o Μάκης, εγώ και το κτήνος!

Aυτόν τον τύπο, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Μάκη ντε... τον γνωρισα πριν πολλά χρόνια σε μια ταβέρνα στο Παγκράτι. Μαζί με μια παρέα άλλων δημοσιογράφων. Τον συμπάθησα, ενώ τον ψιλο-αντιπάθησα...

Γιατί;

Επειδή ήταν ασυμβίβαστος από τότε... από την πρώτη στιγμή... Πέτρινα ασυμβίβαστος... απο τη μια το γούσταρα και από την άλλη με θύμωνε.

Τοκ-τοκ helloooooooooo!

Το ίδιο βράδι πήγαμε στη «Στοά των Αθανάτων» μαζί με μια παρέα, η οποία παρέα παραλίγο να μας αλλάξει και των δυο τη ζωή... Η αλήθεια είναι ότι εκτός αυτων που περιγράφω είχα και έναν άλλο λόγο να τον «παρατηρήσω»: Τον αγαπούσε πολύ ο πατέρας μου από τότε που ήταν (ο Μάκης) γελοιογράφος στα ΝΕΑ, δίπλα στον μεγάλο Κώστα Μητρόπουλο (δεν είναι αστεία πράγματα αυτά)... και πάντα μου’λεγε « ο Makis έχει κάτι που τον κάνει διαφορετικό γελοιογράφο... δεν είναι ακριβώς το χιούμορ... είναι κάτι γρήγορο που’χει...»... (Θυμηθείτε ότι γελοιογράφοι βλέπουν μέσα από την είδηση!... αλλιώς είναι σκιτσογράφοι!)

Κάναμε για ένα μικρό διάστημα παρέα. Ηταν η εποχή που’κανε τις πρώτες τηλεοπτικές του εμφανίσεις στην τηλεόραση. Στο NewChannel… τότε που το θέμα του: Οι γιατροί και τα φακελάκια.... τον εκτίναξαν στο πρωτάθλημα της AGB.

Μετα χαθήκαμε....

Βρεθήκαμε τυχαία πριν χρόνια στο café κάτω από τον ΑΝΤ1. Φάγαμε μαζί... ήταν η εποχή που ήταν ήδη πολύ γνωστός. Με το ήρεμο ύφος του μου είπε ξαφνικά: «Ξέρεις η Τάδε γυρναγε μέχρι πρόσφατα στα ακριβά μαγαζιά και αγόραζε πράγματα και έλεγε ο,τι θα περάσεις εσύ να τα πληρώσεις... Εχεις βγάλει πολύ κακό όνομα!»

Εμεινα άναυδος με το μπιφτέκι στο πηρούνι και όλο μαζί στο στόμα.

Συνεχίσε με την ίδια ηρεμία: «Τους είπα ότι αποκλείεται να κάνεις εσύ τέτοιο πράγμα. Εγγυώμαι εγώ και έτσι έκλεισε δια παντός το θέμα!»

Μου είπε ποιαν εννοούσε.

Το πράγμα έκανε fit…

-Πόσο καιρό γίνεται αυτο;

-Ε. Κανέναν χρόνο....

-Και συ που το ξέρεις ότι δεν έχω λερωμένη τη φωλιά μου;

-Ηξερα τον πατέρα σου... μου είπε και άναψε τσιγάρο... αποκλείεται ο γιός του να’κανε κάτι τέτοιο. Αυτό μου ήταν αρκετό.

Οσοι με διαβάζετε καιρό, ξέρετε ότι για μένα μετρούν ΜΟΝΟ οι λεπτομέρειες. Κρίμα που δεν ζούσε ο πατέρας μου να του το πώ.

Πολλοί νομίζουν ότι πήγαινα παλιότερα στις εκπομπές του γιατί μαρεσε η δημοσιότητα... μα δεν μου έλειψε ποτέ... πήγαινα πάντα 1^ον γιατι θεωρούσα και ακόμα θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο και 2^ον γιατι πάντα το διασκέδαζα πολύ...

Λίγο καιρό αφότου ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και ο αδελφός μου ανέλαβε αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, μου τηλεφώνησαν οι συνεργάτες του Μάκη για να πάω σε μια εκπομπή του, που από την αρχή μύριζε μπαρούτι... Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση...

Του τηλεφώνησα... και του εξήγησα, ότι ντρέπομαι που αρνούμαι, αλλά η οικογένεια μου είναι πιο πάνω από όλα. Δεν ήξερα προς τα πού θα πήγαινε η κουβέντα και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι on air δεν θα’λεγα τη γνώμη μου.... Και δεν θα’θελα ενδεχομένως να φέρω τον αδελφό μου σε δύσκολη θέση....

Ακουγε σιωπηλός.

-Εντάξει Μάνο. Εχεις δίκιο... μη σε νιάζει καθόλου....Καταλαβαίνω.

Στα χρόνια που ακολούθησαν είδα ότι εννοούσε τα λόγια του. Πάντα μιλούσαμε στα τηλέφωνα... όταν συναντιόμαστε τυχαία τρώγαμε μαζί... έλεγε παλιές ιστορίες στην Κιμ... και πάντα...πάντα-πάντα απάντησε στα τηλεφωνήματα μου, ακόμα και σε δύσκολες γι’ αυτον εποχές, όταν τον κυνηγούσαν όλοι...

Ποτέ από αυτο εδω το blog δεν έκρυψα ότι είναι φίλος μου και τον συμπαθώ... Δεν μου ζήτησε και δεν του ζήτησα ποτε κάτι... και ούτε που’χε τύχει να ξαναδουλέψουμε μαζί...

Ολα αυτα τα χρόνια του’λεγα:

-Πότε θα ασχοληθείς με το net, ρε;

-Οταν θάρθει ή ώρα, μου απαντούσε σταθερά και μου’σπαγε τα νεύρα... μου επέτρεψε (χαλαρά) όμως δυο φορές να πάνω να βιντεοσκοπήσω την εκπομπή του για χάρη του blog μου....

Ξαφνικά...πρίν απο 2-3 εβδομάδες μου τηλεφώνησε.

-Θες πρόσκληση για να’ρθεις;

-Πού μωρέ;

-Στο zougla.gr. Βγαίνουμε....

-Θάρθω... αλλά δεν νομίζω ότι θαναι εύκολο να συνεννοηθούμε...

-Θα συνεννοηθούμε μια χαρά... τόσα χρόνια δεν με’πρηζες; Ε, να πού ηρθε η στιγμή.

Πήγα.... Ναι, μου είπε σε όλα και η κουβέντα μας διήρκεσε 2 λεπτά.

Πήγα για του εξής λόγους:

1^ον Ποτέ δεν έκρυψα το όνομά μου και ότι ζω αποκλειστικά από τη δημοσιογραφία.

2^ον Ο Μάκης –σας αρέσει, δεν σας αρέσει- έχει κάτι που δεν χωράει αμφισβήτηση: Με ό,τι καταπιάνεται, πετυχαίνει.... Η απόδειξη:

Γελοιογραφίες, όχι όπου κι όπου, αλλά στα ΝΕΑ.

Ποντίκι

Ωχ FM

Τηλεόραση

Το Πρώτο Θέμα.

Πού την είδατε την αποτυχία;

Τί είναι αυτό που σας λέει οτι δεν θα πετύχει και στο διαδίκτυο; Δηλαδή αν σας ανάγκαζαν να στοιχήματίσετε τα τελευταία σας ευρώ, που θα τα στοιχηματίζατε; Θα πετύχει ή δεν θα πετύχει;

'Αστα αυτα... ξεπουλήθηκες Αντώναρε....

