Σουπριζ

Προχθές πήγα να συναντήσω για επαγγελματικούς λόγους έναν κύριο. Ηξερα από πριν ότι ήταν ένας σκληρός, τετράγωνος και έμπειρος manager.
Πάντα βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, άμα συναντώ τέτοιους τύπους. Προσπαθώ να το αποφύγω με κάθε τρόπο. Αυτη τη φορά όμως έπρεπε να πάω.
Πήγα λοιπόν.
Ηταν όπως τον φανταζόμουν.
Τυπικά ευγενικός. Με κέρασε μια πορτοκαλάδα, φυσικά δεν τόλμησα να καπνίσω γιατί όλα φώναζαν ότι «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ» και αμέσως μπήκαμε στο θέμα.
Είχε μια άποψη και αυτό ήταν.
Τα υπόλοιπα ήταν μπούρδες.
Το αντιπαθώ αυτό.
Προσπάθησα να του πω τη δική μου άποψη.
Πολύ γρήγορα με διέκοψε με μια κίνηση του χεριού.
-Αυτό είναι πολύ προσωπικό. Δεν έχω τέτοιο ενδιαφέρον.
Η συζήτηση είχε τελειώσει. Μην φαντασθείτε ότι ήμουν θυμωμένος ή κάτι τέτοιο. Απλώς δεν συμφωνήσαμε. Κάθε μέρα συμβαίνει αυτό.
Σηκώθηκα και του άπλωσα το χέρι.
-Χάρηκα.
-Κι εγώ το ίδιο. Καλημέρα σας.
Με συνόδεψε μέχρι την πόρτα και λίγο πριν την ανοίξει έκανε κάτι που με έξέπληξε.
Με ακούμπησε φιλικά στην πλάτη.
-Ξέρετε, κι εγώ μιλάω ευκαλυπτιανά! μου είπε.
(Αναφερόταν για ένα post –πολύ προσωπικό- που είχα γράψει.)
-Χρειάζεται πολύ θάρρος για να γράψετε κάτι τόσο προσωπικό. Μπράβο.
-Ειστε και σεις blogger;
-Καλημέρα σας! μου είπε και άνοιξε την πόρτα.


* Πώς το’λέγε η γιαγιά μου; Α, ναι! Αλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας.