαζετε, στη σελίδα μου στο facebook…Δεν άλλαξε τίποτε στην αγαπημένη παρέα που κάνουμε τόσο καιρό...με διαβάζετε εσείς κανονικά, αλλά με διαβάζουν και άλλοι, που δεν θέλουν blogs. Αλληλο-διαβαζόμαστε χωρίς μπούρκες, μάσκες ή τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα!»... και αν θες να κάνεις τον μάγκα σου κάνω ενα report...σε πετάνε απ’ έξω και μείνε μόνη/ος να πετάς την βιοχλαπάτσα σου στα μούτρα σου.

-Α, εγώ αγαπώ τα blogs...μου είπε τις προάλλες μια blogger, που κάνει εδώ και καιρό την σουπερ-γκόμενα, ενώ είναι μπάζο του κερατά....

-Τα συγχαρητήρια μου... μοιάζεις με αυτούς που πριν απο λίγο καιρό λέγανε «α, εγώ αγαπώ το χαρτί και το μολύβι»... Σήμερα (λόγω τεχνολογίας) ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από ό,τι χθές. Πάντα συνέβαινε αυτό... απλώς η ταχύτητες δεν ήταν τόσο υψηλές. Αν δεν έχεις φωτο... όχι μαϊμού-φωτό... αφού την επιβεβαιώνουν δεκάδες... αφού είναι το διαβατήριο σου... αν δεν έχεις λοιπόν...δεν είσαι τίποτα... Επιτρέπεται δηλαδή να είσαι... αλλά σε γράφουν στα παπάρια τους ... Η επικοινωνία δεν στμάτησε...αντιθέτως προχώρησε...

Φτιάχνω π.χ. ενα video και αυτο πάει αυτόματα σε όλους τους friends, ενώ ταυτόχρονα το βλέπουν αυτοί που αγαπούν(ή μισούν) το blog μου.. Aλλάζει η διάθεσή μου και αυτο το μαθαίνουν οι friends. Διαλέγω μουσική και την ακούνε και εκείνοι. Ποστάρω τις φωτό μου και εκείνοι (ΕΠΩΝΥΜΑ) γράφουν σχολιάκα για τις φωτό. Βρίσκω τους φίλους των φίλων μου και φίλους που’χω χάσει... Tag photos… Να σου κάνω ενα Poke? Eχω μια απορία... ποιος γουστάρει να απαντήσει; Ο ένας φέρνει τον άλλον και το πάρτι μεγαλώνει... Αυτη τη φορά όμως δεν είναι μπαλ-μασκέ, αλλά κανονικό... Και αυτο θα ξεφουσκώσει και θα έρθει ένα άλλο, που αγνοώ τί θα’ναι...

Η ανωνυμία άνοιξε δρόμους για πολλούς. Το καταλαβαίνω. Ηταν άλλωστε και η μονη ευκαιρία για να βγάλουν αυτα που έκρυβαν μέσα τους (ταλέντο, μοχθηρία, μύχειες σκέψεις, αγάπη κ.λ.π.). Οι Επαναστάσεις δεν γίνονται κατα μέτωπο, αλλά συνωμοτικά και υποχθόνεια... Αλοίμονο, αν ηταν διαφορετικά.

Η ανωνυμία φυλάκισε τους ίδιους που την χρησιμοποιούν. Οσοι bloggers βρήκαν δουλειά στα media…το πρώτο που έκαναν ήταν να βάλουν φαρδειά πλατειά το πραγματικό τους όνομα... Δεν έπεισα ούτε εναν ότι το nickname τους είναι η προίκα τους... Σε όσους/όσες λέω ότι πρέπει να υπογράψουν ως blogger, με κοιτάνε με αηδία. Δεν άλλαξα τη γνώμη ούτε ενός. Στους περισσότερους έκανε εντύπωση ότι ποστάριζα με ευκολία φωτογραφίες μου. Τους ήταν αδιανόητο. Δεν πειράζει... τα γεγονότα με δικαίωσαν.

Εννιάμιση φορές στις δέκα οι Επαναστάτες εξελίσσονται σε τυράννους... Αυτό τείνει να συμβεί και στα blogs...η τεχνολογία άλλαξε, όχι η μεθοδολογία... σιγά που θα καθόντουσαν οι πιτσιρικάδες να τους καπελώσουμε με τις ορθογραφίες μας, την (χαχαχαχα) σεξουαλική μας ανεση, τη λατρεία μας για το λαμπρό μας παρελθόν.... Μας φτύσανε... μας άφησαν μόνους να μαλακιζόμαστε... και έκαναν κάτι άλλο... το Facebook... και όταν τους σπάσουμε το τιρλιλί και εκεί... θα ξαναφύγουν... προσωπικά γουστάρω να τους ακολουθώ... είναι η πρώτη φορά που με μαγεύει αυτο... το ακολουθητό ντε...

