Ποιός φτάιει;

(Η e-φίλη μου η Natalia μου θύμισε, ότι εκτός από τον μικρόκοσμο μας υπάρχει και ο υπόλοιπος κόσμος. Ηθελε -κατα κάποιο τρόπο- την γνώμη μου για τα γεγονότα των τελευταiων ημερών και με το παιδί που σκοτώθηκε. Της το αφιερώνω γιατί την συμπαθώ πολύ!)

Εχω γράψει στο παρελθόν (όχι το πρόσφατο) κι όχι μία αλλά μερικές φορές, ότι έτσι που πάει το πράγμα, σε λίγα χρόνια (δηλαδή περίπου σήμερα) θα βγαίνουμε στους δρόμους και οι πιτσιρικάδες θα μας βαράνε όπου μας βρίσκουν με καδρόνια, με ρόπαλα του μπέηζμπολ κ.λ.π.

Τότε μου είχαν στείλει μερικοί αναγνώστες γράμματα διαμαρτυρίας, λέγοντας λίγο-πολύ ότι κινδυνολογώ. Ενας αρχισυντάκτης μου με ειρωνεύτηκε…

Εχω γράψει (κι όχι στην ευκολία ενός blog) ότι η «Επανάσταση» (ο καθένας ερμηνεύει την λέξη όπως θέλει) θα ξεκινήσει μια μέρα από ένα γήπεδο, για άσχετο λόγο. Για το τίποτα…Θα κάψουν τα πάντα στο διάβα τους. Και μαύρο φίδι θα φάει αυτούς που θα βρεθούν στον διάβα τους.

Ένα παιδί σκοτώθηκε.

Κίτρινο, κόκκινο, μπλέ, πράσινο, γαλάζιο, ηλίθιο ή ιδιοφυία… σκο-τώ-θη-κε.

Αυτό είναι η είδηση που λέμε στην δημοσιογραφία.

Πολύ φοβάμαι ότι αύριο θα σκοτωθούν άλλα δυό.

Και μεθαύριο θα σκοτώσουν εμάς…

Δωστε μου έναν καλό λόγο που αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να μας ισοπεδώσουν και μετά το κουβεντιάζουμε. Δεν λεω, αν κάνουν καλά…λέω, δώστε μου έναν καλό λόγο, που θα τους σταματούσε να κάνουν αυτά που κάνουν.

Μισώ που σπάνε τα αυτοκινητα του κόσμου.

Μισώ που σπάνε την περιουσία του εμποράκου.

Μισώ που τους πασπαλίζουν με χημικά.

Μισώ που τους τσακίζουν στο ξύλο.

Όμως όλα αυτά τα μισώ, πιθανότατα γιατί έχω γεννηθεί μισό αιώνα πριν.

Τι έκανε αυτά τα παιδιά να γίνουν (κατά αρχάς) δολοφόνοι αναμεταξύ τους;

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός;

Μην λέμε βλακείες!

Αυτό είναι απλώς το χρώμα που διαλέγουν για την στολή παραλλαγής.

Η πολιτική;

Σιγά τα αβγά. Οι μόνοι που πιστεύουν τους εαυτούς τους είναι οι ίδιοι πολιτικοί και γι’ αυτό δεν είμαι και απολύτως σίγουρος.

Η φτώχεια;

Μμμμμμ μπορεί… αλλά δεν είναι όλα αυτά τα παιδιά φτωχά.

Τα ναρκωτικά;

Παίζουν μεγάλο ρόλο… αλλά όχι τόσο σε ομαδικές προσχεδιασμένες επιθέσεις.

Τι στο διάολο φταίει τότε;

Νομίζω ότι φταίμε εμείς.

Δεν έχω παιδιά και αγνοώ πολλά πράγματα… αλλά αυτό μου δίνει την πολυτέλεια να τα παρακολουθώ πιο καθαρά. Οσα απ’ αυτά έχω την υπομονή να τα ακούσω να μου μιλάνε και όσα απ’ αυτά έχουν την διάθεση να μου μιλάνε, λένε μονότονα το ίδιο:

-Δεν μας δώσατε σημασία. Δεν σας δίνουμε σημασία.

Και εμείς χαρούμενοι και στην νιρβάνα μας τα ταϊζουμε από τα μικράτα τους βία, ψέμματα, αδιαφορία, εξυπναδίστικες συμβουλές, περιφρόνηση, και σκασε συ, μιλάω εγώ τώρα….

Αν δεν με πιστεύετε, δείτε οποιαδήποτε τηλεοπτική εκπομπή έχει καλεσμένους (βασικά για ντεκόρ) νέους ανθρώπους.

Συχνά-πυκνά βγαίνω στην Ερμου και στο Μοναστηράκι για να φωτογραφήσω. Μιλάμε για το κέντρο της Ελλάδας. Πιο κέντρο δεν γίνεται Κάθε καρυδιάς, καρύδι… Όλα τα’χει ο μπαξές. Όλα όμως…

Τίποτα δεν με εντυπωσίασε.

Εκτός από ένα:

Τον απίστευτο τσαμπουκά των πιτσιρικάδων μετά τα 13-14.

Κατεβάζω (δεν είναι ώρα για μαλακίες) την μηχανή και τους παρακολουθώ.

Δεν πειράζουν τις γυναίκες. Τις τρομοκρατούν.

Τα κορίτσια ρέβονται και συνέχεια πιάνουν τα αρχίδια των συνομήλικων φίλων τους.

Τις προάλλες σηκώθηκε ένα πιτσιρικας –ζητημα είναι αν ήταν 15 χρονών- και πλησίασε δυο κοπελιές γύρω στα 20-22 που καπνίζανε το τσιγαράκι τους στο πεζούλι της Καπνικαρέας.

Όταν είναι πολύς κόσμος δεν το προσέχεις…

Εγω όμως ήξερα τι έψαχνα.

Ο πιτσιρικάς της πλησίασε και κάθισε με το έτσι θέλω ανάμεσα τους…

Το θέαμα ήταν τραγικό.

Δεν είχε ούτε ίχνος παιδικότητας.

Ημουν σίγουρος ότι αυτό το παιδί είχε κάτι (πολύ) από έναν 30άρη περπατημένο αληταρά.

Δεν μ΄ αρέσει να κρίνω τις νεότερες γενιές, γιατί ό,τι και να πω είναι λάθος, αφού στηρίζεται στο (δικό μου) παρελθόν, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει πια.

Τα παιδιά συμπεριφέρονται έτσι γιατί κάποιος τα εκπαίδευσε να συμπεριφέρονται έτσι. Είτε αυτό είναι το χάδι μιας τρυφερής μάνας είτε το δωμάτιο ενός ορφανοτροφείου. Δεν λέω ότι οι περιπτώσεις είναι ίδιες. Κάθε άλλο… λέω απλώς, ότι κανένα παιδί, δεν έμαθε από μόνο του.

