wo-woo-wooo-men!!!

Εχω έναν φίλο τον Χάρη που τον τρελλαίνω.
Είναι παντρεμένος εδώ και χρόνια. Εχει τρία παιδάκια και η γυναίκα του είναι καταπληκτική. Αυτός δεν είναι καταπληκτικός... αλλά τί να κάνουμε; Φίλος μου είναι...
Βαριέται τη ζωή του....
Τώρα λοιπόν που είμαι μόνος μου, έχει «φύγει» εντελώς.
Με παιρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, να με ρωτήσει τί έκανα το προηγούμενο βράδι (το μυαλό του σκέφτεται μόνο ρωμαϊκά όργια στο διαμερισματάκι μου) ... όπως κάναμε πιτσιρικάδες.... καί είχαμε αγοράσει μηχανή.... που τηλεφωνούσε ο ένας τον άλλον να
τον ρωτήσει πώς οδήγησε χθες.
Από την άλλη εγώ βρίσκομαι σε μια πολύ χαρούμενη και περιπαικτική φάση και άλλο που δεν θέλω...
Του λέω λοιπόν φανταστικές ιστορίες.
Του λέω ότι πετάω τα ρούχα μου όπου θέλω.
Οτι κοιμάμαι ότι ώρα γουστάρω.
Και αυτός μου λέει μονότονα:
-Ελα ρε μαλάκα! Ελα, ρε μαλάκα!
... και τόσο τον φορτώνω.

Ο Χάρης είναι φυσει συντηρητικός άνθρωπος... και αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου.... Θα μου πείτε: «εσύ ρε παπάρα, δεν είσαι συντηρητικός;»
Αμέ!
Απλώς ο Χάρης είναι ποοοοοοοοοοολύ συντηρητικός.
Συντηρητικοί είμαστε όλοι μας γιατί μας το επιβάλει ο επίκτητος πολιτισμός μας... το θέμα είναι πόσο συντηρητικός είναι κανείς...

Εκεί λοιπόν που τον έχω στα ντουζένια του και με «απειλεί»: «την άλλη εβδομάδα θα έρθω να μου τα πεις από κοντά!» του λέω...
-Ρε ανόητε, την γυναίκα σου δεν την σκέφτεσαι;
Μένει κάτι μεταξύ κάγκελου και μπετόν.
-Ε;
-Λέω, τη γυναίκα σου δεν την σκέφτεσαι;
-Οχι.
-Οχι;
-Οχι! Γιατί εσύ τίς σκέφτηκες τις γυναίκες σου;
-Οχι!
-Τότε γιατί να την σκέφτώ εγώ;
-Επειδή εγώ, ρε σπάνιε άρρωστε, δεν παντρεύτηκα καμμία επι 18 χρόνια, ούτε έκανα τρία παιδιά μαζί της...
Γίναμε κώλος...
Οχι επειδή το μυαλό του το’χει συνέχεια στις γκόμενες, αλλά γιατί μου έκανε εντύπωση πόσο πολύ λίγο ενδιαφερόταν έχει για την γυναίκα του.
Μου είπε για δικαιολογίες απίστευτες συντηρικουριές.
Την αλήθεια δεν την έβλεπε.
Την δυστυχία του την περιόριζε μόνο σε φταιξίματα εκείνης... με επιχείρηματα βαρβάτα αρσενικά, σαν αυτά που κουβεντιάζαμε στον στρατό.



Ακούστε με...
Ούτε φεμινιστής είμαι... ούτε λιγότερο φαλοκράτης από τους άλλους... η ζωή πάντως δεν μου έφερε να έχω ευθύνες... ούτε και πήρα (πολλά και δημιουργικά) χρόνια από γυναίκες... και τέλος: δεν φόρτωσα σε καμμιά 2-3 παιδιά να τα ταϊζει, ξεσκατίζει, τρέχει στα σχολεία, να τα διαβάζει και τέλος να τα κάνει ανθρώπους.
Οπως είπα, δεν τα έκανα όλα αυτα κατόπιν σχεδίου, αλλά η ζωή τα έφερε... όπως και να’χει όμως... έχω την πολυτέλεια να το λέω και να μπορώ (εκ των πραγμάτων) να συμπάσχω (συχνά-πυκνά) με τις γυναίκες... όχι πάντα... και όχι τις κρίσιμες στιγμές... αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.

Πριν απο μερικούς μήνες μια φίλη μου ζωγράφος, η Αιμιλία, μου είπε ότι έλαβε μέρος σε μια έκθεση που’χε θέμα, «η κακοποιημένη γυναίκα».
-Εσύ τί έκανες; την ρώτησα.
-Είχα μερικές ιδέες για τίς στεγνές γυναίκες... μου είπε... όχι μόνο σωματικά στεγνές...
-Κατάλαβα.

Ναι, έχω καταλάβει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω... αλλά αν μη τί άλλο, διάολε... έχω καταλάβει... μου χαλάει λίγο την αρσενική μου ξάπλα... αλλά είναι ωραία αισθηση.
Μάλλον μεγαλώνω επικίνδυνα.
Ε;

Μαμά, αυτή με είπε "ψωνάρα"!

Κάποτε μαζευόντουσαν στην Αθήνα διάφοροι ...οικολόγοι-εναλακτικοί...είχαν φτιάξει κάτι σαν σύλλογο, εταιρία, σύνδεσμο... ώστε να καταφέρουν να περάσουν την νομιμοποίηση της φούντας στην Ελλάδα.

Ας πούμε (δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς) ότι είχαν μάζωξη κάθε Πέμπτη. Πήγαιναν λοιπόν στα γραφεία που ήταν (βέβαια) κάπου στα Εξάρχεια για να χαράξουν την γραμμή.

Καθόντουσαν γύρω-γύρω από το τραπέζι των...συσκέψεων και άρχιζαν τα τρίφυλλα.

Ποτέ δεν συζήτησαν σοβαρά το θέμα, γιατί κάθε φορά που βρισκόντουσανε γονόντουσανε ντίρλα από τα γάρα...

Χαχαχαχαχα το’χα βρει θεσπέσιο.

Νομίζω ότι και εμείς οι bloggers κάτι παρόμοιο (αντίστοιχο) κάνουμε.

Μαζευόμαστε κάθε τρις και λίγο (το κάνουμε με μεγάλη χαρά) και συζητάμε .... ή μάλλον έχουμε αυτη τη διάθεση... δεν το πετυχαίνουμε όμως πάντα.

Παράδειγμα, η συνάντηση μας Σάββατο βράδι.

Θέμα; Ο τσαμπουκάς με το blogme.gr και τό τί θά κάνουμε εμείς.

Χαχαχαχαχαχαχα!

Περάσαμε πολύ όμορφα.

Γελάσαμε.

Γνωρίσαμε καινούργιους και καινούργιες.

Φλερτάραμε... αλλά μέχρι την ώρα που εγω τουλάχιστον πήγα σπιτάκι μου, δεν μου’χε πει ούτε ένας έστω και μια κουβέντα για το θέμα, για το οποίο (υποτίθεται) ότι είχαμε συναντηθεί.

Μεταξύ μας: Καλά κάναμε. Πολύ καλά κάναμε.

Bloggers είμαστε... δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι που διεκδικούμε αύξηση να κατέβουμε στους δρόμους.

Κάτι σαν τους οικολόγους-εναλλακτικούς που σας έλεγα στην αρχή.

Κάνουμε αυτό που κάνουμε γιατί πρωτίστως το γουστάρουμε.

Το γουστάρουμε πάρα πολύ και πρέπει να σας πω (σε όσους δεν ξέρετε) ότι είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου, που συναντώ ανθρώπους που κάνουν το ίδιο πράγμα και ο ένας θαυμάζει τον άλλονε.

Για σκεφθείτε το λίγο.

Πόσες φορές το’χετε συναντήσει εσείς;

Εγώ πάντως στη (μπρρρρρρ) δημοσιογραφία δεν θυμάμαι να το θυμάμαι. Πολύ φοβάμαι, ότι ούτε ο ένας οδοντογιατρός θαυμάζει τον άλλονε.

ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ!

Αυτό είναι που δεν έλαβε σοβαρά υπόψη του ο οποιοσδήποτε κ. Μαλακόπουλος... Γι’ αυτο και θα του συμπαρασταθούμε (του δικού μας βρε...όχι εσένανε) μέχρι τέλους.... και όπως πρέπει να ξέρουν ακόμα και οι αφελείς, ότι η αόρατη δύναμη είναι 1.000 φορές πιο επικινδυνη από την ορατή.

Είναι σαν να φοράμε τον μανδύα του Χάρι Πότερ.

Ποιός είναι π.χ. ο IRON STUPID347,2 FM;

Εμ; Πού ξέρεις εσύ ποιός είναι κ. Μαλακόπουλε μ’ και τον βαράς στα ίσα;

Είσαι απολύτως σίγουρος (κόβεις δηλαδή το τσουτσούνι σου) ότι δεν είναι (λέμε τώρα ρε παιδί μου) ο αγαπημένος ανηψιός του μεγαλο-καναλαρχη;

Ε, πού το ξέρεις;

Εχεις σκεφθεί ποτέ ότι μπορεί να είναι ο ίδιος ο καναλαρχης που είναι γκαβλωμένος με το internet;

Αρα πολύ καλά κάναμε και τα’πιαμε, γελάσαμε και χαρήκαμε.

Αλλωστε, όπως είναι γνωστό, οι τύποι τύπου οικολόγοι-εναλλακτικοί, δεν κατάφεραν να νομιμοποιήσουν την φούντα... το διασκέδασαν όμως... αστε που η ψιλο-παρανομία πάντα είναι πιο ευχάριστη και δημιουργική από την νομιμότητα.

PS. Ευχαριστώ τον Αθήναιο για όσα μου θύμισε. Ηταν κάτι υπέροχο, που σχεδόν είχα ξεχάσει....
...οι Μαλακόπουλοι βλέπετε.... οι τόοοοοοοσοι Μαλακόπουλοι της ζωής μου (μας)... μας έχουν κάνει ....άντε να μην σας πω τί μας έχουνε κάνει , γιατί δεν έχω ενυπογράφως τη σύμφωνο γνώμη σας.
Αυτά που μου είπε ο Αθήναιος έμοιαζαν σαν το γλυκό της μάνας μου που φτιάχνει με πορτοκάλι και μπισκότα.... κι έχω χρόνια να να το φάω.

O σπάνιος κ. Μαλακόπουλος

Θέλω να σας πω ότι πολύ με διασκεδάζουν οι κόμπλες. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα μεγάλα πράγματα γίνονται είτε από συμπτώσεις είτε από κόμπλες.Αυτό που γίνεται στην blogo-σφαιρα είναι κόμπλα. Κάποιο «δημόσιο πρόσωπο» έκανε μηνυση σε έναν blogger και οι ειδικοί στο «ηλέκτρονικό έγκλημα» συνέλαβαν, τον άνθρωπο που Δεν έγραψε το συγκεκριμένο blog, απλώς το φιλοξένησε –όπως δεκάδες άλλα- στον χώρο του.
Μιλάμε για τεράστια μαλακία.
Συνήθως –προσπαθώ τουλάχιστον- να κρατώ μικρά καλάθια σε όσα λέγονται (γενικώς) σ’ αυτη τη ζωή... εδώ όλοι μιλούσαν για ένα «δημόσιο» πρόσωπο, που θίχτηκε.
Επειδή στην Ελλάδα οι λέξεις (κι όχι μόνο) δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα, αναρωτήθηκα: ποιό να’ναι αυτο το «δημόσιο» πρόσωπο.
Μπας και είναι, ας πούμε , ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Μπας και είναι ο Νίκος Γκάλης;
Μπας και είναι η Δήμητρα Γαλάνη;
Ο Πύρρος Δήμας;
Η Ελένη Μενεγάκη;
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης;
Ο Γκαργκάνας;
Ο Αυτιάς; Ο Βαρεμένος μήπως;
Δεν έχω ιδέα.
Δεν μου λενε ρε παιδί μου...
Ποιός διάολο είναι αυτο το «δημόσιο πρόσωπο» που έχει κάνει μια σημαντική μερίδα ανθρώπων να είναι έξαλλοι μαζί του;
Δεν μου λέει κανένας με βεβαιότητα... όλοι μου λένε και το γράφουν, αλλά δεν το τεκημεριώνουν....
Κολαούζος που φαίνεται όμως...
Α, δεν έχει όμως...
Και το ηλεκτρονικό έγκλημα;
Το ξεχάσαμε;
Για πάγαινε στη γωνία να δεις αν έρχομαι... κι αν έρχομαι φτιάξε μου καφέ.
Οποιος και να’ναι όμως.... να του δώσουμε ένα nickname, που είναι και η blogo-ειδικότητά μας;.... ΟΚ! .... μμμμμμμ.... μμμμμμ..... ΜΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Ωραία;
Ωραία!
Φτιάξαμε λοιπόν μια e-περσόνα που την λέμε «Μαλακόπουλος»... και ζητώ συγγνωμη, από όλους που το ονοματάκι τους μοιάζει... μην το πάρουνε προσωπικά... θα μπορούσα να τον είχα ονομάσει π.χ. Μαλακίδη... αλλά τους πάω πολύ τους Πόντιους... και έτσι κατέληξα στο «Μαλακόπουλος», που έχει το πρόθεμα Μαλακ- που είναι το trade mark μας διεθνώς και την κατάληξη –πουλος, που είναι η πιο συνηθισμένη στα ελληνικά επίθετα.
Malakopoulos
mALakoPOUlos
MALAK-opoulos
Ωραίο και για art designed
Nα’ναι καλά ο άνθρωπος, που μας έβγαλε από το τέλμα του «ποστάρω-κάνω comment-αύριο πάλι.... «
Τωρα θυμώσαμε.
Θυμώσαμε πολύ.
Μου κάνει εντύπωση, που όσοι δεν πολυσκαμπάζουν από internet, blogging κ.λ.π. δεν μπαίνουν καν στον κόπο της απλής λογικής, να είναι λιγάκι πιο σεμνοί και προσεκτικοί.
Αυτο το μέσον, αγαπημένε μου (ολο μ’αρέσει και περισσότερο) Μαλακόπουλε, έχει τρομερή δύναμη... Είναι σαν να έκανες μήνυση στην Ενωση Εκδοτών... στην Ενωση Καναλαρχών... όλοι μαζί και από μόνοι μας, δεν είμαστε Χατζηνικολάου, Στάη, Ευαγγελάτος ή Τρέμη... είμαστε οι ίδιοι: ο Κυριακού, ο Βαρδινογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Τεγόπουλος, ο Κοντομηνάς.... και πολύ-πολύ πιο flexible απ’ αυτούς, επειδή δεν χρειάζεται καν να να ζητήσουμε από κάποιον να κάνει κάτι για μας.... το κάνουμε μόνοι μας... 24ώρες το 24ωρο επί 365 μέρες τον χρόνο, για όσο χρόνο γουστάρουμε...
Λατρεμένε μου Μαλακόπουλε, όπως περνάμε την ποίηση, την λογοτεχνία, την φωτογραφία, το βίντεο, τα διαπροσωπικά μας ή τα γκομενιλίκια μας στα blog μας... με την ίδια ευκόλια (και με πολύ περισσότερη από ο,τι φαντάζεσαι) περνάμε κάθε στιγμή τον θυμό μας, την οργή μας και για το τώρα, αλλά και για το παρελθόν....
Μαλακόπουλε ήρωά μου, θα σου κόψουμε τον κώλο –όποιος και να’σαι- θα στον κόψουμε σε φέτες, θα τον περάσουμε από την μηχανή του κυμά και θα τον δώσουμε στην Μ13, να τον κάνει κεφτεδάκια, να τον έχεις στην κατάψυξη.... να μην πέσεις στα χαλασμένα take away.
Και αν δεν μπορώ ως manosantonaros, θα μπορώ σαν manosant, και αν δεν μπορώ ούτε έτσι, θα το κάνω σαν tonaros, ή santonar... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εφευρετικός τύπος είμαι... άσε τους κολλητους μου στην blogo-σφαιρα. Aυτοί δεν παίζονται.... μιλάμε για τρομερούς εκδικητές της ζωής... σε άλλες εποχές ο Ζορρό θα τους έφτιαχνε φραπέδες.
Και ασε με έμένα που το’χω φάει με το κουτάλι το καταγγελτικό, αυτοί εδώ (οι υπόλοιποι) το’χουν απωθημένο... ζουν γι’ αυτο και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ! Ολοι κι όλες κρύβουν μέσα τους εναν Κολοκοτρώνη, έναν Μιαούλη, μια Μπουμπουλίνα, μια πασιονάρια, έναν Παναγούλη... με μερικές παραλλαγές, που καλό θα΄ναι να μην στις αναλύσω.... και μου πάθεις τίποτα από άγχος.
Είμαστε δυόοοοοο, είμαστε τρεις.... είμαστε χίλιοδεκατρείς.... που΄λεγε ο κι ο Μίκης, σε εποχές που το ADSL, δεν είχε ακόμα γεννηθεί.
Μαθαίνω ότι αυριο... 28 Οκτωβρίου... κάτι ετοιμάζουμε... ελπίζω να παρελάσουμε με modem στα χερια και πληκτρολόγια στους ώμους... εκτός και αν είναι να στείλουμε όλοι μαζί κάποιο post…
Μαλακόπουλε μου.... έτσι κι αλλιώς βαμμένη την έχεις... ακόμα και αν ήταν Δεκαπενταύγουστος.
Δεν ξέρω πως σου’ρθε πολυχρονεμένε μου Μαλακόπουλε, αλλά μας έδωσες βήμα και έξω από το Internet... Αυτό ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί... Εσπαγα τοσο καιρό το κεφάλι μου, πώς θα επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο.... και δεν εύρισκα λύση... μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκες εσύ περιστέρι μου.... και μας άνοιξες την πόρτα.
Θα σε κάνουμε κονκάρδα.... κάτι σαν τον Τσε Γκεβάρα.
Θα σε κάνουμε desktop.
Θα σε κάνουμε search tool.
Malako-search... ποιό γκούγκλ και μαλακίες...


