Tον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη τον γνώρισα το 1987 στον 9,84.
Πωπωπω, πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Μόνο όταν μιλώ για πρόσωπα, κάνω κλικ με τον χρόνο.
Εκρηκτικός άνθρωπος. Οχι μόνο τώρα, αλλά από τότε και υποθέτω από πάντα. Ο Ιάσονας αγαπά πολύ τη μουσική και έτσι συχνά-πυκνά ερχόταν στην εκπομπή μας για να βάζει απλώς δίσκους... Το διασκέδαζε(ζαμε) πάρα πολύ. Κάναμε αρκετά μαζί και μερικά απ’ αυτα ήταν πολύ σημαντικά (για την εποχή τους)... ομως αυτά τον αφήνω τον ίδιο να σας τα πει (τον ψήνω για το διαδίκτυο)... μερικά είναι δικά του, προίκα του.... Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα, ήταν μια βραδιά που εμείς (η Αγάθη κι εγώ) κάναμε μια εκπομπή-διαγωνισμό με θέμα «ποιός μπορεί να πιεί περισσότερα ποτήρια νερό!»... Απίστευτες εποχες ραδιοφωνικής τρέλλας, που σήμερα ούτε θα περνούσε από το μυαλό οποιουδήποτε χαχαχαχαχαχαχαχα ραδιο-αναμορφωτή.
Ο Ιάσονας ήταν εκεί. Οχι όμως για να βάζει μουσική, αλλά για μεταφέρει.... τα νερά.... Μιλούσα στο μικρόφωνο (άκουγε όλη η Ελλάδα) και από «πίσω» ακουγόταν η η φωνή του Ιάσονα, που τραγουδούσε καθώς μετέφερε σε...δίσκο ποτήρια ξέχειλα νερό: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά για μένα αρκεί μια στιγμή για να συμπαθήσω, αγαπήσω έναν άνθρωπο. Η στιγμή μου με τον Ιάσονα ήταν αυτή, που σας περιέγραψα.
Μετα χαθήκαμε... δηλαδή δεν ξαναδουλέψαμε μαζί... όποτε όμως τύχαινε να συναντηθούμε κάναμε και οι δυο μας πολύ χαρά και πάντα βρίσκαμε την ευκαιρία να καπνίσουμε ενα τσιγάρο, να πούμε 2 κουβέντες... ποτέ για το παρελθόν... ούτε για το μέλλον... αλλά πάντα για το τώρα εκείνης της στιγμής.
Γελάω πολύ κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση. Δεν γελάω στα μούτρα του, αλλά από την χαρά, που μόνο ο Ιάσονας ξέρει να σου μεταδίδει.
Και ξαφνικά μαθαίνω πρίν απο μερικές μέρες ότι έπαθε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του, ότι μπήκε στο Νοσοκομείο κ.λ.π.
Αναστατώθηκα.
Δεν φοβήθηκα...γιατί τα’χω περάσει κι εγώ... αναστατώθηκα γιατί πέρασε από το μυαλό μου, ότι αυτός ό τόσο εκρηκτικός (επιμένω στον χαρακτηρισμό) υπήρχε πιθανότητα να έχει φοβηθεί, τρομοκρατηθεί... δεν μπορούσα να τον φαντασθεώ έτσι.... ή μάλλον δεν ήθελα να τον φαντασθώ έτσι.
Του άφησα ενα μήνυμα στο κινητό. Ηξερα πολύ καλά πόσο μετράει ένα τηλεφωνημα –σε τέτοιες στιγμές- από κάποιον που δεν είναι δα και κολλητός σου. Μιλήσαμε στο κινητό του... με πήρε ενα βράδι από την... εντατική χαχαχαχαχαχαχαχαχαχ... όπως και εκείνος είχα κι εγώ κινητό στην εντατική (μια φορά θα σας πω πόσο πολύ βοήθησε αυτο το κινητό μου έναν άλλον ασθενή στο διπλανό κρεββάτι στην εντατική).
Του’χα γραψει στο SMS να μην φοβάται καθόλου τώρα που πέρασαν τα δύσκολα και ότι η περιπέτεια του τελικά θα δει, ότι θα αποδειχθεί... δώρο.
Κτύπησε λοιπόν το τηλέφωνο μου και μια φωνή μου είπε:
-Δωγο; Πές μου τώγα αμέσως, τί εννοείς δώγο!
