Eίμαι εδώ και μερικές μέρες στο Σούνιο.
Εκλεισα το φάντασμα στην ντουλάπα...αφού πάλεψα μαζί του για έναν χρόνο και ήρθα να απολαύσω το ευλογημένο μέρος της Αττικής.
Μεταξύ μας, σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως που δεν έχετε ανακαλύψει ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας, που είναι μέσα στα πόδια μας (μιλάω για όσους μένουν στην Αθήνα). Προφανώς και δεν ήταν καθόλου χαζοί οι αρχαίοι ημών που διάλεξαν αυτο το μέρος... με το κλίμα του...τις θάλασσες του... τις ματιές του.... φυσικά πήγαμε απέναντι από τον Ναό του Ποσειδώνα και κοτσάραμε δυο ταβέρνες με Ελενίτ... το μέρος είναι τίγκα σε μεγαλοσχήμονες, σε πολιτικούς, σε ακαδημαϊκούς , δημοσιογράφους, ηθοποιούς κ.λ.π.... ρε πούστη μου δεν μπορεί να το έχω δει μόνο εγώ... δεν γίνεται.... οχι, βλάκα Μάνο, γίνεται.... κάθε χρόνο το γράφω...κάθε χρόνο το λέω... κάθε χρόνο με γράφουνε στα παπάρια τους...
-Καλημέρα σας κ. Αντώναρε... μην περίμενετε... θα σας βρούμε αμέσως τραπέζι....
Τί κάνω;
Πάω και κοιτάω το ναό από το αυτοκίνητό μου, τρώγωντας σουβλάκια...
Σιχαμένοι εμπρηστές της παντοτινής ομορφιάς που ο Ποσειδώνας στα κέφια του μας χάρισε....
Τέλος πάντων... και με το Ελενίτ... η θέα είναι κούκλα... πρέπει να δει κανείς πώς περνάει στο μέσα των τουριστών... τρώνε τζατζίκι και καλαμάρακι και μαζί τρέχει μέσα τους ο Ερμής και οι κολλητοί του. Πιθανότατα να βρίσκουν το Ελενίτ φολκλορ...
Το Σούνιο είναι πολύ όμορφο... και το Λαύριο επίσης... και οι άνθρωποι καλοί και χαμογελαστοί... αυτό που μου'κανε πάντα εντύπωση ήταν οι «κλειστές» βίλες...που όλες είναι στιλ '60-'70... Κλειστές με σκουρασμένα λουκέτα... χορτιαριασμένοι κήποι....άδειες πισίνες εποχής.... και ξεφλουδισμένα πατζούρια...
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος... Ανήκαν σε μια ανώτερη οικονομική τάξη της εποχής...που αμέσως μετα τη χούντα εξαφανίστηκε...
Φέτος που το ξαναγύρισα μου πήγε το μυαλό στο φίλο μου τον Δημήτρη Λιμπερόπουλο... που στα 83 του θέλει να βάλει YouTube στο δικής του κατασκευής blog… του δίνω τηλεφωνικές οδηγίες τις οποίες με το ένα χέρι γράφει στο χαρτί και με το άλλο βαράει το keyboard…
Τρομερός τύπος. Δέχομαι όλη την δυστυχία του κόσμου, αρκεί να φτάσω στην ηλικία του και να τρέχει το μυαλό μου σαν το δικό του... Guys, σας μιλάω ειλικρινά δυο του λέω...τρία μου λέει...τέσσερα του λέω...μου λέει οκτώ...δεν παίζεται το άτομο....
Τις προάλλες του τηλέφωνησα να του πω μια ιδέα που έχω για τους δυό μας... την είχε σκεφτεί πρώτος και μάλιστα την είχε διανθίσει με μια λεπτομέρεια, που από καλή ιδέα έγινε γαμάτη.
Τον καμαρώνω... πώς είναι οι σκύλοι που τραβάνε άμα τους έχεις βόλτα με το λουρί... έ, το ίδιο συναίσθημα μου προκαλεί και ο κ. Λιμπερόπουλος.
Νομίζω λοιπόν ότι όταν ανθούσαν αυτές οι βίλες εδώ στου Σούνιο, ήταν στα πολύ πάνω του και ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος. Μόνο που το περιβάλλον εξαφανίστηκε ενώ εκείνος είναι e-εδώ...
Σαν να μυρίζω την εποχή που μου διηγείται....