Απορία: Ρε παιδιά (δεν μιλάω σε σένα Μαλακόπουλε) ο «Μαλακόπουλος» μου είναι αυτός που περιγράφετε;
Ο.....;
Ναι;
Ρε, παιδιά... σοβαροί νάμαστε... αυτονανε λέτε «δημόσιο» πρόσωπο;
Ναι;
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Kαι ένα άσχετο:Επειδή η λέξη minisi παίζει πολύ αυτές τις μέρες, θα ήθελα να σας διευκρινίσω ότι στην ελληνική της version πρώτα βάζουμε το "η" και μετά το "υ".... κι όχι ανάποδα.
Σας το λέω μπας και τα πάρει στο κρανίο κανένας εθνικο-καψούρολάτρο-μικρόπουτσος και μας πλακώσει σε τίποτε νέες minisis.

blog your mouth!!!

Τί να είναι άραγε το «ηλεκτρονικό έγκλήμα»;
Μήπως άμα σκοτώσεις κάποιον με ένα USB;
Ή μήπως άμα του προκαλέσεις εγκεφαλικό ποστάροντας φωτό της γυναίκας του να σου παίρνει πίπα;

Μπας και είναι ηλεκτρονικό έγκλημα να κάνεις κριτική από το blog σου στον Πρωθυπουργό;
στον Αρχηγό της Αξ. Αντιπολίτευσης;
στον Συνασπισμό;
στο ΚΚΕ;
στον Καρατζαφέρη;
στον Ριβάλντο;
στον Τράγκα;
στη γκόμενά σου;
Αν τους τα ρίξω από ένα τηλε-παράθυρο, είναι ηλεκτρονικό έγκλημα ή θα με βραβεύσει η AGB;

Ολοι εμείς τώρα που ανταλλάσουμε e-mails για το σημερινό θέμα του blogme.gr είμαστε κάτι σαν εκείνους που ακούγανε Ντίτσε Βέλε στη χούντα;

Μήπως πρέπει να συλλάβουνε το(ν) monitor (που φιλοξενεί το blog μου;) ή την ρομαντική silent soul, που χω στα links μου, αν μου’ρθει αύριο το πρωί και γράψω ότι το «βατραχοκόριτσο» είναι το ψευδώνυμο της Μαριέτας;
-Ποιάς Μαριέτας;
Πρίτς που θα σας πω!
Σιγά μην υποπέσω σε ηλεκτρονικό έγκλημα.

Το πρώτο πράγμα που μου μάθανε στην δημοσιογραφία είναι να γράφω έτσι που να μην μπορούν να μου κάνουνε μήνυση.
Το δεύτερο ήταν η... ελευθεροτυπία.

Δεν γουστάρω αυτούς που τα χώνουνε αριστερά και δεξιά κρυμμένοι πίσω από ένα ψευδώνυμο. Το’χω γράψει πολλές φορές... Γουστάρω όμως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, που ΜΠΟΡΟΥΝ και το κάνουνε.

Βεβαίως και είμαι ολόψυχα στο πλευρό του blogme.gr και του αφιερώνω το videaki με τίτλο “blog your mouth”, που εντελώς προφητικά έφτιαξα και ποστάρισα μερικές μέρες πριν.


PS. Αυτό εδώ το blog είναι η απόλυτη ανάσα μου στην ελευθερία.
Οποιος τολμήσει να μου το πειράξει, θα του κόψω τα πόδια από τα γόνατα.

Η Ι (γιώτα).

Aυτή η κοπέλα μιλάμε,
ότι είναι πολύ-πολύ φίλη μου.
Έτσι;

great women

Κάθε φορά που βάζω αυτούς τους πολύ όμορφους (έτσι δεν είναι;) και νεανικούς κώλους, πρέπει να σας πω ότι με πιάνει ένα είδος τύψεων.

Ποτέ μου δεν με συγκίνησαν (πραγματικά) οι άψογες γυναίκες.Ούτε όταν είναι άψογες στην συμπεριφορά, αλλά βασικά όταν έχουν άψογα κορμιά.

Η εμπειρία στη ζωή με έχει συμβουλέψει να κρατώ μικρά καλάθια και στην μια άλλά και στην άλλη περίπτωση.

Αστε που είμαι φανατικός λάτρης του λάθους και της ατέλειας.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με τράβηξε μια γυναίκα επειδή είχε (μόνο) ωραίο κώλο, στήθος ή πόδια 3 χιλιόμετρα. Ισως να με εντυπωσίασε, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν με κράτησε γι’ αυτο.

Καθώς γράφω αυτο το ποστ, σταμάτησα για μια στιγμή (τώρα δηλαδή) για να συνειδητοποιήσω, αν αυτο που λέω, το λέω τώρα ή αν πάντα το πίστευα....

Μισό λεπτό.....

Μμμμμμμμμμ....

Ε, λοιπόν πάντα το πίστευα.

Αλήθεια σας λέω.

Εχω λοιπόν τύψεις γιατί ίσως να στεναχωρώ blogo-φίλες των οποίων ο κώλος (λέμε τώρα) να μην είναι τόσο άψογος όσο των φωτογραφιών.

Ισως να έχουν λίγη κυταρίτιδα. Ισως το στήθος τους να μην είναι αλαβάστρινο και ίσως-ίσως να μην είναι όλες γύρω στα 22.

Μην μασάτε καθόλου, που λέει και η Μαριέτα όταν είναι στα ντουζένια της.

Αυτοί που σας αγαπούν, σας αγάπησαν, ή θα σας αγαπήσουν, εφ’ όσον είναι σωστά αρσενικά, έχουν δεκάδες άλλα πράγματα να εκτιμήσουν στην εξωτερική (αλλά βασικά) στην εσωτερική σας εμφάνιση.