Γιατί όλο και συχνότερα –ανα τον κόσμο- όλο και κάποιος έφηβος αρπάζει πέντε όπλα, χειροβομβίδες και καθαρίζει σε ένα σχολείο όποιον βρεί μπροστά του;

Τι έπαθαν τα παιδιά και τρελλάθηκαν όλα μαζί;

Αυτά φταίνε ή εμείς;

Η εμπιστοσύνη που είναι θείο δώρο, δεν χτίζεται από την μια μέρα στην άλλη, ούτε καν από την μια γενιά στην άλλη. Kαι στην προκειμένη περίπτωση πολλές γενιές πριν, έγραψαν την εμπιστοσύνη στα παπάρια τους…

Την τελευταία γενιά λοιπόν δεν φτάνει που την γράψαμε, την φουσκώσαμε με ωμή βία, ωμά ψέμματα, ωμή εκμετάλλευση.

(Προσωπικά δεν έχω τύψεις, αλλα ως δημοσιογράφος δέχομαι να πάρω το μερίδιο ευθύνης που μου αντιστοιχεί.)

Πολύ ωμό δεν έφαγαν αυτά τα παιδιά;

Και δεν το΄φαγαν μόνα τους… τους το μπουκώσαμε με το ζόρι… και τώρα σαν έκπληκτες σιγανοπαρθένες κάνουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε τι φταίει.

Ωμό τους δώσαμε…Ωμά έγιναν…

Ξέρετε πού άλλού τρόμαξα πολύ;

Εδώ στο internet.

Όχι, από τους ανθρώπους που με κατηγορούν για τη σχέση μου την Δημόσια Τηλεόραση. Μπορεί να με θυμώνουν ή να με προσβάλουν, αλλά δεν με τρομάζουν.

Δεν με τρομάζει τίποτα, που να’χει λογική βάση.

Και οι κατηγορίες που δέχομαι –μπορεί να μην συμφωνώ- αλλά λογική βαση αντικειμενικά έχουν.

Με τρομάζουν αυτοί που δεν φαίνονται.

Δεν εννοώ τα nicknames…

Εννοώ αυτούς που στο «παίζουν» καλοί. Βασανισμένοι. Φίλοι. Σε κολακεύουν… που είναι φιλάνθρωποι, φιλεύσπλαχνοι και μεγαλόκαρδοι… ευγενείς και διακριτικοί. Μην ξεχάσετε παρακαλώ το στο «παίζουν». Μην τα ισοπεδώσουμε όλα.

Και πάλι μιλάμε για τους ανθρώπους around my age.

Eχω δώσει μάχες και μάχες με συναδέλφους μου να μην αντιμετωπίζουν το internet σαν ένα επικίνδυνο μέσον. Εχω παίξει ξύλο από εκπομπή στον αέρα μέχρι ανταλλαγή κειμένων…

Και ξαφνικά μετά από μερικά χρόνια πλήρους ενασχόλησης σ’ αυτό το μέσον, με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΛΥΠΗ σας λέω, ότι πλέον κρατώ μικρά καλάθια.

Εχω φάει την ίντριγκα της ζωής μου στο επάγγελμά μου.

Εχω δει μαχαιριές στην πλάτη, που δεν φαντάζεται άνθρωπος.

Εχω δει ψεύτες να μιλάνε στα πλήθη και να τους πιστεύουν.

Εχω δει φελλούς να κάνουν καριέρα….

Εχω δει Ψωνάρες.

Ε, όλα αυτά τείνουν να μοιάσουν με παραμυθάκι σε σχέση με αυτά που έχω δει εδώ και έναν χρόνο στα blogs. Δεν εννοώ τους καβγάδες ή τις επιθέσεις μεταξύ των bloggers… αυτό στο κάτω –κάτω είναι και ελαφρώς φουτουριστικό.

Εννοώ όλα αυτά που είδα (και βλέπω) καθημερινά στην κρυφή πλευρά της κοινωνίας της των blogs.

Ιστορίες τρέλλας, που ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας αστυνομικο-ερωτικο-διαστροφικών μυθιστορημάτων, θα τολμούσε να τα βάλει στις σελίδες του βιβλίου του.

Ανθρωποι με χίλια πρόσωπα… ναυάγια… αλλοτριωμένοι… χαμένοι… απελπισμένοι…

Πλέγματα, συμπλέγματα, άφθονη δυστυχία, ψυχασθένεια, εκμετάλλευση και όλα αυτά κρυμμένα πίσω από όμορφες προτάσεις, γλυκά κομμεντς… και προσωπικό ενδιαφέρον.

Δεν έχω ματα-συναντήσει τέτοια ίντριγκα.

Tέτοια απύθμένη αρώστια είναι απίστευτη.

Μιλάω πάντα για τους ανθρώπους πάνω-κάτω της γενιά μου.

Ολοι αυτοί έχουν το ίδιο ακριβώς όπλο που έχουν και οι υπόλοιποι που δεν είναι καθόλου έτσι…

Ποιο όπλο:

Το link τους…

Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά αυτό θα αλλάξει τελικά την κοινωνία δραματικά.

Αναρωτιέμαι ποιας γενιάς είναι οι γονείς των παιδιών που σφάκτηκαν προχθές ;

Εσείς ποιας λέτε;

Δεν έχω προσωπικό πρόβλημα με κανέναν .

Ούτε θέλω να κατηγορήσω κανέναν ευθέως.

Τι με νιάζει εμένανε; Στα παπάρια μου.

Δεν κουβαλάω κανέναν πίσω μου.

Ούτε κανείς περιμένει από μένα.

Πάντως…

Θεέ μου, σ’ευχαριστώ που μ’εκανες καχύποπτο.

Μπορεί να άργησες λίγο, αλλά το απολαμβανω κάργα.

Thnx God.

code1

I am sad

Δεν ξέρω αν το’χετε σκεφτεί… αλλά το να μπαίνουν σπίτι σου και να σε βρίζουν με τα χειρότερα λόγια, να σου πετάνε λάσπη, να σε χλευάζουν και να σε προσβάλλουν… είναι (πιστέψτε με) εξαιρετικά στεναχωρο.

Όταν είμαι στεναχωρεμένος ακούω μουσική.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Γι’ αυτό κι εκνευρίζομαι όταν με ρωτάνε «τι μουσική ακούω»… Η απάντηση μου είναι «πότε;».

Ετσι χθες το Σάββατο το μεσημέρι βγήκα για βόλτα.
Πήγα στην Καπνικαρέα.
Εκεί κάθε μέρα παίζει μια ορχήστρα από Βούλγαρους λαϊκούς μουσικούς. (Πρώτη φορά έχω ακούσει σε τέτοια (υπέροχη) απόδοση τα «Τα παιδιά του Πειραιά!»
Εχουν ένα κλαρίνο…. Πωπωπωπω ένα κλαρίνο (όταν έχει κέφια)…

Πήγα και κάθισα δίπλα τους….
Ποιος «ανώνυμος» και αρχίδια μάντολες.
Χαθηκα στα Βαλκάνια…
Ο ήλιος ήταν υπέροχος… και ο κόσμος τιτίβιζε…
Τους απόλαυσα σε 3-4 κομμάτια και μετα τους βιντεοσκόπησα.
Δείτε το βίντεο.
Αμα περάσετε από την Καπνικαρέα και τους πετύχετε σταθείτε να τους ακούσετε….

