Kωλο-Ακροπολη

Οπως σας έχω ξαναπεί ζω την μεγάλη ευτυχία: η βεράντα μου να είναι απέναντι από την Ακρόπολη. Το ονειρεύμουν απο παιδί και έτυχε… πραγματικά έτυχε… μια βόλτα…ενα ενοικιαστήριο… μια καταπληκτική κυρία που έζησε έναν μεγάλο έρωτα σ’ αυτο το διαμέρισμα,… τα κείμενά μου που της άρεσαν… και νάτο… Ούτε ακριβό…ούτε φτηνό…
Πόσο κοστίζει άλλωστε αυτό που βλέπω;
Αν ήταν οποιοδήποτε άλλο σπιτι θα είχα φύγει μετα τον χωρισμό. Αυτό είναι άλλωστε και το σωστό: Οταν χωρίζεις, αλλάζεις χτένισμα (πράγμα δύσκολο για μένα) περιβάλλον, κ.λ.π.
Το σκεφτόμουν, όταν είδα τον Παρθενώνα να μου δίνει μια στιγμιαία μούτζα.
.Μοιράστηκα τις σκέψεις μου με τη φίλη μου την Αννα!!
-Θες να φύγεις από δω;
-Μάλιστα!
-Είσαι ψυχικά διαταραγμένος;
-Μάλιστα!
-Είσαι πνευματικά καθυστερημένος;
-Μάλιστα!
-Και θα πα να μείνεις σε ένα σπίτι που θα βλέπεις τον απέναντι τοίχο ή στην καλύτερη περίπτωση κάποιο θλιβε πάρκο;
-Μάλιστα!
-Συγκεντρώσου στο χέρι μου!
-Μάλιστα!
-Πάρτα, μαλάκα!

Δυο μούτζες η μία από τον Παρθενώνα και η άλλη από μια φίλη, είναι πολύ.
Ετσι έμεινα.

Ρε παιδιά, το τί κάνουμε σ’ αυτην την Ακρόπολη δεν περιγράφεται.
Μου κάνει τρομερή εντύπωση , που δεν την έχουμε βομβαρδίσει ακόμα. Αλλωστε , ας μην ξεχνάμε ότι κανένας ξένος δεν τόλμησε να την πειράξει, πλήν ενός φιλ-έλληνα!
Θα σας πω ένα μόνο για να καταλάβετε:

Τέλη Ιουλίου… του φετινού… βγαίνω βραδάκι στο μπαλκόνι και το 1/3 του βράχου είναι σκοτεινό. Μαύρο σαν καλιακούδα. Τουλάχιστον για 20 ημέρες παράμενε …σκοτεινό. Θλιβερό.
Μίλησα με οποιον μπορείτε να φαντασθείτε.
Οι περισσότεροι με έγραψαν και αυτοί που ενδιαφέρθηκαν μου είπαν ψύχραιμα:
-Ελα μωρέ Αυγουστιάτικα τώρα! Πού να βρεις άνθρωπο τώρα;
Μένω μαλάκας.
Επειδή ακριβώς είναι ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΑ η Ακροπολη πρέπει να λάμπει. Αυγουστιάτικα είναι η εποχή που έρχονται οι τουρίστες, που όταν σκέφτονται Athens, αμέσως συμπληρώνουν Akropolis.
Tίποτα. Δεν γινόταν τίποτα σας λέω.

Ενα βράδυ μου τηλεφωνεί ο Γιάννης Μιχελάκης, δθιευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ1, φίλος μου από παλιά.
-Σου στέλνω τώρα ενα MMS του λέω.
-Τί είναι αυτό; με ρωτάει μόλις το παίρνει.
-Η Ακρόπολις, σκοτεινή. Ενα μήνα τώρα….στο μέσο της τουριστικής σεζόν. Ελεος μωρέ…. Και μετά κλαίγεστε ότι δεν έχετε θέματα το καλοκαίρι.
-Θα στείλω αυριο βράδυ ενα συνεργείο.
Την μεθεπόμενη –δεν ξέρω τί έγινε- αλλά το σκοτεινό μέρος φωτίστηκε.