Πριν απο χρόνια έπινα το ποτάκι μου στο bar της Μπριγκίτας στο Καλαμάκι (δυστυχώς έχει κλείσει πιά!). Καθόμασταν στον κήπο, όταν ξαφνικά σήκωσα τα μάτια μου και είδα την πιο προκλητική γυναίκα που’χω δει ποτέ στην ζωή μου.

Κορμάρα. Κορμάρα! Κορμάρα! Κορμάρα.

Μελαχροινή με υπέροχα μάτια. Καθόταν στην κορυφή ενός τραπεζιού φορώντας ένα πουκάμισο ξε-κούμπωτο.

Ξε-κούμπωτο.

Οχι, δεν καταλάβατε καλά!

Φορούσε ΜΟΝΟ ένα πουκάμισο κι αυτό εντελώς ξε-κούμπωτο.

Πώς το φοράει π.χ. ο Σάκης Ρουβάς... Ε, έτσι.

Μου κόπηκε η ανάσα.

Οχι μόνο η δικιά μου, αλλά και των υπολοίπων αρσενικών .... κι όχι μόνο (αρσενικών).

Είχε το ωραιότερο στήθος που’χω δει ποτέ... (ή τουλάχιστον έτσι μου φαινότανε) και συνέβη τουλάχιστον 10 χρόνια πριν ο Σάκης, ο Ηλίας και τα άλλα τα παιδιά, το τολμήσουν....

Μην το κάνουμε θέμα το πώς, γιατί, πού και πότε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι η πιο αντιερωτική γυναίκα που’χω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Μιλάμε για εντελώς μοσχάρι και μάλιστα παραφαγωμένο σε νιρβάνα κάτω από τον ήλιο αυγουστιάτικα.

Πείτε μου τώρα... τί να το κάνω το βυζί... ή για πόσο μπορούσε να με προκαλεί η εντελώς προκλητική εμφάνισή της.

Ζούμε την εποχή που όλα πρέπει να είναι φωτεινά και «τέλεια».

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά μου βγήκε η πίστη για να βρώ στο internet φωτογραφίες όμορφων γυναικών γύρω στα 40 ή κοντά στα 50, οι οποίες δεν πρωταγωνιστούσαν σε πορνό.

Μόνο μουνίτσες γύρω στα 18-19...

Ο φασισμός του τέλειου κώλου....στα περιοδικά... στις εφημερίδες.... στην τηλεόραση....

Τί διάολο...

Ημουν πάντα της γνώμης (και την έχω υποστηρίξει πολλές φορές) ότι η γυναίκα μετά τα 30 και για μια τουλάχιστον 15ετία είναι στην καλύτερη φάση της.

Ξέρει το μυαλό της.

Ξέρει το κορμί της.

Ξέρει από όλα και από πραγματικά και από φανταστικά.

Και τέλος: είναι αποφασισμένη (και δεν την επηρρεάζει τόοοοσο πολύ η μαμά της)

Μια εικοσάρα μπορεί να έχει boiiiiiiiing στήθος, αλλά δεν έχει ιδέα πώς κάνουνε αγκαλιά έναν αρσενικό...

Θα διάλεγα χίλιες φορές μια σαραντάρα από μια εικοσάρα.

Τί να με κάνει άλλωστε εμένανε η 20άρα;

Χαχαχαχαχαχαχα!

unknown

Δυστυχώς αυτη η κοπέλα δεν είναι γνωστή μου!
Μήπως είναι δική σας;

floorcat

Eχω έναν υπέροχο γάτο.
Τρυφερό.
Γλυκό.
Πολύ ήσυχο.
Πολύ ντροπαλό.
Και.... εχει και ενα απίστευτο «και»:
Και δεν ανεβαίνει στους καναπέδες, πολυθρόνες, κρεββάτια κ.λ.π.
Μόλις δει καναπέ περνάει από κάτω... αντι να ορμήξει πάνω στο στρώμα, περνάει κάτω από το κρεββάτι... κάτω αποό το τραπέζι... κάτω από παντού.
Χρυσό τον κάνω να ανέβει στον καναπέ και να δούμε μαζί τηλεόραση. Με τίποτα!
Λες και θα κάνει το πιο απαγορευμένο πράγμα στον κόσμο.
Για το μόνο που ξετρελλαίνεται είναι να ξαπλώνει ανάσκελα (σαν σκύλος) και να του χαϊδεύεις την κοιλιά... Σε όσες γάτες είχα πέθαιναν να τις τζουρτζουλεύεις αλλά μα την κοιλιά τους βασικά δεν θέλανε πολλά-πολλά... ο Πέρσης σου’κανε το χέρι φέτες... το ίδιο και η Μινού...
Αυτός εδώ ο Σμούντα, αντιδρά σαν σκύλος.
Δεν ξαπλώνει, αλλά κάθεται στα δυο πισινά του πόδια.
Τους λες «ελα» κι έρχεται.
Χθες το βράδυ τον πήρα στην κρεββατοκάμαρα για ύπνο. Ολη τη νύχτα την πέρασε στο πάτωμα και περίμενε υπομονετικά (δεν έξυνε την πόρτα) να σηκωθώ να του ανοίξω.
Είχα την εντύπωση ότι τα αιλουροειδή δεν εκπαιδεύονται.
Λάθος!Αυτός ο γατούλης είναι απόλυτα ντρεσαρισμένος.
Δεν εχω ιδέα πώς, αλλά σαας διαβεβαιώνω ότι είναι σαν σκύλος, με την απίστευτη πολυτέλεια να μην χρειάζεται να τον πάς βόλτα 3 φορές την ημέρα.
Αυτο το λέω για όσους ξέρουν απο γάτες:
Ο Σμούντα δεν είναι περίεργος και αυτό είναι πρωτοφανές.
Το ψάχνει σιγά-σιγά το σπίτι και είμαι σίγουρος ότι τόσες μέρες δεν έχει ψάξει ούτε το μισό.
Δεν διαμαρτύρεται και δεν ζητά.
Τον πήρα από μία οικογένεια σε κάποια φτωχογειοτονιά του Πειραιά.
(Ναι, Kaltso μου, πολυ φοβάμαι ότι ο γάτος μου είναι γάβρος) Το σπίτι ήταν πολύ καθαρό, πολύ νοικοκυρεμένο. Δεν είδα τρίχα πουθενά. Περίεργο σκέφτηκα... Η γυναίκα που μου τον έδωσε αγαπάει πολύ τα ζώα... είναι από εκείνες που ταϊζουν κανονικά τις γάτες της γειτονιάς... είχε και ένα γιορκσάιρ... ο άνδρας της, μεροκαματιάρης έπινε το καφεδάκι του καθώς ετοιμαζόταν να πάει (ήταν αργά το απόγευμα) για να πάει στην...τρίτη του δουλειά. Και δυο παιδιά... ένα κορίτσι και ένα αγοράκι.
Ηταν φανερό ότι τα παιδιά στεναχωριόντουσαν που θα’φευγε ο γάτος.
Ηρθαν, χαιρέτησαν, χαμογέλασαν σε ένα αστειάκι μου και αυτο ήταν όλο... Ζητημα είναι αν κάθισαν 30 δευτερόλεπτα... Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ξανα η μικρή... σαν κάτι να’θελε... η μητέρα της της έριξε απλώς μια ματιά... και το κοριτσάκι πήγε ΑΜΕΣΩΣ στο δωμάτιό του...
Μου έκανε εντύπωση, αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου ήταν στον Σμούντα.
-Δεν ανεβαίνει σε καναπέδες και είναι πολύ καλό γατί! μου είπε η κυρία.... τί να μου έλεγε δηλαδή; Ότι ξεσκίζει τα έπιπλα και είναι ατακτος;

Οταν μετα από δυο μέρες κατάλαβα ότι το εννούσε ΠΛΗΡΩΣ.
Οπως κατάλαβα επίσης και γιατί το παιδί πήγε στο δωμάτιο με ένα βλέμμα μόνο.
Λοιπόν και τα αιλουροειδή εκπαιδεύονται.
Το θέμα είναι πώς θα τον... ξε-εκπαιδεύσω...
Ξέρω... με πολύ αγάπη, χάδια και χαμηλή φιλική φωνή...

