αμοντάριστα πλάνα

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που’χω πολεμήσει για να τα κερδίσω και άλλα που μου ήρθαν στο πιάτο. Η δημοσιογραφία την εποχή που την ξεκίνησα εγώ ήταν ενα ιδιαιτέρως κλειστό club. Συντεχνία με όλη τη σημασία της λέξης.

Το γεγονός λοιπόν, ότι ήμουν γυιός δημοσιογράφου μου άνοιξε εύκολα τις πόρτες. Είμαι ευτυχής γιατί ήταν η δουλειά που’θελα να κάνω από μικρός... βρέθηκα και στα περιοδικά στην άνθηση τους, και στις εφημερίδες όταν ήρθε το νέο tabloid σχήμα, και στο ραδιοφωνο και την τηλεόραση όταν ξεκίνησαν. Είδα το ονοματάκι μου γραμμένο, είδα τη φάτσα μου στην τηλεόραση και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο.... τωρα πια είμαι και στο internet... και έβγαλα φράγκουλα και πείνασα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με διαβάζουν. Γνωρισα κόσμο, προσωπικότητες, άνοιξαν πόρτες ή έκλεισαν για πάντα... Δεν έγραψα ποτέ υπό τη σκιά κάποιου κόμματος και για να το αντισταθμίσω, έγραψα συχνά-πυκνά υπό τη σκιά του Παναθηναϊκού. Εχω αναμνήσεις, επιτυχίες, θέσεις, συμμετοχή, απολύσεις, φίλους, εχθρούς, δάσκαλους και μαθητές.... Αν γκρινιάξω θα είμαι αν μη τί άλλο αχάριστος με τη ζωή.

Στις αίθουσες σύνταξης γνωρισα παιδιά, που είχαν φτύσει αίμα για να φτάσουν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ (συγκριτικά) πολυτελώς... Φίλησαν κατουρημένες ποδιές, μείνανε απλήρωτοι (δόκιμοι), τους προσβάλανε, τους φτύσανε, τους κράτησαν ξάγρυπνους, τους ειρωνεύτηκαν... αλλά αυτοί εκεί σταθεροί σ’ αυτό που γουστάριζαν.

Τους και τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ακόμα και αν δεν συμφωνώ (πάντα) με τις μετέπειτα επιλογές τους... όπως πιθανότατα και εκείνοι με τις δικές μου... Το να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι είναι μεγάλη ευτυχία. Τρομερή χαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να δώσω ανάλογη χαρά και ευτυχία σε ανθρώπους που αγάπησα.

Γιατί;

Βασικά δεν έχω ιδέα... και αυτό προφανώς είναι το μεγάλο μου πρόβλημα... Anyways, ξετρελλαίνομαι εντούτοις (που΄λεει και μια αγαπημένη μου φίλη) να ανοίγω τις πόρτες σε ανθρώπους που ονειρεύονται να μπουν σ΄ αυτον τον χώρο. Ισως να λειτουργεί σαν χρέος μου στο ότι και σε μένα κάποιοι τις άνοιξαν.

Δεν είναι τίποτε τρομερό. Στη δουλειά συμβαίνει πολύ συχνά (αν μάλιστα περάσουν τα χρόνια) να σου τηλεφωνούν συνάδελφοι «αν ξέρεις κάποιον που.....» Αν είσαι παρτάκιας (και έξυπνος) άνθρωπος λες «δεν ξέρω» και καθαρίζεις. (έχω γράψει σχετικό ποστ γι’ αυτό)... εμένα πάλι είναι το καλύτερό μου... μόνο που σκέφτομαι τη χαρά του πιτσιρικά που πλησιάζει αυτο που θέλει, τρελλαίνομαι... μόνο και μόνο η στιγμιαία έκπληξη τους, είναι θείο δώρο. Απο παιδί λέω στους φίλους μου, ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή.... και με κοιτάνε καχύποπτα.... εγω όμως το πιστεύω... και το ζω εδώ και μισό αιώνα... δεν αρκεί να το λέω , πρέπει να το αποδεικνύω κιόλας...ενα τηλεφωνημα από το πουθενά είναι μάθημα, που λέει ακριβώς ότι η ζωή είναι απλή...και είναι όντως τόσο απλό... αλήθεια το λέω και όσοι εδω μέσα είναι δημοσιογράφοι, υποθέτω ότι θα συμφωνήσουν.... Δεν είμαι καθόλου της γνώμης, ότι οι άνθρωποι που γνωρίζω (και για να τους γνωρίζω προφανώς τους συμπαθώ) πρέπει σώνει και καλά να περάσουν απο βρωμερά και δύσκολα λαγούμια, για να φτάσουν στον στόχο τους.