Κατ’αρχας δεν είπαμε λέξη για χρήματα... και κατα δεύτερον, επιμένω: απ’ αυτη τη δουλειά δηλώνω ειδόσημα στην εφορία... γραφω... με πληρώνουν... απλό.... σιγά που θα πήγαινα να δουλέψω , στου Μάκη ή οπουδήποτε αλλού.... αν είχα κερδίσει το λαχείο ή το τζόγγερ... Ομως τόσα χρόνια στο net βαρέθηκα όλους αυτούς, που έχουν ενα e-mail και μάλιστα τους το ανοίγει το γραμματέας ή η κόρη τους... να με κοιτάγανε ειρωνικά όταν έπαιζα με τον υπολογιστή μου... Προτιμώ χίλιες φορές τον Μάκη, παρ’ αυτούς που ετοιμάζονται να μας φλομώσουν στην e-μαλακία... και τον προτιμώ όχι επειδή είναι ό ίδιος ειδήμων...είναι όμως ο γιός του, ο Κωνσταντίνος και αυτο κάτι λέει... αλλά γιατι μπόρεσα να του αποσπάσω εναν χώρο μέσα στο site, όπου εκεί οι φίλοι μου κι εγώ, θα κάνουμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων) μερικά από τα πράγματα που στο παρελθόν έχουμε ονειρευθεί ή κουβεντιάσει στις ατέλειωτες bloggo-νύχτες μας...

Οχι... αποκλείεται να άφηνα να το κάνουνε μόνοι τους... Αποκλείεται σας λέω...not even one chance…

Και βέβαια το zougla.gr (όπως λένε αυτοί που ενδιαφέρονται για τις μετρήσεις μια κι εγω δεν είμαι φίλος), έσκισε....

Γιατί;

Η γνώμη μου είναι, ότι έσκισε επειδή είναι πολύ απλό. Εύχρηστο. Πατάς κλικ, βλέπεις, διάβασες...τέλος....

Οι μαγκιές θαρθουν, αλλά προς το παρόν... το πράγμα λειτουργεί καλοκουρδισμένα.

3^ον Γράφοντας τόσα χρόνια στο blog μου, για πράγματα που με ενοχλούσαν (φαντάζομαι και σας) οι αρμόδιοι με έγραφαν στα παπάρια τους κανονικά. π.χ. για το θέμα του φωτισμού της Ακρόπολης. Για την Δημοτική Αστυνομία, που κάνει βόλτες με αυτοκίνητα στους πεζόδρομους, για τον τάδε παράγοντα που μας εμπαίζει εντελώς... Ποιός έδινε σημασία σε εναν blogger που βασικά γράφει short stories της ζωής και λοιπές μαλακιούλες;

Για να δούμε τώρα... για να δούμε πόσο θα με γράφουνε στα παπάρια τους οι απανταχού αρμόδιοι...τώρα που αυτα θα γράφονται στο site του Τριανταφυλλόπουλου, που αμα τα πάρει στο κρανίο τα κάνει εκπόμπή στην τηλεόραση...

Interactive δεν θέλατε; Α, δεν είναι τόσο απλό όσο μερικοί φαντάζονται...

Ακόμα πολύ θεωρητικά σας φαίνονται όλα αυτα. Ε;

Δεν σας αδικώ...το ίδιο θα σκεφτόμουν κι εγώ...

Yπάρχει όμως και κάτι ακόμα, που ήρθε συγκυριακά ταυτόχρονα με την πρόταση του Μάκη : Στο τελευταίο μου post γράφω για την τέταρτη επέτειο μου με το έμφραγμα. Το γράφω σταθερά κάθε χρόνο, για να βοηθήσω ανθρώπους που μπορεί να φοβούνται, αλλά και επειδή με ντοπάρει η αγάπη των αναγνωστων με τα comment s τους.

Φέτος –κανένα μισάωρο αφότου μου΄χε τηλεφωνήσει ο Τριανταφυλλόπουλος, μπαίνω στα mail μου, το troll (ο Ανωνυμος ντε... που με κλωτσάει εδω και καιρό κάτω απο τη ζώνη) είχε κάνει το μοιραίο λάθος:

Μουστειλε ενα comment που έλεγε:

«Δεν ψόφαγες να ησυχάζαμε!»

Πάνω στην μανία (της) της γκάβλας του μίσους έκανε το λάθος:

Εστειλε το comment από το blog της κι όχι από το «Ανώνυμος»

Και εγω βέβαια το ανέβασα... Αμέσως! Λίγες ώρες μετά που το πήρε είδηση το κατέβασε πανικόβλητη, σφυρίζοντας κλέφτικα... όμως μερικές φορές το net είναι εκδικητικό για αυτούς που δεν το ξέρουν (πρόσεξε Μάκη!)... όταν στείλεις ενα comment σε blog με moderation, τότε το comment εγγράφεται στο mail του διαχειριστή (που λένε και στην τηλεόραση) για να το εγκρίνει η όχι... μόλις αποφασίσεις τί θα το κάνεις εξαφανίζεται... εκτός... χαχαχαχαχαχα... και αν κρατάς back up των εισερχομένων σε άλλο mail... Αστε που ακόμα και αν αφαιρέσει αυτός που έστειλε το mail το περιεχόμενο, το όνομα του παραμένει ανεβασμένο (καλή ώρα....)

Ορίστε η photo του απαραδεκτου mail του troll.

Aν με πείραξε;

Οχι, καλέ... άλλωστε είμαι λάτρης του black humor… απλώς συνδυάζω αυτά που μου’χει γράψει ανώνυμα τόσον καιρό και ντρέπομαι για πάρτη της....

Σας την παραδίνω... κάντε ΚΛΙΚ πάνω στην φωτο και θα την συναντήσετε...

Ομως... το πράγμα έχει και ένα όριο... βαρέθηκα αυτη την απαράδεκτη blogo-ανωνυμία ... βαρέθηκα αυτη την έμφυτη σατανική e-κακία που ανδρώθηκε με τα blogs ... δεν το λέω τώρα με την ευκαιρία... ξέρετε οτι το λέω πολύ καιρό ... θα συνεχίσω να γραφω στο blog μου... φυσικά... υπάρχουν μερικά δικά μου, πού είναι μόνο για δω... Ομως, όταν το’δα το comment, τηλεφώνησα στον Μάκη και του’πα:

-Αυριο το απόγευμα έρχομαι στο meeting.

Attachment: Μου'χει πει ότι θα μου δώσει μια συνέντευξη για το blog. Είναι μια ευκαιρία να τσεκάρω τις αντοχές του.

μπας και θέλετε ενα κουνέλι;

Θέλω να βοηθήσω τη φίλη μου την Ξανθή, που είναι καλός άνθρωπος και βασικά αυτο που λέμε: ψυχοπονιάρα.

Η Ξανθή λοιπόν πριν από καιρό πήγε επίσκεψη σε ενα ζευγάρι φίλων της, που μόλις είχαν γίνει γονείς ενός κοριτσιού ….ο μπαμπάς λοιπόν, για να κάνει έκπληξη στη μαμά...της πήγε δώρο... ενα κουνέλι.

Οχι σοκολατένιο.

Οχι cartoon…

Ναι, αληθινό.

Σημειολογικά θα το'δε: "Κουνέλα μου, έλα μου, έλα μου!"

Μόλις το είδε η λεχώνα μαμά, μάλλον δεν ενθουσιάστηκε και του είπε ότι καλό θάτανε, αν θέλει να συνεχίζει να βλέπει σε καθημερινή βάση την μαμά και την κόρη, θα’πρεπε να κάνει κάτι το κουνέλι.

Και επειδή –υποθέτω- ένας άνθρωπος που κάνει δώρο στη γυναίκα του μόλις γεννήσει, ενα κουνέλι, δεν μπορεί να το κάνει στιφάδο, το’κανε πάσα στη φίλη μου την Ξανθή, την ψυχοπονιάρα... που κάπου στο βάθος(;) του μυαλού της είδε, ότι αν δεν γινόταν κουνελο-ιδιοκτήτρια...θα ήταν ο ΒΑΣΙΚΟΣ λόγος του χωρισμου των φίλων της...

