τότε θέλω να κάνω ενα vide-άκi σαν αυτό
για να'ρθω στα ίσια μου!
Αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά στον φίλο μου τον crazymonkey, που με έβαλε στο τριπάκι.
Ο διευθυντής του blog,
έκανε σύσκεψη με τους αρχισυντάκτες,
για να αυτορρυθμίσουν τα passwords τους.
Τότε εμφανίσθηκε η δεσποινίς Γκούκλ και είπε:
Ο,τι κάνει αναρτήσεις στο press-gr, αλλά και σε άλλα blogs.
Ο υπολογιστής του blogger Ανευλαβή άρχισε να καπνίζει από το USB.
καθώς έκανε upload καπνό από το Amsterdam.
Ο διευθυντής του blog εβαλε wallpaper γυμνή την MSN.
Η δεσποινίς Γκουκλ έκανε ζιπάκι την παιδική πορνεία και
της έδωσε ενα password για το ιστολόγιο της Yahoo σε φορματ MP3.
Τα αυτορρυθμισμένα password έγιναν attachment στο Home του Recycle Bin του video-blogger «O Tέρενς ο Γρήγορος»
Save send φωναξε από το Νorton του ο διευθυντής των blogs.
Oλοι χειροκρότησαν με το MP4 στο memory stick τους.
Ο Μαc(is) φίλησε τον Firefox σταυρωτά με το Photoshop και όλοι πήγανε στην ευχή του update τραγουδώντας με codec τον ύμνο τους:
Γιου-Τιουμπ-Γιου-Τιουμπ-Γιου-Τιουμπ.
Καταλαβατε; Tζάμπα είχατε ανησυχήσει.
Απλώς δεν σας τοχε εξηγήσει κανείς μέχρι τώρα βρε κουτά. Simple.
H φίλη μου η Κωσταντίνα Δελημήτρου, η αγαπημένη μας Ψιλικατζού, σταμάτησε να γράφει στο blog της.
-Βαρέθηκα να με βρίζουνε... ρε βλαμένο... μου είπε όταν της τηλεφώνησα προλίγου. Μάζεψα όλα όσα είχα της πω... καθώς σκέφτηκα ότι οι αποφάσεις των άλλων είναι σεβαστές.... ομως δεν θα είχα γνώμη για το προηγούμενο post μου, αν δεν υπήρχε η Ψιλικατζού... τα κείμενα της με έκαναν να σκεφτώ: θέλω να κάνω κι εγω ενα post... και όταν το έκανα... ακριβώς 2 χρόνια πριν... ήταν η πρώτη (ίσως και η μοναδική) που με στήριξε και (πραγματικά) με αγκάλιασε...
Δεν οφείλουμε τίποτε στους press-gr και στους παπάρες που γράφουν με τα πόδια... οφείλουμε όμως πολλά στην Ντίνα... αν δεν ήταν ο Πιτσιρίκος, ο Νίκος Δήμου , η Ψιλικατζού που ανάγκασαν τα αναλογικά media να στρέψουν την προσοχή τους στο blogging, οι περισσότεροι απο μας δεν θα είμαστε εδώ... Και όμως σήμερα η e-επικαιρότητα είναι το press-gr και όχι η απόφαση της κ. Δελημήτρου να σταματήσει να γράφει στο blog της. Κάτι δεν πάει καλά εδώ, παιδιά... Χωρίς να το καταλάβετε το σύστημα (που υποτίθεται ότι βαράτε) σας έχει ρουφήξει κα-νο-νι-κά… και σας το λέω εγώ που είμαι μολυσμένος εδώ και χρόνια.
Τέλος η Ψιλικατζού!
Ξαφνικά νιώθω e-μόνος!
Είμαι από τους λίγους bloggers, που μπορώ να καμαρώνω ότι έχω γράψει (και δώσει μάχες) πολλές φορές κατά της ανωνυμίας στo blogging. Παντα το’βρισκα τζάμπα-μαγκιά... Πάντα μου άλλαζαν τον αδόξαστο...
Δεν είναι της αισθητικής μου και πόλύ περισσοτερο της επικοινωνιακής μου λογικής. Κάποτε ήταν το όνειρο μου να δω το ονομά μου κάτω από ένα ρεπορτάζ... πώς ήταν δυνατόν σήμερα να μην υπογράφω κάτι που είναι εντελώς δικό μου; Ε, δεν είμαι δα και τόσο βλάκας.
Σας έχω ξαναγράψει ότι μισώ τις Απόκρηες και τα προσωπεία...
Ομως... αυτό είναι καθαρά η προσωπική μου γνώμη.
Το γεγονός ότι δεν μ’αρέσει να χορεύω καρσιλαμά, δεν σημαίνει ότι και ότι δεν πρέπει να αρέσει και στους υπόλοιπους.
Οι κανόνες στο blogging είναι σαφείς: Είτε βάζεις το ονοματάκι σου, είτε δεν το βάζεις. Κάνεις ο,τι γουστάρεις. Αφού το επιτρέπουν οι κανονισμοί του παιγνιδιού, τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα... είναι σαν να χάνει η ομάδα σου και να αποχωρήσεις από το γήπεδο επειδή, ο αντίπαλος τερματοφύλακας κερδίζει χρόνο κάνοντας γκελάκια στην μπάλα με το πάσο του... προφανώς και εκνευρίζονται αυτοί που χάνουν, αλλά αυτο δεν σημαίνει ότι ο τερματοφύλακας δεν ακολουθεί τους κανόνες...
Μισώ την ανωνυμία στο internet ... αλλά από τη στιγμή που συμμετέχω, την αποδέχομαι....
Γίνεται μεγάλος ντόρος για το press-gr.
Yπήρξαν εποχές που με έχουν βαρέσει πολύ και συνεχώς κάτω από τη ζώνη από το συγκεκριμένο blog... πάντα ανώνυμα ... και πάντα παραπληροφορώντας. Προσπάθησα μια φορά να απαντήσω γράφοντας τη γνώμη μου και με έκραξαν ακόμα χειρότερα.
Ειχα δυο λύσεις: ή να στεναχωρεθώ ή να τους γράψω στα παπάρια μου (δηλαδή να μην τους διαβάζω) η e-πείρα μου υπ-έδειξε το δεύτερο.