Σε λίγο θα φύγω να πάω στην Πάρο... στην Αγάθη, τον Μπιλ και τα παιδιά... περιμένω τόσο πολύ να τους δω... βασικά τα παιδιά... έχουμε περάσει όλα τους τα καλοκαίρια μαζί...πιο πολλά με την Δάφνη....την θυμάμαι σαν τωρα μωράκι να την κρατά στην αγκαλιά του ο μπαμπάς της , ο Μανώλης και να κοιτάνε το πέλαο από το τοιχαλάκι της βεράντας.... Ηταν βλέπετε, το πρώτο παιδί... θυμάμαι ότι του είπα τότε:
-Αυτο το κορίτσι πάντα μια τέτοια αγκαλιά θα ψάχνει... και σε διαβεβαιώνω ότι δεν θα'ναι εύκολο να τη βρεί.
Νομίζω ότι γουργούρησε ευχαριστημένος.
Σήμερα το απόγευμα τον είδα να περνάει από την βεράντα μου κρατώντας στους ώμους του τον μικρό του γυιό τον Αλέξη... Φάτσα το πέλαγο... δεν του είπα τίποτε, αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει μια μανία να δείχνει στα παιδιά του το μέλλον προς το απέραντο γαλάζιο...
Οταν δεν έχεις δική σου οικογένεια, το καλύτερο που'χεις να κάνεις είναι να παίρνεις κομμάτια από οικογένειες άλλων... κάθε καλοκαίρι αυτα τα παιδιά μου δείχνουν και ενα επόμενο step του σήμερα... που τις περισσότερες φορές για μένα είναι αόρατο... δεν αγαπώ τα παιδιά υπό την έννοια " πωπωπωπω πώς μεγάλωσες... τί τάξη θα πας... τί θα γίνεις αμα μεγαλώσεις... ή αν έπαθαν ερυθρά... αν είναι καλοί μαθητες... κ.λ.π.»
Αυτα τα βαριέμαι φρικτά... κανένα μωράκι –όσο όμορφο και να΄ναι- δεν μου 'κανε ποτέ εντύπωση... μου έκαναν όμως εντύπωση παιδιά 7 ετών... 12... Τα παιδιά που είναι στην εποχή που λένε (για μοναδική ίσως φορά στη ζωή τους) όλες τις αλήθειες... αν είσαι τυχερός και προσεκτικός , τις ακούς.... αν είσαι παρλαπίπας... λες τα δικά σου...που στα αυτιά των παιδιών είναι μία από τα ίδια....
Η βαφτισιμιά μου η Δάφνη (όχι της Αγάθης) όταν ήταν μικρούλα δεν μπορούσες να την πλησιάσεις εύκολα... Μείναμε μαζί σπίτι μου, όταν ήταν γύρω στα 5-6 για δυό ώρες... όπου πρόλαβα να την μάθω πώς τρώνε μακαρόνια με τα χέρια και της επέτρεψα να ζωγραφίσει στον τοίχο του σαλονιού μου (όπου βέβαια ζωγράφιζα κι εγώ...)
Ε, από τότε δεν ξανάχα επικοινωνιακό πρόβλημα μαζί της... φυσικό είναι... είχα απλούστατα μιλήσει τη γλώσσα των παιδιών... συνεννοηθήκαμε...τέλειωσε.... αγαπιόμαστε πολύ.... και μου κάνει και της κάνω όλα τα χατήρια...
Οταν λοιπόν θέλω να μάθω το σημερινό trend της ζωής...δεν κοιτάζω τον καθρεφτη μου, αλλά την Δάφνη, που είναι πια 17...
Φοβάμαι ότι όλοι αυτοί που τρώνε κάτω απο το Eλενίτ έχοντας πρώτο πλάνο τον Ναό... μόνο τον καθρέφτη τους κοιτάνε.
8 σχόλια:
Με πέτυχες πάνω που ξεκινάω να πάω να δω ις κόρες μου. Μου έχουν λέιψει...
Η μάνα τους δεν τις αφήνει να πάνε διακοπές με τον μπαμπά τους. Τις εκβιάζει. Χρόνια τώρα. "Να πάτε διακοπές με τον πατέρα σας, αλλά μετά μη ξαναπατήσετε σπίτι...". Ποιοί νόμον και παπαριές. Οι υστερικές είναι υπεράνω του νόμου. Νομίζεις ότι πήρες το καλυτερο μοντέλο και μετά σε τρώνε τα συνέργεια. Δε βαριέσαι.
Όμορφο κείμενο. Σε ευχαριστώ και για το site του Λυμπερόπουλου.
Μάλλον δεν κοιτάνε ΟΥΤΕ τον καθρέφτη τους...αυτό είναι το πρόβλημα...