...και φυσικά προσφέρθηκε.

Μερικοί άνθρωποι παίρνουν αποστολές που δεν είναι δικές τους.

Ετσι ο Λάκης, το κουνέλι ντε... έμεινε με τη Ξανθή.

Προσέξτε τώρα... η Ξανθή δεν είναι καμμιά απ’ αυτές που πηγαίνει δουλειά-σπίτι και μετά μιλάει «για μάς»... (το «για μάς» είναι το κωδικό για όλους κι όλες αυτές, που όταν γυρνάνε το μεσημεράκι σπίτι, μιλάνε ΣΥΝΕΧΩΣ για τα προσωπικά τους. Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του)).... είναι στέλεχος πολυεθνικής, ταξιδεύει πιο πολύ και από αεροσυνοδό, βγαίνει με τους φίλους της, τρώει με συνεργάτες, φλερτάρει,βλέπει τη μαμά της κ.λ.π....

Και ανάμεσα σε όλα αυτα ο Λάκης...κλεισμένος σε ενα κλουβάκι... μπας και φάει οτιδήποτε που θυμίζει καρώτο ή μαρούλι μέσα στο σπίτι.

Η Ξανθή τον υπεραγαπάει. αλλά στριμώγνεται...

-Εχει τρομερή γούνα... μου λέει.

-Και τα κοάλα επίσης, αλλά δεν τα παίρνουμε σπίτι.

-Νιώθει μόνος...

-Και ο Αλέξης Κούγιας, αλλά ούτε αυτον τον πήρες σπίτι!

-Θέλει να τρέξει.

-Το περίεργο θα ήταν να θέλει να ξεσκονίσει.

(Τωρα την έχω βάλει και τραβάει φωτογραφίες του Λάκη, γιατί δεν πιστεύει ότι θα γράψω post.)

Τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα.

Οποιος λοιπόν ή όποια άλλη ψυχοπονιάρης, ψυχοπονιάρα, ή κουνελολάτρης , γουνομανής, με απωθημένο στα μεγάλα αυτιά...θέλει τον Λάκη, με πόνο ψυχή να σας τον δώσει η Ξανθή.

Το e-mail της είναι: xchristo@gmail.com

Σωστε 1^ον την Ξανθή. 2^ον το κουνέλι, που το βλέπω να τρέχει σε meetings… Αστε που νομίζω ότι είναι ωρα να αποκτήσετε ενα κουνέλι, έχει τρομερή γούνα και του αρέσει να τρέχει... Ξέρω τί σας λέω.

ΥΓ. Στην προκειμένη περίπτωση η φίλη μου η Ξανθή βασικά στάθηκε τυχερή. Θα μπορούσε ο άνδρας της λεχώνας φίλης της, να την είχε δει «γούρι» μια καμηλοπαρδαλη...

Πάλι στα ίδια θα είμασταν...