Ελάτε... όσοι αντέχετε... θα περάσουμε καλά... σας το υπόσχομαι... Αντε ντεεεεεε....

το σοκολατάκι

have a nice day

ζεστά κουλούρια

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που με εκπλήσσουν.

Πριν απο μερικά χρόνια –όταν εκανα τηλε-κριτική στις εφημερίδες- είχα γράψει κάτι, που δεν άρεσε καθόλου στον συνάδελφο μου, τον Δημήτρη Αλικάκο. (αν δεν κάνω λάθος τότε δούλευε στον Σκάι)

Συνήθως στους ανθρώπους της τηλεόρασης δεν αρέσει να γράφεις πράγματα για εκείνους. Εξαιρούνται οι ύμνοι. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τί είχα γράψει, αλλά το σίγουρο ήταν ότι το θυμόταν εκείνος. Ηξερα –γιατί ό ίδιος (κι όχι ο διευθυντής του) μου είχε διαμαρτυρηθεί- ότι δεν με συμπαθούσε. Μπορούσα να ζήσω μ’ αυτό.

Ξαφνικά πριν απο μερικούς μήνες, μου έρχεται ένα e-mail από τον Αλικάκο. Ω, του θαύματος με διάβαζε στο blog μου, του άρεσαν αυτά που έγραφα και απλώς μου το έγραψε. Ή έχεις αντίληψη της αισθητικής ή δεν έχεις... Προς Θεού! Δεν το λέω για μένα... για τον Αλικάκο το λέω... Υπερβαση είναι να λες «μπράβο» σε κάποιον που κάποτε σε είχε «κάψει».

Του τηλεφωνησα να τον ευχαριστήσω... ή μάλλον τουστειλα κι εγώ mail… και τελικά βρεθήκαμε τυχαία και ήπιαμε έναν καφέ. Είχε μεγάλη δίψα να μάθει για τα blogs..πώς γίνονται... πώς λειτουργούν κ.λ.π. Εκείνο το απόγευμα μου είπε ότι ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος είχε blog... (Μεταξύ μας: Τον κ. Λιμπερόπουλο τον έχω προς το παρόν και βράζει στο ζουμί του. Εχω να του μιλήσω μερικές εβδομάδες. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος που παίρνει μπρος το παλικαράκι-όχι ότι έχει σταματήσει και ποτέ δηλαδή- Νομίζω ότι και εκείνος βαριέται τα πολλά-πολλά όπως κι εγώ...) Στην κουβέντα λοιπόν που είχαμε εκείνο το απογευματάκι με τον Αλικάκο, του είπα:

-Πέρνα μια μέρα από το σπίτι να σου δείξω στον υπολογιστή πώς γίνονται αυτά τα πράγματα!

Τσαπ! Την επομενη μέρα μου τηλεφωνησε: Να’ρθω;

-Ελα!

Ηρθε. Ισοπεδώθηκε πνευματικά, φαντασιωτικά, ψυχικά ή όπώς αλλιώς θέλετε με την Ακρόπολη και μετά έτσι τελειωμένονα τον έβαλα μπροστά στις οθόνες μου και του’δειξα μερικά internet-ίστικα... στα απλά ελληνικά λέγεται και show off.

Kατάλαβα ότι πάνω από όλα τον ενδιέφερε να μάθει από μένα πώς γίνεται η εικογράφηση της σελίδας... και πώς «φτιάχνω» τις φωτο.

-Photoshop! του είπα με μπλαζέ ύφος κλείνοντας την κουβέντα...

-Γεια δείξε μου....

Πιασ’το αβγό και κούρεφτο. Τί να δείξεις από το photoshop σε έναν άνθρωπο που δεν έχει σχέση με αυτά; Είναι σαν να εξηγείς κβαντοφυσική σε κάποιον που αγνοεί ότι περνώντας κάτω απο μια μηλιά μπορεί να του πέσει ενα μήλο στο κεφάλι.

Ε, αφου ήθελε... του’δειξα... 3-4 βασικά πράγματα... layers, adjustments και τέτοια... Κι άλλοι είχαν τη διάθεση... μέσα στα πρώτα 2 λεπτά είχαν χάσει τη μπάλα. Λένε: καλά-καλά κατάλαβα... κει εκεί τελειώνει το πράγμα. Το ίδιο και τούτος...