χμ... σημερα ειχα ενα σχολιο απο τον λατρεμενο μου Θειο. Εμεις συννενοηθηκαμε απο μια φανελα. Το εγραψα για να το θυμηθω. Και μετα ειδα το δικο σου ποστ και σκεφτηκα...κοιτα να δεις, ποσο ιδιοι γινομαστε ολοι διαβαζοντας ο ενας τις προσωπικες ιστοριες του αλλου. Εδω μεσα ειμαστε οτι θα επρεπε να ειμαστε και εξω, αλλα συνηθως δεν ειμαστε...Γυμνοι απο οτιδηποτε αλλο, μονο συναισθηματα και αναγκη για αληθεια!
Δεν είναι ανάγκη να διαφημίζεις το Σούνιο και το Λαύριο.
Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ότι η ωραιότερη πόλη της Αττικής είναι το Λαύριο,απλά νομίζουν ότι είναι ακόμα μια εργατούπολη.
Δεν είναι ανάγκη όμως να τα μάθουν πολλοί.
Εχοντας γεννηθεί στο κέντρο της Αθήνας από το 1979 θεωρώ το Λάυριο σαν το χωριό μου και την Μακρόνησο σαν το νησί μου.
Βλέπω έχοντας μπροστά μου αυτή την πανέμορφη θάλασσα της περιοχής και έχω την αίσθηση ότι είμαι μίλια μακρυά από την Αθήνα.
Καλές Διακοπές
και το καρπούζι είναι το φωτοστέφανο αυτού που λάτρεψε τα φρούτα
Λάτρεψα την πρώτη πρόταση σου , όσο για την τελευταία , παράξενο φρούτο ο άνθρωπος
Καλές Διακοπές !!!!!!!!!!!!
Μην το διαφημίζεις πολύ το Σούνιο.
Θα έρθουν να στο χαλάσουν.
Όπως έκαναν με τη "δική μου" Αίγινα.
Μισώ, το ότι πάνε να τη μετατρέψουν σε Μύκονο του Αργοσαρωνικού!
Τέλειο το Σούνιο στις φωτογραφίες! Συνήθως ό,τι βρίσκεται δίπλα μας, δεν το δίνουμε και μεγάλη σημασία. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ στα Βόρεια (με το Λευκοχώρι, για παράδειγμα, 20 λεπτά από Θεσσαλονίκη, που κανείς δεν ξέρει ότι διαθέτει από βόλτες σε λίμνη ως χώρους για ιππασία).
Οταν λοιπόν θέλω να μάθω το σημερινό trend της ζωής...δεν κοιτάζω τον καθρεφτη μου, αλλά την Δάφνη, που είναι πια 17...
Έτσι ακριβώς όπως το γράφεις το θέλει κι η νομοτέλεια της ζωής, αφού οι «καιροί ου μενετοί» και επομένως «αδύνατον ίδιον ποταμόν δυσί φοραίς εμβαίνειν». Ποιός λοιπόν θα μας τα μάθει τα μυστικά του τώρα αν όχι οι μύστες του;
Συνειρμικά όμως μου έφερες και τον ώριμο σε δημιουργία τότε Σαββόπουλο:
«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην Αγορά στο Λαύριο
είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο.
Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...»
Αν καταφέρης να περάσης τα φράγματα, που δεν είναι καν ψηλά, κέρδισες κάτι για τη συνέχειά σου. Μεγάλη δουλειά!
Νάξερες πόση μου έχουν χαρίσει απ' τη σοφία τους κάποιοι μπόμπιρες έτσι.
Μόνο εξήγησέ μου ένα πράγμα, βρε Μάνο. Γιατί στα χρόνια που είμαστε εμείς παιδιά αντιμετωπίζαμε τόση απαξίωση κι απόρριψη από τους τότε ενήλικες;
Θα έλεγα ότι τους εμπνέαμε κάποιο φόβο που εκδηλωνόταν ως μίσος.
Ή μήπως φοβόταν αυτό που υπέβοσκε στα βλέμματά μας; Θέλω να πω εκείνη η απάντηση που ερχόταν καίρια κι ακαριαία σαν Πάρθιο βέλος: «Άμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες» ως απάντηση στο δικό τους: ««Άμες γ' ημές ει δε λης, πείραν λάβε» (Ναι, μας τόλεγαν κι εκείνοι οι κάποτε «βιλλαράδες» του Σουνίου. Ιδίως εκείνοι).
Ήταν και τα χρόνια βέβαια άδικα, γιατί τι πείρα ν' αφήναμε να μας περάση μια γενιά εμπαθής, ματοβαμμένη, που είχε διχάσει την κοινωνία σε «εθνικόφρονες» και «συμμορίτες»;
____________
Συμπάθα με για το εκτός θέματος, μα είπαμε: Συνειρμοί!..
Δημοσίευση σχολίου