τα μυτερά βυζάκια

Παντρεύτηκα μια φορά από ζήλεια.
Ε, δηλαδή δεν ζήλεψα εγώ... η τότε φίλη μου ζήλέψε τη γυναίκα μου (την οποία δεν είχα δει) γιατί νόμιζε ότι την φλερτάριζα.
-Οχι, μωρό μου...
-Ρε, α παγαινε από κεί... τώρα σε μάθαμε....
Μπινελίκια, βρισιές, τιμωρίες, γκρίνιες...
Ποια είναι αυτη ρε πούστη μου, για την οποία τραβάω τα πάνδεινα;
Την γνωρισα.
Την ερωτεύτηκα.
Την παντρεύτηκα.
Δηλαδή την αγαπώ για πάντα.... ποτέ δεν κατάλαβα τους φίλους μου που έχουν χωρίσει και βρίζουν τις πρώην γυναίκες τους... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να μην αγαπάς έναν άνθρωπο που για κάποιο χρονικό διάστημα είχατε αποφασίσει να μοιράσετε τόοοοοοοοοσα πράγματα... Περίεργο... εκτός πια κι αν σου έχει σκοτώσει τη μάνα...
Το πιο αστείο είναι ότι ακόμα και σήμερα η τότε φίλη μου, λέει στους κοινούς μας γνωστούς:
-Είδατε που σας ταλεγα; Δικιο δεν είχα?
Η ζήλεια γεννιέται, ανδριεύει μέχρι να επιβεβαιωθεί. Ο ζηλιάρης για να επιβεβαιώσει τη μαλακία του, μπορεί να διαλύσει τα πάντα.
Οταν με ζηλεύουνε ξυπνάει μέσα μου το ωμό αρσενικό. Τρελλαίνομαι. Μάλλον άδικο έχω, αλλά σας λέω πώς νιώθω. Πρέπει επίσης να ομολογήσω ότι είμαι η χαρά της ζηλιάρας και της ανασφαλούς. Δώσε μου ανασφαλή άνθρωπο, να τον ανεβάσω στα Ιμαλάϊα (την πατρίδα του Schmuda και της Sherpa) και μετά να τον αφήσω στην τύχη του και στο Γιέτι. Με άλλα λόγια, κάνω προσπάθεια για να είμαι έστω και ελαφρώς αντικειμενικός σε τούτο δω το post.
Εχω νιώσει στο πετσί μου ζήλεια επαγγελματική, αλλά στα παπάρια μου.
Εχω νιώσει τη ζήλεια άλλων ανδρών, αλλά επίσης στα παπάρια μου... ας πρόσεχαν... μεγάλα παιδιά είναι...
Εχω νιώσει όμως και τη ζήλεια του στυλ: «Θες να την γαμήσεις αυτήνανε!»
Προσέξτε: Αυτήνανε! Το φτύνει το αφτήνανε!
Προφανώς και θέλω να τη γαμήσω (συγγνώμη κυρίες μου, δεν το εννοώ (πάντα) έτσι άκομψα, όσο διάβάζεται)... αφού έχει ενα ντεκολτέ μέχρι την αρχή του βραζιλιάνικου, αφού με κοιτάει στα μάτια ακόμα κι όταν ρωτάω τον σερβιτόρο «συγγνώμη, η τουαλέτα πού είναι;», αφού αδιαφορεί για τον κακομοίρη που την συνοδεύει. Βέβαια και θέλω να τη γαμήσω, παρ’ όλο που είναι η ξαδέλφη της ψυχολόγου σου.... όταν βάζει προκλητικά κραγιόν καθε τρις και λίγο στα αθώα τσιμπουκοχειλ....
Εεεεεεεεεε τί το κάναμε εδώ: Cyber sex?
Mε παρεξηγήσατε... Αλλά όταν μιλάμε για ζήλεια και αφτήνανε...να ξέρουμε τί ακριβώς εννοούμε. Δεν ζηλεύεις για τα πτυχία της στην αστροφυσική, αλλά για τα τσαιμπ... έ για τα χείλια της...
Οχι;
Α, μη λέμε ο,τι θέμε....
Μια φορά είχα πάει σε ένα bar με μια φίλη μου... Κάθισα στην μπάρα στην γωνία και μετά από κανένα μισάωρο, ήρθε μία που φορούσε ημιδιαφανές Τ-shirt και οι ρώγες της του μικρού στήθους της σε προδιέθεταν να κρεμάσεις το μπουφάν σου....
Καθόμουν ο κακομοίρης και μίλαγα για το πού και με ποιούς θα πάμε διακοπές και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το T-shirt που (λέμε τώρα) αντιστεκότανε... Τί να βλέπω; Την Brigitta (την ιδιοκτήτρια και φίλη μου) να κάνει κοκτέηλ ή το T-shirt που μου’λεγε: γειά σου μικρούλη....
Η φίλη μου βέβαια είδε τα μάτια μου που κάνανε γκλοιιιιντοϊνγκ (δεν τα ελέγχω ακόμα τα πούστικα... το δουλεύω όμως...) γύρισε απότομα, είδε το ταλαιπωρημένο T-shirt και όταν ξαναγυρησε, το βλέμμα της ήταν γεμάτο αηδία, λες και είδε τον Ευαγγελόπουλο νύφη.
Εκανε μια με το κορμί της και μου’κρυψε το 2/3 της θέας...
Αμέσως το μυαλό του αρσενικού δίνει τη διαταγή:
-Ξαναπάρε πίσω την πλήρη θέα.
Πιθανότατα την διαταγή αυτη εκτός από το πουλί σου, την παίρνουν και οι γυναίκες που είναι δίπλα.
Η δικιά μου έκανε ακόμα μια μικρή κινήση πρός τα δεξιά και μου’κλεισε εντελώς το τοπίο, αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο τα Μυτερά Βυζάκια , βγήκε ολόκληρη από τα αριστερά. Μας πλησίασε ...ακούμπησε (ακούμπησε) σχεδόν το ένα μυτερό βυζάκι στον αγκώνα μου και είπε:
-Μήπως μπορώ να έχω φωτιά;
Γάματα, είπα από μέσα μου...
-Ευχαρίστως...είπα ο μάλαξ και έσπευσα να της δώσω τον αναπτήρα... αντί να περίμενω να δώσει φωτιά η φίλη μου....με 3 phd στη ζήλεια παντός καιρού.
Αναψε... ωραία.... θα φύγει.... εμ δέ!
-Σας άκουσα πριν απο λίγο ότι πάτε συχνά στην Πάρο. Δεν έχω ξαναπάει και θα ήθελα να μου πείτε...να προτιμήσω Νάουσα ή Παροικιά....
-Εμείς πάμε Δρυό... ξαναπρόλαβα ο εκ νέου μάλάξ... το καταλαβαίνω (επιτέλους) και προσθέτω: Ε, μωρό μου;
Αλλο λάθος... μόλις το μωρό σου, το πείς μωρό μου, μπροστά σε ένα άλλο μωρό, που το δικό σου μωρό θέλει να ξεμαλλιάσει ή να του πατικώσει (εν προκειμένω) τα μυτερά βυζάκια... το δεύτερο μωρό, αμέσως σκέφτεται πώς θα γίνει, να γίνει το δικό σου μωρό, στη θέση αυτού του ξενέρωτου μωρού... και φυσικά το δικό σου μωρό το γνωρίζει...γιατί κάνει ακριβώς το ίδιο σε ανάλογη περίσταση....
Είπα για τις Λεύκες, για την Παροικιά, το Κάτω Λιβάδι, για το Πάνω Λιβάδι, για τον Γιάννη Πάριο... πολύ χάρηκαν τα μυτερά βυζάκια που βρήκε ένα τόσο ταιριαστο ζευγάρι.... η δικιά μου στο μεταξύ αν και πολυλογου... μούγκα...τρείς λέξεις κι αυτές χωρίς όλα τα σύμφωνα... Να σας κεράσω παιδιά, ένα ποτάκι... μα τί λες... εσύ είσαι μόνη... εμείς θα σε κεράσουμε... ετσι μωρό μου (σκάσε μαλάκα πιάααααα!)...
χαχα χαχου ...Τα Μυτερά Βυζάκια να και εναν γυρο από την Brigitta… κάποια στιγμή ήρθε και ο Ανδροκλής.
Με κουστούμι μπεζ, 2 μέτρα, σαν βοηθός manager ...που μόλις (αλήθεια) είχε τελειώσει ενα meeting…
- O Aνδροκλής...
- ....χάρηκα.... Μωρό μου (χαράαααα το δικό μου μωρό), ερχομαι κατευθείαν από το γραφείο....
-Μου’λειψες... μου λειψες.... Τα παιδιά από δω....μπλα...μπλα.... Ξέρετε ο Ανδροκλής είναι αραβωνιαστικός μου....Αραβωνιαστήκαμε πριν απο 3 μήνες....
-23 Φεβρουαρίου... συμπλήρωσε με χαμόγελο ο Ανδροκλής που ήταν φανερό, ότι ήταν ο τακτικός...
Η δικιά μου τον κατασυμπάθησε που ήξερε επακριβώς την ημερομηνία.
-Και πότε με το καλό;
Μετα από λίγο ο Ανδροκλής πήρε τα μυτερά βυζάκια, που είχαν πιάσει φιλίες στο μεταξύ με τον αγκώνα μου... και φύγανε.... Γεια σου Brigitta… thnx… ξέρεις πού θα με βρεις... γεια σας παιδιά... ελπίζουμε να σας δούμε στην Πάρο...
Ανοιξαν την πόρτα... έκλεισαν την πόρτα πήγανε στην ευχή του Θεού.
Με γάμησε.
Με γάμησε.
Κατ αρχήν δεν μιλούσε. Μετα μιλούσε μονολεκτικά. Μετα δεν ξαναμιλούσε. Στο αυτοκίνητο έκανε ότι κοιμόταν... και όταν έφτασα έξω από το σπίτι της τα είπε όλα...μην μ’ ακουμπάααααααας.... να πα να βρεις την πουτάνααααααα σου....
Καλό είναι να μην ρωτήσεις ποιάν... Σπάνια κάνω τα σωστά στην ζωή μου....
-Ποιαν εννοείς;
Ο χρόνος σταματάει: Το βλέμμα είναι σαν του Σούπερμαν όταν θέλει να δει μέσα από κτίρια....
- Πήγαινε στην Brigitta να σου δώσει πλήροφορίες... Αντε και γαμήσου Αντώναρε....
Ανοίγει την πόρτα. Την ΚΛΕΙΝΕΙ και απομακρύνεται κυρία...
-Μπιιιπ... ανοίγω το παράθυρο: Ελα πίσω... ασε τις βλακείες...
Ενα βήμα... ακόμα εεεενννναααα...ερχεται πίσω...
Μούτρα... ελα μωρε... αφού ξέρεις ότι δεν έκανα τίποτα... αμα της τηλεφωνήσεις θα σε σκοτώσω... μα είσαι καλα... φιλι... κι αλλο φιλί... νάρθω πάνω;
-Ελα.
Τέλειο πήδημα. Ανανεωτικό... αλλά πάντα ενα βήμα προς το τέλος.

