Προσοχη! Ελαφια!

Ημουν στο Balthazaar.
Πολύ μουράτο club.
Πολύ ακριβό.
Και το φας πόρτα, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Κάθομαι στο βάθος του μπαρ.
Στρατηγική θέση. Δεν βγαίνει και δεν μπαίνει κανένας που να μου ξεφύγει.
Ολα τα πιπίνια-αρπακτικά της Αθήνας (βασικά της μείζονος περιοχής πρωτευούσης –άκου μαλακία όρο που είχαν εφεύρει-) ...
-Πού μένεις;
-Στην μείζονα περιοχή πρωτεούσης.
(όχι μαλακίες.... το’λεγες και γέμιζε το στόμα σου!)
Τρομερά πιπίνια.
Μιλάμε για τρο-με-ρά πιπίνια.
Πέντε-πέντε...οκτώ-οκτώ...
Τί διάολο λένε αναμεταξύ τους;
Αποκλείω τη συζήτηση περί Εθνικού Ακαθαριστου Προϊόντος.
Την κάνω προς τα εκεί συνήθως τα βράδια... γύρω στη μία.... όταν το βατραχοκόριτσο έχει διάθεση για chat. (Mιλάμε για φοβερή chat-πολυλογού... βαράει το ένα enter μετά το άλλο.... Υπέροχη γυναίκα. Μεγάλη καρδιά. Πολύ πυροβολημένο άτομο...)
Τί λέγαμε;
Α, ναι... όταν είμαι στα up μου... ντουσάκι... αυτοκινητάκι... και αργά για ποτό στο Balthazaar.
Τίς προάλλες... το ξέρω ότι δεν θα με πιστέψετε, αλλά είναι αλήθεια... μπαίνει μια απίστευτη ξανθιά... ελάφι σε μορφή γυναίκας... με χείλια κούτσου-κούτσου βεντούζα, μάτια ...τί να σας λέω τώρα... με κοιτάει και έρχεται ντουγρού. Στέκεται δίπλα μου... μου πιάνει το γόνατο (αυτο και ενα άλλο (που δεν σας το λέω) δεν σας το συστήνω να μου τα κάνετε, είδικά αν είστε άγνωστές μου) ...
Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει με φωνή Μαντόνα στα ντουζένια της:
-Χάϊ!
-Χάϊ, λέω κι εγώ.... τί να πω; “Ποιός πιστεύεις ότι θα βγεί Δήμαρχος;”
Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν προλαβαίνω να πω τίποτα, γιατί μου αρπάει το πηγούνι και μου χώνει (σωστό ρήμα) ένα φιλί... απ’ αυτά που θα κάνω τρία χρόνια να πάω σε Ω.Ρ.Λ.Α.
Μιλάμε ότι η αυτοπεποίθηση μου κάνει γκελ στο ταβάνι, περνάει από την φαλάκρα μου, διαπερνά το σώμα ξανακάνει γκελ στο πάτωμα και σταθεροποιείται κάπου μέσα μου....αδιόριστα πού.
Ωραία περνάμε...
Είναι Φινλανδέζα και ζει καμμιά 10αριά χρόνια στην Ελλάδα.
Μιλάει μια χαρά ελληνικά.
-Αγκάπη μου, κάρηκα τόσο που σε βρίσκω!
-Εγώ να δεις! Είχα έρθει και χθες....
Ποτέ στην ζωή μου δεν έχει κολλήσει τόσο πολύ πάνω μου άγνωστη μου γυναίκα....
Και συγγνώμη, doll μου + καλτσό, αλλά μιλάμε γι αυτο που πολύ χαρακτηριστικά ο λαός, ονομάζει με μεγάλη σοφία: μουνάρα.

