ΠΡΟΣΟΧΗ: πολιτική διαφήμιση

Είναι 1977... ίσως και '76...

Εργάζομαι στο ΠΑΝΘΕΟΝ. Η πρώτη μου σοβαρή δουλειά...Διευθύντριες του περιοδικού οι κυρίες Ινώ Κωνσταντοπούλου, Πόλη Μηλιώρη και οι δυο κόρες ενός ιστορικού εκδότη του περιοδικού Τύπου του Νίκου Θεοφανίδη. (Ρομάντζο,Βεντέτα, ΠΑΝΘΕΟΝ και άλλα πολλά...) Συνεργάτες του μυθικοί άνθρωποι... ένα μόνο παράδειγμα για να μην πελαγοδρομήσω: Νίκος Τσιφόρος...

Ο πατέρας μου εκτός από γελοιογράφος ήταν και εξαιρετικός κασετίστας... art director που θα λέγαμε σήμερα... Σχεδίασε λοιπόν εικαστικά το ΠΑΝΘΕΟΝ...το οποίο ήταν το πρώτο που είχε σηκώσει τη σημαία του φεμινισμού. Του σκληρού φεμινισμού της εποχής.

Το κλίμα για μένα ήταν εντελώς οικείο, καθώς είχα μεγαλώσει εκεί (με έπαιρνε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί) αλλά και επειδή με τους Θεοφανίδηδες (και φυσικά τις κόρες) οι γονείς μου είχαν παλιά φιλία.

Σαν τώρα θυμάμαι τη μητέρα τους Λούλα (Θεοφανίδη) να πίνει τουλάχιστον μία φορά το 15νθήμερο καφέ με τη μάνα μου στο καθιστικό μας... σαν τώρα θυμάμαι που φεύγανε τα βράδια και λέγανε: Δεν θα αργήσουμε.Πάμε σε καμμιά ταβέρνα με τους Θεοφανίδηδες).

Ο φεμινισμός με έβαλε στη δημοσιογραφία...

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται πολύ τρυφερό, αλλά πιο πολύ αστείο... Οι φεμινίσtριες είχαν βάλει εμένανε (έναν άνδρα δηλαδή) να μεταφράζω το ένθετο 32σελιδο πατρόν από το γερμανικό BURDA. Θεωρητικά μπορώ να πλέξω και να κεντήσω τα πάντα...

Η μεγάλη σταρ του περιοδικού ήταν η Φωτεινή Πιπιλή. Πιτσιρίκα ήταν φυσικά, αλλά όταν άνοιγε η πόρτα και έμπαινε με τα κείμενα στο χέρι («Αυτά και Αλλα»), νόμιζες ότι έμπαινε η Γκρέτα Γκάρμπο. Η Φωτεινή που δεν κόλωσε ποτέ.

Με τον πατέρα μου αγαπιόντουσαν πολύ. Εκείνος την καμάρωνε και εκείνη τον σεβότανε.

Εγώ παρακολουθούσα και έλεγα καμμιά μαλακία μπας και με πάρει κανείς και μένα είδηση. Σιγά που με παίρνανε... Μετά από λίγο καιρό άφησα τα πατρόν σε ειδικότερα χέρια και έφυγα για άλλες δημοσιογραφικές διαδρομές...

Την πέτυχα 20 χρόνια μετά στον ΑΝΤ1.

Εκείνη με πορεία στην τηλεόραση και εγώ να πήζω στην παραγωγή ειδήσεων. Είχε έρθει για να κάνει τα τηλεοπτικά «Αυτά και Αλλα».

Της ζήτησα να δουλέψω μαζί της....

-Το ρωτάς; μου είπε...πάμε στον Iάσονα Μοσχοβίτη να του το πούμε. Πήγαμε (στον σοφότερο των ελληνικών media) και αυτός με έβαλε δίπλα της... Η Φωτεινή κατάλαβε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είμαι από αυτούς που θα τρέξω με ένα μικρόφωνο στο χέρι ή θα κάνω την βρώμικη δουλειά του γραφείου. Ετσι από την δεύτερη μέρα με έχρισε σύμβουλο της. Kαι το εννοούσε.

Ηταν η πιο δημιουργική εποχή της καριέρας μου. Δοκιμάσαμε μαζί πράγματα που δεν είχαν (ούτε έχουν) ξαναγίνει στην ελληνική τηλεόραση. Ο,τι και να σας πω λίγο είναι...