(Επ’ευκαιρία το video το αφιερώνω στη Ν.Τ. που΄χε τα γενέθλια της και την ευχαριστώ για το δικό της δώρο!)




Δεν κάνω πίσω.
Δεν έχω κάνει πίσω για πράγματα που ήταν καταστροφικά για μένα.
Δεν ξέρετε για τι γαϊδουρι μιλάμε.
Όταν έφτασε το πρώτο «αθώο» comment ήξερα ότι έπρεπε να κάνω την πάπια. Το συμβουλεύω πάντα σε όλους όσους έρχονται να τους συμβουλεύσω, όταν τους την πέφτουν… Αστονε τον μαλάκα θα βαρεθεί….
Ε, έλα που δεν μπορώ να το κάνω.
Mε τρώει το ακροδάκτυλο…

Μου’χει πει μπαμπάς-δικτατορας-σατράπης αγαπημένης μου (εγώ σε νεαρή ηλικία) ότι η Ελληνκή Επανάσταση του 1821 έγινε τον 18ο αιώνα και ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ε, όχι επειδή ήταν ο μπαμπάς τη γκόμενας για την οποία θα πέθαινα, θα έκανα τον μαλάκα.
Μπορούσα να κάνω την πάπια…
Δεν την έκανα όμως… και του είπα ότι αν η Επανάσταση έγινε τον 18ο αιώνα, εμείς ζούμε στον 19ο (ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980)
Με μίσησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
(Το ίδιο κι εγώ).

Σιγά λοιπόν μην κωλώσω στον κάθε ανώνυμο που ανα 2μηνο του την δίνει και μου την πέφτει.
Ναι, στεναχωριέμαι.
Στεναχωριέμαι που έχω εξηγήσει (χωρίς να το έχω υποχρέωση) με λεπτομέρειες σε ότι με έχουν ρωτήσει… και αυτοί συνεχίζουν να βαράνε κάτω από τη ζώνη…
Τελευταία διάβασα κάτι που’χε μέσα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ…εκλογές… παραιτήσεις κ.λ.π.
Εβαλα τα γέλια…
Το θέατρο του παραλόγου.


Cute…

Να πα’ να γαμηθεί όμως…
Δεν θα στεναχωριέμαι εγώ για να καβλώνει αυτός, αυτή ή αυτοί…
Μα γιατί δεν τους ψάχνεις… Εχεις εσύ τις άκρες σου… μου λένε μερικοί…
Τι λέτε ρε;
Την τελευταία φορά που παρακολούθησα άνθρωπο, ήταν μια γκόμενα… πριν πολλά χρόνια… είναι τραγική φθορά…γι’ αυτόν βασικά που ψάχνει…. Ορκίστηκα ότι δεν θα το ξανακάνω και είμαι ιδιαιτερα ευτυχής που δεν το’χω ξανακάνει.
Και αντε και τους βρήκα.
Τι θα τους κάνω;
Θα τους δείρω;
Θα τους κάνω μήνυση;
Θα τους κάνω ρόμπα;
Σιγά…τα αβγά.

Εγραψα παλιότερα ότι ήρθα εδώ στο internet όχι για να κάνω Επανάσταση, αλλά για να απολαύσω την Επανάσταση. Δεν υπάρχει περίπτωση κανείς πούστης επί γης…να με εμποδίσει να την απολαύσω….
Οπότε….

Μου επεναλάμβάνει συχνά φίλη μου η Ψιλικατζού, ότι μου’χε πρωτο-συμβουλέψει να μην κάνω post με το ονομά μου. Λέει αλήθεια… έτσι είναι…
Όμως, πώς θα εφάρμοζα εγώ τις ιδέες μου;
Αυτά που΄χω στόχο.
Πώς θα πήγαινα από τα γράμματα στην εικόνα;
Με κουκούλα;


Πολλοί έχουν blogs (ή comments) επειδή θέλουν να γαμήσουν, άλλοι γιατί θέλουν να ουρλιάξουν, άλλοι το χρησιμοποιούν για όχημα, άλλοι θέλουν να βιάσουν… ο καθένας για όποιο λόγο γουστάρει… καλά κάνουν…. Όμως για μένα τα blogs (κι όχι μόνο) είναι ένα προσωπικό στοίχημα επικονωνιακού περιεχομένου….
Σιγά μην το χάσω από τον κάθε καβλωμένο… που λιγώνεται στα γέλια σε κάθε φράση που κάνει send.

Δεν έχω κανένα λόγο να κάνω τον ψυχολόγο. Αστε που δεν έχω σπουδαία γνωμη γι’ αυτούς. Ούτε τον αστυνομικό θα κάνω… Αποκλείεται να παίξω τον φυγάδα…. Και πολύ περισσότερο να κάνω ότι βρέχει, όταν με φτύνουν.
Βάζουμε ένα moderation στα comments και ξεμπερδεύουμε…
Αμα δεν γουστάρω θα τα σβήνω και όποιος έχει αντίρρηση, να πάει στο κυτίον παραπόνων.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ2

ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Mια γυναίκα, μου έστειλε ξαφνικά αυτό το e-mail.
Mια κραυγή.
Δεν υπάρχουν σιωπηλές κραυγές.
Και αν πάλι πιστεύετε, ότι υπάρχουν, κάνετε λάθος.
Διαβάστε αυτη την κραυγή με προσοχή.
Ακούστε την.
Ευχομαι με όλη μου την καρδιά για όλες σας να είναι απλώς ένας γραπτός εφιάλτης.



"Λες οτι είσαι καλά.
Ξυπνάς το πρωί και αναπνέεις.
Ωραία.
Πηγαίνεις στη δουλειά σου.
Ωραία.
Τρως, πίνεις, βγαίνεις με τους φίλους σου, διασκεδάζεις, χορεύεις. Ωραία.
Ζείς.
Το μόνο που θέλεις είναι να περνάει η ζωή ήρεμα. Να μην ενοχλείς και να μη σ'ενοχλεί κανείς. Θες να κοιτάς τον ήλιο και να μην πονάνε τα μάτια σου. Σου φαίνονται απλοικά αυτά;

ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Αυτή είναι η λέξη κλειδί.
Όλα αυτά που συνθέτουν την καθημερινότητα μας, μικρά ή μεγάλα, τα θεωρούμε ΔΕΔΟΜΕΝΑ.
Δεν τους δίνουμε την παραμικρή σημασία.
Είναι εκεί όμως.
Γύρω μας. Μέσα μας.
ΔΕΔΟΜΕΝΑ.
Ένα πρωί η ζωή ξυπνάει μαζί σου.
Λάθος.
Εκείνο το πρωί την πήρε ο ύπνος.
Πάλι λάθος.
Για κάποιους λόγους, που μόνο εκείνη ξέρει, της γυρνάει το μάτι ανάποδα. Είμαι σίγουρη ότι τους ξέρει τους γαμημένους τους λόγους. Εμένα όμως γιατί δεν μ' ενημέρωσε;
Η ζωή κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι. Θέλει να ξέρουμε ότι έχει το πάνω χέρι. Ότι εκείνη αποφασίζει αν θα γελάσουμε ή θα κλάψουμε. Είναι το μεγάλο αφεντικό. Κι έρχεται η στιγμή που θέλει να μας το αποδείξει.
Με ποιόν τρόπο;
Με διάφορους.
Οχι τίποτα άλλο, για να μη νομίζουμε ότι την ορίζουμε.
Τι έλεγα πριν;
ΔΕΔΟΜΕΝΑ;
Αρχίδια.