Μου χάρισε το βιβλίο που’χει γράψει για τον Λιαντίνη. Δεν διαβάζω πια πολλά βιβλία. Σχεδόν ελάχιστα Ο Αλικάκος όμως μου’τοχε δώσει με πολύ πάθος. Ξέρω πώς είναι να θες οι άλλοι να δουν τη δουλειά σου. Βασικά γι’ αυτό γινόμαστε δημοσιογράφοι. Ετσι το ακούμπησα δίπλα στον καναπέ και όποτε χαλάρωνα διαβαζα. Αν σας ενδιαφέρει να μάθετε για τον καθηγητή Λιαντίνη να διαβάσετε το βιβλίο... Ο δημοσιογράφος και ο λογοτέχνης πήγανε χέρι-χέρι... στο τέλος κερδίζει ο Λιαντίνης... δηλαδή το βιβλίο.

Μετα το ξέχασα.

Προχθές μου ξανάφησε ενα e-mail. Είχε φτιάξει blog… Tί διάλο, αναρωτήθηκα, κάνωντας κλικ στο link... γιατί είχε καθυστερήσει τόσο πολύ;

Oπως σας είπα στην αρχή μου αρέσουν οι άνθρωποι που με εκπλήσσουν (ακόμα και αρνητικά, αν και αυτο είναι ελαφρώς βαρετό). Καταλάβα γιατί είχε αργήσει να ανοίξει το blog του:

Ολονξ αυτον τον καιρό μάθαινε Photoshop.

Το αποτέλεσμα φαινόταν σε γκρο πλαν. Φωτογραφία του πάνω-πάνω φτιαγμένη (τέλεια) στο Photoshop.

Γουργούρησα ευχαριστημένος.

Διάβασα τα δυο posts που είχε ανεβάσει.

Το ένα ήταν εξομολόγηση και το άλλο ποίημα με μέτρο και ρυθμό.

Είμαι σίγουρος ότι γρήγορα θα αρχίσει να μπλογκάρει... αν και η φωτό του σε ποιητή παραπέμπει... ελπίζω να τα συνδυάσει.

Για δοκιμάστε τον και βάλτε του δύσκολα!

ένα πρωί στου Μπάρνι

Eίμαστε, η Μαρία, οι δυό Δέσποινες, οι δυο Γιώτες, ο Τζούλιους, ο Κανέλος κι εγώ. Είμαστε εκεί για να περάσουμε καλά. Μπαίνουμε στου φίλου μας του Μπάρνει, το κονάκι.

Πιάνουμε το κεντρικό τραπέζι, αυτό που βλέπει έξω.

Οι γύρω μας είναι ήσυχοι και χαλαροί.

Εμείς είμαστε ανήσυχοι και στην τσίτα, και θέλουμε να γίνουμε και μείς ήσυχοι και χαλαροί. Παίρνουμε τον κατάλογο και τα παραγγέλνουμε όλα, εκτός από τα κουβέρ που έρχονται από μόνα τους. Τα τρώμε και τα πίνουμε όλα... όλα, όλα όμως.Δεν μιλάμε...μόνο ανάμεσα στα γέλια βάζουμε λέξεις-κλειδιά παλιών πασίγνωστων κοινών ιστοριών.

Εξω ο καιρός είναι υπέροχος. Λιακάδα. Και να χιόνιζε, εμείς υπέροχο θα τον βρίσκαμε.

Μας κοιτάνε σαν εξωγήινους, αλλά εμείς δεν δίνουμε απολύτως καμμιά σημασία. Το μόνο που μας νιάζει και μετράει είναι ότι είμαστε όλοι εκεί. Ολοι με αυτόν ή αυτην που θέλουμε. Και δεν φτάνει αυτό: είμαστε και αναμεταξύ μας φίλοι με δοκιμασμένη φιλία. Καρα-σπάνιος συνδυασμός.

Ο Μπάρνει έχει τέτοια κατανάλωση, που μέχρι θα μας χόρευε (άν ήξερε) Ικαριώτικο πάνω στο τραπέζι.

Μετα πήγαμε όλοι στην όχθη και κάτσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα στο άγαλμα του ευργέτη της πόλης.

Ενα μικρό μπρούτζινο αγαλματάκι γύρω στο 1.30...

Οι περαστικοί το κοιτούσαν με σεβασμό.

Δεν είχα ιδέα ποιός ήταν, αλλά μου φαινόταν αντιπαθητικός.