Δεν μου άρέσει που βαράει όποιος θέλει όποιον θέλει στο press-gr... αλλα εμένα η μισή μου καρδιά στην Κίνα βρίσκεται... αρέσει σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους-αναγνώστες, οπότε μια γουλιά ξύδι θα με συνεφέρει.
Προφανώς και φτύνω κατάμουτρα αυτόν ή όσους άλλους έκαναν...αν εκαναν εκβιασμούς...χρησιμοποιώντας την ανωνυμία τους και το πλήθος των άλλων αγνών ανωνύμων που αγνοώντας τους κάλυπτε...
Κανείς δεν πρόσεξε ότι η «ανώνυμη» δημοσιογραφία (που δεν ανακαλύφθηκε σήμερα) έχαι αυστηρότερους κανόνες, από τη δημοσιογραφία που υπογράφεται. Αν θες να γράχεις σχόλιο χωρίς το ονομά σου, πρέπει το σχόλιο να είναι πιο αληθινό και από την αλήθεια... διαφορετικά είσαι ενας θρασύδειλος και μισός.
Ολα αυτα όμως είναι λεπτομέρειες που θα λυθούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... το θέμα είναι ότι κανείς από τους ανθρώπους που δουλεύουν στα παλιά ΜΜΕ (τυπο-TV –δεν βάζω μέσα και το ραδιόφωνο) δεν έχει κάν υποψιασθεί τί είναι αυτό που ΗΔΗ έχει έρθει. Μιλάνε για interactivity και για την άμεση κατάθεση της γνώμης καθενός, αλλά μετράνε με την παλιά λογική. Θεωρούν ότι μιλάνε αφ’ υψηλού... είναι σαν να μπεις σε εάν κλουβί με μια τίγρη και να κάνεις τσαμπουκάδες.
Λέω εδω και 2 χρόνια ότι όσοι γράφουν ανωνύμως απλώς μετράνε μέρες... πιστέψανε ότι η δύναμη των γραμμένων λέξεων είναι αρκετή. Στον υπόλοιπο κόσμο οι bloggers που πραγματικα έχουν δύναμη από τα εκατομμύρια των αναγνωστών τους, επειδή έχουν οι ίδιοι ονοματεπώνυμο.
Πάντα ήταν έτσι... αλλιώς τα υπέροχα και σοφά γκράφιτι στους τοίχους των πόλεων θα οδηγούσαν την κοινωνία.
Να σας πω ενα άσχετο πάράδειγμα: Ολες οι ανώνυμες κυρίες κούτσου-κούτσου, που με ψευδώνυμα, τα μεγαλα λόγια... και άλλες παπαριές παίζουν τόσο καιρό από τα blog τους με τη φαντασία ανδρών, παιδιών, φιλενάδων... ζουν τυφλωμένες από τη φαντασιώση τους... ούτε μία, δεν τόλμησε να εμφανισθεί στο Facebook που είναι ραμμένο στα μέτρα αυτού που τόσο επιθυμούν.
Γιατί άραγε; Μα επειδή το ψέμμα μισεί τους καθρέφτες και τα φώτα.
Η ανωνυμία είναι αυτη που οδήγησε σε μπλεξίματα ανθρώπους που έγραφαν στο press-gr. Λόγω της ανωνυμίας τους πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελάφαντες... αν και φοβάμαι ότι μερικοί είναι...
Δεν λυπάμαι γι’ αυτούς... λυπάμαι όμως για το blogging που στην συνείδηση ανθρώπων, που δεν έχουν ιδέα από internet, μπήκε το : «ααααα και αυτοί οι bloggers... καλά λαμόγια είναι... τί να πεις... δημοσιογράφοι!»
Ναι! Δημοσιογράφοι πού προσπαθησαν να μπουν στη νέα μορφή επικοινωνίας, όχι για να μάθουν απ’ αυτην, αλλά για να την χειραγωγήσουν σύμφωνα με τις παλιές τους μισητές τους λογικές.
Ειδαν το ιντερνετ όπλο κι όχι μέσον.
Αστε που εκτός από εντελώς ανίδεοι, είναι και εντελώς βλάκες... θα έπρεπε να ξέρουν ότι η λέξη «ανωνυμία» στην ηλεκτρονική γλώσσα, δεν είναι απλώς ενα ψευδώνυμο....
Δεν συμφωνώ με τους επαγγελματίες δημοσιογράφους που γράφουν στο net με ψευδώνυμο... με έχουν βαρέσει αλύπητα γι’ αυτην μου την πεποίθηση... θα με βαρέσουν και τώρα... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα...
Και για να επανέλθω στον πρόλογο:
Το press-gr δεν είναι blog. Είναι κόμβος... είναι ιστοσελίδα, που ο καθένας γράφει ό,τι θέλει... Κακά τα ψέμματα..αναμεσα στις υπερβολές και τις πουστιες, έλεγε και μεγάλες αλήθειες... Το φοβόντουσαν μερικοί, που έπρεπε να φοβούνται κάτι...
Αυτό που δεν ξέρουν και τα θύματα και οι θύτες...είναι το ίδιο που δεν γνωριζουν και σήμερα οι δισκογραφικές εταιρείες... χάσανε το παιγνίδι γιατί ο κόσμος δεν έχει μόνο εύκολη πρόσβαση στην ενημέρωση, αλλά την διαμορφώνει κιόλας...
Πριν απο λίγο καιρί ήρθε εδώ ο Μπίλ Γκέιτς... είπε μερικά πράγματα... αυτα που αναπαρήχθησαν από τα ελληνικά ΜΜΕ, ήταν τα ευκολοχωνευτα... σαν αυτούς που πάνε να ακούσουν κλασσική μουσική στο Μέγαρο και χειροκροτούν στις παύσεις... καλό θα’ναι μερικοί που λένε και κάνουν e-παπαριές όλκής να βρουν αυτα που είπε και να τα διαβάσουν προσεκτικά...
Εκτός κι αν νομίζουν –που το νομίζουν- ότι ξέρουν περισσότερα από τον Bill.