Κεφάλαιο δεύτερο.
Ένα βράδυ,πριν απο μερικά χρόνια ήμουν έξω με το φίλο μου.Δε γνωριζόμασταν καιρό. Φαινόταν μια χαρά παιδί. Θα μου πεις τι ήθελα κι εγώ;
Να γράφει στο κούτελο ''θα σου γαμήσω τη ζωή καριόλα'';
Όλα καλά λοιπόν.
Εκεί που πίναμε το ποτάκι μας,έρχεται ένας φίλος του. Συστηνόμαστε.
''Η φίλη μου η ....... , ο φίλος μου ο....... ''.
Φαινόταν μια χαρά παιδί.
Θα μου πεις τι ήθελα κι εγώ;
Να γράφει στο κούτελο''θα σου γαμήσω τη ζωή καριόλα'';
Όλα καλά λοιπόν. Περνούσαμε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή ο φίλος μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε σπίτι του.
Κι εγώ μέσα στη μαλακία που μ'έδερνε, συμφώνησα.
Γαμώ την ώρα και τη στιγμή που συμφώνησα.

Κεφάλαιο τρίτο.
Είμαστε σπίτι του. Στο σαλόνι του. Οι δύο τους συνεχίζουν και πίνουν. Μιλάμε, γελάμε, ακούμε μουσική. Με πλησιάζει ο φίλος μου. Με φιλάει. Και βέβαια αντέδρασα. Αισθάνθηκα άβολα. Αφού ήταν ο άλλος μπροστά. Και πάλι δεν πήγε πουθενά το μυαλό μου. Έτσι όπως έκανα πίσω, με κράτησε δυνατά απο το χέρι. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αλλοιωθεί. Κάνω να φύγω ,αλλά κρατάει το χέρι μου τόσο δυνατά ,που νομίζω ότι θα το ξεριζώσει.
Με κοιτάει μέσα στα μάτια και μου λέει ''ξερω τι θες''.
Ήξερε;
Τίποτα δεν ήξερε.
Με είχε κυριεύσει τρομος. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να φανταστώ τι θ'ακολουθουσε.
Δε ξερω αν πρέπει να σου πω λεπτομέρειες.
Δε ξέρω αν μπορώ.
Υπάρχουν εικόνες, φωνές, ουρλιαχτά, μυρωδιές, λόγια που δεν έχουν βγει απο μέσα μου ποτέ.
Δεν αντέχω ούτε γραμμένα να τα δω.
Κατάλαβες τι έγινε .
Με βίασαν.
Αυτή τη λέξη δε μπορώ να την προφέρω.
Σαν ζώα.
Ενα πράγμα μπορώ να σου πω.
Τον πρώτο τον δυσκόλεψα. Ανακάλυψα ότι είχα τετοια δύναμη μέσα μου, που ούτε καν φανταζόμουν. Αντιστάθηκα. Δεν ήταν όμως αρκετό. Με χτύπησαν. Ήταν δύο βλέπεις. Αν ήταν μόνο ένας, σου ορκίζομαι ό,τι θα τον είχα σκοτώσει. Για τον δεύτερο τα πράγματα ήταν ευκολότερα. Είχα παραλύσει. Ηταν σα να είχα βγει απο το σώμα μου και παρακολουθούσα.
Όπως στις ταινίες. Δεν υπήρχαν τρείς άνθρωποι σ'αυτο το δωμάτιο. Ήταν δύο κτήνη και μια γυναίκα.
Γυναίκα;
Οχι. Ένα σώμα νεκρό που δεν είχε φύλο.
Δε θα σου πω άλλα για κείνο το βράδυ.

Κεφάλαιο τέταρτο.
Απο το επόμενο πρωί τίποτα δεν ήταν ίδιο.
ΔΕΔΟΜΕΝΑ.
Τι είναι αυτό;
Οταν ξυπνάς,δε μπορείς ν' ανοίξεις τα μάτια σου ν' αντικρίσεις τον ήλιο.
Οχι γιατί δε θες,αλλά γιατί δεν αντέχεις.
Δεν είχα διάθεση για τίποτα. To φαγητό είχε άλλη γεύση πια. Χρώματα δεν υπήρχαν. Ήταν στιγμές που ανέπνεα με το ζόρι. Έκανα κίνηση κι έπεφτα σε συρματόπλεγμα. Κι αυτά δεν ήταν τίποτα.
Είναι τρομερό να νιώθεις τόση βία. Να νιώθεις ανήμπορος να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Μου αφαίρεσαν το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα να διαθέσω το κορμί μου σε όποιον και όποτε θέλω εγώ.
Κάτι που θεωρούσα ΔΕΔΟΜΕΝΟ.
Αυτοί το πήραν με τη βία. Με τη χειρότερη μορφή βίας.
Ξέρεις πως είναι να νιώθεις αηδία για το σώμα σου;
Αηδία και μίσος.
Μίσησα τον εαυτό μου γιατί ήμουν γυναίκα. Δε μπορούσα να βγάλω τη βρωμιά από πάνω μου με τίποτα. Το νερό δεν ήταν αρκετό, ούτε το σαπούνι.
Ήθελα με κάποιο τρόπο να βγάλω το δέρμα μου.
Να το γδάρω.
Με έκαιγε.
Όπως έκαναν οι ινδιάνοι. Αντι γι'αυτό όμως έκανα κάτι άλλο. Έκοβα το χέρι μου με γυαλί.
Τιμωρούσα τον εαυτό μου έτσι,που ήμουν τόσο αφελής. Οταν έβλεπα αίμα στο χέρι μου ένιωθα τρομερή ικανοποίηση. Για λίγο ηρεμούσα. Ξεχνούσα τον πόνο της ψυχής. Για τόσο λίγο όμως. Στο μυαλό μου τριγύριζε συνέχεια ένα γαμημένο ερώτημα:
Γιατί σ' εμένα;
Δε μπορούσα να βρω το λόγο.
Κι όσο δεν τον έβρισκα,τόσο η οργή, η αηδία και η τρέλλα θεριευαν μέσα μου.
Δεν ήθελα να το μάθει κανείς.
Ντρεπόμουνα τόσο πολύ. Δεν ήθελα να με αγγίξει άντρας ξανά. Το σκεφτόμουνα και μου ερχόταν εμετός. Μέσα σε όλο αυτό ένιωθα τρομερά μπερδεμένη.. Επρεπε οπωσδήποτε να δω πως θ'αντιδρούσα ξανά στο αγγιγμα. Ήξερα πως μια γυναίκα δε θα μπορούσε να με πονέσει έτσι. Βρέθηκα μια φορά με μια κοπέλα. Επρεπε να δοκιμάσω.
Δεν ένιωσα τίποτα. Το μόνο που χρειαζόμουνα ήταν χρόνος.