Γιατί τα κάναμε;

Γιατί η κ. Πιπιλή είναι ανοικτό μυαλό. Και απίστευτα «μέσα σε όλα». Ο,τι καινούργιο εμφανίζεται θέλει να είναι η πρώτη που θα το δοκιμάσει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Εκανε ζωντανή εκπομπή με σκηνικό που πήρε φωτιά και δεν έχασε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την ψυχραιμία της και πάντα την ενδιέφερε ο ανθρώπινος παράγοντας στα ρεπορτάζ της. Λατρεύει ότι έχει πλάκα και δεν πουλάει τους φίλους της.

Πώς να ξεχάσω ότι όταν τσακώθηκα με τον Μαστοράκη και με απέλυσαν, πήγε στον σταθμό και ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε... Το πιο σοβαρό είναι ότι μετά από μια εβδομάδα επανήλθα, πράγμα εντελώς διανόητο για τον τότε ΑΝΤ1.

Από τότε δεν ξαναδουλέψαμε ποτέ μαζί.

Ηπιαμε όμως ποτάκια πολλά βράδια. Γελάσαμε πολύ και το πιο όμορφο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουμε να αγαπιόμαστε (κάνοντας πια ελάχιστη παρέα).

Μέσα σε όλο τον θόρυβο της δημοσιότητας, του καινούργιου μέσου, των σταρ, των χρημάτων, της εξουσίας, των πολιτικών κ.λ.π. η Φωτεινή χανότανε πριν (από το πρωί) και μετά την εκπομπή (το μεσημέρι).

Πού πήγαινε;

Μα στον Δήμο Αθηναίων, όπου δούλευε σκυλίσια.Μιλάμε για πολύ σκυλίσια.

Μια μέρα που έτρεχε με την ψυχή στο στόμα να μπει στο στούντιο την ρώτησα:

-Δεν μου λες πότε θα αφήσεις τις παπαριές με τον Δήμο;

Ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά. Εκείνη όμως φρενάρησε στις γόβες της... γύρησε και με έπιασε από το πουλόβερ....για πρώτη και μοναδική φορά μου έριξε τα μπινελίκια της ζωής μου να μην τολμήσω να ξαναπώ τέτοια μαλακία και μετά έτρεξε στο στούντιο και... μεταμορφώθηκε.

Με έμαθε να αγαπώ τις γάτες.

Με έμαθε να προσέχω την Αθήνα.

Με έμαθε να μην κάνω πίσω.

Με έμαθε ότι οι τρέλλες που σκέφτομαι είναι πολύ εύκολο να γίνουν επιτυχία.

Είναι η σειρά μου να της δείξω το blogging. Της το χρωστάω.

Εμαθα ότι άνοιξε blog www.fpipili.blogspot.com .

Για να είμαι ειλικρινής δεν μου πολυ-άρεσε η ιδέα. Με εκνευρίζει το «οψιμο ενδιαφέρον». Μπήκα στο blog της... Τί να μ'αρέσει; Σοβαρό. Ψυχραιμο. Με περίσσια προσοχή μην ξεφύγει κανένα ορθογραφικό λάθος (η χαρά του νόμου του Μέρφι)... με ...βιογραφικό.

Καλέ πού είναι η Φωτεινή, που ξέρω; αναρωτήθηκα.

Το'ψαξα λιγάκι και τη βρήκα... είχε απαντήσει στα comments... καθαρά χωρίς πολιτικάντικο λόγο... διστακτικά όμως...

Της τηλεφώνησα 12.30 το βράδι.

-Ελα ρε...το'δες το blog μου; με ρώτησε ατάκα.

-Σ'αρεσε;

-Οχι, πολύ...

-Ωραία....το αλλάζω....

(Χα.... η Φωτεινή μου... η δικιά μου Φωτεινή.... πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι)...

Κτυπάει το τηλέφωνο.

-Περίμενε μισό λεπτό.

