Ο ασταματητος Αλι!

Μια ζωή μάζευα ρολόγια.
Επειδή ο χρόνος+εγώ δεν είμαστε κολλητοί, σκέφτηκα -από τότε που ήμουν πιτσιρικάς -να τον προσεγγίσω (τον χρόνο) μαζεύοντας ρολόγια.
Δεν πήγε όμως καλά το πράγμα.
Πάντα κάτι γινότανε και η συλλογή μου... εξαφανιζόταν.
H πρώτη σοβαρή προσπάθεια έγινε πριν από 12-13 χρόνια. Είχα αρχίσει από χρόνια να αγοράζω Swatch, από τότε που τα πουλούσανε ακόμα στα σούπερ μάρκετ.
Θα’χα καμμιά 60αριά, όταν έμπλεξα με μια γυναίκα, που γουστάριζε και αυτή ρολόγια... Να μην σας τα πολυλογώ κάποτε βρεθήκαμε με περισσότερα από.... 900!
Τα είχαμε τοποθετήσει μέσα σε συρτάρια και σκεφτόμαστε να τα βάλουμε σε βιτρίνες. Τελικά ο Θεός μας φύλαξε και χωρίσαμε πριν την βιτρίνα. Οταν όμως φτάσαμε στην μοιρασιά των πραγμάτων, υψώθηκε το μεγάλο πρόβλημα της συλλογής.
-450 εσύ και 450 εγώ, μου πρότεινε.
Οποιος έχει μαζέψει έστω και χαρτοπετσέτες ξέρει πολύ καλά, ότι μισή συλλογή, δεν λέει τίποτα. Μου’χε πει και η μαμά μου «παιδί μου, να είσαι ανώτερός εσύ!» κι επειδή εγώ ακούω πάντα τη μαμά μου, το 'παιξα large και αποποιηθηκα της μισής συλλογής ... δηλαδή την παράτησα ολάκερη..
Κράτησα μόνο καμμιά 40αριά (διπλά) τα οποία και χαρίζω σε όποιον κι όποιαν συμπαθήσω. Το τελευταίο το’δωσα πριν από καμμιά εβδομάδα σε μια φίλη μου, που εκείνο το βράδυ είχε ξεχάσει να φορέσει ρολόι και είχε άγχος.
Κάτι σαν τον Ιμπν Σαούντ (ίσως τον θυμούνται μερικοί) που χάριζε (χρυσά ROLEX) ρολόγια στα Αστέρια της Γλυφάδας κάθε φορά που έρχοταν (καθε τρις και λίγο δηλαδή) με το χαρέμι του (το πώς τους ζηλεύω αυτούς τους χαρεμιτζήδες, δεν λέγεται!)
Πριν απο καμμιά 5ετία, την είδα με τα ρολόγια τοίχου.
Πολύ μοντέρνα, πολύ hi tech, κλάσσικά, φηφιακά, με μεγθυντικό φακό, προβαλόμενα στον τοιχο, ακτινωτά, κουζίνας,με ηλεκτρονικό εκρεμές, ρολόγια-τζαμιά με μουεζίνι αντί για alarm.... και έναν κούκο, που είχα αγοράσει για πάρτη του εξτρα σακ φουαγιάζ για να τον φέρω από την Βαυαρία.

Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε.

Μόλις αλλαξε η ζωή μου, σταμάτησαν τα ρολόγια.
Το ένα μετά το άλλο.
Σπάσανε μερικά, σταμάτησαν άλλα τόσα, το ρολόι-projector χάλασε και εγώ ο ίδιος κατέστρεψα τον αγαπημένο μου κούκο, τραβώντας με δύναμη τις αλυσίδες του με τα βεριά κουκουνάρια.
Το μόνο που δουλεύει, είναι ένα που μου’φερε πέρισυ η Λίλυ από την Τεχεράνη (όπου είχε πάει για … ορειβασία στα όρη και τα βουνά του Ιράν ) και είναι ένα ρολόϊ τοίχου που απεικονίζει τον Αλή. (τον θρησκευτικο-ταδε μωρέ!)
Πολύ με έχει πειράξει που δεν δούλευαν τα ρολόγια μου.

Για μια ακόμη φορά η συλλογή μου χανόταν.
Ο χρόνος μου βγαζε την γλώσσα.
Μπορεί να του την βγάζω κι εγώ... δεν ξέρω.

Σήμερα λοιπόν έβγαλα από το αριστερό μου καρπο το αγαπημένο μου ρολόι, για κάποιον αδιάφορο λόγο. Ενα μαύρο Swatch , με βυθόμετρα, χρονόμετρα και αλλες τέτοιες άχρηστες παπαριές (ίσως να είναι χρήσιμο για την Λίλυ την επόμενη φορά που θα πάει για περίπατο στο Θιβέτ –πάντα ήθελα ένα ρολόϊ με τον φίλο μου τον Δαλάϊ, που είναι cool τύπος, και έχω την αίσθηση ότι δουλεύει κανονικά την υφήλιο.)
Αυτό το ρολόϊ μου το’χε χαρίσει πριν απο χρόνια ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Αρνιόμουν να το βγάλω από το χέρι μου. Πέρασαν τόσα ρολόγια, αλλά κανένα δεν άντεξε πάνω απο 2-3 μέρες στον καρπό μου.

Το ζύγισα στο χέρι μου.
Το κοίταξα.
Καταταλαιπωρημένο, αλλά πανέμοφο.
Αυτο το ρολόϊ ήταν η απαρχή μιας υπέροχης ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα και η αιτία μιας κατάρας, που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω.

Το άφησα στο γραφείο μου.

Ετριψα τον καρπό μου.

Το ξανακοίταξα.

Οι δείκτες του συνέχιζαν το γύρω-γυρω 360μοίρες.

Πήρα ένα νόμισμα και του ξεκοίλιασα την μπαταρία.

Ανοιξατο συρτάρι μου και έψαξα για κανένα απομεινάρι της παλιάς συλλογής. Τίποτα... ήμουν έτοιμος να το κλείσω όταν παρατηρησα ότι στο βάθος μου χαμογελούσε ένα γαλαζωπό
λουράκι, κάτω από κάτι αποδείξεις.

Ενα ρολόι, που μου είχαν χαρίσει, από την εποχή της Ολυμπιάδας.
Το’χα ξεχάσει.
Του’βαλα την μπαταρία του μαύρου και το κούμπωσα στο χέρι μου.
Καλέ, πού πήγε το μαύρο ρολόϊ;
Εφαγα τον κόσμο να βρω το παλιό μου αγαπημένο ρολόϊ για να το βάλω στο συρτάρι.
Τζίφος.
Πουθενά, λες και άνοιξε η γη.

Ο χρόνος μου κάνει άσεμνες χειρονομίες.
Ο καινούργιος μου χρόνος τρέχει στο «καινούργιο» μου ρολόι με την μπαταρία του παλιού.
Ο Αλή (στο ρολόϊ της Λίλυς) με κοιτάζει υπεροπτικά.