Λοιπόν....είχε δίκιο ως προς το τυπικό. Γιατί δίνεις θάρρος στους ανθρώπους; Λάθος ερώτηση... δεν την νιάζει καθόλου αν δωσω θάρρος σε έναν Πολωνό μετανάστη...ή σε μια ενδιφέρουσα γιαγιά... αν όμως είναι Πολωνίδα με μυτερά βυζάκια...τότε είμαι κάθαρμα... Παρ’ όλα αυτα,
Πάει στο διάολο το καταλαβαίνω...
Ομως δεν το προκάλεσα... ναι, αλλά και δεν το απέριψες...
Μπαααα!!!
Δεν είχα καταλάβει ότι πρέπει να επιλέγω ανθρώπους ανάλογα με το sexual affect που οι άλλοι νομίζουν , ότι ασκείται πάνω μου... Εχω μια πολύ αγαπημένη φίλη από παλιά που ντύνεται σκυλέ... καρα-σκυλέ ... η Γωγώ Μαστροκώστα στο πιο πολύχρωμο...όμως... την αγαπώ πολύ και χαίρομαι την παρέα της... είναι σπουδαία φίλη μου.... όλες μου οι γυναίκες την μίσησαν βαθειά... Γιατί αραγε; Και όμως εκείνη ποτέ δεν μου είπε άσχημη λέξη γι’ αυτές και πάντα προσπαθούσε να γίνει φίλη τους... Λυπάμαι, αλλά δεν το δέχομαι... όσο και να μου’χει κοστίσει αυτό...
Ομως για να το επιβεβαιώσω (και όσοι άνδρες διαβάζετε υποθέτω ότι θα με υποστηρίξετε) στην παραπάνω ιστορία η τότε φίλη μου λάθος ζήλεψε... και ακόμα πιο λάθος αντέδρασε έτσι όπως αντέδρασε.
Τα μυτερά βυζάκια, δεν τα ξανάδα ποτέ στη ζωή μου και ούτε το επεδίωξα και ποτέ... Γιατί;
1. Φορούσε ενα αρωμα που μισησα από την πρώτη στιγμή.
2. Εκτός από μυτερά βυζάκια, είχε και μυτερα χαρακτηριστικά και μυτερη σκέψη, πράγμα που επίσης με ξενέρωσε....
3. Και ενα τρίτο που καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι συμπεριφερόταν αγνοώντας την φίλη μου. Μπορεί ναμαι όσο μαλάκας φαντάζεστε... όμως όποιος προσβάλει τους φίλους μου, γίνεται αυτόματα εχθρός μου... αρα να θέλω να παίξω μαζί της...ηταν ήδη αποκλεισμένο...
Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι η ζήλεια είναι αφροδισιακό. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν το’χω σε μεγάλη ποσότητα.
Ζηλεύουν οι γυναίκες (γι’ αυτές ξέρω) που είναι γεμάτες πάθος. Προφανώς και είναι αρρώστεια... προφανώς και οδηγεί στο τέλος... όμως όπως και νάχει, η διαδρομή είναι πύρινη....σαν την κόλαση. Εκτός πια και αν όλοι θέλετε να πάτε στον Παράδεισο.
Attachment: Οι φωτό σήμερα είναι επίτηδες μαυρόασπρες. Το μαυρόασπρο ειναι μηδενιστικό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ σέξι.

Are you ready to...

γκαβλίδι

Ξέρετε τί λείπει στην εποχή μας;

Η γκάβλα!

Εχουμε σεξ, τόσο που δεν του δίνουμε σημασία, έχουμε μυαλά γεμάτα εικόνες που’χουμε δει αριστερά και δεξιά, στα περίπτερα, στις οθόνες, στου θείου μας.. έχουμε εθελοντές και εθελόντριες, έχουμε διάθεση.... Γκάβλα πάντως δεν έχουμε...

Η γκάβλα δεν είναι μοναχικό παιγνίδι. Άλλο η μαλακία, άλλο η γκάβλα. Η επανάληψη π.χ. είναι θανάσιμος εχθρός της. Η ατμόσφαιρα , ας πούμε, είναι πρώτη της ξαδέλφη.

Χάθηκαν τα βασικά συστατικά της γκάβλας... και το χείριστο είναι ότι χάθηκαν από τις νεαρότερες γεννιές. Οι υπόλοιποι μείναμε γκαβλωμένοι, αλλά με ταμπού και μάλλον out of traffic, Τέρενς μου.

-Καλημέρα σας, πέρασα πολύ ωραία χθες... είμαι ερωτευμένος/η.

Οταν τολεγε αυτο ο Αλέκος Αλεξανδράκης στην Τζένη Καρέζη, της τολέγε με την ελπίδα ότι θα την φυστίκωνε. Μόνο και η σκέψη τον έκανε εντελώς ερωτευμένο .

Γκάβλα. Ο Σακελλάριος το’γραψε ντε... ο πιο γκαβλωμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ....

Πολή σωστά η Μαλβίνα έγραφε: Ο Γκαβλωμένος μπερδεύεται και νομίζει ότι είναι Ερωτευμένος.

Σήμερα οι Ερωτευμένοι μπερδεύονται και νομίζουν ότι είναι Γκαβλωμένοι. Και αντε και το ερωτευμένος το’παιξες μια χαρά... το Γκαβλωμένος πώς το παίζεις;

Ποιός είναι σήμερα διεθνώς ο πιο γνωστός πολιτικός;

Ο Σαρκοζί!

Γιατί;

Επειδή παντρεύτηκε την Κάρλα Μπρούνι. Εσείς τι λέτε ότι λάτρεψε πάνω του ο πλανήτης; Το ρομάντζο;... ελάτε καλέ... την Γκάβλα λάτρεψε.... Καλός ο φυσικός αγωγός από τη Ρωσία... αλλά βασικά ο Πούτιν –στο πλατύ κοινό- ακούστηκε όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με την Ρωσίδα καλλονή , πρώην Ολυμπιονίκη με ένα κορμί φιδίσιο... Ή μήπως θέλετε να μιλήσουμε για τον Ανδρέα Παναδρέου και την γοητεία του στα πλήθη; Και αν κάτι λείπει από τον Τσίπρα, είναι ακριβώς αυτό... η γκάβλα. Και νέος είναι, και cool ειναι, και ερωτευσιμος... πάντως να γκαβλώσουν τα πλήθη μαζί του αποκλείεται... π.χ. ένας προκάτοχος του την είχε την γκάβλα στο τσεπάκι του, ο Λεωνίδας Κύρκος...

Θέλουμε να είμαστε political correct. Ολοι μας.

ΟΚ. Χαχαχαχαχαχαχαχα...αλλά ΟΚ... μπορεί ναείναι το κατούρημα political correct; Το κόψιμο; Αμα σε πιάσει κρύος ιδρώτας ακόμα και δελτίο ειδήσεων να λες.... θα τους αφήσεις όλους συξυλους....; Ο ιλιγγος; Η καψούρα; Ο φόβός; Η γκάβλα μωρέ;

Μην λέμε βλακείες... Δεν υπάρχει political correct στα ένστικτα και τις ανάγκες... Ολοι έχουμε μέσα μας ενα μια χαρα κτήνος... οταν γαβγίσει, γάβγισε... τελεία και παύλα...

Και ξαφνικά χάθηκε η γκάβλα... και μιλάω για την κανονική γκάβλα και όχι «είμαι γκαβλωμένος με την ποίηση.... την αεροπλοϊα κ.λ.π.»

Δεν ξέρω αν τοχετε προσέξει, αλλά εδω και χρόνια δεν έχουμε ενα πραγματικό sex symbol. Η τελευταία ήταν η Ζωή Λάσκαρη... γιατι; Επειδή βασίλεψε σε μια εποχή που η γκάβλα έμοιαζε με εθνικό μπαλόνι που ήταν έτοιμο να σκάσει. Και έσκασε. Αποτέλεσμα; 40 χρόνια μετά; Η Μπεζεντάκου.... να σου χέσω την Γκάβλα.

Σπουδαίος μουσικός ο Χατζηγιάννης και τον ακούω πολύ συχνά. Τα τραγούδια του είναι ολα γεμάτα έρωτα... χωρίς γραμμαριο γκάβλας όμως.... Γι’ αυτο και αν πας με την γκομενίτσα και σου χορέψει στην πίστα εναν Χατζηγιάννη θα θες να την παντρευτεις, αν όμως σου χορέψει ενα Τσιτσάνη, π.χ. το Γκιουλμπαχάρ....θα θες να την καρφώσεις (συγγνώμη μαντάμ) επι σκηνής... και γιατι ο Τσιτσάνης ή ο Ζαμπέτας κι όχι οι πανάξιοι (το επαναλαμβάνω) Χατζηγιάννης ή Πλιάτσικας;

Καλε, δεν τον έχετε δει σε κανένα ασπρόμαυρο βιντεο τον Τσιτσάνη στο πάλκο; Του΄βγαινε η γκάβλα από τα δάκτυλα, από το βλέμμα, από το κλειστό άσπρο πουκάμισο, από το γαρύφαλλο στο στήθος... και ξαφνικά γινόταν σεξι δίπλα του η Σωτηρία Μπέλου....

