ζεστά κουλούρια

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που με εκπλήσσουν.

Πριν απο μερικά χρόνια –όταν εκανα τηλε-κριτική στις εφημερίδες- είχα γράψει κάτι, που δεν άρεσε καθόλου στον συνάδελφο μου, τον Δημήτρη Αλικάκο. (αν δεν κάνω λάθος τότε δούλευε στον Σκάι)

Συνήθως στους ανθρώπους της τηλεόρασης δεν αρέσει να γράφεις πράγματα για εκείνους. Εξαιρούνται οι ύμνοι. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τί είχα γράψει, αλλά το σίγουρο ήταν ότι το θυμόταν εκείνος. Ηξερα –γιατί ό ίδιος (κι όχι ο διευθυντής του) μου είχε διαμαρτυρηθεί- ότι δεν με συμπαθούσε. Μπορούσα να ζήσω μ’ αυτό.

Ξαφνικά πριν απο μερικούς μήνες, μου έρχεται ένα e-mail από τον Αλικάκο. Ω, του θαύματος με διάβαζε στο blog μου, του άρεσαν αυτά που έγραφα και απλώς μου το έγραψε. Ή έχεις αντίληψη της αισθητικής ή δεν έχεις... Προς Θεού! Δεν το λέω για μένα... για τον Αλικάκο το λέω... Υπερβαση είναι να λες «μπράβο» σε κάποιον που κάποτε σε είχε «κάψει».

Του τηλεφωνησα να τον ευχαριστήσω... ή μάλλον τουστειλα κι εγώ mail… και τελικά βρεθήκαμε τυχαία και ήπιαμε έναν καφέ. Είχε μεγάλη δίψα να μάθει για τα blogs..πώς γίνονται... πώς λειτουργούν κ.λ.π. Εκείνο το απόγευμα μου είπε ότι ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος είχε blog... (Μεταξύ μας: Τον κ. Λιμπερόπουλο τον έχω προς το παρόν και βράζει στο ζουμί του. Εχω να του μιλήσω μερικές εβδομάδες. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος που παίρνει μπρος το παλικαράκι-όχι ότι έχει σταματήσει και ποτέ δηλαδή- Νομίζω ότι και εκείνος βαριέται τα πολλά-πολλά όπως κι εγώ...) Στην κουβέντα λοιπόν που είχαμε εκείνο το απογευματάκι με τον Αλικάκο, του είπα:

-Πέρνα μια μέρα από το σπίτι να σου δείξω στον υπολογιστή πώς γίνονται αυτά τα πράγματα!

Τσαπ! Την επομενη μέρα μου τηλεφωνησε: Να’ρθω;

-Ελα!

Ηρθε. Ισοπεδώθηκε πνευματικά, φαντασιωτικά, ψυχικά ή όπώς αλλιώς θέλετε με την Ακρόπολη και μετά έτσι τελειωμένονα τον έβαλα μπροστά στις οθόνες μου και του’δειξα μερικά internet-ίστικα... στα απλά ελληνικά λέγεται και show off.

Kατάλαβα ότι πάνω από όλα τον ενδιέφερε να μάθει από μένα πώς γίνεται η εικογράφηση της σελίδας... και πώς «φτιάχνω» τις φωτο.

-Photoshop! του είπα με μπλαζέ ύφος κλείνοντας την κουβέντα...

-Γεια δείξε μου....

Πιασ’το αβγό και κούρεφτο. Τί να δείξεις από το photoshop σε έναν άνθρωπο που δεν έχει σχέση με αυτά; Είναι σαν να εξηγείς κβαντοφυσική σε κάποιον που αγνοεί ότι περνώντας κάτω απο μια μηλιά μπορεί να του πέσει ενα μήλο στο κεφάλι.

Ε, αφου ήθελε... του’δειξα... 3-4 βασικά πράγματα... layers, adjustments και τέτοια... Κι άλλοι είχαν τη διάθεση... μέσα στα πρώτα 2 λεπτά είχαν χάσει τη μπάλα. Λένε: καλά-καλά κατάλαβα... κει εκεί τελειώνει το πράγμα. Το ίδιο και τούτος...

Μου χάρισε το βιβλίο που’χει γράψει για τον Λιαντίνη. Δεν διαβάζω πια πολλά βιβλία. Σχεδόν ελάχιστα Ο Αλικάκος όμως μου’τοχε δώσει με πολύ πάθος. Ξέρω πώς είναι να θες οι άλλοι να δουν τη δουλειά σου. Βασικά γι’ αυτό γινόμαστε δημοσιογράφοι. Ετσι το ακούμπησα δίπλα στον καναπέ και όποτε χαλάρωνα διαβαζα. Αν σας ενδιαφέρει να μάθετε για τον καθηγητή Λιαντίνη να διαβάσετε το βιβλίο... Ο δημοσιογράφος και ο λογοτέχνης πήγανε χέρι-χέρι... στο τέλος κερδίζει ο Λιαντίνης... δηλαδή το βιβλίο.

Μετα το ξέχασα.

Προχθές μου ξανάφησε ενα e-mail. Είχε φτιάξει blog… Tί διάλο, αναρωτήθηκα, κάνωντας κλικ στο link... γιατί είχε καθυστερήσει τόσο πολύ;

Oπως σας είπα στην αρχή μου αρέσουν οι άνθρωποι που με εκπλήσσουν (ακόμα και αρνητικά, αν και αυτο είναι ελαφρώς βαρετό). Καταλάβα γιατί είχε αργήσει να ανοίξει το blog του:

Ολονξ αυτον τον καιρό μάθαινε Photoshop.

Το αποτέλεσμα φαινόταν σε γκρο πλαν. Φωτογραφία του πάνω-πάνω φτιαγμένη (τέλεια) στο Photoshop.

Γουργούρησα ευχαριστημένος.

Διάβασα τα δυο posts που είχε ανεβάσει.

Το ένα ήταν εξομολόγηση και το άλλο ποίημα με μέτρο και ρυθμό.

Είμαι σίγουρος ότι γρήγορα θα αρχίσει να μπλογκάρει... αν και η φωτό του σε ποιητή παραπέμπει... ελπίζω να τα συνδυάσει.

Για δοκιμάστε τον και βάλτε του δύσκολα!