Έχουν περάσει λίγα χρόνια απο τότε.
Είναι μερες πια, που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Όσο περνάει ο καιρός,οι μέρες αυτές,οι ροζ, κίτρινες, λευκές,πληθαίνουν. Οι άλλες είναι μαύρες. Μαύρες είναι τελευταία. Είδα κατι στην τηλεοραση και το έζησα πάλι απο την αρχή. Πνιγομαι.
Μονο σε σένα μίλησα.
Ξερω πως μέχρι να πεθάνω θα το κουβαλάω.
Ελπίζω ο πόνος όμως που θα με συνοδεύει,να γίνει υποφερτός. Σήκωσα αυτό το βαρύ φορτίο μόνη μου μέχρι τώρα.
Ηρθε η ώρα να το μοιραστώ.
Κουράστηκα. "

Βόλτα1 στην ΑΘΗΝΑ!

followUp

Αντί να απαντήσω στα comments του προηγούμενου γράφω αυτά:
….όπως είδατε κινδυνέψαμε να μην διαβάσουμε ποτέ αυτή την ιστορία με το «Βέλος» γιατί ο Κωστής Γκορτζής (Ημίαιμος) είναι σεμνός.
Αν κατάλαβα καλά, την ιστορία δεν την είχε πει ούτε στα παιδιά του…
Να τον χειροκροτήσω ή να τον μουτζώσω;
Δεν έχω ιδέα.
Τις προάλλες είδα τον Pan στον δρόμο και μου΄λεγε για τον Ημίαιμο. Ενας 30άρης Κύπριος που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, με ολοκάθαρη σκέψη και τετράγωνη λογική, μου’λεγε για το Βέλος. Δεν έχει υποχρέωση αυτό το παλλικάρι να μάθει, γαμώ την υπερ-πληροφόρηση της εποχής μας;
Από πού θα την μάθει;
Το γεγονός ότι περνούσε ο καιρός και ο Ημίαιμος (αν προσέξετε, δεν λέει καν το όνομά του… κι εγώ το χρησιμοποίησα τώρα γιατί ποστάρισε τα έγγραφα του πολιτικού ασύλου…. ) το’κανε γαργάρα το θέμα… με ανησύχησε…

Γι’ αυτό λέω ότι μερικές φορές η ανωνυμία είναι μαλακία.
Γι’ αυτό φτιάχνω βίντεο… για να δώσω στην επικοινωνία μας, μια άλλη διάσταση…. Ε, και στο φινάλε… τι έκανα;
Την πυρίτιδα ανακάλυψα.
Αυτό είναι απάντηση για τον φίλο μου τον Πασκάλ … Φυσικά να το κάνουμε… φυσικότατα…. Το blog με ιστορίες μιλητές…
Μέσα για μέσα που λένε…(εχω ήδη και ονομασία στην υπέροχη ιδέα σου!)

Το κόλπο ταλαντότατε φίλε μου, δεν είναι (πιά) στο γράψιμο. (Οποιος δεν με πιστεύει ας κάνει μια βόλτα από το MySpace)
Εγραφα πριν ακόμα καταλάβεις τί είναι μολύβι.
Θυμήσου μόνο ότι τίποτα στον κόσμο δε υπάρχει που να μπορεί (πλέον) να με καθυστερήσει… ενώ εσένα σε καθυστερεί κάτι σημαντικό: Το μέλλον που’ρχεται…
Σε λατρεύω όταν σε διαβάζω… αλλά σε πρωτο-συμπάθησα σε μια μάζωξη, όταν μίλησες.
.

Όταν κάποιος που έχει μεράκι συνειδητοποιήσει τις οπτικές γωνίες της web camera του, θα ζουρλάθεί….
Γι’ αυτό χαίρομαι που το «Βέλος» κουβεντιάζεται για πρώτη φορά από τα blogs. Xαίρομαι που απάντησα με εικόνα σε μια ιστορία που έγινε 30+ χρόνια πριν…. Σε έναν άνθρωπο που είναι σήμερα και εκείνος + 30 χρόνια.

Μου λέτε πολλοί, πόσο χαρήκατε που έγραψα για τον Ημίαιμο.
Όπως εσύ αγαπητέ μου blogger π.χ. οδοντίατρε, παραμένεις πάντα οδοντίατρος, έτσι κι εγώ παραμένω πάντα δημοσιογράφος.
Σε όλη μου την καριέρα όταν διάβαζα ένα βιβλίο έγραφα γι’ αυτό, όταν εύρισκα τρομερό σουβλάκι, έγραφα γι’ αυτό, όταν άκουγα ταλαντούχο τραγουδιστή έγραφα γι’ αυτόν…
Βασικά με πλήρωσαν πολύ για να γράφω την γνώμη μου για την δουλειά των άλλων. Και πιστέψτε με…δεν είπα μόνο καλά πράγματα.
Όμως όλα όσα είπα πάρα πάνω χρειάζονται οπωσδήποτε, ρεπορτάζ.
Ε, και στα blogs –από κεκτημένη ταχύτητα- ρεπορτάζ κάνω….
Ετσι μου προέκυψε ο Ημίαιμος…
Δεν θα με αγαπούσε περισσότερο, ακόμα κι αν έκανα απλώς ένα comment στο blog του.
Όμως έμαθα στην ζωή όταν βρίσκω κάτι που να μ’αρέσει να το διαλαλώ. Να το φωτίζω. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είναι Λούνα Παρκ.

Αυτές τις μέρες μάζεψα ΧΡΩΜΑΤΑ


Η αλήθεια, δεν είναι θέμα γενναιοδωρίας.
Αλήθεια.
Μάλλον συγκινούμαι και δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μετρήσω τα υπέρ και τα κατά.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον χορό.
Αγαπώ όμως πολύ το μπαλέτο… τον χορό γενικά… να τον βλέπω.
Μια φορά με φώναξε η ανηψιά μου, η Δάφνη να πάω σε μια σχολική παράσταση που δίνανε. Πήγα… αν και τα βαριέμαι πολύ αυτά…. Τα παιδιά χορεύανε στην σκηνή…. Εξαιρετικά κακά… εξαιρετικά άτεχνα… εξαιρετικά τίποτα… εκτός από μια κοπελίτσα… που χόρευε σαν νεράϊδα….
-Γιατί κλαίς; με ρώτησε από δίπλα η γυναίκα μου….
-Εγώ; Δεν κλαίω….
Και όμως δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου….