Φεύγοντας του’χωσα στη ζούλα μια καρπαζιά στο σβέρκο. Δεν μπορεί... για να τον έχουν άγαλμα όλο και κάποια λαμογιά θα’χε κάνει.

Ξαναβρεθήκαμε όλοι μας προχθές το βράδι.

Και κατουρηθήκαμε στα γέλια.

Ξαφνικά κατα τη μία μου τηλεφωνεί η θεία Βάσω.

-Δεν μου λες παιδί μου, μέχρι κάποια στιγμή δεν ήσουν με την μητέρα σου;

-Ναι, την πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο και την άφησα σπίτι κατα τις 10.30.

-Ε, ούτε μου τηλέφωνησε..και τόση ώρα που την παίρνω δεν απαντά. Δεν απαντά ούτε η κοπέλα που μένει μαζί της... Μην ανησυχείς όμως... θα κοιμούνται...

-Οταν λες Βασούλα, να μην ανησυχώ...τί εννοείς; Στο’χει ξανακάνει η αδελφή σου;

-Ποτέ!

-Πάω σπίτι να δω τί γίνεται...

-Περίμενε να προσπαθήσω να βρω το κινητό της κοπέλας... και θα σε ξαναπάρω.

Εξατμίστηκαν ο Μπάρνι, το άγαλμα , η καρμπαζιά, η χαρά, η ανάμνηση....

Κόμπος στο στομάχι. Το ίδιο και οι φίλοι μου... Η διασκέδαση λές και έγινε ταινία, που κόπηκε... σαν mpeg που κόλλησε...

Ησυχία. Ολοι με κοιτούν....

Ενα λεπτό....τρία.... κτυπάει το κινητό μου...

Η μάνα μου... μέσα στην καλή χαρά.

-Ελα Μάνο μου, μωρέ ξάπλωσα λίγο στην μπερζέρα και με πήρε ο ύπνος...

Η αγωνία, έχει γίνει θυμός μαγειρέμενος με ανακούφιση....Γκρρρρρρ....

Ο Κανέλος μου ρίχνει μισή ματιά. «Εντάξει!»

-Καλά έκανες μάνα. Καληνύχτα....

Ουφ!

Η ταινία ξεκόλλησε αμέσως...

Εκείνο το πρωί στου Μπάρνει, που λέτε.....

σχέση εμπιστοσύνης

o γιατρός δεν είναι παπούτσι

Θέλω να με συγχωρέσουν οι Ελληνοαμερικανοί, αλλά νομίζω ότι το θέμα έχει παραγίνει. Καλό είναι να αγαπάμε την πατρίδα και ακόμα καλύτερα: η πατρίδα να αγαπάει τα παιδιά της που ζούνε έξω. Δεν χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα, αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι πρόλογοι....

Ενας φίλος μου που έπασχε από μια δύσκολη ασθένεια και ταλαιπωριότανε, έτρεχε και αυτός –πανικόβλητος- από γιατρό σε γιατρό για να μπορέσει να καταλήξει σε κάποια λύση. Μια μέρα που τηλεφωνηθήκαμε μου είπε:

-Εφτασαν και τα χαρτιά (οι εξετάσεις) από την Αμερική. Τα'χαμε στείλει ξέρεις στον Γιώργο Παπαδόπουλο (θα χρησιμοποιώ συνεχώς το ίδιο κοινό όνομα γιατί δεν θέλω να θίξω κάποιον) που είναι Προφήτης στην (π.χ.) Νέα Υόρκη σε θέματα της περίπτωσης μου...

Πριν απο δυο χρόνια μια άλλη φίλη μου Κύπρια. Πήγε στο Τέξας να κάνει μια πολύ λεπτή εγχείρηση... στον Αμερικανο-κύπριο κ. Γιώργο Παπαδόπουλο, που ήταν ο γκραντ μαίτρ σε θέματα oυγείας τη φίλης μου....

Πριν απο λίγο καιρό μια κυρία-που αγαπώ πολύ- από την Μυτιλήνη, είχε ένα μικρό πρόβλημα με την καρδιά της. Τηλεφώνησα στον γιατρό (με μεγάλο «Γ») Λευτέρη Τσιάμη στο Ιπποκράτειο να τη δει.... (τον αγαπώ και τον σέβομαι, όχι μόνο γιατί έσωσε εμένα, αλλά επειδή ποτέ μα ποτέ δεν έχει αρνηθεί να δει ασθενή...) πήγε η κυρία (που τελικά δεν είχε τίποτα)...της τηλέφωνησα το βράδι να μάθω τί είχε συμβεί. Μου είπε ότι ο κ.Τσιάμης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, αλλά «βρε παιδί μου, είχε και έναν βοηθό... καταπληκτικό γιατρό... την άλλη φορά θα πάω σ' αυτον...»