Τα έχετε δει τα σημερινά Ελληνοκόριτσα να χορεύουν Τσιτσάνειο τσιφτετέλι; Να σου φύγει η ψυχή... να κάνει μια κωλοτούμπα στον μπαγλαμά και να ξανάρθει (αν ξαναρθει) στη θέση της.... και τον βλέπεις τον πιτσιρίκα πίτα στα drugs και στα ξύδια, να την κοιτάει σαν χαζός και να λέει στον διπλανό του αν ο Πεσέϊρο κάτσει και την άλλη σεζόν στην ομάδα.

Τους βλέπω στην Καπνικαρέα να του τρίβεται η κουκλίτσα και αυτός να τραβιέται λες και γαργαλιέται το τιρλιλάκι του.... Μάλλον γαργαλιέται....

Γαμήθηκε η γκάβλα σας λέω...

Η σειρά είναι:

Γκάβλα-έρωτας-αγάπη...

Παίζει και το γκάβλα-έρωτας

Και το γκάβλα σκέτο... π.χ. αυτές που είναι με παντρεμένους.... γι’ αυτο και αυτές οι σχέσεις συνήθως είναι μακροχρόνιες.

Αλλά το έρωτας χωρίς γκάβλα δεν παίζει με τίποτα...

Ανοίγω τη τηλεόραση και βλέπω μόνο ά(γ)καβλους ανθρωπους... ούτε κάν γκαβλωμένοι με την πάρτη τους δεν είναι... πως είναι δυνατόν να είσαι γκαβλωμένος και να μετράς τα λόγια σου;

Κάποτε ο φιλόσοφος Τζίμης Πανούσης είπε: Γαμάτε γιατί χανόμαστε!

Γκαβλώστε αδέλφια γιατί χανόμαστε σας λέω!

YΓ1. Ελπίζω να μην μπερδεύουμε την ηδονή με την γκάβλα. Ε;

ΥΓ2. Τα ραπανάκια βοηθούν.

Ερωτικό

Σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν έφτασα στα όρια μου. Και όταν τα έφτασα τους έδωσα μία τα έσπασα και τα πήγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.... σε μια τρελλή πορεία.

Δεν σας το συστήνω. Απλώς τεντώστε τα όριά σας, μην τα σπάσετε...ειδικά όχι εν θερμώ... γιατί ποτέ μετά δεν θα ξαναχετε όρια...Ποτέ μην πλησιάσετε εναν σκύλο-φύλακα αθόρυβα και από πίσω...θα σας δαγκώσει οπωσδήποτε, μόλις σας αντιληφθεί.

Δάγκωσα άσχημα.

Πολύ άσχημα. Βγήκε ο εαυτός μου από μέσα μου και μου είπε:

-Είσαι «μέσα»;

Βέβαια ήμουν «μέσα»... (πάντα είμαι «μέσα», γαμώ την πουτάνα μου...εχει δίκιο η φίλη μου η Βασιλική! Τι να λέμε τώρα!!! )

-Πάμε, του είπα χωρίς να το σκεφτώ....

Και πήγαμε. Εκείνος έξω από μέσα μου και εγώ από πίσω να τον ακολουθώ κρατώντας το δρεπάνι. Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι κρύβουν τέτοιες κτηνώδεις δυνάμεις μέσα του.

Είχα στόχο. Ενός... μόλις συνήθισα το σημάδι...και αφού ξεπεράσαμε τις παράπλευρες απώλειες... του πήρε ο διάολος τον πατέρα.

Ενας αρσενικός είχε μπει στον κήπο μου και είχε κατουρήσει τα λουλούδι μου... Δεν είχε ούτε μία τύχη... Ο ίδιος ένα βράδι μου΄χε δώσει την ιδέα του όπλου: «Ολα παράγουν ενέργεια...από τα συντονισμένα βήματα ενός λόχου, μέχρι τον πόνο 10 μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους!»....

Δεν τον πίστεψα, γιατί είχα το μυαλό μου στο κατούρημα και βέβαια στο λουλούδι του κήπου μου... και όταν το λουλούδι πήγα να το χαϊδέψω και με τσίμπησε....επιβεβαιώνοντας τους φοβους μου, τότε η ενέργεια του απόκοσμου θυμού μου έγινε όπλο. Πέταξα πιο ψηλά από όσο βλέπουν οι άνθρωποι και σαν ελευθερος σκοπευτής τον έκανα locked στο στόχαστρο και έλιωσα το θάρρος, το θράσσος, την αυτοπεποίθηση, τα κύτταρα, τις πουστιές, την αφ’ έδρας εξουσία του... Με το μυαλό μου, που ήταν θανατηφόρα οπλισμένο. Εννοώ καθε λέξη.

Ο εαυτός μου ικανοποιημένος μπήκε μέσα μου...

Παρ’ολα αυτά:Απόλυτο κενό.

Αν μετάνιωσα; Οχι δα! Απλώς δεν θέλω να μου ξανασυμβεί... ούτε ο λόγος ούτε η αντίδραση...

Το’χω ξαναπεί σε 2-3 ανθρώπους σε στιγμές εξομολογήσης, αλλά όλοι τους δεν με πήραν στα σοβαρά. Και έτσι σιώπησα.

Εμένα όμως με αλλαξε αυτη η ιστορία, που ΟΛΟΙ κ ΟΛΕΣ σας δεν καταλαβατε λέξη. Ολη αυτη η πρωτόγνωρη ενέργεια που χάθηκε σε μερικά μόνο υπερ-βλήματα, είναι αδύνατο να αντικατασταθεί. Και αυτη που απέμεινε μοιράστηκε σε ενα μικρό μπουκαλάκι που λεει απ εξω: «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» και σε ενα άλλο που λέει: «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΦΛΕΚΤΟΝ!»

Ολα τα αλλα είναι άδεια.

Εντελώς άδεια. Στεγνά...

Οποιος πλησιάζει έχει άπλως να διαλέξει ένα από τα δυο τελευταία γεμάτα (;) μπουκαλάκια. Οποιος πειράξει τα άδεια μπουκαλάκια μου, ούτε που θα προλαβει να αναρωτηθεί «γιατί;»...

Ο κήπος είναι δικός μου και εχω πουλήσει τη ψυχή μου στο διάολο για να τον περπατώ, να τον σκαλίζω και να τον ποτίζω... και όποιος το αμφσιβητεί δεν έχει παρα να πάει να ζητήσει τα συμβόλαια απ’ αυτον που τα’χει μαζί με τη ψυχή μου....

windows '95

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα (κι έχω) ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Με συναρπάζει... έπαιζα κάποτε... όχι τίποτα σπουδαία πράγματα και έχω φάει τα νιάτα μου στις κερκίδες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Βάζελος με μεγάλη συμπάθεια στον ΜΠΑΟΚ... Οποιος δεν έχει πάει στην Τούμπα, δεν έχει ιδέα, τί σημαίνει πάθος για την ομάδα. Αντίθετα όταν βλέπεις ΠΑΟ, μπορείς κατα τη διάρκεια να πιείς τσάι, να πλέξεις κάτι στα γρήγορα να κάνεις γνωριμίες.

Τέλος πάντων... εδω και μέρες θέλω να γράψω για το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα... πάντα με έπιανε και έτρεχα και παρακαλούσα συναδέλφλους μου αθλητικογράφους να μου δώσουνε λίγο χώρο στις σελίδες τους. Πάντοτε τζάμπα... και μετά βαριόμουνα και ξαναγύρναγα στον Μάνο...

