*****

Eίναι ένα όνομα που κουβαλάω μέσα μου από τότε που ήμουν παιδί.
Πώς κουβαλάμε την ομάδα μας, τις μυρωδιές, ή τους φόβους... έ, έτσι κι εγώ κουβαλάω αυτο το όνομα.
Ποιό όνομα;
Δεν θέλω να σας πω.
Γιατί;
Επειδή είναι ένα παιγνίδι που παίζω εγώ κι o εαυτός μου, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Ας του δώσουμε όμως ένα όνομα του ονόματος.
*****
Μμμμμμ, ωραία ιδέα. Oπως το password…
Nαί, έτσι κι αλλιώς είναι password... όπως ένα παλιό ξεχασμένο e-mail, που έχεις ποοοοοοοοολύ καιρό να μπεις να δεις το inbox.... και δοκιμάζεις εκείνο το παλιό password που πρωτοχρησιμοποίησες όταν έμπλεξες στα γρανάζια του net.... και χαχαχαχαχα... λειτουργεί. Ειναι δυνατόν να ξεχάσετε ποτέ το πρώτο-πρωτο e-mail σας;
Το ***** το βλεπα σε στίχους όλα αυτά τα χρόνια και χαμογελούσα.
-Γιατί χαμογελάς; με ρωτούσαν.
-Τίποτα! Κάτι δικό μου.
Το άκουγα στην τηλεόραση και δεν έκανα ζάππινγκ, παρ’ολο που το σήριαλ ήταν μια μαλακία και μισή.
Το διάβαζα σε μυθιστορήματα και συμπαθούσα την ηρωίδα.
Δεν είχα ποτέ φίλη, συμμαθήτρια, γνωστή, συγγενή, γκόμενα ή αγαπημένη γυναίκα με αυτο το όνομα.
Μου άρεσε ο ρυθμός του γραψίματος του.
Μου άρεσε οπτικά.
Μου άρεσε ακουστικά.
Πριν απο καμμιά εβδομάδα μια σπουδαία μουσικός και φίλη μου, η Βαλίσια, που ζεί στο Λονδίνο με ρώτησε:
-Εσύ που σκιτσάρεις τη μουσική την βλέπεις ή την ακούς;
Δεν είχα καλή απάντηση.
Μετά σκέφτηκα το ***** .
Ναι, αν υποθέσουμε (που έτσι είναι) ότι οι λέξεις είναι μουσική...τότε ναι... τη βλέπω.

Την συνάντησα τυχαία πριν απο μερικές μέρες σε ένα φιλικό σπίτι.
Υπο κανονικές συνήθηκες μάλλον δεν θα την γνώριζα ποτέ.
Η ζωή όμως δεν έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας, που την πατάς και σε πηγαίνει.
-Πώς σε λένε;
- *****

Της τηλεφώνησα μετα από λίγο καιρό.
-Πες μου χρόνια πολλά! μου είπε...
-Εχεις γενέθλια;
-Οχι σήμερα γιορτάζουν οι ***** !

Τί να πεις, σε ποιόν και ποιός να σε πιστέψει.