Το χαμόγελό μου εφτασε στα αυτιά. Εκτός από υγιής ήταν και ο Ιάσονας που ήξερα.
Με πήρε ξανά μετά από 2 μέρες, για να πιούμε... τσάι.
Τον ρώτησα τί ώρα ήθελε να πάω στο Νοσοκομείο.
Μα δεν ήταν στο Νοσοκομείο... σπίτι του ήταν... και το τσάι ήθελε να το πιούμε στο café της Μ. Βρετανίας.
Ο γιατρός μου ο Λευτέρης Τσιάμης είναι ευτυχής όταν οι ασθενείς του ξαναμπαίνουν αμέσως στην ζωή που είχαν πριν (χωρίς τις υπερβολές)...
Βρεθήκαμε στην Μ. Βρετανία. Σηκώθηκα τουλάχιστον 30 φορές από τη θέση του, μίλησε τουλάχιστον με 25 άτομα στο τηλέφωνο... ο καθένας του είπε τί ακριβώς έπρεπε να κάνει.... διαβεβαιώσε τη μαμά του, ότι δεν καπνίζει... ρτούφηξε το τσάι... μετα αναρωτήθηκε αν θέλει ενα χαμομήλι...
Ακουσε για πολύ ώρα σιωπηλός (πόσο περίεργο!!!) αυτά που του έλεγα. Κουμπωσε στο μυαλό του μερικά και ενώ ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε ότι ερωτήσεις-απορίες είχε, μου λεει:
-Και όπως είπε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ξύλο βγήκε από....».... και πριν προλάβω να ανασάνω συνέχισε.... «βέβαια, και ο Μινωτής το 1965....»... «για να μη σου πω για τη Μελίνα....»
Του είπα να μην καταναλώνει πράγματα που τελειώνουν σε –ίνη....
-Πες ένα... μου είπε ατάκα.
-Καφεϊνη, τεϊνη, νικοτίνη....
Με κοίταξε πολύ σοβαρά...
-Μπισκότα Αλατίνη;
Ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο υγιής. Ηταν κάτι περισσότερο: καινούργιος.
Τον παρακάλεσα να με φωνάζει στην εκπομπή του κάθε πανσέλήνο και να αποκωδικοποιήσουμε τον φόβο που νιώθουν πολλοί, που είχαν πρόβλημα με την καρδιά τους....
-Γιατί κάθε πανσέληνο;
-Ετσι μουρθε...
-Δεν μπορεί.... πες μου αμέσως: γιατί κάθε πανσέληνο;
Ξετρελλαίνομαι για τους ανθρώπους που από το πουθενά, μπορούν να κάνουν στη στιγμή ενα ολόκληρο επιθεωρησιακό νούμερο.... Τέτοιος είναι ο Ιάσων.
Ξέρετε, πότε δεν έκρυψα ότι θεωρω το blogging δημοσιογραφία. Πολύ ελεύθερη (προς το παρόν) δημοσιογραφία. Κατα τη γνωμη μου, η δημοσιογραφία έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να πληροφορεί τον κόσμο. Τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.
Μια χαρά είναι ο Ιάσονας και δεν χρειαζόταν το δικό μου ποστ. Ομως μου’δωσε πάσα.... από τότε που έπαθα το έμφραγμα, θεωρώ απόλυτη υποχρεωση μου, να πληροφορώ τον κόσμο ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου ενα έμφραγμα, ένα μπαλονάκι....
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η αρχή ενός (καινούργιου) κόσμου, με όπλο τη γνώση του παρελθόντος. Γιορτάζω κανονικά ώς δευτερα γενέθλια μου την 19η Μαίου... όχι επειδή γλύτωσα (πρόσκαιρα άλλωστε όπως όλοι μας) αλλά επειδή ξαναγεννήθηκα.... ξαναείδα τον κόσμο... πιθανότατα και πάλι λάθος... αλλά είχα και μια δεύτερη ευκαιρία... και αυτό είναι από μόνο του γοητευτικό.
Ειναι δύσκολο πράγμα να πει κανείς, αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Οπως και ναχει.... καθώς οι απόψεις διίστανται.... ένα είναι το σίγουρο: είτε μισοάδειο είναι, είτε μισογεμάτο... μπορείς πάντα να το γεμίσεις.