Οταν ήμουν πρόσφατα στην Σαλονίκη έπινα καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους στο «Sorbe»... θαύμαζα τη θέα της υπέροχης αυτης πλατείας με τη θάλασσα στα πόδια της...όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κάτι με ενοχλούσε ηχητικά... Τί διάολο ήταν...αυτο το επαναλαμβανόμενο υπόκωφο πράγμα; Σήκωσα τα μάτια... το καφενείο ήταν γεμάτο από ανθρώπους ανω των 40... δίπλα μου ήταν μια παρέα από 3 άνδρες... μιλούσαν συνεχώς διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες. Χωρίς κανένα παλμό στην φωνή, αλλά συνεχώς... ένας έδινε τις πάσες και οι άλλοι δυό έπαιζαν τον ρυθμό.

Ενας 60άρης, ένας 40άρης και ενας 55άρης ο αρχηγός...και οι 3 τους παλιάς κοπής... μιλούσαν τόσο δυνατά ώστε να τα ακούω όλα... ΟΚ! Λοιπόν... αφου δεν τους ένιαζε ας μην τους χαλούσα το χατήρι. (Είναι απίστευτο πόσα πράγματα λένε οι άνθρωποι δυνατά σε δημόσιο χώρο, χωρίς να ανησυχούν ότι κάποιοι τους ακούνε!)

Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι ο αρχηγός ήταν πρόεδρος μιας (ιστορικής) ομάδας της Β’ Εθνικής. Πολύ ιστορικής. Ο άλλος ο 60άρης ήταν κάτι σαν τον Γενικό Αρχηγό της Ομάδας και ο άλλος μου φάνηκε κάτι σαν κολλητός του Προέδρου και αρμόδιος σε θέματα μεταγγραφών.

Οπως σας είπα στην αρχή έχω φάει τα νιάτα μου στα γήπεδα, έχω γράψει σε αθλητικές εφημερίδες, μέχρι ημιτελιικό κυπέλλου Ιταλίας έχω περιγράψει... παρακολουθώ διεθνές ποδόσφαιρο... και πάνω από όλα: Δεν είμαι στο κύκλωμα.... Με άλλα λόγια, κάτι διάολε σκαμπάζω.

Αυτοί οι 3 τύποι έλεγαν τουλάχιστον επί 2ωρο, όλα όσα σιχαίνομαι στο ποδόσφαιρο. Μιλούσαν για παίχτες που ήθελαν να κάνουνε μεταγγραφή, οι οποίοι παίκτες δεν κάνουνε ούτε για να κουρέβουνε το γκαζόν του γηπέδου... μιλάμε για παίκτες που ποδοσφαιρικά ονομάζονται «παλτό» με πατέντα γνησιότητας... μιλάμε για παίκτες που έχουν αρθριτικά λόγω ηλικίας... μιλάμε για παίκτες που δεν είχαν δει ποτέ να παίζουν, αλλά τους «πρότειναν» οι στήλες τοπικών αθλητικών εντύπων... Να μην σας πω τί έλεγαν για τους δημοσιογράφους, γιατί θα με εκτελέσει στην πλατεία Αριστοτέλους η Ενωση Συντακτών Θεσσαλονίκης. Μη σας βάλω σε λεπτομέρειες, γιατί θα βαρεθείτε....

Τους κοίταξα καλύτερα. Δεν είμαι (πλέον) της γνώμης ότι η εξωτερική εμφάνιση κάνει τον άνθρωπο, αλλά είναι μια κάποια ένδειξη. Ο 60χρονος (που ήταν ενα είδος γκουρού) φορούσε μουσταρδί κουστούμι, μιλούσε έντονα θεσσαλονικο-ποντιακά και έβλεπε το ποδόσφαιρο, γιούργια πέτα μου την μπάλα μπροστά και κανονίζω εγώ μετά. Από τους τύπους που λένε: Πλάκα με κάνεις; εγώ έφερα τον Γκάλη στην Ελλάδα!...χθες που έτρωγα με τον Γιώργο τον Κούδα στην Καλαμαριά, με είπε....» Ο Πρόεδρος τον ρωτούσε π.χ. τη γνώμη του για τον Ουγκαντο-κογκολέζο Χαραματούμπα και εκείνος έλεγε: «Καλό παλικάρι! Εχει 8 μήνες να παίξει, αλλά αν δουλέψει, θα αφήσει εποχή!»

-Για κοίτα το, έλεγε ο Πρόεδρος στον 45άρη, που ήταν μπούλης, κάτι σαν αυτούς που διάβασαν πολύ στη ζωή τους, αλλά δεν σπούδασαν τίποτα... Απ’ αυτούς που όταν ηταν παιδιά και τους πλησίαζε μια μπάλα, σήκωναν το πόδι να την κοντρολάρουν και αυτη ( η μπάλα) περνούσε πάντα από κάτω. Απ’ αυτούς που θέλει τουλάχιστον 10 λεπτά για να συνειδητοποίησει ποια είναι η ομάδα του, αν στο συγκεκριμένο μάτς φοράει καινούργιες φανέλες...

-Θα το κοιτάξω Πρόεδρε... ωραίο κρουασάν.

-Μια μέρα θα σε πάω σ’ έναν δικό μου, πουχει φούρνο στην Θέρμη. Με τις καινούργιες εμφανίσεις , τί εγινε;

-Το,χει αναλάβει η Κική.

-Ωραία. Ωραία γκόμενα!

-Τρομερό κώλο.

-Ξέρω, ρε μαλάκα, τον έκοψε ο Πρόεδρος που ήταν μοδάτος, ψιλο-κάζουαλ, με ακριβά ρούχα, αλλά με φανερό προβληματισμό στα χρώματα στον συνδυασμό τους και στην επιλογή....

-Με προπονητή, τί θα κάνουμε Πρόεδρε, αναρωτήθηκε ο Μουσταρδης, που διαβαζε συνεχώς τα μικρά των εφημερίδων...

-Θα σου πω την άλλη εβδομάδα... Εχω κάτι μεγάλο στο μυαλό. Μεγάλο και φτηνό.

-Ωραία. Τον Παπαδόπουλο θα τον πάρουμε πίσω ή θα τον αφήσουμε ακόμα καμμιά χρονιά δανεικό.

-Αστονα ακόμα ενα χρονάκι, να κάνει το αγροτικό του και μετα θα τον πουλήσουμε στην Αρσενάλ... ε Γιάννη;

-Αλοίμονο Πρόεδρβρβρε... μπουκωμένος ο Μπούλης.

Για δυο ώρες η κουβέντα πήγε έτσι... Ακουσα αποκλειστικά για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον Βαρδινογιάννη, τον Κόκαλη, τον Βγενόπουλο, τον Ντέμη, την Ρεάλ Μαδρίτης, τον Μουρίνιο, τον Αμπράμοβιτς κ.λ.π.

Είπα να τους ρίξω μερικά μπινελίκια, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι ακριβηώς η δουλειά μου και σε ελέυθερη χώρα ζούμε, κι ότι θέλουμε μπρούμε να λέμε.

Αν πάει χάλια η ομάδα τους;

Οχι! Αντιθέτως! Σκίζει. Πετάει.

Αλήθεια σας το λέω... έχει την καλύτερη πορεία των τελευταίων ετών.

Αρα οι τύποι έχουνε δίκιο κι όχι εγώ.

Εδώ ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Της Ελλάδας γενικότερα. Αντε να πείσεις εσύ τον Αυτιά, ότι κάνει λάθος. Αφού η πραγματικότητα τον δικαιώνει... Αντε να πείσεις εσύ τον Πρόεδρο της ομάδας που σας έλεγα ότι έχει λάθος... αφού σκίζει... Αντε να πείσεις τον Βαρδινογιάννη, τον Κόκαλη, τον Ντέμη ότι το πράγμα δεν πάει... πώς δεν πάει ρε μαλάκα; Αφού είμαστε στην πρώτη γραμμή....