-Γιατί δεν ρωτάω;
-Δηλαδή, τί να ρωτήσω; Συγγνώμη, δεσποινίς μου, γιατί με φιλάτε; Γιατί με κουτουπώνετε γενικώς;
Μυρίζει τσίχλα.
Χαμογελάει συνεχώς και επίσης συνεχώς κάνει το άλλο, που δεν μπορώ να σας πω.
Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Μπονάτσος ( μια μέρα πρέπει να γράψω για τον Βλάση. Κάναμε για 2 χρόνια παρέα, μόλις είχε χωρίσει από την Βουγιουκλάκη. Διατηρώ εξαιρετικές αναμνήσεις)… θα ήμουν σίγουρος ότι αυτός, μου’χε κάνει την φάρσα.
Τοο good to be true.
Oι φίλοι μου ( η Ντόμη, η Ρένα, ο Τάκης... έχω μάρτυρες) με κοιτάζουν έκπληκτοι.)
Το ελάφι-γαζέλα-μάνα, δεν μπορώ τώρα-φίδι, λέει στις τρίχες του αυτιού μου:
-Μωγιό μου, θα κάτσουμε πολύ εντώ;
(Πάρτην και φύγε τώρα, μου λέει μια φωνή μέσα μου. Την αγνοώ!)
Κάποιος πούστης, μου κάνει πλάκα. Δεν μπορεί....
-Ας πιούμε ένα ποτάκι, λέω...
Το σίγουρο που έχω είναι αυτο που έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος:
-Χούφτωστην... χούφτωστην....
Βρέχει τα χείλη της με το ποτό μου και με κοιτάει παιδιάστικα. Θα’ναι καμμιά 30αριά.
Λέμε διάφορα.... από απόσταση max 8,5 χιλιοστών...
Για κανένα 10λεπτο...
Ευτυχώς είμαστε στο βάθος του μπαρ...ψιλο-σκοτάδι... και γίνομαι (αν γίνομαι) όσο το δυνατόν λιγότερο ρεζίλι...
Ε, αφού θέλει να φύγουμε... μην το παραγαμίσουμε κιόλας... τί να σε φάει λύκος... τί να σε φάει αρκούδα.... άστε που εδώ μιλάμε για ελάφι...
Μαζεύουμε τα πράγματα...
Οι φίλοι μου κάνουνε πούνε κάτι... αλλά το βλέμμα μου τους το απαγορεύει...
Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο μαγαζί ένα τύπος φαλακρός, με μουσάκι, γυαλιά... και κάθεται ο χριαστιανός, εκ διαμέτρου αντίθετα.
Το ελάφι... ελαφιάζεται...
-Συγγνώμη!
-…..
-Λάθος φαλακρός. Ι ‘m sorry μωγιό μου.
Eχετε δει καλαμιά στον κάμπο;
Ε, έτσι μ’αφησε….
Ψυχροί άνθρωποι αυτοί οι βόρειοι.

Πέρασε σαν αερικό μέσα από τον κόσμο. Πλησίασε τον φαλακρό Νο.2 και του΄χωσε ένα φιλί, που δεν θα χρειασθεί για τα επόμενα 2 χρόνια να πάει κ.λ.π. κ.λ.π....
Γίνεται χαλκομανία πάνω του κι ότι διαθέτει από σάλιο του το απλώνει στο σώμα που δεν είναι καλυμένο από ρούχα. Υποθέτω ότι θα είχε σχέδια και για πιο προχωρημένα πράγματα.
Μυρίζω ενστικτωδώς τα χέρια μου. Εχουν τη μυρωδιά της. Θα κάνω δυο βδομάδες να τα πλύνω.
Σαν να διαβάζω τα (αααααααααααααααααααχ) χείλη της:
-Μωγιό μου, θα κάτσουμε πολύ εντώ;
Ο φαλακρός Νο.2 δεν φέρνει αντιρρήσεις (όπως ο μάλαξ φαλακρός Νο.1) περνάει το χέρι του στην (ααααααααααααααααααααααχ) μέση της και την παίρνει να φύγουν.... Εκείνη κατα την διαδρομή του πιπιλάει τ’ αυτί.
Η Πιπιλή μου στέλνει φιλιά απο απέναντι.
Το ελάφι και ο σωστός φαλακρός χάνονται στο σκοτάδι.
Ο Τάκης (που δεν χάνει κουβέντα σε ακτίνα 10 μέτρων) με κοιτάει:-Ηθελες κι άλλο ποτό, παπάρα ε; Ε; Ηθελες κι άλλο ποτό, παπάρα;
Το’χεις δει το έργο με τον Παπαγιαννόπουλο και τον Κωνσταντάρα;
Τί μυρίζεις το χέρι σου, ρε βλαμμένε, που μου’θελες κι άλλο ποτό...





-ΥΓ. Δεν μου λες ρε Pascal, εσύ όλα αυτά που γράφεις από το κεφάλι σου τα βγάζεις; Σε ζηλεύω αδελφέ μου.