Ή να το πιείς άσπρο πάτο.
Στην υγειά σου Ιάσονα! Είναι ακριβώς όπως τόλεγε ραδιο-πανελλαδικά 20 χρόνια πριν: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»
14 σχόλια:
αγαπητε μανο, επετρεψε μου ενα σχολιο: τα μπλογκς ΔΕΝ ειναι δημοσιογραφια. σκοπος τους δεν ειναι να πληροφορησουν. οκ, καταλαβαινω γιατι το βλεπεις ετσι και ισως να ισχυει αυτο ως ενα βαθμο σε καποια μπλογκς, και στο πλαισιο στο οποιο αναπτυχθηκαν τα μπλογκς στην ελλαδα αλλα η ουσια ειναι πολυ πιο ευρεια.
Έλα βρε Μάνο, έλα βρε Μάνο που όλο ανεβάζεις ποστ και δεν σε προλαβαίνω!!!!!!!
Μα καλά, πιστεύω πως πάντα μας λες την αλήθεια σου. Και φρικάρω!Απόδειξη. Εσύ, μεγαλύτερος, δουλεύεις τόσο και όλο προλαβαίνεις να δεις κόσμο, να βγάλεις φωτογραφίες, να πας σε παρουσιάσεις βιβλίων... Εγώ. Μικρότερη, μόλις ξεκίνησα δουλειά, δεν έχω δει κανέναν εδώ και καιρό, δεν έχω βγάλει φωτογραφίες, δεν έχω τελειώσει το βιβλίο μου εδώ και δυομιση εβδομάδες και δεν κοιμάμαι. Λόγω έλλειψης χρόνου!
Μα πώς γίνεται αυτό!!!!!???????? Πραγματικά, δηλώνω θαυμάστρια. Και βλαμμένο.
Όσο για τις περιπέτειες υγείας. Δεν έχω ιδέα. Για τους γύρω, που αγαπάνε αυτόν που περνάει το πρόβλημα, είναι καμπανάκι ότι η ζωή είναι μικρή και για να αρχίσουν να τον προσέχουν.
Για τον ίδιο, αν δεν έρθει η αυτοκτονία από τα "μη" και την αστυνόμευση... Από ό,τι μαθαίνω εδωμέσα είναι δεύτερα γενέθλια και ευκαιρία για ακόμη ένα πάρτυ κάθε χρόνο. Δεν είναι καθόλου κακό Μάνο. Μα καθόλου!
Καλημέρα! :)
Συγκινήθηκα πολύ... Κρυωμένες καλημέρες :-)
Aγαπητέ μου Basileios… η αλήθεια είναι ότι η ουσία (στο συγκεκριμένο θέμα) είναι ευρεία. Γι’ αυτο γράφω «θεωρώ». Η αποψη μου λοιπόν είναι, ότι αφού είμαι δημοσιογράφος, δεν παίζει κανένα ρόλο, σε ποιό μέσον γράφω. Φυσικά αυτο δεν είναι υποχρεωτικό να συμβαίνει και σε άλλους bloggers, παρ’ όλο που όπως και να’χει δημοσίως γράφουν. Και επιμένω χωρίς ρομαντική διάθεση: Δημοσιογραφία είναι να πληροφορείς τους άλλους κάτι που δεν γνωρίζουν (έχουν μάθει).... τα υπόλοιπα είναι το αμπαλάζ.
Καλό απόγευμα... αν και δεν διαφωνούμε (λάθος ρήμα) στα βασικά.
Industrialdaisies... εγώ σου είπα να φωνίσεις +15% παραπάνω στο Παρισάκι, αλλά δεν μ’ακουσες. Χαχαχαχαχαχα
Μαρια...περαστικές καλησπέρες.
Γουστάρω τρελλά τους ανθρώπους που όταν (ξε)περνούν ένα πρόβλημα υγείας, συνεχίζουν τη ζωή τους πολύ πιο δυναμικά, με αισιοδοξία και λαχτάρα! Γεμίζουν το ποτήρι, το κατεβάζουν άσπρο-πάτο, το ξαναγεμίζουν κλπ κλπ. Δεν αντέχω εκείνους που κλείνονται στο καβούκι τους, μιξοκλαίνε και περιμένουν απλά το επόμενο που θα τους συμβεί. Εκείνους που έτσι απλά τα παρατάνε.