Θέλω επίσης να σας πω, ότι μόλις οι γάτος πάτησε το πατουσίνι του στο πάτωμα του σαλονιού.... κάτι ήρθε και ισορρόπησε μέσα μου.
Αυτές οι 15-20 μέρες που έμεινα χωρίς την Μινού, κάτι έλειπε μέσα από το σπίτι, από την ματιά μου, από το δίπλα μου... δεν μπορώ να το πώ καλύτερα...
Ο μικρός που της μοιάζει κιόλας... επίτηδες το’κανα... για καλή μου τύχη, έχω την αίσθηση, ότι της μοιάζει και στην ιδιοσυγκρασία... είναι βασικά ευγενικό ζωό... όπως ήταν και εκείνη.
Θα του φέρω και μια θηλυκιά... μικρή... ίδια... για να’χει παρέα γατίσια και να’ναι πραγηματικα ευτυχισμένος... ε, η μικρή θα ανεβαίνει στους καναπέδες... δεν θ’ ανεβαίνει; ... τί θα κάνει ο Σμούντα... θα μάθει.
Εκτός κι αν την διδάξει να μην ανεβαίνει...
Σ’ αυτη τη ζωή το θέμα είναι ποιός εκπαιδεύει ποιόν.
Το ίδιο πρόβλημα είχε ο Φροϋντ, τό ίδιο και η Μαριέτα.

Ξερεις ποιος ειμαι εγω;

Πάντα έλεγα αυτό που σκεφτόμουν.
Πάντα έγραψα αυτο που σκεφτόμουν.
Αν το πλήρωσα;
Μην το κουβεντιάζετε...
Αν το πληρώθηκα;
Αμέ!
Ολα αυτά όμως δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με την ηδονή της ελευθερίας.

Εφυγα σιγά-σιγά από τη δημοσιογραφία (όπως ορίζεται τέλος πάντων) γιατί βαρέθηκα. Δεν σιχάθηκα....απλώς βαρέθηκα. Επειδή (προς το παρόν) δεν γνωρίζω άλλη δουλειά να κάνω...τη δημοσιογραφία την πλησιάζω από μια άλλη πόρτα, που δεν είναι στείρα ανταγωνιστική (επιτέλους)από τους συν-αδέλφους της γενιάς μου: από την πλευρά των (χαχαχα) νέων (!!!) τεχνολογιών. Ετσι ξεμπέρδεψα χωρίς να ψάχνομαι και το σημαντικότερο: χωρίς να πλήττω αφόρητα.

Καμαρώνω πολύ που έτυχε να είμαι ένας από εκείνους που άλλαξαν τον χάρτη των media στην Ελλάδα. Ετυχε. Ειλικρινά έτυχε. Αλλά κι αυτό είναι αρκετό. Το ραδιόφωνο λοιπόν είναι από τα πολυ-αγαπημένα μου. Βρέθηκα πίσω από μικρόφωνο σε εποχές και μέσα που ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις για πλάκα. Δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να βάλει κομματικό λόγο στο στόμα μου... και η πολιτική μου παρέμβαση ήταν πάντα για τα αυτονόητα: αισθητική, παιδεία και (αν μου επιτρέπετε) χιούμορ... Σιγά-σγά ανακάλυψα ότι αυτο που γουστάρω περισσότερο από όλα είναι να παίζω μουσική... τη μουσική που αγαπάω... χωρίς play-lists ή άλλου τέτοιου είδους αηδίες. Μουσικούλα και κανένα μπλα-μπλα...ειδικά το βράδι αργά.
Με φωνάζανε για εκπομπές πολιτικού σχολιασμού.... με προσλαμβάνανε κι εγώ ΠΑΝΤΑ μέσα σε 3 μέρες το άλλαζα... σε μουσική εκπομπή.
Γιατί;
Γιατί έτσι!

Οταν πήγα στην ΕΡΤ, ζήτησα να κάνω και ραδιόφωνο. Μουσική δηλαδή. Χωρίς χρήματα. Οσοι έχουν κάνει ραδιόφωνο θέλουν κάποια στιγμή να μιλήσουν και από τα μικρόφωνα της Κρατικής Ραδιοφωνίας. Να σε ακούνε σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο... είναι μαγευτική στιγμή... ειδικά για μας που κάποτε πολεμήσαμε με λύσσα το μονοπώλειο της ΕΡΑ.
Μάζεψα λοιπόν τα cd μου, τα MP3 μου και πήγα.... Υ-πέ-ρο-χα!


Στο σύγχρονο ραδιόφωνο ο παραγωγός έχει μπροστά του μια οθόνη, όπου βλέπει (μόνο αυτός) τα SMS που έρχονται. Συνήθως οι άνθρωποι στέλνουν συγχαρητήρια, επιθυμίες, και σπανιότερα μπινελίκια. Ανάμεσα σε όλα ήρθε και ένα που έλεγε ότι επειδή είμαι αδελφός του αδελφού μου, πήρα την θεσούλα μου στην ΕΡΑ και αυτο είναι ντροπή για το ραδιόφωνο.
Εστελνε το ίδιο SMS επί 2 μήνες. Σε κάθε εκπομπή. Το έβλεπα μόνο εγώ. Και όμως δεν μπορούσα να το χειρισθώ. Δεν εννοώ ραδιοφωνικά... δεν μπορούσα να το χειρισθώ μέσα μου... μέσα-μέσα μου... δεν τον αδικούσα τον(την) ακροατή... εγώ έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας... έτσι πήγα στην διευθύντρια... μόλις ηταν η εποχή να αλλάξει το πρόγραμμα της είπα:
-Μερσί... δεν θα πάρω άλλο.
-Γιατί βρε παιδί μου;
-Επειδή δεν προλαβαίνω και έχω πολλές δουλειές.
Και έτσι από ελέφαντας ξανάγινα άνθρωπος.


Μπήκα λοιπόν στα blogs (γιατί με το Internet και τους υπολογιστές είμασταν φίλοι από παλιά) για να γράφω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ό,τι γουστάρω.
Αυτοί που ήξεραν με συμβούλεψαν:
-Μπες με ψευδώνυμο (κοίτα σε ποιούς μιλάω εγώ τώρα!!!)

Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή: manosantonaros
Αποτέλεσμα; Οσοι με γνωρίζουν επιμένουν: πρόσεχε τί γράφεις.
Οσοι δεν με γνωρίζουν -έχω την αίσθηση- ότι εκτιμούν που γράφω με το όνομά μου.
Νομίζω ότι αν έγραφα με ψευδώνυμο (φαντάζομαι ότι θα το κάνω ΚΑΙ αυτό!) αποκλείεται να έγραφα αυτο που γράφω. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα αυτολογοκρινόμουν... από την ντροπή.
Τον φαντάζεστε κάποιον έγκριτο (sic) δημοσιογράφο που θα αποκαλυφθεί ότι έχει blog με το όνομα Trelli Soublitsa (ελπίζω να μην έπεσα διάνα) όπου γράφει για το τί μπορεί να κάνουν οι ζαρτιέρες στην κυταρίτιδα;

Δεν κατάλαβα δηλαδή; Ολοι οι «επώνυμοι» δεν έχουν άποψη για τις παρτούζες ή έχουν μόνο σαν «ψευδώνυμοι»; Στην πραγματικότητα τα nicknames δεν έχουν καμμιά χρησιμότητα πλέον.... άφού έτσι κι αλλιώς ήρθε η εικόνα... Εκτός κι αν σερφάρουμε με κράνη... Τα ψευδώνυμα τα έφτιαξαν οι πιτσιρικάδες γιατί είχε και έχει νόημα γι’ αυτούς...