Ακούω... μιλάει με κάποιον που προφανώς είναι σε κάποια τοπική αυτοδιοίκηση ... έχει τηλεφωνήσει για να την ενημερώσει για κάτι... περί των πυρκαγιών....Μαύρο φίδι που τον έφαγε τον ανθρωπάκο. Του είπε λύσεις... του΄δωσε λεπτομέρειες για τί πρέπει να κάνει στο μέλλον και όταν κάτι (υποθέτω) προσπάθησε ο δυστυχής να ψελίσει για δικαιομογία (;) του πήρε ο διάολος τον πατέρα.

Μετα γύρισε σε μένα.

Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα ήταν εκνευρισμένος, εκείνη όμως ήταν ήρεμη...

-Για πες λοιπόν τί να κάνω;

Tης είπα διάφορα... όσο πιο τρελλά ήταν, τόσο πιο πολύ ενθουσιαζότανε...

-Χεστήκαμε για το ποιά είσαι... της είπα... γράφε μωρέ... αυτά που μου λες... διαμαρτυρήσου, βρίσε, γκρίνιαξε, χοροπήδηξε, κάνε πλάκα... γράψε αυτα που έλεγες στο τηλέφωνο στον άνθρωπο πριν.... Μπες στα blogs των άλλων και άσε σχόλια στα δικά τους posts.

-Ωραία... θα το κάνω....

-Α και σβήσε αυτο το Υποψήφια βουλευτής ΝΔ Α' Αθηνών....

-Γιατί;

-Γιατί μοιάζει να μας κοροίδευεις... «Είμαι μαζί σας μέχρι τις εκλογές»... οψιμος μάγκας με άλλα λόγια....

-Αλλο;

-Ενα τελευταίο: Το blog Φωτεινοπιπίλω μου, δεν είναι προεκλογικό φυλλάδιο για να μας γράψεις το βιογραφικό σου και το πρόγραμμά σου....

-Κανένα καλό θα μου πεις;

-Ναι... μ'αρεσε που απάντησες στα σχόλια... μην σταματήσεις.... και απάντα ακόμα πιο πιπιλίστικα.

-ΟΚ! Σου δίνω τη Μαρία –τη συνεργάτιδά μου- να συνεννοηθείς για πράγματα που εγώ δεν καταλαβαίνω...

-Ναι... ήρθε μια νεανικότατη φωνή.... χαμογέλασα.... ποιός άλλος υποψήφιος έχει το θάρρος να έχει για συνεργάτη εναν νέον άνθρωπο; Και η Φωτεινή δεν έχει μόνο μια νεαρή συνεργάτιδα , αλλά και έναν ακόμα νεαρότερο συνεργάτη, τον Βασίλη... Αλλο να το λες και άλλο να το κάνεις....

Είμαι ευχαριστημένος γιατί ξέρω τί θα τους συμβεί:

Θα τους βγάλει το λάδι ανάποδα. Θα ζήσουν δίπλα της σαν βασιλιάδες. Δεν θα τους ξεχάσει ποτέ... αλλά το πιο βασικό: μαθητεύουν σε μια σπουδαία δασκάλα όχι μόνο της επικοινωνίας ή της πολιτικής, αλλά και της ευπρέπειας, της μαχητικότητας , της άλλης σκέψης...

Η νεαρή ήταν μαζί μου πολύ ντροπαλή.

Της είπα αυτα που είχα να της πω και κλείνοντας τη συμβούλεψα:

-Μην της λες (της Πιπιλή) πάντα ναί... γουστάρει πίεση και άλλη άποψη...

Το ίδιο λέω και σε σας....

Μπείτε το blog της και πιέστε την... ρωτείστε την... κουβεντιάστε μαζί της... δεν ξέρω αν είναι η στιγμή της να βγει βουλευτίνα.... είμαι σίγουρος όμως ότι μερικοί και μερικές από σας θα αποκτήσετε μια σπουδαία e-φίλη.

Attachment: Λυπάμαι πολύ που έγραψα αυτο το post ως manosAntonaros. Είναι από τις λίγες φορές που για να το υποστηρίξω θα ήθελα να με λένε: manospapadopoulos

Attachment2: Σας υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναγράψω για άλλον υποψήφιο. Αυτό όμως ήταν μια δημόσια ενδειξη αγάπης και σεβασμού σε έναν άνθρωπο που με στήριξε εντελώς άδολα σε δύσκολες στιγμές μου. Και δεν ντρέπομαι, γιατί το κείμενο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Οσο για το timing είναι αλήθεια, πώς είναι χαχαχαχαχαχα υποπτο!