-Πώς έτσι;

-Μα ήταν από την Μυτιλήνη!

Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω αυτό.

Πώς διάολο όλοι οι καλύτεροι σε θέματα υγείας σέ όλον τον κόσμο είναι Ελληνες ή Ελληνο-κάτι;

Τί είναι; Το πρόβλημα είναι τοπικιστικού χρώματος; Θέμα μετάφρασης; Μήπως δεν καταλαβαίνει η θεία Μελπομένη, τί λέει ο γιατρός;

Οσες φορές μου λένε για έναν Ελληνο-αμερικανό (ή οτιδήποτε άλλο Ελληνο-) γιατρό που είναι Προφήτης στο είδος του, μπαίνω στο google και ψάχνω... Για να σας είμαι ειλικρινής μέχρι στιγμής Προφήτες ειδικά μέσα στους ιατρικούς κύκλους διεθνώς, ελάχιστους βρήκα... Οι Προφήτες δεν είχαν εθνικότητα: Αμερικάνοι. Σέρβοι, Πακιστανοί, Ινδοί,Ουκρανοί, Ταϋλανδοί κ.λ.π.

Εξηγείστε μου τώρα;, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος πήγε σε ένα από τα καλύτερα (ή το καλύτερο) νοσοκομείο του κόσμου για να τον εγχειρήσει (μεταμόσχευση) Ελληνας γιατρός;

Οχι, δεν έχω ιδέα για τον κ. Τζάκι... Δεν έχω καν άποψη. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;...δεν λέω αυτό.

Ρωτάω όμως το απλό: Αν τον ίδιο καρκίνο τον είχε και ο Τζορτζ Μπους, ο dr. Τζάκις θα ήταν ο θεράπων ιατρός του; Γιατί αν δεν ήταν, τότε ο Αρχηγός ενός τόσου μεγάλου και ισχυρού κομματιού της Ορθοδοξίας, έκανε λάθος επιλογή ανθρώπου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου που ήταν άνθρωπος του κόσμου και είχε ζήσει έξω, θα θυμάστε ότι όταν αρρώστησε πήγε στον Αιγύπτιο Μαγκντί Γιακούμπ –και όχι σε κάποιον Ελληνα γιατρό-γκουρού του Λονδίνου, που του έσωσε τη ζωή και του΄δωσε ακόμα μια πρωθυπουργία. Πήγε στον καλύτερο...στον αντικειμενικά καλύτερο.

Εχω κάθε λόγο να σέβομαι τους ελληνες γιατρούς. Θα το επαναλαμβάνω μέχρι να πεθάνω: μου έδωσαν (όχι μόνο μου έσωσαν) τη ζωή. Και αν εγώ ή κάποιος αγαπημένος μου είχε πρόβλημα σε ελληνικό Δημόσιο Νοσοκομείο θα έτρεχα.... Αν όμως ήμουν στο Χιούστον ή στο ΚεηπΤάουν (γιατί έτσι θα'θελε η μοίρα) και είχα τη δυνατότητα επιλογής (όπως ο Αρχιεπίσκοπος) τοτε θα διάλεγα τον καλύτερο και όχι αυτον που θα καταλάβαινε τί σημαίνει «ντέρτι, ντόρτια, μανα γιατί μέ γέννησες κ.λ.π.»

Δεν είμαι με την Εκκλησία... χαχαχα το αντίθετο θα'λεγα...δεν μ'αρέσουν οι παπάδες, επειδή δεν μ΄αρέσουν οι μεσάζοντες παντός καιρού, όμως αυτον τον Αρχιεπίσκοπο, τον συμπαθώ για έναν πολύ προσωπικό μου λόγο. Ελπίζω να τον καταλαβετε. Οταν πέθανε ο πατέρας μου, ο Χριστόδουλος μόλις είχε αναλάβει... ή πρώτη δημόσια δήλωσή του λοιπόν ήταν για τον πατέρα μου και την Τέχνη του... δεν είναι δυνατόν να το ξεχάσω... ειδικά λόγω της στιγμής που το εισέπραξα.

Στεναχωριέμαι που βασανίζεται...

Δεν είναι καλό να πονάς... Σας διαβεβαιώνω.

Του εύχομαι να μην πονάει.