Αttachment: χαιρετίζω με μεγάλο καμάρι, όλους τους (τις) νεαρούς(ες) κι όχι μόνο συναδέλφους μου, που βρίσκονται στο internet οχι επειδή είναι της μόδας, όχι επειδή πληρώνονται, οχι επειδή θέλουν να εκδικηθούν, αλλά μόνο επειδή ο χώρος τους μάγεψε δημιουργικά. Τους e-συναντώ κάθε μέρα και εδω και αλλού... και πρέπει να σας πω ότι τίποτε μα τίποτε απ' αυτα που συμβαίνουν σήμερα στην ενημέρωση δεν τους πτοεί... αντιθέτως...
H φίλη μου η Τούλα Μ. μέ έβαλε στο τριπάκι να γράψω ενα post επ ευκαιρία του Αγίου Βαλεντίνου.
Σιγά το θέμα...
Κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και ήμουν έτοιμος να γράψω για τον έρωτα. Μπορείς κάλλιστα να γράψεις την γνώμη σου για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, έστω και αν δεν έχεις κλωτσήσει ποτέ μπάλα... δεν χρειάζεται να παίζεις πιάνο για να σε μαγέψει ενας σολίστας... όμως το νά γράψεις για τον έρωτα αν δεν τοχεις παιξει το κόλπο, είναι κωλο-θεωρία του κερατά και καλύτερα να διαβάσεις ενα Αρλεκιν (υπάρχουν ακόμα;) στον καναπέ με «χαλί» τον θεληματικό Κύρτσο.
Πέρασαν λοιπόν από το μυαλό μου σαν ταινία οι έρωτες που είχα. Οι περισσότεροι δεν ήταν έρωτες...απλώς νομίζα(με) ότι ήταν. Αυτοί πού ήταν έρωτες, ήταν υ-πέ-ρο-χοι, αλλά πόνεσαν απίστευτα πολύ στο τέλος. Μετά μπερδεύτηκε η αγάπη με τον έρωτα, παίρνοντας την θέση της κάβλας... αργότερα (με τα χρόνια) ήρθε και ο συνδυασμός... στο τέλος μεγαλωσα και όλα αμβλύνθηκαν... ή μάλλον πήραν άλλη μορφή. Η διαπίστωση δεν με ενθουσίασε, αλλά με χαλάρωσε.
Δεν ήξερα όμως τί να γράψω.
Σκέφτηκα το απόλυτο κλισέ:
Αν είχα την δυνατότητα θα τα ξαναζούσα;
Πολλά (αν και κάναμε την ζωή πουτάνα) θα τα ξανακανα με κλειστά τα μάτια και χωρίς δεύτερη σκέψη.... Μερικά όμως όχι... με τίποτα... Η καταστροφή δεν έρχεται από τις εκρηκτικές επιλογές, αλλά από τις λάθος επιλογές... Αν με έβαζες να διαλέξω, θα διάλεγα να μην είχα κάνει τα λάθη, από το να είχα κάνει τα υπέροχα.
Ειλικρινά δεν ήξερα, τί να γράψω...
Οι φίλες μου δεν θέλουν οι άνδρες τους να τις αγαπούν, αλλά να είναι ερωτευμένοι μαζί τους. Δύσκολο Νο.1
Οι φίλοι μου θέλουν οι γυναικες τους να είναι ερωτευμένες μαζί τους, αλλά αυτοί απλώς να τις αγαπούν. Δύσκολο Νο.2
Το σεξ είναι παντού, δηλαδή πουθενά. Χωρίς σεξ έρωτας παπαλα.
Σας τα λέω από πρώτο χέρι γιατί υπήρξα και θύτης και θύμα.
Ξαφνικά το σεξ έγινε από ταμπού, απειλή.
Οι φίλες μου μετα τα 35 μένουν μόνες. Εγκαταλειλειμένες. Στεγνές.
Οι φίλοι μου μετα από 10 χρόνια γάμου νιώθουν πνιγμό. Παλιμπαδίζουν.
Οι πιτσιρίκες δέν ξέρουν, τί είναι αυτός ο διάολος που κάνει πάρτι στο κορμί τους.
Και οι νεαροί ξυρίζουν το στήθος τους για να τους μανατζάρει (με την καλή έννοια) ο Ψινάκης.
Τον έρωτα τον βγάλαμε στα παραθυρα και τον δωσαμε για κολατσό στον Τράγκα και στον Κακαουνάκη.
Της φιλίας της γαμήσαμε το ταμ-τι-ρι-ριμ.
Ο έρωτας είναι λαχείο... δεν το κουβεντιάζουμε αυτό...
Δυστυχώς οι λαχειοπώλες είναι on strike διαρκείας.... και δεν προβλέπεται πολιτική επιστράτευση.
Περάσανε τα χρόνια και η Γιώτα Παπαδοπούλου έγινε καλό φιλαράκι μου... Εχουμε μιλήσει ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα... πάντα βράδι.... Την παρακολουθούσα που μεγάλωνε.
Εδω και δυο χρόνια έρχεται κάθε Κυριακή στην Πλάκα... παίρνει την camera μου (ευτυχώς όχι αυτην που αγαπάω) και βγαίνει για φωτογραφίες... Μεγάλο ταλέντο... βλέπει το μάτι της κάδρα πολύ περίεργα, αλλά ταυτόχρονα πολύ καθαρά... Από τις φωτογραφίες της γνωρισα μια Πλάκα, ενα Μοναστηράκι που δεν ήξερα...
Πολλές φορές θέλησα να τις ανεβάσω στο blog μου, αλλά ντράπηκα γιατί οι περισσότεροι θα φανταζόσταν ότι τις τράβηξα εδώ...
Την περασμένη Κυριακή δεν ήρθε...
Της τηλεφώνησα...
-Τί έγινε;
-Είναι την Πέμπτη του Αγίου Βαλεντίνου.
Η Γιώτα έχει ενα ανθοπωλείο. Και ο Αγιος Βαλεντίνος είναι για τα ανθοπωλεία, ότι ο Αμπράμοβιτς για την Τσέλσι. Αυτό βέβαια σημαίνει τρέξιμο στην ανθαγορά, τριαντάφυλλα, συνθέσεις, καρδούλες, κούτσου-κούτσου, παραγγελίες... Είναι μυστήριο κόλπο το λουλούδι... το κατάλαβα όταν έμεινα μαζί με δεκάδες γλάστρες στο μπαλκόνι μου... Είναι κάτι σαν φ(υ)λαράκια σου.