Ναι, αλλά το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι πλέον σπορ ιθαγενών.

Σιγά που είμαι Παναθηναϊκός. ΟΚ. Οταν παίζει η Πανάθα είμαι μαζί της... αλλά βασικά πλέον είμαι Ρεάλ που την αγαπούσα από παιδί και την βλέπω 3 φορές την εβδομάδα να παίζει live... τί θέλετε δηλαδη να με συναρπάζει; Ο Γκούμας... με ποιόν να τον συγκρίνω; Με τον Φέρντιναντ ; Ή ο Μόρις που από τότε που ο κλαπανάρας ο προπονητής του στη Ν.Αφρική, ότι ειναι ο «μαύρος Μπέκενμπάουερ» τό πίστεψε και από την απολύ άνεση κατέστρεψε και την Εθνική του, αλλά και τον Παναθηναϊκό; Η με τον Παπαδόπουλο, που του’πανε οτι είναι γρήγορος και αυτός νομισε οτι ο Βέγγος είναι θέση στο ποδόσφαιρο.

(οσες και οσοι δεν καταλαβαίνετε, μην σκιάζεστε! Μπινελίκια ρίχνω!)

Προφανώς και το ελληνικό σύστημα δουλευει υπέροχα και βολεύει όλους αυτούς που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.

Δεν μπορεί! Ολο και κάτι θαχετε ακούσει για τον Ριβάλντο. Μεγάλος παίκτης. Μ ετην Μπατσελόνα και την Εθνική Βραζιλίας)... Τόοοοτε οχι σημερα... Να φαντασθείτε ότι πριν από 5-6 χρόνια πήγε στη Μίλαν (του Μπερλουσκόνι ντε) και δεν ακούμπησε τη μπάλα... μετα έκανε μια μικρή περιπλάνηση...κάμπινγκ, ιχθυοκαλλιέργειες....και ήρθε στον Ολυμπιακό και έσκισε... μας πήδηξε κανονικά εμάς τους βάζελους... μείναμε με ανοικτό το στόμα... Μάγος... και μετά πήγε στην ΑΕΚ και έκανε και το σήμα «τεσσάρα» στην παλιά του ομάδα... και ξαναέσκισε...

Αυτό είναι πρώτη ανάγνωση. Η σωστή ανάγνωση λέει ότι ο παίκτης αυτός δεν θα έπαιζε σε καμμιά (εννοώ από τις μικρο-μεσαίες) ομάδες της Ευρώπης. Ούτε καν τις καλές της δεύτερης επιλογής. Και όμως εδω ήταν Θεός. Γιατί; Επειδή αυτοί με τους οποίους έπαιζε είναι μετριο-καλοί.

Ο Ολυμπιακός πήρε τον Κοβασεβιτς, που είχε τελειώσει οριστικά εδώ και 3ετία από το (οχι μόνο) Ισπανικό πρωτάθλημα που διέπρεψε... και βγήκε πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα, έπαιξε σπουδαία μπάλα και είχε και δυνάμεις για την Ευρώπη... Γιατί; Τί έγινε και αναστήθηκε; Τίποτε απολύτως! Απλώς εδω τα πράγματα είναι πιο χαλαρά... πιο ξεκούραστα. Κάτι σαν σπα.

Αν δείτε προσεκτικά εναν αγωνα ευρωπαϊκου πρωταθλάηματος και εναν ελληνικού, δεν θα αργήσετε να διαπιστώσετε, ότι ο ελληνικός αγωνας παίζεται σε slow motion και βασικά με τους παίκτες ξαπλωμένους στο χορτάρι.

Οταν ο Ολυμπιακός έπαιξε με τον Ατρόμητο Αθηνών... αποθεώθηκε ο Ανατολάκης από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, για την προσφορά του στην ομάδα. Ελεος! Αντί να τον γιαουρτώνουν από την φισούνα τον αποθέωσαν. Τον άνθρωπο που δεν τους αφησε να προχωρήσουν στην Ευρώπη (αν δε με πιστεύετε δείτε τα βίντεο και το ποσοστό συμμετοχής στα εν σειρά αμυντικά καταστροφικά λάθη του Αποστολάκη)... μόλις έφυγε ο Ολυμπιακός προχώρησε επιτέλους. Δεν έφταιγε η ατυχία του. Ο Ανατολάκης έφταιγε... Υπερβολικός είμαι;

....πήγε λοιπόν το παλικάρι στον Ατρόμητο. Το μεγάλο σεντερμπακ με την πείρα του. Τρομαξα για τον Ατρόμητο, επειδή μου είναι συμπαθης ομάδα... έλεγα να το γράψω, αλλα είπα να μην το γκαντεμιάσω... ομως ο Ανατολάκης τον οδήγησε στον υποβιβασμό... Οχι; Ααααα δείτε τα βιντεο είπαμε... μεχρι και στο τελευταίο και κρίσιμο μάτς με τον Πανιωνιο... αποβλήθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή...

Ο Καραγκούνης. Μεγάλο ταλέντο. Συμφωνοι. Για τα ‘90ς όμως... Γιατί άραγε πέρασε και δεν ακούμπησε στην Ιντερ και αργότερα στην Μπενφίκα; Γιατί; Μα επειδή παίζει περίπου όπως ο Ελευθεράκης στα ‘70ς... (Και καλό είναι να μην συγκρίνουμε τα ασύγκριτα)...μόνο που ο Ελευθεράκης διέφερε στο εξής: Ηταν winner και έφευγε από το γήπεδο με σιδερωμένο και καθαρό το σορτσάκι του, επειδή απλούστατα κανείς δεν μπορούσε να τον ρίξει κάτω... Οι μεγάλοι παίκτες παίζουν όρθιοι... όπως οι quarter back στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, όπως λέει και ο Θεός, Δημήτρης Καρύδας. (Ναι, έχω φίλους-Θεούς στο είδος τους)... Ο Καραγκούνης λοιπόν όλο κάτω είναι και κλαίει για το φάουλ που δεν του έδωσαν... αμα πάλι έχει την μπάλα και θέλει να στρίψει...ο αντίπαλος προλαβαίνει να κόψει τα νύχια του....

Καλε, τί απέγιναν όλοι αυτοί που έκαναν το μεγαλύτερο ποδισφαιρικό θαύμα της ιστορίας; Εκείνοι που πηρανε το ευρωπαϊκό.... Ο Γιαννακόπουλος συχνότερα κανει τον σχολιαστή παρα παίζει στην Μπόλτον, ο Δέλας βελτιώνει το παίζω αργαααααααααα στην ΑΕΚ, ο Χαριστέας παίζει στην (ποια;) την Νυρεμβέργη... ο Μπασινάς στην Μαγιόρκα... ο Ντέμης είναι Πρόεδρος.... ο Καραγκούνης είπαμε... ο Νικοπολίδης εκανε μετακόμιση στον Ολυμπιακό... ο Γιούρκας πήρε φράγκα, αλλά παίζει καθόλου;... ο Καψής... τί να λέμε τώρα... ο Ζησης φόρεσε κουστούμι μετά από ατυχέστατο φινάλε στον ΠΑΟΚ...

Τι λεω;

Λέω ότι ως λαός αγαπάμε το τόπι , την βαβούρα, το συναίσθημα, την ντρίπλα, αλλά για το άθλημα ελάχιστα ξέρουμε.

Τσαντίστηκα πολύ εκείνο το μεσημέρι στην πλατεία Αριστοτέλους με τους ψιλατζήδες που οδηγούν το ελληνικό ποδόσφαιρο... ένιωσα σαν να με βάλεις σε κουβέντα με ανθρώπους που χρησιμοποιούν Windows ’95… και να καμαρώνουν που είναι μέσα στην τεχνολογία...

Εβρεχε κιόλας... γαματα.