Πώς να αντισταθώ να μην σας γράψω για το φιλαράκι μου την Σοφία Τζαμάϊκα… που μπαίνω χθες στο blog της και παθαίνω με αυτά που γράφει στο τελευταίο της ποστ (λασπόγουβα)… πού διάολο τα ξέρει όλα αυτά… και μάλιστα τα γράφει… ένα κορίτσι 21 ετών;
Εγώ είμαι γενναιόδωρος Παράφωνέ μου, η εκείνη ταλέντο;

Συγχωρέστε με, αλλά έφαγα τα νιάτα μου δίπλα σε αταλάντους ανθρώπους-αυτοκράτορες, που βγάζουνε τον ίκτερο μόλις συναντήσουν ταλαντούχο άνθρωπο… αντί να τον ξεζουμίσουν…τον αδρανοποιούν… του κόβουνε τα γόνατα…
Δεν γουστάρω πια.
Δεν εκτιμώ πάντα σωστά… αλλά αφού το εκτιμώ το λέω.

Εχω αφήσει ανθρώπους άγρυπνους με ειρωνικο-πικρά που’χω γράψει γι’ αυτούς. Δεν κέρδισα τίποτα. Ούτε ένας ποτέ δεν πήρε το θετικό της κριτικής. Αντιθέτως έγινα ορκισμένος εχθρός τους. Γι’ αυτό και τώρα που έχουν την ευκαιρία να βαράνε εμένα, δεν εκνευρίζομαι. Fair Play…λέγεται το παιγνίδι.
Δεν έβγαλα όμως τίποτα… ούτε άλλαξε ποτέ κάτι προς το καλύτερο. Ετσι αγάπησα τους ανθρώπους αντί να τους βαράω. Και επειδή δεν θέλω να αγαπάω τους ίδιους (αφού είναι σίγουρο ότι θα τους μισήσω στο φινάλε) αγαπώ τις ικανότητές τους….


Ζούμε (και χαιρόμαστε σαν παιδιά) στον κόσμο του link.
Πές μου τα link σου, να σου πω ποιος είσαι….
Είναι δυνατόν να μη κάνω παραπομπή σε κάτι που μου τράβηξε την περιέργεια;
Αλλωστε τι είμαστε όλοι κι όλες μας εδώ;
ΕΝΑ LINK ΕΙΜΑΣΤΕ!

Αγαπητέ Ημίαιμε

H σχέση μου με το Πολεμικό Ναυτικό είναι τρυφερή.
Ενας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ, ο Ναύαρχος Οδυσσέας Καπέτος… Αρχηγός ΓΕΝ… που παραιτήθηκε όταν του ζήτησαν (δεν έχει σημασία ποιοι) να αποστρατεύσει για κομματικούς λόγους αξιωματικούς… με έκανε να αποκτήσω αυτην την τρυφερή σχέση που σας έλεγα.
Δεν ζει πια … πέθανε πριν από μερικά χρόνια… και λυπάμαι πολύ γι’αυτό… ήταν πάντα για μένα ο δεύτερος πατέρας μου….
Ο Ναύαρχος λοιπόν μου είχε διηγηθει πολλές φορές την ιστορία του Κινήματος του Ναυτικού…
Αυτές τις μέρες διαβάζω τον φίλο μου τον Ημίαιμο, που ήταν on board στο «Βέλος».
Ημουν κι εγω on board μαζί του στην «Ναυκρατούσα» το 1978.



Νομίζω ότι εκείνος ήταν νέος υποπλοίορχος… Λίγα μόλις χρόνια μετά την σελίδα της ιστορίας που έγραψε το «Βέλος»…
Η αλήθεια είναι ότι αυτος ο νεαρός αξιωματικός μας αγαπούσε εμάς τους στρατεύσιμους… Το’χω ξαναγράψει… και μείς τον θαυμάζαμε επειδή ήταν εκεί… στην Ιταλία μαζί με τον Παπά.
Προσωπικά γαλουχημένος από τις εξιοστορήσεις του Ναυαρχου Καπέτου, ήμουν εντυπωσιασμένος.
Ημασταν σχεδόν συνομήλικοι.
Μου φαινόταν πολύ ώριμος…. Και πολύ αγέρωχος… τόσο λεβέντης, όπως ακριβώς γράφει….
Τον αγαπώ πολύ…. χωρίς να ξέρω τίποτα για την ζωή του…. Και χωρίς να έχω πιεί μαζί του έναν καφέ (με πολιτικά)….

Όταν τον βρήκα εδώ στα blogs χάρηκα πολύ.
Κρατούσα την ανάσα μου για το πότε θα μιλήσει για το «Βέλος»….
Εγραφε για το Ναυτικό…. Αλλά για την ταμπακιέρα την έκανε γαργάρα….
Είμαι ένας απ’αυτούς που τον πίεσαν να γράψει…
Και όπως φάνηκε ήταν απόλύτως έτοιμος….

1ον συγκινήθηκα πολύ διαβάζοντας τα post-περιγραφές του. Τους περισσότερους που αναφέρει τους γνωρίζω προσωπικά… έχω φάει μαζί τους… και έχω ακούσει την δική τους βερσιόν…. Ο δικός μου Ναύαρχος ήταν μια τάξη μεγαλύτερος από τον Νίκο Παπά… από τον Πιέρρο Παναγιωταρέα… τον οποίον ξέρω ….χαχαχαχαχαχαχαχαχα…. από αλλού…. Καλέ, όχι από την Αννα Παναγιωταρέα…. τον Καραμήτσο… τον Ντάγκ Χασιώτη…τον Σπύρο Ταπίνη… και άλλους πολλούς… Μέσες άκρες… όλοι αυτοί ήταν μια παρέα… και ανάμεσα τους κι εγώ… που άκουγα…
Από την άλλη έτυχε να ξέρω –από εντελώς διαφορετική μεριά- έναν αξιωματικό του Ναυτικού, σκύλο της Χούντας… έναν απ’ αυτούς τους 5-6 που ήταν ντροπή για το Ναυτικό…
Ακουσα και από εκεί την ιστορία.

Τελικά αυτό που κατάλαβα ήταν ότι το Κίνημα του Ναυτικού από οργάνωση ήταν για τα πανηγύρια… Διαβάστε τον Ημίαιμο και θα δείτε, ότι συννενοήθηκαν δυο… αυτοί το είπαν σε άλλους τρείς… αυτοί οι τρείς σε άλλους πέντε…μόνο αποχαιρετιστήριο πάρτυ δεν κάνανε… φυσικό ήταν να το μάθουν και οι χουνταίοι και να δένουν τον έναν κυβερνήτη μετά τον άλλον καθώς έφταναν στον Παλάσκα για να επιβιβασθούν…. στα πλοία τους νυχτιάτικα….
Η συνωμοσία και η μυστικότητα είναι –ως γνωστόν- το άλάτι και το πιπέρι των οποιωνδήποτε κινημάτων….
Η ιστορία όμως είναι πλανεύτρα γκόμενα και πολύ παιγνιδιάρα…
Ολο αυτό το μπάχαλο έκανε την ιστορία να δείξει από ψηλά το αντιτορπιλικό «Βέλος», που δεν ήταν στο Ναύσταθμο….
Μέχρι εκεί ξέρω…

Όλα τα υπόλοιπα που άκουσα από το ένα αυτί μου μπήκαν και από το άλλο μου βγήκα. Ποτέ στην ζωή μου δεν πίστεψα φήμες… ή το «μου είπε ο τάδε, ότι του είπαν πως….»και όλα όσα λέγανε οι Ναυαρχαίοι από το σημείο αυτό και μετά ήταν προσωπικές τους εκτιμήσεις…
Τρίχες δηλαδή.
Και να! Μετά από τόσα χρόνια έρχεται ένας άνθρωπος, ο Ημίαιμος, που ήταν παρών… που ήταν εκεί… πρωταγωνιστής και συνεχίζει…
Τον διαβάζω με τεράστιο ενδιαφέρον.
Η ιστορία μπορεί να διδάσκεται σε σε τίτλους, αλλά γράφεται από τις λεπτομέρειες….

