Νικησαμε! Πααααααλι;

Eιμαι 14 ετών.
Ο Μίμης Δομάζος πατάει το Γουέμπλεϊ.
Δίπλα του ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρυθμό του ποδοσφαίρου. Ο Γιόχαν Κρόϊφ.
Βλέπουν όλοι. Ακόμα και εκείνοι (ες) που μέχρι τότε αγνοούσαν ότι η μπάλα είναι στρογγυλή.
Κάθομαι σε αναμένα κάρβουνα.
Ενας πολύ μεγαλύτερος από μένα ξάδελφος μου (φανατικός Ηρακλής), σκύβει και μου λέει:
-Κοιτα καλά, γιατί δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσεις τέτοια στιγμή.
Ο πατέρας μου από δίπλα, πανέτοιμος με τα χαρτιά και τα μολύβια του (έφτιαξε κάτι καταπληκτικά πορτρέτα των ποδοσφαιριστών, που δυστυχώς δεν μπορώ να βρω) επεμβαίνει.
-Μπορεί και να είναι η αρχή για μεγάλα πράγματα! μουρμουρίζει.

Για 16 ολόκληρα χρόνια ανησυχώ ότι ο τελικά ο ξαδελφός μου είχε δίκιο.
Ευτυχώς όχι.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπαίνει πρώτος στο Ειρήνη και Φιλίας για τον τελικό κόντρα στην Σοβιετική Ενωση.
Αυτη την φορά είμαι μόνος μου, στον κήπο μου στο Καλαμάκι.
Μόλις ο Αργύρης Καμπούρης βάζει την δεύτερη βολή, ορμά μέσα ένας τρελλαμένος άγνωστος, μου αρπάζει το remote control, με αγκαλιάζει μου σκάει ένα φιλί και εκτοξεύει το κοντρολάκι μου προς άγνωστη κατεύθυνση.
Δεν το βρηκα ποτέ.

Η Βούλα Πατουλιδου προσαρμόζει τα παπούτσια της στους βατήρες στον τελικό των 100 μέτρων μετ εμποδίων στην Βαρκελώνη. Είμαι βάρδια στον ΑΝΤ1. Βλέπουμε όλοι στο δωμάτιο των σκηνοθετών. Το πρώτο μας χρυσό μετάλλιο. Μόλις η Πατουλίδου κερδίζει, ένας σπουδαίος μοντέρ-δάσκαλος (δεν ζει πια) ο Αρης Κανελόπουλος απογειώνεται από την θέση του και με μια κλωτσιά στέλνει την τηλεόραση στον απέναντι τοίχο.
Με πλησιάζει μια κούκλα, μακιγιέζ, και μέσα στον ενθουσιασμό της μου δίνει ενα φιλί.
Θαύμα!
Πριν προλάβω να συνέλθω με πλησιάζει μια κομμώτρια, που μπροστά της η Βούλα Πατουλίδου είναι Αντζελίνα Τζολί. Μου σκάει και εκείνη ενα φιλί....
Τα’χει αυτα ο αθλητισμός.

Η Πανάθα είναι στο Παρίσι.
Στον τελικό κόντρα στην Μπάρτα.
Ο Βρανκοβιτς κόβει (αντικανονικά) το τελευταιο σουτ των Ισπανών.
Είμαστε πρωταθλητές.
Το ματς το βλέπω σπίτι μόνος. Κανονικά θε έπρεπε να είμαι με τη Μαρκέλα. Μια φίλη μου βαζέλα, που μαζί είχαμε παρακολουθήσει όλη την πορεία της ομάδας.
Δεν το είδε το ματς, γιατί εκείνη την ημέρα είχε βρει γκόμενο και τρώγανε ρομαντικά ψάρι στην Βάρκιζα.
Μετα απο καιρό μου λέει: Μα πως μπορείς και είσαι τόοοοοσο φαλλοκράτης;

Πρόπερσι ο Ζαγοράκης σηκώνει το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία.
Τα μισά ματς τα βλέπω στην Πάρο, όπου αναρρωνω.
Τα άλλα μισά στο σπίτι στην Αθήνα.
Μαζί με την Μαργαρίτα, που ανησυχει που ενθουσιάζομαι τόσο.
-Κοίτα καλά της λέω, γιατί δεν θα προλάβεις να ξαναδείς κάτι παρόμοιο.
Η ζωή επαναλαμβάνεται.
Την συμπληρώνω για να μην εχει κενά (η επανάληψη).
-Εκτός κι αν ειναι η αρχή για μεγάλα πράγματα στο ποδόσφαιρο.
Μένουμε στο Σύνταγμα, στην οδό Περικλεόυς.
Η Ελλάδα πανηγυρίζει.
Βγαίνουμε και μεις.
Μόλις ανοίγουμε την πόρτα ενας βία 12χρονος πλησιάζει την Μαργαρίτα και της λέει, κρατώντας ενα γαλανόλευκο κασκόλ:
-Βαρειά! Βαρειά η πούτσα του τσολιά.
Σκάει στα γέλια:
-Εχεις δίκιο. Δεν νομίζω ότι θα το ξαναζήσω αυτό.

Ρίχνουμε 100αρα στους Αμερικανούς.
Οχι οποιουσδήποτε Αμερικανούς, αλλά τους καλύτερους ΝΒΑ-ers.
O Σοφοκλής (ελληνότατος) καρφώνει μες τα μούτρα τους.
Το μισό μάτς το’χω δει στο καράβι και το άλλο μισό σε μια καφετέρια στην Παροικιά.
Mαζί μας και ενας αμερικανος τουρίστας που τρώει τα νύχια (του ποδιού του).
Δεν είχα ξαναδεί ματς σε καφετέρια.
Εξαιρετική εμπειρία.
Ο Σοφοκλής καρφώνει στα μούτρα των Αμερικάνων.
Η Αγάθη ενθουσιάζεται.
Ο Θάνος –ετών 14, όσο ήμουν εγώ στο Γουέμπλεϊ- που τρέλλαινεται για skate και wake board, σχεδόν αδιαφορεί... τσιγκλάει τον μικρό, τον Φίλιππο ετών 7, και αρχίσουν τις σκανδαλιές ανάμεσα στα τραπέζια.
Στην καφετέρια κανείς δεν «παίζει» και τα παιδιά εξ ενστίκτου το καταλαβαίνουν.

Ρε γαμώτο, μέχρι και η επιτυχία συνηθίζεται....
Τί;
Ξέχασα το Ευρωπαϊκό του μπάσκετ πέρισυ;
Ελα μωρεεεεεεεε, πως κάνετε έτσι;