Εχω εναν φίλο τον Αρη Γάτα, αθλητικός συντάκτης, τον είχα μαθητή σε μια σχολή... πριν απο χρόνια... εκείνη την εποχή άνοιξε ενα κανάλι... με ρωτησαν αν ήξερα κανεναν νεαρό που’θελε να ασχοληθεί με τα αθλητικά, τον θυμήθηκα που ‘κοβε το μάτι του και μου’χε εξολογηθεί ότι ήθελε να γίνει αθλητικός συντάκτης και τον πρότεινα... τι το πιο φυσικό; Πήγε, δούλεψε σκληρά και σιγά-σιγά έγινε αυτο που πάντα ήθελε...

Τί κέρδισα εγώ;

Ενα τηλεφωνημα που μου κάνει κάθε 2-3 μήνες, όλα αυτα τα χρόνια, με ρωτάει πώς είμαι και τί κάνω, μου λέει κουτσομπολιά και αυτο είναι όλο... Κάθε φορά που τον ακούω δροσίζεται η καρδιά μου... λίγο το’χετε αυτό; με αγαπάει ενας άνθρωπος, επειδή απλώς τον σκέφτηκα την κατάλληλη στιγμή... Βασικά ο Αρης δεν μου χρωστάει τίποτα... δεν χρωστάς για το αυτονόητο...

Δεν είναι αυτονόητο;

Πριτς... για μένα είναι.

Τωρα με τα blogs η πελατεία έχει αυξηθεί... Κάθε τρις και λίγο όλο και κάποιος από εφημερίδα, περιοδικά ή τηλεόραση μου τηλεφωνεί για να του συστήσω κάποιον/αν blogger είτε για δουλειά, είτε για προσκεκλημένο...

Ξέρω πολύ κόσμο από τα blogs. Μ’αρέσει πολύ να παρακολουθώ ανθρώπους που έχουν ιδέες, διαφορετικές απόψεις, ταλέντα κ.λ.π. Πολλοί είναι φιλαράκια μου, άλλοι γνωστοί, με άλλους ανταλάσσω που και που κανένα comment και μερικοί που δεν τους έχω ούτε με έχουν ποτέ πλησιάσει. Στον καθένα είναι πρόδηλο το οποιο ενδιαφέρον και το οποιο ταλέντο του... Μια ζωή κάνω casting...

Πριν απο 2 μήνες μου τηλεφωνησε ενας αρχισυντάκτης από εκπομπή μεγάλου ιδιωτικού καναλιού.

-Θέλω δυο φρέσκες κοπέλες, που τους ενδιαφέρει η δημοσιογραφία και που δεν έχουν δουλέψει αλλού. Bloggers…ξέρεις μωρέ απ’ αυτά που αρέσουν σένα...

-Γιατί κοπέλες;

-Επειδή σε κανα δίμηνο έχω σκοπό να τις βγαλω στον αέρα και το concept λεει κοπέλες... Τί σπαζαρχίδης που’σαι αδελφέ μου....

-Οι bloggers δεν έρχονται δόκιμοι... είπα για να το ξεκόβουμε το πράγμα.

-Ποιός μίλησε για δόκιμους. Μισθολόγιο... αν είναι καλές.

-Θα είναι...

-Δωστους το τηλέφωνο μου να μου τηλεφωνήσουν...

Ωραία... δυο παιδιά θα εύρισκαν δουλειά.

Τηλεφωνησα σε δυο που και τις ήξερα καλά, και πολύ καιρό, και άνεση είχαμε, και μου είχαν πει πόσο πολύ ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο...και πάνω από όλα μου άρεσε ο τρόπος που γράφουν.

Με περίμενε μια (δυο) από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου.

Η μία δεν πήγε καν και η άλλη πήγε, «ερμήνευσε» αυτα που της είπαν και δεν ξαναπήγε. Με πήρε εκνευρισμένος ο αρχισυντάκτης και με έχεσε με το δίκιο του. Δεν πειράζει αυτό, γιατί διορθώνεται... αυτό που δεν διορθώνεται είναι ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσει ποτέ να του προτείνω κάποιο άλλο παιδί, για κάποια αλλη ευκαιρία που αργά ή γρήγορα θα παρουσιαστεί. Αυτό με νευριάζει πολύ.... Με κάνει έξαλλο η εκ των πραγμάτων προδιαγραφή του μέλλοντος.

Δικό μου λάθος.

Αποτέλεσμα;

Θύμωσαν και οι δυο bloggers μαζί μου.

Γιατί;

Στο τιμόνι που οδηγώ, το αγνοώ.... not even close δεν πάει το μυαλό μου... μπορεί και να γέρασα και να ζουφιανα...καθόλου απίθανο...