Δεν δημοσιογραφώ στο blog μου.
Πλήττω αφόρητα με αυτά που γράφει ο Νίκος Δήμου, αλλά εκτιμώ τον τρόπο που το κάνει. Δεν πλήττω καθόλου με αυτά που γράφει ο Πιτσιρίκος, αλλά δεν εκτιμώ τον τρόπο που το κάνει.
Δεν καταλαβαίνω τους δημοσιογράφους που βγάζουν τα απωθημένα τους στα blogs μασκαρεμένοι... σαν την παρθένα που το βράδι κάνει και καμμιά πίπα, για να παραμείνει παρθένα.
Δεν εκτιμώ ούτε αυτούς που φέρνουν το ξύλινο ύφος της εφημερίδας τους στα blogs... άστε καλύτερα να μην πω τη γνώμη μου για τους blogo-πολιτικούς και ακόμα χειρότερα για τους... πολιτευόμενους ή πολιστικο-πολιτικοπολιτευόμενους όπως ο Μανώλης Ρασούλης, που δεν κατάλαβε ότι άλλο Κούδας κι άλλο Βούδας.
Aπό την άλλη μεριά όσοι θέλουν να μεταπηδήσουν στο real life των αναλογικών media...το ψευδώνυμο δεν τους βοηθά, γιατί έτσι δεν μπορούν να εισπράξουν τίποτα. Και προσπαθούν να το αποποιηθούν. Μύλος.


Ο μόνος που κάνει έρευνα σε επίπεδο internet 2006+ είναι ο φίλος μου ο Νάσος, ο CrazyMonkey που είναι ο τύπος, ό,τι καλύτερο έχω συναντήσει στη ζωή μου στην ηλικία των 25άρηδων. Ειναι εντελώς κρίμα που η διοικούσα κοινωνία αγνοεί αυτά τα παιδιά. Το blog του είναι πραγματικά άπαιχτο... ίσως όχι γι’ αυτούς που θέλουν το net σαν άσπρη κόλλα χαρτί... αλλά γι’ αυτούς που το χρησιμοποιούν.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Είτε είναι πίσω από μια παλιά γραφομηχανή με μελανοταινία είτε έχοντας στα γόνατα ενα keyboard. Βασικά χρησιμοποιούν τις λέξεις για ασπίδα...σαν προφυλακτήρα και όχι σαν φώτα πορείας.

Μιλάω για εκείνους και εκείνες που απέκτησαν ενα μικρό σπιτάκι με θέα και καθαρό αέρα στο net (εξοχή) και ξαφνικά ξέχασαν ότι το απέκτησαν για να ξεφύγουν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πόλης και έβαλαν air condition στο σαλόν και γκαράζ με remote πόρτα.
Η πουτάνα η ματαιδοξία δεν πολεμιέται με τίποτε.


PS. Και σταματείστε επιτέλους να διαμαρτύρεστε ότι σας βάζω για εικονογάφηση όμορφους κώλους. Κάτι (άγνωστο) με κρατάει απλώς, να μην βάζω αρχίδια.

1+1=3+

Εγραφε ο φίλος μου ο Πασκάλ περί παρτούζας.
Υποστήριξε μάλιστα ότι η παρτούζα είναι (με δικά μου λόγια το λέω) το φάρμακο υπέρ της μονογαμίας.
Μεταξύ μας: Εχει α-πό-λυ-το δίκιο.
Στην απλή παρτούζα των τριών, ο(η) τρίτος(η) είναι το «παιγνίδι». Το μέσον ρε παιδί μου... πώς λες... να φωνάξουμε τους Αναγνωστόπουλους την Πέμπτη για μπιρίμπα... Ε, έτσι λες... αύριο δεν κάνεις ενα τηλεφωνημα στην Βάνα (Αποστόλη) να πιούμε κανένα ουισκάκι.
Και στην μπιρίμπα θα το πιείτε το ουισκάκι και στην παρτούζα επίσης.
Και τα δυο σώζουν γάμους. Προσέξτε: Γάμους... όχι σχέσεις....
Γελάτε ε;
ΟΙυ, να μου χαθείτε βρε... Δηλαδή δεν το'χετε σκεφθεί ποτέ ε;
Ου να μου χαθείτε μαλακοπίτουρες.
Στο πολύ νιάτο μου είχα σχέση (νόμιζα μάλιστα ότι ήμουν –άρα ήμουν- και πολύ ερωτευμένος) με ένα κοντοπούτανο (που λέει και η φίλη μου η Βατραχίνα) που’χε μεγάλεις επιδόσεις στις παρτούζες.
Δυστυχώς μου το’πε αφοτου την ηράσθην.
Γιατί δυστυχώς;
Επειδή ήμουν πολύ πιτσιρικάς και στα τέλη της 10ετίας του 70... τα πράγματα ήταν ελαφρώς πιο...σκοτεινά. Tί να σας λέω τώρα!!!

Θυμάμαι ότι πηγαίναμε στην πλαζ για μπανάκι.... ξαφνικά μου έλεγε:
-Τους βλέπεις αυτούς τους δυό;
-Τους βλέπω!
-Τους έχω πάρει.
-Ταυτοχρόνως ή έναν-έναν;
-Και έτσι κι αλλιώς...
Και μετά σηκωνότανε και τους έφερνε να με...συστήσει....
Να ανοίξει η άμμος να με καταπιεί μαζί με το βατραχοπέδιλο.
-Που χάθηκες βρε παιδί μου;
-Να τηλεφωνηθούμε να τα πού’με!
-Οπωσδήποτε! Θα σε πάρω αυριο το απόγευμα.
-ΟΚ!
-Μην ξεχάσεις... Χάρηκα φίλε!

Σκέφτηκα λοιπόν να το εκμεταλλευθώ.
-Αγάπη μου, θες να κάνουμε και μαζί καμμιά παρτούζα;
-Αμέ! Ποιόν θα μου φέρεις;
-Ε, δεν κατάλαβες.
-Μάλλον εσύ δεν κατάλαβες.


Ευτυχώς η δεσποινίς ήτο θυγατέρα χουντικού αξιωματικού (όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος: «Παπαδοπουλικός ήμουν... όχι Ιωαννδικός!» ).... Ανατρίχιαζα.... αλλά χαμογελούσα απο μέσα μου, όταν μας έβγαζε λόγους περί Οικογένειας, Θρησκείας και Πατρίδος. Και έτσι ο πατήρ της βρήκε ο ίδιος γαμπρό και εγώ γλύτωσα από το να μου την πηδήξουν οι φίλοι μου


Ε, μετά μεγάλωσα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι οι παρτούζες είναι για βόρειους λαούς, που έχουν το σεξ λιγάκι όπως έχουμε εμείς το τάβλι.... για περνάει ή ώρα και επειδή είναι φτηνή διασκέδαση....
Εμείς εδώ είμαστε μεσογειακοί.
Μπορώ να σας μιλήσω μόνο από την μεριά του άνδρα... για την μεριά της γυναίκας ρωτείστε μια γυναίκα... εμένα μου’χουν πει... αλλά ποιός τις πιστεύει;
Δεν υπάρχει άνδρας που να’χει ψήσει την δικιά του να πηδήξουν μαζί μια φίλη της... και μετά να μην θέλει να την πηδήξει και μόνος του (την φίλη της) για να δει πως είναι...


Αυτη συνήθως τον ερωτεύεται και έχουν μια κρυφή σχέση, όταν δέν κάνουν παρτούζες....
Το μαθαίνει η δικιά του....τσακώνεται με τη φίλη της... η φίλη της σε πιέζει να χωρίσεις την πουτάνα... η δικιά σου σου λέει να χωρίσεις την τσουλάρα.... στο τέλος τα βρίσκουν οι δυό τους και μένεις εσύ με το τιρλιλί στο χέρι....
Κάποιος άλλος θα'χει σιερά. Βλάκα!
Τρελλό;
Τρελλό!
Αληθινότατο όμως...