2ον Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος της γενιάς μου, γράφει την ιστορία –όχι όπως του την είπαν ή την ερεύνησε- αλλά όπως την έζησε (αν θέλετε, την έπλασε από το μετερίζι του) στο… blog του…
Αγαπητέ μου Ημίαιμε,
Αυτή είναι η δεύτερη επανάσταση που κάνεις.
Για σκέψου το λίγο….
Για κλείσε τα μάτια σου και πήγαινε τότε που ρέμβαζες από την γέφυρα της Ναυκρατούσας.
Όχι… μην κάνεις ότι τα κλείνεις…
Κλείστα….. και σκέψου….
….
….
….
….
….
…
Σκέψου είπα… (εσείς οι υπόλοιποι καντε scroll).
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
….
σκέψου αν περνούσε από το μυαλό σου πώς 30 χρόνια μετά, θα μιλούσες γι’ αυτό που είχε τιγκάρει εκείνη την εποχή το μυαλό και τη καρδιά σου, σε ένα μέσον… όπου την ίδια στιγμή…δεκάδες άλλοι άνθρωποι θα προσέγγιζαν την σκέψη-εμπειρία σου, ο καθένας με τον δικό του τρόπο…
Μιλάνε (και δέρνονται) αυτή την εποχή Ναυαρχε για την Παιδεία…
Για την διδασκαλία δηλαδή….
Τι είναι διδασκαλία;
Να μάθεις στον καινούργιο τι έγινε στο παρελθόν.
Από τα μαθηματικά, μέχρι την Ιστορία.
Και συ αυτό κάνεις αυτή την εποχή Ημαίαιμέ μου. Και έχει αξία…όχι μόνο πειδή τα λες… αλλά πού τα λες….
Όπως πολύ σωστά λες το «Βέλος» αναπαύεται στο Φάληρο.
Η e-διήγησή σου, να’σαι σίγουρος ότι έκαναν τις προπέλες του να κάνουν χαρούμενες μια πλήρη περιστροφή.

Σκέψου ακόμα Ναυαρχε, ότι αν αυτς που έζησες είχε συμβεί 25 χρόνια μετά σήμερα θα ήσουν είτε βουλευτής, είτε μέλος της επιτροπής για την Εurovision…
Σκέψου ότι αντιστοίχως εκείνη την εποχή ήσουν στην γέρικη και αργή Ναυκρατούσα, κάνοντας βάρδια στην γέφυρα….Aκόμα και τώρα με το τσιγκέλι στο βγάλαμε.
Ένα μικρό αλλά σημαντικότατο πετραδάκι στην προσωπική μου ελευθερία, το’χεις βάλει εσύ και οι άλλοι 31 σύντροφοί σου, Ημίαιμε… και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό….
Όμως αν αυτό είναι κλισέ, το σημερινό πετραδάκι σου είναι εξίσου σημαντικό.


ΥΓ. Μην τολμήσεις να παραδόσεις την σημαία στο «Βέλος», χωρίς να με πάρεις μαζί σου… Την γλύτωσες (;) με το ελικόπτερο… αυτή την φορά όμως αποκλείεται… το οφείλω στον Ναύαρχο μου, ξέρεις…

YΓ1. Να τιμάς πάντα αυτούς που σε έμαθαν αγγλικά!

Ακινησία! δηλαδή: respect

Μάθημα γυμναστικής!

Τί ιδέα!!!

Η ψιλικατζού

Μετριοπάθεια...

Σε προκαλώ, μέτριε.
Σε προκαλώ, μέτρια.
Διάλεξε γήπεδο.
Διάλεξε όπλο.
Διέλεξε Τέχνη!
Διαλεξε θεατές.
’Ηδη έχεις διαλέξει τη σκιά μου.

Μια φίλη μου που γράφει θεία, ένας μέτριος θέλει να της δείξει, πώς γράφουνε….διάλογο.

Μια φίλη μου που είναι η καλύτερη ερμηνεύτρια που άκουσα ποτέ, δεν τραγούδησε ποτέ, γιατί οί μέτριοι γκάριζαν δίπλα της σβήνοντας τη φωνή της.

Ξέρω εκατοντάδες παιδιά με ταλέντο να ξεχειλίζει από την κωλότσεπη και οι μέτριοι να τους ράβουνε τις τσέπες.

Σε προκαλώ, μέτριε.
Σε προκαλώ, μέτρια.
Διάλεξε αλώνι.
Διάλεξε όπλο.
Διέλεξε Τέχνη!
Διαλεξε θεατές.
’Ηδη έχεις διαλέξει τη σκιά μου.

...και επειδή το ταλέντο είναι θείο... είναι άνεμος... είναι συγκίνηση... είναι κραυγή... είναι ψυχή... η blogo-γκουρού μου είναι χαρούμενη:

Mου λείπεις, μικρή μου!

Το λουλουλούδι μου!

Το ξέρω ότι σας έχω φάει με την Ακρόπολη, αλλά σας διαβεβαιώ αναμεταξύ μας ότι αυτό το πράγμα απέναντί μου, όσο περνάει ο καιρός τόσο με επηρρεάζει.

Κάθε πρωί βγαίνω στο μπαλκόνι και της στέλνω ένα φιλί.

-Καλημέρα αγάπη μου!

-Γειά σου και σένα!

Η ματιά μου έχει όμως ένα άλλο αγαπημένο μέρος (εκτός του βράχου) που πάει και κάθεται…

Όπως βλέπω την Ακρόπολη στα δεξιά της… στην Αδριανού δηλαδή, δεσπόζει ένας ψηλόλιγνος φοίνικας.

Σαν να την φυλάει.

Σαν να την προσέχει.

Σαν να τρέφεται από την σκιά της.

Σαν φιλαράκια.

Αναρωτιόμουνα πάντοτε για την σχέση τους…

Χθες λοιπόν που πήγα να φωτογραφίσω το κτίριο-έκτρωμα-σκουπιδαριό (ρε συ κωλόγρια, Μ13, Τριαντάρα…. γιατί δεν βοηθάτε λιγουλάκι στα μπινελίκια;) … τον πλησίασα.