Οσο για τον Ιάσονα...
Παγ' όλο που δεν τον έχω γνωγίσει, τον συμπαθώ απεγιόγιστα!!!!!
Να είναι πάντα σιδεγένιος!
Οσο για τα blog συμφωνώ μαζί σου, ούσα εθισμένη στο σπορ.
Ισως και να σου βαλω μονο τγια για το αγθο αυτο κυγιε μανο χαχαχαχα
οπατερας μου απο τα 40 του εως σημερα 15 ετη μετα εχει κανει 2 εγχειρησεις ανοιχης καρδιας και εχει αλλαξει 2 βηματοδοτες αλλα εμεις ζωη περνουμε απο αυτον
Κογυφαίοι! Και αυτός και εσύ...
Και επειδή τον θεωρώ από τους ανθρώπους με τρομερό χιούμορ, θα ήθελα κάποτε να του ζητήσω να πει γαργάρα!
Τέλος τα εις "ίνη" έχεις απόλυτο δίκιο δεν είναι τρόφιμα (νικοτίνη, μπριγιαντίνη, κλπ). Για την βαζελίνη δεν ξέρω...!
Φιλιά πολλά και συνέχισε να μας τρελαίνεις με τις φωτογραφίες σου.
omorfo, polu omorfo...
pada boreis na to ksanagemiseis to pothri ...
Πράγματι θα πρέπη να είναι συμπαθέστατος άνθρωπος όπως και είναι ανεξάντλητος σε ευφυείς ατάκες, απ' όσο τον έχω ακούσει από το ραδιόφωνο παλιά, πέραν του ότι είναι και «χώστης», χωρίς να ιδρώνει τ' αυτί του.
Περαστικά του και να είναι σιδερένιος, όμως ας αφήση «τις αηδίες και τα ξεγάσματα» (δική του η φράση, που την είχε ρίξει τελείως απρόσμενα σε μια εκπομπή του το χειμώνα του 91, και κοίτα που θυμάμαι και πότε την είπε εγώ που δεν θυμάμαι αν πήγα στο γραφείο χτές) και να προσέχη στο μέλλον την υγεία του, γιατί αντιπροσωπεύει κάτι που στις μέρες μας έχει πια εκλείψει.
"...ξαναείδα τον κόσμο... πιθανότατα και πάλι λάθος... και αυτό είναι από μόνο του γοητευτικό."
γεια σου, ρε Μάνο.
Μάνο μου, όταν θα φτάσουμε στο σημείο να λέμε και να το εννοούμε (!) ότι "είμαστε καλά - έχουμε την υγεία μας" κλπ, που τώρα νομίζω ότι τα λέμε ως σχήμα λόγου (αφού μετά ακολουθεί η γνωστή τεράστια γκρίνια), τότε όλοι θα είμαστε καλύτερα και ίσως καλύτεροι!
Μόλις εχθές πέρασα πολλές έξω από το χειρουργείο. Μέσα είχαν τον μπαμπά μου. Κρατούσα ένα κομπολόι, μετρούσα τις χάντρες και τις 200τόσες φορές που άνοιξε η πόρτα μέχρι να μας ειδοποιήσουν: όλα εντάξει στο χειρουργείο - ξύπνησε είναι καλά!
έβλεπα όλους τους υπόλοιπους που κι αυτοί είχαν καρφωμένο το βλέμμα τους στην αυτόματη συρόμενη πόρτα και κάθε φορά που άνοιγε έκαναν όλοι μαζί μια κίνηση προς τα μπρος.
Σαν όλοι μαζί να είμαστε σε ένα λεωφορείο που σταματάει απότομα!
Μετά από λίγο ο καθένας μπήκε πάλι στο δικό του ι.χ.
καλό σαββατοκύριακο!
δούλεψε το γαμημένο!! (ξέρεις εσύ :)
and it was worth it :D
Περίεργη φιγούρα ο Ιάσων Τριανταφυλίδης. Δεν είχα ακούσει ότι πέρασε αυτή την περιπέτεια (άλλωστε δεν παρακολουθώ τα κουτσομπολιά) χαίρομαι όμως ιδιαίτερα που έμαθα ότι είναι καλά με αυτόν τον ιδιαίτερο δικό σου τρόπο.
Στην υγειά του λοιπόν.
Δημοσίευση σχολίου