be happy,ρε!

Το Σάββατο, που μας πέρασε, είχα γενέθλια.

Εγινα 3 ετών.

Τρία χρόνια πέρασαν από τη νύχτα της 19^ης Μαϊου, που δεν έφυγα από τη ζωή. Το νήμα μου τέντωσε για ένα δευτερόλεπτο πιο πολύ από όσο κανονικά αντεχε, αλλά –ω του θαύματος- τελικά άντεξε. Δεν ξέρω πώς και γιατί… αλλά άντεξε… και από τότε είμαι ευγνώμων για κάθε αναπνοή και κάθε εκπνοή μου….

Εγραψα και πέρισυ γι’ αυτην την ευχάριστη επέτειο… αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο γίνομαι ξανά ο Μάνος που ήμουν και πριν.

Καταρχάς θέλω να διαβεβαιώσω όσους ανησυχούν για μένα (αλλά βασικά για τον εαυτό τους) ότι αφού απέφυγα το μοιραίο (τι είναι άραγε «μοιραίο» σ’αυτή τη ζωή;) νιώθω καλύτερα από ποτέ. Κάτι σαν το αυτοκίνητο σας μετα το σέρβις των 50.000 χλμ.

Θέλω να σας πω ότι δεν ξεχνώ και δεν θα ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους που μου έσωσαν την ζωή, που στάθηκαν δίπλα μου, που ανησύχησαν, που μου έδωσαν θάρρος.

Να προσέχετε να μην στεναχωριέστε.

Η στεναχώρια (+μερικά άλλα) φέρνουν το έμφραγμα.

Να κάνετε μόνο πράγματα που επιλέγετε και όχι αυτά που επιλέγουν οι άλλοι ή το «κοινωνικό πρέπει».

Aν άλλαξα;

Βασικά είμαι ο ίδιος μαλάκας που ήμουν και πριν… όμως, έγινα μέσα μου πιο στρογγυλός. Αγνοώ αν το καταλαβαίνουν οι γύρω μου, αλλά το καταλαβαίνω εγώ.

Ξέρετε, η καρδιά, η σπλήνα, η χολή, το μάτι… είναι όργανα… όταν αυτά τα όργανα δουλεύουν καλά, τότε συνεχίζουμε τη ζωή μας κανονικά, όπως την ξέραμε (βλ. όπως μας εκπαίδευσαν)… η άψογη λειτουργία τους, μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι….

Αν όμως κάτι βασικό χαλάσει… και διορθωθεί… τότε η επόμενη μέρα είναι διαφορετική… έχει αλλάξει η χημεία… ο ρυθμός… η οπτική γωνία… Ταυτόχρονα καβατζάρισα τα 50 και φυσικά η ζωή έγινε ακόμα πιο απλή… ή μάλλον πιο ευδιάκριτη και πολύ λιγώτερο με πιάνει (πια) εξ απρόοπτου.

Ο συνδυασμός με έκανε να πονώ ή να χαίρομαι μόνο με το μυαλό και πολύ λίγο με την καρδιά. Δεν το λέω σαν υποχρεωτικά καλό… αλλά πιστέψτε με είναι απίθανο φάρμακο και απροσπέλαστο φρούριο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γεύομαι την χαρά ολοκληρωτικά, αλλά μετά από μισό αιώνα (με την ζωή καλή μαζί μου) προτιμώ την ντρίπλα μου στον πόνο , από την ολοκληρωτική χαρά.

Μια πιτσιρίκα φίλη μου, μου έστειλε ένα SMS: «O ουρανός είναι φίλος μακρινός». Χαμογέλασα με την δροσιά της σκέψης της… Πώς να πεις σε έναν ανυποψιάστο άνθρωπο, που χοροπηδά μέσα του το είναι του, ότι ο ουρανός δεν είναι ούτε ψηλά, ούτε μακρυά… Είμαστε απλώς μέρος του ουρανού και στη ζωή το μόνο που παίζει ρόλο είναι ο χρόνος… όχι αυτός που έχουμε στα ρολόγια μας… αλλά η στιγμή που το μήκος της (ναι! μήκος της….) είναι διαφορετικό στο μυαλό του καθενός μας….

Πας να το πεις και το βουλώνεις….Διάολε, η διαδρομή αξίζει…

Πολλοί με ρωτούν όλα αυτά τα χρόνια:

-Τι έκανες ρε παιδί μου, και έπαθες αυτό το πράγμα (δεν το ονοματίζουν); Κάπνιζες έ; (και αμέσως σβήνει το τσιγάρο του) … να πά να γαμηθεί, το γαμημένο….

-Ετρωγες τηγανητά;

-Καθιστική ζωή ε;

Βασικά δεν έχω τι να τους απαντήσω…. Δηλαδή, έχω και παρα-έχω… αλλά δεν είναι η απάντηση που (;) θέλουν.

Ναι, και κάπνιζα (τώρα πια καπνίζω ελάχιστα), και κακή διάτροφή έκανα και μπροστά στον υπολογιστή ξημερωνοβραδιαζόμουν… τσααααααακ… έμφραγμα….

Ε, λοιπόν προσωπικά δεν πιστεύω ότι έφταιγαν μόνο αυτά (που έφταιγαν), αλλά βασικά ένας έρωτας , που με πίεσε αφάνταστα…. και που διέγραψε (μέχρι τότε) ότι άλλο είχα πιστέψει σαν έρωτα.

Ενας έρωτας κρυφός… δεν τον ήξερε κανείς… ούτε κανείς τον έμαθε ποτέ… καλλητοί μου φίλοι τον αγνοούν… Πιέστηκα λοιπόν, κάπνιζα, έτρωγα, διασκέδαζα, καθόμουν…. πάρ’τον κάτω….

Επαιξα τη ζωή μου κορώνα και το νόμισμα στάθηκε όρθιο… και όταν έφυγε το πούμπλικο…το κέρμα τρεμόπαιξε και έπεσε…γράμματα.

Δεν πειράζει… γι’ αυτό η ζωή έχει χρώματα….

Η καρδιά μου έδωσε λάθος δρόμο… η καρδιά αρρώστησε…

Το μυαλό ούτε που το ρώτησε κανείς.

Ε, είναι η ώρα του να πάρει το τιμόνι…

Οι στατιστικές λένε ότι αμα πάθεις έμφραγμα, δεν είναι πιθανό το εγκεφαλικό…. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Γι’ αυτό σας λεω: Μη στεναχωριέστε πολύ… ακόμα και για πράγματα που δεν διορθώνονται…