Ενα άλλο πράγμα που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι άνθρωποι με σπουδαίες καριέρες, διπλώματα, θέσεις...μόλις την ρωτήσουν «τί δουλειά κάνεις;» και εκείνη τους απαντήσει «εχω με τον αδελφό μου, ενα ανθοπωλείο» λες και κάτι τους μαλακώνει και δείχνουν ενα περίεργο ενδιαφέρον.... κάτι σαν ζήλεια... αχ, πάντα ήθελα ενα ανθοπωλείο.
Θα ήθελα μια χάρη, από εσάς που μένετε στα β.προάστεια και που έχετε στο μυαλό σας να λουλουδιάσετε την αγαπημένη σας... ή έστω τον αγαπημένο σας... αν σας πάει ο δρόμος σας από το Μαρούσι, στην οδό Πεντέλης 46, είναι το ανθοπωλείο της...
Θέλω να της το κάνω έκπληξη.
Δεν είναι του internet και θέλω να τη ψήσω να φτιάξει ενα e-ανθοπωλείο.
Και στο κάτω κάτω της το οφείλω γιατί κάποτε μου στάθηκε άδολα σε δύσκολες στιγμές.
Ελπίζω να είμαι σαφής.
Βλέπω πολύ τηλεόραση τώρα τελευταία και έχω πάρει μαθήματα σαφήνειας , βλέπετε...
Αντε βρε πάτε πάρτε κανένα λελουδικό....
Θα σας αγαπήσει (η αγαπημένη σας)...
attachment: Οι φωτό είναι της Γιώτας Παπαδοπούλου
Ακουγα χθες το βράδι στον Σκάι 100,3 μια ραδιοσυζήτηση με θέμα τα blogs. Bγήκε στο τηλέφωνο ο κ. Μουστάκης ( ο εθνικός-θεολόγος ντε) είπε εξαιρετικές μπούρδες για τα blogs και τα blogs και αυτό είναι αλήθεια μου χαλάσε την διάθεση να το παρακολουθήσω μέχρι τις 5 το πρωί.
Ειπώθησαν (όσο άκουσα) πολλά και διάφορα. Αλλα ενδιαφέροντα κι άλλα όχι. Γέλασα πολύ με έναν ακροατή από τη Θεσσαλονίκη που είπε, ότι μόνο όλοι όσοι κωλοβαράνε ασχολούνται με το blogging... Υπερέβαλε μόνο στο «όλοι όσοι», γιατί γενικώς μάλλο είχε ψιλο-δίκιο. Ξέρω γω δεκάαααδες που δεν έχουν απολύτως τίποτε (και δεν εννοώ μόνο δουλειά) να κάνουν και «πλέκουν» από προσωπικές σχέσεις, ποίηση του κώλου, λογοτεχνία της σφαλιάρας και πολιτική στα χαρακατώματα με prada (μαϊμού)....
Φυσικά απο όλα έχει ο μπαξές.
Ξέρω ανθρώπους με σταθερή άποψη (γεια σου alzap).
Ξέρω παιδιά με δροσερή σκέψη (γειά σου sophie).
Ξέρω ταλεντάρες (γειά σου κωλογρηα).
Ξέρω γκουρού (γειά σου crazymonkey).
Ξέρω μικρούς σοφούς (γειά σου katsobrake).
Ξέρω πειραγμένους (γειά σου pascal).
Ξέρω κυρίους (γειά σου Κωστή! γειά σου michelan!)
Ξέρω γκομενίτσες. Ξέρω χαροκαμένες. Ξέρω τρελλαμένους με την πάρτη τους. Ξέρω (με τη βούλα) αγράμματους που κάνουν του ακαδημαϊκούς. Ξέρω σεμνούς. Ξέρω τσόγλανους. Ξέρω ... και τί δεν ξέρω... και αυτοί με τη σειρά τους ξέρουν εμένα και κάπου με τοποθετούν.
Βασικά το πιο σπουδαίο είναι αυτοί που δεν ξέρω... και που κάθε μέρα πληθαίνουν. Κάτι σαν τα emo που μόλις τα ανακάλυψαν οι κυρίες των 40...πίστεψαν ότι τους πάει η κόμωση. αχχχχ ωραία είναι... Πειράζει; Οχι, καλέ τί να πειράζει;
Ο blogger όμως που με εντυπωσιάσε πάνω από όλους, είναι ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος. Παιδιά, σας έχω πεί πολλά πράγματα γι’ αυτον τον e-παππού, αλλά πιστέψτε με λίγα είναι... Πολύ ευγενικός άνθρωπος. Μου τηλεφωνεί για να μου ζητήσει την άδεια (!!!!!!!!!!!!!!!!!!) να ανεβάσει στο blog του, κάποιο video, που’χω ανεβάσει στο YouTube!!! Και εκεί που του εξηγώ τηλεφωνικά, πώς να κάνει κάτι που δεν ξέρει...χωρίς να το καταλάβω πώς... μου λέει για τις ρυτίδες, που είχε η Γκάρμπο όταν ήταν πάνω στην «Χριστίνα» του Ωνάση... και μετα επί 10λεπτο σου ρίχνει και εναν Τσόρτσιλ για να στανιάρω.... και άντε πάλι στο πώς θα βάλει link…. Με μια διακοπή στον Χατζιδάκι και τη Νίνου...
Hθελα χθες να τηλεψωνήσω στην εκπομπή του Σκάι, αλλά μετά το μετάνιωσα... και να πω σε όλους αυτούς που μιλούν χωρίς να έχουν ιδέα (δεν μιλάω γι΄’ αυτούς που ξέρουν preza μου)... και που λένε ότι το internet είναι ενα εργαλείο των νέων (δεν το λένε θετικά, μην μπερδεύεστε) , που πρέπει να προσέχουν (χωρίς να έχουν να τους πουν τί ακριβώς)... ότι την εκπομπή μου συνέστησε να την δω ενας 83χρονος blogger… Αυτοδίδακτος μάλιστα....