Μετα από δυο γάμους...χωρίς απώλειες... ευθύνες κ.λ.π. ... έχω σχεδόν αποφασίσει, ότι θα ξανα-συγκατοικήσω.
Δεν μαθαίνω;
Μαθαίνω και παραμαθαίνω.
Δεν θα συγκατοικήσω με μια γυναίκα, αλλά με δύο...
Μια μελαχροινή μικροκαμωμένη και με μια καστανή νταρντάνα... μην κολλάτε... μπορεί να είναι και ανάποδα... Η μία θαχει ματάρες η άλλη θάχει χειλάρες...
Η μία θα είναι ευγενική και καλόκαρδη και η άλλη σκρόφα καριόλα(κατα προτίμηση αυτη με τις χειλάρες).
Η μία κοσμογυρισμένη η άλλη πεινασμένη για ταξίδια.
Η μία αριστοκράτισα η άλλη λαϊκούρα.
Ηλικία; Πάνω από 35...
Τί δεν θα’ναι οπωσδήποτε;
Τσιγγούνες, τεχνοκράτισες και αγενείς.

Τρελλός είμαι;
Εγώ; Γιατί;
Τί θέλετε δηλαδή; Να βρω μια απελπισμένη 40άρα και να της υποσχεθώ αιώνια πίστη και αγάπη;
Αφού δεν με πάει η γαμημένη η συγκεκριμένη υπόσχεση.
Ε, δεν είμαι δα τόσο κάθαρμα.
Ρε παιδιά, τωρα όσο έχω ακόμα την ευκαιρία να το εξομολογηθώ: ποτέ στη ζωή μου...ποτέ-ποτέ όμως...δεν μου έτυχε να μ'αρέσει ΜΙΑ μόνο γυναίκα!
Τί να πω;
Μάλλον τυχαίο θα'ναι! Συμπτωση.
Το τί προσπάθειες έχω κάνει να μην μου συμβεί, δεν θα το πίστέψετε.
Μόλις υποσχεθώ σε μία πίστη και αποκλειστικότητα (και το πιστεύω ο πούστης) μου κάνει πλάκα ο Θεός. Την επόμενη στιγμή μου στέλνει μπροστά μου να με κοιτάει στα μάτια και να γλύφει τα χείλη της την επόμενη γυναίκα των ονείρων μου... Είναι και αυτά τα στρίνγκ που φεγγίζουν και με αποπροσανατολίζουν.

Λοιπόν φίλε μου Πασκάλ... πολύ θεωρητικό σε βρίσκω.
Μπορείς να συζήσεις εσύ με δυο γυναίκες;
Δεν γίνεται! Για να το κάνεις αυτο πρέπει οπωσδήποτε να έχεις δοκιμάσει να το κάνεις (βλ. παντρευτείς) the oldfashioned way.... και σε διαβεβαιώνω ότι μία φορά δεν είναι αρκετή. Αν μάλιστα κατα την διάρκεια της προσπάθειας αποκτήσεις και 2-3 παιδάκια, τότε το όνειρο αναβάλλεται για πάντα....

Ενώ εγώ, Πασκάλ μου!
Μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω.... υπό 2 προϋποθέσεις: ότι θα συμφωνεί και ο Σμούντα (ο γάτος μου) και ότι η μαμά μου θα συνεχίσει να μην διαβάζει blogs.
Είμαι σε καλό δρόμο σου λέω...


Ασε που όπως έλεγε και ο μεγάλος Elvis: Ιt’s now or never!

Οι εκλογές το απέδειξαν: Ανήκομεν στην Ανατολή!

Τί κακό μπορεί να μου συμβεί; Το πολύ πολύ να με μπινελικώσει η αγαπημένη μου μαιτρ Μ13. Να με ψιλο-κράξει η επίσης αγαπημένη μου ψιλικατζού και φυσικά να ενθουσιασθεί η multi-αγαπημένη μου Βατραχίνα. Η Doll ειναι κυρία και υπέράνω... Ημίαιμε, εσύ μην ασχολείσαι με τέτοια ποταπά θέματα... Ο πλανήτης σε χρειάζεται... Η φίλη μου η Λίλη είναι έγκυος... οΜαύρος Γάτος ανοικτό μυαλό.... ο Ανατέλλων έχει χαθεί.... ΟΚ! everything under control. Crazymonkey ασε τις μαλακίες. Εντάξει;

Αντρακλες!

Έχω μια τρομερή απορία:

Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί οι πολιτικοί (άνδρες) δεν πιάνουν on camera τις γυναίκες τους από το χέρι; Γιατί τις έχουν ένα βήμα πίσω;

Μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με εντυπωσίασε, που έκανε χώρο στην γυναίκα του, όταν έφτασαν σε μια πόρτα, που την περίμενε να ψηφίσει πρώτη και που καθώς έφευγαν γύρισε για να δει πού είναι και κοντοστάθηκε για να έρθει ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα του.

ΕΥ-ΓΕ! Πρόεδρε! ΕΥ-ΓΕ!

Καλωστονε!!!

Αυτός είναι ο Σμούντα!
Ο καινούργιος μου συγκάτοικος!
Μόλις γνωριστούμε καλύτερα θα σας τον συστήσω!

ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

To party τέλειωσε!
Οσοι το είδατε...το είδατε!

Και αυτη φίλη μου είναι...

Μμμμμμμμ;

Η κοπέλα είναι φίλη μου!
Εντάξει;

crash!

H Eλλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!!!
(θέλει ήχο)

Φιλοι μου, ψυχοπαθεις!!!

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε εντελώς ψυχοπαθείς.
Πιο ψυχοπαθείς δεν γίνεται.
Ισως... ίσως λέω... ο σκορπιός να είναι μια τζούρα πιο ψυχάκιας, αφού πριν δαγκώσει τον εχθρό.... δαγκώνει τον εαυτό του.
Μια φίλη μου ετών 45, που ψάχνει άνδρα με το κιάλι… αρσενικό να’ναι κι ο,τι να’ναι (sounds familiar?) ζει σε ένα διαμέρισμα μαζί με ....3 σκύλους που μάζεψε από τους δρόμους.
Μια χαρά φιλόζωη.
Απλώς βγαίνει περίπου 8 φορές τη μέρα για πιπί, κακά, γαβ-γαβ...
Μια φορά που πήγα για καφέ οι 2 από τους 3 ήταν στο κεφάλι μου και ο τρίτος μασούλαγε το παπούτσι μου. Ο ένας μάλιστα έγλυψε και το κουτάλι του γλυκού μου...και το πήρα είδηση αργά.
Πού να βρεις γκόμενο αγάπη μου;
Εκτός κι αν πέσεις σε θηριοδαμαστή.
Πως να πάει Παρασκευσαββατοκύριακο με τον γκόμενο (λέμε τώρα) στην Υδρα; Κι αν ο γκόμενος που σε γουστάρει σου βγει να φοβάται τα σκυλιά;
-Τι έχω και δεν με θέλουνε; με ρωτάει με πίκρα.
-Τρία σκυλιά!της λέω σταθερά και θυμώνει.
Και να’ταν μόνο αυτη.
Πάει στο διάολο...
Ξέρω άλλες 4! Η μία μάλιστα, τις προάλλες, πρόσθεσε στο κοπάδι της και μια ... κουτσή γάτα.
Είμαστε σας λέω: Ψυ-χο-πα-θείς!
Να πάμε στους ψυχολόγους;
Μα δεν ακούτε τί σας λέω:
Είμαστε ΟΛΟΙ ψυ-χο-πα-θείς!
Φυσικά και οι ψυχολόγοι!
Αν θέλετε την γνώμη μου ΒΑΣΙΚΑ οι ψυχολόγοι. Μιλάμε για την τέλεια εξουσία. Κρατάς στα χέρια σου την επόμενη κίνηση του άλλου. Και βέβαια την ψωνίζεις.
Αν βοηθούν;
Καλέ, βοηθούν... δεν λέω αυτό... απλώς λέω, ότι κι αυτοί είναι ψυχοπαθείς όπως όλοι μας. Οι πιο εύκολες γκόμενες που έριξα ποτέ. Οι ψυχολόγες. Ελέγχουν τους άλλους, αλλά όχι βέβαια τον εαυτό τους ή το χειρότερο νομίζουν ότι τον ελέγχουν.
Και επειδή το πολυπαίζουν το παιγνίδι της εξουσίας, είναι και ψιλο-ανέραστες. Αλλο ρε παιδί μου να’σαι μπαργούμαν, πωλήτρια, τραπεζικός (τρελλαίνομαι για τραπεζικές) και άλλο ψυχολόγα. Πού να πεις άλλωστε και τα βασανά σου, όταν ολοι άλλοι περιμένουν από σένα να τους πεις για τα δικά τους.
Ηξερα που λέτε μία, που τα’φτιαχνε μόνο με παντρεμένους.
Μια άλλη που φερόταν στους γονείς της λες και ήταν απόβλητα.
Μια άλλη με όποιον πηδιότανε τον αραβωνιαζότανε και μάλιστα μιλούσε με θέρμη υπερ του αρραβώνα. Ναι! Το 2006!
Ξέρω έναν... προφανώς και δεν μιλάω μόνο για γυναίκες, αλλά έχω την αίσθηση (μπορεί να κάνω λάθος) ότι είναι απείρως περισσότερες... ξέρω έναν λοιπόν που είναι ο πιο αχάριστος άνθρωπος του κόσμου.
Μιαν άλλη που μου έχει εξομολογηθεί ένα βράδυ πίτα στο ξύδι σε μια μπάρα, ότι δεν είχε ποτέ στην ζωή της οργασμό. Εκλαιγε μέχρι το πρωί και έφαγε όλα τα πατατάκια.