-Γεια σου φίλε!

-Γειάααααα!

-Σε βλέπω κάθε μέρα!

-Το ξέρω…

-Το’ξερα ό,τι το ξέρεις…

-Χμ..

-Να σου τραβήξω μια φωτογραφία..

-Αμέ…

Πήγα από κάτω του.

Σηκωσα τη μχανή.

Ο Θεός μου’κλεισε το μάτι.

Ο ήλιος δεν είχε κρυφτεί ολόκληρος, ο ουρανός ήταν γαλάζιος σαν το Αιγαίο το απόγευμα και το φεγγάρι φώτιζε δυνατά…

Ο φοίνικας μου σφυριξε:

-Εχω κι άλλη θέα εκτός απ’ αυτην που σκέφτηκες… μην το πεις όμως σε κανέναν…

-Τα λέμε… thnx!

-Τα λέμε… εδώ θα’μαι!

Eίναι ντροπή μας!

Λοιπόν νομίζω ότι το ξεπεράσαμε το όριο στην πλάκα.
Εβλεπα και ξανα-έβλεπα την φωτό της πολυκατοικίας-έκτρωμα-σκουπιδαριό ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη και όλο και θυμωνα περισσοτερο.
Ηρθαν και τα δικά σας comments και πήρα θάρρος.

Μιλάμε για την Παιδεία. Τις μεταρρυθμίσεις. Το άρθρο 16… 32…473… ή δεν ξέρω ποιο άλλο… αν τα πανεπιστήμια είναι κλειστά ή ανοικτά… ή αν η Μαριέτα είναι άνετη ή όχι…
Παιδεία….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαα!
Πώς το’πατε;
Παιδεία;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Αν πάς σε οποιοδήοτε μέρος του πλανήτη και πεις «Ακρόπολις», σε καταλάβαν. Είσαι απολύτως σαφής: Α-Κρο-Πο-Λις… Αν πεις, Ελλάδα, Αθήνα, Μύκονος, Καραμανλής, Παπανδρέου, Σωκράτης (όχι ο Μάλαμας , ο άλλος), ο Θρύλος, Μύκονος, Λούτσα, Αντζελα Δημητρίου… το πιθανότερο είναι (η συντριπτική πλειοψηφία) να σε κοιτάξουν με απορία…

Αν έχουμε κάτι που λάμπει (ΣΥΝΕΧΩΣ) σ’ αυτή τη χώρα είναι αυτός ο γαμημένος βράχος. Τον βομβαρδίσαμε, τον κλείνουμε στις απεργίες, τον κακοφωτίζαμε χρόνια ολόκληρα, τον καταπατήσαμε, τον επιδιορθώνουμε νυχθημερόν επι 10ετίες…και αυτός ο πούστης ο βράχος, μας χαμογελαει ειρωνικά τραβώντας σαν μαγνήτης τα μάτια (φράγκα+θαυμασμό) όλου του κόσμου… ακόμα και εμείς οι ίδιοι όταν μας στριμώγνουνε λέμε: Τι, λε ρε; Εμείς έχουμε την Ακρόπολη! Εσείς τι έχετε; Τον Lengo-Πύργο του ΑΙφελ;

Είναι η κληρονομιά μας.
Με τη σημασία της λέξης.
Πέθαναν αυτοί που το έφτιαξαν και το άφησαν σε μας για κερδίζουμε από υπερηφάνεια μέχρι euro.
Προσέξτε όμως!
Το άφησαν σε όλους μας… κι όχι μόνο σ’ αυτούς που έχουν οικόπεδα, μαγαζάκια ή συμφέροντα στα τριγύρω μας…
Σε ΟΛΟΥΣ κι ΟΛΕΣ Μας…
Στην πραγματικότητα το άφησαν σε όλους τους ανθρώπους της γης… αλλά ας μην το γενικεύουμε το πράγμα… γιατί μπορεί κανένας ξένος να μας τραβήξει (αμήν και πότε) καμμιά μήνυση και να τρέχουμε…
Όταν λέμε Ενωμένη Ευρώπη…. Να ξέρουμε τι εννοούμε, έτσι;
Δεν είναι μόνο τα πακέτα…

Τρελλαμένος (+ διαβάζοντας το comment της συναδέλφου Nανάς Τσούμα ) ξαναπήγα μόλις είχε πέσει ο ήλιος (τότε που τα χρώματα είναι υπέροχα) και το φωτογράφισα το κτίριο έκτρωμα με τα σκουπίδια στο μπαλκόνι.
Με έκπληξη είδα φώτα… άρα κατοικείται…
Εβαλα το αβαφτο κτίριο στην πλάτη και φωτογράφισα την θέα.
Δηλαδή αυτό που βλέπει κανείς από το μπαλκόνι με τα σκουπίδια.

Δεν είμαστε όλοι στην Αθήνα…
Δεν είμαστε όλοι στην Ελλάδα…

Απολαύστε λοιπόν τί θα βλέπατε… αν αντί για τα σκουπίδια καθόσασταν εσείς στο μπαλκόνι…

Σκεφθείτε τι θα μπορούσε κανείς να κάνει σ’ αυτό το κτίριο… Αιθουσα Τέχνης, Γκάλερι, Μουσείο, Music Hall….ή στο φινάλε να το γκρεμίσουν… ανατινάξουν …ισοπεδώσουν
Ανατριχιάζω στην ιδέα ότι το κτίριο μπορεί να ανήκει σε καμμιά Εκκλησία, ΙΚΑ, Βουλή κ.λ.π.

Δεν φταίει ο Δήμαρχος.
Δεν φταίει το κράτος.
Δεν φταίει βασικά κανείς.
Προφανώς φταίει το άρθρο… ποιο είπαμε ότι είναι;
16;
Μάλιστα!

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο όλων; (εκτός της αηδίας των τουριστών)… ότι η γειτονιά της Ακρόπολης είναι τίνγκα , καρα-τίνγκα από παιδιά 16-22 ετών… που λατρεύουν την περιοχή…
Είναι υπέροχο συναίσθημα ανάμεσα σε τόσο νεαρόκοσμο…
Η ματιά λοιπόν αυτής της γενιάς συνηθίζει στο σίχαμα…
Και αμα συνηθίσει τότε ελάτε να μου πείτε για το άρθρο 111.111.116


Έχω όμως και μια απορία που με εξοργίζει.
Όλα αυτά τα παιδιά που βράζει το αίμα τους και γουστάρω που δεν το βάζουν κάτω… αφού κάνουν που κάνουν καταλήψεις (κατά καιρούς…δεν εννοώ ώρα) γιατί γαμώ το κεφάλι μου, δεν κάνουν και μια κατάληψη σ’ αυτό το κτίριο, για λόγους αισθητικής;
Υπόσχομαι ότι θα μπώ μέσα μαζί τους…
Είμαι άλλωστε σίγουρος ότι δεν θα’μαι μόνος που θα το κάνει.