Ακούστε στο video πώς μου λέει... ότι «δανείστηκε» μια e-δουλειά μου.
Του αφιερώνω το cartoonaki γιατι ξέρω ότι θα χαρεί.
Δείτε το!
(Διευκρινίζω ότι η εκπομπή του Σκάι, ήταν μια χαρά. Είχαν δουλέψει γι' αυτην , είχε ρυθμό, ευγένεια, είχε υπομονή κ.λ.π. Δεν την άκουσα όλη για να έχω ολοκληρωμένη γνώμη. Τα παραπάνω αφορούν αυτούς που μίλησαν και όχι αυτούς που έκαναν την εκπομπή. Αλλωστε ο Σκάι (και η τηλεόραση) είναι από τα ελάχιστα ΜΜΕ, που έχουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να δώσουν μια άλλη οπτική γωνία. Πιστεύουν σε πράγματα, επιμένουν σε αυτά... Κατα τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου αρκετά ... αλλά είναι μια σαφής προσπάθεια στο διαφορετικό. Νομίζω ότι αυτη τη φορά ο κ. Αλαφούζος (που του οφείλω πολλά και δεν μου οφείλει τίποτα) είναι πολύ πιο ώριμος, κατασταλαγμένος... αλλά βασικά πιο αποφασισμένος!)
Μου’λεγε ήδη από την δεκαετία του ’80 ένας σπουδαίος γερμανός δημοσιογράφος της ZDF, ότι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν τα πρόσωπα στην τηλεόραση δεν θα παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο.
-Δηλαδή; Τον είχα ρωτήσει.
-Θα αντικατασταθούν απο το φυσικό ήχο, την καθαρή εικόνα, την διαφορετική οπτική γωνία. Λίγο MTV να δει κανείς θα επιβεβαιώσει την τρίτη παράμετρο. Λίγο ειδήσεις να δει στην γερμανική τηλεόραση θα παρατηρήσει ότι όντως δεν υπάρχουν ρεπόρτερ με ματσούκια on camera, αλλά κάθονται δίπλα ακριβώς από τον cameraman.
-Και ο άνθρωπινη μορφή;
-Θα αντικατασταθεί από φιγούρες... κομικ... μου είπε...
Τον κοίταξα απορημένος.
-Κοιτα... σε λίγα χρόνια δεν θα μας ενδιαφέρει στις εφημερίδες τί αναλυση κάνει στην στήλη του ο οικονομικός συντάκτης, αλλά αν είναι τσιγγούνης ή όχι... Για να δούμε τί γραφει σήμερα ο τσιγγούναρος, θα λέει το αναγνωστικό κοινό... δηλαδή θα έχει αποκτήσει ρόλο κι όχι υποχρεωτικά γνώμη... εναν ρόλο που θα πρέπει να υπηρετεί με ευλάβεια...
-Δηλαδή;
-Μα ο Σκρουτζ Μακ Ντακ ήταν πάντα τσιγγούνης... ο Λουκι Λουκ πάντα φεύγει με την Ντολι κ.λ.π.
Δεν τον πολυπίστεψα...
Τοχουμε ξεχάσει... αλλά πριν πολλά χρόνια... στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η ΕΡΤ ειχε δοκιμάσει να κάνει πολιτικά σκετς με κούκλες... το’χε αναλάβει ο Λάκης Λαζόπουλος... θα ηταν για την ΕΤ2 ... πήγαν στην Γαλλία φέρανε τις κούκλες...υπέροχες... νομίζω παίξανε μια φορά ή καμμία... παραιτήθηκαν διευθυντές....εγινε πανικός... ήταν η εποχή που η εξουσία (μιλάμε για οοοολα τα κόμματα) δεν αντεχαν με τίποτα την σάτιρα.
Πέρασαν πολλά χρόνια απο τότε και την σάτιρα δεν την δέχονται όχι πια μόνο οι πολιτικοί (που μάλλον το διασκεδάζουν), αλλά ούτε οι μεγαλο-δημοσιογράφοι, ούτε οι παραγοντες, ούτε οι σταρ... ούτε κανένας που εκτίθεται δημοσίως... Ηρθαν και τα προσωπικά δεδομένα... ήρθαν οι μηνύσεις... τέλειωσε το πράγμα.
Τοτε θυμήθηκα τον Stefan… που μουλεγε για τις κούκλες, τις καρικατούρες... Ούτε προσωπικά δεδομένα έχουν οι κούκλες, δεν κάνουν μηνύσεις, δεν βγαίνουν σε παράθυρα και πάνω από όλα τις αγαπάει ο κόσμος...
Σιγά που θα προχωρήσει τη τηλεόραση σε τέτοια πράγματα.
Ποιός μίλησε για την τηλεόραση;
Το βιντεάκι που σας ανέβασα χθες με τις δυο κούκλες ξέρετε πόσα χρήματα, πόσοι ενδιαμεσοι, πόσοι άσχετοι και πόσα meetings χρειάζονται για να γίνουν για λογαριασμό ενός καναλιού;
Εμ...πώς νομίζετε ότι βγαίνουν τα 5.000.000 ευρώ;
Είμαι ΚΑΡΑ-ΑΠΟΛΥΤΩΣ σίγουρος ότι ούτε ενας καναλάρχης, ούτε ενας επενδυτής στην τηλεόραση δεν έχει ιδέα, ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν παιδιά που μπορούν να κάνουν αυτη τη δουλειά και 10 φορές καλύτερη, με το 1/100 των χρημάτων που ξοδεύουν.
Εχω βαρεθεί να το λέω...
Τα γραφω όλα αυτα γιατί έμεινα έκππληκτος από την αντίδραση βασικά των συναδέλφων μου δημοσιογράφων. Τιγκάρισε το e-mail μου με mail τους πόσο πολύ τους άρεσε... να κάνω κι άλλα κ.λ.π.... όχι comments γιατί φοβούνται τις εξελίξεις...και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε τους καταλαβαίνω απόλυτα. Είναι όμορφο να σε διαβάζουν οι συνάδελφοι σου.