Πάει στο διάολο δεν θα πεθάνουμε κιόλας... Εκανα ότι το ξέχασα, αλλά σας ομολογώ ότι με παίδευε. Μεγαλώνωντας έμαθα να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου και ξεμπερδεύω και με τους άλλους και με μένανε....

Την περασμένη εβδομάδα νατο πάλι το τηλέφωνο.

Μια φίλη μου από ένα γυναικείο περιοδικό. Τέλειο περιοδικό.

-Μανούλη, SOS δυο κοπέλες από τα blogs. Κάνουμε μια νέα προσπάθεια μπλα...μπλα....

-Ξέρω, αλλά δεν θα σου πω...

-Γιατί παιδί μου, δεν θα το κάνουν τζάμπα τα παιδιά.

Της είπα με 2-3 λόγια αυτο που μουχε συμβεί.

Εμεινε με ανοικτό το στόμα.

-Ελα ρε... δεν σε πιστεύω.

-Sorry, δεν γίνεται... δεν ξαναπαίρνω το ρίσκο.

Κλείσαμε το τηλέφωνο, αφου συμφωνήσαμε να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα...να φάμε μύδια κ.λ.π.

Πέρασαν 1-2 μέρες και με’τρωγε.

Το νήμα της τύχης δυο παιδιών περνούσε από μέσα μου. Από πού έπαιρνα το δικαίωμα να το σταματήσω; Θα αντέξω ακόμα μια φτυσιά; Τί με νιάζουν εμένανε οι πόρτες των άλλων; Μα δεν είμαι εγω καν το θέμα... είμαι απλώς ο συνδετικός κρίκος.

Τηλεφωνησα σε δυο άλλες φίλες μου, που δεν έκαναν για τη δουλειά στη τηλεόραση, αλλά έκαναν ταμαμ γι’ αυτην εδώ.

Η μία πήγε και άρεσε. Ξεκινάει. Την είδα συμπτωματικά στην Ερμού που πήγαινε να το γιορτάσει με φίλους και τίποτε ουζάκια... Σηκωσα τη μηχανή να τη φωτογραφίσω, όχι γιατί την γνωρισα, αλλά για τον τροπο που περπατούσε.... πετούσε δηλαδή....

Η άλλη θα πάει αυτες τις μέρες. Ευχομαι να πετάει και εκείνη.

ΥΓ. Εμαθα ότι στην εκπομπή της τηλεόρασης, τελικά πήγε μια άλλη πιτσιρίκα blogger. Προφανώς τηλεφωνησαν σε κάποιον άλλον δηοσιογράφο-blogger και τους την έστειλε. Η μικρή αποδείχτηκε χρυσάφι και σήμερα τσιμπάει 1.100 ευρώ, καθαρά παρακαλώ. Χαμογελασα: Τελικά ο,τι είναι γραφτο να γίνει θα γίνει όπως και να’χει. Σκέφτηκα ότι αν κάποια απ’ αυτές πουχα στειλει εγώ είχε πάει... σήμερα αυτη η κοπέλα πιθανότατα να εψαχνε για δουλειά και κανείς να μην είχε ανακαλύψει το ταλέντο της.

Τις ευχαριστώ λοιπόν εκ μέρους της.

ΥΓ2. Δεν θέλω να κάνω τον καλό.Δεν είμαι άλλωστε. Απλώς γράφω εύκολα αυτά που σκέφτομαι. Πολύ δύσκολα συγκρατιεμαι. Ομως πρέπει να σας πω, ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι-bloggers έχουν προωθήσει-βοηθήσει νέα παιδιά από δω μέσα, στον Τύπο. Αυτό είναι παλιά δημοσιογραφική πρακτική... Είναι από τα λίγα υγιή καταλοιπα του σπουδαίου παρελθόντος.

ΥΓ3. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι τα χειρότερα τα είχα δει στο ρεπορτάζ. Είστε πολύ τυχεροί που σε μερικές περιπτώσεις βλέπετε «μονταρισμένο υλικό» και όχι το αμοντάριστο, όπως έρχεται φλααααααααπ απροειδοποίητα στα μούτρα αυτού που το παραλαμβάνει από το link ή το δορυφόρο. Αυτα πουχω δει στα blogs (και δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις) είναι επίσης «αμοντάριστα πλάνα» που μουρχονται απροειδοποίητα στα μούτρα.

Εχω δει φλααααααααααααπ αμονταριστα πλάνα από αεροπορικό δυστύχημα, εχω δει αμονταριστα απο πολύνεκρο αυτοκινητιστικό. Μη αγχώνεστε λοιπόν, αντέχω ακόμα.

Try better!