Ελα μωρέ... μου είπε καποιος κάποτε... σαν τον καρδιολόγο σου είναι που σου λέει να κόψεις το κάπνισμα και καπνίζει ο ίδιος μπροστά στη μούρη σου.
Η απάντηση αυτη με είχε καλύψει για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι που ρώτησα μια πραγματικά σπουδαία ψυχολόγο τη γνώμη της περί του καρδιολόγου κ.λ.π.
-Οχι, δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι κ. Αντώναρε... μου είπε. Ο καρδιολόγος δεν σας το κρύβει. Σας το δείχνει και σας αφήνει να πάρετε τα ρίσκα σας... Η ψυχολόγος όμως που π.χ. δέρνει τα παιδιά της, δεν σας το δείχνει...αντιθέτως επειδή την θεωρείτε πρότυπο, σας κοροϊδεύει επικίνδυνα.
Το σκέφτηκα... και έχει δίκιο.

Αν η εν λόγω ψυχολόγα είναι και αυτη ψυχοπαθής;
Φυσικά! Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι είναι υπερβολικά (!) φιλοχρήματη και με χάλασε πολύ.

Ποιός θα μας σώσει;
Κανείς!
Δεν το καταλαβαίνω αυτό! Γιατί πρέπει σ’ αυτη την ζωή να υπάρχει πάντα κάποιος να μας σώσει; Αν θέλω βοήθεια θα φωνάξω την Πυροσβεστική που έχει και Υποσταθμό κοντά στο σπίτι μου.

Ναι, έχω μερικές φίλες ψυχολόγες. Είχα και σχέσεις –όχι τίποτα σοβαρό- με 2-3 ... όλες είναι στην πραγματικότητα ανθρώπινα ναυάγια. Με τα χρήματα τους, τις ανέσεις τους, αλλά η προσωπική τους ζωή είναι γάματα.
Κάποτε μία εκ Κολλεγίου είχε την άποψη (βεβαιότητα) ότι ήταν η καλύτερη ερωμένη ever on earth. Σημειλογικά θα σας πώ, ότι όταν την πρωτογνώρισα έλεγε τη λέξη «πέος»...
Πειράζει να σου πιάσω το πέος....
Εκσπερματώνω - εκσπερματώνω ... και πάει λέγοντας.
Αστε που’χε τρίχα μέχρι τον αφαλό.
Μιλάμε γι’ αυτην που’θελε να αραβωνιασθεί σώνει και καλά.
Αυτη λοιπόν ήταν καρα-απολύτως βέβαιη ότι ήταν η Θεά του κρεββατιού.
Ενα βράδι της είπα δειλά-δειλά ότι το Κολλέγιο ίσως να’ναι πολύ καλό στη φυσική και την βιολογία, αλλά στα σεξουαλικά δεν είναι δα και το Harvard του είδους.... και πώς πριν απο χρόοοοοονια είχα γνωρίσει την Ευλαμπία που’χε τελειώσει το 123ο Λύκειο Καλλιθέας και τωρα ειναι στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας, ή οποία .... δεν της είπα λεπτομέρειες... μου’χε δώσει μιαν άλλη εικόνα περί το σεξ.... με περισσότερες προοπτικές.
Πολύ θύμωσε η ψυχολόγα μου. Και μου είπε ότι αυτά είναι ρατσιστικά και άλλα τέτοια... Οτι είναι θέμα ηθικής το πράγμα... και μετα μου είπε ότι το σεξ είναι υποχρεωτικό σαν το βούρτσισμα των δοντιών ... Θεός φυλάξοι! Δεν επέμενα... ήταν νωρίς βλέπετε... και πού να έυρισκα τέτοια ώρα την Ευλαμπία... την σκέφτηκα όμως την κρίσιμη στιγμή.
Αντε τώρα να βοηθήσει αυτη η γυναίκα που λέει «πέος» στις ιδιαίτερες στιγμές της μιαν άλλη γυναίκα που έχει προβλήματα με τη δική της σεξουαλική ή ερωτική ζωή...
Εντάξει ψυχοπαθείς είμαστε όλοι (εμένα η κρίση με πιάνει γύρσω στις 2 το μεσημέρι... Εσάς;)... αλλά μην αποτρελλαθούμε εντελώς.
Σε τί να βοηθήσει μια ανοργασμικιά την πελάτισσα της; Βασικά για τέτοια προβλήματα πηγαίνουν οι άνθρωποι στους ψυχολόγους... και για άλλα βέβαια... αλλά το βασικό ψωμί είναι ο έρωτας.. δεν του σηκώνεται... αγαπώ έναν μπακάλη... και τέτοια...
Μαλακίες λέω;
Κι όμως δεν σας λέω μαλακίες.

Η πλέον προσφιλής μέθοδος είναι να κάνουν τον πελάτη, κέντρο του κόσμου του. Αυτο είναι εύκολο και γοητευτικό. Είσαι απογοητευμένος και ξαφνικά όλα τα ελέγχεις... Γίνεσαι πολιτικαλ κορέκτ... ξέρεις τί είναι σωστό ή λάθος... μετράς τις κινήσεις... δεν αφήνεις την καρδιά να μιλήσει... ακούς μόνο το μυαλό....
Ωωωωωωωωωωωω, είναι τόσο απλό.
Τριαλαρούμ...τριαλαρά... πάς κάθε Πέμπτη, σου γεμίζουν το ρεζερβουάρ και ξανα τριαλαρούμ....τριαλαρούμ... έχεις πιάσει τον Πάπα απ’ ταρχίδια... μόνο που του Πάπα προφανώς δεν του αρέσει να του πιάνουν τα αρχίδια (όχι όποιος κι όποιος τέλος πάντων) και επειδή όπως και να το κάνουμε όλο κάποιο κονέ με τον Θεό θα’χει... σούρχεται ξαφνικά το ξαφνικό... το λένε και απρόσμενο... εγω το λέω: το γέλιο του Θεού.... επειδή μόνο ο Θεός γελάει....
Μια αρρωστια, ένας θάνατος αγαπημένου προσώπου, η ανεργία και το χειρότερο: ο χρόνος που φεύγει αστραπιαία.... Ενα χαστούκι...
Τί έγινε ρε παιδιά, με το πολίτικαλ κορέκτ; Ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος; Γιατί μιλάει η καρδιά μου; Σκάσε καρδιά μου! Μίλα μυαλό! ΜΙΛΑ!

Πήγαινε τώρα εσύ στην ανοργασμική κυρία, με την τρίχα και το πέος να σου εξηγήσει, επειδή πήγε στο Ντιρί και έκανε και ένα κωλο-μάστερ στο Λονδίνο...

Τι λέει ο Φροϋντ;
Ρε δεν μας γαμάει κι ο Φροϋντ... να δούμε τί θα κάνουμε!