Ξανάριξα μια ματιά στο video... μια χαρά ήταν... τραλαλαλα- πλάκα- όχι χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και αδελφέ μου...κούκλες... 3d ρεπλικες.... μουσικούλα... χρωματα... Μου πήρε 2 ωρίτσες και το διασκέδασα πολύ...
Οποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του σε ενα σκιτσάκι που χορεύει, κλαίει, τραγουδάει ή γελάει είναι δικό του πρόβλημα... Συγγνώμη κ. Τράγκα μ'... οχι δεν είστε εσείς, ένας ξαδελφός μου υδραυλικός με τζελ είναι... σας μοιάζει ε; αχ δεν το΄χα προσέξει.... κοίτα σύμπτωση.
Προσπαθώ να πώ στους αξιους μου συναδέλφους μου, που αγαπούν αυτό που κάνουν και έχουν μέλλον σ’ αυτη τη δουλειά, ότι ό,τι ήξεραν για την παραγωγή των παραδοσιακών ΜΜΕ τέλειωσε. Το’πε ο Γκέιτς, αλλά ουδείς το πήγε πιο κάτω... δεν χρειάζεται να έρχεστε στη δουλειά... κάντε την από το σπίτι....
Ολα αυτα που βλέπουμε σήμερα στην τηλεόραση, δεν σημαίνουν το βέβαιον τέλος των μεγαλο-δημοσιογράφων... αλλά το τέλος της τηλεόρασης... Θα αστειεύεστε αν πιστεύετε ότι τα παιδιά βλέπουν Δρούζα ή Αυτιά... τα παιδιά ε?... read my words...δηλαδή οι αυριανοί(;) καταναλωτές... Δεν υπάρχει ούτε ένας που να’χει παρατηρήσει, πού έχουν κολλημένη σήμερα τη μούρη τους τα παιδιά;
Οσοι συνάδελφοι της τηλεόρασης με διαβάζουν, ας μου πουν (ειλικρινά το λέω) ποιό κανάλι θα επέτρεπε να παιχτεί από τη συχνότητα του το χθεσινό βιντεό μου;
Ξέρετε τί τους φοβίζει βασικά;
Το φτηνό.... ναι... ναι το φτηνό.
Στις ακριβες παπαριές βγάζουν όλοι, στις φτηνές κανένας... Εχετε ιδέα πόσο κοστίζει κάθε επεισόδιο απ’ αυτα τα απαράδεκτα σήριαλ, που επί χρόνια βλέπουμε; Ξέρετε πόσο κοστίζει μια ώρα μοντάζ; Ξέρετε πόσο κοστίζει η εκτύπωση και η διανομή μιας εφημερίδας....
Για σκεφθείτο λίγο.... εσείς (αφού με διαβάζετε) είστε άνθρωποι που κάνετε λίγο πολύ βόλτες στο διαδίκτυο... επαναλαμβάνω λοιπόν... «κόστος εκτύπωσης;» χαχαχαχα χαχαχαχα χαχαχαχαχα ποιός εκτυπώνει καλέ το google; Τι είναι το YouTube για να το εκτυπώσεις; Χαχαχαχα χαχαχαχα... «Κόστος διανομής» αχαχαχα χαχαχαχαχα χαχαχαχα χαχαχαχαχα... ναι, χθες περίμενα το myspace, αλλά δεν μου το στείλατε.... χαχαχαχαχαχαχαχα... 3 βάρδιες editing (ελα Ζαν Καφά να γελάσουμε μαζί... άσχετο έχεις φιλιά από τη Μαρία)... ακου editing… ακούς crazymonkey;
Κάποιοι μας δουλεύουνε ΚΑ-ΝΟ-ΝΙ-ΚΑ.
Κούκλες λοιπόν.... φτιάχνω έναν Κακαουνάκη μούρλια...
attachment: Mε εκνευρίζει αφάνταστα που βγαίνουν μερικοί και λένε: "Κυκλοφορούσε από τον π.χ. Αυγουστο στα δημοσιογραφικά γραφεία...." Τί λε ρε μαλάκα; Από πού κι ως πού με κάνεις συνενόχο; Κυκλοφορούσε π.χ. στα γραφεία των αθλητικώ συντακτών ότι εδώ και μήνες υπήρχε πρόβλημαμε το τάδε πολιτικό σκάνδαλο; κυκλοφορούσε στα γραφεία του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ; ποιός σου είπε ο,τι κυκλοφορούσε στο δικό μου γραφείο; Εδω κυκλοφορούν μόνο ο Σμούντα και η Σέρπα. Λες δηλαδή στους τηλεθεατές ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος στα γραφεία του κάνει γαργάρα τις ειδήσεις; Μήπως παπάρα (μην ανησυχείτε...δεν το παίρνει κανείς προσωπικά γιατί όλοι το λένε) κυκλοφορούσε μόνο στα δικα ΣΑΣ γραφεία και ξαφνικά γίναμε ο Δούρειος Ιππος; Και η ΕΣΗΕΑ τί έχει πάθει; τα γραφεία τους εκεί δεν είναι δημοσιογραφικά ή είναι μόνο συνδικαλιστικά;
interoffice memo: Προς τους συναδέλφους μου που μου στέλνουν e-mail είτε συμφωνώντας είτε όχι... Θέλω να σας πω ότι με τιμάτε ιδιαίτερα... παρα πολύ όμως... είναι ωραίο να σου λέει κάποιος: σε είδα! Το ξέρετε, γιατί την ίδια δουλειά κάνουμε. Με τιμά ακόμα περισσότερο που βασικά επικοινωνούν μαζί μου δημοσιογράφοι, που είναι πολύ νεώτεροι μου, που δεν έχουμε δουλέψει ποτέ μαζί...
Πριν απο καιρό είμαι καλεσμένος σε ένα κανάλι. Πριν μπώ στο στούνιο τα παιδιά της παραγωγής με πάνε στο μακιγιάζ (συνήθως μου πασπαλίζουνε την φαλάκρα με λίγη πούδρα)
Στην καρέκλα κάθεται ο παρουσιαστής και όρθιοι δίπλα του ο Πασχάλης και η γυναίκα του. Δεν έχω ιδέα για την ιστορία με το παιδί (είναι η εποχή πριν το DNA)... δεν είχε τύχει να διαβάσω...δεν είχε τύχει.... να ακούσω... τίποτα. Τους έχω ξανασυναντήσει μια φορά πριν απο χρόνια (δεν θυμάμαι πού) όπου η γυναίκα του μου΄λεγε για την κόρη τους τη Ζήνα, που κάνει κι αυτή (μόλις είχε αρχίσει) καριέρα στο τραγούδι.