Φαντασθείτε το Παρίσι με σκοτεινό τον Πύργο του Αιφελ… που ο συγκεκριμένος Πύργος είναι και μια παπαριά και μισή. Μάλλον θα είχαν θάψει κάτω απο παντεσπάνι τον τριαλαρούμ Δήμαρχό τους.
Εμας εδώ…στα αρχίδια μας.

Ετσι σκέφτηκα τους κώλους.
Δεν είχα σκοπό να βάζω κώλους στο blog.
Me προβληματιζε όμως πολύ το θέμα της εικονογράφησης.
Σκέφτηκα λοιπόν να το λύσω μια δια παντός βάζοντας μερικές ψιλο-σέξυ φωτο, που θα έβρισκα στο internet.
H χαρά μου να τις περιποιηθώ στο Photoshop ήταν μεγάλη.
Ετσι έφτιαξα τις πρώτες με έναν παχουλό, στητό, πολύ προκλητικό βραζιλιάνικο κώλο, που φορούσε ένα σκισμένο καλσόν….

Eγώ έγραφα διάφορα ψιλοστεναχωρεμένο-προβλήματισμένα για τον χρόνο που σταμάτησε και ξαφνικά με πλακώσανε στα e-mail για τους κώλους…
Mεγάλο σουξέ οι κώλοι.
Κωλο-κατάσταση, που λένε.

Ετσι σκέφτομαι να κάνω το blog του κώλου.
Να το κ(ω)λάσουμε λίγο το πράγμα.
Πρέπει να πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω απόπειρα δημοσίευσης κώλων. Οταν δούλευα πριν απο λίγα χρόνια στην “Αθλητική Ηχώ” πέρασα ένα στριπάκι, που λεγότανε “Οι κολασμένες” όπου πρωταγωνιστούσαν-σχολίαζαν την αθλητική επικαιρότητα 4 υπέροχοι κώλοι (η Γωγώ, η Μάγκι, η Νίκη και η Αλέκα)…
Εγινε χαμός.

Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο κόλλημα με τους κώλους… ή μήπως έχω; …μπααααα, δεν έχω! ….μμμμμ… τί να σας πω πάλι!

Τρομερό shape πάντως. Ετσι;

Ενας άλλος λόγος που διάλεξα κώλους, είναι γιατί λατρεύω όλες αυτές τις ξέκολες, που φωτογραφίζονται με προτεταμένο τον κώλο. Μιλάμε ότι η Γωγώ έκανε μεγάλη καριέρα προβάλοντας την στάση: Πάω με τον κώλο. Η Γιολάντα επίσης. Η Ινα επίσης…αντιθέτως όχι η Βάνα, που την είδε πιο Μπουμπουλίνα.
Πάντα είχα την απορία, τί λέγανε οι μαμάδες τους όταν έβλεπαν δημοσιευμένες αυτές τις φωτογραφίες.
(Φυσικά δεν μπήκα στον κόπο να προβληματιστώ τί έλεγε ο μπαμπάς τους, ειδικά στους φίλους του που απολαμβάνανε τον κώλο της δικής του κόρης, στα καφενεία. Υποθέτω με σχόλια.)
Λοιπόν, όσο και να σας (μου) φαίνεται παράξενο: Δεν λένε τίποτε.
Αντιθέτως κουβαλάνε μαζί το περιοδικό(α) και το δείχνουνε με καμάρι στην πρώτη ευκαιρία:
-Αυτός ο κώλος είναι η κόρη μου!

Μερακλίδικος λαός.
Να πάω εγώ κόντρα στην λαϊκή θέληση;
Θα ρίξει κεραυνό ο Θεός να με κάψει.

To πιο δύσκολο είναι η επιλογή του καλύτερου κώλου.
Μεγάλο εθνικό πρόβλημα εδώ και αιώνες.
Πιο παλιό και από την Ακρόπολη.


PS. Φυσικά και είμαι Παναθηναϊκός; Βά-ζε-λος!