Με είδαν, μου χαμογέλασαν, μου είπαν «πώς είστε;» και εγώ ο μάλαξ, για να κάνω την παπαριά μου λέω με ένα ευγενικό χαμόγελοι μέχρι τ’αυτια στον παρουσιαστή...
-Ρε συ τί ζευγάρι!!! Τους θαυμάζω... τόσα χρόνια μαζί χωρίς σύννεφα.
Η μακιγιέζ μένει με το πινέλο στα χέρια και με κοιτάει σαν χάνος.
Ο παρουσιαστής ( ο Τριανταφυλλόπουλος) με κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη (προσπαθώντας να μην λυποθυμίσει στα γέλια) και το βλέμμα του λέει: «Είσαι τόοοοοσο σπάνιος μαλάκας;»
Η σύχυγος του Πασχάλη μου ρίχνει ενα δολοφονικό βλέμμα...
Κι ο Πασχάλης.... πού είναι ο Πασχάλης;.... είχε «κρυφτεί» πίσω από κάποιο σώμα... δεν θυμάμαι ποιού ακριβώς....
Η αλήθεια είναι οτι η μαλακία μου συνεχίστηκε για πολύ ώρα... αφού προφανώς κανείς δεν μου εξήγησε εκείνη τι στιγμή τί έγινε... Ούτε πού πήγε το μυαλό μου... (έχετε δει γκαφατζή να το ξέρει από πρίν;)....
Μπήκαμε στο στούντιο... έγινε η εκπομπή (με άσχετο θέμα) ... και συνειδητοποίησα ότι το ζεύγος Αρβανιτίδη δεν συμμετείχε... δεν έκανε καν προσπάθεια να πάρει τον λόγο.... Τί διαολο σκέφτηκα...
Γύρω στις 2 το πρωί μου το σκάνε το παραμύθι...
Κάποια κατηγορούσε ότι ο Πασχάλης ήταν ο πατέρας του παιδιού του... και η κυρία Πασχάλη στα άγρια μεσάνυχτα βροντοφώναζε ότι δεν είναι...(Πώς είναι τόσο σίγουρη; Αναρωτηθηκα ενστικτωδως... αλλά κρατήθηκε για χάρη της ποπ κουλτούρας)
Τότε κατάλαβα τη γκάφα στο μακιγιάζ.... δεν έχω γελάσει ποτέ τόσο πολύ (μέσα μου)... με έμένα γέλαγα κι όχι αυτούς....
Πέρασε ο καιρός και έσκασε η ιστορία με το DNA… έτσι ξαναφερα στο μυαλό μου εκείνη τη βραδιά.
Ο Πασχάλης δεν έλεγε τίποτε....
Η γυναίκα του απαντούσε γι ‘αυτον...για ένα θέμα που μόνο εκείνη δεν μπορούσε να ξέρει και ο μόνος που πραγματικά ήξερε ήταν εκείνος....
Οταν τους δόθηκε ο λόγος για να ξεκατινιάσουν το δράμα τους... γύρισα και κοίταξα τον Πασχάλη.... η γυναίκα του μόνο που δεν είχε ανέβει στο τραπέζι να ουρλιάζει και εκείνος καθιστός μίκραινε... σούρωνε.... μάζευε... σαν την ταινία «Αγάπη μου, συρίκνωσα τα παιδιά!»
Η σκηνή έλεγε την αλήθεια από μόνης.... Δεν χρειαζότανε το DNA….
Xθες στο facebook με κάλεσαν να join ενα group λέγεται «Ηταν ενα στιγμιαίο λάθος-Πασχάλης» Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα... ποιός Λαζόπουλος!!!!... οι άνθρωποι όταν είναι ελέυθεροι μπροστά σε ένα keyboard γράφουν απίστευτα πράγματα.... γελούσα μέχρι το πρωί....
Μέχρι να εγγραφώ στο group είχε (σε αστραπιαίους χρόνους) 1.043 (!!!) μέλη. Η τέλεια επιθεωρηση κ. Μπέλλλλο μου...
Η γκάφα ΤΟΥΣ!
Αν είχα παιδιά, ένα πράγμα θα τους απαγόρευα. Ολα τα άλλα είτε θα τους τα επέτρεπα είτε θα’κανα τα στραβά μάτια. Θα τους απαγόρευα να παντρευτούν δια ροπάλου τον πρώτο τους έρωτα και και μάλιστα αν αυτο ήθελαν να γίνει ( ο γάμος) μόλις τελειώσουν το σχολείο...
Δεν το κουβεντιάζω.
Στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλά τέτοια ζευγάρια. Ενα μόνο είναι ευτυχισμένο... ΟΛΑ τα άλλα ζουν την τέλεια τραγωδία ... συνήθως πανομοιότυπη με αυτην που ζουν ο Πασχάλης και η γυναίκα του.
Το κουβέντιαζα τηλεφωνικά γελώντας με μια φίλη μου.
Ελεγα αυτο που γράφω ακριβώς παραπάνω. Και ξαφνικά:
-Μα ο έρωτας μπορεί να είναι πολύ ισχυρός.... μου’πε....
(Υποσχέθηκα στην –επί χρόνια αγαπημένη φίλη μου Μαρία Νικολέτου- ότι δεν θα ξαναθυμώσω....κι ότι θα ξαναγίνω τρυφερούλης, ευγενικούλης κ.λ.π.)
Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι, γιατί αυτος πούστης ο Πρίγκηπας έχει καταστρέψει όλον τον Δυτικό κόσμο....
Τότε συνειδητοποίησα ότι όλοι γελάνε με την αντίδραση της γυναίκας του Πασχάλη, οι γυναίκες τον φτύνουν που ξενογάμησε κι άφησε μια γυναίκα με ένα παιδί.... και κανείς δεν σκέφτεται ότι στην πραγματικότητα φταίει αυτός (οί) που τους άφησαν να παντρευτούν στα 17 τους... Τελεία!
Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι εκείνη την εποχή οι φαμίλιες τους ήταν ευτυχισμένες: και στα δικά σου...και στα δικά της... Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο τους καμάρωναν ...φτου-φτου... πάρτε τώρα ενα; DNA να πορεύεστε...
Εκανα μια στροφή στην κουβέντα στο τηλέφωνο με τη φίλη μου... και το ξαναπήγαμε στο αστείο της ιστορίας... Αυτα τα πράγματα δεν λύνονται στο μπλα-μπλα... άλλωστε δεν λύνονται γενικώς....
Εκλεισα το τηλέφωνο και ξαναμπήκα στο group. Η διαπόμπευση στην εποχή μας είναι ισοπεδωτική. Είδα μια φωτό του τραγουδιστή: Ο Ντόριαν Γκρέι της ελληνικής σκηνής δεν υπήρχε πιά. Η φύση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους....
Εβαλα τις παντόφλες του και μπήκα στη θέση του... στο σαλόνι του.... να βλέπει τηλεόραση με την γυναίκα που αγάπησε και παντρευτηκε όταν και οι δυο ήταν παιδιά....
Της τραγούδησε «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείοοοοοο» και αύτη έλιωσε... και γιατί να μην λιώσει.... για εκείνη το’γραψε... κι αν δεν τογραψε για εκείνη και τον παντρεύτηκε, καλά να πάθει.
Τί ξέρει αυτη η γυναίκα από απιστία;
Πόσο ήξερε ότι ο άνδρας που παντρεύτηκε στην εποχή του θα γινόταν σταρ; Πού τοξέρε και ο ίδιος;
Εβγαλαν την γλώσσα στη ζωή και η ζωή τους τιμώρησε γι’ αυτο.
Εσείς που με διαβάζετε και είστε πάνω από.... από.... μμμμ.... ας πούμε....26 ετών.... αλήθεια πιστεύετε ότι ο έρωτας που γνωρίσατε στα 17σας ήταν αρκετός για να ζήσετε μαζί του την υπόλοιπη ζωή σας;
Για σκεφτείτο λίγο... Πόσοι και πόσες από σας ανατρίχιασαν... όχι με τον τότε έρωτα... αλλά με την ιδέα.
Αλλο «σ’αγαπάω» κι άλλο «νομίζω ότι σ’αγαπάω» ...έλεγε η Μαλβίνα, που αν μη τί άλλο, σας διαβεβαιώνω ότι ήξερε να αγαπά.
Δεν την κατηγορώ τη κυρία Αρβανιτίδη, προς Θεού... ακόμα και σήμερα ενα κορίτσι 17 ετων είναι... ουτε τον Πασχάλη μπορώ να κατηγορήσω.... ηταν νεαρούλης όταν έγινε σταρ... έχετε σκεφτεί πόσα κοριτσάκια στα 60’s και 70’s χτύπησαν την πόρτα στο καμαρίνι του;
Εχετε ιδέα τί σήμαινε σεξ εκείνη την εποχή;
Εσείς πώς την κόβετε την κ. Αρβανιτίδη; Λέτε να τον άφηνε μόνο του στο καμαρίνι; Αυτο είναι η μία πλευρά...
Από την άλλη είσαι 22, ο κόσμος δικός σου, και ενώ όλοι γύρω σου γιορτάζουν και διασκεδάζουν, εσύ είσαι με την γυναίκα σου και τρώτε ομελέτα στο διπλανό καμαρίνι. Μόνο ο Ρωμαίος άντεξε και αυτός στο φινάλε είναι παραμύθι.
Εχω κι άλλη απορία:
Μέσα σ’ αυτα τα χρόνια, με όλες αυτές τις θαυμάστριες, πόσο πιθανό είναι αυτός ο νέος άνδρας να ένιωσε τον αληθινό έρωτα; Πόσες φορές τον έβαλε στο ψυγείο; Και μία να το΄κανε αρκετό είναι.... Εδω δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον έρωτα άνδρες πουχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι... πώς να μπόρεσε ενα παιδαρέλι;
Από την άλλη πόσες φορές πιθανολογείτε να τον έζησε η σύζυγός του; Υπό κανονικές συνθήκες καμμία... μα ούτε μία...
Οπως και ναχει και η μία περίπτωση και η άλλη είναι τραγικές.
Δεν φταίει ο γάμος. Προς Θεού... φταίει η ηλικία που παντρεύτηκαν.
Ο έρωτας ήταν fake.
Η αγάπη ήταν ανάγκη.
Εχει σκεφθεί ποτέ κανένας μας ότι ο Πασχάλης μπορεί να αγαπάει την γυναίκα με την οποία έκανε το παιδι; Εχει σκεφτεί ποτέ κανείς ότι μπορεί να σύρθηκε σ’άυτη την δημόσια διαδικασία; Δεν λεω ότι έτσι είναι... λέω ότι μπορεί όμως και να’ναι κι έτσι... και αν είναι έτσι... τότε πόσο μακρυά πάει η τραγωδία;
Από την άλλη πώς να κοιμηθεί η συζυγός του; Τί καταλαβαίνει από αυτον τον φόβο πουρχεται από παντού; Ποιός μπορεί να την αδικήσει;
Εβγαλαν την γλώσσα στη ζωή, όταν ηταν παιδιά.... Δεν είναι καλή ιδέα...
Εσείς λοιπόν οι φίλες μου , που με διαβάζετε και έχετε κοριτσάκια 17-18-19 ετών που είναι κουτσου-κουτσου ερωτευμένα... και τα λένε σε σας που είστε μαμά-φίλη τους (μη ξεράσω)...κόψτε τη μαλακία... να τη δείτε νυφούλα... δείτε την πρώτα γυναίκα και μετά δείτε την όπως θέλετε...
Η ευτυχία δεν καπαρώνεται...αλλά έρχεται σαν αεράκι.
Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, καθόσουνα στο διπλανό θρανίο...
Για θρανίο είπαμε... εκτός κι αν εχετε θρανία στις κρεββατοκάμαρες σας...